"පැහැසරා උඹ දිහ කොල්ලෙක් බලං ඉන්නව.."
   "ඉතිං මොකද බං..ඌ බලං ඉඳියි.."
      "උඹ එක කොල්ලෙක් දිහාවත් බලන් නැත්තෙ ඇයි බං"
        "මං ඒ එක කොල්ලෙකුටවත් ආස නැති නිසා"
       "පැහැසරා ඔහොම නවතින්න" ඒ වත්සල ය..මා නැවතී ඔහු දෙසම බලා සිටිමි..වත්සල යන්තමට සිනා සී ඔහූගේ දෑස් වලට මා හසු කර ගත්තේය..මම ඉක්මණින් බිම බැලීමී..
    " පැහැසරා ඇයි ඔයා මට අකමැති..මං හැමදාමත් මෙතනට එන්නේ ඔයාව බලන්න ."
   'ඔයා ආයෙත් එන්න එපා වත්සල.." මා එසේ කියා දැහැමි ගේ අතින් ඇදගෙන් එතනින් නික්මිණි..
    "ඌ අවුරුදු දෙකක් තිස්සෙ හැමදාමත් මේ අරලිය ගහ යට උඹ එනකල් බලන් ඉන්නව උඹට දුක නැද්ද පැහැසරා.."
  " අනේ දැහැමි මං වත්සලට කැමති නෑ..මං හොයන ආදරේ එයා ලඟ නෑ"
      වත්සල ඔබ අවුරුදු 2ක් තිස්සේ මා වෙනුවෙන් බලා හිඳී..ඔබ ගැන අනුකම්පාවක් විනා ආදරයක් මා හදේ නූපදී..සමාවෙන්න වත්සල මා මටම කියා ගත්තෙමි..
     "පැහැසරා අද ඉකෝන් වලට අලුත් සර් කෙනෙක් එනවා.."
   "හ්ම්ම්.."
 " ඒ පැහැසරා අන්න සර් එනවා.. වාව් හැන්ඩියෙක්"
           පංතිය මීයට පිම්බාක් මෙන් නිශ්ශබ්දතාවක ය..
     "පැහැසරා කෙල්ලො ටිකට පිස්සු හැදෙයි වගේ ..බලපන්කො පැහැසරා සර්ගෙ ලස්සන.."
        දැහැමිගේ කියවිල්ලටම මා ලිය ලියා සිටි නෝට් එක මඳකට නවතා ඔහු දෙස බැලීය..අදහන්න..මේ මා සෙවූ රුවයි..ඒ රුව දෙස කොපමණ වෙලා මා බලා සිටියා දැයි නොදනී..ඇසිපිල්ලමක්වත් නොසොල්වා ඔබ දෙස බලා සිටින මා දෙස සිනහ සිසී ඔබ බලා හිඳියි..
      දැහැමි පෑනෙන් ඇන මා මුදානොගන්නට මා එලෙසින්ම සිටිනු ඇත..
   "නම මොකක්ද පුතා ඔයාගෙ"ඔබ මාගෙන් අසයි..පුතා ඔබේ ආමන්ත්‍රණය මාගේ සිත් නොගත්තද..ඔබ මාගේ නම ඇසීමෙන් මා අතිශය සතුටු වීමි..
   " පැහැසරා.."
"පුතා ඔයා"
   "සර් මං දැහැමි"
        මා සිතුවේ නුඹ නම විමසුවේ මාගෙන් පමණක් කියාය..නැත නුඹ සියල්ලන්ගෙන්ම විමසා ඇත ...
    "හ්ම්ම්"
   අපි පංති ඇරී පැමිණෙද්දී  වත්සල නැවතත් අරලිය ගහට බර දී සිටී..එතන පහු කර යද්දී වත්සල දෙස එක බැල්මක්වත් නොහෙලා සිටින්නට මා පරිස්සම් වීය..දැන් ඔහු අනිවාර්යයෙන්ම අප පසුපසින් පැමිණේ...මා බසයෙන් බැස නිවස ලඟට යනතුරුම ඔහු මා පසුපසින්ය..සැමදාකම ඔහු මා රකියි...
   "පැහැසරා උඹට මොකද අද ක්ලාස් එකේදි උනේ..හැමෝගෙන්ම සර් නම් අහගෙන ආව..උඹට තුන්සැරයක් කතා කලා..උඹ හිටියෙ මොන ලෝකෙද.."
     "සර්ගෙ ලෝකෙ.."
   මා ගත් කටටම එසේ කීය..නෑ මට කියවිණි..දැහැම් ඇස් ලොකු කරගෙන කටද අයා මා දෙස බලා සිටියේ මා කියූ දේ විශ්වාස ගත නොහැකිවය..
          "පැහැසරා උඹ කියන්න හදන්නෙ තපස් රැක්ක උඹේ හිත සර් ලඟ නැවැතුනා කියල නෙවෙයි නෙ.."
    "ඇයි නැත්තෙ දැහැමි..නැවතුනා මේ හිත මේ ඇස් නැවතුනා ..."
   "උඹ අනේ මන්ද කෙල්ල.."
 "දැහැමි"සර්ගෙ නම මොකද්ද බං..
   මා ඇසුවේ එක පාරටමය..
  "යකෝ උඹ ඒකවත් අහං හිටියෙ නැද්ද ..දිමිත්‍ර"
  "වාව් ලස්සන නමක්.. දිමිත්‍ර" මා ඒ නම නැවතත් උච්චාරණය කලාය...
    "මං හිතුවෙ කවදාහරි උඹ වත්සලට කැමති වෙයි කියල.."දැහැමි කීවේ දුකිනි...
       ගෙදර ගිය මා ඊලඟ සතියේ සෙනසුරාදා වෙනතුරු ඇඟිලි ගැන්නේ නොඉසිල්ලෙනි..දෙවන වර උසස් පෙළ ලිවීමට සූදානමින් සිටි අප පාසල් නොගිය තරම්ය...
    ඒ සෙනසුරාදා දිනය උදා විණි..කැඩපත ඉදිරියේ මා වරින් වර මගේ හැඩ බැලීය...මා සිත සතුටින් පිරී ඉතිරී තිබිණි..
   "  පැහැසරා උඹ සර් ගැන තියන අදහස අත ඇරප...සර් බැඳල බං.."
    අදහන්න...පරිසරයම අඳුරු වෙනවා පමණක් මට දැනිනි..ළමෝ මා වටා රොක් වී සිටී..දැහැමි මා මුහුණට එබී කම්මුල් මතට තට්ටු කරයි...වත්සල දුක් ගත් දෑසින් මා දෙස බලා හිඳී...
   මා නැඟිට ගත් වහාම අනෙක් ලමුන් තල්ලු කරගෙන දැහැමි ගේ අතින් ඇදගෙන වෙනදා වත්සල බර දී සිටි අරලියා ගස ලඟට ගියාය..
   "දැහැමි ඒක ඇත්තද.."
"ඔව් පැහැසරා ඒත් උඹ මේ එක දවසක් දැකපු සර්ට ඔච්චර ආදරයක්"
  " ඔව් මං ආදරෙයි..මං සර්ව බඳිනව...නැත්තම් එයාගෙ හොර ගෑණි වෙනව.."
    "පැහැසරා උඹට පිස්සුද..උඹ ජීවිතේ අවුල් කර ගන්න හදන්න එපා"
     ඔව් මා උමතුවෙනි..දිමිත්‍ර මා උමතුවෙනි...
පංතියේදී මා මගේ ඇස් රැඳවූයේ නුඹේ මතමය...නුඹගේ දෑස් සමඟ මාගේ දෑස් කිහිප වරක්ම ගැටිනි...ඒ සෑමවරකම නුඹ ගැස්සෙනු මා බලාගෙනය...පංති ඉවරවී අනෙක් ළමෝ එලියට යද්දී මා නුඹ ලඟට වීමි...නුඹ පුදුමයෙන් මා දෙස බලා සිටියි...
  " ඇයි පුතා"
   "මං ඔයාට ආදරෙයි දිමිත්‍ර"  නුඹ වෙවුලයි...නුඹගෙන් ඉගනීමට පැමිණි මා ඔබට ආදරය කරාවියැයි ඔබ සිහිනෙකින්වත් සිතන්නට නැතිව ඇති...
    "ඔයා මොනවද මේ කියන්නෙ මං ඔයාගෙ සර්"
  " ප්ලීස් දිමිත්‍ර මට ආදරේ කරන්න...මං මැරෙයි.."
    "දරුවො ඔයා හොඳ සිහියෙන්ද..මොනවද ඔයා මේ කියන්නෙ කියල දන්නවද...මෙචර ලස්සන ලමයෙක් වෙලා ඇයි නොහඹිනා විදියට හැසිරෙන්න..." ඔබ ඒ ටික කීවේ තරහිනි...
   "මොකද්ද නොහඹිනාකම දිමිත්‍ර..ආදරය ද.."
   "තමුන් ආය මේ ක්ලාස් එකට එනවනම් ඔය මන්ස්ගාත ඔලුවෙන් අයින් කරල එනව..නැත්තම් නෑවිත් ඉන්නව" ඔබ එසේ පැවසූවේ තරහිනි...
       මා කඳුලු පෙරෙනා දෑසින් නුඹ දෙස බලා සිටී...නුඹ මාගේ කඳුළු දැක මුහුණ වෙනස් කර ගත්තේය...දුක් දෑසින් මා දෙස බලා සිටින්නට විය...
    "පැහැසරා " දැහැමි පැමිණ මා අතින් අඳියි...යමං ...
   "දරුවො දැන් යන්න...ඔය මනස්ගාත අයින් කරන්න ඉගෙනීමට මුල්තැන දෙන්න"ඔහු කියවයි..විශ්වාස කරන්න...දිමිත්‍ර ඔබ කිවූ  කිසිදෙයක් මා කනටවත් ගත්තේ නැත...මා හට ඇත්තේ ඔබේ පෙම්වතිය වීමේ නොනිමි ආශාව පමණි....
   "සමාවෙන්න සර්..පැහැසරා නරක කෙනෙක් නෙවෙයි ...."  දැහැමි මා ඇඳගෙන එතනිනි නික්මිණි.....
    "උඹට පිස්සු ද..දැක්කනෙ සර් උඹ ගැන මොනව හිතුවද දන්නෙ නෑ..."
"මොනව හිතන්නද එයා මට ආදරෙයි ...මං අඬද්දි ගොඩක් දුකින් බලන් හිටිය..
   "මොනවද පැහැසරා ඔයා මේ කියවන විකාර.."
       මා ගෙදර පැමිණ ඒ සතිය පුරාවටම කලේ දිමිත්‍ර ගැන සිහින දැකීමය...එක ගෙදර ඔහු සමඟ වාසය කරන අයුරු මා මවා ගත්තා ය...අම්මාට මා පඩම් කරනු වස් පෙන්වීමට නිතරම පොතට මුහුණ ඔබාගන සිටින්නට විය..නමුදු මා කිසිම දෙයක් පාඩම් කර නැත්තේය...පොතක් පෙරලා ගත් විට මගේ මතකයට ආවේ දිමිත්‍ර ඔබය..විශ්වාස කරන්න මට ඔබ අමතක වූ වේලාවක් නොවන්නේය...නින්දේදිද ඔබ ගැන සිහින දැකීමි..
      සෑම සති අන්තකයකම මා ඔබ දැක ගැනීම වස් සිහින මැව්වෙමි..ඔබ උගන්න කිසි දෙයක් මා සිතට වැටුනේ නැත..ඔබ වැරදිලා හෝ මා දෙස බැලූ විට  මා නුඹට ඇසක් ගසයි...නැතිනම් දිව දික් කරයි...ඒ සෑම වෙලාවකම නුඹ කලේ එරවීම පණකි...ඉඳහිටක නුඹට සිනා ගියද ඔබ මගෙන් එය සඟවයි...පංතියේ ළමෝ මට ඇසෙන්නටම උසුලු විසුලු කරන්නට විනි..
   "කිසිම කොල්ලෙක් දිහා බැලුවේ වත් නෑ..ඉඳල ඉඳල බැඳපු මිනිහෙක්ට බැල්ම දැම්මෙ..අනික අපේ සර්.."
 "   ඔව් බං ගනන්වත් ගන්නෙ නෑ ඒ වුනාට සර්"
"ලැජ්ජ නැති කම බං"
"පව් බං මොනව උනත්.."
        " අනේ මේ තමුසෙල තමුසෙලගෙ වැඩක් බලා ගන්නවද අනුන්න්ගෙ සීනි කිරන්නෙ නැතිව..."
    කවදත් වාගේ දැහැමි ඕ මා වෙනුවෙන් පෙනී සිටියාය..
   " නැට්ටට තද වෙලා " සියල්ලෝම එකටම සිනාසෙන්න්ට විණි..
     මම ඩෙස්ක් එකේ මුහුණ ඔබාගෙන ඇති වෙන තුරු හඩා වැටුනෙමි...දිමිත්‍ර මා ඔබට පෙම් කිරීම මෙතරම් ලැජ්ජ විය යුතු කරුණක්ද...සැවොම මාගේ ප්‍රේමයට සිනා සෙයි...මට නුඹ නැතිව බැරිය.                                  එක් සෙනසුරාදා දිනක පංති නොපැවෙත්වන බව පැවසුවේ පංතියට පැමිණි විටය...එදින ඔබ පැමිණ නැත්තේය..නුඹ අසනීපයෙන් වග දන්වා තිබිණි...
        මාගේ සිත කඩා  වැටුනාය...මා සතියක් පුරා පේවී හිඳින්නේ නුඹ දැක ගනු වස් පමණකි..නුඹ නොදැක බැරිය..                   "දැහැමි මං දිමිත්‍ර නොබල ගෙදර යන්න් නෑ.."
"පැහැසරා උඹට පිස්සුද ..සර් අද එන්නෙ නෑ..කොහොම බලන්නද.."
 " අපි සර්ලගෙ ගෙදර යමු.."
"උඹ හොඳ සිහියෙන්ද ..ඒක කරන්න බෑ..සර් බැඳල   "
"උඹ ආවෙ නැතත් මං යනව..එච්චරයි..මා දැඩි සේ මුරණ්ඩු වීය..මාගේ මුරණ්ඩු ගති දන්නා ඕ මා සමඟ පැමිණියාය..
         අප ත්‍රීරෝද රථකයක නෑඟී දිමිත්‍ර" ගේ නිවස සොයා ගියාය...දිමිත්‍රගේ නිවසේ විසල් ගේට්ටුව අභියස වී මොහොතක් සිටගෙන සිටියේ බිය තුනී කර ගැනීමටය...
    "උඹට මේක කරන්නම ඕනද ...අපි ආපහු යං පැහැසරා"
  "බැහැ දැහැමි."      මා තිර හඩින් කියා සිටීමි
..විසල් ගේට්ටුව අභියස වූ විදුලි සීනුව එබුවේ ගැහෙන ඇඟිලි තුඩු වලිනි ....
       " කාව හම්බෙන්න ද..."
වයසක මනුස්සයෙක් ගේටුවෙන් කර පොවා ඇසීය...
      "දිමිත්‍ර සර්ව මුණගැහෙන්න අංකල්"
මා වෙනුවට පිළිතුරු බැන්දේ දැහැමිය...
     "එන්න"
  ඔහු අපිව පුංචි ගේට්ටුවෙන් ඇතුලට ගත්තේය ...
        දිමිත්‍රගේ නිවස ඉතා අලංකාරය...මෙහි මාත් ඔහුත් සිටියානම්..
            දිමිත්‍ර සැටියේ ඉඳගෙන හිඳී...ඒ ඇස් මලානික වීය..මාගේ දිමිත්‍ර ලෙඩ වීය..අනේ දිමිත්‍ර...මා සෙමින් මිමිණීය...දැහැමි රිදෙන්නට මාගේ අත මිරිකීය..
       ඔබ  අප දැක ගැස්සුනේය...හුන් තැනින් නැගිට්ටුනේ ඉබේටම වාගේය...
       "කවුද දිමිත්‍ර..ඉතා ප්‍රියමනාප ඈ දිමිත්‍රගේ බිරිඳය..මට මාගේ හදවත පුරා පැතිර ගියේ උහුලා ගත නොහැකී ඊරිසියාවකි....මා වෙවුලීය...දැහැමි බය ගෙනය...ඈ මා දෑත තර කර අල්වාගෙනය...
           "පැහැසරා "දිමිත්‍රගේ මුවින් නික්මිණි...
මෙයාද පැහැසරා සර්ට පෙම් බඳින සිසුවිය...
ඇය සිනහ සිසී කීවාය...එසේනම් දිමිත්‍ර මා ගැන ඇයට පවසා ඇත...එන්න දරුවො ඇයගේ ලෙන්ගතුකම දරන්නට බැරි තරම්ය....ඔවුන් දෙදෙනාගේ පින්තූර සාලයේ තැනිනි තැන අලංකාරව තබා ඇත...අදහන්න මාගෙ පපුව තුල අල්පෙනිති තුඩ සිය දහස් ගුණයක් ඇනෙන තරම් වේදනාවක් දැණිනි ....
                ඔයාල මොනවද බොන්නෙ...දිමිත්‍ර විමසීය...කූල් මොනවහරි ඔහු නැවතත් ඇසුවේය..
    හා සර් උත්තර දුන්නෙ දැහැමි ය...ඔහු කිචන් එකට ගියේ ඔහුගේ බිරිඳට ඒ බව දැන්වීමටය...ඒ ඇසිල්ලේ කැබිනෙට්ටුව මත වූ ඔහුගේ තනි පින්තූරයක් ගෙන බෑගයේ රුවා ගත් මා දැහැමිත් ඇදගෙන එම නිවසින් නික්මිණි...
          " පැහැසරා නවතින්න දරුවෝ යැයි ඇයගේ බිරිඳ පවසනවා ඇසුනද දැහැමිගේ අතින් ඇඳගෙන පසුපසම නොබලා පැමිණි මා ත්‍රීරෝද රථයක නැඟි නිවසට පැමිණ කාමරයට වී හඩා වැටුනාය...
      දිමිත්‍ර ඔබ බොහෝ තුටිනි..ඒ ඔබේ බිරිඳත් සමඟිනි...ඇයද බොහෝ ලෙන්ගතුය .. .ඔබ හදවතට රිංගීමට පොඩිම ඉඩක්වත් නැතිබව තේරුම් ගත්තේ ඔබ නිවසට ගිය පසුය...
         මා කොතරම් උත්සහ කලද දිමිත්‍ර ඔබ අතහරින්නට නොහැක...මා තනිවෝම නුඹට බොහෝ සේ පෙම් කරමි....විශ්වාස කරන්න මා පංති නොගියමි...කටුව තුලට රිංගාගත් ඉබ්බියක සේ මා මාගේ කාමරයට කොටු වීමී...මුලදී දිනකට වචන 10 ක් පමණ දෙඩූ පසුව ගොලුවත පිරීමි...
        මුහුණ සෝදා පිළිවෙලට කොන්ඩය ගොතා සිටි මා ඒ කිසිවක් නොකෙරූ මහා අපිරිසිදු එකියෙකු විණි...මාගේ ගෙදර අය මා ගැන මහා දුක් ගත්තේය...දැහැමි අවුත් දුකෙන් මා දෙස බලා හිඳ යන සෑමදාකම ඕ හැඩුවාය....මා කතා නොකරන තැන දොස්තරවරු කීවේ මට පිස්සු කියාය....සියල්ලෝම එකතු වී මා මානසික රෝහලට ගෙන ගියේ ඉන් අනතුරුවය..මට පිස්සු නැති බව පැවසීමට මට ඕනා විය....මාගේ පිස්සුව මාගේ ඒක පාර්ශ්වික ආදරය දිමිත්‍ර බව පැවසීමට ඕනා විය....නමුත් මට වචන අමතක සෙයකි....මාගෙ මුව ගොලුවීය...
   මානසික  රෝහලේ මා බෙහෙත් ගන්නා තුරුම වත්සල නුඹ සෑම දිනකම මා බැලීමට පැමිණියේය...මා කවා පොවා මුහුණ සේදුවා පමණක් නොව කොන්ඩය ගෙතුවේද ඔබය....ඔබගේ පැමිණීමෙන් මාගේ නිවසේ අයද බලාපොරොත්තු ඇති කර ගත්තේය...නුඹට එන්න එපායැයි කියන්නට මට උවමනා විය....නමුත් මා ඔහෝ බලාගෙන සිටියෙමි...වත්සල අදහන්න...ඔබ කෙතරම් ප්‍රේම කලේද....
       කරුණාබර දොස්තරවරයෙකු නිතරම මා සිත  සෑදුවේය...දිමිත්‍ර මට අයිති නැති වස්තුවක් බව ඔහු මාගේ සිතට ඒත්‍තු ගැනිවීය..වත්සලගේ ආදරය ගැන සිතීමට මා පෙළඹීය...දිමිත්‍ර ඔබ එකම දිනයකුදු මා බලන්නට නොපැනියේය...වත්සල නුඹ සෑමදාකම මා වෙනුවෙන් ආයේය...වත්සල ඔබ අවුරුදු 4ක් දුක් ගත් ඇසින් මා දෙසම බලා සිටියේය...මා මානසික රෝහලට ආයේ මාගේ ඒක පාර්ශ්වික ආදරය හේතුවෙනි....වත්සල ඉතිං ඔබත් සිටිය යුත්තේ මානසික රෝහලකය...ඔබත් මා වෙනුවෙන් කොපමණ ආදරය කරනවාද...මට එසේ සිතුනු වාර අනන්තය...ඔබත් පිසුවෙනි මා මෙන්ම....
            මා සිනහ වීමි...ඒ වත්සල සමඟින්ය...මා දෙඩුවේය....වත්සල නුඹත් දැහැමිත් මාගේ ගෙදර අයත් මා දෙස බලා සිටියේ අදහනු නොහැකිවය....වත්සල නුබ මා හා විවාහ විය...තවද අර එදා අරලිය ගහට බර දී මා දෙස බලා සිටි ඒ ආදර දෑසින් බලාගෙන ඔබ මා ලඟය...දරුවන් දෙදෙනෙකුගේ මාපියන් වු අප දැන් මැදිවියේය....මාගේ අවසන බලාපොරොත්තුව සෑම ආත්මයකම වත්සල ඒ ඔබය...ආදරය කළ යුත්තේ අප ආදරය අයට නොව අපට ආදරය ඇති අයටය....
                                                                නිමි..
                                   රුවන්ති ලියනගේ ✍️✍️