෴හිරුයි තරුයි෴

විශේෂ ස්තූතිය..

හැමදාමත් මම ස්තූතියි කතා පල කරනවා මගේ හැම කතාවක් අවසානයෙදිම.. ඒ නිසා.. අද මම ස්තූතියි කතාව වෙනුවට ඔයාලව ඇඟයීමක් කරන්න යන්නේ.. විශේෂයෙන් මගේ පාඨක පිරිස.

මගේ මේ කතාව එක්ක ඔයාලා හැමදාමත් රැඳිලා හිටියා... පුදුමය කියන්නේ.. මම කතාව පටන් ගත්දා ඉදන්නම අවසානය දැනන් හිටිය පිරිසක් මට මේ කතාවෙදී හම්බුනා.. ඒ වගේම... මම දෙන හැගීමෙන් හැගීමට වෙනස් වෙන පිරිසකුත් හිටියා... අවසානය තේරුම් ගත් අය ළගදී "මම අසාර්ථකයි.." මට එයාලව මට ඕන වුන හැගීමේ රදව ගන්න බැරි වුනා. අවසානය රහසක් කර ගන්න බැරිවුනා.. ඒ ඔයාලා බුද්ධිමත් නිසා... ඒත් සතුටුයි ජීවිතය දිහාත් ඔයාල ඔය නුවනින්ම බලන්න... මේක කතාවක්.. හරියට තාත්වික නැති වෙන්න පුළුවන්.. නමුත් ඇත්ත ජීවිතේ තීරන ගැනීම මීට වඩා හුගක් බැරෑරුම්.

ඒ වගේම.. ඔයාලාගේ හැගීම මට ඕන විදියට වෙනස් කරන්න පුළුවන් වුන පිරිස ඉස්සරහා" මම සාර්ථකයි.. "මම සඳනීගේ චරිතයට සාධාරනයක් කරලා තියෙනවා ඒකියන්නේ... මට ඕන ඔයාලට ඉස්සරහට වෙන දේ හිත ගන්න බැරි වෙන්න ලියන්න.. ඒක තමයි මම හිතන්නේ ලේඛකයෙක්ගේ සාර්ථකත්වය, වගේම කතාවේ තාත්වික බව.

මේ කතාවෙන් දුන්නේ ඇත්ත ජීවිත වල වේදනාකාරි පැත්තක්.. මට හිතෙනවා.. ඒ පණිවිඩේ ඔයාලට හොදටම ලැබුණා කියලා. අවසාන වශයෙන් කියන්න තියෙන්නේ එක දෙයයි." පුංචී මල් කැකුළු අසහනකාරයන්ගෙන් රැක ගන්න... වන සුළු වරද වනසයි ජීවිත එකක් නොව ගනනාවක්." ඇබ්බැහි වීමක්... මානසික විකෘතියක් මෙය.

වැනිසිලා සිත් පවිටු විලසට.
ඔවුන් අසරන උන්ගේ සිත යට.
නොහැක හැදුමට දන්න තරමට.
මානසික ව්‍යාධියක් අයුරට.

මගේ ඇස් මානයේ නිදසුන්.
දුකයි එනමුදු මක් කරන් මන්.
විදී නෙක දුක් ඔවුන් යටි සිතින්. 
අසරනයි මව්වරුන් වී දැන්.

කියෙව්ව.. අදහස් දුන්න, දුක් වුණ, මට දොස් කිවිව,සතුටු වුණ , ඔයාලා හැමෝටම ගොඩාක් ස්තුතියි... හැමදාමත් අපි එක්ක ඉන්න... ලගදිම මම තව කතාවක් දෙන්නම්.. හිරුයි තරුයි 2 ලියන්නත් හිතේ තියේ... කඳුලත් සැනසුමක් 2 ලියන්නත් හිතයි..කොහොම වුනත් අළුත් කතාවක් දෙනවා..

මගේ කතා මගහැරුන අය වෙනුවෙන්..
01. කඳුලත් සැනසුමක්.
02. මියෙදෙන තුරා.
03. ආවේශය.
04. හිරුයි තරුයි .

කෙටි කතා.
01. පුංචී හිමායා.
02. පිළිසරණ ඔබයි.
03. සැගවුණු කඳුළු.
04. මයේ පුතේ.
05. සුපෙම් හැඟුම්.

ස්තූතියි මම නවතින්නම්.. බුදු සරණයි !!!! ඔයාලා හැමෝටම. 

මම සඳුනී..

හිරුයි තරුයි.

අවසන් කොටස.

‘‘එන්න මිසිස් ජයතුංග.‘‘ ඔහු මා ඉදිරිපිට හඩ පටයක් ක්‍රියාත්මක කර වීය. එහි වුයේ දිනිදුගේ පාපොච්චාරණය විය. එයට අනුව ඔහු මම කිසිදා නොසිතු අයුරේ පුද්ගලයෙකී. මට මා ගැනම දැනුනේ පිළිකුලකී. ශික් මෙහෙම මිනිහෙක් එක්කටද ?මම ජීවත් වුනේ.. මම  එක වරටම සිතුවෙමී.

‘‘දැන් දුක් වෙන්න එපා සදනී.. දිනිදුව හොද කරන්න පුළුවන් .‘‘

‘‘එපා ගගන.. එයාව මටවත් මගේ දරුවට වත් දකින්න වත් එපා.‘‘ මම අප්‍රසාධයෙන් පැසුවෙමී.

‘‘මිසිස් ජයතුංග මේ අහන්න.. ඔයා දිනිදුගේ කතාව අහන් හිටියනේ.. ඒක දිනිදුගේ වරදක් නිසාම වුණ දෙයක් නෙමෙයි.. ඒක පුංචී කාලේ එයාට වුණ සිදුවීමක් නිසා ඇති වුණ ඇබ්බැහි වීමක්. ඒකයි ගැහැණු පිරිමි කියලා බේදයක් නැතිව දෙමාපියෝ වගකීමෙන් දරුවෝ ගැන බලන්න ඕන කියන්නේ.‘‘

‘‘මොකද්ද ඩොක්ටර් පොඩි  කලේ සිදු වීමක් කියන්නේ.. දිනිදු පුංචී කාලේ දිනිදුගේ අම්මා රට රස්සාවකට ගිහින් ඉදලා තියෙන්නේ.. දිනිදුලා ඉදලා තියෙන්නේ පුංචිලාගේ ගෙදර. ඒ ගෙදර ඉද්දී තමයි.. ඒ අහල පහල ගෙදරක වැඩිහිටි පිරිමි කෙනෙක් දිනිදුව අපයෝජනයට ලක් කරලා තියෙන්නේ.. කාලයක් යද්දී දිනිදු ඒකට ඇබ්බැහි වෙලා තියෙනවා. දිනිදුට ඒ කලේ වැඩි වයසක් නෑ... අවුරුදු දහයක් විතර ඇතිලු.. කියන්න කෙනෙක් ඉදලත් නෑ.. කියන්න ඕන වගේ දැනුනත් ලැජ්ජාවට කියලා නෑ.‘‘ වෛද්‍යවරයා ගගන දෙස බැලුවෙය.

‘‘ඔව් සදනී.. ඊට පස්සේ.. දිනිදු හොස්ටල් දාලා ඉගෙන ගන්න කියලා ..අර පිරිමි කෙනාගෙන් බේරුණත් එයාට එහෙදී තරුෂව හම්බවෙලා.‘‘

‘‘තරූෂ....‘‘ මම පුදුමයෙන් යුතුව ගගන දෙසත් වෛද්‍යවරයා දෙසත් මාරුවෙන් මාරුවට බැලුවෙමී.

‘‘ඔව් සදනී තරූෂව දන්නවද?.. ‘‘

‘‘ඔව්... දිනිදු අයියාගේ හොදම යාළුවා.. ඒ කියන්නේ.. තරූෂ එක්ක..‘‘ මම පුදුමයෙන් කල්පනා කරන්න වුනෙමි. එකින් එක සිදුවීම් ගලපා බැලුවෙමී. අපි මැරි කරන්න කලිනුත් තරූෂ අපි අතරට කීප සැරයක්ම ආවා...  අපි දෙන්නා ළං වෙනවට කැමතී වුනේ ම නෑ.. අපි අර හොටෙල් එකේ සෙමිනා එකට යද්දීත් තරූෂ එතනටත් ආවා.. අනුහස් සර් මේ සම්බන්දේ දැනන් ඉදලා තියෙනවා.. ඒක තමයි අනුහස් සර් එදා දිනිදු අයියට ගැහුවේ.. ඒ කියන්නේ චාරුකත් දැනන් ඉන්න ඇති. ඒක තමයි මට දිනිදුගෙන් ඈත් වෙන්න කිව්වේ.

‘‘ඔව්.. තරූෂගෙයි දිනිදුගෙයි අතරේ සමලිංගික ඇසුරක් තියෙයි. අවසානාව කියන්නේ.. ඒකට ඇබ්බැහි වුණ අයව ඒකෙන් මුදව ගන්න එක හරිම අපහසුයි. දිනිදුට ඇත්තටම සදිනිට ආදරෙයි... එයා හුග සැරයක් සේරම නතර කරලා සදනී එක්ක හොදින් ඉන්න උත්සහ කරලා තියෙනවා.. නමුත්.. දිනිදුට එහෙම ඉන්න අමාරුයි.‘‘ මම මධුසමය දා රාත්‍රිය පිළිබද හෙළිකලෙමී.

‘‘එදා දිනිදු.. හවස හොදට හිටියා නේද?.‘‘

‘‘ඔව් ඩොක්ටර්.‘‘

‘‘එවෙලේ.. දිනිදුට තරුෂගෙන් කොල් එකක් ආවාලු.. තරූෂ හොදටම ඇඩුවලු.. ඔයත් එක්ක ලිංගිකව සම්බන්ධයක් ඇති කර ගන්න එපා කියලා. ඒ දෙන්නා අනිත් අයට වඩා වෙන්ස් සදනී.. වෙන සමලිංගික ඇසුරට පුරුදු වුණ පිරිමි අය විවිධ අය එක්ක එහෙම ඇසුර පවත්වනවා. මේ දෙන්නා එහෙම නෑ. තරූෂයි දිනිදුයි ආදරේ කරනවා.. ඔයා දන්නවද මේ..‘‘  වෛද්‍යවරයා.. සුදු පැහැතී කොළයක ඔතන ලද යමක් දියහැර පෙන්නුවේය.

‘‘නියපොතු වගයක්නේ..‘‘

‘‘ඔව්.. මේවා තරූෂගෙලු... දිනිදු මේ ටික ඔතලා පර්ස් එකේ දාගෙන හිටියේ.. එයා කියනවා..  මේ නියපොතු ටික අහක දාන්න බැරි තරමට එයා තරූෂට ආදරේ කරනවලු.. තරූෂත් එහෙමලු. ඔයාගේ ජීවිතේට වුන හැම දේම ඩොක්ටර් ගගන මට කිව්වා.. ඒ සේරටම මුල මේ සම්බන්දේ තමා.‘‘

‘‘ඩොක්ටර්.. අපිට දිනිදුව මේකෙන් ගලව ගන්න බැරිද?.‘‘ ගගන තවමත් උත්සහ ගන්නේ දිනිදු යහ මගට ගන්නටය. මට නම් ඔහු ගැන කිසිම හැගීමක් නැත. අඩුම තරමින් දකින්නට පවා පිලිකුල් සහගතය. මට දරුවෙක් සිටින්නේ ඔහුගෙන් නොවෙදැයි මගේ සිත වැළපෙන්නට විය. නෑ... නෑ... දරුවා මගේ විතරයි.

‘‘සමහර විට පුළුවන් වෙයි.... ඒත් සෑහෙන කාලයක් මේ හැගීම එයාගේ හිතේ පැළපදියන් වෙලා තියෙන්නේ... අනික තරූෂ එක්ක ඉන්නකන්  දිනිදුට මේවයින් ගැලවෙන්න බෑ.. එහෙනම් එයාව පුණුරුප්තාපන කදවුරකට යොමු කරන්න ඕන...‘‘ ගගන හිස සලා යමක් සිතින් මෙනෙහි කරන බව මම දුටුවෙමී.

‘‘මට නම් ආයෙත් දිනිදුව දකින්නවත් එපා... දිනිදුව දකින දකින පාරට මට තරූෂව මතක් වෙයි... මගේ ජීවිතේම මට ම එපා වෙයි. මගේ දරුවට තාත්තෙක් ඕන නෑ ගගන. මම යනවා..‘‘ මම තරමක අමනාපයෙන් එතැනින් පිට වුනෙමී.

     මම නිවස බලා ඇදුනේ තොන්තු ගතියකිනි.. වැව් බැම්ම මත අසිහියෙන් මෙන් ඇවිදගෙන ආ මට පෙනුනේ තවත් නරක දර්ශනයකී. ඒ නම් දිනිදුගේ කාර් රථය අප නිවස ඉදිරිපිට නතරවි තිබීමයි.. සැබවින්ම ඔහුට ලැජ්ජාව කියා නාමයක් වත් නොමැත. තමා මරන්නට තැත්තකල දරුවාට කියා තාත්තා කියා ආමන්ත්‍රණය කර ගන්නට ඔහු උත්සහ ගන්නේ මොන සිතකින්ද?.  මගේ පියවර ඉක්මන් වුයේ මටත් නොදැනිමය. වේගයෙන් නිවස දෙසට ගමන් ගත් මම නිවස ඉදිරිපිට නතර වීය.

‘‘කවුද තමුසෙට මෙහෙට එන්න කිව්වේ... යනවා යන්න මගේ දෑහැට නොපෙනී. අතවත් තියන්න එපා මගේ දරුවට.. පව්කාරයා..‘‘ මම අම්මාගේ අතේ හඩමින් සිටි දරුවා වඩාගෙන තුරුළු කර ගත්තෙමී.

‘‘සදා... කේන්ති යන්න එ....‘‘

‘‘ඇති.... මට තවත් අහන්න ඕන නෑ..  මට ඩිවෝස් එක ඕනේ... තවත් වචනයක් වත් කතා කරන්න අවශ්‍ය නෑ..‘‘ මම තවත් එතන නොරැදී නිවස තුළට ඇතුල් වුණෙමී. මේ සිදුවීම්  හමුවේ  බියෙන් තැතිගෙන වුන් දියණිය දිගින් දිගටම හඩන්නට විය. අම්මා සමග තවත් මොනවදෝ කියවමින් දිනිදු රැදී සිටින බව මට ඇසෙද්දී.. මගේ කෝපය තව තවත් වැඩි විය.

‘‘යනවද නැද්ද?... ‘‘ ඊට ටික වෙලාවකට පසු  ඔහුගේ කාර් රථය පණගැන්වෙනු ඇසුනේය. මදක් දුර යන තුරුම නිවස තුළට වී සිටි මම හඩන දරුවාවද වඩාගෙන පිටතට ආවෙමී.

‘‘නාඩා ඉන්න රත්තරං... ඒ කරදරේ ඉවරයි.. මගේ පැටියට කරදර කරන්න මම කාටවත් ඉඩ තියන්නේ නැ... මගේ පුතා නාඩා ඉන්න.‘‘

‘‘මේවා දකින්න මාත් ජීවත් වුණානේ.. මොන විලි ලැජ්ජාවක්ද මේක... මේ විගඩන් නිසා මුළු ගමම දන්නවා ඇති මේ වෙන දේවල්.‘‘ ආච්චී අම්මාද පාර දෙස බලමින් හූල්ලන්න වුවාය.  

‘‘මොකද සදා වුනේ..‘‘  මෙතන ගැටළුවක් සිදු වන බව ඉවෙන් මෙන් දැන වුන් ගගන ඒ මොහොතේ  අප නිවසට පැමිණියේය.

‘‘හරි මුකුත් නෑ ගගන.. ඒවා ඉවරයි.. ප්ලීස්... ඔයාටත් මම කියන්නේ.. ආයෙත් දිනිදුව අපේ ජීවිතේට ළං කරන්න හිතන්නවත් එපා.‘‘ මම ඔහු සමගද වුන්නේ කෝපයෙන් වෙමී.

‘‘තාත්...තී... තත්...තී... ‘‘ ගගන දුටු විගස පුංචී දියනිය හූල්ලමින්  ගගනගේ අතට පැන්නාය.

‘‘ඇයි මගේ දූ පැටියා අඩන්නේ..‘‘

‘‘තාත්ති... අර  .. මාමා... නරකයි...‘‘ ඇය ඉකි ගසමින් පැවසුවාය.

‘‘ම්ම්ම්ම්.. බව වෙන්න එපා මගේ පැටියා ළග.. මම ඉන්නවනේ.. අපි දෙන්නා ඇවිදින්න යමුද?.‘‘ දියණියගේ නලල  ආදරයෙන් සිප ගත් ගගන ඇය වඩාගෙන කඩුල්ල දෙසට හැරැණේය. ඒ වන විට පුංචී මුහුණට පොඩී සිනහවක් එක් වී තිබුණි. ගගනගේ ගෙල වටා සිගිති දෑත් යැවා ඔහුගේ නළල මත හාදුවක් තැබුවාය. 

‘‘තාත්තී මටත් තාත්තී වගේ පයින් හුගාලියක් දුල යන්න ඕන... මම නොකුයි නේ තාත්තී...‘‘

‘‘ම්ම්ම්.. අපි අර පේන ඈතටම යමු... ‘‘ දියණීය බිම තැබු ඔහු ඇයගේ සියුමැලි අතෙන් අල්ලාගෙන පියවර තබන්නට වුවේය. ඔවුන් පැය භාගයකට පමණ  පසු නැවත නිවස වෙත පැමිණෙත්දී.. සියලු සිත් තැවුල් යටපත් වී නිවස තුල සාමකාමී බවක් ඇති වී තිබුණි. ගගනට යන්නට ඉඩ නොදුන්  ඇය නින්දට වැටෙන තුරුම ගගනට ළගට වී සිටින්නට සිදු විය.

     දිනිදු ඉන් පසු අපගේ ඉදිරියට නොපැමිණි නිසා.. ඉදිරි කාලය ඉතා සහනදායී විය. ගගන එන්න එන්නම මගේ දියණියට ළං විය. ඇය ඉතා තදින් විශ්වාස කරණු ලැබුවේ ගගන ඇයගේ පියා බවයි. ගගනත් දියණියට බිදුවකවත් වෙනසක් නොපෙන්නුවාය.

    මම පැවසූ අයුරින්ම දිනිදුට පැවතී චෝදනා සියල්ල එකතු කර ඔහුට විරුද්දව උසාවේයේ නඩුවක් ගොනු කළෙමී. මම  කතා කළ  නිතීඥයවරයා පැවසුවේ පවතින තත්වය අනුව නම් එම නඩුව දිනීම එතරම් අපහසු නොවන බවයි. ඒ හේතුවෙන් මට ලැබුනේ මහත් සැනසීමකී.

‘‘සදා... දුවට කොහොමද දැන්.‘‘ මගේ දියනියට සුළු උණ ගතියක් ඇති බව දැන ගත් ගගන ඒ බව දැන ගත් විගස ඇය බලන්නට පැමිණ සිටියේය.

‘‘හොදයි ගගන දැන්... බෙහෙත් ගෙනාවා.‘‘

‘‘ඇයි සදා දුවට බෙහෙත් ගේන්න යන්න මට කතා කලේ නැත්තේ.‘‘ ඔහු දියණිය අසල වාඩී  ඇගේ නළල මත පිට අත්ල තාබා බලන්නට වුවේය.

‘‘තාත්ති...‘‘

‘‘අනේ ... මගේ පැටියා ඇහැරියද?...  ඔහු දියණිය උකුළ මතට ගත්තේය.

‘‘සදා... මම අද අවේ නිකන්ම නෙමෙයි.‘‘

‘‘ඒ කිව්වේ ගගන..‘‘ මම ඔහු දෙසට හැරුණෙමී.

‘‘අපි දෙන්නා ටිකක් කතා කරමුද?.. දූත් එක්ක අද ඔයත් එන්න වැව් බැම්ම දිගේ ඇවිද්න්න යන්න.‘‘

‘‘ම්ම්ම්ම්... යමු.‘‘ මමත් ඔහුගේ වචනයට එකග වි ඔවුන් සමග ඇවිද ගියෙමී. මා සමග කතා නොකළ ඔහු දියණිය වඩාගෙන ඇගේ සුරතල් බස් විමසමින් ගමන් කරන්න වුවේය. වැව් ඉවුර මත වාඩී වුණ ඔහු මටද එහි වාඩී වන ලෙස පැවසුවේය.

‘‘සදා...  ..‘‘

‘‘ඇයි ගගන..‘‘  ගගනගේ අතක් මගේ අත්ල මත නවතිද්දි මම මොහොතකට තිගැස්සුනෙමී.

‘‘දැන්වත්... මට ඉඩ දෙන්න සදා... අපේ දූගේ ඇත්තම තාත්තා වෙන්න..‘‘  මම නිහඩවම වැව් දිය දෙස බලා වන්නෙමී. අපි පවසන දෙය නොවැටහෙන දියනීය ගගනගේ උකුල මත උණුහුමට ගුලි වී සියාය.

‘‘ඇයි සදා... ඔයා අදත් එදා වගේමයි... මතකද එදා... මම ඔයාගෙන් ආදරේ ඉල්ලපු දවස... මම කැම්පස් යන්න කලින් පංසලට යන  පාරෙදී. ඔයා එදාත් මාගෙන්  මගෑරියා... අදත් එහෙම කරන්නද හදන්නේ.‘‘ මදක් නිහඩව සිටි මම හඩ අවදී කළෙමි.

‘‘අද.. එදාට වඩා හුගක් වෙනස් ගගන.. එදා මම කෙල්ලෙක්...  ඔයාගේ ආදරේ පිළිනොගත්තත් මුළු හදවතින්ම ඔයාට ආදරේ කලා... ඒත් අද..  අද මම පුංචී දුවෙක් ගේ අම්මා කෙනෙක්.‘‘ මම ඔහු දෙස නොබලාම පැවසුවෙමී.

‘‘මෙහෙ බලන්න සදා... මම දන්නවා ඔයාගේ ඒ හැගීම තාමත් එහෙම මයි කියලා... මම ඉල්ලන්නේ... මගේ කෙල්ල වෙන්න කියලා නෙමෙයි... මට ඔයාගේ  දරුවගේ තාත්තා වෙන්න දෙන්න කියලා ඉල්ලන්නේ සදා.‘‘ ඔහු තවත් මා වෙතට ළං විය.

‘‘එත් ගගන ඔයාළගේ අම්මා...‘‘

‘‘ඒ දේවල් මම බලා ගන්නම් සදා... ඔයා මට එකම එක වතාවක් ඉඩ දෙන්න ඔයාගේ ජීවිතේට එන්න.‘‘ මම ගගන දෙස බැලුවෙමී. ගගනගේ තුරුලේ වුන් පුංචී දියනියද දෙනෙත් දල්වගෙන මා දෙස බලා වුන්නාය. මට දැනුනේ වසර ගගනාවක් කාලය පසුපසට ගමන් ගත් බවකී. වෙනසකට තිබුනේ අද අප තුරුලේ දියණියක් සිටීම පමණකී. ගගනගේ දෙනෙත් එදා මෙන්ම ආදරයෙන් පිරී තිබුණේය.

‘‘කියන්නකෝ සදා... කැමතී නේද?.‘‘   අනේ මට අතීතයට යන්න තිබුණා නම්... මම සිය දහස් වතාවක් සිතුවෙමී.

‘‘අපි කාලයට ඉඩ දෙමු ගගන.‘‘ ඔහු මාත් දියණීයත් ආදරයෙන් තුරුළු කරගෙන දෙදෙනාගේම් නළල මත හාදූ කිපයක් තැබුවේය.

.

.

.

.

 දවල් කල පායන හිරුත් රාත්‍රියේ දිදුළණ සදත් කිසිදා හිමි නොවන පෙම්වතුන්ය. සදුට හිරු අහිමි කල....  හිරුට පෙම් කරනා තරුවක් සිටිය හැකිද?, එනම් එය අසම්මතකී. මන්ද හිරු සහ තරු සැම කළ ඒකවර්ගික වීමයි.  සද හිමි වන්නේ අහහස් තලයටම පමණි.

‘‘ හිරු සදුට අහිමි එක  අහස... තරුවක් දිළිසුනේ කෙලෙසින්ද දවල් කළ.‘‘

.

.

.

.

සමාප්තයි.

සිතුවිලි ගැලපුම සඳු

හිරුයි තරුයි.

හතලිස්හයවන කොටස

වේදනාවෙන් කෑ ගසන අම්මලා දකින විට මට වේදනාවට වඩා දැනුනේ බියකී.දහඩිය, කදුළු, ලේ වගුරුවමින් මගේ කිරිකැටියාගේ මුල්ම හැඩුම අසා ගන්නට පාන්දර ජාමය වන විට මට හැකි විය.

     බිහි කළ දරුවා වැඩී වෙලාවක් යන්නට පෙර මගේ පපුව මත තබන්නට වෛද්‍යවරුන් හා හෙදියන් පියවර ගත්තාය. මගේ ලයට උණුහුමට දැනුනු කිරි කැටියාගේ මුල්ම ස්පර්ශය  අපි දෙදෙනාගේ බැදීම තව ලං කලාය. ඇය දියණියක බව දැන ගත් මොහොතේ මගේ සිත සතුටින් ඉපිලුණි. මට එක වරම සිහි වුයේ දිනිදුය. ඔහු මගෙන් පැතුවේ ද දියණියකී.. නමුත් ඇය ඔහුගේ නොවේය. මගේ පමණකි.. මම කදුළු අතරින්   සිනා සෙමින් සිතුවෙමි. ඇගේ උණුහුම හමුවේ මගේ සියලු ශාරීරික වේදනා මට අමතක විය.

     ළා රෝස සහ ළා නිල් පැහැයෙන් ආච්චී අම්මා අතින්ම ගෙතුම් කළ තොප්පියක් සහ පුංචී මේස් යුවලක් පලදවා, මගේ අතින්ම මසන ලද පුංචී ගව්මක් අන්දවා දරුවා මා ළගින් තබන විට මම වේදනා අතරින් සිනාසුනෙමි.

‘‘අම්මේ... බබාට කිරි දෙන්න ඕන දැන්..‘‘ මගේ සිහිනය සැබෑ වී ඇත. මගේ කුසින් බිහි වුණ දරුවා මගේ තුරුලේය. ඇය වෙනුවෙන් දැන් මගේ ලේ කිරි කර පොවන්නට දැන් මට හැකිය. හෙද නිළධාරින්යකගේ උදව් හා උපදෙස් ඇතිව මම මුල් වරට මගේ දියණිය කිරි උරන්නට සැලැස්සුවෙමී. කිරි සුවද දැනීදෝ.. තවමත් යාන්තම් විවර වුණු දෑස් ඒ මේ අත කරකවමින් , තද රෝස පැහැ තොල් උල් කරමින් පුංචීයට හඩයි. මොකුත් නොදන්න දියණිය හරියට දැන වුන්නා මෙන් කිරි උරන්නට පටන් ගනිද්දී.. මම ආදරයෙන් ඇය ස්පර්ශ කළෙමී. ළපටි අත පය සහ මුහුණ තද රෝස පැහැතිය.ඝණට වැඩී තිබූ කළු පැහැ කෙස්ස ඇගේ සියුමැලි පෙනුම කැපී පෙනෙන්නට තවත් හේතු විය. උතුරා යන ආදරයෙන් මම කොපුල මත සිනිදුවට ඇලිල්ලකින් පිරිමැද්දෙමි. ඇය තවත් මගේ උණුහමට ගුලි වූවාය. ඇගේ ලෝකයේ ජීවත් වෙන්නට පටත් ගත් මම එක මොහෙතකටවත් ඇගෙන් නෙත් ඉවතට නොගත්තෙමී. සියළු ඉරියව් හැසීරීම් සෙනහසින් විද ගත් මම ඇය හඩනවාට බිදක් වත් අකමැති වුණෙමී.

‘‘මගේ දූ... නේ... චූටී පැටියා.. ‘‘උදෑසන අම්මා සහ ආච්චී අම්මා මගේ ඇද අසලට එන තුරුම මම නොදුටුවෙමී.පරිස්සම නිදා වුන් කිරි කැටි දියණිය අත ගත් අම්මා මොහොතකට පසු කදුළු සලමින් සිනහා වන්නට විය.

‘‘ඇය අම්මේ...‘‘ මම අපහසුවෙන් යහන මත වාඩි වන්නට උත්හසහ ගත්තෙමී.

‘‘ඔයා ඉපදුන දවස මතක් වුණා  මගේ දූ... මගේ දූත් දැන් අම්මා කෙනෙක්.. මේ පැටියා ඔයා චූටී කාලේ වගේමයි.. ඇරපු අතක් නෑ ඔයාමයි.. නේද අම්මේ...‘‘ අම්මා අච්චී අම්මා වෙතට දරුවා පාමින් පැවසුවාය.

‘‘ඔව් මයි ලොක්කියේ... කෙල්ල පොඩි කාලේ වගේමයි.. ඒකීමය ඒ නහය... ඒ කට.. වාත්තු කරලා වගේ.‘‘

‘‘අනේ.. සත්තලං අඩන්න අපා.. මගේ චූටී පැටියට කුක්කු බා කිනීද?.. ඕ.. ඕ... මේ ඉන්නේ.. අම්මා..‘‘ නින්දෙන් පිඹිදුණු දියණිය හඩන්න වූ විට අම්මා ඇය මගේ තණ පුඩුවට ළං කළාය.

    අම්මා සහ ආච්චී අම්මා පිටව ගිය පසු වාට්ටුවේ සිටි අම්මාලා එක්කෙනා දෙන්නා පැමිණ දරුවා බලා සුරතල් කර ගියහ. මුළු රාත්‍රිය පුරා නිදි නැති නොමැති කම හා තෙහෙට්ටුව නිසාම මට උදෑසන මොහොතකට නින්ද ගොස් තිබුණි. කවුරුන් හෝ මගේ උරහිස මත අතක් තබා  අවදි කරන්නට උත්සහ ගද්දී මම නෙත් ඇරියෙමී. නෙත් අදහාගත නොහැක.. මම ගල්ගැසී බලා වුන්නෙමී.. මොහොතකට පසු පියවී සිහිනය පැමිණි මම යහන මත වාඩී වන්නට සැරසුනෙමී. මට වාඩී වන්නට උදව් කළ ඔහු සුපුරුදු සිනහවෙන් මා දෙස බලා වුන්ණාය. ඔහුගේ කිසිදු වෙනනසක් නැත.. එදා සිනහව.. එදා තිබුණ හැගීමම ඒ නෙත් වල ලියැවී තිබුණි. වෙනසකට තිබුනේ ඔහුගේ මුහුණ එදවස් වලට වඩා මේරූ බවක් තිබීම පමණකි.

‘‘සදා...‘‘

‘‘ගගන.. ඔයා... ඔයා කො..‘‘ තවත් වචන එකතු කර ගත නොහැකි වූ මම නිරුක්තර වුනෙමී. ඔහු සංසුන්ව මා දෙස බලා වුන්නේය.

‘‘සෙව්වන්දී ටීචර් හම්බුණා අහම්බෙන් මට උදේ.. එහෙම නොවුණා නම් අදත් මට ඔයාව මගෑරෙනවා..‘‘ ඔහු පැවසුවේ දියණිය දෙස නෙත් යොමාගෙය. ඇය වුන්නේ සුව නින්දේය.

‘‘අම්මා...‘‘

‘‘ඔව්... එයා තමයි කිව්වේ ඔයා මේ වාට්ටුවේ කියලා.. මම දැනන් හිටියේ නෑ සදා ඔයාට දරුවෙක් ලැබෙන්න කියලා.. කෝ දිනිදු..‘‘

‘‘එ...යා.. එයා.. අද  එයි.‘‘මගේ ජීවිතය ගැන ඔහු කිසිත් නොදන්න බව දැනුන නිසා මම අමාරුවෙන් වුව බොරුවක් කීවෙමී.

‘‘දුවෙක්ලු නේද සදා.. ඔයා වගේමයි කෙළි පොඩ්ඩ..‘‘ ඔහු සියුම්ව දියණියගේ අතක් අල්ලා ගත්තේය. නින්දෙන්ම මදක් සෙලවුන ඇය ගගනගේ ඇගිල්ල මිටි කරගෙන නැවත නින්දට වැටුණි. අනේ මේ දරුවා ගගනගෙයි මගෙයි වුණානම්.. මොහොතකට මගේ සිත හඩා වැටෙන්න විය.. නෑ.. මට ඒතරම් පිනක් නෑ.. ගගනගේ ආදරේ ලබන්න මම පිං කරලා නෑ.. හැමදාමත් මට ගගනව මගෑරුණා.

‘‘සදා.. දෙයක් කියන්නද?.. ඉල්ලීමක් කරන්නද?.‘‘

‘‘මොක...ද්ද ගගන.‘‘ කියන්න ගගන මම ඔයාගේ හිත හැමදාමත් පෑරුව එක විතරමයි කලේ.. තවත් ඔයාට සැනසීමක් වෙන දෙයක් ඉතුරු වෙලා තියෙනම් මට කරන්න.. කියන්න මම කරනවා. සිත තුළින් වේදනා විදිමින් මම ඔහු දෙස බලා වුන්නෙමී.

‘‘දූට නෙතුෂි කියලා නම දාන්න.. දිනිදු කැමතී නම් විතරක්.. ‘‘

‘‘නෙතුෂි... ලස්සනයි..‘‘ හරි ගගන.. මේ මගේ දූ.. මම විතරයි එයාට ඉන්නේ.. ඒ නම මම අනිවාරෙන්ම මගේ දුවට මම දාන්නම්.‘‘

‘‘අහන්නේ නැද්ද සදා.. ඇයි ඒ කියලා..‘‘

‘‘ඇයි ගගන.. කියන්නකෝ..‘‘ මම මද සිනාවකුත් සමග විමසුවෙමී.

‘‘ඒ නම තමයි.. කවදා හරි අපි දෙන්නගේ දූට මම දාන්න හිතන් හිටපු නම.. ‘‘ ඔයා ඒ තරම් දුර සිහින මැව්වද ගගන..අනේ දෙවියනේ.. මම මොන තරම් පව්කාරියක්ද?. තවත් කතා කළ නොහැකී වූ මම වේදනාවෙන් නිහඩ වුනෙමී.

‘‘අනේ ඩොක්ටර්  සිරිතිලක.. ඔයා මේ අම්මව අදුරනවද?‘‘ වාට්ටුවට පැමිණි වාට්ටු භාර වෛද්‍යවරයා විමසන්න විය. සැබවින්ම එය රෝගීන් බලන වේලවක් නොවන බව මට අමතක ව තිබුණි. ඔහු මෙහී ආවේ කුමණ හේතුවකට දැයි අසන්නට වත් මට අමතක වී තිබුණි.

‘‘ආ.. ඔව් ඩොක්ටර්.. අමරතුංග.. මේ මගේ ස්කෝල් කාලේ හොදම යාළුවා.. මගේම සහෝදරී වගේ තමයි.‘‘

‘‘කෝ බලමු බබාව.‘‘ මා සමග මුව පුරා සිනාසුණ වෛද්‍යවරයා දරුවාට නැඹුරු විය. මද වෙලාවකට පසු ඔහු පිටව ගිය පසු මම ගගන දෙස බැලුවෙමී.

‘‘ගගන දැන් ඔයා ඩොක්ටර් කෙනෙක්ද?.. ඔයා එහෙනම් ඒ හීනේ හැබෑ කර ගත්තා.. ‘‘

‘‘ඔව්.. සදා... මට මේ ස්පිරිතාලේ තමා ට්‍රේනිං වැටිලා තියෙන්නේ.. ඒත් මං හීනෙකින් වත් හිතුවේ නෑ ඔයා මෙහෙ හම්බෙයි කියලා.. පුදුමයි දිනිදු ඔයාව පයිවට් හොස්පිටල් එකක ඇඩ්මිට් නොකර මෙහේ එව්වා.‘‘ ඔහුගේ මුහුණ සැකයෙන් පිරී තිබුණි. දිනිදුලාට යහමින් මුදල් ඇති බව ගගනද දැන වුන්නාය.. එහෙව් එකේ මම මෙවැනි තැනක දැකීම ඔහුට පුදුමයක් වී අමුත්තක් නොවේය.

‘‘ දිනිදු ලංකාවේ නෑ ගගන.. ඉතිං මම අම්මා ළගට ආවා.. ඒකයි මේ ස්පිරිතාලේ.‘‘ මම ඔහුගේ සැකය දුර කරන්නට උත්සහ ගත්තෙමී. එවර දියණිය නින්දෙන් අවදි වී අඩන්නට වුවාය.

‘‘අඩන්න එපා පැටියෝ.. ඇයි මේ‘‘ මම ඇය නලවා ගන්නට උත්සහ ගත්තෙමී.

‘‘දූට බඩගිණි ඇති සදා.. කිරි ටිකක් දෙන්න.. මම හවස් වෙලා ඔයා බලන්න එන්නම්.. මට දැන් වොර්ඩ් එකට යන්න තියෙයි.‘‘ මට දැනුන අපහසුතාවය දැනුන නිසාදෝ ඔහු පිටව ගියේය.

    මගේ කුඩා දියණියට දැන් වසර දෙකකි. මමත් අම්මත් රැකියාවට යන නිසා  ඇය බලා ගනු ලැබුවේ සුදි අම්මා විසිනි. ඉතා සුරතල් වයසේ පසු වන ඇය නිතරම තාත්තා විමසයි.. ඇයට දීමට මට පිළිතුරක් නැත ඔයාව මරන්න හදපු නිසා ඔයාගේ තාත්තා තාම හිර බත් කනවා පුතේ කියන්නද?. ඔහුගේ ලෙයින් හැදුනත් මගේ දියණිය ඔහුගේ නොවේය.  ගගනද ඒ පෙදෙසේ නවතැන්පොළක රැදි සිටි නිසා වරින් වර මගේ සහ දරුවාගේ දුක සැප විමසා බලන්නට පැමිණියේය. සංසාර පුරුද්දටදෝ දිණිය අපි නොපැවසුවත් ඔහුට තාත්තා කීමට පුරුදුව වුන්නාය. තාත්තා කියව වචනයේ අර්ථය නොදත් ඇය ඔහුට තාත්තේ කියන විට ඔහු ඇයට පියෙකු මෙන් ආදරය පෑවාය. මේ වන විට මට වුණු සියලු දේ අම්මාගෙන් දැන සිටියේ ගගන දිනිදුව සේරටම ප්‍රථම වෛද්‍යවරයෙක් වෙත යොමු කරන ලෙස මට පැවසුවේය. ‘‘ ඔයාට දරුවෙක් ඉන්නවනේ සදා... දරුවට තාත්තා ඕන.. මට නම් හිතෙන්නේ දිනිදුට මානසික අවුලක් තියෙන්නේ.. අපි ඔය වගේ දේවල් ඉගෙන ගෙන තියෙයි.. ඒත්.. මම වැඩයි ඒ ගැන දන්නේ නෑ. විහේෂඥය කෙනෙකුට පෙන්නමු.‘‘  ඔහු නිතර මගේ සිත සදන්නදෝ එලෙස පැවසුවේය. එවැනී අවස්ථා වල අම්මා පැවසුවේ..... ‘‘අනේ මොකටද ගගන පුතේ..  ඔයා ජරා මිනිහව හොද කරන්න මහන්සී වෙන්නේ.. මේ දරු පැටියටත් කරදරයක් කරන්න බැරි නෑ.. කොහොම හරි ඩිවොස් එක අර ගන්න ඕනේ.. මගේ කෙල්ලට නිදහසේ රස්සව කරන් දරුවා හදාන ඉන්න.‘‘ ‘‘ඒත් සදා කියන තාලෙට.. එහෙම ලේසියෙන් දිනිදු සදාට ගැලවෙන්න දෙන්නේ නෑ..කොච්චර කරත් මම ඩොක්ටර් කෙනෙක් හැටියට එයාගේ අසනීපෙට ප්‍රතිකාරයක් කර වන්නම ඕන. එය ගගනගේ මතය විය. මෙතරම් රැවටීමක් ඔහුට කළ දිනිදුට ඔහු තවමත් කරුණිය වුවේය. පහන් සිතින් ඔහු ගැන සිතුවේ.

   දියණිය ඉපදුණ සමයේ ඇය බලන්නට සයුමි කිහිපවරක්ම පැමිණිය නමුත් ඇයටත් දැන් වසරක පමණ පුතෙකු සිටින නිසා ළගකදී ඇය මෙහි පැමිණියේ නැත කාලය කෙමෙන් ගෙවි යයි දියණිය බලන් සිටියදී ලොකු මහත් වෙයි. මම ඇගේ වර්ධනය දෙස ඉතා ආසාවෙන් බලා වුන්නෙමී.

‘‘මිස් මිස්ව හම්බෙන්න විසිටර් කෙනෙක් ඉන්නවා.. ‘‘ දිනෙක් කාර්යාලයට මා හමු වන්නට යමෙක් පැමිණ සිටියාය. මමත් කවුරුන්දැයි සිතමින් පිළිගැනීමේ අංශයට පිවිසුනෙමි.

‘‘අනුහස් සර් ඔයා මෙහේ...‘‘ මම ඔහු ඉදිරිපිට පුටුවෙහී වාඩී වුනෙමී.

‘‘සදනී නංගී මට සමාවෙන්න.. මම හිතුවේ නෑ.. සදනී නංගී මගේ මුණවත් බලයි කියලා.. ඇත්තටම ඔයාට මුණ දෙන්න බැරුවමයි මම මේ තරම් කල් මගෑරියේ.‘‘

‘‘අනේ එහෙම කියන්න එපා අනුහස් සර්.. දිනිදු අයියා කරපු වැරදී වලට සර් පලි නෑනේ.‘‘ මම සාවදානව පැවසුවෙමි.

‘‘දැන් දරුවා ලොකුයිද සදනී නංගී.. අවුරුදු දෙකකට කිට්ටුයි නේද?.‘‘

‘‘ඔව්.. සර්.. අවුරුදු දෙකයි මාස දෙකයි.. මම දෙවෙනී දුව දැක්කේවත් නෑ සර්ගේ... ‘‘ මම අපේ දුරස් වීම ගැන කණගාටුවෙන් පැවසුවෙමී.

‘‘එයා දැන් ලොකුයි සදනී නංගී... අවුරුදු තුණක්.. පුතාට දැන් අවුරුදු හතයි.. දෙක වසරේ..‘‘

‘‘අනේ ඒ තරම් ලොකුද දකින්නත් ආසයි.‘‘ මම සිනාමුසුව ඔහු සමග කතා කරත් ඔහු සිටියේ වේදනාවෙනි. මම ඔහුට මා දුක් නොවන බව ඇගෙව්වත් ඔහුගේ වේදනා බර මුහුණෙහී වෙනස් නොවීය.

‘‘නංගී මොකද දැන් කරන්න හිතං ඉන්නේ.‘‘

‘‘මොකුත් නෑ සර්.. මම දරුවා හාදාගෙන මේ රස්සාව කරන් ජීවත් වෙනවා.‘‘

‘‘හ්ම්ම්ම්... මම අවේ ආයෙත්  ඔයාගේ ජීවිතේ අවුල් කරන්න නෙමෙයි.. නමුත් අවුල් වෙයි කියලා දැනුන බව නිසා  දෙයක් කියලා යන්න ආවේ...‘‘

‘‘මොකද්ද සර්..‘‘ මම ඔහු දෙසම බලා විමසුවෙමී.

‘‘පොඩී.. හිරෙන් නිදහස් වෙලා.. දැන් ගෙදර ඉන්නේ.. බිස්නස් එකත් හොදටම කඩන් වැටිලා දැන් රස්සාවකුත් නෑ.. ඔහේ ගෙදරට වෙලා ඉන්නවා අර තරූෂයත් එක්ක රවුම් ගහ ගහ.. කීපසැරයක්ම සදනී නංගී දරුවයි බලන්න එන්න හැදුවා.. මම එන්න දුන්නේ නෑ.. ඒත් කොයි වෙලේ හරි එයි.. පරිස්සමිං නංගී.‘‘ ඔහු පවසාගෙන ගියේය. සිය සහෝදරයා මානසික රෝගියෙකු දැයි විමසන්නට මට ශක්තියක් නොමැත . නමුත් මම ඉගියෙන් මෙන් ඔහුට වෛද්‍යවරයෙක් වෙත යොමු කිරිම පිළිබද පැවසුවෙමී. 

   මට නැවත දිනිදු වෙතට යාමට අවශ්‍ය නැත. කිසිදා යන්නේද නැත. විශ්වාස කරන්නේද නැත. නමුත් අපගේ ආරක්ෂාවටත් ඔහුගේ යහපතටත් ඔහුව වෛද්‍යවරයෙක් වෙත යොමු කරවීමට මම සිතුවෙමී. අනුහස් සර්ගේ මතය වුවේ‘‘ වැඩක් වෙන එකක් නැ නංගී.. දිනිදුව හදන්න බෑ කාටවත්ම.. ‘‘ යනුවෙනී. ඊට දින කීපයකට පසු දිනිදු ගමට පැමිණියේය. හොදටම බිය වු සුදි අම්මා ඉක්මණින් මා අමතා පණිවිඩය පැවසුවේය. දියණිය ගැන දැනුන බිය නිසාම මම ඉක්මණින් නිවස බලා ඇදුනේ ත්‍රිරෝධ රථයකිනි. 

    දිනිදුගෙන් බේරෙන්නට අපහසු විය.. අසල අවන්හලක නතර වු ඔහු විටින් විට අප නිවසට පැමිණ කරදර කරන්නට විය. දියණියට ඔහු පියා බව පවසනු ඔහු පිස්සෙකු මෙන් හඩා වැටෙයි. ඔහුගෙන් දරුවාට හානියක් වෙයි කියා දැනුන බිය නිසාම දින කීපයක්ම රැකියාවට යාමටද මට නොහැකී විය. දරුවා බිදක් වත් දිනිදුට කැමතී නොවි. ඔහු දකින විට හඩන ඔහු මා පිටි පස සැගවී බලා සිටී. දිනිදු බලෙන්ම හෝ ඇය ඇල්ලුවත් ඔහු මහ හඩ දී හඩයි. දිනිදු ඉන් තව තවත් වියරු වැටී තිබුණි. තවත් ඉවසිය නොහැකී තැන මම දිනක් ඔහු සමග කතා කරන්නට සිතුවෙමී.

‘‘දිනිදු අයියේ.. ඔයාට ඔය තරමටම දරුවා ගැන ආදරයක් තියෙනම්  මාත් එක්ක ගමනක් යන්න ඒන්න ඕන.‘‘

‘‘කොහෙද සදා... අවසාන වතාවට මාව විශ්වාස කරන්න.. මම ඔයා කියන ඕන තැනක යන්න එනවා.‘‘ ඔහුගේ රැවටිලි බස් වලට රැවටෙන්නට තරම් මම දැන් බොලද නොවෙමී. නමුත් මම ඔහුට උදව් කරන්නට සිතුවෙමි.

‘‘ඩොක්ටර් කෙනෙක් හම්බෙන්න..‘‘

‘‘ඩොක්ටර් කෙනෙක්... කාටද මොකටද?..‘‘  ඔහු පුදුමයෙන් විමසුවේය. මම ඔහුට කරණු පැහැදිළි කර දෙන්න හැදුවත් ඔහු එන්න එන්ම කළබල විය..

‘‘ඔයා කියන්නේ මම පිස්සෙක් කියලද?.‘‘ ඔහු මගේ ඇගට කඩා පැන්නේය. ඒ යෝජනාවෙන් දවස් කීපයකට පසු ඔහු මා හමුවට පැමිණ වෛද්‍යවරයෙක් හමුවට යාමට කැමැත්ක ප්‍රකාශ කලේය. ගගනද  ඒ පෙදෙසේ සිටින බව දැන සිටි දිනිදු  තවත් බිය වී සිටියා විය හැකිය. මානසික වෛද්‍යවරයෙක් හමුවිමට සූදානම් කළ මම ඒ බව ගගනටද දැන්නුවෙමී.

‘‘ආ.. ඒ ඩොක්ටර්ව මම හොදට දන්නවා.. මමත් චුට්ටක් කියන්නම්.. ‘‘ ගගන පැවසුවේ සැහැල්ලුනි. දිනිදුගේ පැමිණිම මටත් වඩ ඔහුට සතුටක් වී තිබුණි. වරක මට ගගන සමග අමනාපයක්ද ඇති විය. මම පාඩුවේ ජිවත් වෙනවට මේ ගගන නම් කැමති නැද්ද කොහෙද කොහෙද හැම වෙලේම දිනිදු දිනිදු.. නෙතෂීගේ තාත්තා.. හ්ම්... මම සිතින් බැන වැදුනෙමී.

     වෛද්‍යවරයා හමුවන්නට සූදානම් කර තිබූ මොහොත වන විට මම එම වෛද්‍ය මධ්‍යස්ථනයට ගියෙමි. දිනිදු එහි පැමිණෙන තෙක්ම ඔහු එහි පැමිණේවී යැයි විශ්වාසයක් මට නොවීයත. පුදුමකි ඔහු එතනට පැමිණියේය.

‘‘කෝ සදා.. දු‘‘

‘‘එයා ගෙදර දිනිදු අයියේ.. මම මේ ඔපිස් එකේ ඉදින් ආවේ..‘‘ මම පැවසුවෙමී. අපේ වාරය පැමිණි පසු මමත දිනිදුත් වෛද්‍යවරයා වෙත පිවිසියෙමි. මුලින් මා තනිවම වෙනත් කුටියකට මා කැදවා ගත් වෛද්‍යවරයා සියළු තොරතුරු විමසා දැන ගත්තේය. ඉන් පසු දිනිදුව එම කුටිය අඩ ගසා ගත් ඔහු මට පිට වන ලෙස පැවසුවේය. ඔවුන්ගේ සාකච්චාව මට නෑසුනී. මම ඉදිරිපිට වු අසුනකට බර වි බලා සිටියේ ප්‍රතිඵලය දැන ගැනීම සදහා නොවී සිල්ලෙනි.පැයකට පමණ පසු එම කුටියෙන් ඉවතට පැමිණ දිනිදු වේදනාවෙන් මා අසල වාඩි වුයේය.

‘‘සදා... මට සමාවෙන්න සදා... අද අනිත් හැමදාම වගේ නෙමෙයි.. මේ පාර මම හැබෑවටමයි සමාව ඉල්ලන්නේ.. මම ඔයාලගේ ජීවිතෙන් සදහටම ඈත් වෙනවා. මම කිසිම ගෑනියෙක්ගේ ජීවිතේකට ගැළපෙන පිරිමියෙක් නෙමෙයි.. ඒක මම අද තේරුම් ගත්තා..   මම යනවා සදා.‘‘ ඔහු පහත් වී නළල මත අත ගසා ගත්තේය.

‘‘මොකද්ද දිනිදු අයියේ ඒ කතාව.‘‘

‘‘ඔයාට ඒ සේරම ඩොක්ටර් කියයි. මට සමාවෙන්න සදා.. මම ඔයාට ලොකු වරදක් කලේ.. අපේ දූව හොදින් බලා ගන්න.. මම කවදාවයි ආයි ඔයාලගේ ඇස් ඉස්සරහට වත් එන්නේ නෑ.. මම ඒ තරමට ඔයාලට සුදුසු නෑ. ඔහු නැවක නැවත වේදනාවෙන් කියවන්නට විය.

      ඉන් පසු මම වෛද්‍යවරයා වෙතට පිවිසුණේ ඇත්ත කුමක්  දැන ගැනීමටය. මම කාමරයට ඇතුල්වන විට එහි ගගනද විය. ඔහුත් වෛද්‍යවරයාත් විශාල සාකච්චාවක වුන්නේය.

අවසන් කොටසින් හමුවෙමු.

සිතුවිලි ගැලපුම සඳු

හිරුයි තරුයි.

හතලිස්පස්වන කොටස.

        එක වරම කාමරෙන් පිටතට පිවිසි මම දුරකථනයද අතට ගෙන 119 ට  ඇමතුමක් ආරම්භ කලෙමී. ඒ වන විටත් දිනිදු මගේ අතකින් අල්ලාගෙන සිටියේය. පිටත වාඩී වී සිටි පිරිස බය වී බලා සිටිද්දී.. දිනිදු මගේ අතින් ඇද ඔහු වෙතට ගත්තේය. මගේ සවනත ළං වුන ඔහු ‘‘මෙහෙ වරෙන් මම ඕන නෑ ගගනයගේ පැටව්..  ..‘‘ ඔහුගේ පැවසීමට මගේ කෝපය තවත් ඉස්මතුවිය. ඒ වන විට හෙදියද මා අසලට පැමිණ සිටියාය.

‘‘අනේ මාව බේර ගන්න කවුරුත් නැද්ද?.. ‘‘ මම කෑගැසුවේ ඔවුන් සමග පොර බදන්නට මට ශක්තියක් නොවු නිසා වෙමී. කිසිවෙකු වත් අසුන් මතින් සෙලවුනේවත් නැත.

     ඒ වන විටත් පපුව මත සගවා ගත් ඇමතුම පොළිසිය හා සම්බන්ධ වී පවතින්නට ඇත.මගේ කෑ ගැසීම පොලිස් නිලධාරීන්ට ඇසෙන්නට ඇත.

‘‘මේ හොර දොස්තරයාගෙන් මාව බේර ගන්න.. මම එක දිගට මතක අයුරින් සිටින ස්ථනයද කියාගෙන ගියෙමී. මම මුලින්ම පැවසුවේ ආයතනයට යොදා තිබූ නමයි. අවසන් ටික පවසන්නට ඉඩ නොලැබුණත් ඇමතුම පොළිසිය හා සම්බන්ධ වී පැවතුණේ නම් සොයා බලාවී යැයි මම විශ්වාස කලෙමී. මගේ කට මිරිකා ගත් දිනුදු බලෙන්ම නැවතත් කාමරය තුළට ඇදගෙන ගියේය. පුදුමයකි මම එතරම් කෑ ගසද්දී කිසිවෙක් අසුනින් නැගිට්ටේද නැත.. එකා දෙන්නා හෙමින් සැරේ එතැනින් නැගිට පිට වනු මම දුටුවෙමී. මම විස්තර පවසන්නට උත්සහ ගත්තේ ඇමතුමකට බව ඔවුන්ට සැක සිතී නැතයි මට දැනුනෙමී.

     මට තවත් කළ හැක්කේ දෙයියන් ඇයැදීම පමණකි. මොන තරම් නරුම පියෙක්ද? තම දරුවා උපදින්නටත් කලින් මරන්නට උත්සහ ගන්න. අනේ දෙවියනේ මගේ දරුවා බේරලා දෙන්න.. මේ පවුකාරයින්ගෙන් මාව බේරලා දෙන්න... මම තනියෙන් ජීවත් වුනත් මගේ දරුවාගේ ජීවිතේ නැති කරන්න හීනෙන් වත් හිතුවේ නෑ.. තාත්තෙක් නැතත් ඒ දරුවා හදා ගන්න මම දැන ගත්ත මොහොතේ ඉදන් පෙරුම් පිරුවේ..මට අයදින්නට පවා හැකී වුයේ.. සිතින් පමණි. ඒ වන විටත් මට හඩ නැගිය නොහැකි වන්නට කට ආවරණය කර තිබුණී. මගේ ඇස් මතින් දොඹගෙඩි මෙන් කදුළු ඇද හැලෙනු මට මතකය. මම දිනිදු දෙසත් වෛද්‍යවරයා දෙසක් අයාචනාත්මකව බැලුවෙමී... ඔවුන්ගේ මුහුණු කෝපයෙන් වෛරයෙන් පිරී තිබුණි. තම නූපන් දරුවා වෙනුවෙන් හඩන අම්මෙකුගේ වේදනාව ඔවුන්ට නොපෙනෙයි.

   අකමැත්තෙන් වුවත් ඔවුන් මා තවත් අදුරු කාමරයක් වෙත ඇදගෙන යන්නට විය. මම ඔවුන්ගෙන් ගැළවීමට වෙර දැරුවෙමී. නමුත් මට ගැලවුමක් නොවීය.

‘‘සර් සර්... පොලීසියෙන් ඇවිත්..‘‘ එතනට දුවගෙන ආ හෙද.නිළධාරිනියක් කළබලයෙන් පවසන්න විය. ඒ සමගම අපි සිටි කාමරයට කඩා වැදුනු පොළිස් නිළධාරීන් වෛද්‍යවරයා සහ දිනුදුත් සිටි හෙදියනුත් අත්අඩංගුවට ගත්තේය. ඔවුන් පැණ යන්නට උත්සහ දැරුවත් ඊට ඉඩක් නොලැබුණි. මා අසලට පැමිණ මගේ මුඛය බැද තිබූ රෙදි කඩ ගැලවු පොලිස් කාන්තාවක් මම ඇගේ වතට බර කර ගත්තේය. ඔවුන් තව දුරටත් මගෙන් ප්‍රශ්න කිරීම් කළේ නැත. ඔවුන් මේ පිළිබද දැන වුන්නා දැයි වරක මට සිතුණි. මා රෝහල වෙත භාර දුන් පොලිස් නිළධාරීන් අන් අය රැගෙන පිටත්ව ගියේය.

    පසු දින උදෑසන වන තෙක් මා රෝහල තුළ රදවා ගත්තේ මා හට කිසිදු අනතුරක් නැති බව වෛද්‍යවාර්ථාවක් මගින් සනාථ කර ගැනීමට අවශ්‍ය වු නිසා විය යුතුය. පරීක්ෂන වලින් පසු මගේ කට උත්තරය සටහන් කර ගත් පොළිස් නිළධාරීන් මට නිවෙස් බලා ඒමට ඉඩ හැරියේය.

‘‘සුදි අම්මේ... අනේ... ‘‘

‘‘ඇයි සදනී දුවේ.. දැන් අඩන්න එපා.. මගේ දූට මොකුත් වුනේ නෑනේ.. මට ඊයේ යන්න ලෑස්ති වෙද්දිම අමුත්තක් දැනුනා.‘‘ මා රැගෙන යන්නට පැමිණ සිටි සුදිඅම්මා වැළදගෙන මම හඩන්නට වුනෙමී.

‘‘අපි යමු සදනී දූ.. යමු.‘‘

‘‘මට බෑ සුදි අම්මේ... ආයි අර පව්කාරයගේ හෙවනැල්ල වත් වැටෙන තැනක ඉන්න.....‘‘ මම රෝහලේ කොරිඩෝවක් දිගේ ඇවිදගෙන එන ගමන් සුදි අම්මා සමග පැවසුවෙමී.

‘‘හොදම දේ..සදනී දූ ඔය රස්සා සේරම අතෑරලා අම්මා ළගට යන එක.‘‘

‘‘ඒක කරන්න බෑ සුදි අම්මේ.. මගේ අම්මාට තවත් ලැජ්ජා කරන්න මට බෑ.. මම කොහොමද ඒ මිනිස්සුන්ට කියන්නේ.. මම දරුවෙකුත් එක්ක මේ ලෝකේ තනි වුණා කියලා.. මං කොහොමද කියන්නේ.. දරුවගේ තාත්තම දරුවා මරන්න හැදුවා කියලා.. බෑ... බෑ.. මට ගමේ යන්න බෑ.‘‘

‘‘සදනී දූ මොකද එහෙනම් කරන්න හිතන් ඉන්නේ..‘‘  ඇය අසල තිබූ ත්‍රීරෝද රථයකට මට නගින්නට උදව් කරමින් විමසුවාය.

‘‘අපි අපේ මහ ගෙදරට යමු... ඒක කවුරුත් නෑ වහලා දාලා තියෙන්නේ.. දැං කොහොමත් ගමේ මිනිස්සු දැන ගනී.. ටීවී වල පත්තර වල යද්දී.. අම්මටත් කොහෙන් හරි ආරංචී වෙයි.. ඒත් අම්මාගේ ගමට නම් මට යන්න බෑ.‘‘

‘‘සදනී දූගේ කැමැත්තක් කරමු.. දූ බය වෙන්න එපා මම දූ එක්ක දිගටම ඉන්නවා.. මම දූව පරිස්සම් කරන්නම්..‘‘ ත්‍රිරෝද රථය හෙමින් ඉදිරියට ඇදෙද්දී මම සුදි අම්මාගේ උරතලගේ හිස හොවා ගත්තෙමී.

    නිවසට ගොස් දුරකථනය දෙස බලන විට සයුමිගෙන් සහ නිපුණිගෙන් පැමිණ තිබු ඇමතුම් ප්‍රමනයෙන් ඔවුන් හටද මෙය සැල වී ඇති බව මට හැගුණී.

‘‘හෙලෝව්.. සදා.. කොල්ලේ... හොදින් නේද?.. මම කිව්වා උබට ඌව ආයි විශ්වාස කරන්න එපා කියලා.‘‘ මම ඇමතුම ගත් විගසම සයුමි මට දොස් නගන්නට පටන් ගත්තාය. මම ඇය සමග සිදුවීම පැවසුවෙමී.

‘‘දැන් උඹ මොකද්ද කරන්න යන්නේ...දැන් වත්  හොදට හිතලා තීරණයක් ගනින්....‘‘

‘‘ඔව් බං.. මම ආයි කවදාවත් දිනිදුව විශ්වාස කරන්නේ නෑ.. මම මගේ දරුවව හදා ගන්න ඕන.. මට දිගටම ජොබ් එක දෙන්න කියලා නදුන් අයියට කියපන්..‘‘ මම වේදනාවෙන් අයැදුවෙමී.

‘‘අඩන්න එපා බං... උබ ඕක ඉල්ලුවත් නැතත් , උබ ජොබ් එකක් කළත් නැතත් මම උබට බලන එක් අතාරින්නේ නෑ කෙල්ලේ....‘‘

‘‘අපි යනවා බං අහපහු මහ ගෙදරට... මට සුදි අම්මා එක්ක එහෙ ඉන්න පුළුවන්...‘‘

‘‘ඒක හොදයි.‘‘ ඇයත් මාත් එක වර සුසුම් පිට කලෙමු. අවශ්‍යම කරන  දේවල් පමණක් රැගෙන අපි පාළුවට ගොස් තිබුණ අප  නිවස වෙත ගියෙමු. කාලෙකින් කිසිවෙකු එහි නොසිටි නිසා මිදුල පුරා කැලෑ වැවී තිබුණි. අම්මා මමත් සිටවු රෝස පාත්තී. වැසෙන්නට වෙනත් ශාක වැඩී තිබුණී.. මම හැම දිනකම බුදුන් වදින්ට මල් කැඩු වල් ඉද්ද ගසනම් තවමත් කැලෑ වැදුණ මිදුල කොණක ඉහලට එසවී පැවතුණි. තවමත් එදා මෙන්ම එහි ගස වැසෙන්නට මල් පිපී  තිබුණි.

‘‘සෑහෙන්න සුද්ද කරන්න වෙයි වගේ.. අපිට තිබුණේ ගේ අස්සකරන්ම නවතින්න එන්න.. දිනිදු මහත්තයත් රිමාන්ඩ් එකේ නිසා අපිට ගෙදර ඉන්න තිබුණා...‘‘

‘‘අනේ.. එයාගේ ගෙවල් වල මම ඉන්න ආස නෑ සුදි අම්මේ.. අපි මේ ගේ සිද්ද කර ගමු හෙමින්...‘‘ අම්මා කලින් වතාවේ පැමිණි විට මට නිවසේ යතුර දී ගොස් තිබූ නිසා.. අපි නිවස හැර ගත්තෙමු.. නිවස ඇතුලත දුවිලි මකුළු දැල් හැරෙන්නට එතරම් අපිරිසිදු වී නොතිබුණි. අම්මා කලින් ආ දවසේත් නිවස අස් කර අතු ගෑ බව අම්මා පැවසුවා මතකය.

    අපි මහ ගෙදර පදිංචියට පැමිණ සතියක් ගත විය.. දැන් නිවස පෙර තිබුණා මෙන්ම පිළිවෙල විය. මිදුල පුරා වැවී තිබු අකුල් සේරම සුදි අම්මා විසින් උදුරා දමා තිබුණි. සයුමි නදුනුත් සමගම පැමිණ කීහිපවරක් මගේ සැප දුක් අඩුපාඩු බලා ගියාය.

‘‘සදනී දූ හෙට නේද නඩුව.‘‘

‘‘ඔව් සුදි අම්මේ.. බලන්නකෝ... තමන් මරන්න හදපු තාත්තට විරුද්දව සාක්ෂි දෙන්න.. මගේ පැටියටත් උසාවී ගානේ යන්න වෙලා. මම කුස පිරි මදිමින් පැවසුවෙමී.

‘‘සුදි අම්මේ... මේ මොකද්ද වෙනවා..‘‘ මම උදරය මත අත තබාගෙන මද සිනාවකුත් සමග පැවසුවෙමී. ජීවිතේ මුල්ම වතාවට දැනුණ ඒ අමුත්ත මට අමුතු මිහිරක් ගෙන දුන්නාය. කුස තුළ සිටි කළලය මුල්ම වතාවට චලනය වෙද්දී.. ඔහු හෝ ඇය වෙනුවෙන් උපන් සෙනෙහස තව තව වැඩි වන්නට විය. මම සුදි අම්මගේ අතද ගෙන කුස මත තබා ගත්තෙමී.

‘‘සදනී දූ කියන දේවල් දැන් දරුවට දැනෙනවා.. ඒක නිසා.. සදනී දු දුක් වෙන්න එපා.. හිනා වෙලා ඉන්න උත්සහ ගන්න. ‘‘තම ලෙයින් උපදින දරුවා බිදෙන් බිද වැඩෙන අයුරු.. දගකාරකම් කරන අයුරු..  විදින්නට දිනිදුට පිනක් නැත. ඔහුට අවශ්‍ය වුයේ ඒ පින මටද අහිමි කිරීමටය. ඒ වෙනුවෙන් ඔහුට නිසා දඩුවමක් ලබා දෙන්නට සිතු මම පසු දින උසාවියේ පෙනී සිටියෙමී.

      එදින නඩු වාරයෙන් ඔහුට ඇපවක් හිමි වුයේ නැත .දිනිදුගේ කියා පැමිණ සිටියේ තරූෂ පමණකී. අනුහස් සර් වත් දිනිදුගේ අම්මා වත් දැන් දිනිදු ගැන නොබලන බව මට වැටහුණි. නඩු වාරය කල් යද්දී.. ඔවුන් තව දුරටත් අත්අඩංගුවේ පසු විය. 

සදනී දූ... දිනිදු මහත්තයා එළියට ආවම සදනී දූට ආයෙත් කරදර කරන්න පටන් ගනී..‘‘ දෙවෙනී නඩු වාරය දිනයට යාමට සූදානම් වෙමින් සිටියදී සුදි අම්මා පැවසුවාය.

‘‘අපි බලමුකෝ සුදි අම්මේ.. දැන් උසාවියෙත් නඩුවක් තියෙන නිසා එයාට එහෙම කන්න බෑ.‘‘

‘‘අම්මට කිව්වොත් නරකද සදනී දුවේ මේ  ගැන..‘‘

‘‘කියන්න වෙනවා සුදි අම්මේ.. මේ සතියන්ත නිවාඩුවට අම්මා එනවා කිව්වා.. අපි ආපුවම හිමින් සැරේ කියමු..‘‘   මම සුදු පැහැති ගව්මක් ඇග ලාගෙන සුදි අම්මා සමග උසාවියට යන්නට පිටත් වුනෙමි. දැන් මගේ එකම හයිය වී සිටියේ සුදි අම්මාය. සයුමිත් නිතරම මා ගැන සොයා බැලුවාය. කීපවතාවක්ම නිපුණිද මා බලන්නට පැමිණ ගියාය. එලෙසි පැමිණි අවස්ථ වල ඇය ගගනගේ නිවසටද ගොඩ වැදුණු නිසා ගගනගේ දෙමාපියන්ද නිතරම මා ගැන සොයා බැලුහ. ඔවුන්ට ගගන හට මේ කිසිවක් නොපවසන ලෙස පැවසීමට මට හැකියාවක් නැත. දැනුම් තේරුම් ඇති වැඩිහිටියන් විදියට ගගනගේ සිත නැවත පෑරෙන්නේ නැති ලෙස ඔවුන් කටයුතු කරාවී යැයි මම සිතුවෙමී.

     දෙවෙනී නඩු වාරයෙන් දිනිදුට වසර කීපයක සිරදඩුවම් හිමි විය. නුපන් දරුවා මැරීමට තැත් කිරීම.. ඒ සදහා වෛද්‍යවරයෙක් වෙනුවට වංචාකාර පුද්ගයයෙක් යොදා ගැනීම. තම බිරිදට අමානුෂික ලෙස පීඩා කිරීම යන වැරදි යටතේ ඔහු වැරදීකරුවිය. ඔහු සිරගත වීම මගෙත් දරුවාගේත් ආරක්ෂාවට හේතු වන බැවින් මම සතුටුවුනෙමී. දිනිදුට දැන් ඉතිරිව සිටින්නේ තරූෂ පමණකී. තම දරුවාවම මරා දමන්නට උත්සහ ගත් පියෙක්  වෙනුවෙන් දුක් වන්නට මට තවත් අවශ්‍ය නොවීය.

   සත්‍ය සිදිවීම දැන ගත් මොහොතේ අම්මා පැය ගණනාවක් එක දිගට නිනව්වක් නැතිව හඩා වැළපුණාය. ඇගෙන් දොස් විදින්නට සිදු වුයේ මටය.

‘‘මොකද ළමයෝ පළවෙනි දවසෙම එහෙම වුණා නම් මට නොකිව්වේ.. මොකද ඔය පව්කාරයා ඇතෑරලා ගෙදර ආවේ නැතිතේ... කොහොමද රත්තරනේ.. මෙච්චර දුක් කන්දක් තනියම විදව ගත්තේ...‘‘ ඇය මා තුරුළු කරගෙන ඉකි බිදින්න වුවාය.

‘‘මන්දා අම්මේ.. මම ඉවසුවා.. මම හිතුවා දිනිදු දවසක ඇත්ත තේරුම් ගනී කියලා.. ඒත් එයා අන්තිමට කිව්වා .. එයාගේ ලෙයින් හැදුණු මේ දරු පැටියත් එයාගේ නෙමෙයි කියලා.‘‘ මම කුස පිරි මැද්දේ කදුළු සළමිණි. මගේ වේදනාවට කුස තුළ වුන් බිලිදාද ප්‍රතිචාර දක්වන්න විය.

‘‘බය වෙන්න එපා මගේ දූ.. දැන් වෙන්න තියෙන ඒවා වුණා.. මගේ දු දුක් වෙන්න එපා.. අපිට ඔය කවුරුත් ඕන නෑ අපි ගමට යමු..‘‘

‘‘අනේ.. එතකොට මගේ රස්සාව... මට අම්මට බරක් වෙන්න බෑ අම්මේ.. මගේ දරුවා හදන් ටම ජීවත් වෙන්න පුළුවන්.. අනික අපි නෑදෑයින්ට මොනවද කියන්නේ..‘‘

‘‘ඒවා මම බලා ගන්නම් මගේ දූ... ඔහොම දේවල්ද මිනිස්සුන්ට වෙන්නේ.... මගේ දූ වරදක් කරලා නෑ... මේ ඉපදෙන්න ඉන්න කිරි කැටියත් වරදක් කරලා නෑ... අපි යමු මගේ දූ..‘‘ මම ඇගේ උරතලයේ හිස හොවා ගත්තෙමී.

‘‘අනේ ඒක නම් හොදයි ලොකු නෝනා... මම මේ හිටියට වුන්නේ උලේ වුන්නා වගේ.. දිනිදු මහත්තයා හිරේ ගියාට අර එදා ගෙදර ආපු එකා තාම එළියේ.. වු මොකක් හරි කරදරයක් කරන්න ඉඩ තියෙනවා.‘‘ සුදි අම්මාද කතාවට හවුල් වුවාය.

     අම්මාට අනුහස් සර් ගැන තිබුනේද වෛරයකී... අර අනුහස් කියන එකි තාමා මේ සේරටම වග කියන්න ඕනේ..  තමනගේ මල්ලිට පිස්සෙක් කියලා දැන දැනම මගේ රත්තරං කෙල්ලගේ ජීවිතේ විනාස කරෙව්වා. මට අනුහස් සර් ගැනද අමනාපයක් නොවිය. ඔහුගේ පැත්තෙන් බලන කළ දිනිදු මට ආදරේ කළ අයුරින් ඔහු හොද මගෙට පැමිණ මා සමග හොද පවුල් ජීවිතයක් ගත කරනු ඇතැයි ඔහු සිතන්නට ඇත. අනුහස් සර් මේ ප්‍රශ්න  නිසාවෙන් මා මග හරින බව මම දැන වුන්නෙමී. ඔහුගේ හිත ඔහුටම වද දෙනු ඇත. මට මතකය වරෙක ඔහු මට දිනිද ඔහුගේ  එක කුස උපන් සොහොයුරා වුවත් මට ඔහුට ළං නොවන ලෙසද පැවසුවේය. මගෙත් දිනිදුගෙත් ජීවිත පිළිබද විශේෂ තීරණයක් ගන්න සෑම විටම ඔහුගේ මුහුණ බැරෑරුම් විය. මට කියන්නට අවශ්‍ය බව දැන වුන්නත් කියන්නට අපහසු වූ යමක් හැමදාමත් ඔහුගේ සිතේ තිබුණි. මගේ අවාසනාවට මට දිනිදු ගැන සැකක් ඇති නොවීය.මම හැම දේටම වඩා දිනිදුගේ ආදරය විශ්වාස කලෙමී.

     චාරුක... චාරුක් පැවසු දෙය වත් මට මොහොතකට සැළකිලිමත් වන්නට ඉඩ තිබුණි. නමුත් ඔහු පවසන දේ විමසන්න වත් මට උවමනාවක් නොවීය. වන්නට තිබෙන දෙය වැලැක්විය නොහැකිය. ලොකු සුසුමක් පිට කළ මම අම්මාගේ උකුලේ හාන්සී වුනෙමී.

   අම්මා සමග ගමට යන්නට තීරණය කළ බව සයුමිටත් නිපුණිටත් දැනුම් දුන් මම රැකියාවෙන් ඉවත් වී ගමට ගියෙමී. මම හිතුවාට වඩා යහපත් අයුරින් ඔවුන් මා පිළි ගත්තහ. එනිසා මීට කලින් මට අම්මා ළගට එන්න තිබුනේ යැයි නිතරම මම සිතමින් පසුතැවුණෙමි.

   ගම තුළ ජීවිතය ඉතා සැහැල්ලු විය.. ආසම ගම්බද පරිසය තුළ සොභා අසිරිය විද ගත් මම ඉතා සතුටින් කල් ගෙව්වෙමී. සුදි අම්මා නැවත ගමට යවන්නට අකමැති වූ මම ඇයද මා සමග නතර කර ගත්තෙමී. සැදෑවට ඇය සමග වැව් බැම්ම මත ඇවිද යන මම කුඩා කල කළ කෙළි සෙල්ලම් ඇය සමග පැවසුවේ උද්යෝගයෙනී. හුගක් දවස් වලට ගමේ පංසලට ගිය මම බෝ මළුවේ වාඩි වී තව තවත් සිත නිදහස් කර ගත්තෙමී. මට දිනිදුගේ දුරස් වීමවත් මට ඔහුගෙන් දරුවෙක් ඉපදීමට සිටින එක ගැනවත් වේදනාවක් නොවීය. දරුවා මගේ පමනක් යැයි සිතන්නට තරම් මම නූපන් බිලිදාට ආදරය කළෙමී.

       කාලය ගෙවී ගොස්.. මම අට මස් ගැබිණියක් ව සිටිමි.. ඒ කාලය අතර තුර සයුමිත් නදුනුත් කීහිපවරක්ම මා බලන්නට ගමට පැමිණියහ.නිපුණිත් වරින් වර මට ඇමතුම් දුන්නේය. ඒ සෑම වරකම ඈ විමසුවේ.. සදා අක්කී.. මම ගගන අයියට ඔයා ගැන ඇත්ත කියන්නද යනුවෙනී. නමුත් මම එයාට අකමැති වුනෙමී. එලෙස ගගන නැවත මා වෙත ළං වුව හොත් දිනිදුගේ හැගීම සනාථ වනු ඇත. මට තව දුරටත් නීතියෙන් හෝ දිනිදුගේ  බිරිද වී සිටිමට අවශ්‍ය නැත. ගගන  සමග මිතුරු කමක් හෝ සදා ගැනිම ඒ වෙන්වීමට බාධාවක් විය හැකිය.දිනිදු ඒ ඇසුරද ආයුධයක් කරගෙන මගේ නිදහස අහුරාවී යැයි මම සිතුවෙමී. එනිසා නිපුණිට ගගන  සමග කිසිත් කීමට මම ඉඩ නොදුන්නෙමී.

    හිතනවාටත් වඩා වැඩි වේගෙන් කාලය ගත විය. දිනිදු තවමත් බන්ධනාගාරයේ විය. දරුවා බිහිවන්නට දවස් කීපයක් තිබියදී මම රෝහල වෙත ඇතුල් කළ අම්මා.. සියලු දෙවියන්ට පඩුරු ගැට ගසිමින් මගෙත් දරුවාගෙත් ආරක්ෂාව පැතුවාය. දින දෙක තුනක් ගත වුවත් මට දරුවා බිහිවන්නට කාලය එළබියේ නැත.ඒ නිසා තව දුරටත් මා රෝහල තුළ රදවා ගත්තේය. මා අසල සිටි අනෙක් මව් වරුන්ට දරුවන් බිහි වූ පසු මම ඔවුන් බලන්නට ගියෙමී. තද රොස පාට වුනු කිරි කැටි දරු පැටවුන් දකින මගේ සිත සෙනහසින් පිරී ගියාය. මගේ දරුවගේ මුහුණ දකින්නට තිබෙන උවමනාවාව මට ඉන් තව තව වැඩි විය.

    පුංචී දරුවන් බලන්නට පැමිණි ඔවුන්ගේ පියවරුන් සිනිදුවට ඔවුන් ස්පර්ස කරන අයුරු දැක මට තරම වේදනාවක් දැනුනෙමී. මගේ දරුවාට ඒ උණුහම විදින්නට වාසනාවක් නැත. නෑ... ඕන නෑ.. මගේ පැටියට තාත්තලා ඕන නෑ.. ඒ පව්කාර තාත්තගේ හෙවනැල්ල වත් මම මගේ පැටියට වැටෙන්න දෙන්නේ නෑ... මගේ සිතටම චෝදනා කළ මම සිත සවිමත් කර ගත්තෙමී.

   දවස් පහක් නික්මුණ තැන රාත්‍රියේ මට යම් අපහසුතාවක් දැනෙන්නට විය. විටින් විට කොන්දේ වේදනාවක් ඇති විය.. අම්මා සහ සුදි අම්මා පැවසු අයුරින්.. ඒ දරුවි බිහිවන්නට පෙර සලකුණු බව මට වැටහුණි. ජීවිතයේ කෙනෙකු විදින දරුණුම වේදනාව මම සතුටින් විද ගත්තෙමි.දරන්නට බැරි තරම් වේදනාකාරී වීය..

 නැවත හමුවෙමු.

සිතුවිලි ගැලපුම සඳු

Posted By Ind007ka on 09 Mar 2017 07:59 PM
ගගනයා පව් බන්

හිරුයි තරුයි.

හතලිස්හතරවන කොටස.

‘‘ලෑස්තී වෙන්නකෝ කෙල්ලේ...‘‘ ඔහුගේ පෙරැත්තය නිසාම යන තැනක් නොදැන මම සූදානම් වුනෙමී. මම ඇදුම් අදින්නට සූදානම් වෙද්දී ඔහු පැවසුවේ ‘‘ සදා තද ඒවා අදින්න එපා.. චූටි පැටියා පව් ‘‘ යනුවෙනී.

    ඒ වන විට පරිඝණක අලෙවිසැල වසා තිබුණි. පිටි පස දොරෙන් පිට වුණ අපි පයින්ම ඇවිද ගියෙමු. ඉන් පසු කුඩා අවන්හලකට ගොඩවැදුණු අපි රෑ කෑම ගත්තෙමූ. හුග කලෙකට පසු ඔහුත් මාත් ඉතා සතුටින් කාලය ගතකලෙමු.

‘‘දිනිදු අයියේ... අපි අම්මට කියන්නේ නැද්ද?.‘‘ මම ආපසු පැමිණෙන ගමන් විමසුවෙමී .

‘‘ඉතිං හෙට ස්කෝලෙට කෝල් කරලා කියන්න ළමයෝ.. අම්මට හුගක් සතුටු හිතෙයි.. මේ තරම් ඉක්මණට එයා අත්තමෙක් වෙන්න යනවා කිව්වම.‘‘ ඔහු මගේ බද වටා අතක් යවා ඔහුගේ සිරුරට ළං කරගන පියනැගුවේය.

‘‘ම්ම්ම්ම්.. මටත් මේක හීනයක් වගේ... ඔක්කොම වෙන්නේ හොදටයි කියනවනේ‘‘ මම සුසුමක් හෙළුවෙමී.

‘‘අපි සයුමිට කියන්නේ නැද්ද?‘‘

‘‘හෙට ඔපිස් එකේදිම කියනවා‘‘

‘‘ඔයා දිගටම වැඩට යනවද?.‘‘ දිනිදු පුදුමයෙන් යුතුව මා දෙස බැලුවේය.

‘‘ඔව් මම යනවා අයියේ.. මම අහලා තියෙනවා මේ කාලෙට වැඩ කරන්න ඕන කියලා... ඔපිස් ගියා කියලා මහ වැඩක් නෑනේ.. අනි ක සයුත් ඉන්නවනේ බව වෙන්න එපා...‘‘

‘‘ඔයාගේ කැමැත්තක්‘‘ ඔහු මා වැඩට යනවාට එතරම් කැමැත්තක් නැති බව හැගුණි. නමුත් මම රැකියාවට යාම අතහැරීමට අකමැති වුනෙමී. පසු දින අම්මාට ඇමතුමක් ගත් මම ඇය සමග සුභ ආරංචිය පැවසුවෙමී. ඇය ඒ ආරංචීයෙන් සතුටු වෙද්දී. මම මගේ ජීවිතය හොද අතට හැරීම ගැන සතුටු වුනෙමී.  ඉක්මණින්ම මම බලන්නට එන බව පොරොන්දු වූ ඇය අකමැත්තෙන් වුව ඇමතුම විසන්දී කරණු ලැබුවේ පාසලේ කාර්යාලය තුළ වැඩි දෙයක් කතා කළ නොහැකි නිසාය.

     පරිඝන අලෙවී සැලෙහි පැවතී කාමරය තුළ අපි ගෙව්වේ සතියකී ඉන් පසු අපි අළුත් නිවසක් ගෙන එහි පදිංචියට ගියෙමු. අලුත් නිවසට පදිංචීයට ගිය දිනයේ දිනිදු මටත් රහසේම රාත්‍රියේ කුඩා සාදයක් සූදානම් කර තිබුණි. මටත් නොදන්වාම ඔහු නිපුණිටත් සයුමිටත් නදුන්ටත් සාදයට ඇරයුම් කර තිබුණි. නිපුණි දැකීමෙන් පුදුම වූ මම ඇය වෙතට ගියෙමී.

‘‘ සුදු නංගා... අනේ කෙල්ලේ සොරි.. මට ඔයාට කියන්නේ නැතුවම එන්න වුණා..‘‘

‘‘ඒකට මොකද අක්කී.. ඇදුම් ගේන්න ආපු වෙලේ දිනිදු අයියා සේරම කිව්වා.. අක්කීට දැන් වැඩි අමාරුවක් නෑ නේද?.‘‘ ඇය  මගේ දෑතේ එල්ලෙමිනි විමසුවාය.

‘‘එච්චර අමාරු නෑ.. නංගා... උදේට තමා ටිකක් අමාරු..‘‘

‘‘ඒ හැටිනේ ඉතින්...‘‘ ඇය සිනහවක් සමග පැවසුවාය. සාදය හොදින් කෙරුණි. උයන්නට වත් මට ඉඩ නොදුන් දිනිදු  සයුගෙත් සුදු නංගිගේත් උදවු ඇතිව ආහාරද පිළියෙල කලේය.

    ඉන් දවස් කීපයකට පසු සති අන්ත නිවාඩුවකට අම්මා මා බලන්නට පැමිණියාය.. උපදෙස් අනුසානා ගොඩක් මැද අම්මාගේ ආදරය විදින්නට මට අවස්ථාව උදා වීම ගැන මම හුගක් සතුටු වුනෙමී. නිමාඩුව නිම වී යන්නට සැරසුනු ඇය දිනිදුට යෝජනාවක් කළාය.

‘‘ දිනිදු පුතේ....‘‘

‘‘ඇයි අම්මේ...‘‘ කවදත් අමිමා ගේ සිත නොරිදවන දිනිදු අම්මා අසල පැවතී අසුනේ වාඩී වුවේය.

‘‘සදා දූගේ තනියට ටිකක් තලත්තෑනී ගෑනු කෙනෙක් හොයලා දුන්නා නම් හොදයි... මම මෙයාව ගමේ එක්ක ගිහින් බලා ගන්න හිටියේ.. කෝ මේ ජොබ් එකට නොයා ඉන්න බෑලුනේ.‘‘

‘‘ඒක තමයි අම්මේ මාත් කිව්වා වැඩට යන්න ඕන නෑ කියලා.. අපිට ජිවත් වෙන්න සල්ලී වලින් අඩුවක් නෑනේ.‘‘ ඔහු නැවතත් ඔහුගේ අකමැත්ත ප්‍රකාශ කරන්නට විය. තනියට කෙනෙකු සොයන බව පොරොන්දු කර ගත් අම්මා යන්නට සිතක් නොතිබුනත් වගකිම් පැහැර හැරිය නොහැකී නිසා  එලෙස කරන්නට ඇතැයි මම සිතුවෙමී.

    අලුත් නිවස තුළ පදිංචී වී මාසයක් නික්මී තිබුණි.ඒ වගේම සුදි අම්මා නම් වු තරමක් තලැත්තෑණී වයසේ පසු වන ස්ත්‍රියක් වැඩට ගෙන තිබූ නිසා මගේ සියළු කටයුතු පහසූ වී තිබුණි. උදේම රැකියාවට යන මට පැවරී තිබුණේ සවසට නිවට පැමිණ නිසහසේ විවේක ගැනීම පමණයි.  

      මගේ කුස තුළ වැඩුණ කලලයට සති දොලහක් බව පළමු සායනයේදීම වෛද්‍යවරයා පැවසුවේය.  එය දැන ගත් මොහොතේ සිට නිවසට වි මම බලා සිටියේ දිනිදු පැමිණෙන තුරුය. ඔහුට වෛද්‍යවරයා පැවසු දෙය පැවසු දෙය පවසන තුරු මට ඉස්පාසුවක් නොවිය.

    මම පෙර මග බලා වුන්නෙමී. ඔහු කාර් රථය ගරාජය තුළට දමන තුරු බලා වුන් මම තරමක් ඉදිරිය නෙරා ආ කුස මත අතකුත් තබාගෙන ඔහු අසලට ගියෙමී.

‘‘දිනිදු අයියේ...  මොකද අනේ පරක්කූ...‘‘

‘‘පරක්කු නෑ වෙනදා වෙලාවම තමා.‘‘ ඔහුගේ හැසිරීම මදක් වෙනස් බව මට මුලින්ම වැටහුණි. ඔහු සැබවින්ම වෙනදා එන වෙලාවට පැමිණියත් මට ඔහු ප්‍රමාධ බව දැනෙන්නට ඇත්තේ පෙර මග බලා වුන් නිසා විය යුතුය. එයට ඔහුට සුළු අමණාමපක් ඇත වන්නට ඇතැයි මම සිතුවෙමී. ඔහුගේ අතක දෑතින්ම අල්ලුණු මම සිනා වෙමින් ඔහු සමග පියවර නැගුවෙමී. නමුත් ඔහුගේ මුහුණ වියවුලෙන් පිරි පැවතුනේය.

‘‘දිනිදු අයියා අවුලකින්ද?...‘‘

‘‘නෑ.. නෑ... මට ටිකක් පාඩුවේ ඉන්න දෙන්නකෝ...‘‘ ඔහුගේ හඩ මගේ හදවතට නැවතත් ගිනිතැබීය. ඔහුගෙන් ආදරය බලාපොරොත්තු වන මට ඔහුගේ එක රළු වචනයකුදු  දරා ගැනීම අපහසුය.

‘‘සුදි අම්මා... මහත්තයට කිරි තේ එකක් හදන්න..‘‘

‘‘හරි.. සදනී දුවේ..‘‘ සුදි අම්මා මුළුතැන් ගෙයි සිටම පිළිතුරු දුන්නාය. දිනිදුට මහන්සි ඇතැයි සිතූ මම ඔහුට නිදහසේ ඉන්නට ඉඩ හැරියෙමී. සිත තුළ තෙරපුණ හැගීම් මම තව තවත් යටපත් කර ගත්තෙමී. කුස තුළ වැඩෙන ඔහුගේ දරුවා ගැන පවසමින් ඔහු සමග සුරතල් වන්නට මම  පෙරුම් පිරුවෙමී. ඔහු නැවත සන්සුන් වන තුරු මම බලා වුන්නෙමී.

‘‘සදා... මම ටිකක් නිදා ගන්නවා.. ඔලුව හොදටම රිදෙනවා..‘‘ නාගෙන පැමිණි ඔහු තුවාය පිටින්ම යහන මත බර විය.

‘‘ඔලුව රිදෙනා නම් නෑවේ මොකද ළමයෝ... කෝ ඉන්න පැනඩෝල් දෙකක් දෙන්න..‘‘ මම බලෙන්ම මෙන් ඔහු බෙහෙත් පෙති දෙක පොවා ගත්තේය. නිදා ගන්නා බව පැවසුවත් ඔහු සිටියේ ලොකු කල්පනාවකය. මම නොදන්න කුමක් හෝ සිදු වී ඇති බව මම සිතුවෙමී.

‘‘සදනී දුවේ... මෙන්න කවුද ඇවිල්ලා.. දිනිදු මහත්තයාගේ යාළුවෙලු..‘‘ ඒ වන විට දිනිදුට  හොදින් නින්ද ගොස් තිබුණි. එනිසාම ඔහුව අවදි නොකල මම කවුරුන්දැයි බලන්නට ආලින්දයට ඇතුල් වුනෙමී.

‘‘තරූෂ අයියා.. අම්මෝ දැක්ක කල්.. කොහෙද අනේ ගිහින් හිටියේ.‘‘

‘‘මම ගමේ ගියා සදා නංගීයෝ.. කෝ දිනිදු ඉන්නවද?.‘‘ ඔහු මද සිනාවක් ද සමග පැවසුවේය.

‘‘උණ ගැනෙන්නද මන්දා තරූෂ අයියේ.. ඔලුව රිදෙනවා කියලා ආපු වෙලාවේ ඉදන් නිදි... මොකක් හරි හදිස්සි වැඩකටද ආවේ.‘‘ ඔහුට නිවස තුළටවත් පැමිණෙන්නට ඇරයුමු නොකට මම එතැන සිටම කතා කලෙමී.

‘‘ඔව් සදා නංගියෝ.. දිනිදු අයියා මට ඩොක්ටර් කෙනෙක්  ඇපොයිමන්ට් එකක් අරන් දෙන්න කිව්වා.. ඒක හරි කියන්න ආවේ.. ආ මෙන්න අංකේ.‘‘ ඔහු මා අත සුදු පැහැති පත්‍රිකාවක් තැබුවේය. මම පුදුමයෙන් එය කියවා බැලුවෙමී.  මේ..... වී.ඕ.ජී කෙනෙක්වනේ චැනෙල් කරලා තියෙන්නේ.. ඒ මදිවට අද රෑට. මම තනිවම  සිතුවෙමී.

‘‘එහෙනම් සදා නංගියෝ මම යන්නම්.. ඕකට අද රෑ යන්න තියෙන්නේ .. ඒක නිසා දිනිදුවට ඇහැරවලා බලන්න... දිනිදුට නංගීට කරදරයක් වෙයි කියලා බයයි කිව්වා.. ඒකයි මම වැඩේ ඉක්මන් කලේ...‘‘

    ඔහු නික්ම ගිය පසු මම මද වේලාවක් සෙටිය මත වාඩී වී කල්පනා කළෙමි. මා ගැන බය වන්නේ මක් නිසාදැයි දැන ගැනීමට අවශ්‍ය වු නිසා මම දිනිදු අවදී කරන්නට සිතුවෙමී.

‘‘දිනිදු අයියේ.‘‘

‘‘අනේ සදා.... අනේ... මට ඔයාව නැති කර ගන්න බෑ... කාටවත්ම දෙන්නේ නෑ ඔයාව.‘‘ දිනිදු අඩ නින්දෙන් මගේ අතක් දෑතින්ම බදාගෙන කියවන්න වුවේය. කුමක් හරි හේතුවක් නිසා ඔහු මා ගැන බියෙන් සිටින බව මට වැටහුණි. මම නැවතත් ඔහුව අවදි කලෙමී.

‘‘ම්ම්ම්ම්... ඇයි සදා..‘‘

‘‘තරූෂ අයියා ආවා..‘‘

‘‘තරූෂ ආවා.. කෝ ඌ.. ‘‘ දිනිදු එක වරම  යහන මත වාඩීවී උනන්දුවෙන්  විමසුවේය. මා වෛද්‍යවරයෙක් ලගට රැගෙන ගොස් බිය දුරු කර ගැනෑමට ඔහුට අවශ්‍ය බව  තරූෂගෙන් දැන සිටි නිසා  මම ආදරයෙන් ඔහු දෙස බැලුවෙමී.

‘‘ඔයා ඔය තරම් මට ආදරේද දිනිදු අයියේ.....‘‘

‘‘ඇයි කෙල්ලේ එක පාරටම එහෙම ඇහුවේ...‘‘ ඔහුගේ උරතලය මත හිස හොවා ගත් මාව ඔහු දෑතට මැදි කර ගනිමින් විමසුවේය.

‘‘මම දන්නවා ඔයා මං ගැන බයෙන් ඉන්නේ.. හිනෙනුත් හිතන්නේ මං ගැන.. වී.ඕ.ජී.. සර් ළගට යන්න වෙලාවක් වෙන් කරලා මේ..‘‘ මම ඔහු අත පත්‍රිකාව තැබුවෙමී. එය කියවා බැලූ ඔහු මගේ හිස පිරිමැද්දේය.

‘‘ඉක්මණට ලෑස්තී වෙන්න සදා.. තව වැඩි වෙලාවක් නෑ.‘‘ තවත් කිසිත් නොපැවසූ මම මුණ කට සෝදාගෙන අළුතින් ගෙනා ළා දම් පැහැති ගවුම ඇද ගත්තෙමී. දිනිදු කැමතිම පාට දම් බව මම දනිමී. එනිසාම ඔහු  වෙනුවෙන්ම මම ඒ ඇදුමින්  සැරසුනෙමී. මම සූදානම් වන්නටත් කලින් කාර් රථය එළියට ගෙන තිබූ ඔහු පිට වීමට පෙර මග බලා වුන්නේය.

‘‘සදා දුව කොහො හරි යන්නද?.‘‘ මම ආලින්දය වෙතට පිවිසෙන විට සුදි අම්මා විමසන්න වුවාය.

‘‘ ඔව් සුදි අම්මේ... මහත්තයට මං ගැන බයලු.. ආයෙත් ඩොක්ටර් කෙනෙක් ළගට යනවා.‘‘

‘‘අද නේද කිලින්ක් ගියේ.. ඉතිං එහෙන් දරුවා නිරෝගී කිව්වා නේද?.‘‘ ඇයි පුදුමයෙන් පැවසුවේය.

‘‘අනේ.. ඔව් සුදු අම්මේ... මහත්තයාගේ ආසාවනේ.. අපි ගිහින් එන්නම්.‘‘

‘‘හ්ම්ම්ම්ම්......‘‘ ඇය දිගු සුසුමක් හෙළුවාය.

‘‘ඇයි සුදු අම්මේ...‘‘

‘‘පරස්සමින් සදනී දුවේ.. තුණුරුවන්ගේ සරණින් පරිස්සමින් ගිහින් එන්න...‘‘

‘‘එත් ඇයි සුදු අම්මා දුකෙන් වගේ.‘‘

‘‘මට අමුත්තක් දැනෙනවා දරුවෝ.. එන්නකෝ දරුවෝ දෙයක් කියන්න.‘‘ ඇය මා වෙතට මදක් ළං වුවාය.

‘‘මොකද්ද සුදි අම්මේ....‘‘

‘‘මට අර ආපු හාදයගේ හැසිරීම ඒ හැටි ඇල්ලුවේ නෑ... එකයි මට අමුත්තක් දැනෙන්නේ.. අනික ඔය දරුවට මෙහෙම රැ ජාමේ ගමන් හොද නෑ..  මටත් එන්න තිබුණා නම්.‘‘

‘‘අනේ බය වෙන්න එපා සුදු අම්මේ.. මම මහත්තයා එක්කනේ යන්නේ...‘‘ මම ඇය වෙනුවෙන් උපන් සෙනෙහසින් උරතලය පිරි මැද්දෙමී. ඇගේ වයසත් සමග  ඇය පවසන දෙය ගැන මටද බියක්  දැනුණි. ඇයට දැනෙන දෙයක් සුළුවට තැකිය නොහැකිය. මගේ අම්මා මෙන්ම මට ළං සිටින ඇය මට බොරුවක් කියන්නටද හේතුවක් නැත.

‘‘සදා එන්නකෝ වේලාව මදි වෙයි.‘‘ දිනිදු කාර් රථයේ  සිට කෑ ගසද්දී නැවතත් සුදි අම්මාට යන බව පැවසු මම කාර් රථය වෙතට ගියෙමී. ඉන් පසු අපි නගරයේ කොණකට වෙන්න තිබුණු වෛද්‍ය මධ්‍යස්ථනයකට ගියෙමු. එතරම් සෙනගක් පෙනෙන්නට නොසිටි අතර  තරමක පාළු බවක් එහි විය.

‘‘ඇයි දිනිදු අයියේ.. අපි ගිය හොස්පිටල් එකේ නැතුව මෙහෙම වෙන තැනකින් කෙනෙක් චැනල් කලේ..

‘‘මෙ... මේ.. මේ.. ඩොක්ටර් හුගක් හොදයිලු.. අපි ගිහින් බලමුකෝ..‘‘ මම හිහ සැලුවා පමණකි.

‘‘ඇයි සදා..‘‘ඔහුට මගේ මුහුණෙන් අමුත්තක් දැනෙන්නට ඇත.

‘‘මොකුත් නෑ දිනිදු අයියේ යමු.‘‘  අපි විණාඩි කීපයක් අසුන් ගෙන වුන්නෙමු. අපේ වාරය ලැබුණ පසු වෛද්‍යවරයා වෙත පිවිසුනෙමු.

‘‘මුලින්ම ස්කෑන් එකක් කරලා බලමු නේද? මන් යන්නකෝ අතනට.‘‘ මම පරීක්ෂණ උපකරණය අසල නතර වුණෙමී. ටික මොහොතකට මතු වෛද්‍යවරයා මා වෙත පැමිණියේය. පරීක්ෂා කර බැලු ඔහුගේ මුහුණේ තිබුණේ බැරැරුම් බවකී.

‘‘ඇයි වී.ඕ.ජී සර්...‘‘ කිසිත් නොපැවසු ඔහු දිනිදු දෙසට ගමන් ගත්තේය. මම නැගිටින්නට උත්සහ ගත්තත්.. මා අසල සිටි හෙදිය එය ඉඩ නොදුන්නාය. දිනිදුත් වෛද්‍යවරයාත් යම් දෙයක් කතා කරන අයුරු මම දුටුවෙමි. ඔවුන් මට නෑසෙන බව සිතන්නට ඇත. හොදින් ඇහුම්කම් දීගෙන වුන මට ඔවුන් කියන දේවල් යාන්තමට ඇසුණි.මොකක් නම් ලොකු දෙයක් වන්නට එන බව දැනුන මම බලත්කාරයෙන්ම එතෙනින් බිමට පැස්සෙමි.

‘‘කොහෙද මැඩම් යන්න හදන්නේ.. සර්  ආයා එනවා පොඩ්ඩක් ඉන්න.‘‘

‘‘අනේ නර්ස් මම කියලා යන්නම්.. ඉවසන්න බෑ තව වොස්රූම් යන්න ඕනේ‘‘ එසේ පැවසූ මම ඔවුන්ට ටික ටික කිට්ටු කලෙමී.

‘‘අනේ ඩොක්ටර් මට මේ වැඩේ කොහොම හරි කෙරෙන්න ඕන‘‘

‘‘මිස්ටර් හිතන තරම් මේ වැඩේ ලේසී නෑ.. සති දොළහක් ගිහින්.. මිස්ගේ ජීවිතේටත් කරදරයක් වෙයි.‘‘ වෛද්‍යවරයා අවදාරණයෙන් පැවසුවේය. මොකද්ද මට තියෙන අවුල.. මට ඔවුන් මැදට කඩා පැන හේතුව දැන ගැනීමට අවශ්‍ය විය.

‘‘අනේ ඩොක්ටර්... මම දන්නවා ඔබ තුමා මේ වැඩ වලට දක්ෂ බව..‘‘

‘‘ඒත් මේ වැඩේ නම් මට කන්න බෑ.. මිස්ටර් ජයතුංග ...ප්‍රමාදයි ඔයාලා.‘‘ වෛද්‍යරයා ස්ථිරව පවසා පොත මත දෑස් යොමා ගත්තේය.

‘‘මට ඒ දරුවව එපා ඩොක්ටර්.‘‘ මගේ හදවත කීරී ගැසුණි. ඔහුව අල්ලාගෙන් මරා දමන්නට මට සිතුණි. මම එක වරම දිනිදු වෙතට පැන්නෙමී.

‘‘ඒ.. පව්කාරය උබ ඕකටද අර තරූෂයත් එක්ක එකතු වෙලා මම මෙතනට ගෙනාවේ.. උබට එපා නම් උඹ පාඩුවේ අයින් වෙලා ඉදපන්.. මම මගේ දරුවා මම හදා ගන්නම්.. ‘‘මම කේන්තියෙන් වේව්ලමින් ඔහුගේ බැනියමේ එල්ලුනෙමී.

‘‘ඒ මිස්ට ඔය කෑ ගැහිල්ල නවත්තවන්න..  මේ... මට මෙතන රස්සාවත් නැති වෙන වැඩක්.‘‘

‘‘ඕකද බොල දොස්තරයෝ තොගේ රස්සාව.. හරි නම් තෝව මූවයි දෙන්නම පොළිසියට අල්ලලා දෙන්න තියෙන්නේ.‘‘ මම ඔහුගේ මූණටම  කඩා පැන්නෙමී.

‘‘මිස්ටර් ... මම ආයි කියන්නේ නෑ.. ඔයා මිසිස්ට මේ බව දැනුම් දීලා නෙමේද එක්කන් ආවේ.. මම කිසි කෙනෙක්ගේ අකමැත්තෙන් මේ වැඩ කරන්නේ නෑ.‘‘

‘‘හිටපන් මම උඹලට හොද වැඩක් කරන්න.‘‘

නැවත හමුවෙමු.

සිතුවිලි ගැලපුම සඳු

හිරුයි තරුයි.

හතලිස්තුන්වන කොටස.

‘‘ අනේ නොයා බෑ අම්මේ.. ගෙදර ඉන්නත් කම්මැලී නිසා මම ආයෙත් ජොබ් එකකට යනවනේ.. ඉතිං නිවාඩු නෑ..‘‘ ඇය මා ආදරයෙන් තුරුළු කර ගෙන හිස සිම්බාය. මට දැනුනේ වේදනාවකි. මට මෙලොව වැඩියෙන්ම සෙනෙහේ දක්වන ඇයට බොරු කීමට වීම ගැන මම සිත යටින් දුක් වුනෙමි.

‘‘පරිස්සමින් යන්න මගේ දුවේ..‘‘ මම ඇගේ දෙපා නැමද ආශිර්වාද ගත්තෙමී. එවෙලෙහී කිමරයට ඇතුළු වූ දිනිදුද අම්මාගේ දෙපා නැවත  සමු දුන්නේය.

   සියල්ලන්ට ම සමු දුන් මමත් දිනිදුත් නැවතත් ආපසු ඒමට පිටත් වුනෙමු. දැනුන අපහසුව නිසාම වැඩි දුරක් යන්නට මත්තෙන් මම අසුන  මත හාන්සී වී දෑස් පියා ගත්තෙමී.

‘‘ඇයි සදා අමාරුයිද?.. උණත් තියෙද?.‘‘

‘‘උණ නෑ දිනිදු අයියේ... ඒත් හරි අමාරුයි..‘‘ මම අසුනට බර කර ගත්තු හිස නැවත ඔසවන්නේ නැතුවම පැවසුවෙමී.

‘‘අපි බෙහෙත් ටිකක් අරම්ම යමු කෝකටත්.. සදා ..‘‘

‘‘හ්ම්ම්ම්....‘‘ මට කතා කරව විටදී පවා දැනුනේ කෝපයකී. ඒ දිනිදු වෙනුවෙන් උපන් කෝපයක් නොව, මට දැනුන අපහසුතාවය නිසා ඇති වුන කෝපයකී.

‘‘ඔයා... මම කරපු යෝජනාව ගැන හිතුවද?.‘‘

‘‘අනේ වද නොදී ඉන්නකෝ.. මට අමාරුයි ටිකක් පාඩුවේ ඉන්න දෙන්න.‘‘  මම මැසිවිලි නැගුවෙමී.

‘‘හරි හරි.. සදා.. ඉක්මණට බෙහෙත් ගමු.. ‘‘ ඉන් අනතුරුව දිනිදු මා සමග කතා නොකරන්නට වග බලා ගත්තේය. ඔහු නිහඩව සිටිද්දීද මට මහ අමුත්තක් දැනිනී ඒ නිසාම වරින් වර මම ඔහු දෙස බැලුවෙමී. ඔහුද මම සුවෙන් ඇද්දැයි බලනු මම කීපවරක්ම දුටුවෙමී. වාහනේ දිගටම ගමන් ගැනීම නිසාදෝ මට කීප පොලකදීම වාහනයා නවතා ගන්නට සිදුවිය. උදේ අමාරුවෙන් බඩට දා ගත් බත් කටවල් දෙක තුනෙ එලෙසම වමනය ගොස් තිබුණී.

‘‘ඔයාට හොදටම අමාරුයි වගේ සදා.. අපි මෙහෙ කොහෙන් හරි බෙහෙත් ගමුද?‘‘ දිනිදු පැවසුවේ වටපිටාව හොදින් නිරීක්ෂනය කරමිණි.

‘‘බෑ.. බෑ යමු..‘‘ මම කාර් එකට නැගුනෙමී.

‘‘මොනවා හරි කන්න ඕනද? කාපු ටික සේරම ගියානේ...‘‘

‘‘එපා මට කන්න බෑ...‘‘ අපි දිගටම ගමන් ගත්තෙමූ.

‘‘දිනිදු අයියේ..‘‘

‘‘ඇයි සදා.. ‘‘ඔහු වාහනය පදවමින් මා දෙස බලා විමසුවේය.

‘‘අපි බඩ ඉරිගු ගමු..‘‘

‘‘පුදුමයි කන්න දෙයක් ඉල්ලුවා.. ‘‘ ඔහුට එක වරම සිනහවක් නැගුණේය. යන එන ටිකට ඒ මම ඔහුගෙන් යමක් ඉල්ලුවාමය. එනිසාදෝ ඔහුගේ සතුට ඉවවහා ගොස් තිබුණි. පාර දිගටම උණු උණුවේ තැම්බු බඩ ඉරිගු කරල් විකුන්න අයුරු දකින විට මටද කන්නට ආසා සිතීම පුදුමයකී. මම වෙනදාට නිකන් වත් බඩ ඉරිගු කන්නට ආස නැත. ඊළග ස්ථානයේ වාහනය නැවැත්තූ දිනිදු කාර් රථයෙන් බැස කුඩා පිරිමි දරුවෙකුත් සමග බඩ ඉරිගු විකුණමින් සිටි ගැහැනිය වෙතට දිව ගියේය.

‘‘ටික වෙලාවකට පසු.. දුම් දමන බඩ ඉරිගු කරලක්ද රැගෙන ඒ ස්ත්‍රිය මා වෙත පැමිණියාය.

‘‘ගන්න නෝනා.. දුන් දැම්මට ඒ හැටි රස්නේ නෑ.. ‘‘

‘‘බොහොම පිං ආන්ටී..‘‘ මම එය  ගෙන පසෙකින් තැබුවේ.. ඇය පැවසුවාටත් වඩා.. මම සිතුවාටත් වඩා බඩ ඉරිගු කරල උණුසුම් වූ නිසාය.

‘‘අනේ නෝනගේ අත පිච්චුනාද?.‘‘ ඇය වේදනාවෙන් කාර් රථය තුළට එඹුණාය.‘‘

‘‘අනේ නෑ ආන්ටී ඒකට කමක් නෑ..‘‘

‘‘චූටි නෝනගේ ළපටි අත් වලට ඒ රස්නය දරන්න බැරුව ඇති...‘‘ තවත් මොහොතක් මා අසල රැදී වන් ඇය සිය කුඩා අලෙවී සැල අසට ගියාය. ටික වෙලාවකට පසු කාර් රථයට පැමිණි දිනිදු ගමන අරබන්නේ නැතිව බලා වුන්නේය.

‘‘යන්නේ නැද්ද?.. ‘‘මම ඉවසා සිටි බැරිම තැන විමසුවෙමී.

‘‘ඔයා ඕක කන්නකෝ ඊට පස්සේ යමු.. ‘‘ ඔහු දැන් දැන් මං ගැන සිතනවාද මා ගැන සොයා බලනවාද මම වරෙක සිතුවෙමී. කන්න ඉල්ලුවත් මට එය කෑමටද පිරියක් නොවීය.  හවස හතර පමණ ළගා වෙද්දී අපි නවාතැන කරා ළගා වුනෙමු.

‘‘සදා.. බේත් ටිකක් අරන්ම යමු. ‘‘ අපි නැවතත් පෙර බෙහෙත් ගත් පෞද්ගලික රෝහල ඉදිරිපිටම බැස ගත්තෙමු.

‘‘දැන්  නම් බෙහෙත් ඕනෙත් නෑ වගේ දිනිදු අයියේ... හුගක් අඩුයි වගේ..‘‘

‘‘අජීරණයක්ද දන්නේ නෑ.. වමනෙත් ගියානේ යමු.‘‘ මම ඔහු සමග රොහලට ඇතුළු වුනෙමී.වාරය පැමිණෙන තුරු බලා සිටි අපි වෛද්‍යවරයා ළගට පිවිසුනෙමු. රෝග ලක්ෂණ පිළිබද විමසමින් කල්පනාක යෙදී සිටි වෛද්‍යවරයා..

‘‘ඔයා මැරි කරලා කොච්චර කල්ද?...‘‘ එක වරම මම දිනිදු දෙස බැලුවෙමී. වෛද්‍යවරයා සිතනා දෙය මට සිතා ගත හැකිය. විවාහා වී මාස තුනක් ගත වී තිබුනත් මම ඔහු සමග ලිංගිකව එක් වී ඇත්තේ හතර වතාවක් පමණි. ඒ විවාහා වී මුල් මාසයේදීය. ඒ මාසක් නික්මෙන්නටත් මත්තෙන් මා නිවසින් පිට වන්නට සිදු වූ නිසාය.. වෛද්‍යවරයා සිතන දෙය කෙසේවත් විය නොහැකිය.

‘‘මාස තුනක් විතර ඩොක්ටර්..‘‘ පුදුමයකී අපි විවාහා වී මාස තුනක් වග ඔහුට මතක තිබුණේය.

‘‘දරුවෙක් ගැන එහෙම බලාපොරොත්තවක් තියෙද?.‘‘දිනිදුගේ මුහුණ පුදුමයෙන් පිරී යනු මම බලා වුන්නෙමී. එය එසේ නොවිය හැකි බව ඔහු හොදාකාරවමදනී.

‘‘ඒත් ඩොක්ටර් මම මාස දෙකක්ම ලංකාවේ හිටියේ නෑ.. වෙඩින් එකෙන් සති  දෙකකට පස්සේ රට ගියානේ..‘‘ දිනිදු ලොකු බොරුවක් පැවසුවේ මන්දයි මට වැටහෙන්නේ නැත. මම පුදුමයෙන් ඔහු දෙස බැලුවෙමී. ඒ වන විට ඔහුගේ මුහුණේ තිබුණේ කෝපයකී. එවැන්නක් සිදු නොවිය හැකි නිසා මම නිහඩවම වුන්නෙමී.

‘‘හරි ... හරි.. කෝකටත් අපි බ්ලඩ් එකකුයි. යූරියන් එකකුයි චෙක් කරමු.‘‘

‘‘හරි ඩොක්ටර්....‘‘ අපි අතර දුරස් බවක් , දරුවෙක් පිළීබද බලාපොරොත්තුවක් නැති බව වෛද්‍යවරයාටද වැටහෙන්න ඇත. ඊට විනාඩීකීපයකට පසු නැවතත් වෛද්‍යවරයාගෙන් කැදවීමක් ලැබුණි. දිනිදු සිටියේ සැකයෙන් යුතුවය.. පිටතට පැමිණි මොහොතේ සිටි බර කල්පනාවක නික්මී සිටි ඔහු මගෙන් කිසින් විමසුවේ නැත. නමුත් ඔහුට මා ගැන සැකයක් ඇතැයි මම  අනුමාන කළෙමී.

‘‘ඔයාලා දෙන්නා හරිම ලකී.. මිසිස් ජයතුංග ප්‍රෙග්නට්.‘‘ ඒ මොහොතේ මගේ නෙත් විශාල වුයේ අදහා ගත නොහැකිවය. නිරායාසයෙන්ම මගේ අතක් විවර වු මුව මත නතර වීය. දිනිදුද හොදටම කළබල වී සිටියේය. ගැහැණියක් ජීවිතයේ ඇසිය හැකී ආදරණියම , පින්බර වදන් පෙළ හමුවේ මට සතුටු වන්නද දුක් වන්නදැයි මොහොතකට සිතුවෙමී. මට දරුවෙක් ලැබෙන්න... දෙවියනේ...මට දරුවෙක් ලැබෙන්න. මගේ අතක් ඉබේට මගේ උදරය මත රැදී තිබුණි. ඒ එක්කම සිතට අමුතුම සතුටක් කාන්දු වෙන්න විය. ඒ සුළු මොහොතට මට මා කුස තුළ සිටින නව ප්‍රාණීයා හා විශාල බැදීමක් ඇති වී තිබුණි. තනිවී ජීවත් වීමට සිතු මම ඇය හෝ ඔහු වෙනුවෙන් ජිවත් වන්නට මොහොතින් සිහින මැව්වෙමී. මොනතරම් ඉක්මණට සිතකට කාලය හරහා යා හැකිද මම පුදුම වුණෙමි.

‘‘මිසිස් ජයතුංග වගේම මිස්ට ජයතුංගත් හරිම වාසනාවන්තයි.. මිසිටර් කිව්වනේ මේ රටේ හිටියෙත් සති දෙකයි කියලා.. ඒ පුංචී කාලෙට ඔයාලට දරුවෙකුත් ලැබිලා.. ‘‘ දිනිදුගේ ව්‍යාකූල පෙනුම නිසාදෝ වෛද්‍යවරයා තවත් කරුණු පැහැදිළි කරන්න වුවේය.

‘‘ඒත් ඩොක්ටර්...‘‘

‘‘අයියෝ මිස්ටර් ජයතුංග... දරුවෙක් පිළීසිදෙනවා කියන එක ඔයාලා එක් වුණ මුල්ම දවසේ වුණත් වෙන්න පුළුවන්.. ඒ ගැන හිතන්න එපා.. අනික ඔයාලා මොනතරම් වාසනාවන්තද?. අද කලේ දරුවෝ නැතිව කොයි තරම් පිරිසක් වේදනා විදිනවද?. අහම්බෙන් ලැබුනා නම් ඒක සම්පතක් ඔයාලගේ.‘‘ එවර දිනිදු හිස සැළුවේය.

‘‘එහෙනම් දැන් මිසිස් ජයතුංගව හුගක් පරිස්සමිං බලා ගන්න.. අපි අදම ස්කෑන් එකක් කරමු බබාට සති කීයද බලා ගන්න.. මිසිස් ජයතුංගට අන්තිම මෙන්සස් හැදුන දිනේ මතක නෑ නේද?‘‘

වෛද්‍යවරයාගේ විමසිම්.. පිළිතුරු දීම්.. පරික්ෂන.. නව ලිපි ගොනු පිරවීම්.. ඒ සියල්ල මට අළුත් අත්දැකීම් විය. දිනිදුගේත් මගේත් දුරස් බව පිළිබද තිබූ වේදනාව ඉබේටම පහ වී තිබුණි. දිනිදුගේ හැසිරීමද සාමාන්‍ය අතට හැරී තිබුණු නිසා මම නැවත ඔහු සමග සමාදාන වන්නට සිතුවෙමී. ඔහු මෙම ප්‍රදෙසෙන් දුරස් වූ පසු සතුටින් සිටින බවද දැනුන නිසා .. ඔහුට ගමට යාමට ආරාධනා කරන්නට මම සිතුවෙමී. දරුවා වෙනුවෙන් අපි එකට ජීවත් විය යුතු බව මම සිතුවෙමී. විවාහයෙන් පසු මුල්ම වතාවට මට දිනිදු ගැන ලොකු ලෝභ කමක් දැනේන විය. මම වරින් වර ඔහු දෙස බැලුවෙමී. ඔහුගේ මුහුණේද සනිටුහන් වී තිබුනේ සතුටකී. ඒ සතුට මට දරා ගත නොහැක සැනසීමක් විය.

   තවත් පුදුමයට කරුණකි. දිනිදු මා කාර් එක වෙතට රැගෙන ආවේ ඔහුගේ උරහිසට වාරුකරගෙනය. මම ඔහුගේ ක්‍රියාවට බාධාවක් නොකෙරුවෙමී. එතරම් අපහසුවක් නැති වුවත් මම ද ඔහුගේ ඇගට වාරුවී ගමන් ගත්තෙමී. මම රෝහල තුළට ඇතුල් වුයේ කිසිදු පරිස්සමකින් තොරවය. නමුත් මගේ සිත තප්පරයෙන් තප්පරයට කිව්වේ.. මගේ කුසේ පුංචී පැටියෙක් ඉන්නවා.. පරිස්සමි.. පරිස්සමින් යනුවෙනී. මම තබන හැම පියවරක්ම නුපන් දරුවා ගැන සිතමින් තැබුවෙමී. අදින් පසු මගේ ජීවිතය ඒ ජීවියා වෙනුනෙක් වෙනස් කර ගැනිමට මගේ එකම පැතුම විය.

  මම කාර් රථය තුළට නැග්ග වු දිනිදු.. අනෙක් පසින් කාර් රථය තුළට ඇතුල් විය.

‘‘සදා... මට සමාවෙන්න රත්තරං...‘‘

‘‘ඇයි දිනිදු අයියේ සමාවෙන්න කිව්වේ..‘‘ මම වේදනවෙන් ඔහු දෙස බැලුවෙමී. තවමත් මේ දරුවා ඔහු පිළිගන්නට අකමැතිද?. මගෙන් දුරස් වී ඇය කරා යාමටම තවත් සිතනවද?

‘‘අනේ ඔයාට මේ තරම් වේදනා දුන්නට.. මගේ ළගට එන්න කෙල්ලේ... ‘‘ ඔහු මගේ ගෙල වටා අත යවා ඔහුගේ පපුවට තුරුළු කර ගත්තේය. කදුළු සමග ඔහුගේ පපුවේ මුහුණ හොවා ගත් මම ආදරයෙන් ඔහු සිප ගනිමින් හැඩුවෙමී. විවාහයෙන් පසු ආසාවෙන් ඔහුගේ තුරුලේ වුන් මුල්ම අවස්ථාව එය විය. ජීවිතය පුදුමාකාරය දුරස් වී විනාශ වෙමින් තිබුණ අපේ ජීවිත ආදරෙන් පුරවන්නට දෙවියන් අප කරා ත්‍යාගයක් එවා තිබේ යැයි මම සිතුවෙමී.

‘‘අඩන්න එපා රත්තරං.. අපේ පැටියට හොද නෑ...‘ දිනිදුගේ අත ඒ වන විටත් කුස මත ස්පර්ශ වනු මට දැනුනී. මම තවත් ආදරෙන් ඔහුට ළං වුනෙමී.

‘‘මම ඔයාගෙන් ඉල්ලුව දූ පැටියා නේද මේ.‘‘ නළල මත හාදුවක් තැබූ ඔහු අපි විවාහයට පෙර මැව් සිහිනයන් යලි සිහියට නංවන්න විය.

‘‘නෑ.. නෑ... මේ ඉන්නේ මම ඉල්ලපු සුදු පුතා...‘‘

‘‘හ්ම්ම්ම්.. අපි බලමුකෝ එයා එළියට ආවම.. අම්මා වගේද තාත්තා වගේද කියලා..‘‘ ඔහු සිටියේ හුගාක් සැහැල්ලුවෙනී. අසුන මත හිස හොවා ගත් ඔහු ලොකු සුසුමක් පිටකර දෑස් පියා ගත්තේය. ඔහුගේ මුහුණ පුරා සතුටක් ඇදී තිබුණි. පපුව මත මුහුණ හොවාගෙන සිටි මම නෙත් කොණින් ඔහුගේ මුහුණ දෙසම බලා වුන්නෙමී.

‘‘සදා... ඔයා ආයි බෝඩිමට යන්න එපා රත්තරං.. මගේ ළගම ඉන්න.. අම්මා වුණත් සතුටු වෙයි.. ඔයා මිණිපිරියක් ගේනවා කිව්වම.‘‘

‘‘අනේ මට බයයි දිනිදු අයියේ.. ඔයාළගේ අම්මා ලගට එන්න.. ඔයා අර පොටෝ පෙන්නුවේ නැත්තම් ඇයි.. එයා මාව පන්න ගත්තේ.. ‘‘ මම ඔහුගෙන් දුරස් වී විමසුවෙමී.

‘‘ඒක නම් මටත් හිතා ගන්න බෑ... එදා ඉදන් මමත් ගෙදර ගියේ නෑ සදා... මට ඔයා නැතුව ඒ කාමරේ ඉන්න බෑ...‘‘ ඔහුගේ වදන් මට අදහා ගත නොහැකිය. ඔහුට මා නැති පාළුව දැනෙන්නට තරම් ලොකු මතක සටහන් ඒ කාමරය තුළ නොවීය. යහනේ දෙපලට හැරී තනි තනිව වේදනා විදි කාමරයක් තුළ ඔහුට පළුවක් දැනෙන්නේ කෙසේද?.

‘‘අපි දෙන්නා අතර ලොකු බැදිමක් තිබුණේ නෑනේ දිනිදු අයියේ..‘‘

‘‘ඒ ඔයා හිතන විදියනේ... ඔයාට එහෙම හිතෙන එක සාධාරණයි.‘‘ ඔහු අදුරු කර ගත් මුහුණින් ලොකු සුසුමක් පිට කළේය.

‘‘දැන් ඒවා අමතක කරලා දාමු දිනිදු අයියේ.. මේ දරුවා වෙනුවෙන් අපි දෙන්නා එකටම ඉමු...‘‘

‘‘හරි රත්තරං.. ආයි නම් මම ඔයාව නැති කර ගන්නේ නෑ..‘‘ නැවතත් මා වැළද ගත් ඔහු උණුසුම් හාදූ කීපයක් මුහුණ මත තැබුවේය.

‘‘දිනුදු අයියේ.. අපි ඉන්නේ කා පාක් එකේ..‘‘ මම ඔහුව ඉවත් කළෙමී.  නමුත් හිත තුළ කැටි වී තිබුණේ ලෝභ කමකී. පළමු රාත්‍රියේ විදගන්නට සූදානම් වු ඒ ආදරය, ඇමතුමට පෙර සිදු වූ සිප වැළද ගැනීම් වලට පමනක් සීමා විය. ඒ උණුහුම නැවතත් ඔහු වෙතින් දැනෙද්දී.. මගේ සිත ලැජ්ජාවෙන් බර වුවාය.

‘‘අපි එහෙනම් ශොප් එකට යමු.. මට ඔයාව අර හුණ්ඩු බොඩිමට යවන්න බෑ.. අපේ චූටී පැටියත් එක්ක.‘‘ ඔහු මා කෙලින්ම ඔහුගේ පරිඝනක අලෙවී සැලට රැගෙන ගියේය. පසෙකින් වාඩී කර, මම ආස කරන සියළුම දේ සපයා දුන් ඔහු තනිවම එහි වු එකම කාමරය පිළිවෙලට අස් කරන්නට වුවේය. තරූෂ පෙනෙන්නට නොසිටි අතර තවත් ගැහැනු ළමුන් කීපදෙනෙකුත් පිරිමි ළමුන් කීප දෙනෙකුත් සේවයේ යෙදී සිටියහ.

‘‘මිස්... මිස්ට සර් එන්න කිව්වා..‘‘ සිනාමුසු මුහුණින් එහි සේවය කළ තරණ පිරිමි ළමයෙක් පවසද්දී මම සෙටියෙන් නැගිට කාමරය දෙසට ගියෙමී.

‘‘රත්තරං... කාමරේ හොදද?.. ඉක්මණටම ගෙයක් ගමු.. ටික දවසකට විතරයි..‘‘ ඔහු මා වාරු කරන්ගෙස් යහන මත වාඩී කලේය. මෙම අලෙවී සැළ මම විවෘත කරන්නට පැමිනි දිනය මට සිහිවන්නට විය. එදින දිනිදු මගෙන් ආදරය ඉල්ලා ගත් අයුරු මට සිහි වි මම තනිවම සිනා වුනෙමී.

‘‘ඇයි කෙල්ලේ තනියම හිනා වෙන්නේ..‘‘ මගේ අසලින් වාඩී වුණ ඔහු විමසන්න වුවාය.

‘‘ මම ඔයාට මුලින් ආදරෙයි කිව්ව දවස මතක් වුණා.‘‘

‘‘පිස්සු කෙල්ල... අදත් මට ඒ විදියට ආදරෙයි කියන්න ඕන.‘‘ ඔහු එදා මෙන්ම මගේ මුහුණට එඹුණි.

‘‘පිස්සු ඔයාට.. මේ.. චූටි පැටියා බලන් ඉන්නේ.....‘‘ මම ඔහුගෙන් දුරස් වුනෙමී.

‘‘ම්ම්ම්.. එහෙමද?.. ඒක නෙමේ අපි රෑට මොනවද කන්නේ.. කඩෙන් ගේමු.. මොනවද ඕන.‘‘

‘‘මට කන්න බෑ දිනිදු අයියේ..‘‘

‘‘එහෙම කියලා හොද නෑනේ.. බඩ ගින්නේ ඉන්න..‘‘

‘‘එහෙනම් පොඩි දෙයක් කමු..‘‘

‘‘හා ටිකක් හාන්සී වෙන්න.. ගමන් මහසිය ඇතිනේ තව ටිකක රෑ වෙලා කන්න දෙයක් හිතමු‘‘ ඔහු ඇදුම් ලිහිල් කරමින් පැවසුවේය.

මගේ දෙස මද වෙලාගෙන සිටි ඔහු නානකාමරයට වැදුනේය.

‘‘සදා.. සදා....‘‘

‘‘ම්හ්හ්හ්හ්....‘‘ මම ඇග මැලි කඩමින් ඔහුගේ පසට පෙරළුනෙමී

‘‘වොස් එකක් දාන් ඇදුමක් දා..ගන්න.. චූටී ගමනක් යන්න තියෙයි.‘‘මම ඔහු සමග පුදුමයෙන් සිනා සී ඇද මත වාඩී වුණෙමී.

‘‘කොහෙද දිනිදු අයියේ..‘‘

නැවත හමුවෙමු.

සිතුවිලි ගැලපුම සඳු

හිරුයි තරුයි.

හතලිස්දෙවන කොටස.

"ඔයා මොකද මේ වෙලාවේ.... " කාර් රථයේ මගේ පැත්තේ පැති වීදුරුව පහත් වෙද්දී මම ඒ දෙසට නැඹුරු වුනෙමී.

"නගින්න සඳා... කා.. එකට,, ඔහුගේ මුහුනේ මද හසරැල්ලක් වගේම වේදනාවකුත් තැවරී තිබුණේය.

"ඒ මොකටද?.. මට කෝච්චිය අල්ල ගන්න බැරි වෙයි මම යනවා..." පිටු පසින් පැමිණී බස් රථයට අත පොවන්නට සිතූ මම කාර් රථයේ පිටු පසට ගොස් පාර අසල පැමිණියෙමි. මා අසලට පැමිණී දිනිදු මගේ අතේ උරහිසට පහලින් අල්ල ගනු ලැබුවේ කෝපයෙන් යුතුවයි. තදින් අල්ලා ඔහු වෙතට ඇද ගනිද්දී මම වේදනාවෙන් ඇඹරුනේ ඔහුගෙන් මිදීමට වෙර දරමිනුයි.

"දිනිදු අයියේ... ප්ලීස්... අනේ...මට දැන් වත් මගේ පාඩුවේ ඉන්න දෙන්න.."

 "පාඩුවේ ඉන්න දෙන්න තිබුණා... පාඩුවේ ඉන්නවා නම්.... මේන් මෙහෙ එනවා..."ඔහු මාව ඇදගෙන වගේ කාර් රථයේ ඉදිරිපස දොර ළගට ගමන් කළේය.

"මොකද්ද ඒ කතාව.."රිදුම් දුන්නත් මම නිහඩව නොසිටියෙමී. ඔහු මට මොන තරම් වැරදී කලත් මම ඔහුට කිසිදු වරදක් කර නැත්තෙමි. මම වරදක් කරානම් කර ඇත්තේ ගඟනට වෙමී.. ඔහු මහ මෙරක් තරමට මට සෙනෙහස පාද්දී ඔහුගේ සෙනහස පිළිගන්නට මම පමා විය. වෛද්‍ය විද්‍යාලයට යන්නට පෙර දින විමසද්දී හෝ මම ඔහුගේ ආදරය පිළිගත්තේ නම්.. අද මෙවැනි තත්වයක් උදා නොවනු ඇත. මගේ නොලැබීමද ඔහුගේ නොලැබීමද නොදනී. ඊට මට වරම් නොවීය.

"නැගපන්කෝ බබා‍ට කියලා දෙන්න."මගේ අතේ තිබූ රෙදි බෑගය උදුර ගත් ඔහු මා කාර් එක තුලට තල්ලු කර දොර වසා දැමුවේය. ඔහු දෙස රවා බැලූ මම වේදනා දෙන අත පිරිමැද්දෙමි. මොහොතකින් අනෙක් පසින් කාර් රථයට නැගුනු ඔහු නිහඩවම ගමන ආරම්භ කලේය. ඔහු ගමන් ගත් මාර්ගය අනුව අපි මේ ගමන් ගන්නේ අපේ ගමට යාමට බව මට ඉවෙන් මෙන් දැනුණි.

"ඇයි දිනිදු අයියේ.. ඔයා අපේ ගමේ යන්න ආවේ... අපි තවත් අපේ අම්මලා රවට්ටනේ නැතුව ඉමු නේද." මම සමදානයෙන් කතා බහ කර විසද ගන්නට සිතුවෙමී.

"මොකද්ද බොරුව... ඔයාට මං ලග ඉන්න බැරි නිසා ‍බෝඩ් වෙලා ඉන්න දුන්නට.. කවදාවත් මම ඔයාව අතාරි කියලා හිතන්න එපා." ඔහු මා දෙස නොබලාම පැවසුවේය.

"මොකද්ද දිනිදු අයියේ මේ ජීවිත වල තේරුම.. මට මගේ පාඩුවේ ජීවත් වෙන්න දෙන්න. ඔයා අරයව මැරි කරලා සතුටින් ඉන්න...."

"හිතේ ඇති නේද? ඒවා කොහෙද මාත් එක්ක.. මාත් එක්ක ඔය සෙල්ලම් නටනවා බොරු.. "ඔහුගේ කතා විලාශය ආවේගශීලී විය. මම පුදුමයෙන් ඔහු දෙස බලන් වුන්නෙමී.

"මොන සෙල්ලමද?"

" ඇයි උබ ගඟනයා එක්ක නටන්න යන අළුත් සෙල්ලම" ඔහුගේ දෑස් කෝපයෙන් රතු වී ඇත. අත පය පවා වෙව්ලයි. කතා විලාශයද නපුරුකමෙන් හා වේදනාවෙන් බරිතය.

"ගඟන එක්ක මං..."

" ඔව් උබ තමා.. උබ හිතන්නේ මම මොකුත් දන්නේ නෑ කියලද?.. උබ එක්ක ඉන්නේ ගඟනගේ නංගී...උබ ඒකී එක්ක එකතු වෙලා හොද විගඩමක් නටන්න යන බව මම දන්නවා.. උබට බෑ මගේ කණෙන් රිංගන්න." කාර් රථය පාරේ පසෙකට වන්න නතර කල ඔහු අසුන මත දිගෑදී.. පිස්සෙකු මෙන් හිස බදාගෙන දගලන්න වුවේය.

‘‘දිනිදු අයියේ ඇයි මේ... අසනීපයක්ද ඔයාට... අනේ.. ඕක නවත්තන්න.. කෝ."මම ඔහුව නවතන්නට වෙහෙසුනෙමී.

"කෙල්ලේ... මට උබව වෙන කාගෙවත් වෙනවා බලං ඉන්න බෑ... මම උබට වැරදී කලා... රිද්දුවා ඒත්... උඹ මගේ විතරයි."ඔහු මගේ උරහිස් දෙකෙන් අල්ලාගෙන හඩමින් මෙන් පැවසුවේය. සියල්ලන් පවසන අයුරින් ඔහුට මානසික අසනීපයක් ඇතැයි මම තනවම සිතුවෙමී.කරන්නට පුළුවන් සියළු කපටි වැඩ කර ඔහු මුලින්ම මගෙත් ගගනගෙත් බැදීම දුරස් කර දැමුවේය. ඉන් පසු සියල්ලන්ගේ ඇස් රවටා මා ඔහුගේ කර ගත්තේය. කාලයක් මා බිය ගන්වාගෙන ඔහුට අවශ්‍ය අයුරින් මා ඔහුගේ සෙවනේ තබා ගත්තේය. ඒ සියල්ලම අතර ඔහුට මා අත්හැරිය නොහැකි හේතුවක් තිබෙන බව විශ්වාසය. ඔහු මා අහිමි කර ගැනීමට ද අකමැතිය. නමුත් මා සමග සතුටින් ජීවත් වීමටද ඔහුට නොහැකිය.

‘‘ඇත්තටම ඔයාට පිස්සුද දිනිදු අයියේ.. මොකද්ද මේ ජීවිත වල තේරුම.... එතකොට අර ගෑනු කෙනා. මම කැමතී නෑ හවුලේ දීග කන්න.. මොන විලිලැජ්ජා නැති වැඩක්ද?.‘‘

‘‘ඔව් දැං උඹට ඕන ආයෙත් ගගනයා ගාවට යන්න.. උබ ඒක  අහන්නනේ මේ ගමේ යන්නේ.‘‘ ඔහු මගේ දෙවුරෙන් අල්ලා සොලවා නැවත අසුන මතට තල්ලු කර දැමුවේය.

‘‘ඔයාට පිස්සුද දිනිදු අයියේ.. මම ආයි කවදාවත් ගගන ගාවට ගන්නේ නෑ... ඔයා ඒ ගැන බය වෙන්න ඕන නෑ.‘‘

‘‘ඒකට කමක් නෑ.. මම උබට කවදාවත් ඩිවෝස් එක දෙන්නේ නෑ..... ‘‘ඔහු අවදාරනයෙන් යුතුව පැවසුවේය.

‘ඔයාට එපා නම් මටත් එපා.. මොකද ඩිවොස් අරන් වෙන එකෙක් බදින්න වෑ.. හැබැයි මට මගේ පාඩුවේ ජීවත් වෙන්න ඕන.‘‘

‘‘හරි..හරි.. සදා.. මම ඔයාට කිසිම කරදරයක් කරන්නේ නෑ සත්තයි.. ඔයා රස්සාව කරන් නිදහසේ ඉන්න.. ඔයා නෑදෑයෝ ඉස්සරහා ලැජ්ජා වෙන්න ඕනෙත් නෑ.. ඔයාට අම්මා බලන්න යන්න ඕන වුණාම මට අඩ ගහන්න.. මම ඕනේ වෙලාවක එනවා.‘‘ ඔහු අම්මා රස කෑමක් අරන් දෙන බවට පොරොන්දු ලැබුණ විට පොඩි ළමයෙකු සතුටු වෙන් අයුරින් කියවන්න වුවේය. මුහුණ පුරා ඇදුණු සිනහව ,ඔහුගේ හැසිරීම ඒ සියල්ලෙහිම අමුත්තක් විය.

‘‘අපි දැන් යමුද එහෙනම් තව හුගක් දුරයි.‘‘

‘‘යමු.. යමු... ඔයා උදේට කෑවද සදා... අපි කඩේකින් කමුද?.‘‘ ඔහු කාර් රථය නැවත පාරට ගනිමින් විමසුවේය. ඇත්තටම දිනිදු අයියට අසනීපයක් වත්ද?.. මට මේ කාර් එකේ යන්නත් බයයි.

‘‘කමුද සදා...‘‘

‘‘මට නම් තාම බඩගිනි නෑ.. අපි තව ටිකක් දුර ගිහින් කමු නේද?.‘‘

‘‘හා..  හා..‘‘ ඔහු සිනහා මුහුණින් යුතුව ඉදිරි පස කණ්නාඩියෙන් මා දෙස බැලුවේය. ඔහුගේත් මගේත් නෙත් එකට හමු වූ මොහොතේ සිනාසෙනවාද නැත්තම් වෙනතක බලා ගන්නවාද යන්න මට සිතා ගත නොහැකී විය . මම මද සිනහවක් නැගුවෙමී. ඇයි දිනිදු අයියේ ඔයාට මාව ඔය තරම් ඕනේ නම් මාත් එක්ක සතුටින් ඉන්න බැරි.. කියා අසන්නට මට කිහිප වරක්ම සිතුණි. විමසන්නට සිතාගෙනම ඔහු දෙස බැලු මම නැවතත් හිත දැඩි කර ගත්තෙමී. ඔහු ඉදිරිපිට මම බොලද විය යුතු නැත. ඔහුගේ ආදරය නිසා මම ලද වේදනා මුළු ජීවිත කාලයටම ප්‍රමානවත්ය. මම නිහඩවම වුන්නෙමී.

   අපි එන්න එන්නම ගමට ළගා වෙමින් සිටියෙමු.. අතර මගදී මා සුපිරි වෙළෙදසැළකට එක්කාගෙන ගිය ඔහු අවශ්‍ය ඕනම දෙයක් මිලදී ගන්න ලෙස ඉල්ලා සිටියේය. මම ගන්නට අදිමදි කරද්දීම ඔහු විශාල මුදලක් වැය කර තෑගී බෝග විශාප ප්‍රමාණයක් මිලදී ගත්තේය.

‘‘සදා...‘‘ ආච්චී අම්මලාගේ නිවසට යාමට තිබූ පාර වැටී තිබුනේ වැව් බැම්ම මතය . ඒ මත වාහනය නතර කළ ඔහු මා වෙතට හැරුණේය.

‘‘හ්ම්ම්ම්ම්‘‘ මගේ නෙත් රැදී තිබුණේ වැව මත ඔරුවක මල් නෙළන යුවලක් වෙතය. තරුණයා හබල් ගසමින් ඔරුව හසුරද්දී ඔරුව මත වාඩී වී වැවට නැඹුරු වූ තරණිය ඕලු මල් නෙළුවාය. මගේ නෙත් ඔස්සේ ගිය දිනිදුටද ඒ දර්ශනය දකින්නට හැකි වෙන්න ඇත. ඒ වගේ සැහැල්ලු ජීවිතයක් මටත් තිබුණා නම්. පෙනෙන තරම් ඒ ජීවිතය සුන්දර නැති බව මම දනිමී. උසුළු විසුළු කරමින් කෙළිදෙලෙන් මල් නෙලීමේ යෙදුනත් ඒ ඔය ඔවුන්ගේ ජීවිකාවයි. ඔවුන් ඒ වෙහෙසෙන්නේ ජීවත් වීමටයි. පිට සිට බලලන අපිට පෙනන සුන්දරත්වය වෙනුවට ඔවුන්ගේ ජීවිත වල ඇත්තේ කටුක බවකී.

‘‘සදා... සොරි කෙල්ලේ...‘‘ දිනිදු  නිහඩ බව බිදිද්දී.. මම ඔහු දෙස බැලුවේ අහම්බෙනී. ඔහුගේ නෙත් අගට කදුලක් එක් වී තිබුණි. මම සිනහවකුත් සමග අර යුවල දෙස බලා සිටිනු දැකීමෙන් ඔහු කැළබෙන්නට ඇතැයි මම සිතමී.

‘‘ඇයි දිනිදු අයියේ...‘‘

‘‘මොකුත්.. නෑ.. සදා..‘‘ එහෙනම් ඔය ඇස්වල කදුළු යැයි අසන්ට මට අවශ්‍ය විය. ඔහු ඊට ඉඩ නොතැබුවාය. කලිසම් සාක්කුවෙන් ඇද ගත් පුංචී ලේසුවකින් ඒ කදුළු වසන් කර ගත්තේය.

‘‘මට ඉල්ලීමක් කරන්න තියෙයි සදා... ‘‘

‘‘ඉල්ලීමක් ඒ මොකද්ද?.‘‘

‘‘අපි ටිකක් මෙතන ඉදලා යමුද?.. අදට විතරයි..‘‘ ඔහු ආයාචනාත්මක බැල්මක් සමග විමසුවේය

‘‘හා..‘‘ කියන පරක්කුවට කාර් රථයේ දොර හැරගෙන බිමට බැස වුන්නෙමී. මේ ගම්මානයට ආස කළ මම වැව් බැම්ම මත ඉදගෙන ඈත පරිසයේ අසිරිය විදින්නට කැමත්තෙමි... වැව් ජලයේ හැලී රැලි නංවා හමන සිසිල් සුළං ගත දැවටෙවාට කැමැත්තෙමි. එනිසාම කාර් රථයෙන් මදක් ඇතට ඇවිද ගිය මම වැව් ඉව්රේ තණ බිස්ස මත වාඩී වුනෙමී. මා අනුගමනය කළ දිනිදු මා වෙත පැමිණ මදක් ඈතින් වාඩී විය.

     සැදෑ කරුවල  පොළව වැලද ගන්නට ආසන්ව තිබූ මොහොතේ පරිසරය පුරා පැතිර තිබුනේ රන් පැහැයකී. බටහිර අහසේ වලා කැරලී රතු හා තැඹිලී වර්යෙන් යුතු විය. ඈතින් පෙනෙන චෛත්‍ය රාජයානන් රන් පැහැ හිරු කිරණින් නැහැවි බබලති.සන්ද්‍යාවේ  තම කැදලි කරා පියබා යන කපුටන් සහ කොක්කුන් අහස පුරා විචිත්‍රවත් රට මවති. විශාල ප්‍රෙද්ශයක් පුරා විහිදුණු වැව් තලය නිසා ගස් කොලන් වලින් නිදහස් වී නෙත පෙනෙන මානය පුරා වු අහස සිතට ගෙන ආවේ අමුතුම හැගීමකී. සියල්ල හැර දමා අම්මා සමග මෙහි නතර වන්නට ඇත්නම් කෙතරම් අගනේ දැයි මම වරක සිතුවෙමි.

‘‘සදා.. ඔයා... මගේ ඉල්ලීම ඉටු කරනවද?.‘‘

‘‘මෙතන ටිකක් ඉදලා යමු කියපු එකද?..  ඔව්.. මේ ඉන්නේ.. හැබැයි ඉල්ලීම නිසා නෙමෙයි.. මම මෙතනට හුගක් ආස නිසා.‘‘ ඔහු දෙසවත් බලන්නට සිහියක් නොවු මම හිස කරනවමින් ස්භාවදර්මය තුළින් අමුතුම මිහිරක් වින්දෙමී.

‘‘ඒක නෙමෙයි මගේ ඉල්ලීම..‘‘

‘‘ඒක නෙමෙයිද?.‘‘  මම සිනාසී දගකාර ලෙස ඔහු දෙස බැලුවෙමී. ඒ තරමටම මගේ සිත නිදහස් වී තිබුණි. මා මේ සිටින්නේ මගේ මුළු ජීවිතයම විනාශ කළ පුද්ගලයා සමග බව මට මොහොතකට අමතක වී තිබුණි. නමුත් ඔහුගේ මුහුණ දැකීමෙන් සැහැල්ලුව පහව ගොස් සිනහව වියැකී ගියාය.

‘‘ඔව්.. ඔයා මේක කරන්නම ඕනේ.. ‘‘

‘‘කියන්නකෝ බලන්න. පුළුවන් දෙයක් නම් කරන්නම්.‘‘

‘‘මම නැමති නෑ.. ඔයා ගගනලගේ නංගි එක්ක ඉන්නවට.‘‘ ඔහු කෙලින්ම පැවසුවේය. මුලින්ම මට දැනුනේ කෝපයකී මම ඔහු වෙත රවා බැලුවෙමී.

‘‘පොඩ්ඩක් මම කියන දේ අහන්න.. මම ඔයාට වෙන ගෙයක්ම රෙන්ට් එකට අරන් දෙන්නම්.. බය වෙන්න එපා මම ඔයාගේ ජීවිතේට අත දාන්න එන්නේ නෑ..මම ඒ ගෙදරටවත් එන්නේ නෑ.. ඔයාට තනියෙම ඉන්න බැරි නම් වෙන යාළුවෙක් නතර කර ගන්න.. නැත්තම් ඔයාව බලන් ඉන්න මම වැඩට වයසක ගැහැනු කෙනෙක් හොයලා දෙන්නම්.

‘‘හරි වැඩක්නේ මට බෑ.. ප්ලීස්.. දිනිදු අයියේ.. මට ආයි තනිවෙන්න බෑ.. මට ඒ ළමයා එක්ක වත් ඉන්න දෙන්න.‘‘ මම හුන් තැනින් නැගිට වේගයෙන් කාර් එක වෙතට ඇදුනෙමි.

‘‘මේ අහන්න ළමයෝ.. ඔයා ඉන්නේ එයාගේ නංගී එක්ක බව දැන ගත්තම... ගගන දැන ගන්නවා  අපි දෙන්නා ඈත් වෙලා කියලා.‘‘

‘‘යමු.. යමු.. අම්මාලත් මග බලන් ඇති.. ‘‘ දිනිදු කාර් එකට අනෙක් පසින් ගොඩවෙද්දී මම පැවසුවෙමී. ඉන් ඉදිරියට ඔහු ඒ පිළිබද විමසුවේ නැත. ඔහුට ඊට පිළිතුරක් නොදුන්නත් මම ඒ පිළිබද සිතින් කල්පනා කර බැලුවෙමී. ඔහු පවසන කතාවෙත් සැබැවක් ඇත. මම දිනිදුගෙන් ඇත් වී බව ගගන දැන ගතහොත් ඔහු මට ළං විමට උත්සහ ගන්නා බව මම දනිමී. ඉන් වේදනා හිමි වන්නේ ගගනටමය. කෙසේ නමුත් නැවත ඔහු මුණ ගැසෙනවාට මා ද අකමැතිය. සියලු තර්ක විතරක කිරීම් වලින් අනතුරුව දිනිදුගේ යෝජනාවට කැමති විමට මම සිතුවෙමී.

    නෑදෑ සිත මිත්‍රාදීන්  ඇසුරේ දින දෙකක් ගෙවා දැමු අපි අතර තිබු දුරස් බව මදකට මග හැරී තිබුණි.සියල්ලන් සමග යහපත් ලෙස හැසිරුණු දිනිදු ඔවුන්ගේ සිත දිනාගෙන තිබුණි. ගම්බද ප්‍රදේශයක් නිසා ඇමතුම ගැනීමට අපහසු නිසාදෝ දිනිදු හිටි ගමන් වෙනස් වීම වැනී සිදුවීම් සිදු නොවීය. ඒ නිසාමදෝ ඔහු හැබෑවටම සතුටින් සිටිනු මම දුටුවෙමි. ඔහුව සියල්ලන්ගෙන්ම දුරස් කරගෙන මෙහි ඔහු හා ජිවත් වන්න ඇත්නම්.. ඔහුගේ සැහැල්ලු සිනාව දෙස හොරෙන් බලමින් මම සිතුවෙමී. නමුත් මම ඔහුට ළං නොවුනෙමී. අපි වෙනුවෙන් වෙනම කාමරයක් පිළියෙල කර දුන්නාත් මම ඔහු සමග එක යහනේ  නිදා ගැනීම පවා ප්‍රතික්ශේප කළෙමි. ඔහුට යහනෙහි නිදා ගන්නට සැලැස්සු මම.. පං පැදුරක් බිම අතුරගෙන පොළවෙන් ලැබුණු සිසිල් බව විද ගනිමින් නිදා ගත්තෙමී.

  මම ගත් නිවාඩුද අවසන් වී තිබු නිසා අපි පසු දින උදෑසන ඒමට සූදා නමමින් සිටියෙමු. උදෑසන අවදී වෙද්දී මට දැනුනේ ලොකු තෙහෙට්ටුවකි. හුග කාලයකට පසුව මේ දවස් කීපය තුළ පොඩි වුන් සමග දුව පැන සෙල්ලම් කළ නිසා වෙන්න ඇති.. වැවෙත් නෑවනේ උණ හැදෙන්න වෙන්න ඇති මම සිතුවෙමී. අමාරුවෙන් පැදුරෙන් නැගිට ගත් මම  දත් බුරුසුවද රැගෙන  ජල කරාමය වෙතට ගියෙමි.

    දත් මදින්නටද අපහසු බවක් දැනුන මට දැනුනන තෙහෙට්ටුව සමග වමනයට මෙන් ආවාය. ඉක්මනින් මූණ කට සෝදා ගත් මම  නිවස තුළට එන්න සැරසුනේ ඇගට දැනුන මහන්සි ස්භාවය නිසාමය.

‘‘ඇයි සදා....‘‘

‘‘මට අමුත්තක් දැනෙනවා..‘‘ ඇස් දෙක අදුරු වී කැරකෙන බවක් දැනෙද්දී මම දිනිදුගේ දෑතට වාරු වුනෙමී.

‘‘ඇයි සදා.. අම්මට කියමුද?..‘‘

‘‘එපා දිනිදු අයියේ.. උණ ගැනෙන්න වෙන්න ඇති. අම්මට කිව්වොත් අදත් යන් දෙන්නේ නෑ.. මට ඒ තරම් නිවාඩු ගන්න බෑ.. මම එතනට තාම අළුත්නේ.‘‘ මද වේලාවකින් කැලකිලි ගතිය පහ වෙද්දී මම ඔහුගෙන් මිදෙමින් පැවසුවෙමී.

‘‘හා... හා.. එහෙනම්.. යන ගමන් බෙහෙත් ටිකක් ගමු.. ‘‘

‘‘හා...‘‘ මම ඔහු පසු කරගෙන ගියෙමි. නමුත් මා විසිවන බවක් මට දැනේන විය.

‘‘පරිස්සමින් සදා.. ‘‘ දිනිදු නැවතත් මා අල්ලා ගත්තේ.

‘‘මාව කාමරේට එක්ක යනවද?.‘‘ මට තනිව ඇවිදීම අපහසු බව දැනුන නිසාම මම අසරණව විමසුවෙමී.

‘‘යමු... ‘‘ ඔහු මා කාමරය තුළට ඇරලුවේය. අමාරුවෙන්  අමාරුවෙන් වුව නැවත රෙදී බෑගය අසුරා ගත් මම ආපසු එන්නට ඇදුමක් ඇග ළාගෙන සූදානම් වුනෙමී.

‘‘දූ යන්නත් ලෑස්තිවෙලා නේද?.. මම හිතුවා අද මම ස්කොලේ ඇරිලා එකන් වත් ඉදී කියලා.‘‘ කාමරයට ඇතුළු වු අම්මා.. සුපුරුදු පරිදී පාසල් යාමට සූදානමින් සිටියාය.

නැවත හමුවෙමු.

සිතුවිලි ගැලපුම සඳු

හිරුයි තරුයි.

හතලිස්එක්වන කොටස.

‘‘මොකද්ද අක්කියෝ... ‘‘

‘‘ඔයා මට පොරොන්දු වෙන්න මං ගැන මොකුත්ම ගගනට කියන්නේ නෑ කියලා..  මම හම්බුණා කියලා වත් කියන්න එපා.‘‘ මම බලා සිටියදී ම ඇගේ මුහුනේ සතුට මැකී ගොස් නැවතත් මුහුණ අදුරු වුවාය.

‘‘එත් ඇයි  සදා අක්කී...සුදු අයියා ඔයාව දකින්න හුගක් කැමතී වෙයි... එයා ඔයාට තාම ආදරෙයි.‘‘

‘‘ඒකම තමා මට තියෙන ප්‍රශ්නේ නංගා... මට ආයෙත් ගගනට වද දෙන්න බෑ. මම දැන් බැදපු කෙනෙක්.. අනේ ප්ලීස් සුදු නංගා.‘‘ මගේ දැඩී ඉල්ලීම මත ඇය අකමැත්තේන් වුව මට පොරොන්දු වුවාය. ඇගෙන් වුණ වරද නිවැරදී  කර ගන්නට අවස්ථාවක් ලද සතුට නිසා ඇය කෙතරම් සතුට ඇත්දැයි මම සිතුවෙමි. නමුත් ගගනට අසාධාරණයක් වනවාට මම අකමැති වුනෙමී. මම ගගන ගැන මොන තරම් වැරදියට හිතුවද? පව්.... ගගන ඔයා  මම ගැන මොන තරම් හිතලද? ඔයා.. ඇයි ගගන එක පාරක් හරි මගෙන් දිනිදු ගැන ඇහුවේ නැත්තේ.. ඇයි.. මාව ඔය තරම් ඉක්මණට අවිශ්වාස කලේ.. ඔයාගේ නෙමේ වරද මගේ.. මට ලැබීමක් නෑ ඔයාගේ ආදරේ ලබන්න.. ඔයා මගෙන් ආදරේ ඉල්ලද්දී.. මගේ හිතේ ඔයාට ලොකු සෙනෙහසක් තිබුණත් මම ඒක කියන්න පරක්කු වුණා.. ඔයා හිතන්න ඇති දිනිදු නිසා මම ඔයාව මගැරීයා කියලා.. කොහොම හරි ඔයාව හිමි නැති නිසා තමා  මේ හැම දේම මේ විදියට වෙන්න ඇත්තේ..

‘‘කෙල්ලේ ටිකක් ඇදෙන් බැහැපන්...‘‘ තරමක් වෙලා නිහඩව සිටි සයුමි නැවත හඩ අවදි කලාය.

‘‘මොකද්ද කරන්න යන්නේ..‘‘ ඇදෙන බිමට බැහැ ගත් මම දොර අසල  නතර වුණෙමි.

‘‘බලං ඉන්නකෝ... ‘‘ ඔවුන් දෙදෙනා මොකක් නමුත් ලොකු වැඩකට සූදානම් විය. පුදුමයකී . ඔවුන් මටත් වඩා මා ගැන සිතයි. ඇදන් දෙකඑකට ළං කළ සයුමිත් නිපුණිත් අපි තිදෙනාටම පහසුවන ලෙස කාමරය පිළියෙල කළාය. ඉන් පසු උදා වු කාලය  ඉතාමත් සුවදායක විය. දවසක් ඇර දවසන් තුවාල වලට ප්‍රතිකාර ගැනීමට යාම සදහා සහය විමට නදුන් කැමැත්තෙන්ම ඉදිරිපත් විය. රිය අනතුරින් පසු හැසිරිවීමට අපහසු වූ අතට අයුර්වේද ප්‍රතිකාර කරන්නද ඔවුන් කටයුතු කළාය.

   සරසිවියේ ඉගෙනුම ලැබූ නිපුණි නංගීට සයුමිටත් වඩා මා ගැන සොයා බලන්නට අවස්ථාව උදා විය. ඇයි මට උදව් කිරීමෙන් මහත් සැනසීමක් ලබන බව මම වටහාගෙන තිබුණෙමී. නොදැන කළ වරදට ඇය වන්දී ගෙවිය යුතු නැත. මම ඇයට එම සතුට විද ගන්නට ඉඩ සැලැස්සුවෙමී. දිනෙක වෛරකළ ඊර්ෂ්‍යා කළ ඇය අද මගේ සහෝදරියක් තරමට ළං වී ඇත. ජීවිතය නම් පුදුම සහගතය. අපි නොසිත මොහොතක යම් අය අපේ ජීවිතයට ඇතුල් වෙයි.  තවත් ජීවිතයම වී සිටි සමහරු නොකියාම ඈත්ව යයි.   ඈත් වීම් ළං වීම් මැද අපිට සිදු වන්නේ වන දේ බලා සිටීමට පමණකී.

‘‘කෙල්ලේ.. හැපි නිවුස් එකක්.‘‘ සැදැවක කාමරයට ගොඩවැදුණු සයුමී මා අසල වාඩී වෙමින් පැවසුවාය. නොදැනීම සති කීපයක් ගත වී තිබුණි.  අතත් ඒ වන විට හුගක්ම සුව අතට පැමිණ තිබුණ නිසා එදිනෙදා වැඩකටයුතු යම් තරමින් කර ගැනීමේ හැකියාව මට ලැබී තිබුණි. සයුමී එපා කියද්දි රෑ වෙලට යමක් පිළියල කරන්නට මම උත්සුක වුවෙමී. මම හොදටම සුව වීමට පෙර වැඩ කිරීම ගැන සයුමි අකමැති වුවත් ඇය සැදෑ වරුව සැහැල්ලුවෙන් ගෙවන අයුරු දැක මම සතුටු වුනෙමී.

‘‘මොකද්ද සයු..‘‘

‘‘දැන් අත හොදයි නේද  බං..‘‘

‘‘හුගක් දුරට හොදයි... ඒත් වැඩිය බර දෙයක් උස්සන්න එහෙම බෑ.. ආයෙත් රිදෙන්න ගන්නවා.‘‘  මම මගේ අත පිරි මදිමින් පැවසුවෙමී.

‘‘ඒකත් මග ඇරිලා යයි.. ඒක නෙමේ මේ අහපංකෝ..‘‘

‘‘කියපංකෝ.. ආපුවෙලේ ඉදන් තටබනවා නේ.. හිටහං හීටරේ ගහනකන්.. දැන් සුදු නංගත් වොෂ් දාං එයි.‘‘ මම ඇද මතින් නැගිටින්නට උත්සහ ගත්තෙමී.

‘‘ඔහොම ඉදහං.. මම ගහන්නම්... මම උබට කියන්න යන දේ නිසා ... උබ  මං වැරදියට හිතන්නේ නෑ නේද?...‘‘

‘‘අනේ මොකද්ද බං.. උබට ඕනේ දෙයක් කියපං.. මං වෙනුවෙන් මොනතරම් දේවල් කරලා තියෙද උබ.‘‘ මම වෙනුවෙන් ඇය කළ කැපවීම් සිහි කරමින් සිතින් පිං දුන්නෙමි.

‘‘උඹ මෙහෙම බෝඩිමේ ඉන්න එක මට කිසිම ප්‍රශ්නයක් නෙමෙයි.. ඒත්.. තව ටික දවසනේ මට ඉන්න වෙන්නේ.. වෙඩින් එකෙන් පස්සේ මට නදුන් අයියලාගේ ගෙදර යන්න වෙනවා. ‘‘ ඇගේ නෙත් වේදනාවෙන් පිරී තිබුණාය.

‘‘ඉතිං ඕකට දුක් වෙන්නේ ඇයි.. මට පුළුවන් සුදු නංගිත් එක්ක ඉන්න.‘‘

‘‘ඒකනේ මම ඉන්නේ...‘‘ දිය බේරෙන් කෙහෙ රැලී ළා රෝස පැහැ තුවායකින් පිස දමමින් නිපුණි කාමරය ඇතුල් වූවාය. ඇගේ පැමිණිමත් සමග මුළු කාමරයම  ඉමිහිරි සබන් සුවදක් ඇදී ගියාය.

‘‘අම්මේ..  ගෑනුළමිස්සියක් නාන වෙලාව..  හදා ගන්නවකෝ ලෙඩක්...‘‘ මුහුණේ තිබුණ අදුර මැකෙද්දී ඇය නිපුණු දෙස බලා සිනාසුනාය.

‘‘ඒක නෙමේ මොකද්ද දැන් කිය කිය වුන්නේ... මම එද්දී..‘‘ සුදු නංගි සුරතලය පාමින් ගානට කතාවෙන් ලිස්සා ගියාය. හවසට දිය නෑ විට සයුමිගෙන් දොස් අසන්නට සිදු වන බව ඇය දැන වුන්නාය.

‘‘හ්ම්ම්ම්... මම සදාට ජොබ් එකක් හෙව්වා..‘‘

‘‘ඉතිං ලැබුනද?‘‘ මම දෑස් දල්වාගෙන ඇය වෙතට ළං වුවෙමී.

‘‘අයියෝ.. අතත් තව හරියට අඩු නෑනේ සයු අක්කී... ‘‘ මුහුණ පුළුටු කර ගත් නිපුණි සයුමිගේ උරහිස මත හිස තබා ගනිමින් පැවසුවාය.

‘‘හෙව්වට අත අඩු වෙනකන් යන්න දෙන්නේ නෑ.. නදුන් අයියාලගේ කම්පැනි එකේමයි.. මටත් වඩා සුදුසු කම් තියෙනේ උබට... උබට වරදින්නේ නෑ බං..‘‘

‘‘අනේ තෑන්ක්ස්.. සයු... මට කියන්න වචන නෑ.. ‘‘ මම සිතට නැගුණු සතුටත් සමගම ඇය තදින් වැලද ගත්තෙමී. නෙතට නැගුණ කදුළු බිදු ඇහි පිහාටු තද කර තෙරපා පිටිමන් කළ මම මොහොතක් එලෙසම වුන්නෙමී.

‘‘කෙල්ලේ... උඹ දිනිදුගෙනුත් අහලම මේ ජොබ් එකට වරෙං‘‘

‘‘මම මොකටද එයාගෙන් අහන්නේ..‘‘ සිතට නැවුම් බලාපොරොත්තුවක් ලැබුණු මොහොතේ දිනිදුව සිහි කිරිම ගැන මට ඇය සමග අමණාපයක් ඇති විය. මම ඇගෙන් මිදී කව්ළුව වෙත පිය මැන්නෙමී. මගේ ජීවිතේ මින් ඉදිරියට උදා වන සතුටු තැන් වලත් , වේදනා තැන් වලත් දිනිදු සිහිකිරීම අතහැර දැමීම කළ නොහැකි කරුණක් බව මට හැගුණී.

‘‘එහෙම කියලා බෑනේ බං.. ඒ නමට හරි උබේ කසාද මිනිහා.. උඹ රස්සාවක් කරන්න ඕන නැති නිසා වෙන්න ඇතිනේ.. උබ මෙහෙ ඉන්නවට අපිට සල්ලී දෙන්න හැදුවේ.. බලෙන්ම බඩු ගෙනත් දැම්මේ.‘‘ ඇගේ කතාවද සත්‍යයකි. නමුත් මම තව දුරටත් ඔහුට අවශ්‍ය විදියට ජීවත් විය යුතු නැත. නමුත් මම රැකියාවකට යාමට තීරණය කළ බව ඔහුට කියන්නට තීරණය කලෙමී.

‘‘තව එකක්.‘‘

‘‘ඒ මොකද්ද?... ‘‘මම කවුළු අසල බිත්තියට පිට දී සයුමී දෙස බැලුවෙමී.

‘‘දිනිදු අයියා තාම සුදු නංගී මෙහෙ බව දන්නේ නෑ... මම ගියාම හරි සුදු නංගී මෙහෙ බව දැන ගත්තම මොනවා වෙයිද මන්දා..‘‘

‘‘මොනවා වෙන්නද?... මම ඇත්ත දන්න බව එයත් දැන ගන්න ඕනේ.. උබ ඔහොම කියන්නේ.. මම ආයි  දිනිදු එක්ක පවුල් කයි කියලා උඹ හිතනවද?.‘‘   කෝපයත් සමග වේගයෙන් ඇවිදගෙන පැමිණි මම ඇද මත හිද ගත්තෙමී.

‘‘නෑ.. නෑ.. බං.. උඹට හැමදාම ඔහොම ඉන්න බෑනේ.. දවසක දිනිදුගෙන් වෙන් වෙන්න ඕන.. උබ ස්වාධීන වෙන්න නම්.. ඒකෙදී උබට අවාසී වෙයි. මේවා.‘‘ සයුමි මටත් වඩා මං ගැන හුගාක් දුර සිතා තිබුණාය.

‘‘නිකමට  උබම හිතහං... උබ ගගනගෙන් ඈත් කරපු දිනිදු අයියා.. උබ ආයෙත් ගගන එක්ක යාළුකමක් හරි තියෙන බව දැන ගත්තොත් උබට නිදහස දෙන්නේ  නෑ.. එයාට ඕනේ... උබව ගගනගෙන් ඈත් කරන්න.. ඕනෙත් ඒක... ඕනේ වෙලා තිබුණෙත් ඒක..‘‘

‘‘ඇයි  බං දිනිදු අයියා එහෙම කරන්න ඇත්තේ.‘‘ විවාහය දවසේ මුල්ම රාත්‍රියේ මගේ සිතට නැගුණ ඒ පැණයට මට තවම පිළිතුරු අහිමි ගැටළුවකී

‘‘හිතා ගන්න බෑ බං.. දිනිදු අයියට මානසික අව්ලක් වත් තියෙද?.. උබට ආදරේ නැතුවත් නෙමේ.. උබ දන්නවද මට දවසකට කෝල් කීයක් ගන්නවද කියලා.. පව් කියලත් හිතෙනවා බං..‘‘ මම නැවතත් නිහඩ කල්පනාවකට වැටුනෙමී.

    දවස් කීපයකට පසු  නදුන්ගේ ව්‍යාපාරයේ සම්මුඛ සාකච්චාවට සහභාගී වුණ මා හට සම්මුඛ පරීක්ෂණ වලින් තොරව රැකියාව හිමි විය.  දිනිදුට ඒ බව දැනුම් දුන් මම එහි සේවය කිරීම ආරම්භ කලෙමී. විවාහය පෙර තිබුණාටත් වඩා සැහැල්ලු බවක් මට ඒ ජීවිතය තුළින් දැනුනෙමී. නමුත් දිනෙන් දින  දිනිදු මගේ ළග අසරණයෙකු ලෙස හැසිරෙද්දී මගේ සිත එක් තැන් කර තබා ගැනීම මට අපහසු විය. නමුත් ඔහු වැරදී හදාගෙන ඇති බව පිළිගන්නටද මම අකමැති වුයෙමී. මීට ඉහත මීට නොදෙවෙනී රංගනයකින් මා අසරණ කළ ඔහු මම කෙසේ විශ්වාස කරම්ද?. ඔහු මගේ සිත බිද දමා අවසන්ය. එනිසා හැකිතාක් මම ඔහුව මගහැරියෙමී.

     සයුමී පැවසු අයුරිනම් විවාහයෙන් පසු නදුන්ගේ නිවසෙහි පදිංචියට ගියාය. ඇගේ විවාහයට කැපවීමෙන් උදව් කළ මම ඇගේ ජීවිතයට ආසිරි පැතුවෙමී. ඉන් පසු නවාතැන්පල තුළ ඉතිරි වුයේ මමත් නිපුණිත් පමණකි. පරණ පුරුදු අයුරින්ම අපි දෙදෙනා ඒ කුඩා බෝඩිම් කාමරය තුළ ජීවත් වුනෙමු.නමුත් අප දෙදෙනාටම සයුමි නැති අඩුව ලොකුවටම දැනෙන්න විය. ජීවිතයේ තිබු අවිවේකී බව හමුවේ ඒ අඩුව දුරු කර ගනීමට අපිට පහසු නොවීය..

‘‘මාර වැඩේනේ සදා අක්කී.‘‘ මම කාර්යාලීය සේවය අවසන් කර නවාතැනට ඇතුල්වන විටම නිපුණි මා  ඉදිරියටදිව ආවාය.

‘‘ඇයි සුදු නංගා.‘‘

‘‘හෙට සුදු අයියා මෙහේ එනවා කිව්වා.‘‘

‘‘මොනවා... ඔයා මට පොමිස් වුණා නේද කියන්නේ නෑ කියලා.‘‘ මම බෑගය ඇද මතට වීසි කර දමා කොණක වාඩු වුනෙමී.

‘‘අනේ අහන්නකෝ සදා අක්කී... සත්තයි මං පල්ලා.. මම කිව්වේ නෑ.. ඒත් එයා දෙයක් දන්නවා වගේ..මගේ කටින් අල්ලන්න වගේ හුගක් ප්‍රශ්ණ කලා.. මම අමාරුවෙන් බේරුණේ..‘‘

‘‘එහෙමද?.. හෙට නිවාඩු දවසනේ.. මම කොහෙටද යන්නේ.. මට බෑ නංගා ගගනට මුණ දෙන්න.. දැන් මම ඉන්න තත්වේ දැක්කම එයාට මං ගැන හුගක් දුක හිතෙයි.. මට බෑ ඒ හිතට ආයි වදයක් වෙන්න.‘‘

‘‘මම දන්නවා අක්කියො....‘‘ ඇය මා අසලම වාඩී වී උරහිස පිරිමදින්න විය.

‘‘මම සයූලගේ ගෙදර යන්නම්....පව් අළුත බැදපු කපල් එකට නිවාඩු දවසෙත් නිදහස නැති කරන එක හොද වැඩක් නෙමෙයි.. ඒත් කරන්න දෙයක් නෑ..‘‘

‘‘ඒත් බෑනේ අක්කී...‘‘

‘‘ඇයි..‘‘

‘‘එයා දැනගෙන මම බෝඩ් වෙලා හිටියේ සයුමි අක්කිත් එක්ක කියලා.. ඔයා ගැන විස්තරයක් දැන ගන්න සයු අක්කිලාගේ ගෙදරත් යන්න ඕනේ කිව්වා.

‘‘එහෙමද?.‘‘ ඒ පාර මට මේ මොකද්ද වෙන්න යන්නේ.. මම කොහොම හරි හෙට දවස මගෑර ගන්න ඕන.. අම්මව දැක්කෙත් නෑ මාස දෙකකින්.. ලිව්මක් වත් හරියකට යවා ගන්න බැරි වුණා.. ගමේ ගිහින් ආවා නම් හරි. ඒත් මම තනියම.. හැමෝම අහයි දිනිදු අයියා කෝ කියලා.. වෙඩින් එකෙන් පස්සේ ගමට යන මුල්ම වතාවනේ.. ඉතිං දිනිදු නැතුව ගියොත් නම් මට ඇත්ත කියන්නම වෙනවා.

‘‘මොකද අක්කී කරන්නේ..‘‘

‘‘මම ගමේ ගිහින් එන්නම් නංගා.. ඔපිස් එකෙන් තව දවසක් වැඩිපුර නිවාඩු ඉල්ල ගන්නවා.‘‘ කෙසේ හෝ නවාතැනෙන් පිටව සිටින්නට සිතා ගත් මම පැවසුවෙමී. එදා මහ රැයක් වන තුරු කල්පනා කළ මම අම්මා බලන්න යන්නට තීරණය කලෙමී. ජීවිතයේ මෙතරම් දේ වලට මුහුණ දුන් මම ඒ ලැජ්ජාවද විද දරා ගන්නට සිත සාදා ගත්තෙමී. අද නැතත් ජීවිතයේ යම් දිනයක මට ඒ ලැජ්ජාව විදින්නට වන බව මම දනිමි. අම්මා දකින්නට තිබෙන ආසාවත් සමග මම ගමනට සූදානම් වුනෙමී. මම කිසිදා තනිව එතරම් දුරක් ගොස් නැත. මීට පෙර සෑම වරකම මා පරිස්සමින් රැගෙන ගියේ අම්මාය. දැන් මම තනි ගැහැනියකී.

 ‘‘අක්කී ඔයා යනවමද?.‘‘

‘‘ඔව් නංගා ඇයි...‘‘ මම මෙන්ම නින්දක් නැතිව කල්පනා කරමින් සිටි නිපුණි  මගේ පසට හැරුණාය.

‘‘අනේ අක්කී.. ඔයා එක පාරක් සුදු අයියව හම්බෙන්න.‘‘

‘‘ඇයි නංගා එහෙම කියන්නේ.. ඔයා ආසද ගගන අයෙත් දුක් විද විද ජීවත් වෙනවා දකින්න.‘‘ මම  ඇගේ අදුරු වී තිබූ මුහුණ සිවුම්ව පිරි මැද්දෙමී.

‘‘සුදු අයියා දැනුත් හොදින් නෙමේ අක්කී ඉන්නේ... ඔයා දැක්ක ම එයා හුගක් සතුටු වෙයි.‘‘

‘‘මම කියන දේ ඔයාට තේරෙන්නේ නෑ පැටියෝ.‘‘

‘‘අනේ මන්දා අක්කී..‘‘ මම ඇය සමගම සුසුමක් පිට කලෙමී. ඉන් පසු අපි අතර ලොකු නිහඩ බවක් උදා විය.

‘‘අක්කේ.. දිනිදු අයියටත් කියලා යන්න.. නැත්තම් හෙට එයත් මෙහෙ එන්න ඉඩ තිවෙනවා.‘‘ දෙයියනේ ගගනයි දිනිදුයි එකට හම්බ වුනොත්.. මම මෙහේ ඉන්න බව හරියටම දැන ගන්නවා. අමාරුවෙන් හිත එකග කර ගත් මම දිනිදුට ඇමතුමක් ගත්තෙමී. නමුත් ඔහු සමග පැවිසිය යුත්තේ මොනවාද? පැවසිය නොයුත්තේ මොනවාද යන්න සිතා ගැනීම අපහසුය. මම සුදු නංගී එක්ක ඉන්නේ කියලා කියන්න පුළුවන්ද?. හෙට ගගන මෙහෙ එනවා ඔයා ඒක නිසා මේ පැත්තේ එන්න එපා කියන්න පුළුවන්ද?  නෑ නෑ.. ඒවා කියන්න ඕනේ නෑ ගමේ යන බව විතරක් කියනවා. නිවාඩු දවස නිසා මම මගාරින්න කිව්වා කියලා හිතන් දිනිදු මෙහෙ එයිද?

‘‘හෙලෝව්... සුදු මැණික..‘‘ ඔහු තරමක් බීමත්ව ඇති බව ඒ වචනයෙන්ම මම වටහා ගත්තෙමී.

‘‘දිනිදු අයියේ.. ගෙදර නෙමෙද ඉන්නේ..‘‘

‘‘නෑ කොල්ලේ.. මගේ කෙල්ලට මාව මතක් වුණා නේද එහෙනම්.. මට ගෙදර ගිය දවසක් මතක නෑ..‘‘ ඔහු පිස්සුවෙන් මෙන් කියවන්න වුවේය.

‘‘හා... හා.. මට ඒවා වැඩක් නෑ.. මම මේ...‘‘

‘‘ඇයි මගේ කෙල්ලේ වැඩක් නෑ කියන්නේ.... පලයං යන්න පැත්තකට තමුසේ තමා මගේ සදාව මට නැති කලේ.‘‘ ඔහු ළග සිටික කිසිවෙකුට දොස් නගනු මට ඇසුනි.

‘‘ සොරි සොරි.. ඔයාගේ කෙල්ලට කියන්න මම ඔයා එක්ක ආයි පව්ල් කන්න එන්නේ නෑ කියලා.. මම මේ.. පණිවිඩයක් කියන්න ගත්තේ..‘‘

‘‘මොකද්ද මගේ කෙල්ලේ..‘‘ ඔහු නැතත් විමසුවේය.

‘‘මම හොට අම්මා බලන්න ගමේ යනවා..‘‘

‘‘තනියෙන්... එපා කෙල්ලේ.. ඒක ඔයාගේ ජීවිතේට හොද නෑ.. මට සමාවෙයං කෙල්ලේ උබට ලැජ්ජා වෙනවා දකින්න මම ආස නෑ.‘‘ ඔහුගේ වචන වැලපුමක් බවට පරිවර්ථනය වෙමින් තිබුණේය.

‘‘ඕවා හිතන්න තිබ්බේ හුගක් කලිං.. මම තියනවා.‘‘ මම ඇමතුම විසන්දි කර දැමුවෙමී. ඔහුගේ හැසිරීම සමග මට ඔහු ගැන දැනුනේ කළකිරීමකී.

   පසු දින පාන්දරින් අවදී වු මම අළුයම කෝච්චිය අල්ලා ගැනීම සදහා පිට වුණෙමී. බස් නැවතුමට යාමටත් පෙර මා අසල නතර වුයේ දිනිදුගේ කාර් රථය විය.

‘‘සදා...‘‘

නැවත හමුවෙමු.

සිතුවිලි ගැලපුම සඳු

හිරුයි තරුයි.

හතලිස්වන කොටස.

‘‘ඔ....යා....‘‘ මම දුටු විගසම පුදුමයෙන් මුව අයා ගත් ඇයද ඇගේ අත ඉබේම මුව මත රදවගෙන වුන්නාය.

‘‘සදා ව දන්නවද නංගා....‘‘ ඒ වෙන කොට නා ගෙන කාමරයට ඇතුල් වු සයුමි තෙත කොණ්ඩය පිසදමින්  නිපුණි ළග නතර වුණාය.  මගෙත් නිපුණිගේත් පුදුමයෙන් පිරිණු දෙනෙත් දෙස වරින් වර බැලු ඇය අපෙන් ප්‍රශ්න නගන්නට විය.

‘‘ඔයා නේද?... සදා... අර..‘‘

‘‘ඔව් ඔව්... මම තමා ගගනගේ ස්කෝලේ යාළුවා සදා... එතකොට ඔයා නේද... සුදු නංගී..‘‘ මම ඒ වන විට සියල්ල පැහැදිළිව සිහිගන්වාගෙන සිටියෙමී.

‘‘මෙයාද උඹ කිව්ව සුදු නංගී... අඩේ බං විශ්වස කරන්නත් බෑනේ... උඹ කිව්ව කෙල්ලද මේ.‘‘ එවර සයුමිගේද නෙත් විසල් විය. මට නම් ඇය ගැන ලොකු වේදනාවක් වත් තරහක් නොවීය. ඇය නිසා හෝ ගගන සතුටින් සිටීම ගැන මම නිතැතින්ම සතුටු විය.

‘‘මේක මහ.. පුදුම හමු වීමක් සයු අක්කී... මම හැමදාම පැතුවේ.. සදා අක්කව මට මුණ ගැහෙන්න එපා කියලා.‘‘ කනස්සල්ලෙන් යුතුව ඇද කොණක වාඩී වූ ඇය කල්පනා කරන්නට පටන් ගත්තාය.

‘‘ඒ මොකද නංගා... සදා කියන්නේ හොද කෙනෙක්... එයාගේ හිතේ ඔයා ගැන පොඩි කහටක් වත් නෑ.. නේද සදා..‘‘ සයුමි මා දෙස බලා හිස සැලුවා. ව්‍යාජව නොව හැබෑ සිනාකින් මුව සරස ගත්තු මම නිපුණි ළගට කිට්ටු වුනෙමි. මට ඇය සමග කිසිදු අමණාපයක් නොතිබු අතර ගගන සතුටින් සිටින බව දැන ගන්න මට අවශ්‍ය විය.

‘‘ඇයි සුදු නංගා දුකින් වගේ... මට ආරංචී ඔයාලත් එන්ගේජ් වුණා කියලා.‘‘

‘‘එන්ගේජ් වුණා .. මමයි සුදු අයියයි.....‘‘  ඇගේ විසල් නෙත් මා දෙසට යොමු විය.

‘‘ඇයි.... ‘‘

‘‘කවුද සදා අක්කි ඔය කතාව කිව්වේ.... ‘‘ඇගේ මුහුනේ තිබුනේ පුදුමාකාර වේදනාවක් විය. ඇයට මා සමග පවසන්නට හුගක් දේ ඇති බව ඒ අහිංසක ඇස් දෙක පැවසුවාය. මම හිතු අයුරු මොන තරම් වැරදිද යන්න මා හට ඒත්තු ගැන්වෙමින් තිබුණාය. නිපුණී නොහොත් සුදු නංගී යනු සැබවින්ම අහිංසක , හුරුබුහුටි  ඒවගේම දගකාර චරිතයක් බව ඇය  ඇසුරු කළ මේ මොහොතට මට වැටහී තිබුණී. බාහිර පෙනුපෙන් මිනිසුන් මැණිය නොහැකිය. එනිසා තවත් ඇගේ හදට කිට්ටු වන්නට මම සිතා ගත්තෙමි.

‘‘නංගා තේ ටිකක් බීලම වොශ් එකක් දා ගමු..‘‘ සයුමී එලෙස පැවසුවේ  විදුලි කේතලයට වතුර එක් කර විදුලි රැහැන සවි කරන ගමන් වුවාය.

‘‘ඒක හොදයි.....‘‘ ඇග දොවා ගත් පසු දැනුන නැවුම් බවත් සමග තේ එකක්  පානය කරන්නට ඇත්නම් කියා මම සිතමින් වුන්නෙමී. පුදුමයකී මොතරම් දවස් මම සිතන පතන කිසිත් සඵල නොවූ ජීවිතයේ, යම් යම් සඵල වීම් මතුවෙමින් තිබුණි. දිනිදුගෙන් මිදුන  පසු මට මොනතරම් නම් සැහැල්ලුදැයි මම සිතුවෙමී.

‘‘මේ අහන්න සදා .. අක්කී... මට ලොකු දෙයක් කියන්න තියෙයි.. ඒ වගේම සොරි මගේ අක්කී... හුගාක් සොරි... මම හිතුවේ නෑ මම කරන වැඩෙන් අපේ සුදු අයියට මෙහෙම වෙයි කියලා.‘‘ වැටෙන්නට ආසන්න වු කදුළු පුරවා ගත් නෙත් යුවල බිමට හැරි තිබුණාය. අමාරුවෙන් යහන මත වාඩී වූ මම ඇයව මගේ පැත්ත හරවා ගත්තේ ගගනගේ ජීවිතේට සැනසුමක් නොමැති බව ඇගේ වචන අතරෙ සැගවී තිබූ නිසා විය. වේදනා දෙන අත අනෙක් අතින් ඔසවා උකුල මත ලබා ගත් මම ඇගේ උරහිස මත අතක් තැබුවෙමී. ගගන මට රිද වූවත් ඔහුගේ සතුටට වෙනුවෙන්ම සතුටු වුණ මා අද ඔහු වේදනාවෙන් බව දැන ගත් විට කෙසේ උහුලන්නද?.

‘‘මොකද්ද නංගා ඒ කතාව.. ගගනට මොකද වුනේ....‘‘ ඒ කතාවෙන් පුදුම වුණ සයුමිත් අපිට කිට්ටු වුවාය.

‘‘මගෙයි සුදු අයියගෙයි අතර සහෝදරකම හැර වෙන කිසිම බැදීමක් නෑ... මම දැනන් හිටියෙත් නෑ... සුදු අයියා ඔයාගෙන් ඈත් වෙන්න මාව පාවිච්චී කලා කියලා...‘‘

‘‘එතකොට අර එෆ්බී දැම්ම පොටෝස්... ඔයා මට කෝලුත් කලේ...‘‘ දැන් නැවතත් අග මුල පැලී ඇත. නිපුණි එක්ක සම්බන්දයක් නැත්තම් ඇයි මගෙන් ඈත් වුනේ...

‘‘ඒවා ඇත්ත... කොල් කලෙත් මම... ඒ සුදු අයියා කිව්වා.. කෙල්ලෙක් එයාට ඇණයක් වෙලා ඉන්නවා උදව්වක් කරන්න කියලා.. ඒකයි මම එහෙම කලේ..ඒත් මම පස්සෙයි සිද්දිය දැන ගත්තේ අක්කේ... මට හුගක් දුකයි.. ඔයාලා මං හිංදා ඈත් වුණා.... ඇත්තටම ඒක මගේ පව්කාර කම.‘‘ ඇය ඈ පිටම වරද පටවා ගනිමින් වෑස්සෙන කදුළු බිද පිසලන්නට වුවාය.

‘‘දැන් ගගන මොකද කරන්නේ සුදු නංගා...‘‘ කදුළු හිර කර ගත් මම මගේ අවසානාව ගැන සිතවෙමි.

‘‘එයා දුකින් අක්කි... ඔයා දිනිදු අයියව බදිනකන් එයා මට ඇත්ත කිව්වේ නෑ.. අක්කා වෙඩින් එක දවසේ රෑ අයියට බැන්නා .. කිව්වා.. එයා දුකින්.. එයා නිසා ඔයාගේ ආදරෙට ... ජීවිතේට අවුලක් වුණාද කියලා.‘‘ මම පුදුමයෙන් ඇය දෙස බැලුවෙමී.

‘‘මට පැහැදිළිව කියන්න සුදු නංගා.. ඒ කියන්නේ එදා ගගන දිනිදුට කෝල් කලාද?.‘‘

‘‘ඔව්... එතන මාත් හිටියා....‘‘

‘‘ඒ කියන්නේ  දිනිදු මට ඇත්ත කියලා තියෙන්නේ.. ඒත් ඇයි නංගා ගගන මං ගැන දුක් වෙනවා නම් එහෙම කලේ..‘‘

‘‘ඔයා පටලන් අක්කී.. ඉන්න මම කියන්නම්..ඒත් අක්කි දැන් දිනිදු අයියා එක්ක රණ්ඩු කරන්න එපා මේවා අහලා...‘‘

‘‘එතන අළුතින් රකින්න  බැදීමක් නෑ නංගෝ... සදාගේ හිත හැදෙන්න වත් ඇත්ත කියන්න..‘‘ විදුලි කේතලය උණු වී අවසන් බවට දැනුම් දෙන හඩ ඇහෙද්දී සයුමි එලෙස පවසමින් නැගී සිටියාය.

‘‘සුදු අයියා වෙඩින් එකට එන්න හිටියේ ... ඒත් එන්න බැරි වුණා.. ආවත් ඔයාව දකින්න දුකයි කිව්වා.. ඒකයි එදා රෑ කෝල් කලේ.. මම ඉන්න තැනමයි කෝල් කලේ..‘‘

‘‘හ්ම්ම්ම්... ‘‘ මම නැවත ඇද වියලට හේත්තූ වී පසෙක හැර තිබූ කුඩා කවුළුවෙන් ඈතක නෙත රදවන් වුන්නෙමී... එදා දිනිදු ළග සිටිනු ගගන මුලින්ම දුටු දවස.. දිනිදු මුලින්ම අම්මත් එක්ක අපේ ගෙදරට ආපු සැදෑවට සමාන සැදෑවක් මට කවුළුවෙන් පෙනුනී. ඒ සෑදෑව මට  මොන තරම් කුරිරු වූවා දැයි මම සිතන්නට වුනෙමී.

‘‘සුදු අයියා කතා කරලා විශ් කලා.. දිනිදු අයියා කිව්වා.. අක්කා වොෂ් දානවා කියලා.. අපි හෝම් කමින් එකට එන්න ලෑස්ති වෙලා හිටියේ.. මොකද දිනිදු අයියා අපි දෙන්නටම ඉන්වයිට් කරලා තිබුණේ.. එයත් ඔයා වගේම දැනන් හිටියේ අපි එන්ගේජ් වෙලා කියලා.. ඒත් ඒක බොරුවක් අක්කී... සුදු අයියා ගැන චූටී මතකයක් හරි ඔයාගේ හිතේ තියෙ නම් ඒ මතයෙනුත් ඈත් වෙලා ඔයාගේ හිත හදන්නයි සුදු අයියා උත්සහ ගත්තේ....‘‘

‘‘මොනවද නංගියෝ කියන්නේ... ඇයි ගගන මාව මගෑරියේ.. මට හෝතුව දැන ගන්න ඔනේ.. එයාට හෝතුවක් තිබුණේ නෑ මගෙන් ඈත් වෙන්න... ආදරෙයි නොකිව්වට අපි අතර තිබුණ බැදීම එයා දන්නවා...‘‘ මම තරමක කෝපයෙන් පැවසුවෙමී.

‘‘කේන්ති නොහෙන නංගා කියන දේ අහන් හිටපනං... මට හිතෙන්නේ... උඹලා අතර ලොකු වැරදී වැඩහීමක් වෙලා.‘‘ අපි දෙදෙනාට තේ පිළිගන්වු ඇය ඇගේ තේ එකද අතැතිව අපි අසල වාඩී වුවාය.

‘‘මට හුගක් පස්සේ තේරුනේ අක්කකේ.. සුදු අයියා තාමත් ඇත්ත දන්නේ නැතුව ඇත.. ඒත් අක්කී හොද කෙනෙක්.. මට සයු අක්කි.. අක්කී ගැන හුගක් කියලා තියෙනවා.. ඒවත් එක්ක බැලුවම.. අක්කී ඇත්තටම සුදු අයියට වරදක් කලා වෙන්න බෑ...‘‘

‘‘අනේ පිලීස් නංගා... මගේ ඔලුවත් අවුල් වෙලා...‘‘

‘‘අක්කී මතකද සුදු අයියා අපේ ගෙදර නවතින්න ආපූ දවස.‘‘

‘‘ඔව්..‘‘ මට අමතක කරන්න බෑ ඒ දවස එතන ඉදන්ම මගේ ජීවිතේට ළං වුනේ කරදර විතරයි.. ඔව් ගගන ඔයා ඈත් වෙන්න ඈත් වෙන්න කරදර දුක් මගේ ළගට ඉගිල්ලිලා ආවා.

‘‘එදා සුදු අයියා උදේ ඉදන් බලන් හිටියා අක්කී කෝල් කරනකන්.. මට අක්කී ගැන කියලා තිබුණේ නෑ.. ඒත් පොන් එක දිහාම බලන් ඉද්දී මට තේරුණා.. ඒත්.... සුදු අයියයි මායි හුගක් ළගයි ..මම එයා ළග හැසිරුනේ පොඩි ළමෙක් වගේ... හුග කාලෙකින් සුදු අයියා දැක්ක නිසා එයා තනියෙන් කාමරේ ඉන්නවට මම ආස වුනේ නෑ... ඒකයි එදා කෝල් එකක ඉද්දී මම අයියව ඇදන් ගියේ.‘‘

‘‘හ්ම්ම්...‘‘

‘‘එදා කොල් කලේ අක්කී නේද?.‘‘

‘‘ඔව්.. දවසම බලන් ඉදිලා බැරි තැන ගත්තේ... මට දුක හිතුණා නංගියෝ.. ඔයා ගැන ගගන මට පොඩ්ඩක් වත් කියලා තිබුනේ නෑ‘‘ මට වැරදී තිබූ තැන් දැනෙන විට මගේ වේදනාව වැඩියෙන් මට දැනෙන්න විය.

‘‘මට එදා ඒකේ බරපතල කමක් තේරුනේ නෑ... ඊට පහු වෙනිදා උදේ පාන්දර මම අයියට තේ එක දෙන්න ආවේ... අයියා කෝල් එකක... මට ඊර්සියා හිතුණා එයා කෝල් කර කර ඉන්න ගත්තම මට පාළු නිසා. අනික ඔයා ගැන මට කියන්නේ නැති නිසා  මම කටින් අල්ල ගන්න හැදුවේ... මම හිතුවේ මම එහෙම කලාම සුදු අයියා මට ඇත්ත කියයි කියලා.‘‘ තවමත් උගුරක් වත් නොබිව මගෙත් නිපුණිගේත් තේ දෙක අත් මතම ඇල් වෙමින් තිබුණි. අපේ කතාවට සවන් යොවාගෙනම සයුමි රෑ අහාරය පිළියෙල කීරීමට සූදානම් වෙයි. ඇය මා වෙනුවෙන් වෙහෙසෙන අයුරු දැක මට දැනුන  වේදනාව තවත් වැඩි විය. තනි අතකින් ඇයට කිසිම උදව්වක් කළ නොහැකි එක ගැන මම තව තවත් දුක් වුනෙමි.

‘‘ඒත්..  සුදු අයියා මට ඔයා ගැන කිව්වේ නෑ.‘‘

‘‘හ්ම්ම්ම්ම්...‘‘

‘‘පහුවදා සුදු අයියා මට පොටොස් වගයක් පෙන්නුවා.. ඒවෑ හිටියේ ඔයයි.. දිනිදු අයියයි.. ඔයා දිනිදු අයියාගේ උරහිසේ ඔලුව තියාන හොදට නිදාගෙන හිටියේ..‘‘

‘‘මගෙයි දිනිදු අයියගෙයි..... ඒ කාලේ අපි අතර හොද යාළු කමක් වත් තිබුණේ නෑනේ.. ඉතිං කොහොමද එහෙම පොටොස් ගන්නේ..‘‘ මාර වැඩක්කේ.. ගගනගෙයි මගෙයි හැදුවා වගේ හදන්න ඇති.. ඒ කියන්නේ ගගනගේ හිත පාරලා තියෙන්නේ දිනිදු.. මෙහෙම ජරා මිනිහෙක්.. දැන් මාවත් එපාළු.. මොකටද මේ මිනිහා එහෙනම්  ගගනව මට නැති කළේ.‘‘

‘‘හ්ම්ම්ම්....ඔයාගෙයි ... දිනිදු අයියාගෙයි... සුදු අයියා මට කිව්වා.. මේ බලනවා සුදු නංගා.. මගේ පස්සෙන් එන කෙල්ලගේ බොයි ප්‍රෙන්ඩ් මට තර්ජනය කරනවා කියලා.‘‘

‘‘ගගන එහෙම කිව්වද?.‘‘

‘‘අක්කි කළබල වෙනවනේ.. ඉන්න කියනකන්.. මටත් දැනුයි ඒ කතාව තේරෙන්නේ..

‘‘හරි .. ඒ කියන්නේ.. දිනිදු ගගනට බැනලා තිබුණද?.‘‘  මට කතාව දැන ගන්න තුරු ඉවසුවක් නොවීය.

‘‘ඔව්.. මගේ කෙල්ලගෙන් ඈත් වෙලා ඉදපන්.. මට සදා කිව්වා උඹ එයාගෙන් ආදරේ ඉල්ලලා වද දෙනවා කියලා...තව හුගක් දේවල් තිබුනා... ඔය වගේ..‘‘

‘‘තව මොනවද?‘‘

‘‘සුදු අයියා යවපු මැසේජ් තිබුණා.. අපි අතර එහෙම බැදීමක් නෑ.. මම දැනන් හිටියේ නෑ.. උඹලා අතර එෆෙයාර් එකක් තියෙන බව. සොරි මචං උඹ අකමැති නම් මම යාළු කමත් අතාරින්නම්... එයත් එවලා  තිබුණා... ඒක කාටත් හොදයි සදා මගේ විතරයි.. දැක්කනේ.. සදා මාත් එක්ක සතුටින් ඉන්නේ ...උඹ අපි අතරට එන්න එපා ...ඔයා විදියට..අක්කී දිනිදු අයියා එක්ක යාළුයි කියලා ඒ මැසේජ් බැලුවම මටත් දැනුනේ..‘‘

‘‘අනේ... දෙවියනේ... මගේ හිතේ වත් තිබ්බේ නෑ... මේ ජරා මිනිහා.‘‘ මම කෝපයෙන් දත්මිටි කෑවෙමී.

‘‘ඇයි අක්කී...‘‘

‘‘මගේ කතාව මම පස්සේ කියන්නම් නංගා.. මට ගගන ගැන දැනගන්න ඕන මුලින්ම.‘‘ මම කෝපයත් සමගම පිටවුන කදුළු පිසදුවෙමී. හොදටම ඇල් වුන තේ එකද පසෙකින් තැබූ මම කතාවට සිත යොමන් වුන්නෙමී.

‘‘ඉතිං සුදු අයියා මගෙන් උදව්වක් ඉල්ලුවා...‘‘

‘‘මොකද්ද?....‘‘

‘‘ඔයාගෙන් බේරෙන්න මට එයාගේ ග්ර්ල් ප්‍රෙන්ඩ් වගේ හැසිරෙන්න කිව්වා.. ඒ වෙද්දිත් මට එෆෙයාර් එකක් තිබුණා.. ඒක සුදු අයියත් දැනන් වුන්නා.‘‘

‘‘මගෙන් බේරෙන්න...‘‘

‘‘ඔව්.. අයියා මට කිව්වේ.. කොල්ලෙක් ඉද්දී ඔයා එයාගේ පස්සෙන් එනවා.. කියලා... ඒත් මට දැනුනා අයියා දුකෙන් කියලා... ඒක නිසා මම ඇහුවා.. ඔයා බොරු නේද සුදු අයියේ... ඔයා බූට් එකක් කාලා නේද කියලා.. නෑ නෑ සුදු නංගා... මට උදව් කරන්න කිව්වා..‘‘

‘‘ඉතිං...‘‘

‘‘මම එයා කියන ඒවා කලා.. මම හිතුවේ ඔයා මහ නරක කෙල්ලෙක් කියලා.. සොරි අක්කී.. මම එහෙම හිතුවට.. මම හිතුවේ ඔයා.. සුදු අයියට බූට් එක තිබ්බා කියලා.. අද තමයි මම දැන ගත්තේ.. සුදු අයියට බූට් තිබ්බ සදායි... සයු අක්කා කිව්ව ආදරේ වෙනුවෙන් තනියෙන් අඩපු සදායි දෙන්නම ඔයා කියලා... මට වැරදුනා.. මම ඔයා ගැන හෙව්වේ නෑ.. මට දුකයි අක්කී.‘‘ තවත් කතා කළ නොහැකී වූ ඇය මගේ උකුල මත හිස හොවා ගත්තාය.

‘‘දුක් වෙන්න එපා සුදු නංගා... ඒ මගේ නොලැබිම .. ඔයාගේ වරදක් නෙමෙයි.‘‘

‘‘නෑ අක්කී.. මගේ වරද?.. මට එෆ්බී එකෙන් වත් ඔයා ගැන හොයන්න තිබුණා.‘‘

‘‘ඒත් අර පොටෝ.. ගගන රැවටුනා නම්.. ඒවා ඇත්තම වගේ ම තියෙන්න ඇති.. ගගන මාව මගාරිද්දී අඩලයි, කල්පනා කරලයි මම අසනීප වුණා.. කොහොම හරි එදා බෙහෙත් ගන්න ගිය වෙලේ අමාරුට ම මට කා එකේ නින්ද ගියා.. දනිදුට හොදට පොටෝ එඩිට් කරන්න පුළුවන්... ඒ එඩිට් එකක ප්‍රතිථල ඇවිත් තමා... මම අද මහ පාරට වැටිලා තියෙන්නේ...‘‘

‘‘ඔයා පව් අක්කී...‘‘

‘‘මොකද්ද සදා... ඒ කතාව‘‘ මම මුල්ම වතාවට මගේ මාසයකට සීමා වු පවුල් ජීවිතයේ අමිහිරි අත්දැකීම ඔවුන් සමග පැවසුවෙමි. ඒ කතාවත් සමග ම ඒ රුදුරු දවස් වලට සිතින් ගමන් කළ මා සැඩ සුළං බදු සුසුම් .. පිට කලෙමි.. යම් තැන් වල කියා ගන්නට බැරිව වචන සිර වුනෙමි.. යමු තැන් වල ඇඩුවෙමි. කෙසේ හෝ හිත යට කැකැරුන වේදනා සියල්ලම පවසා මම සිත නිදහස්  කර ගත්තෙමී. සියලු කතා වලින් අනතුරුව විනාඩී කීපයක් දෑස් තද කරගෙන සිටි මම ලොකු සුසුමකින් පසු නැවත අළුතිත් ජීවිතයක් පටන් ගන්නට ඉටා ගත්තෙමී.

‘‘උඹ පව් බං ... මොකට ඔය හැටි ඉවසුවේ... උබට පහුවදාම එන්න තිබුණේ.. මම එහෙම නම්.. එදා රෑමයි එන්නේ..‘‘ ඒ සයුමිගේ අදහස විය.

‘‘මටත් එහෙම කරන්න හිතුනා.. හුග පාරක් හිතුණා.. ඒත් මට අම්මට රිද්දන්න බැරි වුණා.. පව් බං මගේ අහිංසක අම්මා.. තාත්තා නැති වුණ දා ඉදන් මොන තරම් දුක් විදිනවද?.‘‘

‘‘අනේ මන්දා බං... ‘‘

‘‘මම වොස් එකක් දාන් එන්නම් අක්කිලා... ‘‘ ඇද මතින් නැගිට ගත් නිපුණි මෙතරම් වෙලා උකල මත තිබී බෑගය කාමරයේ බිත්තියේ තිබු ඇනයක එල්ලුවාය.

‘‘සොරි වෙන්න ඕනේ සයු අක්කී පණ.. ඔයා අද තනියෙමම ඉව්වා නේද?.‘‘ ඇය සයු ළග සුරතල් වන්න විය. ඇය තවමත් පුංචී දැරියක මෙන් වුවාය.

‘‘නංගා... මට පොරොන්දුවක් වෙනවද? ‘‘ මගේ හඩින් නිපුණි නැවතත් මා වෙත පැමිණියාය.

නැවත හමුවෙමු.

හිරුයි තරුයි.

තිස්නමවන කොටස.

‘‘ඉතිං බං ඩොක්ටර් මොකද කිව්වේ..‘‘ ඇය බෑගය කබඩ් එක මත තබාගෙන බෑගය තුළ තිබූ දේවල් පිටතට ගන්න වුවාය.

‘‘මොකුත් නෑ බං.. රිපෝට් ආවම අවුලක් නැත්තම් ටිකට් කපයි කිව්වා.‘‘

‘‘හෙටද?... නියමයි... අවුලක් වෙන එකක් නෑ බං.‘‘ ඇය නැවත කබඩ් එක හැර බැලුවේ මම ආහාර ගෙනද දැන ගැනීමට විය යුතුය.මම ඔවුන් ගිය පසු කිසිත් ආහාරයට ගන්න තබා කබඩ් එක හැර බැලුවේ වත් නොමැති නිසා කෑම ඒ අයුරන්ම තිබුණී.

‘‘ඒ බං උඹ මොකුත්ම කාලා නෑනේ... බලපං... නදුන් අයියලාගේ අම්මා උඹටම කියලා උයලා එවලා තිබුණේ..‘‘ බත් පාර්ශලය අතට ගත් ඇය මුහුණ අදුරු කරගෙන පැවසුවාය.

‘‘අනේ කන්න පිරියක් නෑ බං...‘‘ අමාරුවෙන් ඇදේ වියලට වාරු වූ මම පැවසුවෙමී.

‘‘නොකා නොබී කොහොමද මේක කමු.. බලපන් උඹේ දකුණු අතටමනේ මොකද්ද වෙලා තියෙන්නේ.. වරෙන් මම කවන්න.. ‘‘ ඇය සෙනහසින් මා අසලින්ම වාඩී වී මට අළුතින් රැගෙන ආ උණු උණු බත් එක කවන්නට වුණා.

‘‘කොහෙන්ද බං මේ උණු බත්.. උඹ වැඩට ගියේ නැද්ද?.‘‘

‘‘ගියා.. මේවා නදුන් අයියලාගේ ගෙදරින්.. මම දැන් වැඩ කරන්නේ නදුන් අයියාගේ ඔපිස් එකේ.‘‘ ඇය මා වෙත වතුර වීදුරුව ගෙන වතුර ටිකක් පෙව්වේ මට කැස්සක් පිට වු නිසාය. මගේ පපුව පිරිමිද ගත් මම අමාරුවෙන් හුස්ම ගනිද්දී ඇය බියට පත් වුවාය.

‘‘උඹට ස්මොලේ ගියාද?... ‘‘

‘‘හරි හරි බං... දැන් හරි... ‘‘ මම ඇයට කළබල නොවන ලෙස අතින් දැනුම් දුන්නෙමී.

‘‘හරි හරි කාලා ඉදපන් කතා කරන්න.‘‘ ඇය මට පෙරැත්ත කරමින් භාජනය තුළ දමා තිබූ ආහාර සියල්ල මට කැව්වේය. දවස් දෙකකට පසු ඇගට වැටුණ හරියාකාර ආහාරය සමග මට සවිමත් බවක් දැනුනී. අහාර වල තිබු රසයත්, මගේ යෙහෙළියගේ සෙනෙහසත් නිසා මම  කුස පුරවා ගත්තෙමී. කෙතරම් කුස පිරුණත් පල නැත. මොහොතින් මට දැනේනනේ හිස් බවකී. මගේ ජීවිතය හිස්.. කාලා බීලා සතුටින් සිටීමට මට වරම් නැත.

‘‘මොකද බං මූණ ඇඹුල් කරන්... දිනිදුව වත් මතක් වුණාද?.‘‘

‘‘උඹ හිතනවද මට මතක් වෙන්නේ නැතුව ඇති කියලා... උඹ දන්නවනේ අපි දෙන්නා අතර කොහොම බැදීමක්ද තිබුණේ කියලා.‘‘

‘‘වැඩක් නෑ බං... උඹව අසරණ කරලා දැම්මා ඒ බැදීම.‘‘ ඇයට හීල්ලුනිය. ඒ සමගම සුසුමක් පිට කල මම ඉවත බලා ගත්තෙමී.

‘‘ඒ පාර ඇයි....‘‘ ඇය නැවතත් මා අසල අසුන් ගත්තාය. සේලයින් කටුව සවි කර තිබූ අතින් මෘදුව අල්ලා ගත් ඇය මුහුණට එබුණාය.

‘‘මම හෙට කොහෙද යන්නේ..‘‘

‘‘ඇයි මගේ ළගට... මගේ පුංචි ඇදේ උඹටත් ඉඩක් තියෙයි බං... දුක් වෙන්න එපා.. මම උඹව තනි කරන්නේ නෑ.‘‘ ඇය මගේ කොපුලක් ආදරෙන් පිරි මැද්දාය.. ඒ වන විට නැවතත් මගේ නෙත් යුවල කදුලින් බොද වී තිබුණී.

‘‘ අඩන්න එපා බං... උඹගේ හිතට සැනසීමක් වෙනකන් මම උඹ ළගම ඉන්නවා.. මට කියලා සහෝදරියොත් නෑනේ.. උඹ තමයි මට ලැබුණ හොදම යාළුවා... උඹ වගේ හොද එකියක්ට මෙහෙම වුන එකයි මට දුක... මොකට කියනවද?... දිනිදුවට පින නෑ.‘‘ ඇගේ අවසන් වදන් පෙල අවේගශිලි වුවාය.තවත් විනාඩී කීපයක් මා සමග රැදී වුන් ඇය මට සමු දී පිටව ගියාය. ඇය නික්ම ගිය පසු මට දැනුනේ විශාල තනි කමකී. තනිකමත් දුකත් සමග  සටන් කරමින් සිටි මම දහසක් දේ කල්පනා කලෙමි. මම ඉදිරියට කුමක් කරම්දෝ සිතුවෙමී.

‘‘මිස් රෑ කෑම එහෙම ගත්තද?‘‘ කාමරයට ඇතුළු වු හෙදනිලධාරිනියගේ හඩින් අවදී වන මම ඇය දෙස බැලුවෙමී.

‘‘ඔව්... නර්ස්‘‘

‘‘වොස් රූම් එකට එහෙම එක්ක යන්න ඕනෙද?.. මම මේ ඉන්ජෙක්ෂන් ටික දෙන්න ආවේ.. ‘‘ ඇය මගේ අතින් අල්ලා ගෙන කටුව එහෙ මෙහේ කර පරීක්ෂා කරන්න වුවාය.

‘‘යාළුවා එකන් ගියා.. දැන් යන් ඕනේ නෑ... ‘‘ මද සිනහවක් නැගුවත් අතට ගසා තිබූ කටුවෙන් දැනුණ වේදනාව සමග මගේ දෙනෙත් සිහින් විය.

‘‘රිදෙනවද?... හෙට ටිකට් කපයිනේ... තවත් තැනක කටුව ගහන්න ඕනේ නෑ.. අදට පෙඩ්ඩක් ඉවසන් ඉමු.‘‘ සිරින්ජයක්  සහ කුඩා කුප්පියක් අතට ගත් ඇය මා සමග සිනාසුනාය.

‘‘ඒකට කමක් නෑ නර්ස්.... මට ඉවසන්න පුළුවන්..‘‘

‘‘හොද ළමයා... නිදා ගන්නේත් නෑ කල්පනා කරනවනේ... ඔන්න දැන් නින්ද යයි. ‘‘ ඇය එන්නත ලබා දෙමින් පැවසුවේය. අතේ නහර රිදිම් දීගෙන බෙහෙත් ඇග තුලට ඇදී යනු මට දැනුනි. නෙත් තද කර ගත් මම වේදනාව ඉවසා හිටියෙමී.

‘‘දැන් ඉවරයි මිස් ඇස් අරින්න..‘‘  ඇය පිටව ගිය පසු වැඩි වෙලා යන්නට මත්තෙන් මම නින්දට වැටී තිබුණී.. උදෑසන වන තුරුම සුව නින්දක් ලැබූ මම අවදි වුයේ යමෙක් මට අමතන හඩිනි.

‘‘සදා....‘‘ මම දෙනෙත් හැර බැලුවෙමී.. එය සිහිනයක් නොව හැබෑවකී. මා අසල සිටගෙන සිටියේ දිනිදුය.

‘‘දිනිදු අයියේ...‘‘ ඔහු මට කෙතරම් රිද්දුවත් ඔහු දුටු විගස මගේ සිත වේදනාවෙන් බර විය. වෛරය වෙනුවට මට දැනුනේ අසරණ කමකී.

‘‘මොකද කෙල්ලේ මේ කර ගත්තේ...‘‘ ඔහුගේ හඩ සෝකාකූල වුවේය.

‘‘මම කරගත්තේ නෑ.. ඔයාලා මට කළේ මේ සේරම.‘‘ මම එවර කෝපයෙන් ඉවත බලා ගත්තෙමි.

‘‘මොකද වුණේ කියන්න.. ඇයි ඔයා ගෙදරින් ආවේ.‘‘ ඔහු මගේ අතකින් අල්ලාගෙන විමසන්න විය.

‘‘ඇත්තටම ලැජ්ජාව කියලා එකක් නැද්ද දිනිදු අයියේ ඔයාට... කරන්න තියෙන බලු වැඩ සේරම කරලා .. ඔයාගේ අම්මා ලවා මාව ගෙයින් එළියට ඇදලා දාලා.. දැන් ඇයිත් අහනවා.. ලැජ්ජාව කියලා... නාමයක් වත් නැද්ද?.‘‘‘

‘‘අම්මා ඔයාව එළියට ඇදලා දැම්මා... ඒ මොකද?.‘‘ ඔහුගේ මුහුණ පුදුමයෙන් පිරී තිබුණි.

‘‘මොකද අහන්නේ... ඔයා අර එඩිට් කරලා  හදපු ජරා පොටෝ ටික අම්මට පෙන්නුවා.. ඒකනේ අම්මා මට බැනලා පන්න ගත්තේ...‘‘

‘‘මම ...‘‘ ඔහු ඇද අසල තිබූ අසුනට බර වී දෑතින්ම හිස බදා ගත්තේය.

‘‘මොනවද මේ වෙන්නේ.. අනේ දෙවියනේ.. මට තේරෙන්නේ නෑ.. මම අසරණයි... මට සමාවෙන්න සදා..‘‘ ඔහුගේ අදෝනාවෙන් මගේ හදවත අනුකම්පාවෙන් පිරී ගියාය.

‘‘ඇයි දිනිදු අයියේ.. ඔයා මට හංගන දෙයක් තියේ... ඒක මට කියන්න.. ඔයාගෙ ප්‍රශ්නයට මගේ ළග උත්තරයක් ඇති.‘‘ මම අමාරුවෙන් ඇද වියලට බර වුනෙමී.

‘‘නෑ.. නෑ.. සදා ඒ ප්‍රශ්නෙට විසදුම් නෑ... මට සමාවෙන්න කෙල්ලේ.. මම ඔයාගේ ජීවිතේ විනාශ කලා...  මම හිතලා කළේ නෑ.. ඉබේටම එහෙම වුණා....‘‘ ඔහුගේ අදෝනාව තව තව වැඩි විය. සැමදාමත් මා හඩවා නිහඩ වන ඔහු, අද තනිවම හඩයි. මම ඔහු දෙස බලා වුන්නෙමී. ඔහු ළගට ගොස් හිස අතගා හිත තුළ තෙරපෙන ගැටළුව දැන ගැනීමට මට අවශ්‍ය වුවත් ඒ සදහා මට අද වාරූ නැත.. ඇදෙන් බැස යා නොහැකිය. එක් අතක් පාවිච්චි කිරීමටද මට නොහැකිය. මොනවද මේ දිනිදු අයියා කියන්නේ.. එයා පොටෝ පෙන්නුවේ නැත්තම් ඇයි අම්මට තරහා ගියේ.. මට මේ සේරම විසද ගන්න තියෙනවා නම්.

‘‘ අනේ මට සමාවෙන්න කෙල්ලේ.. සමාවෙන්න මට ඔයා වෙනුවෙන් මොකුත්ම කරන්න බැරි වුණා..  මම අම්මට මොකුත් කිව්වේ නෑ.. ඔයාට පෙන්නලා බය කරත් ඒවා කාටවත් පෙන්නන්න මම හිතුවේ වත් නෑ..‘‘ කවදාවත් නැතිව ඔහු ඕනිවටත් වඩා කතා කරන්න වී තිබුණේය.

‘‘ඒවා වැඩක් නෑ... දැන් ඔයාට කොහෙමද අඩුයි නේද?.. මට සයුමී සේරම විස්තරේ කිව්වා.. මම එන ගමන් ඩොක්ටර්ව හම්බෙන්නත් ගියා.. ඔයාගේ ටිකට් කපනවා කිව්වා අද?.‘‘  දෑතින්ම මුහුණ පිස දා ගත් ඔහු නැවත පුටුවෙන් නැගිට මා අසලට පැමිණියේය.

‘‘එහෙමද?... රිපොට් ඇවිද්ද?.‘‘

‘‘ඔව්.. ඒවා නෝමල්... මම එන්නම් දවල් වෙලා එක්ක යන්න... ‘‘

ඔහුගේ වචනයත් සමග මම පුදුමයෙන් ඔහු දෙස බැලුවෙමී.

‘‘මාව ආයිත් ඔයාලගේ ගෙදර එක්ක යන්න... පිස්සු හැදීගෙන එනවද?.‘‘

‘‘ඇයි ඔයා වෙන කොහෙ යන්නද?‘‘ ඔහු පෙරලා විමසුවේය.

‘‘මම යන තැන හොයන්න ඕනේ නෑ.. දැං වත් මට ..මගේ...නිදහසේ ඉන්න දෙන්න.. මම කරන කියන ඒවා හෙව්වේ නැතුවට කමක් නෑ.‘‘  මට නැවත ඔහු සමග යාමට කිසිම උවමනාවක් නොවීය. මම එක හෙළාම අකමැත්ත ප්‍රකාශ කලෙමී.

‘‘එහෙම කියලා කොහොමද .. ඔයාළගේ අම්මත් නෑ.. ඔයාගේ වගකීම තියෙන්නේ මට.‘‘

‘‘දැන්ද වගකීම මතක් වුනේ...  අනේ ප්ලීස්... වැදලා කියන්නම් මට මගේ පාඩුවේ ඉන්න දෙන්න.‘‘ ඒ සමගම මම ගස්සා ඉවත බලා ගත්තෙමී.

‘‘හරි සදා.. ඔයාගේ කැමැත්තක්... ඒත් ඔයා කොහෙටද යන්නේ කියලා විතරක් මට කියන්න... ඔයාට ඕනි දෙයක් ඉල්ලන්න මම දෙන්නම්.. ඊට වඩා දෙයක් මට කරන්න බෑ... ඔයාව ආයෙත් අරං ගිහින් වද දෙන්න මට බෑ... ‘‘ අවසානයේ ඔහුගේ හඩ පවා වේදනාකාරීය. කුමක් හෝ ලොකුම හේතුවක් ඇති බව නම් තක්කයටම විශ්වාසය.

‘‘මට ඔයාගෙන් මොකුත් එපා... මගෙන් ඈත් වෙලා ඉන්න .. මට නිදහසේ ජීවත් වෙන්න දෙන්න.‘‘ මම ලද අවස්ථාවෙන් ප්‍රයෝජන ගනිමින් පැවසුවෙමී. තවත් කිසිවක් නොපැවසූ ඔහු නිඩවම බලා වුන්නාය. ඒ නිහඩ බවත් මුහුනේ රැදුණු පසුතෑවිමත් මගේ හදවත උණු කර ඔහු කෙරෙහී යලිත් අනුකම්පා උපද්දවන්නට උත්සහ ගන්න වුවාය. ඒ  හේතුව නිසාම මම තවත් ඔහු දෙස නොබලා ඉන්නට වෙර දැරුවෙමි.

‘‘ආ... දිනිදු අයියා.. කවුද දන්නේ නෑ.. එන්න පාර කිව්වේ...‘‘ ඒ එක්කම වගේ මලු කීපයක්ම උසවාගෙන කාමරයට ඇතුල් වුනේ සයුමිත් නදුනුත් විය. ඔවුන් දැකීමෙන් තිගැස්සුනු ඔහු අපහසුවෙන් මුහුණ හංගා ගැනීමට උත්සහ ගත්තේය. මට කෑම, අළුත් පිරිසිදු ඇදුම්, ඇදට ඇතිරිලි, කොට්ට උර , තුවා.. ඒ සේරම සයුමි කවර වලින් එකින් එක එළියට ගද්දී දිනිදුගේ මූණ තවත් වෙනස් වුණා. දිනිදුට තේරුම් යන්න ඇති එයා මට ආදරෙන් සැළකුවේ නැතිවට අනිත් අය මට හුගක් ආදරේ කරන බව. දිනිදුව ගනනකටවත් නොගත්ත සයුමී මම උදේ ආහාරය පෙරැත්ත කර කර කැව්වා. දිනිදුගේ බෙරි වුණ මූණ දැක්කම මට කන්න  පිරියක් ඇති නොවුන නිසා මම කෑම ප්‍රතික්ෂේප කළෙමි.

‘‘මේ මිස්ගේ ටිකට් කපනවා කිව්වා දවල් වෙද්දී.‘‘ කාමරය හිස පෙවූ හෙදනිළධාරිනියක් පැවසුවාය.

‘‘හරි නර්ස් මම එන්නම් පේමන්ට් ගෙවන්න.‘‘ නදුන් ඇයට පිළිතුරු දුන්නේ නොසිතපු අයුරින් විය. ඔහු ඇය පසු පසම කාමරෙන් පිට වන්නට සැරසුණේය.

‘‘මේ මිස්ගේ සේරම පේමන්ට් මේ මහත්තයා ගෙව්වනේ.‘‘ හෙදනිළධාරිනිය පැවසූවේ දිනිදුව පෙන්වමින් වුවාය. හිස ඔසවා වත් නොබැලූ ඔහු සංසුන්ව සිටියේය. ඔහු කුමන අයුරෙකද යන්න මට වටහා ගත නොහැක. අහිංසක පෙනුමක් මවාගෙන නැවතත් මාව ආපයකට ඇද දමන්නට පැමිණි යම පල්ලෙක් ලෙස මම වරෙක  ඔහු ගැන සිතුවෙමී. කීපවරක්ම මිනිසුන් විශ්වාස කර මම ලොකු වේදනාවන්ට මැදි විය. එනිසාම සිතට නැගුණු වේදනාවට පිටතට එන්නට මම ඉඩ නොදුන්නෙමී. තවත් ඔහුගේ රංගනය ඉදිරියේ මම රසිකයෙකු නොවීමට ඉටා ගත්තෙමී.

‘‘එහෙනම් කෙල්ලේ.. අපි දවල්ට එනවා ඔයාව එක්ක යන්න... බෝඩිමට ගිහින්ම නිදහසේ මොනා හරි කමු.. මම බෝඩීමේ ආන්ටිටත් කියලා අමාරුවෙන් කැමැත්ත ගත්තා... ‘‘ ඇගේ මුහුණේ තිබුණේ පුදුමකාර සෙනෙහසක්, දිනිදුගේ මුහුණේ තිබුණේ ඊට සමානම අසරණ කමකි. ඔවුන් දෙදෙනාම දෙස මාරුවෙන් මාරුව බැලු මම හඩනවාද සිනහා වෙනවාද  සිතා ගත නොහැකිව දෙගිඩියාවෙන් බලා වුන්නෙමී.

‘‘මම ගිහින් එන්නම් සදා... මොනවා හරී ඕනේ වුණොත් මට අනිවාර්යෙන් කියන්න.... ‘‘ පුදුමඑළවන සුළු වැකියක්  පැවසු ඔහු සයුමි දෙසවත් නොබලා පිටව ගියේය. සයුමි ඔහුව එතරම් තැකීමක් නොකළ නිසා ඔහුට වේදනාවක් දැනෙන්නට ඇත.

   සියල්ලන්ම පිටව ගිය පසු  මම තනිවම සිතුවෙමී. ගත යුතු තීරණයත් ගැන මට පැහැදිළි වැටහීමක් නැත . කෙසේ නමුත් නැවත දිනිදුගේ නිවසට නොයාමට මම තීරණය කලෙමී.

    මාව ඇයගේ තාවකාලික නවාතැනට කැදවාගෙන ඇය මා වෙනුවෙන් සියල්ල ඉටු කරන්න විය. මා වෙනුවෙන්ම වරුවක නිවාඩුවක්ද ගෙන පැමිණ තිබූ ඇය  ඇගේ අතින්ම දවල් ආහාරය පිළියෙල කර දුන්නාය.

   හැරෙන්නටවත් ඉඩක් නොමැති කාමරය තුළ දෙපසට වන්නට කුඩා ඇදන් දෙකකි. තවත් කොණක කුඩා මේසයකි.. ඒ මත තනි ලිපක් සහිත ගෑස් ලිපකී..  ඉඩ කඩ අඩු වුණත් තමන් විසින්ම ආහාර පිස ගැනීමට සිතූ ඇය මුළුතැන් ගෙයට අවශ්‍යම කරන කලමණා පමණක් කාමරයේ කොණකට කර සූදානම් කර තිබුණි. තවත් කොණක කුඩා රූපවාහිනියකි.. ඒ අසලම විදුලි පංකාවකී.. කාමරය හරහා බැද තිබූ වැලක මැද එල්ලන ලද ඇදුම් රැසකී. ඇදුම් අසුරා තබන්නට කුඩා අල්මාරියක්ද විය.. සියලු බඩු බාහිරාදිය තැබූ පසු කාමරය  මැද ඉතුරු වී තිබුනේ කුඩා තීරුවක ඉඩක් පමනකී. ඒ ඉඩ තුළ වරෙකුට එකෙකුට වඩා ඇදුම් මාරූ කිරීමද අපහසුය.

‘‘ඔන්න මගේ පුංචී හිර කූඩුව.... මගේ කිව්වට මගේ නෙමෙයි.. මේ කාමරේ තව නංගියෙක් ඉන්නවා.. මතකනේ ඔයාට කොල් කලේ නිපුණි.‘‘ වැඩවලින් මදක් නිදහස් වූ ඇය සිනහවකුත් සමග මා අසලම ඇද මත වාඩී වුවාය.

‘‘ඇයි බං උඹ මෙහෙම තැනක ඉන්නේ... නදුන් අයියට කිව්වා නම් මීට වඩා හොද තැනක් හොයලා දෙයිනේ.‘‘ මම පැවසුවේ පුංචී කාමරය පුරා නෙත් යවමිනී.

‘‘උඹට අමාරුයි වගේද කෙල්ලේ මේ කාමරේ කොටු වෙලා ඉන්න.. මට නම් පුරුදු වෙලා බං.. අනිත් හැම තැනටම වඩා අපිට මෙතන ආරක්ෂාව හොදයි.. මෙහේ ආන්ටී හරිම හොදයි.. අනික ඉතිං අපිට පුරුදු වෙලා... හිතන තරම් අමාරු නෑ පුරුදු වුණාම.‘‘ ඇය සැහැල්ලුවෙන් පවසාගෙන ගියාය.. මම ඇගේ නලිය නෙත් දෙසම බලා වුන්නෙමි. කුමක් හෝ හේතුවක් නිසා ඇයට නැවතත් මා ඇසුරේ සිටීමට ලැබීම ගැන ඇය සතුටින් සිටින බව මට වැටහුණි.

‘‘අනේ  ... මට අවුලක් නෑ බං... මමත් ඕනේ එකකට ඔට්ටුයි‘‘

‘‘මම ඒක දන්නවා කෙල්ලේ..‘‘ ඇය බොදවුන දෙනෙතින් යුතුව ආදරයෙන් මගේ හිස පිරිමදින්න වුවාය.

‘‘කෙල්ලේ මට නා ගන්න ඔනේ.. තව ටිකෙන් නිපුණි නංගත් එයි.. ඔයාට ඇග සොදගන්න එහෙම ඕනෙද?‘‘

‘‘උඹට කරදර නැත්තම් වොෂ් එකක් දා ගත්තා නම් හොදයි..‘‘ වැල මත තිබූ ඇදුම් අවුස්සමින් සිටි ඇයට මම පැවසුවෙමී.. එවර  ඉණ මත අතකුත් ගසාගෙන මගේ පැත්තට හැරුණු සයුමී මට ඔරවන්න විය.

‘‘මෝඩී.. ආයි කියනවා බලන්න ඔය කතාව.... මට උඹව වදයක් නම්... එක්ක එනවද?.‘‘

‘‘හරි හරි බං සොරි.. ‘‘මම සමාව අයැදුවෙමී. ඇගේ උදවු ඇතිව තවමත් වේදනා දෙන අත තෙමෙන්නට නොදී මම ඇග දොවා ගත්තෙමී. ලොකුවට වෙලුම් පටි යොදා තිබුණත් ඔලුවේ සහ පාදයේ තිබුනේ එතරම් විශාල තුවාල නොවීය. පාදයේ වෙලුම් පටි නම් ඉවත් කර තිබුණි. එහි තිබුණේ සීරීම් පාරක් පමණි. ඇග දොවා ගත් පසු ලද අස්වැසිල්ල සමග මම ඇද මත වාඩී රූපවාහිනිය නරඹන්න විය. අර සැප සම්පත් මැද දිනිදුගේ නිවස තුළ ගෙවු කාලයට වඩා මේ පැය කීපයක කාලය තුළ මේ පුංචී කාමරය තුළ ඇති සැනසිලි දායී බව මොන තරම්දැයි මම සිතුවෙමී...

‘‘සයූ අක්කියා.. ඔන්න මම ආවා... පණ.. ඔයාගේ යාළු අක්කියා ආවද?‘‘ එසේ කියාගෙන කාමරයට ඇතුල් වුයේ කාමරයේ වුන් අනෙක්  නවාතැන්කාරියයි. ඇය දැකීමෙන් මගේ දෑස් පුදුමයෙන් දැල්වුණි.

‘‘ඔයා........‘‘

නැවත හමුවෙමු.

සිතුවිලි ගැලපුම සඳු

Posted By සඳුනි on 22 Jan 2017 03:05 PM

ඔහුද මගේ ආදරය බලාපොරොත්තු වන බව කීමට මට සිත් නොවීය.

හිරුයි තරුයි.

තිස්අටවන කොටස.

‘‘ ඇයි නංගී බය වෙලා... අවුලක් නම් කියන්න මම උදව් කරන්නම්.‘‘ මම ඔහු වෙතින් ඉවත් වී පාර දිගේ ගමන් ගත්තෙමී. වරින් වර මම පිටුපස හැරී බලද්දී ඔහුද මාව ලුහුබදින බව මම දුටුවෙමී. ගත පුරා නැංවුන දා බිදු වැගිරිදේදී මම පය ඉක්මන් කර දිගු පියවර තැබුනෙමී.

‘‘නංගී... ඔහොම ඉන්න පොඩ්ඩක්... කොහොද ඔය යන්නේ.‘‘  මම තවත් ගමන ඉක්මන් කළෙමී ඔහුගේ පෙනුම නිසා මට දැනුනේ විශාල බියකී.

    සෙනග පිරුණු තැන්වල රැදෙමින් මම ඉදිරියට ඇදුනෙමී. ඔහුද මා ලුහුබැදීම නතර නොකළේය. තැනින් තැන නවතිමින් ඔහු ද මා පසුපසම පැමිණියේය. තවත් ඉදිරියට ගමන් කළ නොහැක. ඉදිරියට ඇත්තේ ඝන අන්ධකාරයක් පමනකී. අඩුම තරමින් තාර පාරේ චායාවක් වත් නොපෙනෙන තරම්ය. මම ආපසු හැරී බැලුවෙමී. මට මදක් ඈතින් නතරවුන ඔහු අමුතු සිනවකින් මා දෙස බලා සිටි. එන්න එන්නම නගරයේ ගැවසෙන සෙනග අඩුවෙමින් පවතී. කඩ සාප්පුද එක දෙක වැසෙමින් තිබුණි. මොකද මම කරන්නේ... කාගෙන්ද උදව් ඉල්ලන්නේ.. කොහෙටද මම යන්නේ.. මම අසරණව වට පිටාව පුරා නෙත් යැව්වෙමී. මෙතරම් වෙලා අතේ එල්ලාගෙන් සිටි රෙදී බෑගය මම පපුව තුරුළු කර ගත්තෙමී. එවිට මම දුටුවේ අර පුද්ගලයා කෙමෙන් මා දෙසට ළං වෙන බවයි. තවත් කළ හැකි දෙයක් නැත මම දෑස් පියා ගත්තෙමී. තවත් ඉදිරියට යා නොහැකි නිසා මම පාරෙන් අනෙක් පසට පනින්නට උත්සහ ගත්තෙමි.

     විශාල වාහන හොන් හඩක් සමග තද ආලෝකයක් එක වරම මුහුණට වැටුණා මතකය. යමක හැපී මම විසිවි වැටුණා මතකය. ඉන් පසු කිසිවක් මා හට සිහි නොතිබුණි.

‘‘හෙලෝ... ඔයාට ඇහෙනවද?... කෝ ඇස් අරින්න .. ‘‘ හිසෙහී දත වේදනාවක් බරක් දැනෙන්නට විය. ආමාරුවේ හැර ගත් ඇස් වලින් මට පෙනුනේ බොදවුණ චායාවන් කීපයක් පමණකී. කවුරුන් හෝ සුදු ඇද ගත් කීපදෙනෙකු මා වටා සිටින බව මට පෙනුනී.

‘‘මිස් ඔයාට කොහොමද?.. කතා කරන්න උත්සහ ගන්න.‘‘ මගේ ළග සිටි අයෙක් මගේ අතින් අල්ලා අත මත ගසා තිබුණ කටුවට සිරින්ජයක ආදාරයෙන් එන්නතක් ළබා දෙන බව මම වටහා ගත්තෙමී.

‘‘මිස්.. කෝ.. ඇස් ඇරලා බලන්න...අපි පේනවද කියන්න.. ඔයාට මොනවද දැනෙන්නේ කියන්න.‘‘

‘‘ම...ම.. මේ... කො..හෙ..ද ඉන්...නේ..‘‘ වචන කීපය සිරවෙමින් පිට විය.

‘‘හරි හරි මිස් ඔයාට හොදයිද කියන්නකේ දැන්.. ඔයා හොස්පිටල් එකේ ඉන්නේ දැන්.‘‘ මගේ ළග සිටියේ කරුණාබර හෙදවරියකී. ඇගේ ආදර බර ඇමතුම සමග මම ඇය දෙසට හිස හරවන්නට උත්සහ ගත්තෙමී.

‘‘හරි.. හරි දරුවෝ... මහන්සීවෙන්න එපා රෙස්ට් කරන්න... ‘‘ ඇය සමග මම අපහසුවෙන්  මහසක් නැගුවෙමී. මට සිදු වූ දෙය දැන ගන්නට මට අවැසී බව ඇයට වැටහෙන්නට ඇත.

‘‘මොකද දරුවෝ බය වෙලා.. ඇය ඔයා කාර් එකට පැන්නේ...‘‘

‘‘කා...ර්.. එකට පැ..න්නේ.. ම..ම..‘‘ මොක්දද ඒ කතාව.. මම කවද්ද කාර් එකකට පැන්නේ..

‘‘ඔව් ඔයාව මෙහෙට ගෙනාපූ පිරිමී ළමයා කිව්වා ඔයා එයාගේ කාර් එකට පැනලා ජීවිතේ නැති කර ගන්න උත්සහ කලා කියලා.. ඒත් එයා ඒතරම් වේගෙන් කාර් එක එළවන් ආපු නැති නිසා තමා ඔයා ඔය තරමින් බේරිලා තියෙන්නේ.‘‘ ඒ කියන්නේ මට ඇක්ෂිඩන්ට් එකක් වෙලා. කවුද එතකොට මාව මෙහෙට ගෙනාවේ. මම වට පිට විමසිල්ලෙන් බැලුවෙමී. එය රජයේ රෝහලක් නොවේය. දිනක් මට උණ වැළදුන මොහොතේ අනුහස් සරුත් දිනිදුත් එකතු වී මා රැගෙන ආ පුද්ගලික රෝහලයි.

‘‘මොනවද දරුවෝ වට පිට බල බල කල්පනා කරන්නේ.. ඔයාට වැඩිය කල්පනා කරන්න හොද නෑ.. ඔලුව වැදුන නිසා.. ඔයාව ස්කෑන් එකකට ගන්න තියෙනවා තව ටිකකින්.‘‘

‘‘ස්කෑන් එකකට.‘‘

‘‘ඔව් ඇයි..‘‘

‘‘ඒ..ත්... මගේ අම්මා ආවද?... මගේ කවුරු හරි ආවද?.‘‘ නෑ දරුවෝ.. අම්මා නම් ආවේ නෑ. ඒ වුණාට ඔය දරුවව හොස්පිටල් එකට ගෙනාපු කෙනා ඔයාගේ විස්තර අපිට දුන්නා.. ඔයාගේ අම්මව කන්ටෑක් කර ගන්න බැරි වුණාලු.. ‘‘ඒ වන විට මගේ සිහි මද ගතිය තුරන් වී තිබුණි.

‘‘ඒ කියන්නේ.. මාව මෙහෙට ගෙනාපු පිරිමි ළමයා මාව දන්නවද?.‘‘

‘‘ඔව් දන්නවා ඇති මිස්ගේ නම සදනී නේද?‘‘

‘‘ඔව්...‘‘

‘‘මේ බලන්න ඒ නමින් තමා ඔයාව මෙහෙට ඇඩ්මිට් කලේ.‘‘ ඇය පසෙක තිබූ පයිල් කවරයක් මා වෙත දිග හැරපෙන්වන්න වුවාය. එහි මා රෝහලට ඇතුල් කළ පුද්ගලයා ලෙස නදුන් කුළසූරිය ලෙස නමක් සදහන්ව තිබුණි. එයා කොහොමද මාව දන්නේ.. මම එහෙම කොනක් දන්නේ නැහැනේ.

‘‘එතකොට මගේ බෑග් එක.‘‘මම නැවතත් විමසුවෙමී.

‘‘ඒක එයාලා අරන් ගියා... ‘‘

‘‘එහෙමද?... අපේ ගෙදරින් ආවේ නැතුවම මෙහේ ගාස්තු ගෙවන්නේ කවුද?. නර් මගේ ඉක්මණට ටිකට් කපන එකක් නැද්ද?.‘‘ මම කළබලයෙන් විමසුවේ ලොකු ගානක් ගෙවීමට තරම් මුදලක් මගේ බැංකු ගිණුම් වලවත් නොතිබූ නිසාවෙමී. කමක් නෑ.. හොද වුණාම මේ මාලේ උගස් කරලා සල්ලී ගෙවනවා..මගේ සේලයින් කටුව සවි කර නොතිබූ අත නිරායාසයෙන්ම ගෙල වෙත ඇදුනී. දිනිදු ගේ ආදරේ මට අහිමි කළ.. ඒ ආදරේ මතක සටහනක් වූ මේ මාලයෙන් මට ඇති පලය කිම.

‘‘නස්.. කෝ මගේ මාලේ... කරාබුත් නෑ.‘‘ මම ඒ අනුව දෙකන්පෙතිද අත ගා බැලුවෙමී.

‘‘අයියෝ දරුවෝ.. මොකද මේ කළබල වෙලා... හොස්පිටල් එකේ ජුවලරීස් දහන් ඉන්න තහනම්.. ඉතිං ඒවා ඔයාගේ යාළුවා අරන් ගියා.‘‘

‘‘මගේ යාළුවා.. මම නදුන්ව දන්නේ නෑ. මම කොහොමද මෙහෙම ඉදලා බිල ගෙවන්නේ.‘‘ මම හිටියාටත් වඩා අසරණ බවට පත් වී තිබුණි. මම හිස ඔසවන්නට උත්සහ ගත්තෙමී. ඒ සමගම මත දැනුනේ දැඩී වේදනාවකී. මම හිස අත ගා බැලුවේ ඒ මොහොතේදීය. වෙලුම් පටි වලින් මගේ මුළු හිසම ආවරණය කර තිබුනී. මම බියෙන් හෙද නිළධාරිනය දෙස බැලුවෙමී. හිසක් තිබෙවනාද කියාවත් නොදැනුනේ වේදනා නාශක එන්නත් ළබා දෙන නිසා විය යුතුය. තවත් ශරිරය ගැන සැලකිලි මත් වෙද්දී. අතක සහ පාදයක වෙළුම් පටි වලින් ඔතා ප්‍රතිකාර කර ඇති බව දැන ගන්නට හැකි විය.

‘‘අනේ මන්දා මේ දරුවා කළබල වෙනවනේ.. තව ටිකකින් ඒ බෝයි ඔයාව බලන්න එයි අදුරනවද බලන්නකෝ ආවම.‘‘ මම හිස සැලුවෙමී.  තවත් කතා කරන්නට ඉඩ නොදුන් ඇය කාමරයෙන් පිටව ගියාය. නිමක් නැති කල්පනාවක වෙලී සිටි මට ඉබේටම නින්ද ගොස් තිබුණි. නැවත මම පිඹිදුනේ ඇසුණ කුඩා සද්දයක් නිසාය. මා අසල සිටගෙන සිටියේ වැදගත් විදියට ඇද පැළද ගත් තරුණ පුද්ගලයෙකී. මම ඔහුගේ මුහුණ දෙස බැලුවෙමී. මම ඔහුව කිසි දිනක දැක නැත. අලංකාරව සකසන ළග රැවුල ඔහුගේ මුහුණට අමතු ආලෝකයක් ගෙන දී තිබුණි. අත් දිග ළා කොළ පැහැ කමිසයක් සහ කළු පැහැ කලසමක් ඇදි ඔහු තද කොළ පැහැයකට හුරු ටයි පටියක්ද පැළද සිටියේය.

‘‘සදනී කොහොමද දැන්.. ලොකු අමාරුවක් නෑ නේද?.‘‘ ඔහුගේ වදන් මා දන්නා හදුනන අයෙකුගේ මෙනි මම පුදුමයෙන් යුතුව ඔහු දෙසම බලා වන්නෙමී.

‘‘ඇයි සදනී බය වෙලා වගේ.. මම කවද කියලද කල්පනා කරන්නේ.‘‘

‘‘ඔ..ව්... ඔ..යා.. කව්..ද?.‘‘

‘‘ඔයා මාව දන්නේ නැති වුණාට මම ඔයාව හොදටම දන්නවා.. ඉන්නකෝ තව චුට්ටකින් ඔයාට මම කව්ද කියලා දැන ගන්න පුළුවන්.‘‘ ඔහු පැවසුවේ සිනවකුත් සමගය.

‘‘ඒක නෙමෙයි අපි ඔයාගේ හස්බන්ට කතා කළා.. පණිවිඩෙත් දුන්නා. ඒත් තවම ආවේ නැහැනේ.. අද ඔයාට කන්න දුන්නට කමක් නෑ කිව්වා.. මේක බොමු නේද?.‘‘ ඔහු කවරයක් තුළින් ඔළියට ගත් සුප් එකක තරමක් වක ගැසැනු පීරිසියකට දමන්නට විය. ඉන් පසු හැන්දකුත් අතට ගත් ඔහු මට සුප් එක පෙවීමට උත්සහ ගත්තේය.

‘‘ඉන්න මම බොන්නම්.‘‘ ඔහුට කළින් ඉක්මන් වු මම ඇද වියලට හේත්තු වන්නට උත්සහ ගත්තෙමී.‘‘

‘‘ආව්....‘‘ නැගින්ට අත ඇද මතට තද කරද්දී මට දැනුනේ තද වේදනාවකි. ඒ සමගම මම නැවතත් ඇද මතටම ඇද වැටුනෙමි.

‘‘මම හිතන්නේ ඔයාගේ අතට මොනවා හරි වෙලා .. ඔයාට ඒ අත පාවිච්චී කරන්න බැරි වෙයි ඉන්නකෝ මම පොවන්නම්.‘‘ එසේ පැවසූ ඔහු මට ඇද වියට හේතුතු වීමට උදව් කළේය . තවත් කිසිතු නොපැවසු මම දැනුන බඩ ගින්න හා පිපාසය නිසාම ඔහු ලෙවු සුප් එක බිව්වෙමී.

‘‘සදා... ඔයාට සිහිය ආවද මගේ කෙල්ලේ.‘‘ එවර ඇසුනේ මට සුපුරුදු හඩකී. මම දොර අසල සිටගෙන සිටි ඇය දැකීමෙන් නෙත් බොද කර ගත්තෙමී.

‘‘සයූ... අනේ සයු.. මට මේ... මොනවද වුනේ සයු..‘‘ මගේ ළගට පැමිණි ඇගේ පපුවේ මුහුණ හොවා ගත් මම කදුළු සැළුවෙමී. ආදරයෙන් මගේ හිස අත ගෑ ඇයද ඉකිබිදින බව මට වැටහුනෙමී.

‘‘මොකද කෙල්ලේ වුනේ.. ඇයි ඔයා නිදුන් අයියගේ කාර් එකට පැන්නේ.‘‘ මගේ මදක් දුරස් වූ ඇය මගේ නෙතට එබෙමින් විමසුවාය.

‘‘කාර් එකට පැන්නේ.. මම කාර් එකට පැන්නේ නෑ.. මම පාරෙන් අනිත් පැත්තට පයින්න හැදුවේ.‘‘

‘‘පොඩ්ඩක් පාර බලලා පයින්න එපෑ.. අනික ඒ රෑ ඔයා කොහෙද ගියේ.. මට නිපුණි කිව්වා ඔයා මට දවලුත් කොල් කළා කියලා.‘‘

‘‘ඒක ලොකු කතාවක් බං... නදුන් අයියා කියන්නේ..‘‘

‘‘ඔව් ඔව් .. මම මැරි කරන්න ඉන්න අයියා.. ඊළග මාසේ අපේ වෙඩින් එක. සැනසුම් සුසුමක් හෙළු මම නැවතත් ඇගේ ළයට තුරුළු වුණෙමී.

‘‘සුප් එක බිව්වා නේද කෙල්ලේ.. ..‘‘

‘‘ඔව් සයූ මට ඇති.. ඔයාටයි නදුන් අයියටයි හුගක් පිං මාව මෙහෙම බලා ගන්නවට.‘‘  සිත තුළ තෙරපුණ වචන වුනේ කදුළුත් සමගමය.

‘‘හරි දැන් නාඩා හිටපන්කෝ.. ඇයි දිනිදු අයියා ආවේ නැත්තේ.. අපි ආයි කොල් කරමුද?.‘‘ ඇය දුරකථනය අතට ගෙන ඇමතුමක් ගන්නට උත්සහ ගත්තාය.

‘‘එපා බං...‘‘ මම ඇගේ ක්‍රියාව නැවැත්තුවෙමී.

‘‘ඇයි බං‘‘ ඇගේ ඇස් පුදුමයෙන් පිරී තිබුණි.අපි දෙදෙනා මොන තරම් ආදරයෙන් සිටියා දැයි ඇය දනී.. දිනිදු කෙතරම් මා ළං කර ගැනීමට මා පසු පස ආවාදැයි ඇය දනී. දිනිදු  කෙරෙහි මගේ හිත පහදන්නට ඇය මුල් වී සිටි බව ඇය දනී.

‘‘දිනිදු අයියා අපි හිතන ජාතියේ මිනිහෙක් නෙමෙයි  සයු... මහ ජරා මිනිහෙක්.‘‘

‘‘ඇයි උඹ එහෙම කියන්නේ.. උඹ එදා රෑ කොහෙද යන්න හැදුවේ.. ‘‘ ඇගේ කුතුහලය තව වැඩි වෙමින් තිබුණි.

‘‘දිනිදු අයියයි , අම්මයි, දෙන්නම එකතු වෙලා  මාව ගෙදරින් එළියට දැම්මා.‘‘

‘‘ඒ මොකද?.. හරි මගුලක්නේ... මොකද්ද උඹ කරපු වරද?. දිනිදුව හොද මිනිහෙක් කරපු එකද? .. ඕනේ වෙනකොට පස්සෙන් ඇවිත් ළං කර ගන්න එපා වෙද්දී අතෑරලා දාන්න.‘‘ ඇගේ සිතට කොපයක් ඇති වී තිබුණි.

‘‘ මම ඒක උඹට හිමිං කියන්නම්.. මගේ අතේ සල්ලී නෑ.. මගේ කරේ තිබුණ මාලේ උගස් කරලා මෙහෙ සල්ලී ගෙවපන්.‘‘

‘‘පිස්සු නැතුව හිටහන් බං... ඕවා දැන් කතා කරන්න ඕන ඒවා නෙමෙයි.. උඹට ලොකු අමාරුවක් නෑ නේද?.‘‘ ඇය කරුණාවෙන් විමසුවාය.

‘‘දැන් මට හොදයි බං.‘‘

‘‘බය වුණා සිහිය ආවේ නැතුවම.‘‘ ඇය පැවසුවේ කෑම ගෙනා භාජන නැවත කවරය තුළ අසුරමිණි. මා වෙනුවෙන් ගෙන ආ කෑම පළතුරු ඇද අසල තිබූ කබඩ් එක තුළ ඇසිරුවාය. මට මං ගැනම දැනුනේ ලොකු අසරන කමකි. මම නිහඩවම බලා වුනෙමී.

‘‘අපි අම්මට කියන්නේ කොහොමද උඹලා ගෙදරට ගිහින් කියන්නද?.‘‘

‘‘වැඩක් නෑ බං  අම්මා මාරුවක් හදන් ගමට ගියා.. අම්මට කියන්න ඕනේ නෑ.‘‘ මම නැවත ඇද මත හාන්සි වුනෙමී.

‘‘ඔබ මොකද්ද කරන්න හදන්නේ.. ආපහු දිනිදු ගාවට යනවද?.‘‘

‘‘නෑ.. මට උදව් කරපන් තනියෙන් නැගිටින්න... ඌg වෙන ගෑනියෙක් ඉන්නවා.. මතක් කරන්න එපා ඒකව.. උඹ දන්නේ නෑ මට කරපු බලු වැඩ.‘‘

‘‘ගෑණියෙක් ඉන්නවා..‘‘

‘‘ඔව්...‘‘

‘‘මගුලටද එහෙනම් උබව අමාරුවේ දැම්මේ.‘‘ ඇයගේ කෝපය තව තව වැඩි විය. අපේ කතා බහට හවුල් නොවුණ නදුන්.. පසෙක වු අසුනෙක අසුන් ගෙන සිටියේය.

‘‘හරි බං අපි බලමුකෝ උඹට සනීප වුණාම.. උඹ බය වෙන්න එපා මම ඉන්නවා උඹට. ඒත් මම හිතුවේ නෑ.. දිනිදු ඔය තරම් බලු මිනිහෙක් කියලා.. එතකොට අනුහස් සර්ලා මොකද කියන්නේ.‘‘

ඇයට සිල්ලම සාධාරණයට ඉටු කරණ සාධාරන පුද්ගලයෙකු ලෙස හදුනා ගත් අනුහස් ගැන පුදුමයක් ඇති වී තිබුණි.

‘‘සේරම එකයි බං.. එයාලත් මේක දැනන් ඉන්න ඇත්තේ.. සේරම එකතු වෙලා මම අමාරුවේ දැම්මා. අර අහිංසකයට රස්සාවත් නැති වුණා.‘‘

‘‘මටත් චාරුක දවසක් හම්බෙලා මොනවද කියන්න හැදුවා.. උඹ දිනිදුව මැරි කළා කිව්වම ඒක කිව්වේ නෑ.‘‘

‘‘අපිට මේ මිස්ව ස්කෑන් එකට ගන්න වෙනවා.‘‘ කාමරයට ඇතුල් වූ හෙදියක් පවසද්දී අපි සියල්ලන්ම ඇය දෙස බැලුවෙමු.

‘‘හා.. එක්ක යන්න.. අපි එහෙනම් හවස එන්නම් කෙල්ලී.‘‘

‘‘සදනී අපි ගිහින් එන්නම්..‘‘ එලෙස පැවසූ ඔවුන් දෙදෙනා පිටව ගියේය.

‘‘මිස් තාම ඇදෙන් බැස්සේ නෑ නේද?.. අපි විල්චෙයා එකක් ගෙන්නම්.‘‘ ඇය නැවත පිටව ගියාය. මොහොතකට පසු රෝද පුටුවක්ද තල්ලූ කරගෙන පැමිණි ඔවුන් මා එහි හිදුවාගෙන රැගෙන ගියේය. ඒ පරික්ෂනයෙන් පසු නැවත ඇදට ගෙනත් දැමු ඔවුන් පැවසුවේ . හෙට රිපෝට් ආවම ඒවා අවුලක් නැත්තම් මිස්ගේ ටිකට් කපාවී.. ඒත් පොළිසිය කට උත්තර දෙන්න වෙයි..  යනුනෙනී. මම ඒ මන්දැයි දනිමී. පාර නොබලා කළබලයට පැන්නත් එය මම දිවි නසා ගන්නට කළ දෙයක් මෙනී. කහ ඉරකින් වත් නොපැන්න නිසා වරද කොහොමත් මගේය. නදුන් යමු සයුමිගේ අනාගත ස්වාමී පුර්ෂයාය. මට උපකාර කරන ඔවුන්ට මම උපකාර කළ යුතුමය. මම වරද පිළිගන්නට තීරණ කලෙමී.

  සිතා ගත් අයුරින්ම මම පොළිස් නිළධාරින්ට කට උත්තර දුන්නේ.. මම දිවි නසා ගන්නට උත්සහ ගත්තා ලෙස පිළිගනිමිනි. ඒ නිසා නදුන් පිට කිසිදු වරදක් නොඒම ගැන මම සතුටු වුනෙමී.

‘‘ඒ පිස්සු කෙල්ල.. මොකද වරද භාර ගත්තේ.‘‘ සයුමී මට දොස් නැගුවාය.

‘‘නැතුව උඹ කියන්නේ.. නදුන් අයියව අල්ලා දෙන්න කියලද?.‘‘ මම පුදුමයෙන් විමසුවෙමී.

‘‘නෑ ඇත්ත කියන්න එපෑ.‘‘

‘‘ඇත්ත කිව්වට පිළිගන්නවද බං.. අපි අර මිනිහව ආයි කොහෙන් හොයන්ද?.‘‘

‘‘ඒකත් ඇත්ත නේද බං.‘‘ සයුමී ලොකු සුසුමක් පිට කළාය.

නැවත හමුවෙමු.

සිතුවිලි ගැලපුම සඳු

හිරුයි තරුයි.

තිස්හත්වන කොටස.

‘‘මොකද්ද සදනී දූ.....‘‘ හදිසියේ සිතට ඇතුල් වු සිතුවිල්ලක් වචන කරන්නට මම උත්සහ ගත්තෙමී.

‘‘අම්මේ දිනිදු අයියාට කලින් වෙන කෙල්ලෙක් එහෙම හිටියද?‘‘ මදකට වැඩ නතර කළ මම ඇය අසල තිබු පුටුවක් ඇද වාඩි වුයෙමී. ඒ වචන පෙළ ඇසෙනවාත් සමග ඇගේ නෙත් පවා බියෙන් ගැස්සුන අයුරු මම හොදින්ම දුටුවෙමී. මම ඇය දෙස කෙළින් බලා වුනනේ ඇගෙන් ඇත්ත දැන ගැනීට මට අත්‍යවශ්‍යකාරණක් නිසා වෙනී.

‘‘ඇයි  දුව එහෙම ඇහුවේ... මොකක් හරි අවුලක් වුණාද?.‘‘ ගිලගන්නට බැරිව මග තැවතුන කෙළ බිද අමාරුවෙන් ගිළ ගත් ඇය තවත් ප්‍රශ්නයකින් පිළිතුරු දුන්නාය.

‘‘නෑ... අම්මේ නිකන්.. ඕවා මොනවද?... හැම කොල්ලටම කෙල්ලේ ඕනි තරම් ඉන්නේ.. මම හිතුවා දිනිදු අයියටත් කලින් කෙල්ලෝ ඉන්න ඇති කියලා.‘‘ මම නැවත පුටුවෙන් නැගි සිටියේ එය එතරම් සිතිය යුතු කාරණයක් නොවන බව ඇයට ඇගවීමටයි. මම මෙය විමසු බව දිනිදු දැන ගත්ත හොත් ඔහු මා රිදවන්නට දෙයක් කරන බව මම දැන වුන්නෙමී.

‘‘කලින් නම් හුටපටයක් තිබ්බා මයේ හිතේ.. ඒක එයාටමයි නවත්තන්න ඕනී වෙලා තිබුනේ.. ඒවා දැන් කොයි කාලෙද?‘‘

‘‘ඒක ඇත්ත අම්මේ.‘‘ ඇය කියු දෙයින් මගේ හිතට අමුත්තක් නොදැනුනා සේ මම පැවසුවෙමී. ඒ කියන්නේ අම්මලත් දන්නවා ඒ කෙල්ල ගැන... මෙයාලා ඒ කෙල්ලට අකමැති වුණ නිසා තමා දිනිදු අයියා  මාව මේ කරදර ගොඩට ඇදලා ගන්න ඇත්තේ. අනුහස් සර් කිව්වේ නම් කොහොමද අපේ මල්ලී පංතියේ කෙල්ලෝ එක්කවත් යාළු කම් පවත්වන්නේ නෑ කියලා.. දැන් කොහොමද ඇත්ත තත්වේ. බලන් ගියාම හැමෝම මාව රවට්ටලා. මාව අමාරුවේ දාලා එයාලා සතුටුන් ඉන්නවා.

‘‘මොනවද කල්පනා කරන්නේ සදනී දූ...‘‘

‘‘අනේ මොකුත් නෑ අම්මේ... අම්මගේ කොන්ද රිදෙනවා කිව්වා නේද  යමු බාම් ටිකක් ගාන්න.. ගලා අම්මා ටිකක් නිදා ගන්න මම රෑට උයන්නම් . උයන්නට සිටි මෙහෙකාරයද නිවාඩු ගෙන තිබු නිසා ගෙදර සියලු කටයුතු මා පිට පැවරී තිබුණි. නමුත් නිදහසේ සිතීමට හුගක් දේ ඉතිරිව තිබෙන නිසා මම ඇගෙන් දුරස් වන්නට උත්සහ ගත්තෙමී.

    එදින රාත්‍රියේද දිනිදු නිවසට නොපැමිණියේය. නමුත් වෙනදා ඔහුගේ නොපැමිණිමෙන් මම ලබන සැනසීම අද මට උරුම වි නොතිබුණි. කෙසේ නමුත් තමාගේ ස්වාමියා වෙනත් ගැහැණියක් ඇසුරේ නොවෙද එය මගේ හද දවා ලන හැගුම විය. ඒ සමගම අම්මාගේ දුරස් විමත් දරා ගන්නට මට සිදූ වි තිබුණි.

    පසු දින දිනිදු නිවසට පැමිණියේද බොහොම රැ බෝ විය. අම්මා දිනිදුට යමක් පවසන්නට ඇත. ඔහු නිදි යහන ආවේ කේන්තියෙන් පුරවා ගත් සිතත් සමගය.

‘‘උඹට මම කියන දේ තේරෙන්නෑ නේද?.. බලපංකෝ මම උබට කරන දේ.. උබට මම කියලනේ ගියේ මගේ කෙල්ල ළගට යන්නේ කියලා ...අම්මාගෙන් අහන්න ගියේ මොකද?.. උඹ ඒ මනුස්සයාගේ දුකත් වැඩි කරනවා.‘‘ ඔහුගේ කතාව සමුපූර්ණයෙන්ම ආත්මාර්ථකාමි විය. මිනිසුන්ට මෙතරම් ආත්මාර්ථකාමී විය හැකිද? මට වටහා ගත නොහැකිය.

‘‘කතා කරපන් දැන් කට වැහිලද?‘‘ ඔහුට පිටු පා නිහඩව කදුළු සලමින් සිටි මාව ඔහු එක වරම ඔහු ගේ පැත්තට ඇද ගත්තේය.

‘‘ඔයා ඔය අම්මා ගැන හිතන අනුකම්පාවෙන් වත් ... පොඩ්ඩක් මං ගැන හිතන්න බැරි ඇයි.‘‘ මම වේදනාවෙන් ඔහු දෙස බැලුවෙමී.

‘‘හරි උඹ මොනවද මට දැන් කරන්න කියන්නේ.‘‘

‘‘මොකුත්  එපා මාව නිදහස් කරන්න.‘‘  මම ඔහුට ආයාචනා කලෙමී.

    එවර ඔහු නිහඩ විය අනෙක් පසට හැරුණු ඔහු නිදි බවක් ඇගෙව්වේය. සුපුරුදු පරිදී හිමිදිරියෙන් අවදී වු මම උදෑසන ආහාරය සූදානම් කිරීම ආරම්භ කලෙමි. වෙනිදාට මම උයන්නට සූදානම් වන විට අම්මාද මුළුතැන් ගෙට ඒමට හුරු වී තිබුණි. අද ඇයගේ නොපැමිණිමෙන් අඩුවක් දැනුනත් , මම තනිවම කෑම පිසුවෙමී.

    කෑම පාර්සල් කොට කාර් රථය තුළට දැමූ මම උදේ ආහාරය සදහා කෑම මේසයද පිළියෙල කළෙමී. උදේ ආහාරය ගැනීමට නොපැමිණි දිනිදු මට නොපවසාම පිටව ගොස් තිබුණි. සියල්ලම සිදු වන්නේ සිත පෑරෙන අයුරින් වුවත් ඒ දුක අමතක කරන්නට උත්සහ ගත් මම නිවසේ වැඩ සියල්ල ඉටු කලෙමි. ගෙවල් මිදුල් අස් කර අතු ගා පිළවෙල කල මම රෙදි සෝදා නා ගත්තෙමී. ඉන් පසු මදක් වීවේක ගන්නට සිතු මම ආලින්දයට ආවේ අම්මා උදේ අහාරය ගෙන ඇති බව දැක කෑම මේසයෙන් කෑම ද ඉවත් කිරීමෙන් පසුවය.

‘‘ආ නෝනා හාමූ... වැඩ ඉවරද?.‘‘ මට පසෙකින් ඇසුණ හඩින් මම තිගැස්සුනෙමී.

‘‘ඇයි අම්මේ එහෙම කියන්නේ.‘‘ මම  අසුනින් නැගී ඈ වෙත දිව ගියේ ඇය අමාරුවෙන් මෙන් ඇවිද ආ නිසාය.

‘‘අල්ලන්න එපා මාව.. මගේ කොල්ලගේ ජීවිතේම කෑව අම්මණ්ඩී... නටන්න තියෙන සේරම නටලා මගේ කොල්ලගේ ඇගේ එල්ලුනා.‘‘ ඇගේ කෑ මොර දීමත් සමග මම පසෙනට විසි වුනෙමී. මගේ ජීවිත කාලයට ඇය මට එලෙස අමතාවි යැයි මම සිහිනයෙන් වත් නොහිතුවෙමී. දැඩී වේදනාව සමග හදවත ඇවිලී ගිය මම අසුනක් මත වාඩී වුයේ ඉබේටමය.

‘‘එදා අර රෙද්ද දැකලත් මම උඹව විශ්වාස කළා.. බෝ පැළේ වගේ ඉන්න නිසා... සද්ද නැතුව හිටියට උඹ මහ බලු ගෑනීයක්නේ.. පට්ට.. වේ...... පල යන්න මෙහෙන්.. මගේ කොල්ලට තෝ වගේ ගෑනු ඕනේ නෑ.‘‘ මම හිස බදාගෙන ඇඩුවෙමී .එතනින් එහාට කිරීමට හැකි දෙයක් මට නොවීය. දැන් සිදුව ඇති දේ මට පැහැදිලිය. මගේ නෙත රැවටු ඒ චායාරුව විශ්වාස නොකරන්න යැයි මට ඇයට කිව නොහැකිය.

‘‘මොකද දැන් තෝ අඩන්නේ.‘‘

‘‘අම්මා දන්නේ නෑ අම්මේ ඇත්ත කතාව.‘‘

‘‘මීටත් වඩා දැන ගන්න දේවල් තියෙද උඹ කියන්නේ.. මට වෙන මොකුත් අහන්න ඕනේ නෑ පලයන් යන්න මෙහෙන් පිට වෙලා.‘‘  ඇගේ කේන්තිය සාධාරන විය යුතුය. නමුත් මම කියා මොනවා කරන්නද මෙය බොරුවක් බව ඇයට ඔප්පු කිරීමට මට නොහැකිය. මම කාමරයට දිව ගොස් අල්මාරිය ඇවිස්සුවෙමී. විවාහය දවසට පසු දා ඇද ඇතිරිල්ල මත තැබී පිරිසිදු බවේ සංකේතය රැගෙන මම ඇය වෙත ගියෙමී.

‘‘මොකද්ද ඔය ..‘‘

‘‘මේක දිගෑරලා බලන්න අම්මේ.. පලවෙනී දවසේ ඔප්පු වුනේ නෑ කියන එක.‘‘

‘‘පල යන්න බැල්ලී... උඹ කියන්නේ.. මගේ කොල්ලට ඒකට වත් පණක් නෑ කියලද?. තෝ නම් මොන ජාතියෙද මන්දා.. උඹ නටලා තියෙන උන්ට තරම් මගේ කොල්ලට විසේ නැති හින්දා වෙන්න ඇති ඔහොම කියන්නේ..‘‘

‘‘අනේ අම්මේ මම කියන දේ පොඩ්ඩක් අහන්න.‘‘

‘‘මොනවා අහන්ද?... මේක උඹ වෙන කොහෙන් හරි අරන් ගාපූ ලේ පැල්ලමක් වෙන්න ඇති. ‘‘ ඇය මගේ අතින් උදුරා ගත් ඇද ඇතිරිල්ල විසි කර දැම්වාය.

‘‘පලයං යන්න මෙහෙන්.. ඔය කිඹුල් කදුළු මට පෙන්න පෙන්න ඉන්නේ නැතුව. උබව දකින්නවත් මම ආද නෑ.‘‘

‘‘අනේ අම්මේ... ‘‘ මම ඇගේ දෙපා මුළ ඇද වැටී ඇඩුවෙමී. යන්නට සැරසුණු ඇගේ කකුළක් බදාගෙන මම හැඩුවෙමී.

‘‘පලං යන්න මගේ මැරුම් නොකා.‘‘

‘‘මම කොහෙ යන්නද අම්මේ... මගේ අම්මත් නෑ දැන්..‘‘

‘‘පලයං .. ඒ බංගලාවේ තනියෙන් හිටපන්.‘‘ ඇගේ වදන් වල කිසිම අනුකම්පාවක් නොවුවාය. ඇගේ දබර කිරීම් ඉවසා සිටිය නොහැකි තැන මම ඇදුම් කීපයක්ද බෑගයකට දමාගෙන නිවසෙන් පිට වුනෙමී.

    මම දැන් කොහේ යන්න දැයි සිතා ගත නොහැකිය හඩමින් ඉදිරියට ඇදුණු  මම කෙලවරක් නොපෙනෙ ගමනක් ඇරඹුවෙමී. උදේ ආහාරයවත් ගෙන නොසිටි මම ගිනි අව්වෙන් පීඩා විදිමින් ඇවිද ගියෙමී. වරක වෙන දෙයක් වන්නට අම්මා ළගට යන්න සිතුවෙමී. නැවතත් සිතුවේ අම්මා ළගය ගියොත් හැමෝම අම්මට හිනා වෙයි.. ඔය කරගත්තේ පෝසත් පවුල් වලට දුව දෙන්න ගිහින්  කියලා.. බෑ ගමට යන්න බෑ. අම්මට කෝල් කරන්න විදියකුත් නෑ.. ගමේ තැපැල් කන්තෝරුවටනේ ගන්න වෙන්නේ... අනුහස් සර්.. සර්ට කියලත් වැඩක් නෑ.. උන් සේරම දැන දැන දිනිදුව මට බැන්දුවේ.. මගේ ජීවිතේ විනාශ කළා.. අන්තිමට මාව පාරට ඇදලා දැම්මා.

     සිතට දැනුන වේදනාවත් සමග ගතට දැනුනේ ඊටත් වැඩි වේදනාවකී. තවත් ටික දුරක් ඇවිද ගිය මම බස් නැවතුමක් මත වාඩී වුනෙමී. අව්ව නිසාදෝ දැනුන දැඩී පිපාසය දරා සිටින්නට අපහසු තරම් විය. කදුලින් පෙගුණු නෙත් සහිතව කඩයකට ගොඩ වීමටද මට බයක් දැනුනෙමී. බිමට පහත් කර ගත් මුහුණින් මම තව තවත් කල්පනා කලේ මම කොහොද යන්නේ... මගේ ළග සල්ලිත් නෑ.. බැංකු පොතවත් ගේන්න බැරි වුණානේ... වැඩි දුරක් යන්න සල්ලී මදී... ආපහු  ගෙදර යන්නත් බෑ.. මගේ ගෙදරට යන්නත් බෑ. මම කොහෙද දෙයියනේ ...  යන්නේ.. මොකද්ද මේ මට වුනේ. මම පැය කීපයක්ම ඒ බස් නැවතුම මත වාඩි වී නිකරුනේ බලා වුන්නේමී. බස් නැවතුමට පැමිණි සියල්ලන් විනාඩි කීපයෙන් බස් රථ වල නැගී පිටව ගියේය. මටත් එලෙස යාමට අවශ්‍යය නමුත් යාමට කියා තැනක් මට නොමැත.

   සයුමි .. සයුමිට කතා කරලා බලනවා.. එයා මෙහෙ  බෝඩ් වෙලා ඉන්නේ.. සයුමී මට උදව් කරයි. මේ දුකෙන් මිදිලා ටිකක් මම හිත හදා ගන්නකන් වත් ඉන්න තැනක් තිබ්බා නම්.

   කදුළු පිස දා ගත් මම කඩයකට පිවිසුනෙමී.

‘‘ආන්ටී මට කොල් එකක් ගන්න පුළුවන්ද?.‘‘ දිනිදු සමග විවාහා වු දා සිට මගේ සියලු අයිතිවාසිකම් නැති වී ඇති බව හැගෙන්නේ මට දැන්ය. ඔහුගේ කීමට රැකීයව අත්හල මම මගේ යහළුවන්ද අත්හලෙමී. ගෙදර පොන්  එකක් තියෙන කතා කරන්න පැවසූ ඔහු.. අනුහස් සර් ලබා දුන් දුරකථනයද විකුණා දැමුවේය. මම ඉතිං කාට කතා කරන්නද සිතු මම එයටත් එකග වුනෙමී. ඔහු වෙනුවෙන් සියළු කැපවිම්  කළ මම විවාහ දිවියට මාසයක් සපිරෙද්දී පාරට ඇද වැටී තිබුණි. මම ජීවිත කාලය පුරා නොලද පමණේ වේදනාවක් ඒ මාසය තුළ ,දවස් තිහ තුළ වින්දෙමී. ඒ දුක් විද ගත්තේ මම දැයි වරක මට සිතෙයි. ඒ තරමටම ඒ වේදනාකාරීය. අසාධාරනය.

‘‘ආ.. හරි ගන්න පුතේ....‘‘ ඇය සමග මද සිනහවක් පෑ මම කුටිය තුළට පිවිසී ඇමතුමක් ගත්තෙමී. මද වෙලාවක් ගත වන විට අනෙක් පසෙන් පිළිතුරු දුන්නේ මගේ සිතට මද ඇසිල්ලක් ලබා දෙමිණි.

‘‘හෙලෝව්... සයුමී... මම සදා..‘‘

‘‘අනේ සොරී.. මම සයුමී නම් නෙමෙයි. නිපුනී.‘‘ අනෙක් පසෙන් පැවසූ දෙයින් මගේ සිත කැළඹී ගියාය. නම්බර් එක හරිනේ.. එහෙම වෙන්නේ කොහොමද?.

‘‘එතකොට ඔහේ සයුමි කියලා කෙනෙක් නැද්ද?.‘‘

‘‘ඉන්නවා ඉන්නවා.. එයාට අද පෝන් එක බැරි වෙලා ගිහින්.‘‘

‘‘අනේ එහෙමද?... මට එයාගේ ඔපිස් එකේ නම්බර් එකක් ගන්න බැරිද?.. මම අසරණව විමසුවෙමී.

‘‘අනේ මගේ ළග නෑ  එයාගේ ඔපිස් එකේ නම්බර්.. මොකද්ද පණිවිඩේ.. මම කියන්නම්.. නැත්තම් හවස ආපු ගමන් ගන්න කියන්නම්.‘‘

‘‘එපා එපා.. මම ගන්නම්.. හවස කීයයටද එයා එන්නේ.‘‘ ඇය ඇමතුම් ගන්නා තුරු එතනට වී සිටිය නොහැකී නිසාවෙන් මම විමසුවෙමී.

‘‘පහයි තිහ හය වෙද්දී එයි.‘‘

‘‘සයු තාම බෝඩ් වෙලා නේද ඉන්නේ.‘‘

‘‘ඔව් .. ඔව්...‘‘

‘‘මට බෝඩිමට එන්න පාර කියනවද?.‘‘

‘‘අනේ ඒක නම් මට කරන්න බෑ... කවුද දන්නේ ඔයා සයුමිගේ යාළුවෙක්ද කියලා.‘‘

‘‘මම සදනී.. මං ගැන කියලා නැද්ද ඔයාට.‘‘ මම තවත් අසරණ වුයෙමී.

‘‘නම නම් හොදටම පුරුදුයි.. මම දන්න සදනිමද දන්නේ නෑ...‘‘

‘‘ප්ලීස් මට පාර කියන්න... ඒක ලොකු උදව්වක්...මම ඔහෙට එන්නම් ආවම විස්තර කියන්නම්.‘‘ එවර අනෙක් පසින් ඇමතුම විසන්දී විය. තිබ්බා නේද?. ඉක්මන් වුණා වැඩිද මන්දා.. පොන් එක ඕප් කරලා දාලා.. ෂික්... මොකද දැන් කරන්නේ.. තවත් ඇමතුම් කීපයක් ගත් මම ඉන් පිටතට ආවේ ඒ වැඩෙත් අසාර්ථක වීම නිසා ළද සිත් තැවුලෙන් යුතුවය.

   මොකද මම දැන් කරන්නේ.. වෙන උදව් ඉල්ලන යාළුවෙකුත් නෑ.. දැන් හවස් වෙන්නත් කිට්ටුයි... යන්න තැනක් නැති වුනොත් මම කොහෙද ඉන්නේ.. මොකද්ද දෙවියනේ මම මේ තරම් කරලා තියෙන පව... දහසක් වේදනා වලින් සිත ලත වෙද්දී මම කුඩා අවන්හලකට ගොඩ වැදුනෙමී. කිසිම ආහාරයක් ගැනීමට සිතේ පිරියක් නොවුනත් ගතේ ශක්තිය රදවා ගත යුතුය. කෙසේ හෝ මම ආරක්ෂාවක්... නවාතැනක්... සොයා ගත යුතුය. කුඩා රවුම් මේසයක් අසල වාඩී වුන මම නිසොල්මනේ බලා වුන්නෙමී.

‘‘මිස් මොනවද ඕනේ..‘‘

‘‘හලෝ මිස් මොනද ඕනේ.‘‘

‘‘ආහ්... මට ප්‍රේස් ජුස් එකක් දෙන්න...‘‘ කුඩා අවන් හල තුල වුන් එකම සේවකයා ඔහු විය යුතුය. ඔහුගේ හඩින් සිහි එළවා ගත් මම පැවසුවේමි. මගේ තැතිගැන්ම තේරුම් ගත් නිසාදෝ වෙන කිසිත් නොවිමිසු ඔහු එතෙනින් පිටත්වී ගියේය. අවන්හලේ අනෙත්  මේස වටා එක් වුණ පිරිස් තම පාඩුවේ ආහාර ගනිමින් සිටියහ. කොනක වු මේසයක් වටා පෙම් යුවලක් වාඩී වී සිටිනු මම දුටුවෙමී. ඔවුන් දැකීමෙන් මට දිනිදුත් මාත් මොන තරම් සතුටින් මේ විදියට හමු වී ඇත්ද? අපි දෙන්නා ඒ කාලේ මොන තරම් ළගද? එයාට මාව නැතුව බෑ ඒ දවස් වල... එපා කියද්දී මාව එක්ක යන්න එනවා.. එහෙම හිටිය ඔයාද අද මට මෙහෙම කරන්නේ.. අද මම කාත් කරවුරුවක් නැති හිගන්නියක් ගානට වැටිලා. ඔයා එක්ක ආදරෙන් රෙස්ට්ටුරෙන්ට් වල හොටෙල්ස් වල කෑම ගත්තු මම අද තනියෙන් මේ පුංචී කඩේක තනියෙම ඉන්නවා.. මට සැප සම්පත් එපා.. ඇයි මට ඒ කාලේ.. ආ..යෙත් දෙන්න බැරි.

‘‘ආ.. මිස්...‘‘

‘‘අහ්.. තෑන්ක්ස්.‘‘ මම ඔහුට මද සිනහවක් පෑවෙමී. බීම එක පානයෙන් පසුත් මම එතනින් නිග්ම නොගියෙමි.. මට යාමට තැනක් නොවීය. කීපවරක්ම අවන්හගේ සිටි පුද්ගලයා මා දෙස බැලුවද මම පිට නොවන්නේ මන්දදැයි නොවිසුවේය. මගේ වේදනාව තේරුම් ගත් නිසාදෝ ඔහු මට ඉන්නට ඉඩ හැරියාය.

‘‘මිස්.. ප්‍රශ්නයකද ඉන්නේ.. අපි අදුරන්නේ නැහැනේ.. ඒත් මිස් අවුලක වගේ. තව ටිකෙන් අපේ අම්මා එයි .. මිස් ඉන්න අම්මා එනකන්.‘‘  මා වෙනුවෙන් ඔහුගේ විමසීම ගැන මට ඇති වුයේ මහත් සොම්නසකි. ඔහු දෙස නැවතත් මද සිනාවක් නැගු මම තනිවම කල්පනා කරන්න වුනෙමී.

   මම තනි වෙලා කියලා දැනිලද මෙයාට තේරිලා වගේ.. මම අර තරම් විශ්වාස කරපු මිනිස්සු මම මෙහෙම රවට්ටද්දී මම කොහොමද? අදම දැකපු මේ මිනිස්සුන්ව විශ්වාස කන්නේ. කිවක් නොපැවසූ මම නිහඩවම කුඩා අවන්හලෙන් පිට වුනේ මගේ කුඩා රෙදි බෑගයද අතැතිවය.

 නැවතත් දුරකථන කුටියට ගිය මම සයුමිට ඇමතුමක් ගත්තෙමී. එවර ඉන් කිසිදු ප්‍රතිචාරයක් නොවීය. සෑදෑ කරුවල සතර වටින් වැටෙමින් තිබුනී. තැනින් තැන වීදී ලාම්පු දැල්වෙන්නටද පටන් ගෙන තිබුණි. අනේ මගේ අම්මේ.. මම අසරණ වෙලා.. මාව මේ දේවල් වලින් බේර ගන්න මගේ අම්මේ. නැවත බස් නැවතුමට ගොඩ වැදුණු මම අදුරු මුල්ලකට ගුලි වුනෙමී. තවත් සගවා තබා ගත නොහැකි වු වේදනාව තනි කම කදුළු වී ගලන්නට විය. උලපත්ක් මෙන් පිසින්නට පිසින්නට කදුළු ඉනුවේය. මම හැඩුවෙමී. එතනින් ගමන් ගත් කීපදෙනෙක්ම මා දෙස බැලුවේ පුදුමයෙන් යුතුවය. මම ඔවුන් දෙස හිස ඔසවා නොබැලුවෙමී.

‘‘මොකද නංගී ගෙදර යන්නේ නැද්ද?‘‘ මටත් නොදැනීම බොහෝ සෙයින් රෑ වී තිබුණි. මම හිස ඔසවා බද්දී මා ඉදිරිපිට රැදී වුන්නේ හැඩි දැඩි නපුර පෙනුමැති පුද්ගලයෙකී. මම ක්ෂණිකවම බංකුවෙන් නැගී වුන්නෙමී.

නැවත හමුවෙමු.