Posted By Himali on 31 Mar 2015 08:41 PM
මේක ඈත්තක්ද බොරුවක්ද ?

බොරුවක් වෙන්න ඇති නේද? මාත් මුලදි දැක්කමනම් බය වුණා. 

2015/03/7 වන දින අළුයම .නාදුනන පිරිසක් ව්‍සින්  මදුරංග අයියාව  සුදු  වෑන්  එකකින්  උත්සන ලදී.............................අන්තිම වරට ඇද සිටියේ කොළ පාට shirt එකක් සහ සරමක් .අන්තිම වරට දැක ඇත්තේ ඔහූගේ wife විසින් . තොරතුරක් ඇතොත් මේ අකයට කතා කරන්න .

119

දවස් දෙක තුනක් නැති උනහම මන් හිතුවෙ වෙන දෙයක්.. අපරාදේ හුඟ දවසකින් මළ ගෙදරක ගියෙත් නෑ බන් 

Posted By maduranga001 on 05 Apr 2015 09:12 PM

බොහෝ දෙනා මා සති අන්තයේ නොසිටි බැවින් කොහේ ගියාදැයි අසන්නට උනා..

පසුගිය දවස් තුන මා ගෙවුයේ කවදාවත් නොසිතු අන්දමින්.. මේ කථාව විශ්වාස කරන්නත් බැහැ.. මුසාවක් කීමට මට කොහෙත්ම අවශ්‍ය නැහැ. ඔබට මේ කතාව කියන මාද මේ කතාවද විශ්වාස කරන්නැයි ඉල්ලා සිටිනවා..

 

***********************************************************

 

දවසේ වැඩකටයුතු වලින් අධික තෙහෙට්ටුව දැනුනු නිසා තරමක් මානසික සුවයක් ලැබීමටයි සිතා මිදුලේ ඇති අඹ ගස යට ඇති බංකුවට ගොස් වාඩි වුනෙමි.

ඒ වෙලාව බ්‍රහස්පතින්දා සවස පහට පමණ ඇති.. අඹගස යට තරමක් අඳුරු සෙවනැල්ලක් එක් වරම දුටුවා.. එවිටම විශාල පක්ෂියෙක් ඇවිත් මගේ වම් උරහිස මත වැහුවා.. හවස් වරුවේ ඉර එලියට උගේ රත්තරන් පාට පිහාටු දිස්නය දෙනවා... මද වෙලාවකින් උගේ දිලිසෙන හොට අග තිබුණු සන්දේශයක් මා අත තැබුවා..

"මා එවූ රථයේ නැගී එන්න.. ඔබ එනතුරු මා බලා සිටිනවා.." ඒ ලියමනේ සටහන්ව තිබුණා..

 

පක්ෂියා ක්ෂණිකව උරහිසින් පහළට පැන පියාපත් ඈත් මෑත් කොට පිට මත විශාල හොදින් ඉඩකඩ ඇති ආසනයක් ලෙස සකසා ගත්තා.. මැණික් කැට වගේ දිළිසෙන වටකුරු ඇස් මා දෙස හරවන විට මට වැටහුණා අදහස් කළේ කුමක්ද යන්න.. දෙවරක් නොසිතා මා පිට මත ඇති ආසනය මතට ගොඩ වුනා..

ආසනයම පුළුන් ගොඩක් වගෙයි.. මුළු ආසනයම විල්ලුද ඇල්ලුවා වගෙයි.. පුදුම සනීපයක්.. ක්ෂණිකවම මේ පක්ෂියා අහසට නැගුනා.. පහල බලන මට පෙනුණේ ගිනි පෙට්ටි ලෙස පෙනෙන අපේම ගෙවල්.. ක්ෂණිකව එයද නොපෙනී ගියා.. වලාකුළු ඇඟේ වදිනකොට දැනුනේ අධික සීතලක්..

තත්පර කීපයක් තුළ මට පෙනුණා මම ඉන්නේ වලාකුළු වලටත් උඩින් බව.. පහළ බැලුවත් කිසිම දෙයක් පෙන්නෙන් වත් පැහැදිලිවත් නැහැ. පක්ෂියාගේ වේගය ගැන හිතන්නටත් ප්‍රථම වේගයෙන් පහළට පහත්වුනා.. සීතල අයිස් කන්දක් වැනි යමක් මා පහලින් තිබෙනු දුටුවා.. කඳු පාමුල වෙත එම පක්ෂියා වේගයෙන් පහත් වුනා..

මගේ මතකය අනුව පින්තුර වලින් දැක ඇති අන්දමට මෙය  'ෆුජියාමා' විය යුතුය. තනිකරම අයිස් වලින් වැසී ගොසින්..

 

පක්ෂියා බිමට පත්වූ වහාම මම බිමට පැන ගත්තා.. ඇසිල්ලකින් පක්ෂියා අහසට නැගී පිටව නොපෙනී ගියා..

මට මහා තනිකමක් දැනෙන්නට පටන් ගත්තා... කාත් කවුරුවත් නැති භූමියක්.. සාමාන්‍ය ප්‍රමාණයේ වනාන්තරයක් වගෙයි..

 

හෙමින් හෙමින් මා ඉදිරියටම පියනගන්නට උනා.. රූස්ස ගස් වැනි විශාල ගස්.. ෆුජියමා ලෙස මා හිතාගෙන සිටින කන්දට තවත් කිලෝමීට 10ක් පමණ ඇති.. ඒ දෙසට ලගාවන්නට ඇති කෙටි අඩි පාරක්.. යන්තමින් දෙදෙනෙකුට පමණක් එකට ගමන් කල හැකි තරමේ පළල පාරක්.. වෙන යාහැකි මගක් නොවුයෙන් මම ඒ මග ඔස්සේ ඉදිරියට පියනගන්නට වුනෙමි. පාර පුරාම මල්.. හරියටම සකුරා මල් වගේමයි..

 

"කරස්.."

අඩි පාරේ එක් තැනක තිබූ වියළි දරකෝටුවක් මටද නොදැනීම පෑගී කුඩා කැබැල්ලක් අසල ඇති රූස්ස ගසක් වන් වූ ගසේ කඳ මැද වැදී බිම වැටුණි...

ඉන් ඇතිවූ ශබ්දයෙන් බියවූ මීමින්නෙකු වැනි සතෙක් කැලේ කඩාගෙන දුවන්නට විය..

ඒ සිදුවීමෙන් මමද මද තැති ගැන්මට ලක්විය..

 

මේ වනවිට සවස හයට පමණ ඇති.. මේ රෑ පහන් කරන්නේ කොහෙද? නැවත මා යායුතු පාර අහන්නේ කාගෙන්ද..? මා මේ ඉන්නේ කොහේද..? මට එන්නට කීවේ කවුද?මා එනතෙක් බලා සිටියේ කවුරුන්ද..? ප්‍රශ්නාර්ථ පමණකි..

 

සිහින් සුළගක් හමා යන්නට විය.. විශාල ගස් අතර ඇති පදුරු දෙපැත්තට සෙලවෙන්නට වුයෙන් තරමක් ඈත කදිමට දිස්වන්නට විය.

ඒ අතරතුර වටකුරු වහලයක් වැනි යමක් ගස් වල කොළ අතරින් මම දුටුවෙමි.

මදක් දුර ඇවිදගෙන යනවිට මා දුටුවේ කුඩා නිවසෙකි.. අඳුර වැටෙන්නට වුයෙන් කුඩා එළියක් නිවෙස තුළ දල්වා ඇති සේ ඈතට දිස් වේ.

 

පෙනෙන තෙක් මානයේ මිනිස් වාසයක් ඇති බවක් නම් නොපෙනේ.. නමුත් අතුපතර විහිදී ඇති ගස් නිසා වඩා ඈත නොපෙනෙන බැවින් එය නිශ්චිතවම සඳහන් කළ නොහැක..

 

මම තවත් ලංවුනෙමි. මනාව කෙළින් අතට හිටුවා ඇති ඉණි වැටට තරමක් මධ්‍ය පෙදෙසට වන්නට සැදූ හතරැස් ලී ගේට්ටුවක් මට දැක ගන්නට පුළුවන් වුනා. එය අතින් තල්ලු කළ වහාම "ක්‍රීං.." යන අනුකරණයෙන් අඩකට වඩා ඇරී නතරවුණි.. මම ඉතිරි කොටස අතින් තරමක් වැර යොදා තල්ලු කළෙමි.. සවිකර තිබු අසව්වේ තරමක් දෘඩ ගතියක් දැන්නේනට විය.. කාලයකට අලුත්වැඩියා නොකරන ලද ගේට්ටුවක් විය යුතුය..

 

නිවසේ ඉදිරි පස තරමක් විශාල අකුරින් යමක් ලියා ඇති සේ පෙනෙන්නට වුයෙන් එය වැඩි අවධානයෙන් බැලීමේ අටියෙන් ඒ දෙසට ගියෙමි...

"ප්‍රීතිමත් සිංහල අළුත් අවුරුද්දක් වේවා..!" හොද පැහැදිළි මුතු කැටවන් සිංහල අකුරින් ලියා තිබුණි. මේ අකුරු බොහෝ දුරට මට එවූ සංදේශයේ අකුරු හා සමානකමක් මට පෙනෙන්නට විය.

 

ඉනිවැට පැන අඩි දහයක් දොළහක් පමණ මා ඉදිරියට පියනැගුවේ එහි නිවැසියන්ගෙන් යම් උදව්වක් ඉල්ලාගන්නා අටියෙනි..

 

නිවෙස තුළින් යම් ඡායාවක් එහා මෙහා වුයෙන් යම් බියක් සේම සැනසිල්ලක්ද දැනුණි.. මේ අවස්ථාවේ එන ඕනෑම කෙනෙකුගෙන් උදව් ඉල්ලාගත යුතුව ඇත..

 

තත්පර ගණනාවක් යම් චකිතයකින් මා නිවෙස දෙස දෑස දල්වා බලා සිටින විට මට දැකගත හැකි වුයේ කිමෝනාවක් වැනි යමක්  හැඳ ගත් මැදිවියේ ගැහැණියකි.. ඇය ඉදිරිපස වූ කුඩා එළිමහන් ඉස්තෝප්පුවට පැමිණ එක එල්ලේම මා දෙස බලන්නට විය.. මා උදව්වක් ඉල්ලීමට පැමිණි කෙනෙක් බව ඇයට පසක් වන්නට ඇතැයි මට සිතුණි.

 

සුළු මොහොතක් ඇය මා හදුනා ගත් ලෙසක් මට පෙනුණි.. ක්ෂණිකයෙන් අගේ මුහුණේ ඉරියව් වෙනස් විය..කාලයක් තිස්සේ මා දන්නා කෙනෙකු සේ ඇගේ ඉරියව්වෙන් දිස් විය. මෙවන් කාන්තාවක් ගැන නම් මට හරියටම නිශ්චිත මතකයක් නැත..

ඉන් පසු ඇය මදෙසට හිස සලා එදෙසට එන ලෙස ඇරයුම් කළා.. නමුත් මාගේ සැකය තවත් උත්සන්න වුයෙන් සිටි තැනම රැදී සිටින්නට  සිතුවෙමි.

 

මගේ නිසොල්මන තේරුම් ගත් නිසාදෝ ඇය නිවසේ දොරකඩ දෙස බලා තවත් කෙනෙකුට අඩගහන්නට සැරසුණා..

 

"සුජාතා.. සුජාතා.. දුවේ....බලන්න මෙන්න භේරුණ්ඩ එයාව එක්කගෙන ඇවිත්."

 

මට හීන්දාඩිය දාන්නට වුනි.. මම මොන අකරතැබ්බයකට මුහුණ දෙන්නට යන්නේදැයි සිත දෙගිඩියාවෙන් පෙළෙන්නට වීමි.

 

නිමේෂයකින් දොරකඩ දකින්නට වූ දර්ශනයෙන් මගේ හදවත නතරවුණි.. ඉතා පියකරු හුරුබුහුටි එමෙන්ම ඉතා ලස්සන පැහැපත් තරුණියකි. මැය ගැන මට යමක් මතක නම් ඒ පුවත්පතක දැක ඇති ලිපියකින් පමණකි...

මේ සුජාතා දියණිය නේ..

 

"සුජාතා.. ඔයා..?" මට අදහගන්නවත් බැහැ.. අනෙක පණිවිඩ යවා මාව ගෙනවාගත්තේ.. මේ මොකද?

පුදුම ප්‍රහේළිකාවක්...

 

ඇය බොහොම පියකරු සිනහවක් පා මදක් ඉදිරියට නැමී අචාර කොට නිවෙස තුළට එන ලෙස මට අතින් සංඥා කළා..

 

පෙනෙන අයුරින් නම් මට අවුරුදු කන්න වෙන්නෙත් මෙහේ වගේ.. නොයෙකුත් සිතිවිළි හිතට නැගෙන අතරතුරේ වෙන කල නොහැක්කක් නොවුයෙන් මම නිවෙස තුළට පියනගන්නට වුනෙමි..

 

*************************************************************

 

කතාව කියවගෙන ගිය ඔබ ටිකක් ඉන්න.. මේ සත්‍ය කතාවක්.. බොරුවක් වගේද හිතෙන්නේ.. මට සිදුවූ සත්‍ය සිදුවීමක්.. කරුණාකර මෙය විශ්වාස කරන්න.. මෙවන් මුසාවක් කියන්නට මට වුවමනා නැත.. බ්‍රහස්පතින්දා සිට ඉරිදා රාත්‍රිය තෙක් ගෙවී ගියේ ජීවිතයේ කවරදාකවත් නොසිතු අන්දමින්.. එහි මුල් පැය ගැනයි මේ සදහන් කලේ.. තවමත් විශ්වාස නැද්ද? මම ඔය සුජාතා දියණිය ගැන කිසිවක් දන්නේ නැහැ. කවදා වත් මේක නරඹා වත් නැහැ..

ඔන්න මමනම් විශ්වාස කලා හොදේ...

Posted By maduranga001 on 05 Apr 2015 09:12 PM

බොහෝ දෙනා මා සති අන්තයේ නොසිටි බැවින් කොහේ ගියාදැයි අසන්නට උනා..

පසුගිය දවස් තුන මා ගෙවුයේ කවදාවත් නොසිතු අන්දමින්.. මේ කථාව විශ්වාස කරන්නත් බැහැ.. මුසාවක් කීමට මට කොහෙත්ම අවශ්‍ය නැහැ. ඔබට මේ කතාව කියන මාද මේ කතාවද විශ්වාස කරන්නැයි ඉල්ලා සිටිනවා..

 

***********************************************************

 

දවසේ වැඩකටයුතු වලින් අධික තෙහෙට්ටුව දැනුනු නිසා තරමක් මානසික සුවයක් ලැබීමටයි සිතා මිදුලේ ඇති අඹ ගස යට ඇති බංකුවට ගොස් වාඩි වුනෙමි.

ඒ වෙලාව බ්‍රහස්පතින්දා සවස පහට පමණ ඇති.. අඹගස යට තරමක් අඳුරු සෙවනැල්ලක් එක් වරම දුටුවා.. එවිටම විශාල පක්ෂියෙක් ඇවිත් මගේ වම් උරහිස මත වැහුවා.. හවස් වරුවේ ඉර එලියට උගේ රත්තරන් පාට පිහාටු දිස්නය දෙනවා... මද වෙලාවකින් උගේ දිලිසෙන හොට අග තිබුණු සන්දේශයක් මා අත තැබුවා..

"මා එවූ රථයේ නැගී එන්න.. ඔබ එනතුරු මා බලා සිටිනවා.." ඒ ලියමනේ සටහන්ව තිබුණා..

 

පක්ෂියා ක්ෂණිකව උරහිසින් පහළට පැන පියාපත් ඈත් මෑත් කොට පිට මත විශාල හොදින් ඉඩකඩ ඇති ආසනයක් ලෙස සකසා ගත්තා.. මැණික් කැට වගේ දිළිසෙන වටකුරු ඇස් මා දෙස හරවන විට මට වැටහුණා අදහස් කළේ කුමක්ද යන්න.. දෙවරක් නොසිතා මා පිට මත ඇති ආසනය මතට ගොඩ වුනා..

ආසනයම පුළුන් ගොඩක් වගෙයි.. මුළු ආසනයම විල්ලුද ඇල්ලුවා වගෙයි.. පුදුම සනීපයක්.. ක්ෂණිකවම මේ පක්ෂියා අහසට නැගුනා.. පහල බලන මට පෙනුණේ ගිනි පෙට්ටි ලෙස පෙනෙන අපේම ගෙවල්.. ක්ෂණිකව එයද නොපෙනී ගියා.. වලාකුළු ඇඟේ වදිනකොට දැනුනේ අධික සීතලක්..

තත්පර කීපයක් තුළ මට පෙනුණා මම ඉන්නේ වලාකුළු වලටත් උඩින් බව.. පහළ බැලුවත් කිසිම දෙයක් පෙන්නෙන් වත් පැහැදිලිවත් නැහැ. පක්ෂියාගේ වේගය ගැන හිතන්නටත් ප්‍රථම වේගයෙන් පහළට පහත්වුනා.. සීතල අයිස් කන්දක් වැනි යමක් මා පහලින් තිබෙනු දුටුවා.. කඳු පාමුල වෙත එම පක්ෂියා වේගයෙන් පහත් වුනා..

මගේ මතකය අනුව පින්තුර වලින් දැක ඇති අන්දමට මෙය  'ෆුජියාමා' විය යුතුය. තනිකරම අයිස් වලින් වැසී ගොසින්..

 

පක්ෂියා බිමට පත්වූ වහාම මම බිමට පැන ගත්තා.. ඇසිල්ලකින් පක්ෂියා අහසට නැගී පිටව නොපෙනී ගියා..

මට මහා තනිකමක් දැනෙන්නට පටන් ගත්තා... කාත් කවුරුවත් නැති භූමියක්.. සාමාන්‍ය ප්‍රමාණයේ වනාන්තරයක් වගෙයි..

 

හෙමින් හෙමින් මා ඉදිරියටම පියනගන්නට උනා.. රූස්ස ගස් වැනි විශාල ගස්.. ෆුජියමා ලෙස මා හිතාගෙන සිටින කන්දට තවත් කිලෝමීට 10ක් පමණ ඇති.. ඒ දෙසට ලගාවන්නට ඇති කෙටි අඩි පාරක්.. යන්තමින් දෙදෙනෙකුට පමණක් එකට ගමන් කල හැකි තරමේ පළල පාරක්.. වෙන යාහැකි මගක් නොවුයෙන් මම ඒ මග ඔස්සේ ඉදිරියට පියනගන්නට වුනෙමි. පාර පුරාම මල්.. හරියටම සකුරා මල් වගේමයි..

 

"කරස්.."

අඩි පාරේ එක් තැනක තිබූ වියළි දරකෝටුවක් මටද නොදැනීම පෑගී කුඩා කැබැල්ලක් අසල ඇති රූස්ස ගසක් වන් වූ ගසේ කඳ මැද වැදී බිම වැටුණි...

ඉන් ඇතිවූ ශබ්දයෙන් බියවූ මීමින්නෙකු වැනි සතෙක් කැලේ කඩාගෙන දුවන්නට විය..

ඒ සිදුවීමෙන් මමද මද තැති ගැන්මට ලක්විය..

 

මේ වනවිට සවස හයට පමණ ඇති.. මේ රෑ පහන් කරන්නේ කොහෙද? නැවත මා යායුතු පාර අහන්නේ කාගෙන්ද..? මා මේ ඉන්නේ කොහේද..? මට එන්නට කීවේ කවුද?මා එනතෙක් බලා සිටියේ කවුරුන්ද..? ප්‍රශ්නාර්ථ පමණකි..

 

සිහින් සුළගක් හමා යන්නට විය.. විශාල ගස් අතර ඇති පදුරු දෙපැත්තට සෙලවෙන්නට වුයෙන් තරමක් ඈත කදිමට දිස්වන්නට විය.

ඒ අතරතුර වටකුරු වහලයක් වැනි යමක් ගස් වල කොළ අතරින් මම දුටුවෙමි.

මදක් දුර ඇවිදගෙන යනවිට මා දුටුවේ කුඩා නිවසෙකි.. අඳුර වැටෙන්නට වුයෙන් කුඩා එළියක් නිවෙස තුළ දල්වා ඇති සේ ඈතට දිස් වේ.

 

පෙනෙන තෙක් මානයේ මිනිස් වාසයක් ඇති බවක් නම් නොපෙනේ.. නමුත් අතුපතර විහිදී ඇති ගස් නිසා වඩා ඈත නොපෙනෙන බැවින් එය නිශ්චිතවම සඳහන් කළ නොහැක..

 

මම තවත් ලංවුනෙමි. මනාව කෙළින් අතට හිටුවා ඇති ඉණි වැටට තරමක් මධ්‍ය පෙදෙසට වන්නට සැදූ හතරැස් ලී ගේට්ටුවක් මට දැක ගන්නට පුළුවන් වුනා. එය අතින් තල්ලු කළ වහාම "ක්‍රීං.." යන අනුකරණයෙන් අඩකට වඩා ඇරී නතරවුණි.. මම ඉතිරි කොටස අතින් තරමක් වැර යොදා තල්ලු කළෙමි.. සවිකර තිබු අසව්වේ තරමක් දෘඩ ගතියක් දැන්නේනට විය.. කාලයකට අලුත්වැඩියා නොකරන ලද ගේට්ටුවක් විය යුතුය..

 

නිවසේ ඉදිරි පස තරමක් විශාල අකුරින් යමක් ලියා ඇති සේ පෙනෙන්නට වුයෙන් එය වැඩි අවධානයෙන් බැලීමේ අටියෙන් ඒ දෙසට ගියෙමි...

"ප්‍රීතිමත් සිංහල අළුත් අවුරුද්දක් වේවා..!" හොද පැහැදිළි මුතු කැටවන් සිංහල අකුරින් ලියා තිබුණි. මේ අකුරු බොහෝ දුරට මට එවූ සංදේශයේ අකුරු හා සමානකමක් මට පෙනෙන්නට විය.

 

ඉනිවැට පැන අඩි දහයක් දොළහක් පමණ මා ඉදිරියට පියනැගුවේ එහි නිවැසියන්ගෙන් යම් උදව්වක් ඉල්ලාගන්නා අටියෙනි..

 

නිවෙස තුළින් යම් ඡායාවක් එහා මෙහා වුයෙන් යම් බියක් සේම සැනසිල්ලක්ද දැනුණි.. මේ අවස්ථාවේ එන ඕනෑම කෙනෙකුගෙන් උදව් ඉල්ලාගත යුතුව ඇත..

 

තත්පර ගණනාවක් යම් චකිතයකින් මා නිවෙස දෙස දෑස දල්වා බලා සිටින විට මට දැකගත හැකි වුයේ කිමෝනාවක් වැනි යමක්  හැඳ ගත් මැදිවියේ ගැහැණියකි.. ඇය ඉදිරිපස වූ කුඩා එළිමහන් ඉස්තෝප්පුවට පැමිණ එක එල්ලේම මා දෙස බලන්නට විය.. මා උදව්වක් ඉල්ලීමට පැමිණි කෙනෙක් බව ඇයට පසක් වන්නට ඇතැයි මට සිතුණි.

 

සුළු මොහොතක් ඇය මා හදුනා ගත් ලෙසක් මට පෙනුණි.. ක්ෂණිකයෙන් අගේ මුහුණේ ඉරියව් වෙනස් විය..කාලයක් තිස්සේ මා දන්නා කෙනෙකු සේ ඇගේ ඉරියව්වෙන් දිස් විය. මෙවන් කාන්තාවක් ගැන නම් මට හරියටම නිශ්චිත මතකයක් නැත..

ඉන් පසු ඇය මදෙසට හිස සලා එදෙසට එන ලෙස ඇරයුම් කළා.. නමුත් මාගේ සැකය තවත් උත්සන්න වුයෙන් සිටි තැනම රැදී සිටින්නට  සිතුවෙමි.

 

මගේ නිසොල්මන තේරුම් ගත් නිසාදෝ ඇය නිවසේ දොරකඩ දෙස බලා තවත් කෙනෙකුට අඩගහන්නට සැරසුණා..

 

"සුජාතා.. සුජාතා.. දුවේ....බලන්න මෙන්න භේරුණ්ඩ එයාව එක්කගෙන ඇවිත්."

 

මට හීන්දාඩිය දාන්නට වුනි.. මම මොන අකරතැබ්බයකට මුහුණ දෙන්නට යන්නේදැයි සිත දෙගිඩියාවෙන් පෙළෙන්නට වීමි.

 

නිමේෂයකින් දොරකඩ දකින්නට වූ දර්ශනයෙන් මගේ හදවත නතරවුණි.. ඉතා පියකරු හුරුබුහුටි එමෙන්ම ඉතා ලස්සන පැහැපත් තරුණියකි. මැය ගැන මට යමක් මතක නම් ඒ පුවත්පතක දැක ඇති ලිපියකින් පමණකි...

මේ සුජාතා දියණිය නේ..

 

"සුජාතා.. ඔයා..?" මට අදහගන්නවත් බැහැ.. අනෙක පණිවිඩ යවා මාව ගෙනවාගත්තේ.. මේ මොකද?

පුදුම ප්‍රහේළිකාවක්...

 

ඇය බොහොම පියකරු සිනහවක් පා මදක් ඉදිරියට නැමී අචාර කොට නිවෙස තුළට එන ලෙස මට අතින් සංඥා කළා..

 

පෙනෙන අයුරින් නම් මට අවුරුදු කන්න වෙන්නෙත් මෙහේ වගේ.. නොයෙකුත් සිතිවිළි හිතට නැගෙන අතරතුරේ වෙන කල නොහැක්කක් නොවුයෙන් මම නිවෙස තුළට පියනගන්නට වුනෙමි..

 

*************************************************************

 

කතාව කියවගෙන ගිය ඔබ ටිකක් ඉන්න.. මේ සත්‍ය කතාවක්.. බොරුවක් වගේද හිතෙන්නේ.. මට සිදුවූ සත්‍ය සිදුවීමක්.. කරුණාකර මෙය විශ්වාස කරන්න.. මෙවන් මුසාවක් කියන්නට මට වුවමනා නැත.. බ්‍රහස්පතින්දා සිට ඉරිදා රාත්‍රිය තෙක් ගෙවී ගියේ ජීවිතයේ කවරදාකවත් නොසිතු අන්දමින්.. එහි මුල් පැය ගැනයි මේ සදහන් කලේ.. තවමත් විශ්වාස නැද්ද? මම ඔය සුජාතා දියණිය ගැන කිසිවක් දන්නේ නැහැ. කවදා වත් මේක නරඹා වත් නැහැ..

මධුරංග මල්ලී කෝ බොරුවේ (වැරදුනා) ඉතිරි ටික.. අපි හරි ආසාවෙන් බලා ඉන්නවා..

Posted By Ind007ka on 06 Apr 2015 08:21 PM

ඇයි ඇගෙ ම්යිල් කෙලින් වුනෙ නැද්ද ? මගෙ නම් මයිල් කෙලින් වෙනව මෙ වගෙ බොරු අහනකොට  

ගේ ඇතුලේ සීන් එක කිව්වා විතරයි මොකක්ද මචෝ උඹේ කෙලින් උනේ..

Posted By maduranga001 on 08 Apr 2015 02:50 AM
කොහෙද බොලව් මම මේකේ බොරු කියලා තියෙන්නේ.. මම ගහපු එක කෙබරයක් පෙන්නපල්ලා බලන්න මට..

ගජබින්න විතරයි තියෙන්නේ..

මගේ බඹරෙ හැමදාම වැල්ලෙ කැරකැවුණෙ නෑ! ගිරහය නරක් වෙච්ච කාලෙක මට යුද්ධ හිරකාරයෙක් වෙන්න සිද්ද වුණා. අහු උණේ තූර්කි කාරයන්ටයි. උන්ට අහු උණාම ආයිත් අහන්න දෙයක් නෑ. කවුරු උණත් කාරියක් නෑ, වාලට විකුණන එකයි සිරිත. මෙහෙම වාල් ඉට්ටමට වැටිච්ච මට කරන්න උණේ ඒ තරම් බරපතල වැඩ නෙමෙයි. එකම තාලෙ කනහිරි වැඩ. උදේ පාන්දර නැගිටල සුල්තාන් තුමාගෙ මී මැස්සන්ව දක්කගෙන යන්න ඕනෑ කෑම තියෙන දිහාවකට. දවස තිස්සේම උන් පස්සෙ මුර තියාගෙන ඉදලා ගොම්මං වෙලාවට උන්ව කූඩුවලට ආපහු දක්ක ගෙන එන එකයි. 

එක දවසක් ආපහු දක්කද්දි මට එක මී මැස්සියක් මග ඇරුණ. අරෙහෙ මෙහෙ හෝදිසි කරනකොට මෙන්න වලස්සු දෙන්නෙක් මේකිට පැනල මරන්න හදනව, මී පැණි ටික උදුර ගන්න. පාරක් ගහන්න ආයුදයක් මොකුත් ළග නෑ. රිදී කෙටේරිය විතරයි අතේ - ඒක තමා සුල්තාන්තුමාගෙ ගොවියොයි උයන් පල්ලොයි අතේ තියෙන හලකුණ. නැතිකමට ඒක දමාගැහුව, මේ පල් හොරු දෙන්නව එලවල අහිංසක මී මැස්සිව බේරගන්න හිතාගෙන. අපල කාරයට ඒක කරගන්නත් බැරි උණා. කෙටේරිය ගියෙ ඉහළ ගොහින් හඳේ ඇමිණිච්චි! 

මොන දෙය්යොද මේක අරන් දෙන්නෙ? කෙටේරිය පහළට බාගන්නෙ මොන ගුරුකමෙන්ද? මට මතක් උණා තූර්කි බෝංචි ගැන. ඒවා බලා ඉන්දෙදි වැවෙනව - වැවෙන එකත් කරටියක් හොයන්න බැරි විදියට අහස උසට වැවෙනව. හනික බෝංචි ඇටයක් හිටෙව්ව. හොඳට සාත්තු කළා. පුංචි පහේ ඇස් බැන්දුමක් වාගෙ ඒක පැළ උණා, ලියලුවා, උස ගියා, ගිහින් ගිහින් හඳ පලුවෙ කොක්කක රැඳුණ. මට දැන් තියෙන්නෙ බෝංචි වැල දිගේ හඳට නගින එකයි. ඉහළට බඩ ගෑවා, බඩගාල රිදී කෙටේරියත් ආපහු අතට ගත්ත. 

ඊගාවට බහින එකයි! ඒක තමා අමාරු. මේ ඩිංගට බෝංචි වැල එහෙම පිටින් අව්වට කරවෙල ගිහින්නෙ. දිරච්ච වැල දිගේ බහින්න හැදුවොත් කම්මුතුයි. මම පටන් ගත්ත දිරච්ච වැල වෙළු කවන්න. වෙළු කවල ඇහැක් තරම් දිග ලණුවක් ඇඹරුව - හොඳට හය්ය හිටින්න කෙරෝලක් හඳේ ගැටගහලා අනිත් කෙරෝලෙට එනකං පහළට ලිස්සුව. මෙතෙන්දි වම් අතින් ලණුව හය්යෙන් අල්ල ගත්ත. කෙටේරිය දකුණු අතට අරන් දැන් වැඩකට නැති ලණුවෙ ඉහළ කෑල්ල අග්ගිහෙන් කැපුව. ඒකෙරෝල තවත් සෑහෙන දුරක් පහළට ආව. මෙහෙම කප කපා ගැට ගගහ බහිනකොට ලණුවත් ඇදුම් දෙන්න උණා. බිමටත් තව කිට්ටු කරල නෑ. 

පොළොවට හැතැප්ම හතරක් පහක් තියා ලණුව කැඩුණ. 

බයානක වැටිල්ලක්. මළ කුණ වාගෙ බිමට පාත් උණා මහ වලක් ඇතුලටයි මම වැටිල තියෙන්නෙ. බඹ නමයකට අඩු නෑ. ජඹුර. බැලින්නං ඒ තරම් උහක ඉඳන් වැටුණු වැටිල්ලට හෑරිච්ච වළ. නැගිටින්න නං වාරු තියෙනව. ඒත් මේ ඌර ලිඳෙන් ගොඩ ඒමක් නෑ. එකම එකයි කරන්න තියෙන්නෙ. මම ඒක කළා. ගෙදර ගොහින් ඉස්කෝප්පයක් අරන් ආවා. ඇවිල්ල වල පැත්තෙන් කප කපා ගොඩ කරල ගොඩට ආව.

මේ, ආර්. ඊ. රාස්ප් විසින් ලියන ලද, ඩී. බී. කුරුප්පු මහතා විසින් සිංහලයට පරිවර්තනය කරන ලද, "මැන්චෝසන් චාරිකා" නැමති රසබර පොතෙන් පොඩි කොටසක්. කවුරු කවුරුත් කොච්චර ලොකු බොරු කිව්වත් මේ බොරු වලට ගහන්න තරම් බොරු කියන්න කාටවත් ම බෑ. (දියවන්නාවෙ උදවියට ඇරෙන්න)

මේ පොත කියවලා නැත්නම් හොයාගෙන කියවන්න. ටොම් පච වලින් පිරුණු සිනා සාගරයක්! 

අමතර කරුණු - 

• මැන්චෝසන් සාමි කියන්නෙ ඇත්ත පුද්ගලයෙක්. මේ තියෙන්නෙ එයා ගැන විස්තර . 
•  
• Munchausen Syndrome කියලා මානසික රෝගී තත්ත්වයකුත් තියෙනවා. 

මම බොරු  කියන්නේ නෑ

.KGP  බ්‍රදර් ලබන අවුරුද්දටත් ඇතිවෙන්නම බොරු පොතක්ම දීල තියෙන්නේ,  එහෙනම් ඔන්න කිව්වා, බොහොම ස්තුතියි 

Posted By Rosi on 22 Apr 2015 07:13 AM
ඇල් වතුරත් නිවලා බොන එකේ මොන බොරු ද

කොහේ ගියත් මාව මතක් වෙන මොකක් හරි තියෙනවා,....ඒ ගැන හිතෙනකොට ආඩම්බරයක් දැනෙනවා