හිරුයි තරුයි.

හතලිස්තුන්වන කොටස.

‘‘ අනේ නොයා බෑ අම්මේ.. ගෙදර ඉන්නත් කම්මැලී නිසා මම ආයෙත් ජොබ් එකකට යනවනේ.. ඉතිං නිවාඩු නෑ..‘‘ ඇය මා ආදරයෙන් තුරුළු කර ගෙන හිස සිම්බාය. මට දැනුනේ වේදනාවකි. මට මෙලොව වැඩියෙන්ම සෙනෙහේ දක්වන ඇයට බොරු කීමට වීම ගැන මම සිත යටින් දුක් වුනෙමි.

‘‘පරිස්සමින් යන්න මගේ දුවේ..‘‘ මම ඇගේ දෙපා නැමද ආශිර්වාද ගත්තෙමී. එවෙලෙහී කිමරයට ඇතුළු වූ දිනිදුද අම්මාගේ දෙපා නැවත  සමු දුන්නේය.

   සියල්ලන්ට ම සමු දුන් මමත් දිනිදුත් නැවතත් ආපසු ඒමට පිටත් වුනෙමු. දැනුන අපහසුව නිසාම වැඩි දුරක් යන්නට මත්තෙන් මම අසුන  මත හාන්සී වී දෑස් පියා ගත්තෙමී.

‘‘ඇයි සදා අමාරුයිද?.. උණත් තියෙද?.‘‘

‘‘උණ නෑ දිනිදු අයියේ... ඒත් හරි අමාරුයි..‘‘ මම අසුනට බර කර ගත්තු හිස නැවත ඔසවන්නේ නැතුවම පැවසුවෙමී.

‘‘අපි බෙහෙත් ටිකක් අරම්ම යමු කෝකටත්.. සදා ..‘‘

‘‘හ්ම්ම්ම්....‘‘ මට කතා කරව විටදී පවා දැනුනේ කෝපයකී. ඒ දිනිදු වෙනුවෙන් උපන් කෝපයක් නොව, මට දැනුන අපහසුතාවය නිසා ඇති වුන කෝපයකී.

‘‘ඔයා... මම කරපු යෝජනාව ගැන හිතුවද?.‘‘

‘‘අනේ වද නොදී ඉන්නකෝ.. මට අමාරුයි ටිකක් පාඩුවේ ඉන්න දෙන්න.‘‘  මම මැසිවිලි නැගුවෙමී.

‘‘හරි හරි.. සදා.. ඉක්මණට බෙහෙත් ගමු.. ‘‘ ඉන් අනතුරුව දිනිදු මා සමග කතා නොකරන්නට වග බලා ගත්තේය. ඔහු නිහඩව සිටිද්දීද මට මහ අමුත්තක් දැනිනී ඒ නිසාම වරින් වර මම ඔහු දෙස බැලුවෙමී. ඔහුද මම සුවෙන් ඇද්දැයි බලනු මම කීපවරක්ම දුටුවෙමී. වාහනේ දිගටම ගමන් ගැනීම නිසාදෝ මට කීප පොලකදීම වාහනයා නවතා ගන්නට සිදුවිය. උදේ අමාරුවෙන් බඩට දා ගත් බත් කටවල් දෙක තුනෙ එලෙසම වමනය ගොස් තිබුණී.

‘‘ඔයාට හොදටම අමාරුයි වගේ සදා.. අපි මෙහෙ කොහෙන් හරි බෙහෙත් ගමුද?‘‘ දිනිදු පැවසුවේ වටපිටාව හොදින් නිරීක්ෂනය කරමිණි.

‘‘බෑ.. බෑ යමු..‘‘ මම කාර් එකට නැගුනෙමී.

‘‘මොනවා හරි කන්න ඕනද? කාපු ටික සේරම ගියානේ...‘‘

‘‘එපා මට කන්න බෑ...‘‘ අපි දිගටම ගමන් ගත්තෙමූ.

‘‘දිනිදු අයියේ..‘‘

‘‘ඇයි සදා.. ‘‘ඔහු වාහනය පදවමින් මා දෙස බලා විමසුවේය.

‘‘අපි බඩ ඉරිගු ගමු..‘‘

‘‘පුදුමයි කන්න දෙයක් ඉල්ලුවා.. ‘‘ ඔහුට එක වරම සිනහවක් නැගුණේය. යන එන ටිකට ඒ මම ඔහුගෙන් යමක් ඉල්ලුවාමය. එනිසාදෝ ඔහුගේ සතුට ඉවවහා ගොස් තිබුණි. පාර දිගටම උණු උණුවේ තැම්බු බඩ ඉරිගු කරල් විකුන්න අයුරු දකින විට මටද කන්නට ආසා සිතීම පුදුමයකී. මම වෙනදාට නිකන් වත් බඩ ඉරිගු කන්නට ආස නැත. ඊළග ස්ථානයේ වාහනය නැවැත්තූ දිනිදු කාර් රථයෙන් බැස කුඩා පිරිමි දරුවෙකුත් සමග බඩ ඉරිගු විකුණමින් සිටි ගැහැනිය වෙතට දිව ගියේය.

‘‘ටික වෙලාවකට පසු.. දුම් දමන බඩ ඉරිගු කරලක්ද රැගෙන ඒ ස්ත්‍රිය මා වෙත පැමිණියාය.

‘‘ගන්න නෝනා.. දුන් දැම්මට ඒ හැටි රස්නේ නෑ.. ‘‘

‘‘බොහොම පිං ආන්ටී..‘‘ මම එය  ගෙන පසෙකින් තැබුවේ.. ඇය පැවසුවාටත් වඩා.. මම සිතුවාටත් වඩා බඩ ඉරිගු කරල උණුසුම් වූ නිසාය.

‘‘අනේ නෝනගේ අත පිච්චුනාද?.‘‘ ඇය වේදනාවෙන් කාර් රථය තුළට එඹුණාය.‘‘

‘‘අනේ නෑ ආන්ටී ඒකට කමක් නෑ..‘‘

‘‘චූටි නෝනගේ ළපටි අත් වලට ඒ රස්නය දරන්න බැරුව ඇති...‘‘ තවත් මොහොතක් මා අසල රැදී වන් ඇය සිය කුඩා අලෙවී සැල අසට ගියාය. ටික වෙලාවකට පසු කාර් රථයට පැමිණි දිනිදු ගමන අරබන්නේ නැතිව බලා වුන්නේය.

‘‘යන්නේ නැද්ද?.. ‘‘මම ඉවසා සිටි බැරිම තැන විමසුවෙමී.

‘‘ඔයා ඕක කන්නකෝ ඊට පස්සේ යමු.. ‘‘ ඔහු දැන් දැන් මං ගැන සිතනවාද මා ගැන සොයා බලනවාද මම වරෙක සිතුවෙමී. කන්න ඉල්ලුවත් මට එය කෑමටද පිරියක් නොවීය.  හවස හතර පමණ ළගා වෙද්දී අපි නවාතැන කරා ළගා වුනෙමු.

‘‘සදා.. බේත් ටිකක් අරන්ම යමු. ‘‘ අපි නැවතත් පෙර බෙහෙත් ගත් පෞද්ගලික රෝහල ඉදිරිපිටම බැස ගත්තෙමු.

‘‘දැන්  නම් බෙහෙත් ඕනෙත් නෑ වගේ දිනිදු අයියේ... හුගක් අඩුයි වගේ..‘‘

‘‘අජීරණයක්ද දන්නේ නෑ.. වමනෙත් ගියානේ යමු.‘‘ මම ඔහු සමග රොහලට ඇතුළු වුනෙමී.වාරය පැමිණෙන තුරු බලා සිටි අපි වෛද්‍යවරයා ළගට පිවිසුනෙමු. රෝග ලක්ෂණ පිළිබද විමසමින් කල්පනාක යෙදී සිටි වෛද්‍යවරයා..

‘‘ඔයා මැරි කරලා කොච්චර කල්ද?...‘‘ එක වරම මම දිනිදු දෙස බැලුවෙමී. වෛද්‍යවරයා සිතනා දෙය මට සිතා ගත හැකිය. විවාහා වී මාස තුනක් ගත වී තිබුනත් මම ඔහු සමග ලිංගිකව එක් වී ඇත්තේ හතර වතාවක් පමණි. ඒ විවාහා වී මුල් මාසයේදීය. ඒ මාසක් නික්මෙන්නටත් මත්තෙන් මා නිවසින් පිට වන්නට සිදු වූ නිසාය.. වෛද්‍යවරයා සිතන දෙය කෙසේවත් විය නොහැකිය.

‘‘මාස තුනක් විතර ඩොක්ටර්..‘‘ පුදුමයකී අපි විවාහා වී මාස තුනක් වග ඔහුට මතක තිබුණේය.

‘‘දරුවෙක් ගැන එහෙම බලාපොරොත්තවක් තියෙද?.‘‘දිනිදුගේ මුහුණ පුදුමයෙන් පිරී යනු මම බලා වුන්නෙමී. එය එසේ නොවිය හැකි බව ඔහු හොදාකාරවමදනී.

‘‘ඒත් ඩොක්ටර් මම මාස දෙකක්ම ලංකාවේ හිටියේ නෑ.. වෙඩින් එකෙන් සති  දෙකකට පස්සේ රට ගියානේ..‘‘ දිනිදු ලොකු බොරුවක් පැවසුවේ මන්දයි මට වැටහෙන්නේ නැත. මම පුදුමයෙන් ඔහු දෙස බැලුවෙමී. ඒ වන විට ඔහුගේ මුහුණේ තිබුණේ කෝපයකී. එවැන්නක් සිදු නොවිය හැකි නිසා මම නිහඩවම වුන්නෙමී.

‘‘හරි ... හරි.. කෝකටත් අපි බ්ලඩ් එකකුයි. යූරියන් එකකුයි චෙක් කරමු.‘‘

‘‘හරි ඩොක්ටර්....‘‘ අපි අතර දුරස් බවක් , දරුවෙක් පිළීබද බලාපොරොත්තුවක් නැති බව වෛද්‍යවරයාටද වැටහෙන්න ඇත. ඊට විනාඩීකීපයකට පසු නැවතත් වෛද්‍යවරයාගෙන් කැදවීමක් ලැබුණි. දිනිදු සිටියේ සැකයෙන් යුතුවය.. පිටතට පැමිණි මොහොතේ සිටි බර කල්පනාවක නික්මී සිටි ඔහු මගෙන් කිසින් විමසුවේ නැත. නමුත් ඔහුට මා ගැන සැකයක් ඇතැයි මම  අනුමාන කළෙමී.

‘‘ඔයාලා දෙන්නා හරිම ලකී.. මිසිස් ජයතුංග ප්‍රෙග්නට්.‘‘ ඒ මොහොතේ මගේ නෙත් විශාල වුයේ අදහා ගත නොහැකිවය. නිරායාසයෙන්ම මගේ අතක් විවර වු මුව මත නතර වීය. දිනිදුද හොදටම කළබල වී සිටියේය. ගැහැණියක් ජීවිතයේ ඇසිය හැකී ආදරණියම , පින්බර වදන් පෙළ හමුවේ මට සතුටු වන්නද දුක් වන්නදැයි මොහොතකට සිතුවෙමී. මට දරුවෙක් ලැබෙන්න... දෙවියනේ...මට දරුවෙක් ලැබෙන්න. මගේ අතක් ඉබේට මගේ උදරය මත රැදී තිබුණි. ඒ එක්කම සිතට අමුතුම සතුටක් කාන්දු වෙන්න විය. ඒ සුළු මොහොතට මට මා කුස තුළ සිටින නව ප්‍රාණීයා හා විශාල බැදීමක් ඇති වී තිබුණි. තනිවී ජීවත් වීමට සිතු මම ඇය හෝ ඔහු වෙනුවෙන් ජිවත් වන්නට මොහොතින් සිහින මැව්වෙමී. මොනතරම් ඉක්මණට සිතකට කාලය හරහා යා හැකිද මම පුදුම වුණෙමි.

‘‘මිසිස් ජයතුංග වගේම මිස්ට ජයතුංගත් හරිම වාසනාවන්තයි.. මිසිටර් කිව්වනේ මේ රටේ හිටියෙත් සති දෙකයි කියලා.. ඒ පුංචී කාලෙට ඔයාලට දරුවෙකුත් ලැබිලා.. ‘‘ දිනිදුගේ ව්‍යාකූල පෙනුම නිසාදෝ වෛද්‍යවරයා තවත් කරුණු පැහැදිළි කරන්න වුවේය.

‘‘ඒත් ඩොක්ටර්...‘‘

‘‘අයියෝ මිස්ටර් ජයතුංග... දරුවෙක් පිළීසිදෙනවා කියන එක ඔයාලා එක් වුණ මුල්ම දවසේ වුණත් වෙන්න පුළුවන්.. ඒ ගැන හිතන්න එපා.. අනික ඔයාලා මොනතරම් වාසනාවන්තද?. අද කලේ දරුවෝ නැතිව කොයි තරම් පිරිසක් වේදනා විදිනවද?. අහම්බෙන් ලැබුනා නම් ඒක සම්පතක් ඔයාලගේ.‘‘ එවර දිනිදු හිස සැළුවේය.

‘‘එහෙනම් දැන් මිසිස් ජයතුංගව හුගක් පරිස්සමිං බලා ගන්න.. අපි අදම ස්කෑන් එකක් කරමු බබාට සති කීයද බලා ගන්න.. මිසිස් ජයතුංගට අන්තිම මෙන්සස් හැදුන දිනේ මතක නෑ නේද?‘‘

වෛද්‍යවරයාගේ විමසිම්.. පිළිතුරු දීම්.. පරික්ෂන.. නව ලිපි ගොනු පිරවීම්.. ඒ සියල්ල මට අළුත් අත්දැකීම් විය. දිනිදුගේත් මගේත් දුරස් බව පිළිබද තිබූ වේදනාව ඉබේටම පහ වී තිබුණි. දිනිදුගේ හැසිරීමද සාමාන්‍ය අතට හැරී තිබුණු නිසා මම නැවත ඔහු සමග සමාදාන වන්නට සිතුවෙමී. ඔහු මෙම ප්‍රදෙසෙන් දුරස් වූ පසු සතුටින් සිටින බවද දැනුන නිසා .. ඔහුට ගමට යාමට ආරාධනා කරන්නට මම සිතුවෙමී. දරුවා වෙනුවෙන් අපි එකට ජීවත් විය යුතු බව මම සිතුවෙමී. විවාහයෙන් පසු මුල්ම වතාවට මට දිනිදු ගැන ලොකු ලෝභ කමක් දැනේන විය. මම වරින් වර ඔහු දෙස බැලුවෙමී. ඔහුගේ මුහුණේද සනිටුහන් වී තිබුනේ සතුටකී. ඒ සතුට මට දරා ගත නොහැක සැනසීමක් විය.

   තවත් පුදුමයට කරුණකි. දිනිදු මා කාර් එක වෙතට රැගෙන ආවේ ඔහුගේ උරහිසට වාරුකරගෙනය. මම ඔහුගේ ක්‍රියාවට බාධාවක් නොකෙරුවෙමී. එතරම් අපහසුවක් නැති වුවත් මම ද ඔහුගේ ඇගට වාරුවී ගමන් ගත්තෙමී. මම රෝහල තුළට ඇතුල් වුයේ කිසිදු පරිස්සමකින් තොරවය. නමුත් මගේ සිත තප්පරයෙන් තප්පරයට කිව්වේ.. මගේ කුසේ පුංචී පැටියෙක් ඉන්නවා.. පරිස්සමි.. පරිස්සමින් යනුවෙනී. මම තබන හැම පියවරක්ම නුපන් දරුවා ගැන සිතමින් තැබුවෙමී. අදින් පසු මගේ ජීවිතය ඒ ජීවියා වෙනුනෙක් වෙනස් කර ගැනිමට මගේ එකම පැතුම විය.

  මම කාර් රථය තුළට නැග්ග වු දිනිදු.. අනෙක් පසින් කාර් රථය තුළට ඇතුල් විය.

‘‘සදා... මට සමාවෙන්න රත්තරං...‘‘

‘‘ඇයි දිනිදු අයියේ සමාවෙන්න කිව්වේ..‘‘ මම වේදනවෙන් ඔහු දෙස බැලුවෙමී. තවමත් මේ දරුවා ඔහු පිළිගන්නට අකමැතිද?. මගෙන් දුරස් වී ඇය කරා යාමටම තවත් සිතනවද?

‘‘අනේ ඔයාට මේ තරම් වේදනා දුන්නට.. මගේ ළගට එන්න කෙල්ලේ... ‘‘ ඔහු මගේ ගෙල වටා අත යවා ඔහුගේ පපුවට තුරුළු කර ගත්තේය. කදුළු සමග ඔහුගේ පපුවේ මුහුණ හොවා ගත් මම ආදරයෙන් ඔහු සිප ගනිමින් හැඩුවෙමී. විවාහයෙන් පසු ආසාවෙන් ඔහුගේ තුරුලේ වුන් මුල්ම අවස්ථාව එය විය. ජීවිතය පුදුමාකාරය දුරස් වී විනාශ වෙමින් තිබුණ අපේ ජීවිත ආදරෙන් පුරවන්නට දෙවියන් අප කරා ත්‍යාගයක් එවා තිබේ යැයි මම සිතුවෙමී.

‘‘අඩන්න එපා රත්තරං.. අපේ පැටියට හොද නෑ...‘ දිනිදුගේ අත ඒ වන විටත් කුස මත ස්පර්ශ වනු මට දැනුනී. මම තවත් ආදරෙන් ඔහුට ළං වුනෙමී.

‘‘මම ඔයාගෙන් ඉල්ලුව දූ පැටියා නේද මේ.‘‘ නළල මත හාදුවක් තැබූ ඔහු අපි විවාහයට පෙර මැව් සිහිනයන් යලි සිහියට නංවන්න විය.

‘‘නෑ.. නෑ... මේ ඉන්නේ මම ඉල්ලපු සුදු පුතා...‘‘

‘‘හ්ම්ම්ම්.. අපි බලමුකෝ එයා එළියට ආවම.. අම්මා වගේද තාත්තා වගේද කියලා..‘‘ ඔහු සිටියේ හුගාක් සැහැල්ලුවෙනී. අසුන මත හිස හොවා ගත් ඔහු ලොකු සුසුමක් පිටකර දෑස් පියා ගත්තේය. ඔහුගේ මුහුණ පුරා සතුටක් ඇදී තිබුණි. පපුව මත මුහුණ හොවාගෙන සිටි මම නෙත් කොණින් ඔහුගේ මුහුණ දෙසම බලා වුන්නෙමී.

‘‘සදා... ඔයා ආයි බෝඩිමට යන්න එපා රත්තරං.. මගේ ළගම ඉන්න.. අම්මා වුණත් සතුටු වෙයි.. ඔයා මිණිපිරියක් ගේනවා කිව්වම.‘‘

‘‘අනේ මට බයයි දිනිදු අයියේ.. ඔයාළගේ අම්මා ලගට එන්න.. ඔයා අර පොටෝ පෙන්නුවේ නැත්තම් ඇයි.. එයා මාව පන්න ගත්තේ.. ‘‘ මම ඔහුගෙන් දුරස් වී විමසුවෙමී.

‘‘ඒක නම් මටත් හිතා ගන්න බෑ... එදා ඉදන් මමත් ගෙදර ගියේ නෑ සදා... මට ඔයා නැතුව ඒ කාමරේ ඉන්න බෑ...‘‘ ඔහුගේ වදන් මට අදහා ගත නොහැකිය. ඔහුට මා නැති පාළුව දැනෙන්නට තරම් ලොකු මතක සටහන් ඒ කාමරය තුළ නොවීය. යහනේ දෙපලට හැරී තනි තනිව වේදනා විදි කාමරයක් තුළ ඔහුට පළුවක් දැනෙන්නේ කෙසේද?.

‘‘අපි දෙන්නා අතර ලොකු බැදිමක් තිබුණේ නෑනේ දිනිදු අයියේ..‘‘

‘‘ඒ ඔයා හිතන විදියනේ... ඔයාට එහෙම හිතෙන එක සාධාරණයි.‘‘ ඔහු අදුරු කර ගත් මුහුණින් ලොකු සුසුමක් පිට කළේය.

‘‘දැන් ඒවා අමතක කරලා දාමු දිනිදු අයියේ.. මේ දරුවා වෙනුවෙන් අපි දෙන්නා එකටම ඉමු...‘‘

‘‘හරි රත්තරං.. ආයි නම් මම ඔයාව නැති කර ගන්නේ නෑ..‘‘ නැවතත් මා වැළද ගත් ඔහු උණුසුම් හාදූ කීපයක් මුහුණ මත තැබුවේය.

‘‘දිනුදු අයියේ.. අපි ඉන්නේ කා පාක් එකේ..‘‘ මම ඔහුව ඉවත් කළෙමී.  නමුත් හිත තුළ කැටි වී තිබුණේ ලෝභ කමකී. පළමු රාත්‍රියේ විදගන්නට සූදානම් වු ඒ ආදරය, ඇමතුමට පෙර සිදු වූ සිප වැළද ගැනීම් වලට පමනක් සීමා විය. ඒ උණුහුම නැවතත් ඔහු වෙතින් දැනෙද්දී.. මගේ සිත ලැජ්ජාවෙන් බර වුවාය.

‘‘අපි එහෙනම් ශොප් එකට යමු.. මට ඔයාව අර හුණ්ඩු බොඩිමට යවන්න බෑ.. අපේ චූටී පැටියත් එක්ක.‘‘ ඔහු මා කෙලින්ම ඔහුගේ පරිඝනක අලෙවී සැලට රැගෙන ගියේය. පසෙකින් වාඩී කර, මම ආස කරන සියළුම දේ සපයා දුන් ඔහු තනිවම එහි වු එකම කාමරය පිළිවෙලට අස් කරන්නට වුවේය. තරූෂ පෙනෙන්නට නොසිටි අතර තවත් ගැහැනු ළමුන් කීපදෙනෙකුත් පිරිමි ළමුන් කීප දෙනෙකුත් සේවයේ යෙදී සිටියහ.

‘‘මිස්... මිස්ට සර් එන්න කිව්වා..‘‘ සිනාමුසු මුහුණින් එහි සේවය කළ තරණ පිරිමි ළමයෙක් පවසද්දී මම සෙටියෙන් නැගිට කාමරය දෙසට ගියෙමී.

‘‘රත්තරං... කාමරේ හොදද?.. ඉක්මණටම ගෙයක් ගමු.. ටික දවසකට විතරයි..‘‘ ඔහු මා වාරු කරන්ගෙස් යහන මත වාඩී කලේය. මෙම අලෙවී සැළ මම විවෘත කරන්නට පැමිනි දිනය මට සිහිවන්නට විය. එදින දිනිදු මගෙන් ආදරය ඉල්ලා ගත් අයුරු මට සිහි වි මම තනිවම සිනා වුනෙමී.

‘‘ඇයි කෙල්ලේ තනියම හිනා වෙන්නේ..‘‘ මගේ අසලින් වාඩී වුණ ඔහු විමසන්න වුවාය.

‘‘ මම ඔයාට මුලින් ආදරෙයි කිව්ව දවස මතක් වුණා.‘‘

‘‘පිස්සු කෙල්ල... අදත් මට ඒ විදියට ආදරෙයි කියන්න ඕන.‘‘ ඔහු එදා මෙන්ම මගේ මුහුණට එඹුණි.

‘‘පිස්සු ඔයාට.. මේ.. චූටි පැටියා බලන් ඉන්නේ.....‘‘ මම ඔහුගෙන් දුරස් වුනෙමී.

‘‘ම්ම්ම්.. එහෙමද?.. ඒක නෙමේ අපි රෑට මොනවද කන්නේ.. කඩෙන් ගේමු.. මොනවද ඕන.‘‘

‘‘මට කන්න බෑ දිනිදු අයියේ..‘‘

‘‘එහෙම කියලා හොද නෑනේ.. බඩ ගින්නේ ඉන්න..‘‘

‘‘එහෙනම් පොඩි දෙයක් කමු..‘‘

‘‘හා ටිකක් හාන්සී වෙන්න.. ගමන් මහසිය ඇතිනේ තව ටිකක රෑ වෙලා කන්න දෙයක් හිතමු‘‘ ඔහු ඇදුම් ලිහිල් කරමින් පැවසුවේය.

මගේ දෙස මද වෙලාගෙන සිටි ඔහු නානකාමරයට වැදුනේය.

‘‘සදා.. සදා....‘‘

‘‘ම්හ්හ්හ්හ්....‘‘ මම ඇග මැලි කඩමින් ඔහුගේ පසට පෙරළුනෙමී

‘‘වොස් එකක් දාන් ඇදුමක් දා..ගන්න.. චූටී ගමනක් යන්න තියෙයි.‘‘මම ඔහු සමග පුදුමයෙන් සිනා සී ඇද මත වාඩී වුණෙමී.

‘‘කොහෙද දිනිදු අයියේ..‘‘

නැවත හමුවෙමු.

සිතුවිලි ගැලපුම සඳු

හිරුයි තරුයි.

හතලිස්හතරවන කොටස.

‘‘ලෑස්තී වෙන්නකෝ කෙල්ලේ...‘‘ ඔහුගේ පෙරැත්තය නිසාම යන තැනක් නොදැන මම සූදානම් වුනෙමී. මම ඇදුම් අදින්නට සූදානම් වෙද්දී ඔහු පැවසුවේ ‘‘ සදා තද ඒවා අදින්න එපා.. චූටි පැටියා පව් ‘‘ යනුවෙනී.

    ඒ වන විට පරිඝණක අලෙවිසැල වසා තිබුණි. පිටි පස දොරෙන් පිට වුණ අපි පයින්ම ඇවිද ගියෙමු. ඉන් පසු කුඩා අවන්හලකට ගොඩවැදුණු අපි රෑ කෑම ගත්තෙමූ. හුග කලෙකට පසු ඔහුත් මාත් ඉතා සතුටින් කාලය ගතකලෙමු.

‘‘දිනිදු අයියේ... අපි අම්මට කියන්නේ නැද්ද?.‘‘ මම ආපසු පැමිණෙන ගමන් විමසුවෙමී .

‘‘ඉතිං හෙට ස්කෝලෙට කෝල් කරලා කියන්න ළමයෝ.. අම්මට හුගක් සතුටු හිතෙයි.. මේ තරම් ඉක්මණට එයා අත්තමෙක් වෙන්න යනවා කිව්වම.‘‘ ඔහු මගේ බද වටා අතක් යවා ඔහුගේ සිරුරට ළං කරගන පියනැගුවේය.

‘‘ම්ම්ම්ම්.. මටත් මේක හීනයක් වගේ... ඔක්කොම වෙන්නේ හොදටයි කියනවනේ‘‘ මම සුසුමක් හෙළුවෙමී.

‘‘අපි සයුමිට කියන්නේ නැද්ද?‘‘

‘‘හෙට ඔපිස් එකේදිම කියනවා‘‘

‘‘ඔයා දිගටම වැඩට යනවද?.‘‘ දිනිදු පුදුමයෙන් යුතුව මා දෙස බැලුවේය.

‘‘ඔව් මම යනවා අයියේ.. මම අහලා තියෙනවා මේ කාලෙට වැඩ කරන්න ඕන කියලා... ඔපිස් ගියා කියලා මහ වැඩක් නෑනේ.. අනි ක සයුත් ඉන්නවනේ බව වෙන්න එපා...‘‘

‘‘ඔයාගේ කැමැත්තක්‘‘ ඔහු මා වැඩට යනවාට එතරම් කැමැත්තක් නැති බව හැගුණි. නමුත් මම රැකියාවට යාම අතහැරීමට අකමැති වුනෙමී. පසු දින අම්මාට ඇමතුමක් ගත් මම ඇය සමග සුභ ආරංචිය පැවසුවෙමී. ඇය ඒ ආරංචීයෙන් සතුටු වෙද්දී. මම මගේ ජීවිතය හොද අතට හැරීම ගැන සතුටු වුනෙමී.  ඉක්මණින්ම මම බලන්නට එන බව පොරොන්දු වූ ඇය අකමැත්තෙන් වුව ඇමතුම විසන්දී කරණු ලැබුවේ පාසලේ කාර්යාලය තුළ වැඩි දෙයක් කතා කළ නොහැකි නිසාය.

     පරිඝන අලෙවී සැලෙහි පැවතී කාමරය තුළ අපි ගෙව්වේ සතියකී ඉන් පසු අපි අළුත් නිවසක් ගෙන එහි පදිංචියට ගියෙමු. අලුත් නිවසට පදිංචීයට ගිය දිනයේ දිනිදු මටත් රහසේම රාත්‍රියේ කුඩා සාදයක් සූදානම් කර තිබුණි. මටත් නොදන්වාම ඔහු නිපුණිටත් සයුමිටත් නදුන්ටත් සාදයට ඇරයුම් කර තිබුණි. නිපුණි දැකීමෙන් පුදුම වූ මම ඇය වෙතට ගියෙමී.

‘‘ සුදු නංගා... අනේ කෙල්ලේ සොරි.. මට ඔයාට කියන්නේ නැතුවම එන්න වුණා..‘‘

‘‘ඒකට මොකද අක්කී.. ඇදුම් ගේන්න ආපු වෙලේ දිනිදු අයියා සේරම කිව්වා.. අක්කීට දැන් වැඩි අමාරුවක් නෑ නේද?.‘‘ ඇය  මගේ දෑතේ එල්ලෙමිනි විමසුවාය.

‘‘එච්චර අමාරු නෑ.. නංගා... උදේට තමා ටිකක් අමාරු..‘‘

‘‘ඒ හැටිනේ ඉතින්...‘‘ ඇය සිනහවක් සමග පැවසුවාය. සාදය හොදින් කෙරුණි. උයන්නට වත් මට ඉඩ නොදුන් දිනිදු  සයුගෙත් සුදු නංගිගේත් උදවු ඇතිව ආහාරද පිළියෙල කලේය.

    ඉන් දවස් කීපයකට පසු සති අන්ත නිවාඩුවකට අම්මා මා බලන්නට පැමිණියාය.. උපදෙස් අනුසානා ගොඩක් මැද අම්මාගේ ආදරය විදින්නට මට අවස්ථාව උදා වීම ගැන මම හුගක් සතුටු වුනෙමී. නිමාඩුව නිම වී යන්නට සැරසුනු ඇය දිනිදුට යෝජනාවක් කළාය.

‘‘ දිනිදු පුතේ....‘‘

‘‘ඇයි අම්මේ...‘‘ කවදත් අමිමා ගේ සිත නොරිදවන දිනිදු අම්මා අසල පැවතී අසුනේ වාඩී වුවේය.

‘‘සදා දූගේ තනියට ටිකක් තලත්තෑනී ගෑනු කෙනෙක් හොයලා දුන්නා නම් හොදයි... මම මෙයාව ගමේ එක්ක ගිහින් බලා ගන්න හිටියේ.. කෝ මේ ජොබ් එකට නොයා ඉන්න බෑලුනේ.‘‘

‘‘ඒක තමයි අම්මේ මාත් කිව්වා වැඩට යන්න ඕන නෑ කියලා.. අපිට ජිවත් වෙන්න සල්ලී වලින් අඩුවක් නෑනේ.‘‘ ඔහු නැවතත් ඔහුගේ අකමැත්ත ප්‍රකාශ කරන්නට විය. තනියට කෙනෙකු සොයන බව පොරොන්දු කර ගත් අම්මා යන්නට සිතක් නොතිබුනත් වගකිම් පැහැර හැරිය නොහැකී නිසා  එලෙස කරන්නට ඇතැයි මම සිතුවෙමී.

    අලුත් නිවස තුළ පදිංචී වී මාසයක් නික්මී තිබුණි.ඒ වගේම සුදි අම්මා නම් වු තරමක් තලැත්තෑණී වයසේ පසු වන ස්ත්‍රියක් වැඩට ගෙන තිබූ නිසා මගේ සියළු කටයුතු පහසූ වී තිබුණි. උදේම රැකියාවට යන මට පැවරී තිබුණේ සවසට නිවට පැමිණ නිසහසේ විවේක ගැනීම පමණයි.  

      මගේ කුස තුළ වැඩුණ කලලයට සති දොලහක් බව පළමු සායනයේදීම වෛද්‍යවරයා පැවසුවේය.  එය දැන ගත් මොහොතේ සිට නිවසට වි මම බලා සිටියේ දිනිදු පැමිණෙන තුරුය. ඔහුට වෛද්‍යවරයා පැවසු දෙය පැවසු දෙය පවසන තුරු මට ඉස්පාසුවක් නොවිය.

    මම පෙර මග බලා වුන්නෙමී. ඔහු කාර් රථය ගරාජය තුළට දමන තුරු බලා වුන් මම තරමක් ඉදිරිය නෙරා ආ කුස මත අතකුත් තබාගෙන ඔහු අසලට ගියෙමී.

‘‘දිනිදු අයියේ...  මොකද අනේ පරක්කූ...‘‘

‘‘පරක්කු නෑ වෙනදා වෙලාවම තමා.‘‘ ඔහුගේ හැසිරීම මදක් වෙනස් බව මට මුලින්ම වැටහුණි. ඔහු සැබවින්ම වෙනදා එන වෙලාවට පැමිණියත් මට ඔහු ප්‍රමාධ බව දැනෙන්නට ඇත්තේ පෙර මග බලා වුන් නිසා විය යුතුය. එයට ඔහුට සුළු අමණාමපක් ඇත වන්නට ඇතැයි මම සිතුවෙමී. ඔහුගේ අතක දෑතින්ම අල්ලුණු මම සිනා වෙමින් ඔහු සමග පියවර නැගුවෙමී. නමුත් ඔහුගේ මුහුණ වියවුලෙන් පිරි පැවතුනේය.

‘‘දිනිදු අයියා අවුලකින්ද?...‘‘

‘‘නෑ.. නෑ... මට ටිකක් පාඩුවේ ඉන්න දෙන්නකෝ...‘‘ ඔහුගේ හඩ මගේ හදවතට නැවතත් ගිනිතැබීය. ඔහුගෙන් ආදරය බලාපොරොත්තු වන මට ඔහුගේ එක රළු වචනයකුදු  දරා ගැනීම අපහසුය.

‘‘සුදි අම්මා... මහත්තයට කිරි තේ එකක් හදන්න..‘‘

‘‘හරි.. සදනී දුවේ..‘‘ සුදි අම්මා මුළුතැන් ගෙයි සිටම පිළිතුරු දුන්නාය. දිනිදුට මහන්සි ඇතැයි සිතූ මම ඔහුට නිදහසේ ඉන්නට ඉඩ හැරියෙමී. සිත තුළ තෙරපුණ හැගීම් මම තව තවත් යටපත් කර ගත්තෙමී. කුස තුළ වැඩෙන ඔහුගේ දරුවා ගැන පවසමින් ඔහු සමග සුරතල් වන්නට මම  පෙරුම් පිරුවෙමී. ඔහු නැවත සන්සුන් වන තුරු මම බලා වුන්නෙමී.

‘‘සදා... මම ටිකක් නිදා ගන්නවා.. ඔලුව හොදටම රිදෙනවා..‘‘ නාගෙන පැමිණි ඔහු තුවාය පිටින්ම යහන මත බර විය.

‘‘ඔලුව රිදෙනා නම් නෑවේ මොකද ළමයෝ... කෝ ඉන්න පැනඩෝල් දෙකක් දෙන්න..‘‘ මම බලෙන්ම මෙන් ඔහු බෙහෙත් පෙති දෙක පොවා ගත්තේය. නිදා ගන්නා බව පැවසුවත් ඔහු සිටියේ ලොකු කල්පනාවකය. මම නොදන්න කුමක් හෝ සිදු වී ඇති බව මම සිතුවෙමී.

‘‘සදනී දුවේ... මෙන්න කවුද ඇවිල්ලා.. දිනිදු මහත්තයාගේ යාළුවෙලු..‘‘ ඒ වන විට දිනිදුට  හොදින් නින්ද ගොස් තිබුණි. එනිසාම ඔහුව අවදි නොකල මම කවුරුන්දැයි බලන්නට ආලින්දයට ඇතුල් වුනෙමී.

‘‘තරූෂ අයියා.. අම්මෝ දැක්ක කල්.. කොහෙද අනේ ගිහින් හිටියේ.‘‘

‘‘මම ගමේ ගියා සදා නංගීයෝ.. කෝ දිනිදු ඉන්නවද?.‘‘ ඔහු මද සිනාවක් ද සමග පැවසුවේය.

‘‘උණ ගැනෙන්නද මන්දා තරූෂ අයියේ.. ඔලුව රිදෙනවා කියලා ආපු වෙලාවේ ඉදන් නිදි... මොකක් හරි හදිස්සි වැඩකටද ආවේ.‘‘ ඔහුට නිවස තුළටවත් පැමිණෙන්නට ඇරයුමු නොකට මම එතැන සිටම කතා කලෙමී.

‘‘ඔව් සදා නංගියෝ.. දිනිදු අයියා මට ඩොක්ටර් කෙනෙක්  ඇපොයිමන්ට් එකක් අරන් දෙන්න කිව්වා.. ඒක හරි කියන්න ආවේ.. ආ මෙන්න අංකේ.‘‘ ඔහු මා අත සුදු පැහැති පත්‍රිකාවක් තැබුවේය. මම පුදුමයෙන් එය කියවා බැලුවෙමී.  මේ..... වී.ඕ.ජී කෙනෙක්වනේ චැනෙල් කරලා තියෙන්නේ.. ඒ මදිවට අද රෑට. මම තනිවම  සිතුවෙමී.

‘‘එහෙනම් සදා නංගියෝ මම යන්නම්.. ඕකට අද රෑ යන්න තියෙන්නේ .. ඒක නිසා දිනිදුවට ඇහැරවලා බලන්න... දිනිදුට නංගීට කරදරයක් වෙයි කියලා බයයි කිව්වා.. ඒකයි මම වැඩේ ඉක්මන් කලේ...‘‘

    ඔහු නික්ම ගිය පසු මම මද වේලාවක් සෙටිය මත වාඩී වී කල්පනා කළෙමි. මා ගැන බය වන්නේ මක් නිසාදැයි දැන ගැනීමට අවශ්‍ය වු නිසා මම දිනිදු අවදී කරන්නට සිතුවෙමී.

‘‘දිනිදු අයියේ.‘‘

‘‘අනේ සදා.... අනේ... මට ඔයාව නැති කර ගන්න බෑ... කාටවත්ම දෙන්නේ නෑ ඔයාව.‘‘ දිනිදු අඩ නින්දෙන් මගේ අතක් දෑතින්ම බදාගෙන කියවන්න වුවේය. කුමක් හරි හේතුවක් නිසා ඔහු මා ගැන බියෙන් සිටින බව මට වැටහුණි. මම නැවතත් ඔහුව අවදි කලෙමී.

‘‘ම්ම්ම්ම්... ඇයි සදා..‘‘

‘‘තරූෂ අයියා ආවා..‘‘

‘‘තරූෂ ආවා.. කෝ ඌ.. ‘‘ දිනිදු එක වරම  යහන මත වාඩීවී උනන්දුවෙන්  විමසුවේය. මා වෛද්‍යවරයෙක් ලගට රැගෙන ගොස් බිය දුරු කර ගැනෑමට ඔහුට අවශ්‍ය බව  තරූෂගෙන් දැන සිටි නිසා  මම ආදරයෙන් ඔහු දෙස බැලුවෙමී.

‘‘ඔයා ඔය තරම් මට ආදරේද දිනිදු අයියේ.....‘‘

‘‘ඇයි කෙල්ලේ එක පාරටම එහෙම ඇහුවේ...‘‘ ඔහුගේ උරතලය මත හිස හොවා ගත් මාව ඔහු දෑතට මැදි කර ගනිමින් විමසුවේය.

‘‘මම දන්නවා ඔයා මං ගැන බයෙන් ඉන්නේ.. හිනෙනුත් හිතන්නේ මං ගැන.. වී.ඕ.ජී.. සර් ළගට යන්න වෙලාවක් වෙන් කරලා මේ..‘‘ මම ඔහු අත පත්‍රිකාව තැබුවෙමී. එය කියවා බැලූ ඔහු මගේ හිස පිරිමැද්දේය.

‘‘ඉක්මණට ලෑස්තී වෙන්න සදා.. තව වැඩි වෙලාවක් නෑ.‘‘ තවත් කිසිත් නොපැවසූ මම මුණ කට සෝදාගෙන අළුතින් ගෙනා ළා දම් පැහැති ගවුම ඇද ගත්තෙමී. දිනිදු කැමතිම පාට දම් බව මම දනිමී. එනිසාම ඔහු  වෙනුවෙන්ම මම ඒ ඇදුමින්  සැරසුනෙමී. මම සූදානම් වන්නටත් කලින් කාර් රථය එළියට ගෙන තිබූ ඔහු පිට වීමට පෙර මග බලා වුන්නේය.

‘‘සදා දුව කොහො හරි යන්නද?.‘‘ මම ආලින්දය වෙතට පිවිසෙන විට සුදි අම්මා විමසන්න වුවාය.

‘‘ ඔව් සුදි අම්මේ... මහත්තයට මං ගැන බයලු.. ආයෙත් ඩොක්ටර් කෙනෙක් ළගට යනවා.‘‘

‘‘අද නේද කිලින්ක් ගියේ.. ඉතිං එහෙන් දරුවා නිරෝගී කිව්වා නේද?.‘‘ ඇයි පුදුමයෙන් පැවසුවේය.

‘‘අනේ.. ඔව් සුදු අම්මේ... මහත්තයාගේ ආසාවනේ.. අපි ගිහින් එන්නම්.‘‘

‘‘හ්ම්ම්ම්ම්......‘‘ ඇය දිගු සුසුමක් හෙළුවාය.

‘‘ඇයි සුදු අම්මේ...‘‘

‘‘පරස්සමින් සදනී දුවේ.. තුණුරුවන්ගේ සරණින් පරිස්සමින් ගිහින් එන්න...‘‘

‘‘එත් ඇයි සුදු අම්මා දුකෙන් වගේ.‘‘

‘‘මට අමුත්තක් දැනෙනවා දරුවෝ.. එන්නකෝ දරුවෝ දෙයක් කියන්න.‘‘ ඇය මා වෙතට මදක් ළං වුවාය.

‘‘මොකද්ද සුදි අම්මේ....‘‘

‘‘මට අර ආපු හාදයගේ හැසිරීම ඒ හැටි ඇල්ලුවේ නෑ... එකයි මට අමුත්තක් දැනෙන්නේ.. අනික ඔය දරුවට මෙහෙම රැ ජාමේ ගමන් හොද නෑ..  මටත් එන්න තිබුණා නම්.‘‘

‘‘අනේ බය වෙන්න එපා සුදු අම්මේ.. මම මහත්තයා එක්කනේ යන්නේ...‘‘ මම ඇය වෙනුවෙන් උපන් සෙනෙහසින් උරතලය පිරි මැද්දෙමී. ඇගේ වයසත් සමග  ඇය පවසන දෙය ගැන මටද බියක්  දැනුණි. ඇයට දැනෙන දෙයක් සුළුවට තැකිය නොහැකිය. මගේ අම්මා මෙන්ම මට ළං සිටින ඇය මට බොරුවක් කියන්නටද හේතුවක් නැත.

‘‘සදා එන්නකෝ වේලාව මදි වෙයි.‘‘ දිනිදු කාර් රථයේ  සිට කෑ ගසද්දී නැවතත් සුදි අම්මාට යන බව පැවසු මම කාර් රථය වෙතට ගියෙමී. ඉන් පසු අපි නගරයේ කොණකට වෙන්න තිබුණු වෛද්‍ය මධ්‍යස්ථනයකට ගියෙමු. එතරම් සෙනගක් පෙනෙන්නට නොසිටි අතර  තරමක පාළු බවක් එහි විය.

‘‘ඇයි දිනිදු අයියේ.. අපි ගිය හොස්පිටල් එකේ නැතුව මෙහෙම වෙන තැනකින් කෙනෙක් චැනල් කලේ..

‘‘මෙ... මේ.. මේ.. ඩොක්ටර් හුගක් හොදයිලු.. අපි ගිහින් බලමුකෝ..‘‘ මම හිහ සැලුවා පමණකි.

‘‘ඇයි සදා..‘‘ඔහුට මගේ මුහුණෙන් අමුත්තක් දැනෙන්නට ඇත.

‘‘මොකුත් නෑ දිනිදු අයියේ යමු.‘‘  අපි විණාඩි කීපයක් අසුන් ගෙන වුන්නෙමු. අපේ වාරය ලැබුණ පසු වෛද්‍යවරයා වෙත පිවිසුනෙමු.

‘‘මුලින්ම ස්කෑන් එකක් කරලා බලමු නේද? මන් යන්නකෝ අතනට.‘‘ මම පරීක්ෂණ උපකරණය අසල නතර වුණෙමී. ටික මොහොතකට මතු වෛද්‍යවරයා මා වෙත පැමිණියේය. පරීක්ෂා කර බැලු ඔහුගේ මුහුණේ තිබුණේ බැරැරුම් බවකී.

‘‘ඇයි වී.ඕ.ජී සර්...‘‘ කිසිත් නොපැවසු ඔහු දිනිදු දෙසට ගමන් ගත්තේය. මම නැගිටින්නට උත්සහ ගත්තත්.. මා අසල සිටි හෙදිය එය ඉඩ නොදුන්නාය. දිනිදුත් වෛද්‍යවරයාත් යම් දෙයක් කතා කරන අයුරු මම දුටුවෙමි. ඔවුන් මට නෑසෙන බව සිතන්නට ඇත. හොදින් ඇහුම්කම් දීගෙන වුන මට ඔවුන් කියන දේවල් යාන්තමට ඇසුණි.මොකක් නම් ලොකු දෙයක් වන්නට එන බව දැනුන මම බලත්කාරයෙන්ම එතෙනින් බිමට පැස්සෙමි.

‘‘කොහෙද මැඩම් යන්න හදන්නේ.. සර්  ආයා එනවා පොඩ්ඩක් ඉන්න.‘‘

‘‘අනේ නර්ස් මම කියලා යන්නම්.. ඉවසන්න බෑ තව වොස්රූම් යන්න ඕනේ‘‘ එසේ පැවසූ මම ඔවුන්ට ටික ටික කිට්ටු කලෙමී.

‘‘අනේ ඩොක්ටර් මට මේ වැඩේ කොහොම හරි කෙරෙන්න ඕන‘‘

‘‘මිස්ටර් හිතන තරම් මේ වැඩේ ලේසී නෑ.. සති දොළහක් ගිහින්.. මිස්ගේ ජීවිතේටත් කරදරයක් වෙයි.‘‘ වෛද්‍යවරයා අවදාරණයෙන් පැවසුවේය. මොකද්ද මට තියෙන අවුල.. මට ඔවුන් මැදට කඩා පැන හේතුව දැන ගැනීමට අවශ්‍ය විය.

‘‘අනේ ඩොක්ටර්... මම දන්නවා ඔබ තුමා මේ වැඩ වලට දක්ෂ බව..‘‘

‘‘ඒත් මේ වැඩේ නම් මට කන්න බෑ.. මිස්ටර් ජයතුංග ...ප්‍රමාදයි ඔයාලා.‘‘ වෛද්‍යරයා ස්ථිරව පවසා පොත මත දෑස් යොමා ගත්තේය.

‘‘මට ඒ දරුවව එපා ඩොක්ටර්.‘‘ මගේ හදවත කීරී ගැසුණි. ඔහුව අල්ලාගෙන් මරා දමන්නට මට සිතුණි. මම එක වරම දිනිදු වෙතට පැන්නෙමී.

‘‘ඒ.. පව්කාරය උබ ඕකටද අර තරූෂයත් එක්ක එකතු වෙලා මම මෙතනට ගෙනාවේ.. උබට එපා නම් උඹ පාඩුවේ අයින් වෙලා ඉදපන්.. මම මගේ දරුවා මම හදා ගන්නම්.. ‘‘මම කේන්තියෙන් වේව්ලමින් ඔහුගේ බැනියමේ එල්ලුනෙමී.

‘‘ඒ මිස්ට ඔය කෑ ගැහිල්ල නවත්තවන්න..  මේ... මට මෙතන රස්සාවත් නැති වෙන වැඩක්.‘‘

‘‘ඕකද බොල දොස්තරයෝ තොගේ රස්සාව.. හරි නම් තෝව මූවයි දෙන්නම පොළිසියට අල්ලලා දෙන්න තියෙන්නේ.‘‘ මම ඔහුගේ මූණටම  කඩා පැන්නෙමී.

‘‘මිස්ටර් ... මම ආයි කියන්නේ නෑ.. ඔයා මිසිස්ට මේ බව දැනුම් දීලා නෙමේද එක්කන් ආවේ.. මම කිසි කෙනෙක්ගේ අකමැත්තෙන් මේ වැඩ කරන්නේ නෑ.‘‘

‘‘හිටපන් මම උඹලට හොද වැඩක් කරන්න.‘‘

නැවත හමුවෙමු.

සිතුවිලි ගැලපුම සඳු

Posted By Ind007ka on 09 Mar 2017 07:59 PM
ගගනයා පව් බන්

හිරුයි තරුයි.

හතලිස්පස්වන කොටස.

        එක වරම කාමරෙන් පිටතට පිවිසි මම දුරකථනයද අතට ගෙන 119 ට  ඇමතුමක් ආරම්භ කලෙමී. ඒ වන විටත් දිනිදු මගේ අතකින් අල්ලාගෙන සිටියේය. පිටත වාඩී වී සිටි පිරිස බය වී බලා සිටිද්දී.. දිනිදු මගේ අතින් ඇද ඔහු වෙතට ගත්තේය. මගේ සවනත ළං වුන ඔහු ‘‘මෙහෙ වරෙන් මම ඕන නෑ ගගනයගේ පැටව්..  ..‘‘ ඔහුගේ පැවසීමට මගේ කෝපය තවත් ඉස්මතුවිය. ඒ වන විට හෙදියද මා අසලට පැමිණ සිටියාය.

‘‘අනේ මාව බේර ගන්න කවුරුත් නැද්ද?.. ‘‘ මම කෑගැසුවේ ඔවුන් සමග පොර බදන්නට මට ශක්තියක් නොවු නිසා වෙමී. කිසිවෙකු වත් අසුන් මතින් සෙලවුනේවත් නැත.

     ඒ වන විටත් පපුව මත සගවා ගත් ඇමතුම පොළිසිය හා සම්බන්ධ වී පවතින්නට ඇත.මගේ කෑ ගැසීම පොලිස් නිලධාරීන්ට ඇසෙන්නට ඇත.

‘‘මේ හොර දොස්තරයාගෙන් මාව බේර ගන්න.. මම එක දිගට මතක අයුරින් සිටින ස්ථනයද කියාගෙන ගියෙමී. මම මුලින්ම පැවසුවේ ආයතනයට යොදා තිබූ නමයි. අවසන් ටික පවසන්නට ඉඩ නොලැබුණත් ඇමතුම පොළිසිය හා සම්බන්ධ වී පැවතුණේ නම් සොයා බලාවී යැයි මම විශ්වාස කලෙමී. මගේ කට මිරිකා ගත් දිනුදු බලෙන්ම නැවතත් කාමරය තුළට ඇදගෙන ගියේය. පුදුමයකි මම එතරම් කෑ ගසද්දී කිසිවෙක් අසුනින් නැගිට්ටේද නැත.. එකා දෙන්නා හෙමින් සැරේ එතැනින් නැගිට පිට වනු මම දුටුවෙමී. මම විස්තර පවසන්නට උත්සහ ගත්තේ ඇමතුමකට බව ඔවුන්ට සැක සිතී නැතයි මට දැනුනෙමී.

     මට තවත් කළ හැක්කේ දෙයියන් ඇයැදීම පමණකි. මොන තරම් නරුම පියෙක්ද? තම දරුවා උපදින්නටත් කලින් මරන්නට උත්සහ ගන්න. අනේ දෙවියනේ මගේ දරුවා බේරලා දෙන්න.. මේ පවුකාරයින්ගෙන් මාව බේරලා දෙන්න... මම තනියෙන් ජීවත් වුනත් මගේ දරුවාගේ ජීවිතේ නැති කරන්න හීනෙන් වත් හිතුවේ නෑ.. තාත්තෙක් නැතත් ඒ දරුවා හදා ගන්න මම දැන ගත්ත මොහොතේ ඉදන් පෙරුම් පිරුවේ..මට අයදින්නට පවා හැකී වුයේ.. සිතින් පමණි. ඒ වන විටත් මට හඩ නැගිය නොහැකි වන්නට කට ආවරණය කර තිබුණී. මගේ ඇස් මතින් දොඹගෙඩි මෙන් කදුළු ඇද හැලෙනු මට මතකය. මම දිනිදු දෙසත් වෛද්‍යවරයා දෙසක් අයාචනාත්මකව බැලුවෙමී... ඔවුන්ගේ මුහුණු කෝපයෙන් වෛරයෙන් පිරී තිබුණි. තම නූපන් දරුවා වෙනුවෙන් හඩන අම්මෙකුගේ වේදනාව ඔවුන්ට නොපෙනෙයි.

   අකමැත්තෙන් වුවත් ඔවුන් මා තවත් අදුරු කාමරයක් වෙත ඇදගෙන යන්නට විය. මම ඔවුන්ගෙන් ගැළවීමට වෙර දැරුවෙමී. නමුත් මට ගැලවුමක් නොවීය.

‘‘සර් සර්... පොලීසියෙන් ඇවිත්..‘‘ එතනට දුවගෙන ආ හෙද.නිළධාරිනියක් කළබලයෙන් පවසන්න විය. ඒ සමගම අපි සිටි කාමරයට කඩා වැදුනු පොළිස් නිළධාරීන් වෛද්‍යවරයා සහ දිනුදුත් සිටි හෙදියනුත් අත්අඩංගුවට ගත්තේය. ඔවුන් පැණ යන්නට උත්සහ දැරුවත් ඊට ඉඩක් නොලැබුණි. මා අසලට පැමිණ මගේ මුඛය බැද තිබූ රෙදි කඩ ගැලවු පොලිස් කාන්තාවක් මම ඇගේ වතට බර කර ගත්තේය. ඔවුන් තව දුරටත් මගෙන් ප්‍රශ්න කිරීම් කළේ නැත. ඔවුන් මේ පිළිබද දැන වුන්නා දැයි වරක මට සිතුණි. මා රෝහල වෙත භාර දුන් පොලිස් නිළධාරීන් අන් අය රැගෙන පිටත්ව ගියේය.

    පසු දින උදෑසන වන තෙක් මා රෝහල තුළ රදවා ගත්තේ මා හට කිසිදු අනතුරක් නැති බව වෛද්‍යවාර්ථාවක් මගින් සනාථ කර ගැනීමට අවශ්‍ය වු නිසා විය යුතුය. පරීක්ෂන වලින් පසු මගේ කට උත්තරය සටහන් කර ගත් පොළිස් නිළධාරීන් මට නිවෙස් බලා ඒමට ඉඩ හැරියේය.

‘‘සුදි අම්මේ... අනේ... ‘‘

‘‘ඇයි සදනී දුවේ.. දැන් අඩන්න එපා.. මගේ දූට මොකුත් වුනේ නෑනේ.. මට ඊයේ යන්න ලෑස්ති වෙද්දිම අමුත්තක් දැනුනා.‘‘ මා රැගෙන යන්නට පැමිණ සිටි සුදිඅම්මා වැළදගෙන මම හඩන්නට වුනෙමී.

‘‘අපි යමු සදනී දූ.. යමු.‘‘

‘‘මට බෑ සුදි අම්මේ... ආයි අර පව්කාරයගේ හෙවනැල්ල වත් වැටෙන තැනක ඉන්න.....‘‘ මම රෝහලේ කොරිඩෝවක් දිගේ ඇවිදගෙන එන ගමන් සුදි අම්මා සමග පැවසුවෙමී.

‘‘හොදම දේ..සදනී දූ ඔය රස්සා සේරම අතෑරලා අම්මා ළගට යන එක.‘‘

‘‘ඒක කරන්න බෑ සුදි අම්මේ.. මගේ අම්මාට තවත් ලැජ්ජා කරන්න මට බෑ.. මම කොහොමද ඒ මිනිස්සුන්ට කියන්නේ.. මම දරුවෙකුත් එක්ක මේ ලෝකේ තනි වුණා කියලා.. මං කොහොමද කියන්නේ.. දරුවගේ තාත්තම දරුවා මරන්න හැදුවා කියලා.. බෑ... බෑ.. මට ගමේ යන්න බෑ.‘‘

‘‘සදනී දූ මොකද එහෙනම් කරන්න හිතන් ඉන්නේ..‘‘  ඇය අසල තිබූ ත්‍රීරෝද රථයකට මට නගින්නට උදව් කරමින් විමසුවාය.

‘‘අපි අපේ මහ ගෙදරට යමු... ඒක කවුරුත් නෑ වහලා දාලා තියෙන්නේ.. දැං කොහොමත් ගමේ මිනිස්සු දැන ගනී.. ටීවී වල පත්තර වල යද්දී.. අම්මටත් කොහෙන් හරි ආරංචී වෙයි.. ඒත් අම්මාගේ ගමට නම් මට යන්න බෑ.‘‘

‘‘සදනී දූගේ කැමැත්තක් කරමු.. දූ බය වෙන්න එපා මම දූ එක්ක දිගටම ඉන්නවා.. මම දූව පරිස්සම් කරන්නම්..‘‘ ත්‍රිරෝද රථය හෙමින් ඉදිරියට ඇදෙද්දී මම සුදි අම්මාගේ උරතලගේ හිස හොවා ගත්තෙමී.

    නිවසට ගොස් දුරකථනය දෙස බලන විට සයුමිගෙන් සහ නිපුණිගෙන් පැමිණ තිබු ඇමතුම් ප්‍රමනයෙන් ඔවුන් හටද මෙය සැල වී ඇති බව මට හැගුණී.

‘‘හෙලෝව්.. සදා.. කොල්ලේ... හොදින් නේද?.. මම කිව්වා උබට ඌව ආයි විශ්වාස කරන්න එපා කියලා.‘‘ මම ඇමතුම ගත් විගසම සයුමි මට දොස් නගන්නට පටන් ගත්තාය. මම ඇය සමග සිදුවීම පැවසුවෙමී.

‘‘දැන් උඹ මොකද්ද කරන්න යන්නේ...දැන් වත්  හොදට හිතලා තීරණයක් ගනින්....‘‘

‘‘ඔව් බං.. මම ආයි කවදාවත් දිනිදුව විශ්වාස කරන්නේ නෑ.. මම මගේ දරුවව හදා ගන්න ඕන.. මට දිගටම ජොබ් එක දෙන්න කියලා නදුන් අයියට කියපන්..‘‘ මම වේදනාවෙන් අයැදුවෙමී.

‘‘අඩන්න එපා බං... උබ ඕක ඉල්ලුවත් නැතත් , උබ ජොබ් එකක් කළත් නැතත් මම උබට බලන එක් අතාරින්නේ නෑ කෙල්ලේ....‘‘

‘‘අපි යනවා බං අහපහු මහ ගෙදරට... මට සුදි අම්මා එක්ක එහෙ ඉන්න පුළුවන්...‘‘

‘‘ඒක හොදයි.‘‘ ඇයත් මාත් එක වර සුසුම් පිට කලෙමු. අවශ්‍යම කරන  දේවල් පමණක් රැගෙන අපි පාළුවට ගොස් තිබුණ අප  නිවස වෙත ගියෙමු. කාලෙකින් කිසිවෙකු එහි නොසිටි නිසා මිදුල පුරා කැලෑ වැවී තිබුණි. අම්මා මමත් සිටවු රෝස පාත්තී. වැසෙන්නට වෙනත් ශාක වැඩී තිබුණී.. මම හැම දිනකම බුදුන් වදින්ට මල් කැඩු වල් ඉද්ද ගසනම් තවමත් කැලෑ වැදුණ මිදුල කොණක ඉහලට එසවී පැවතුණි. තවමත් එදා මෙන්ම එහි ගස වැසෙන්නට මල් පිපී  තිබුණි.

‘‘සෑහෙන්න සුද්ද කරන්න වෙයි වගේ.. අපිට තිබුණේ ගේ අස්සකරන්ම නවතින්න එන්න.. දිනිදු මහත්තයත් රිමාන්ඩ් එකේ නිසා අපිට ගෙදර ඉන්න තිබුණා...‘‘

‘‘අනේ.. එයාගේ ගෙවල් වල මම ඉන්න ආස නෑ සුදි අම්මේ.. අපි මේ ගේ සිද්ද කර ගමු හෙමින්...‘‘ අම්මා කලින් වතාවේ පැමිණි විට මට නිවසේ යතුර දී ගොස් තිබූ නිසා.. අපි නිවස හැර ගත්තෙමු.. නිවස ඇතුලත දුවිලි මකුළු දැල් හැරෙන්නට එතරම් අපිරිසිදු වී නොතිබුණි. අම්මා කලින් ආ දවසේත් නිවස අස් කර අතු ගෑ බව අම්මා පැවසුවා මතකය.

    අපි මහ ගෙදර පදිංචියට පැමිණ සතියක් ගත විය.. දැන් නිවස පෙර තිබුණා මෙන්ම පිළිවෙල විය. මිදුල පුරා වැවී තිබු අකුල් සේරම සුදි අම්මා විසින් උදුරා දමා තිබුණි. සයුමි නදුනුත් සමගම පැමිණ කීහිපවරක් මගේ සැප දුක් අඩුපාඩු බලා ගියාය.

‘‘සදනී දූ හෙට නේද නඩුව.‘‘

‘‘ඔව් සුදි අම්මේ.. බලන්නකෝ... තමන් මරන්න හදපු තාත්තට විරුද්දව සාක්ෂි දෙන්න.. මගේ පැටියටත් උසාවී ගානේ යන්න වෙලා. මම කුස පිරි මදිමින් පැවසුවෙමී.

‘‘සුදි අම්මේ... මේ මොකද්ද වෙනවා..‘‘ මම උදරය මත අත තබාගෙන මද සිනාවකුත් සමග පැවසුවෙමී. ජීවිතේ මුල්ම වතාවට දැනුණ ඒ අමුත්ත මට අමුතු මිහිරක් ගෙන දුන්නාය. කුස තුළ සිටි කළලය මුල්ම වතාවට චලනය වෙද්දී.. ඔහු හෝ ඇය වෙනුවෙන් උපන් සෙනෙහස තව තව වැඩි වන්නට විය. මම සුදි අම්මගේ අතද ගෙන කුස මත තබා ගත්තෙමී.

‘‘සදනී දූ කියන දේවල් දැන් දරුවට දැනෙනවා.. ඒක නිසා.. සදනී දු දුක් වෙන්න එපා.. හිනා වෙලා ඉන්න උත්සහ ගන්න. ‘‘තම ලෙයින් උපදින දරුවා බිදෙන් බිද වැඩෙන අයුරු.. දගකාරකම් කරන අයුරු..  විදින්නට දිනිදුට පිනක් නැත. ඔහුට අවශ්‍ය වුයේ ඒ පින මටද අහිමි කිරීමටය. ඒ වෙනුවෙන් ඔහුට නිසා දඩුවමක් ලබා දෙන්නට සිතු මම පසු දින උසාවියේ පෙනී සිටියෙමී.

      එදින නඩු වාරයෙන් ඔහුට ඇපවක් හිමි වුයේ නැත .දිනිදුගේ කියා පැමිණ සිටියේ තරූෂ පමණකී. අනුහස් සර් වත් දිනිදුගේ අම්මා වත් දැන් දිනිදු ගැන නොබලන බව මට වැටහුණි. නඩු වාරය කල් යද්දී.. ඔවුන් තව දුරටත් අත්අඩංගුවේ පසු විය. 

සදනී දූ... දිනිදු මහත්තයා එළියට ආවම සදනී දූට ආයෙත් කරදර කරන්න පටන් ගනී..‘‘ දෙවෙනී නඩු වාරය දිනයට යාමට සූදානම් වෙමින් සිටියදී සුදි අම්මා පැවසුවාය.

‘‘අපි බලමුකෝ සුදි අම්මේ.. දැන් උසාවියෙත් නඩුවක් තියෙන නිසා එයාට එහෙම කන්න බෑ.‘‘

‘‘අම්මට කිව්වොත් නරකද සදනී දුවේ මේ  ගැන..‘‘

‘‘කියන්න වෙනවා සුදි අම්මේ.. මේ සතියන්ත නිවාඩුවට අම්මා එනවා කිව්වා.. අපි ආපුවම හිමින් සැරේ කියමු..‘‘   මම සුදු පැහැති ගව්මක් ඇග ලාගෙන සුදි අම්මා සමග උසාවියට යන්නට පිටත් වුනෙමි. දැන් මගේ එකම හයිය වී සිටියේ සුදි අම්මාය. සයුමිත් නිතරම මා ගැන සොයා බැලුවාය. කීපවතාවක්ම නිපුණිද මා බලන්නට පැමිණ ගියාය. එලෙසි පැමිණි අවස්ථ වල ඇය ගගනගේ නිවසටද ගොඩ වැදුණු නිසා ගගනගේ දෙමාපියන්ද නිතරම මා ගැන සොයා බැලුහ. ඔවුන්ට ගගන හට මේ කිසිවක් නොපවසන ලෙස පැවසීමට මට හැකියාවක් නැත. දැනුම් තේරුම් ඇති වැඩිහිටියන් විදියට ගගනගේ සිත නැවත පෑරෙන්නේ නැති ලෙස ඔවුන් කටයුතු කරාවී යැයි මම සිතුවෙමී.

     දෙවෙනී නඩු වාරයෙන් දිනිදුට වසර කීපයක සිරදඩුවම් හිමි විය. නුපන් දරුවා මැරීමට තැත් කිරීම.. ඒ සදහා වෛද්‍යවරයෙක් වෙනුවට වංචාකාර පුද්ගයයෙක් යොදා ගැනීම. තම බිරිදට අමානුෂික ලෙස පීඩා කිරීම යන වැරදි යටතේ ඔහු වැරදීකරුවිය. ඔහු සිරගත වීම මගෙත් දරුවාගේත් ආරක්ෂාවට හේතු වන බැවින් මම සතුටුවුනෙමී. දිනිදුට දැන් ඉතිරිව සිටින්නේ තරූෂ පමණකී. තම දරුවාවම මරා දමන්නට උත්සහ ගත් පියෙක්  වෙනුවෙන් දුක් වන්නට මට තවත් අවශ්‍ය නොවීය.

   සත්‍ය සිදිවීම දැන ගත් මොහොතේ අම්මා පැය ගණනාවක් එක දිගට නිනව්වක් නැතිව හඩා වැළපුණාය. ඇගෙන් දොස් විදින්නට සිදු වුයේ මටය.

‘‘මොකද ළමයෝ පළවෙනි දවසෙම එහෙම වුණා නම් මට නොකිව්වේ.. මොකද ඔය පව්කාරයා ඇතෑරලා ගෙදර ආවේ නැතිතේ... කොහොමද රත්තරනේ.. මෙච්චර දුක් කන්දක් තනියම විදව ගත්තේ...‘‘ ඇය මා තුරුළු කරගෙන ඉකි බිදින්න වුවාය.

‘‘මන්දා අම්මේ.. මම ඉවසුවා.. මම හිතුවා දිනිදු දවසක ඇත්ත තේරුම් ගනී කියලා.. ඒත් එයා අන්තිමට කිව්වා .. එයාගේ ලෙයින් හැදුණු මේ දරු පැටියත් එයාගේ නෙමෙයි කියලා.‘‘ මම කුස පිරි මැද්දේ කදුළු සළමිණි. මගේ වේදනාවට කුස තුළ වුන් බිලිදාද ප්‍රතිචාර දක්වන්න විය.

‘‘බය වෙන්න එපා මගේ දූ.. දැන් වෙන්න තියෙන ඒවා වුණා.. මගේ දු දුක් වෙන්න එපා.. අපිට ඔය කවුරුත් ඕන නෑ අපි ගමට යමු..‘‘

‘‘අනේ.. එතකොට මගේ රස්සාව... මට අම්මට බරක් වෙන්න බෑ අම්මේ.. මගේ දරුවා හදන් ටම ජීවත් වෙන්න පුළුවන්.. අනික අපි නෑදෑයින්ට මොනවද කියන්නේ..‘‘

‘‘ඒවා මම බලා ගන්නම් මගේ දූ... ඔහොම දේවල්ද මිනිස්සුන්ට වෙන්නේ.... මගේ දූ වරදක් කරලා නෑ... මේ ඉපදෙන්න ඉන්න කිරි කැටියත් වරදක් කරලා නෑ... අපි යමු මගේ දූ..‘‘ මම ඇගේ උරතලයේ හිස හොවා ගත්තෙමී.

‘‘අනේ ඒක නම් හොදයි ලොකු නෝනා... මම මේ හිටියට වුන්නේ උලේ වුන්නා වගේ.. දිනිදු මහත්තයා හිරේ ගියාට අර එදා ගෙදර ආපු එකා තාම එළියේ.. වු මොකක් හරි කරදරයක් කරන්න ඉඩ තියෙනවා.‘‘ සුදි අම්මාද කතාවට හවුල් වුවාය.

     අම්මාට අනුහස් සර් ගැන තිබුනේද වෛරයකී... අර අනුහස් කියන එකි තාමා මේ සේරටම වග කියන්න ඕනේ..  තමනගේ මල්ලිට පිස්සෙක් කියලා දැන දැනම මගේ රත්තරං කෙල්ලගේ ජීවිතේ විනාස කරෙව්වා. මට අනුහස් සර් ගැනද අමනාපයක් නොවිය. ඔහුගේ පැත්තෙන් බලන කළ දිනිදු මට ආදරේ කළ අයුරින් ඔහු හොද මගෙට පැමිණ මා සමග හොද පවුල් ජීවිතයක් ගත කරනු ඇතැයි ඔහු සිතන්නට ඇත. අනුහස් සර් මේ ප්‍රශ්න  නිසාවෙන් මා මග හරින බව මම දැන වුන්නෙමී. ඔහුගේ හිත ඔහුටම වද දෙනු ඇත. මට මතකය වරෙක ඔහු මට දිනිද ඔහුගේ  එක කුස උපන් සොහොයුරා වුවත් මට ඔහුට ළං නොවන ලෙසද පැවසුවේය. මගෙත් දිනිදුගෙත් ජීවිත පිළිබද විශේෂ තීරණයක් ගන්න සෑම විටම ඔහුගේ මුහුණ බැරෑරුම් විය. මට කියන්නට අවශ්‍ය බව දැන වුන්නත් කියන්නට අපහසු වූ යමක් හැමදාමත් ඔහුගේ සිතේ තිබුණි. මගේ අවාසනාවට මට දිනිදු ගැන සැකක් ඇති නොවීය.මම හැම දේටම වඩා දිනිදුගේ ආදරය විශ්වාස කලෙමී.

     චාරුක... චාරුක් පැවසු දෙය වත් මට මොහොතකට සැළකිලිමත් වන්නට ඉඩ තිබුණි. නමුත් ඔහු පවසන දේ විමසන්න වත් මට උවමනාවක් නොවීය. වන්නට තිබෙන දෙය වැලැක්විය නොහැකිය. ලොකු සුසුමක් පිට කළ මම අම්මාගේ උකුලේ හාන්සී වුනෙමී.

   අම්මා සමග ගමට යන්නට තීරණය කළ බව සයුමිටත් නිපුණිටත් දැනුම් දුන් මම රැකියාවෙන් ඉවත් වී ගමට ගියෙමී. මම හිතුවාට වඩා යහපත් අයුරින් ඔවුන් මා පිළි ගත්තහ. එනිසා මීට කලින් මට අම්මා ළගට එන්න තිබුනේ යැයි නිතරම මම සිතමින් පසුතැවුණෙමි.

   ගම තුළ ජීවිතය ඉතා සැහැල්ලු විය.. ආසම ගම්බද පරිසය තුළ සොභා අසිරිය විද ගත් මම ඉතා සතුටින් කල් ගෙව්වෙමී. සුදි අම්මා නැවත ගමට යවන්නට අකමැති වූ මම ඇයද මා සමග නතර කර ගත්තෙමී. සැදෑවට ඇය සමග වැව් බැම්ම මත ඇවිද යන මම කුඩා කල කළ කෙළි සෙල්ලම් ඇය සමග පැවසුවේ උද්යෝගයෙනී. හුගක් දවස් වලට ගමේ පංසලට ගිය මම බෝ මළුවේ වාඩි වී තව තවත් සිත නිදහස් කර ගත්තෙමී. මට දිනිදුගේ දුරස් වීමවත් මට ඔහුගෙන් දරුවෙක් ඉපදීමට සිටින එක ගැනවත් වේදනාවක් නොවීය. දරුවා මගේ පමනක් යැයි සිතන්නට තරම් මම නූපන් බිලිදාට ආදරය කළෙමී.

       කාලය ගෙවී ගොස්.. මම අට මස් ගැබිණියක් ව සිටිමි.. ඒ කාලය අතර තුර සයුමිත් නදුනුත් කීහිපවරක්ම මා බලන්නට ගමට පැමිණියහ.නිපුණිත් වරින් වර මට ඇමතුම් දුන්නේය. ඒ සෑම වරකම ඈ විමසුවේ.. සදා අක්කී.. මම ගගන අයියට ඔයා ගැන ඇත්ත කියන්නද යනුවෙනී. නමුත් මම එයාට අකමැති වුනෙමී. එලෙස ගගන නැවත මා වෙත ළං වුව හොත් දිනිදුගේ හැගීම සනාථ වනු ඇත. මට තව දුරටත් නීතියෙන් හෝ දිනිදුගේ  බිරිද වී සිටිමට අවශ්‍ය නැත. ගගන  සමග මිතුරු කමක් හෝ සදා ගැනිම ඒ වෙන්වීමට බාධාවක් විය හැකිය.දිනිදු ඒ ඇසුරද ආයුධයක් කරගෙන මගේ නිදහස අහුරාවී යැයි මම සිතුවෙමී. එනිසා නිපුණිට ගගන  සමග කිසිත් කීමට මම ඉඩ නොදුන්නෙමී.

    හිතනවාටත් වඩා වැඩි වේගෙන් කාලය ගත විය. දිනිදු තවමත් බන්ධනාගාරයේ විය. දරුවා බිහිවන්නට දවස් කීපයක් තිබියදී මම රෝහල වෙත ඇතුල් කළ අම්මා.. සියලු දෙවියන්ට පඩුරු ගැට ගසිමින් මගෙත් දරුවාගෙත් ආරක්ෂාව පැතුවාය. දින දෙක තුනක් ගත වුවත් මට දරුවා බිහිවන්නට කාලය එළබියේ නැත.ඒ නිසා තව දුරටත් මා රෝහල තුළ රදවා ගත්තේය. මා අසල සිටි අනෙක් මව් වරුන්ට දරුවන් බිහි වූ පසු මම ඔවුන් බලන්නට ගියෙමී. තද රොස පාට වුනු කිරි කැටි දරු පැටවුන් දකින මගේ සිත සෙනහසින් පිරී ගියාය. මගේ දරුවගේ මුහුණ දකින්නට තිබෙන උවමනාවාව මට ඉන් තව තව වැඩි විය.

    පුංචී දරුවන් බලන්නට පැමිණි ඔවුන්ගේ පියවරුන් සිනිදුවට ඔවුන් ස්පර්ස කරන අයුරු දැක මට තරම වේදනාවක් දැනුනෙමී. මගේ දරුවාට ඒ උණුහම විදින්නට වාසනාවක් නැත. නෑ... ඕන නෑ.. මගේ පැටියට තාත්තලා ඕන නෑ.. ඒ පව්කාර තාත්තගේ හෙවනැල්ල වත් මම මගේ පැටියට වැටෙන්න දෙන්නේ නෑ... මගේ සිතටම චෝදනා කළ මම සිත සවිමත් කර ගත්තෙමී.

   දවස් පහක් නික්මුණ තැන රාත්‍රියේ මට යම් අපහසුතාවක් දැනෙන්නට විය. විටින් විට කොන්දේ වේදනාවක් ඇති විය.. අම්මා සහ සුදි අම්මා පැවසු අයුරින්.. ඒ දරුවි බිහිවන්නට පෙර සලකුණු බව මට වැටහුණි. ජීවිතයේ කෙනෙකු විදින දරුණුම වේදනාව මම සතුටින් විද ගත්තෙමි.දරන්නට බැරි තරම් වේදනාකාරී වීය..

 නැවත හමුවෙමු.

සිතුවිලි ගැලපුම සඳු

හිරුයි තරුයි.

හතලිස්හයවන කොටස

වේදනාවෙන් කෑ ගසන අම්මලා දකින විට මට වේදනාවට වඩා දැනුනේ බියකී.දහඩිය, කදුළු, ලේ වගුරුවමින් මගේ කිරිකැටියාගේ මුල්ම හැඩුම අසා ගන්නට පාන්දර ජාමය වන විට මට හැකි විය.

     බිහි කළ දරුවා වැඩී වෙලාවක් යන්නට පෙර මගේ පපුව මත තබන්නට වෛද්‍යවරුන් හා හෙදියන් පියවර ගත්තාය. මගේ ලයට උණුහුමට දැනුනු කිරි කැටියාගේ මුල්ම ස්පර්ශය  අපි දෙදෙනාගේ බැදීම තව ලං කලාය. ඇය දියණියක බව දැන ගත් මොහොතේ මගේ සිත සතුටින් ඉපිලුණි. මට එක වරම සිහි වුයේ දිනිදුය. ඔහු මගෙන් පැතුවේ ද දියණියකී.. නමුත් ඇය ඔහුගේ නොවේය. මගේ පමණකි.. මම කදුළු අතරින්   සිනා සෙමින් සිතුවෙමි. ඇගේ උණුහුම හමුවේ මගේ සියලු ශාරීරික වේදනා මට අමතක විය.

     ළා රෝස සහ ළා නිල් පැහැයෙන් ආච්චී අම්මා අතින්ම ගෙතුම් කළ තොප්පියක් සහ පුංචී මේස් යුවලක් පලදවා, මගේ අතින්ම මසන ලද පුංචී ගව්මක් අන්දවා දරුවා මා ළගින් තබන විට මම වේදනා අතරින් සිනාසුනෙමි.

‘‘අම්මේ... බබාට කිරි දෙන්න ඕන දැන්..‘‘ මගේ සිහිනය සැබෑ වී ඇත. මගේ කුසින් බිහි වුණ දරුවා මගේ තුරුලේය. ඇය වෙනුවෙන් දැන් මගේ ලේ කිරි කර පොවන්නට දැන් මට හැකිය. හෙද නිළධාරින්යකගේ උදව් හා උපදෙස් ඇතිව මම මුල් වරට මගේ දියණිය කිරි උරන්නට සැලැස්සුවෙමී. කිරි සුවද දැනීදෝ.. තවමත් යාන්තම් විවර වුණු දෑස් ඒ මේ අත කරකවමින් , තද රෝස පැහැ තොල් උල් කරමින් පුංචීයට හඩයි. මොකුත් නොදන්න දියණිය හරියට දැන වුන්නා මෙන් කිරි උරන්නට පටන් ගනිද්දී.. මම ආදරයෙන් ඇය ස්පර්ශ කළෙමී. ළපටි අත පය සහ මුහුණ තද රෝස පැහැතිය.ඝණට වැඩී තිබූ කළු පැහැ කෙස්ස ඇගේ සියුමැලි පෙනුම කැපී පෙනෙන්නට තවත් හේතු විය. උතුරා යන ආදරයෙන් මම කොපුල මත සිනිදුවට ඇලිල්ලකින් පිරිමැද්දෙමි. ඇය තවත් මගේ උණුහමට ගුලි වූවාය. ඇගේ ලෝකයේ ජීවත් වෙන්නට පටත් ගත් මම එක මොහෙතකටවත් ඇගෙන් නෙත් ඉවතට නොගත්තෙමී. සියළු ඉරියව් හැසීරීම් සෙනහසින් විද ගත් මම ඇය හඩනවාට බිදක් වත් අකමැති වුණෙමී.

‘‘මගේ දූ... නේ... චූටී පැටියා.. ‘‘උදෑසන අම්මා සහ ආච්චී අම්මා මගේ ඇද අසලට එන තුරුම මම නොදුටුවෙමී.පරිස්සම නිදා වුන් කිරි කැටි දියණිය අත ගත් අම්මා මොහොතකට පසු කදුළු සලමින් සිනහා වන්නට විය.

‘‘ඇය අම්මේ...‘‘ මම අපහසුවෙන් යහන මත වාඩි වන්නට උත්හසහ ගත්තෙමී.

‘‘ඔයා ඉපදුන දවස මතක් වුණා  මගේ දූ... මගේ දූත් දැන් අම්මා කෙනෙක්.. මේ පැටියා ඔයා චූටී කාලේ වගේමයි.. ඇරපු අතක් නෑ ඔයාමයි.. නේද අම්මේ...‘‘ අම්මා අච්චී අම්මා වෙතට දරුවා පාමින් පැවසුවාය.

‘‘ඔව් මයි ලොක්කියේ... කෙල්ල පොඩි කාලේ වගේමයි.. ඒකීමය ඒ නහය... ඒ කට.. වාත්තු කරලා වගේ.‘‘

‘‘අනේ.. සත්තලං අඩන්න අපා.. මගේ චූටී පැටියට කුක්කු බා කිනීද?.. ඕ.. ඕ... මේ ඉන්නේ.. අම්මා..‘‘ නින්දෙන් පිඹිදුණු දියණිය හඩන්න වූ විට අම්මා ඇය මගේ තණ පුඩුවට ළං කළාය.

    අම්මා සහ ආච්චී අම්මා පිටව ගිය පසු වාට්ටුවේ සිටි අම්මාලා එක්කෙනා දෙන්නා පැමිණ දරුවා බලා සුරතල් කර ගියහ. මුළු රාත්‍රිය පුරා නිදි නැති නොමැති කම හා තෙහෙට්ටුව නිසාම මට උදෑසන මොහොතකට නින්ද ගොස් තිබුණි. කවුරුන් හෝ මගේ උරහිස මත අතක් තබා  අවදි කරන්නට උත්සහ ගද්දී මම නෙත් ඇරියෙමී. නෙත් අදහාගත නොහැක.. මම ගල්ගැසී බලා වුන්නෙමී.. මොහොතකට පසු පියවී සිහිනය පැමිණි මම යහන මත වාඩී වන්නට සැරසුනෙමී. මට වාඩී වන්නට උදව් කළ ඔහු සුපුරුදු සිනහවෙන් මා දෙස බලා වුන්ණාය. ඔහුගේ කිසිදු වෙනනසක් නැත.. එදා සිනහව.. එදා තිබුණ හැගීමම ඒ නෙත් වල ලියැවී තිබුණි. වෙනසකට තිබුනේ ඔහුගේ මුහුණ එදවස් වලට වඩා මේරූ බවක් තිබීම පමණකි.

‘‘සදා...‘‘

‘‘ගගන.. ඔයා... ඔයා කො..‘‘ තවත් වචන එකතු කර ගත නොහැකි වූ මම නිරුක්තර වුනෙමී. ඔහු සංසුන්ව මා දෙස බලා වුන්නේය.

‘‘සෙව්වන්දී ටීචර් හම්බුණා අහම්බෙන් මට උදේ.. එහෙම නොවුණා නම් අදත් මට ඔයාව මගෑරෙනවා..‘‘ ඔහු පැවසුවේ දියණිය දෙස නෙත් යොමාගෙය. ඇය වුන්නේ සුව නින්දේය.

‘‘අම්මා...‘‘

‘‘ඔව්... එයා තමයි කිව්වේ ඔයා මේ වාට්ටුවේ කියලා.. මම දැනන් හිටියේ නෑ සදා ඔයාට දරුවෙක් ලැබෙන්න කියලා.. කෝ දිනිදු..‘‘

‘‘එ...යා.. එයා.. අද  එයි.‘‘මගේ ජීවිතය ගැන ඔහු කිසිත් නොදන්න බව දැනුන නිසා මම අමාරුවෙන් වුව බොරුවක් කීවෙමී.

‘‘දුවෙක්ලු නේද සදා.. ඔයා වගේමයි කෙළි පොඩ්ඩ..‘‘ ඔහු සියුම්ව දියණියගේ අතක් අල්ලා ගත්තේය. නින්දෙන්ම මදක් සෙලවුන ඇය ගගනගේ ඇගිල්ල මිටි කරගෙන නැවත නින්දට වැටුණි. අනේ මේ දරුවා ගගනගෙයි මගෙයි වුණානම්.. මොහොතකට මගේ සිත හඩා වැටෙන්න විය.. නෑ.. මට ඒතරම් පිනක් නෑ.. ගගනගේ ආදරේ ලබන්න මම පිං කරලා නෑ.. හැමදාමත් මට ගගනව මගෑරුණා.

‘‘සදා.. දෙයක් කියන්නද?.. ඉල්ලීමක් කරන්නද?.‘‘

‘‘මොක...ද්ද ගගන.‘‘ කියන්න ගගන මම ඔයාගේ හිත හැමදාමත් පෑරුව එක විතරමයි කලේ.. තවත් ඔයාට සැනසීමක් වෙන දෙයක් ඉතුරු වෙලා තියෙනම් මට කරන්න.. කියන්න මම කරනවා. සිත තුළින් වේදනා විදිමින් මම ඔහු දෙස බලා වුන්නෙමී.

‘‘දූට නෙතුෂි කියලා නම දාන්න.. දිනිදු කැමතී නම් විතරක්.. ‘‘

‘‘නෙතුෂි... ලස්සනයි..‘‘ හරි ගගන.. මේ මගේ දූ.. මම විතරයි එයාට ඉන්නේ.. ඒ නම මම අනිවාරෙන්ම මගේ දුවට මම දාන්නම්.‘‘

‘‘අහන්නේ නැද්ද සදා.. ඇයි ඒ කියලා..‘‘

‘‘ඇයි ගගන.. කියන්නකෝ..‘‘ මම මද සිනාවකුත් සමග විමසුවෙමී.

‘‘ඒ නම තමයි.. කවදා හරි අපි දෙන්නගේ දූට මම දාන්න හිතන් හිටපු නම.. ‘‘ ඔයා ඒ තරම් දුර සිහින මැව්වද ගගන..අනේ දෙවියනේ.. මම මොන තරම් පව්කාරියක්ද?. තවත් කතා කළ නොහැකී වූ මම වේදනාවෙන් නිහඩ වුනෙමී.

‘‘අනේ ඩොක්ටර්  සිරිතිලක.. ඔයා මේ අම්මව අදුරනවද?‘‘ වාට්ටුවට පැමිණි වාට්ටු භාර වෛද්‍යවරයා විමසන්න විය. සැබවින්ම එය රෝගීන් බලන වේලවක් නොවන බව මට අමතක ව තිබුණි. ඔහු මෙහී ආවේ කුමණ හේතුවකට දැයි අසන්නට වත් මට අමතක වී තිබුණි.

‘‘ආ.. ඔව් ඩොක්ටර්.. අමරතුංග.. මේ මගේ ස්කෝල් කාලේ හොදම යාළුවා.. මගේම සහෝදරී වගේ තමයි.‘‘

‘‘කෝ බලමු බබාව.‘‘ මා සමග මුව පුරා සිනාසුණ වෛද්‍යවරයා දරුවාට නැඹුරු විය. මද වෙලාවකට පසු ඔහු පිටව ගිය පසු මම ගගන දෙස බැලුවෙමී.

‘‘ගගන දැන් ඔයා ඩොක්ටර් කෙනෙක්ද?.. ඔයා එහෙනම් ඒ හීනේ හැබෑ කර ගත්තා.. ‘‘

‘‘ඔව්.. සදා... මට මේ ස්පිරිතාලේ තමා ට්‍රේනිං වැටිලා තියෙන්නේ.. ඒත් මං හීනෙකින් වත් හිතුවේ නෑ ඔයා මෙහෙ හම්බෙයි කියලා.. පුදුමයි දිනිදු ඔයාව පයිවට් හොස්පිටල් එකක ඇඩ්මිට් නොකර මෙහේ එව්වා.‘‘ ඔහුගේ මුහුණ සැකයෙන් පිරී තිබුණි. දිනිදුලාට යහමින් මුදල් ඇති බව ගගනද දැන වුන්නාය.. එහෙව් එකේ මම මෙවැනි තැනක දැකීම ඔහුට පුදුමයක් වී අමුත්තක් නොවේය.

‘‘ දිනිදු ලංකාවේ නෑ ගගන.. ඉතිං මම අම්මා ළගට ආවා.. ඒකයි මේ ස්පිරිතාලේ.‘‘ මම ඔහුගේ සැකය දුර කරන්නට උත්සහ ගත්තෙමී. එවර දියණිය නින්දෙන් අවදි වී අඩන්නට වුවාය.

‘‘අඩන්න එපා පැටියෝ.. ඇයි මේ‘‘ මම ඇය නලවා ගන්නට උත්සහ ගත්තෙමී.

‘‘දූට බඩගිණි ඇති සදා.. කිරි ටිකක් දෙන්න.. මම හවස් වෙලා ඔයා බලන්න එන්නම්.. මට දැන් වොර්ඩ් එකට යන්න තියෙයි.‘‘ මට දැනුන අපහසුතාවය දැනුන නිසාදෝ ඔහු පිටව ගියේය.

    මගේ කුඩා දියණියට දැන් වසර දෙකකි. මමත් අම්මත් රැකියාවට යන නිසා  ඇය බලා ගනු ලැබුවේ සුදි අම්මා විසිනි. ඉතා සුරතල් වයසේ පසු වන ඇය නිතරම තාත්තා විමසයි.. ඇයට දීමට මට පිළිතුරක් නැත ඔයාව මරන්න හදපු නිසා ඔයාගේ තාත්තා තාම හිර බත් කනවා පුතේ කියන්නද?. ඔහුගේ ලෙයින් හැදුනත් මගේ දියණිය ඔහුගේ නොවේය.  ගගනද ඒ පෙදෙසේ නවතැන්පොළක රැදි සිටි නිසා වරින් වර මගේ සහ දරුවාගේ දුක සැප විමසා බලන්නට පැමිණියේය. සංසාර පුරුද්දටදෝ දිණිය අපි නොපැවසුවත් ඔහුට තාත්තා කීමට පුරුදුව වුන්නාය. තාත්තා කියව වචනයේ අර්ථය නොදත් ඇය ඔහුට තාත්තේ කියන විට ඔහු ඇයට පියෙකු මෙන් ආදරය පෑවාය. මේ වන විට මට වුණු සියලු දේ අම්මාගෙන් දැන සිටියේ ගගන දිනිදුව සේරටම ප්‍රථම වෛද්‍යවරයෙක් වෙත යොමු කරන ලෙස මට පැවසුවේය. ‘‘ ඔයාට දරුවෙක් ඉන්නවනේ සදා... දරුවට තාත්තා ඕන.. මට නම් හිතෙන්නේ දිනිදුට මානසික අවුලක් තියෙන්නේ.. අපි ඔය වගේ දේවල් ඉගෙන ගෙන තියෙයි.. ඒත්.. මම වැඩයි ඒ ගැන දන්නේ නෑ. විහේෂඥය කෙනෙකුට පෙන්නමු.‘‘  ඔහු නිතර මගේ සිත සදන්නදෝ එලෙස පැවසුවේය. එවැනී අවස්ථා වල අම්මා පැවසුවේ..... ‘‘අනේ මොකටද ගගන පුතේ..  ඔයා ජරා මිනිහව හොද කරන්න මහන්සී වෙන්නේ.. මේ දරු පැටියටත් කරදරයක් කරන්න බැරි නෑ.. කොහොම හරි ඩිවොස් එක අර ගන්න ඕනේ.. මගේ කෙල්ලට නිදහසේ රස්සව කරන් දරුවා හදාන ඉන්න.‘‘ ‘‘ඒත් සදා කියන තාලෙට.. එහෙම ලේසියෙන් දිනිදු සදාට ගැලවෙන්න දෙන්නේ නෑ..කොච්චර කරත් මම ඩොක්ටර් කෙනෙක් හැටියට එයාගේ අසනීපෙට ප්‍රතිකාරයක් කර වන්නම ඕන. එය ගගනගේ මතය විය. මෙතරම් රැවටීමක් ඔහුට කළ දිනිදුට ඔහු තවමත් කරුණිය වුවේය. පහන් සිතින් ඔහු ගැන සිතුවේ.

   දියණිය ඉපදුණ සමයේ ඇය බලන්නට සයුමි කිහිපවරක්ම පැමිණිය නමුත් ඇයටත් දැන් වසරක පමණ පුතෙකු සිටින නිසා ළගකදී ඇය මෙහි පැමිණියේ නැත කාලය කෙමෙන් ගෙවි යයි දියණිය බලන් සිටියදී ලොකු මහත් වෙයි. මම ඇගේ වර්ධනය දෙස ඉතා ආසාවෙන් බලා වුන්නෙමී.

‘‘මිස් මිස්ව හම්බෙන්න විසිටර් කෙනෙක් ඉන්නවා.. ‘‘ දිනෙක් කාර්යාලයට මා හමු වන්නට යමෙක් පැමිණ සිටියාය. මමත් කවුරුන්දැයි සිතමින් පිළිගැනීමේ අංශයට පිවිසුනෙමි.

‘‘අනුහස් සර් ඔයා මෙහේ...‘‘ මම ඔහු ඉදිරිපිට පුටුවෙහී වාඩී වුනෙමී.

‘‘සදනී නංගී මට සමාවෙන්න.. මම හිතුවේ නෑ.. සදනී නංගී මගේ මුණවත් බලයි කියලා.. ඇත්තටම ඔයාට මුණ දෙන්න බැරුවමයි මම මේ තරම් කල් මගෑරියේ.‘‘

‘‘අනේ එහෙම කියන්න එපා අනුහස් සර්.. දිනිදු අයියා කරපු වැරදී වලට සර් පලි නෑනේ.‘‘ මම සාවදානව පැවසුවෙමි.

‘‘දැන් දරුවා ලොකුයිද සදනී නංගී.. අවුරුදු දෙකකට කිට්ටුයි නේද?.‘‘

‘‘ඔව්.. සර්.. අවුරුදු දෙකයි මාස දෙකයි.. මම දෙවෙනී දුව දැක්කේවත් නෑ සර්ගේ... ‘‘ මම අපේ දුරස් වීම ගැන කණගාටුවෙන් පැවසුවෙමී.

‘‘එයා දැන් ලොකුයි සදනී නංගී... අවුරුදු තුණක්.. පුතාට දැන් අවුරුදු හතයි.. දෙක වසරේ..‘‘

‘‘අනේ ඒ තරම් ලොකුද දකින්නත් ආසයි.‘‘ මම සිනාමුසුව ඔහු සමග කතා කරත් ඔහු සිටියේ වේදනාවෙනි. මම ඔහුට මා දුක් නොවන බව ඇගෙව්වත් ඔහුගේ වේදනා බර මුහුණෙහී වෙනස් නොවීය.

‘‘නංගී මොකද දැන් කරන්න හිතං ඉන්නේ.‘‘

‘‘මොකුත් නෑ සර්.. මම දරුවා හාදාගෙන මේ රස්සාව කරන් ජීවත් වෙනවා.‘‘

‘‘හ්ම්ම්ම්... මම අවේ ආයෙත්  ඔයාගේ ජීවිතේ අවුල් කරන්න නෙමෙයි.. නමුත් අවුල් වෙයි කියලා දැනුන බව නිසා  දෙයක් කියලා යන්න ආවේ...‘‘

‘‘මොකද්ද සර්..‘‘ මම ඔහු දෙසම බලා විමසුවෙමී.

‘‘පොඩී.. හිරෙන් නිදහස් වෙලා.. දැන් ගෙදර ඉන්නේ.. බිස්නස් එකත් හොදටම කඩන් වැටිලා දැන් රස්සාවකුත් නෑ.. ඔහේ ගෙදරට වෙලා ඉන්නවා අර තරූෂයත් එක්ක රවුම් ගහ ගහ.. කීපසැරයක්ම සදනී නංගී දරුවයි බලන්න එන්න හැදුවා.. මම එන්න දුන්නේ නෑ.. ඒත් කොයි වෙලේ හරි එයි.. පරිස්සමිං නංගී.‘‘ ඔහු පවසාගෙන ගියේය. සිය සහෝදරයා මානසික රෝගියෙකු දැයි විමසන්නට මට ශක්තියක් නොමැත . නමුත් මම ඉගියෙන් මෙන් ඔහුට වෛද්‍යවරයෙක් වෙත යොමු කිරිම පිළිබද පැවසුවෙමී. 

   මට නැවත දිනිදු වෙතට යාමට අවශ්‍ය නැත. කිසිදා යන්නේද නැත. විශ්වාස කරන්නේද නැත. නමුත් අපගේ ආරක්ෂාවටත් ඔහුගේ යහපතටත් ඔහුව වෛද්‍යවරයෙක් වෙත යොමු කරවීමට මම සිතුවෙමී. අනුහස් සර්ගේ මතය වුවේ‘‘ වැඩක් වෙන එකක් නැ නංගී.. දිනිදුව හදන්න බෑ කාටවත්ම.. ‘‘ යනුවෙනී. ඊට දින කීපයකට පසු දිනිදු ගමට පැමිණියේය. හොදටම බිය වු සුදි අම්මා ඉක්මණින් මා අමතා පණිවිඩය පැවසුවේය. දියණිය ගැන දැනුන බිය නිසාම මම ඉක්මණින් නිවස බලා ඇදුනේ ත්‍රිරෝධ රථයකිනි. 

    දිනිදුගෙන් බේරෙන්නට අපහසු විය.. අසල අවන්හලක නතර වු ඔහු විටින් විට අප නිවසට පැමිණ කරදර කරන්නට විය. දියණියට ඔහු පියා බව පවසනු ඔහු පිස්සෙකු මෙන් හඩා වැටෙයි. ඔහුගෙන් දරුවාට හානියක් වෙයි කියා දැනුන බිය නිසාම දින කීපයක්ම රැකියාවට යාමටද මට නොහැකී විය. දරුවා බිදක් වත් දිනිදුට කැමතී නොවි. ඔහු දකින විට හඩන ඔහු මා පිටි පස සැගවී බලා සිටී. දිනිදු බලෙන්ම හෝ ඇය ඇල්ලුවත් ඔහු මහ හඩ දී හඩයි. දිනිදු ඉන් තව තවත් වියරු වැටී තිබුණි. තවත් ඉවසිය නොහැකී තැන මම දිනක් ඔහු සමග කතා කරන්නට සිතුවෙමී.

‘‘දිනිදු අයියේ.. ඔයාට ඔය තරමටම දරුවා ගැන ආදරයක් තියෙනම්  මාත් එක්ක ගමනක් යන්න ඒන්න ඕන.‘‘

‘‘කොහෙද සදා... අවසාන වතාවට මාව විශ්වාස කරන්න.. මම ඔයා කියන ඕන තැනක යන්න එනවා.‘‘ ඔහුගේ රැවටිලි බස් වලට රැවටෙන්නට තරම් මම දැන් බොලද නොවෙමී. නමුත් මම ඔහුට උදව් කරන්නට සිතුවෙමි.

‘‘ඩොක්ටර් කෙනෙක් හම්බෙන්න..‘‘

‘‘ඩොක්ටර් කෙනෙක්... කාටද මොකටද?..‘‘  ඔහු පුදුමයෙන් විමසුවේය. මම ඔහුට කරණු පැහැදිළි කර දෙන්න හැදුවත් ඔහු එන්න එන්ම කළබල විය..

‘‘ඔයා කියන්නේ මම පිස්සෙක් කියලද?.‘‘ ඔහු මගේ ඇගට කඩා පැන්නේය. ඒ යෝජනාවෙන් දවස් කීපයකට පසු ඔහු මා හමුවට පැමිණ වෛද්‍යවරයෙක් හමුවට යාමට කැමැත්ක ප්‍රකාශ කලේය. ගගනද  ඒ පෙදෙසේ සිටින බව දැන සිටි දිනිදු  තවත් බිය වී සිටියා විය හැකිය. මානසික වෛද්‍යවරයෙක් හමුවිමට සූදානම් කළ මම ඒ බව ගගනටද දැන්නුවෙමී.

‘‘ආ.. ඒ ඩොක්ටර්ව මම හොදට දන්නවා.. මමත් චුට්ටක් කියන්නම්.. ‘‘ ගගන පැවසුවේ සැහැල්ලුනි. දිනිදුගේ පැමිණිම මටත් වඩ ඔහුට සතුටක් වී තිබුණි. වරක මට ගගන සමග අමනාපයක්ද ඇති විය. මම පාඩුවේ ජිවත් වෙනවට මේ ගගන නම් කැමති නැද්ද කොහෙද කොහෙද හැම වෙලේම දිනිදු දිනිදු.. නෙතෂීගේ තාත්තා.. හ්ම්... මම සිතින් බැන වැදුනෙමී.

     වෛද්‍යවරයා හමුවන්නට සූදානම් කර තිබූ මොහොත වන විට මම එම වෛද්‍ය මධ්‍යස්ථනයට ගියෙමි. දිනිදු එහි පැමිණෙන තෙක්ම ඔහු එහි පැමිණේවී යැයි විශ්වාසයක් මට නොවීයත. පුදුමකි ඔහු එතනට පැමිණියේය.

‘‘කෝ සදා.. දු‘‘

‘‘එයා ගෙදර දිනිදු අයියේ.. මම මේ ඔපිස් එකේ ඉදින් ආවේ..‘‘ මම පැවසුවෙමී. අපේ වාරය පැමිණි පසු මමත දිනිදුත් වෛද්‍යවරයා වෙත පිවිසියෙමි. මුලින් මා තනිවම වෙනත් කුටියකට මා කැදවා ගත් වෛද්‍යවරයා සියළු තොරතුරු විමසා දැන ගත්තේය. ඉන් පසු දිනිදුව එම කුටිය අඩ ගසා ගත් ඔහු මට පිට වන ලෙස පැවසුවේය. ඔවුන්ගේ සාකච්චාව මට නෑසුනී. මම ඉදිරිපිට වු අසුනකට බර වි බලා සිටියේ ප්‍රතිඵලය දැන ගැනීම සදහා නොවී සිල්ලෙනි.පැයකට පමණ පසු එම කුටියෙන් ඉවතට පැමිණ දිනිදු වේදනාවෙන් මා අසල වාඩි වුයේය.

‘‘සදා... මට සමාවෙන්න සදා... අද අනිත් හැමදාම වගේ නෙමෙයි.. මේ පාර මම හැබෑවටමයි සමාව ඉල්ලන්නේ.. මම ඔයාලගේ ජීවිතෙන් සදහටම ඈත් වෙනවා. මම කිසිම ගෑනියෙක්ගේ ජීවිතේකට ගැළපෙන පිරිමියෙක් නෙමෙයි.. ඒක මම අද තේරුම් ගත්තා..   මම යනවා සදා.‘‘ ඔහු පහත් වී නළල මත අත ගසා ගත්තේය.

‘‘මොකද්ද දිනිදු අයියේ ඒ කතාව.‘‘

‘‘ඔයාට ඒ සේරම ඩොක්ටර් කියයි. මට සමාවෙන්න සදා.. මම ඔයාට ලොකු වරදක් කලේ.. අපේ දූව හොදින් බලා ගන්න.. මම කවදාවයි ආයි ඔයාලගේ ඇස් ඉස්සරහට වත් එන්නේ නෑ.. මම ඒ තරමට ඔයාලට සුදුසු නෑ. ඔහු නැවක නැවත වේදනාවෙන් කියවන්නට විය.

      ඉන් පසු මම වෛද්‍යවරයා වෙතට පිවිසුණේ ඇත්ත කුමක්  දැන ගැනීමටය. මම කාමරයට ඇතුල්වන විට එහි ගගනද විය. ඔහුත් වෛද්‍යවරයාත් විශාල සාකච්චාවක වුන්නේය.

අවසන් කොටසින් හමුවෙමු.

සිතුවිලි ගැලපුම සඳු

හිරුයි තරුයි.

අවසන් කොටස.

‘‘එන්න මිසිස් ජයතුංග.‘‘ ඔහු මා ඉදිරිපිට හඩ පටයක් ක්‍රියාත්මක කර වීය. එහි වුයේ දිනිදුගේ පාපොච්චාරණය විය. එයට අනුව ඔහු මම කිසිදා නොසිතු අයුරේ පුද්ගලයෙකී. මට මා ගැනම දැනුනේ පිළිකුලකී. ශික් මෙහෙම මිනිහෙක් එක්කටද ?මම ජීවත් වුනේ.. මම  එක වරටම සිතුවෙමී.

‘‘දැන් දුක් වෙන්න එපා සදනී.. දිනිදුව හොද කරන්න පුළුවන් .‘‘

‘‘එපා ගගන.. එයාව මටවත් මගේ දරුවට වත් දකින්න වත් එපා.‘‘ මම අප්‍රසාධයෙන් පැසුවෙමී.

‘‘මිසිස් ජයතුංග මේ අහන්න.. ඔයා දිනිදුගේ කතාව අහන් හිටියනේ.. ඒක දිනිදුගේ වරදක් නිසාම වුණ දෙයක් නෙමෙයි.. ඒක පුංචී කාලේ එයාට වුණ සිදුවීමක් නිසා ඇති වුණ ඇබ්බැහි වීමක්. ඒකයි ගැහැණු පිරිමි කියලා බේදයක් නැතිව දෙමාපියෝ වගකීමෙන් දරුවෝ ගැන බලන්න ඕන කියන්නේ.‘‘

‘‘මොකද්ද ඩොක්ටර් පොඩි  කලේ සිදු වීමක් කියන්නේ.. දිනිදු පුංචී කාලේ දිනිදුගේ අම්මා රට රස්සාවකට ගිහින් ඉදලා තියෙන්නේ.. දිනිදුලා ඉදලා තියෙන්නේ පුංචිලාගේ ගෙදර. ඒ ගෙදර ඉද්දී තමයි.. ඒ අහල පහල ගෙදරක වැඩිහිටි පිරිමි කෙනෙක් දිනිදුව අපයෝජනයට ලක් කරලා තියෙන්නේ.. කාලයක් යද්දී දිනිදු ඒකට ඇබ්බැහි වෙලා තියෙනවා. දිනිදුට ඒ කලේ වැඩි වයසක් නෑ... අවුරුදු දහයක් විතර ඇතිලු.. කියන්න කෙනෙක් ඉදලත් නෑ.. කියන්න ඕන වගේ දැනුනත් ලැජ්ජාවට කියලා නෑ.‘‘ වෛද්‍යවරයා ගගන දෙස බැලුවෙය.

‘‘ඔව් සදනී.. ඊට පස්සේ.. දිනිදු හොස්ටල් දාලා ඉගෙන ගන්න කියලා ..අර පිරිමි කෙනාගෙන් බේරුණත් එයාට එහෙදී තරුෂව හම්බවෙලා.‘‘

‘‘තරූෂ....‘‘ මම පුදුමයෙන් යුතුව ගගන දෙසත් වෛද්‍යවරයා දෙසත් මාරුවෙන් මාරුවට බැලුවෙමී.

‘‘ඔව් සදනී තරූෂව දන්නවද?.. ‘‘

‘‘ඔව්... දිනිදු අයියාගේ හොදම යාළුවා.. ඒ කියන්නේ.. තරූෂ එක්ක..‘‘ මම පුදුමයෙන් කල්පනා කරන්න වුනෙමි. එකින් එක සිදුවීම් ගලපා බැලුවෙමී. අපි මැරි කරන්න කලිනුත් තරූෂ අපි අතරට කීප සැරයක්ම ආවා...  අපි දෙන්නා ළං වෙනවට කැමතී වුනේ ම නෑ.. අපි අර හොටෙල් එකේ සෙමිනා එකට යද්දීත් තරූෂ එතනටත් ආවා.. අනුහස් සර් මේ සම්බන්දේ දැනන් ඉදලා තියෙනවා.. ඒක තමයි අනුහස් සර් එදා දිනිදු අයියට ගැහුවේ.. ඒ කියන්නේ චාරුකත් දැනන් ඉන්න ඇති. ඒක තමයි මට දිනිදුගෙන් ඈත් වෙන්න කිව්වේ.

‘‘ඔව්.. තරූෂගෙයි දිනිදුගෙයි අතරේ සමලිංගික ඇසුරක් තියෙයි. අවසානාව කියන්නේ.. ඒකට ඇබ්බැහි වුණ අයව ඒකෙන් මුදව ගන්න එක හරිම අපහසුයි. දිනිදුට ඇත්තටම සදිනිට ආදරෙයි... එයා හුග සැරයක් සේරම නතර කරලා සදනී එක්ක හොදින් ඉන්න උත්සහ කරලා තියෙනවා.. නමුත්.. දිනිදුට එහෙම ඉන්න අමාරුයි.‘‘ මම මධුසමය දා රාත්‍රිය පිළිබද හෙළිකලෙමී.

‘‘එදා දිනිදු.. හවස හොදට හිටියා නේද?.‘‘

‘‘ඔව් ඩොක්ටර්.‘‘

‘‘එවෙලේ.. දිනිදුට තරුෂගෙන් කොල් එකක් ආවාලු.. තරූෂ හොදටම ඇඩුවලු.. ඔයත් එක්ක ලිංගිකව සම්බන්ධයක් ඇති කර ගන්න එපා කියලා. ඒ දෙන්නා අනිත් අයට වඩා වෙන්ස් සදනී.. වෙන සමලිංගික ඇසුරට පුරුදු වුණ පිරිමි අය විවිධ අය එක්ක එහෙම ඇසුර පවත්වනවා. මේ දෙන්නා එහෙම නෑ. තරූෂයි දිනිදුයි ආදරේ කරනවා.. ඔයා දන්නවද මේ..‘‘  වෛද්‍යවරයා.. සුදු පැහැතී කොළයක ඔතන ලද යමක් දියහැර පෙන්නුවේය.

‘‘නියපොතු වගයක්නේ..‘‘

‘‘ඔව්.. මේවා තරූෂගෙලු... දිනිදු මේ ටික ඔතලා පර්ස් එකේ දාගෙන හිටියේ.. එයා කියනවා..  මේ නියපොතු ටික අහක දාන්න බැරි තරමට එයා තරූෂට ආදරේ කරනවලු.. තරූෂත් එහෙමලු. ඔයාගේ ජීවිතේට වුන හැම දේම ඩොක්ටර් ගගන මට කිව්වා.. ඒ සේරටම මුල මේ සම්බන්දේ තමා.‘‘

‘‘ඩොක්ටර්.. අපිට දිනිදුව මේකෙන් ගලව ගන්න බැරිද?.‘‘ ගගන තවමත් උත්සහ ගන්නේ දිනිදු යහ මගට ගන්නටය. මට නම් ඔහු ගැන කිසිම හැගීමක් නැත. අඩුම තරමින් දකින්නට පවා පිලිකුල් සහගතය. මට දරුවෙක් සිටින්නේ ඔහුගෙන් නොවෙදැයි මගේ සිත වැළපෙන්නට විය. නෑ... නෑ... දරුවා මගේ විතරයි.

‘‘සමහර විට පුළුවන් වෙයි.... ඒත් සෑහෙන කාලයක් මේ හැගීම එයාගේ හිතේ පැළපදියන් වෙලා තියෙන්නේ... අනික තරූෂ එක්ක ඉන්නකන්  දිනිදුට මේවයින් ගැලවෙන්න බෑ.. එහෙනම් එයාව පුණුරුප්තාපන කදවුරකට යොමු කරන්න ඕන...‘‘ ගගන හිස සලා යමක් සිතින් මෙනෙහි කරන බව මම දුටුවෙමී.

‘‘මට නම් ආයෙත් දිනිදුව දකින්නවත් එපා... දිනිදුව දකින දකින පාරට මට තරූෂව මතක් වෙයි... මගේ ජීවිතේම මට ම එපා වෙයි. මගේ දරුවට තාත්තෙක් ඕන නෑ ගගන. මම යනවා..‘‘ මම තරමක අමනාපයෙන් එතැනින් පිට වුනෙමී.

     මම නිවස බලා ඇදුනේ තොන්තු ගතියකිනි.. වැව් බැම්ම මත අසිහියෙන් මෙන් ඇවිදගෙන ආ මට පෙනුනේ තවත් නරක දර්ශනයකී. ඒ නම් දිනිදුගේ කාර් රථය අප නිවස ඉදිරිපිට නතරවි තිබීමයි.. සැබවින්ම ඔහුට ලැජ්ජාව කියා නාමයක් වත් නොමැත. තමා මරන්නට තැත්තකල දරුවාට කියා තාත්තා කියා ආමන්ත්‍රණය කර ගන්නට ඔහු උත්සහ ගන්නේ මොන සිතකින්ද?.  මගේ පියවර ඉක්මන් වුයේ මටත් නොදැනිමය. වේගයෙන් නිවස දෙසට ගමන් ගත් මම නිවස ඉදිරිපිට නතර වීය.

‘‘කවුද තමුසෙට මෙහෙට එන්න කිව්වේ... යනවා යන්න මගේ දෑහැට නොපෙනී. අතවත් තියන්න එපා මගේ දරුවට.. පව්කාරයා..‘‘ මම අම්මාගේ අතේ හඩමින් සිටි දරුවා වඩාගෙන තුරුළු කර ගත්තෙමී.

‘‘සදා... කේන්ති යන්න එ....‘‘

‘‘ඇති.... මට තවත් අහන්න ඕන නෑ..  මට ඩිවෝස් එක ඕනේ... තවත් වචනයක් වත් කතා කරන්න අවශ්‍ය නෑ..‘‘ මම තවත් එතන නොරැදී නිවස තුළට ඇතුල් වුණෙමී. මේ සිදුවීම්  හමුවේ  බියෙන් තැතිගෙන වුන් දියණිය දිගින් දිගටම හඩන්නට විය. අම්මා සමග තවත් මොනවදෝ කියවමින් දිනිදු රැදී සිටින බව මට ඇසෙද්දී.. මගේ කෝපය තව තවත් වැඩි විය.

‘‘යනවද නැද්ද?... ‘‘ ඊට ටික වෙලාවකට පසු  ඔහුගේ කාර් රථය පණගැන්වෙනු ඇසුනේය. මදක් දුර යන තුරුම නිවස තුළට වී සිටි මම හඩන දරුවාවද වඩාගෙන පිටතට ආවෙමී.

‘‘නාඩා ඉන්න රත්තරං... ඒ කරදරේ ඉවරයි.. මගේ පැටියට කරදර කරන්න මම කාටවත් ඉඩ තියන්නේ නැ... මගේ පුතා නාඩා ඉන්න.‘‘

‘‘මේවා දකින්න මාත් ජීවත් වුණානේ.. මොන විලි ලැජ්ජාවක්ද මේක... මේ විගඩන් නිසා මුළු ගමම දන්නවා ඇති මේ වෙන දේවල්.‘‘ ආච්චී අම්මාද පාර දෙස බලමින් හූල්ලන්න වුවාය.  

‘‘මොකද සදා වුනේ..‘‘  මෙතන ගැටළුවක් සිදු වන බව ඉවෙන් මෙන් දැන වුන් ගගන ඒ මොහොතේ  අප නිවසට පැමිණියේය.

‘‘හරි මුකුත් නෑ ගගන.. ඒවා ඉවරයි.. ප්ලීස්... ඔයාටත් මම කියන්නේ.. ආයෙත් දිනිදුව අපේ ජීවිතේට ළං කරන්න හිතන්නවත් එපා.‘‘ මම ඔහු සමගද වුන්නේ කෝපයෙන් වෙමී.

‘‘තාත්...තී... තත්...තී... ‘‘ ගගන දුටු විගස පුංචී දියනිය හූල්ලමින්  ගගනගේ අතට පැන්නාය.

‘‘ඇයි මගේ දූ පැටියා අඩන්නේ..‘‘

‘‘තාත්ති... අර  .. මාමා... නරකයි...‘‘ ඇය ඉකි ගසමින් පැවසුවාය.

‘‘ම්ම්ම්ම්.. බව වෙන්න එපා මගේ පැටියා ළග.. මම ඉන්නවනේ.. අපි දෙන්නා ඇවිදින්න යමුද?.‘‘ දියණියගේ නලල  ආදරයෙන් සිප ගත් ගගන ඇය වඩාගෙන කඩුල්ල දෙසට හැරැණේය. ඒ වන විට පුංචී මුහුණට පොඩී සිනහවක් එක් වී තිබුණි. ගගනගේ ගෙල වටා සිගිති දෑත් යැවා ඔහුගේ නළල මත හාදුවක් තැබුවාය. 

‘‘තාත්තී මටත් තාත්තී වගේ පයින් හුගාලියක් දුල යන්න ඕන... මම නොකුයි නේ තාත්තී...‘‘

‘‘ම්ම්ම්.. අපි අර පේන ඈතටම යමු... ‘‘ දියණීය බිම තැබු ඔහු ඇයගේ සියුමැලි අතෙන් අල්ලාගෙන පියවර තබන්නට වුවේය. ඔවුන් පැය භාගයකට පමණ  පසු නැවත නිවස වෙත පැමිණෙත්දී.. සියලු සිත් තැවුල් යටපත් වී නිවස තුල සාමකාමී බවක් ඇති වී තිබුණි. ගගනට යන්නට ඉඩ නොදුන්  ඇය නින්දට වැටෙන තුරුම ගගනට ළගට වී සිටින්නට සිදු විය.

     දිනිදු ඉන් පසු අපගේ ඉදිරියට නොපැමිණි නිසා.. ඉදිරි කාලය ඉතා සහනදායී විය. ගගන එන්න එන්නම මගේ දියණියට ළං විය. ඇය ඉතා තදින් විශ්වාස කරණු ලැබුවේ ගගන ඇයගේ පියා බවයි. ගගනත් දියණියට බිදුවකවත් වෙනසක් නොපෙන්නුවාය.

    මම පැවසූ අයුරින්ම දිනිදුට පැවතී චෝදනා සියල්ල එකතු කර ඔහුට විරුද්දව උසාවේයේ නඩුවක් ගොනු කළෙමී. මම  කතා කළ  නිතීඥයවරයා පැවසුවේ පවතින තත්වය අනුව නම් එම නඩුව දිනීම එතරම් අපහසු නොවන බවයි. ඒ හේතුවෙන් මට ලැබුනේ මහත් සැනසීමකී.

‘‘සදා... දුවට කොහොමද දැන්.‘‘ මගේ දියනියට සුළු උණ ගතියක් ඇති බව දැන ගත් ගගන ඒ බව දැන ගත් විගස ඇය බලන්නට පැමිණ සිටියේය.

‘‘හොදයි ගගන දැන්... බෙහෙත් ගෙනාවා.‘‘

‘‘ඇයි සදා දුවට බෙහෙත් ගේන්න යන්න මට කතා කලේ නැත්තේ.‘‘ ඔහු දියණිය අසල වාඩී  ඇගේ නළල මත පිට අත්ල තාබා බලන්නට වුවේය.

‘‘තාත්ති...‘‘

‘‘අනේ ... මගේ පැටියා ඇහැරියද?...  ඔහු දියණිය උකුළ මතට ගත්තේය.

‘‘සදා... මම අද අවේ නිකන්ම නෙමෙයි.‘‘

‘‘ඒ කිව්වේ ගගන..‘‘ මම ඔහු දෙසට හැරුණෙමී.

‘‘අපි දෙන්නා ටිකක් කතා කරමුද?.. දූත් එක්ක අද ඔයත් එන්න වැව් බැම්ම දිගේ ඇවිද්න්න යන්න.‘‘

‘‘ම්ම්ම්ම්... යමු.‘‘ මමත් ඔහුගේ වචනයට එකග වි ඔවුන් සමග ඇවිද ගියෙමී. මා සමග කතා නොකළ ඔහු දියණිය වඩාගෙන ඇගේ සුරතල් බස් විමසමින් ගමන් කරන්න වුවේය. වැව් ඉවුර මත වාඩී වුණ ඔහු මටද එහි වාඩී වන ලෙස පැවසුවේය.

‘‘සදා...  ..‘‘

‘‘ඇයි ගගන..‘‘  ගගනගේ අතක් මගේ අත්ල මත නවතිද්දි මම මොහොතකට තිගැස්සුනෙමී.

‘‘දැන්වත්... මට ඉඩ දෙන්න සදා... අපේ දූගේ ඇත්තම තාත්තා වෙන්න..‘‘  මම නිහඩවම වැව් දිය දෙස බලා වන්නෙමී. අපි පවසන දෙය නොවැටහෙන දියනීය ගගනගේ උකුල මත උණුහුමට ගුලි වී සියාය.

‘‘ඇයි සදා... ඔයා අදත් එදා වගේමයි... මතකද එදා... මම ඔයාගෙන් ආදරේ ඉල්ලපු දවස... මම කැම්පස් යන්න කලින් පංසලට යන  පාරෙදී. ඔයා එදාත් මාගෙන්  මගෑරියා... අදත් එහෙම කරන්නද හදන්නේ.‘‘ මදක් නිහඩව සිටි මම හඩ අවදී කළෙමි.

‘‘අද.. එදාට වඩා හුගක් වෙනස් ගගන.. එදා මම කෙල්ලෙක්...  ඔයාගේ ආදරේ පිළිනොගත්තත් මුළු හදවතින්ම ඔයාට ආදරේ කලා... ඒත් අද..  අද මම පුංචී දුවෙක් ගේ අම්මා කෙනෙක්.‘‘ මම ඔහු දෙස නොබලාම පැවසුවෙමී.

‘‘මෙහෙ බලන්න සදා... මම දන්නවා ඔයාගේ ඒ හැගීම තාමත් එහෙම මයි කියලා... මම ඉල්ලන්නේ... මගේ කෙල්ල වෙන්න කියලා නෙමෙයි... මට ඔයාගේ  දරුවගේ තාත්තා වෙන්න දෙන්න කියලා ඉල්ලන්නේ සදා.‘‘ ඔහු තවත් මා වෙතට ළං විය.

‘‘එත් ගගන ඔයාළගේ අම්මා...‘‘

‘‘ඒ දේවල් මම බලා ගන්නම් සදා... ඔයා මට එකම එක වතාවක් ඉඩ දෙන්න ඔයාගේ ජීවිතේට එන්න.‘‘ මම ගගන දෙස බැලුවෙමී. ගගනගේ තුරුලේ වුන් පුංචී දියනියද දෙනෙත් දල්වගෙන මා දෙස බලා වුන්නාය. මට දැනුනේ වසර ගගනාවක් කාලය පසුපසට ගමන් ගත් බවකී. වෙනසකට තිබුනේ අද අප තුරුලේ දියණියක් සිටීම පමණකී. ගගනගේ දෙනෙත් එදා මෙන්ම ආදරයෙන් පිරී තිබුණේය.

‘‘කියන්නකෝ සදා... කැමතී නේද?.‘‘   අනේ මට අතීතයට යන්න තිබුණා නම්... මම සිය දහස් වතාවක් සිතුවෙමී.

‘‘අපි කාලයට ඉඩ දෙමු ගගන.‘‘ ඔහු මාත් දියණීයත් ආදරයෙන් තුරුළු කරගෙන දෙදෙනාගේම් නළල මත හාදූ කිපයක් තැබුවේය.

.

.

.

.

 දවල් කල පායන හිරුත් රාත්‍රියේ දිදුළණ සදත් කිසිදා හිමි නොවන පෙම්වතුන්ය. සදුට හිරු අහිමි කල....  හිරුට පෙම් කරනා තරුවක් සිටිය හැකිද?, එනම් එය අසම්මතකී. මන්ද හිරු සහ තරු සැම කළ ඒකවර්ගික වීමයි.  සද හිමි වන්නේ අහහස් තලයටම පමණි.

‘‘ හිරු සදුට අහිමි එක  අහස... තරුවක් දිළිසුනේ කෙලෙසින්ද දවල් කළ.‘‘

.

.

.

.

සමාප්තයි.

සිතුවිලි ගැලපුම සඳු

෴හිරුයි තරුයි෴

විශේෂ ස්තූතිය..

හැමදාමත් මම ස්තූතියි කතා පල කරනවා මගේ හැම කතාවක් අවසානයෙදිම.. ඒ නිසා.. අද මම ස්තූතියි කතාව වෙනුවට ඔයාලව ඇඟයීමක් කරන්න යන්නේ.. විශේෂයෙන් මගේ පාඨක පිරිස.

මගේ මේ කතාව එක්ක ඔයාලා හැමදාමත් රැඳිලා හිටියා... පුදුමය කියන්නේ.. මම කතාව පටන් ගත්දා ඉදන්නම අවසානය දැනන් හිටිය පිරිසක් මට මේ කතාවෙදී හම්බුනා.. ඒ වගේම... මම දෙන හැගීමෙන් හැගීමට වෙනස් වෙන පිරිසකුත් හිටියා... අවසානය තේරුම් ගත් අය ළගදී "මම අසාර්ථකයි.." මට එයාලව මට ඕන වුන හැගීමේ රදව ගන්න බැරි වුනා. අවසානය රහසක් කර ගන්න බැරිවුනා.. ඒ ඔයාලා බුද්ධිමත් නිසා... ඒත් සතුටුයි ජීවිතය දිහාත් ඔයාල ඔය නුවනින්ම බලන්න... මේක කතාවක්.. හරියට තාත්වික නැති වෙන්න පුළුවන්.. නමුත් ඇත්ත ජීවිතේ තීරන ගැනීම මීට වඩා හුගක් බැරෑරුම්.

ඒ වගේම.. ඔයාලාගේ හැගීම මට ඕන විදියට වෙනස් කරන්න පුළුවන් වුන පිරිස ඉස්සරහා" මම සාර්ථකයි.. "මම සඳනීගේ චරිතයට සාධාරනයක් කරලා තියෙනවා ඒකියන්නේ... මට ඕන ඔයාලට ඉස්සරහට වෙන දේ හිත ගන්න බැරි වෙන්න ලියන්න.. ඒක තමයි මම හිතන්නේ ලේඛකයෙක්ගේ සාර්ථකත්වය, වගේම කතාවේ තාත්වික බව.

මේ කතාවෙන් දුන්නේ ඇත්ත ජීවිත වල වේදනාකාරි පැත්තක්.. මට හිතෙනවා.. ඒ පණිවිඩේ ඔයාලට හොදටම ලැබුණා කියලා. අවසාන වශයෙන් කියන්න තියෙන්නේ එක දෙයයි." පුංචී මල් කැකුළු අසහනකාරයන්ගෙන් රැක ගන්න... වන සුළු වරද වනසයි ජීවිත එකක් නොව ගනනාවක්." ඇබ්බැහි වීමක්... මානසික විකෘතියක් මෙය.

වැනිසිලා සිත් පවිටු විලසට.
ඔවුන් අසරන උන්ගේ සිත යට.
නොහැක හැදුමට දන්න තරමට.
මානසික ව්‍යාධියක් අයුරට.

මගේ ඇස් මානයේ නිදසුන්.
දුකයි එනමුදු මක් කරන් මන්.
විදී නෙක දුක් ඔවුන් යටි සිතින්. 
අසරනයි මව්වරුන් වී දැන්.

කියෙව්ව.. අදහස් දුන්න, දුක් වුණ, මට දොස් කිවිව,සතුටු වුණ , ඔයාලා හැමෝටම ගොඩාක් ස්තුතියි... හැමදාමත් අපි එක්ක ඉන්න... ලගදිම මම තව කතාවක් දෙන්නම්.. හිරුයි තරුයි 2 ලියන්නත් හිතේ තියේ... කඳුලත් සැනසුමක් 2 ලියන්නත් හිතයි..කොහොම වුනත් අළුත් කතාවක් දෙනවා..

මගේ කතා මගහැරුන අය වෙනුවෙන්..
01. කඳුලත් සැනසුමක්.
02. මියෙදෙන තුරා.
03. ආවේශය.
04. හිරුයි තරුයි .

කෙටි කතා.
01. පුංචී හිමායා.
02. පිළිසරණ ඔබයි.
03. සැගවුණු කඳුළු.
04. මයේ පුතේ.
05. සුපෙම් හැඟුම්.

ස්තූතියි මම නවතින්නම්.. බුදු සරණයි !!!! ඔයාලා හැමෝටම. 

මම සඳුනී..