සෙනෙහස පාමුල.

16- කොටස.

අද සුභාෂ් ඔයා මෙහෙ එනවා . ඔයා එද්දි මට යන්න වෙනවා. අනේ මට ඔයාව බලාගෙන මෙහෙ ඉන්න 

තිබුණනා නම්. ඒක කරන්න බෑ. අපේ ලොක්කා දැනටමත් මට වුණ දේ ගෙදර අයට කියලා ඇති. කොයි 

වෙලේ හරි කොල් එකක් අරන් අම්මා මට හොදටම බනි. පාන්දර වෙනකන් නින්දත් නොනින්දත් අතර 

හිටිය පහන්යා උදා ආලෝකය වැටෙන්නත් කලින් අවධී වෙලා කල්පනා කරන්න විය. යන්න අකමැති 

බව සිත කිව්වත් ඇයට නවතින්න මගක් නොවුවාය.

‘‘ පහන්යා අක්කේ.‘‘

‘‘ම්ම්ම්ම්.‘‘

‘‘මොකද උදෙන් ඇහැරලා. අද අපිට කරන්න වැඩක් නැනේ ටිකක් නිදා ගන්නවකෝ.‘‘

අඩ නින්දෙන් ඔලුව උස්සලා පහන්යට එහෙම කියපු දෙව්මී ආයෙත් අනිත් පැත්ත හැරිලා නිදා 

ගත්තාය.

‘‘මට නින්ද යන්නේ නෑ.‘‘

‘‘මට තේරෙනවා අක්කේ දුක බව. ඒත අංකල් කිව්ව දේ හරි සුභාශ් අයියට හොද වුණාම අපි එමු.‘‘

‘‘ඒත් මම එයාට උදව් ඕනේ කාලෙනේ ඉන්න ඕනේ.‘‘

‘‘අම්මද බොල මේන්. යාළුවා විතරයි කිව්වා නේද?.‘‘

පහන්යා නිතරම දෙවිමිට කිව්වේ සුභාෂ් එයාගේ යාළුවෙක් විතරයි කියා නිසාවෙන් දෙව්මී බලන් හිටියේ 

අවස්ථාවක් ලැවෙන තුරුයි. ඒ කතාව නිසාම දෙව්මිගේ නිදමත ගතියත් තුරන් වූ නිසා ඇද මත වාඩි වී 

පහන්යාට විහිළු කරන්න වුනේ ඇගේ මුහුණට සිනහවක් ගෙන එන්නට විය යුතුය.

‘‘සුද්දා... ඇරපන් යකෝ මේ කුබ්බෑයමේ දොර. මම ඉතුරු කරන්නේ නෑ ඕකව.‘‘

ඇමතිතුමාගේ මාර්ගයෙන් හිරෙන් නිදහස් වූ හැටේ වත්තේ විජේ දැන් සිටින්නේ සුද්දා නම් ඔහුගේ 

විශ්වාසනීයම ගෝලයාගේ නිවස ඉදිරිපිට වුවේය. රෑ ගවුමකට උඩින් දැලි කුනු වැකුණු හැට්ටයක් ඇද 

ගත් ගැහැණියෙකු අබලන් වූ දොර කබල උසවා පසෙකින් තැබුවාය.

‘‘ ආ මේ විජේ අයියනේ. අපේ මිනිහා ඊයේ රෑ බීලා ඇවිත් හොදටම නිදි ඕන්.‘‘
‘‘ආ... නංගියේ.... පොඩ්ඩක් ඕන් ඕකට කූද්දපනංකෝ.‘‘

සුද්දාගේ බිරිද වු ඒ ගැහැණිය නැවතත් ගෙට ඇතුල් වෙද්දී පොඩි පිරිමි දරුවන් දෙදෙනෙක් දොරෙන් 

හිස පමනක් එළියට දමාගෙන විජේ අයියා සමග සිනා සෙන්ට විය. ඔවුන් දැකීමෙන් කෝපය මදක් 

අමතක වූ විජේ අයියා ඇස් ලොකු කර පොඩි වුන් බය ගන්නට වුවේය.

‘‘ විජේ අයියේ. කොහොමද එළියට ආවේ.‘‘

උදෑසන සීතල නිසාම හැද සිටි සරම ඔළුවේ සිට පොරවාගෙන සුද්දා එළියට අවේ. පලයව් ගේ ඇතුළට 

යනුවෙන් පොඩි උන්ට සැර වෙමිණි.

‘‘උබලා එදා මාව දාලා පැන ගත්තා නේද?.‘‘

‘‘අනේ විජේ අයියේ. අපිත් නු..‘‘

‘‘හා හා ඇති ඇති බං ඒකට කමක් නෑ. මට නෙළුවා නෙලිල්ලක් ඇතුළෙදී. ඒත් පාවලා දුන්නේ නෑ. තව

 ටික දවසක් වුන්නා නම් උන් මාව ගහලම මරණවා.‘‘

තරමක් ඝණට වැවී තිබු රැවුල ඇගිලි මතින් පිරිමදිමින් ඔහු පැවසුවේ ලොකු දේකට පාරම්බාන සේයාවෙනී.

‘‘අපි මොකද විජේ අයියා මේකට කරන්නේ.‘‘

‘‘දැන් ඉන්න පොළිසියේ ලොක්කා . ඌව ඇමතිතුමාට වත් සැලෙන්ඩර් නැති එකෙකේ. මේක අපේ

 ක්රනමයට විසදන්න බෑ. වැඩේ දෙන්න ඕනේ මොලෙන්... මොලෙන්.‘‘

විජේ අයියගේ අවසන් වචන කීපයේ හඩ ගිගුම් දුනේනේ කෝපයෙන් ඇස් රතු වෙද්දීය. ඔහු නැති 

අතරතුර සිදු වූ සියල්ල සුද්දා විජේ අයියා සමග පැවසුවේය.

‘‘ඔබට එහෙම කරපු එක හොදයි. කොහොම හරි ඔය පත්තරකාරී. සර් කාරයයි පන්න ගන්න ඕනේ. ‘‘

ඉද්දමල්ගොඩ මහතා පැවසු අයුරින්ම උදෑසනම ඉශාන් සමග රෝහලට ගොස් සුභාෂ්ව නිවසට කැදවාගෙන 

ආහ. සුභාෂ්ට ඇවිදින්නට නොහැකී නිසා ඔහු නිවසට අතුළු වුනේ තනි කකුළින් පනිමින් ඉශාන්ගෙත්, 

ඉද්දමල්ගොඩ මහතාගේත් උදවු ඇතිවය. නිවෙස් බලා යන්නට සුදානම්ව සිටි පහන්යාට මේ දර්ශනය 

දකිද්දී නෙතට නැගුණ කදුළු බිදු දරා සිටීමට තවත් නොහැකී වුවාය. ඉක්මණින් නානකාමරයට පිවිසුණු

 ඇය මුහුණ දොවාගෙන නැවත ආලින්දයට ආවේ කදුළු තද කරගෙනය. ඒ වන විට සුභාශ් සෙටියේ වාඩි 

කර ඇත. ඔහුගේ නෙතත් සතර වට සැරි සරමින් සෙව්වේ පහන්යාගේ රුවයි. පහන්යා දුටු විගස ඔහු 

සිටිනා තැනත් සුභාශ්ට අමතක විය.

‘‘ පහන්යා කොහෙ හරි යන්නද?.‘‘

‘‘ඔව් සුභාශ් අපි ගෙදර යන්න. මට අම්මිත් කතා කරලා හොදටම බැන්නා. අපේ බොසුත් කියනවා ආපහු 

එන්නලු. මේ වැඩේට පිරිමි ළමයි දෙන්නෙක් දාන්නම්ලු.‘‘

පහන්යා ඒ ටික කියාගෙන ගියේ කියන්නම පාඩම්කරගෙන සිටියා මෙනි. 

‘‘ ලොකු පුතා ඔයා පහන්යා දුවව දන්නවද?‘‘

‘‘ආ ඔව් ආන්ටී... මේ පහන්යා අක්කයි දෙව්මී අක්කයි නිතර ආවනේ සුභාෂ් සර් බලන්න හොස්පිටල්

 එකට.‘‘

‘‘ආ......‘‘

ඉශාන් යන්තම් රහස රැක ගන්නට එසේ කිව්වේ සුභාශ්ට ඉගි කරමින් විය. එය දැකීමෙන් සුභාශ්ට 

ඉබේටම සිනා නැගුනේය.

‘‘එහෙනම් සුභාශ්ව අපි ලෑස්ති කරපු කාමරයට එක්ක යමු නේද?. කකුළ නිසා පුටුවේ වාඩී වෙලා 

ඉන්නත් අමාරුනේ.‘‘

මේ සියල්ල දෙසම බලාගෙන නිහඩ වුන් සාවින්දී වුන්නේත් කියා ගන්න බැරි දුකකින් වුවාය. ඇයට

 අයියාත් ඉශානවත් දෙන්නාම දමා යන්නට සිතක් නොවිය. සියල්ලන් එහෙ මෙහේ වන තුරු සිටි 

සාවින්දී අයියා ළගට ඇදුනාය.

‘‘අයියේ.‘‘

‘‘මොකද මේ දුකින් මගේ පොඩ්ඩී.‘‘

‘‘අපි දැන් යනවනේ.‘‘

‘‘ඉතින් ආයි එන්න ඔයාට නිවාඩු දාට. දැන් විභාගෙත් ළගයිනේ පාඩු කර ගන්න එපා.‘‘

‘‘පෝයත් තියෙන නිසා මට දවස් දෙකක් නිවාඩුයි අයියේ ඉරිදත් එක්ක.‘‘

‘‘ ඔයා ඉන් එහෙනම්. අම්මට එන්න කියමු ඔයාව එක්ක යන්න ඉරිදට.‘‘

‘‘අනේ ශෝක් අම්මට කියන්නකෝ අයියේ.‘‘

සාවින්දී සතුටින් උඩ පනිද්දී සුභාශ් ඒ දෙස බලා හුනේන් සැබෑ සතුයකිනි. ඇයි තම සොහොයුරියට 

බොහෝ සෙයින් ආදරය කලේය. තවමත් පොඩි දැරියක මෙන් ඔහු ළග සුරතල් විමට සාවින්දිද කැමති

 වුවාය. කියු පරිදිම සුභාශ් අම්මලා පිට වෙන්නට සැරසෙද්දී යෝජනාව ගෙනාවේය. සාවින්දිගේ අම්මා

 එයට අකමැති වුනේ, අසනීපව සිටින තම පුතා මදිවට ඔවුන්ට කරදර වන්නට දුවවත් දමා යෑම 

නුසුසුසු යැයි සිතු නිසාවෙනී.

‘‘ අනේ ඔන්න ඔහෙ හිටපුදෙන් අක්කේ. අපිට මොන කරදරයක්ද?. කෙල්ලෝ නෑනේ අපිට. කෙල්ලේක 

දවසකට දෙකකට හරි මෙහෙ ඉන්නවා කියන එක මොන තරම් දෙයක්ද? නේද අපේ මහත්තයා.‘‘

‘‘අනේ ඔව් මිසිස් සුභසිංහ සාවින්දී දුව හිටපුදෙන්. දැන් අර දුවලා දෙන්නත් යන නිසා අපිට ලොකු පාළුවක් 

දැනෙයි. ඒ පාළුව වත් ටිකක් අඩු වෙයිනේ.‘‘

ඉශාන්ගේ සිතේ මලක් පිපුනා මෙන් වුවේ සාවින්දී සමග තව දවස් දෙකක් ගෙවන්ට ලැබෙන බව දැනුන

 නිසාවෙනී. ඒ වචනයත් සමගම කාර් රථයට දමා තිබු තම ඇදුම් බෑග් එකත් රැගෙන සාවින්දී ඉහළ මහලට

 දුවගෙන ගියේ ඉතා සතුටුන් වුවාය. 

‘‘එහෙනම් අපි යමු නේද? පහන්යා දුවේ.‘‘

ඉශාන්ගේ අම්මගෙයි තාත්තාගෙයි දෙපා නැමැද ආශිර්වාද ලබා ගත් පහන්යත් දෙව්මිත් කාර් රථයට නැගුණාය. සියල්ලන්ට සුභ පතමින් සාවින්දී ඉශාන්ලගේ නිවස ඉදිරිපසට වි බලා සිටියාය.

‘‘ ඕ... පොඩ්ඩක් ඉන්න ආන්ටී. මට පොඩි දෙයක් අමතක වෙලා.‘‘

නිවසේ සියල්ලන් සිටි නිසා පහන්යාට සුභාශ්ට ළං වන්නට නොහැකී වු නමුත් අවසන් වතාවට හෝ ඔහු

 නොබලා යාමට ඇයිට නොහැකි විය. ඒ නිසාම ගණදෙවි නුවණ හොදින් තිබු පහන්යා බොරුවක් කියා

 කාර් රථයෙන් බැස කෙලින්ම ගියේ සුභාශ් ළගට විය. දැන් සියල්ලන් සිටින්නේ කාර් රථය ළග 

නිසාවෙන් සුභාශ් ළග කිසිවෙක් නැති බව පහන්යා හොදින්ම දැන හුන්නාය.

‘‘පහන්යා. ඔයාලා ගියෙ නැද්ද?.‘‘

‘‘යන්න හදන්නේ සුභාශ් .ඔයාට කියලා යන්න ආවේ.‘‘

සුභාශ් ළග තිබු පුටුවේ අසුන් ගත් පහන්යා හිස පහළට නවා ගත්තේ නෙත තෙත් කළ කදුළු බිදු සුභාශ් 

දාකි යැයි බියෙන් විය. එලෙසම තෙත් වුන දෙනෙතින් යුතුව සුභාශ් දෙවරක් නොසිතාම පහන්යාගේ දෑත් 

ඔහුගේ දෑතට මැදි කර ගත්තේය.

‘‘ඇයි ළමයෝ අඩන්නේ.‘‘

‘‘ඔයාගේ ඇස් වලත් කදුළු.‘‘

පහන්යා එසේ පැවසුවේ සුභාශ් දෙස බලා කදුළු අතරින් සිනාසෙමින් ය.

‘‘ මට දුකයි ඇත්තටම ඔයා යන එකට.‘‘

‘‘මටත් දුකයි ඔයාව දාලා යන්න.‘‘

‘‘ඉතින් නවතින්නකෝ.‘‘

‘‘බෑ සුභාශ් අම්මි හොදටම බය වෙලා.ඉන්නකෝ ඔයට හොද වුණම අපි ආයි එනවා. ‘‘

‘‘හරි එහෙනම් පරිස්සමින් යන්න. මං නිසා තුවාලත් කර ගත්තා නේද ඔයා.‘‘

‘‘ඒකට කමක් නෑ සුභාශ්.‘‘

‘‘මට ඔයාගේ නම්බර් එක දීලා යන්න ළමයෝ.‘‘

‘‘ඉශාන් ළග තියෙයි . ඔයාට පාළු දැනුනම කතා කරන්න.‘‘
‘‘පහන්යා අක්කේ‘‘

එක වරම සාවින්දීගේ හඩ ඇහෙද්දී පහනයා විදිල්ලමෙන් පිටුවෙන් නැගිට්ටුනාය. සුභාශ් කෙතරම් බිය 

වුනාද කියතොත් ඉක්මණින් පහන්යගේ දෑතින් තම දෑත් ඉවතට ගත්තේය.

‘‘මම මේ උඩ තට්ටුවටත් ගියා අක්කා නැති නිසා මෙතනට ආවේ. ‘‘

‘‘මම මේ මෙතනින් යන ගමන් සුභාශ්ට යනවා කියන්න ආවා නංගා අපි යමු. අපි යනවා සුභාශ්.‘‘

එසේ පැවසු පහන්යා දුකෙන් සුභාශ් දෙස බලා සාවින්ගේ අතේ එල්ලී ඉවත්ත ගියාය. සුභාශ්ට දැනුනේ දරා 

ගත නොහැකී තරමේ පාළුවකි. ඔහු තනියෙම කල්පනා කලේ ආයි කවදා පහන්යව දකින්න ලැබේද යනුවෙනි.

පහන්යත් දෙව්මිත් සුභාශ්ගේ අම්මත් කැළණිය බලා ගමන් කිරීමට ගමන් අරබා ඇති. ඔවුන් සියල්ලන්ටම 

මේ වෙන්වීම දුකකි. ඒ නිසාම කිසිවෙක් වචනකදු කතා කිරීමට නොපෙලබුණාය. නිසොල්පනේ වුන ඔවුන්

 එක වරම ගැස්සී ගියේ හදිසියේම කාර් රථයේ තිරිංග තද විමත් සමගය. එවිට පහන්යා දුටුවේ අතුරු පාරකින්

 පාරට දැමු කළු පැහැති කැබ් රථයක් පාර හරස් කරගෙන ඇති බවයි.

එයින් බැසගත් එදා මෙන්ම රතු හැද ගත් මිනිසුන් කීප දෙනෙකුට අමතරව තව එක් හැඩි දැඩි පිරිමක් විය. 

ඒ පුද්ගලයා අප සිටි කාර් රථය අසලට පැමිණ පැති වීදුරුව පහළ දමන ලෙස අතින් සංඥා කරන්න විය.

‘‘ආ .. නෝනලා යනවා වගේ. ඒක හොදයි. ‘‘

දෙව්මී එදා මෙන්ම බයෙන් වෙව්ලයි. සුභාශ්ගේ අම්මාත් වුනේ බියෙනී. නමුත් පහන්යාගේ සිතේ බියට වඩා 

තිබුනේ කෝපයකී. මෙතන කියවා ගන්න ගොස් අවුල වැඩ කර ගන්නට නොසිතු පහන්යා කොපය 

සගවගෙන නිහඩව සිටියාය.

‘‘මේ.. ලොකු නෝනා පුතණ්ඩියාවත් එක්ක ගියා නම් තමා හොද? නෝනලා මං ගැන හොයලා 

බලන්නකෝ මම හැටේ වත්තේ විජේ. මගේ නම කිව්වම මේ ඒරියා එකේ නොදන්න කෙනෙක් නෑ.

 ආ.. අර පොළිස් ලොක්කට කිව්වට අපි බය නෑ. ළගදිම ඌටත් වැඩක් පත්තු කරණවා අපි. අපිට..

 ඇතුළත් එකයි.. පිටත් එකයි.. නෝනා.‘‘

‘‘හරි.. හරි.. පුතාට හොද වුන ගමන් මම එක්ක යනවා. ‘‘

‘‘අන්න එහෙම නෝනා. මේ විජේගේ වැඩකට උදැල්ල දාන එකෙක් වත් තාම යහතින් ඉදලා නෑ.‘‘

ටික වෙලාවක් නොයෙකුත් දේ කියමින් සිටි ඔවුන් වාහනය ඉවතට ගෙන අපට යන්න ඉඩ සැලැස්සුහ.

‘‘ අයියේ.‘‘

‘‘හ්ම්ම්‘‘

‘‘දුකද?‘‘

‘‘ඇයි ඒ.‘‘

‘‘ මගේ නෑනා ගියාට‘‘

‘‘ඉශාන්ද ඔය විකාර ඔයාගේ ඔලුවට දැම්මේ.‘‘

‘‘නෑ මම දැක්කා දෙයක්.‘‘

කලින් සිදු වු සිදු වීම යාන්තමට වගේ දැක්ක සාවින්දී අයියාගෙන් එය විමසන්න වුනේ සිතට නැගුණ 

සතුටත් සමග සෑබෑවක්ද කියා ඔහුගේ මුවින්ම දැන ගන්නට ඕන වු නිසාය.

‘‘මේ ඉශාන් නම්.‘‘

‘‘ඉශු නෙමේ අයියේ කිව්වේ.‘‘
‘‘ඉශු.‘‘

මතු සම්බන්ධයි.

අද කවර්ස් පොටෝ එක හැඩ ගැන්වු අහිංසක නපුරී මිතුරියට මගේ විශේෂ ස්තූතිය. ඔයලටත් පුළුවන් 

ඔයාළගේ පොටෝ එක මේ විදියට පල කරගන්න. කැමති නම් ඔයාලගේ පොටෝ අපිට දෙන්න.

හෙට කොටස ඉරෝ නංගිගෙන්

අද කොටස අකුරු ගැන්වු මම 

සඳුනී කාංචනා

සෙනෙහස පාමුල

17- කොටස ..

""ඉශූ..

""කවුද.... සුභාෂ් ඇහුවේ කෙල්ලගේ මූණ දිහා යටාඇහින් බලන ගමන්..

"" නෑ... නෑ... ඉශාන් මොකුත් කිව්වේ නෑ.. අයියේ... සාවින්දී හොරයක් අහුනා මෙන් බිම බලාගෙන

 කියද්දී සුභාෂට සැක හිතුනා...

"" මේ දෙන්නගේ මොකක් හරි සම්බන්ධයක් වත්ද.... සුභාෂ් කල්පනා කරේ පහු ගිය ටිකේ උනු සිදුවීම් 

සංසන්දය කරමින්...

"අ...අ..යියේ... සාවින්දී කතා කරේ ගැහෙන සිතින්...

"""හ්ම්ම්ම්ම්...මොකොද...

"" අයියාට දැන් සිංහල බෙහෙත්වත් කරා නම් හොදයි නේද... සාවින්දී කතාව වෙන පැත්කට හැරව්වේ තව 

දුරදිග ගියොත් තමා අසුවන බව දන්න නිසා...

""ම්ම්ම් ඔව් එක තමා මාත් කල්පනා කරේ.. අම්මත් කිව්වා... අර අනුරාධපුරේ හොරිවිල ඉන්නවලු හොද 

වෙදකම් කරන වෙද මහත්තයෙක්..

"" ආ...ඔව් ඔව් එයාගෙන් තමා මගේ යාලුවා අර මහේෂි ඇක්සිඩන්ට් උන වෙලේ බෙහෙත් කරේ.. දැන් 

කෙල්ල හොදට ඇවිදිනවා...

"" බලමු ඊලග පාර ක්ලිනික් එකටත් ගිහින් අම්මා එක්ක කතා කරලා යමු....

""ඔව් ඔව් එතකොට ඉතිං අයියට සලකන්න ඔය මේ.. විශේෂ අයත් එයිනේ...

සාවින්දි ඇසක් ගහලා ඉගි කරමින් කියු දේ සුභාස්ට තේරුනත්.. නොතෙරුනු විදිහට හිටියෙ සිනහව තද

 කරන්...

" අනේ මේ මගෙන් ගුටි නොකා යනවද මෙතනින්... සාවින්දීට කොට්ටයකින් ගහද්දි සාවින්දි එලියට

 පැන්නා..

"" හම්මෝ ඇති යන්තම් තව ඩින්ගෙන් අයියගෙ හොර අල්ලන්න ගිහින් මාවයි මාට්ටු වෙන්නේ..
සාවින්දී තමන්ට ටොක්කක් ඇන ගමින් එලියට දිව්වේ ඉශාන් හොයාගෙන...

*******************

"" ඇත්තටම මගේ ආදරේ ලඟ තිබිලත් මට කියා ගන්න බැරි උනානේ ශික්... සුභාෂ් කල්පනා කරේ පුන්චි 

දුකකුත් හිතේ තියාගෙන...

"" නංගා නම් නෑනට කැමති වගේ.. මුනේ තිබුන හිනාවෙන්ම කියතැහැක්.... අම්මත් ඉතිං අකමැති වෙන

 එකක් නෑ පහන්‍යාගෙ ඇති වැරැද්දක් නෑ නේ....

කල්පනාවට වැටුන සුභාෂ් දන්නෙම නැතුව නින්දට වැටුනේ ඇගේ තිබුන තෙහෙට්ටුව නිසා....

************************

"" අම්මා ... පහන්‍යා කෑගසාගෙනම ගෙට ආවේ අම්මා එක්ක කෙන්තියෙන්...

අම්මා කතා කරලා බැන්නට පස්සේ අම්මට කතා කරෙවත් නෑ...
එක අතකින් ඉතිං අම්මා වැරදි නෑ පාතාල ලොකේ කුඩු රජාට විරුද්දව වැඩ කරන්න බය නැතිව කෙල්ලෙක්

 යවන්නේ මොන අම්මද.... 
මාත් ඉතිං වැඩ කරාට බයේ හිටියේ නැත්තේ කොයි වෙලෙද.. එහෙව් එකෙ අම්මා ගැන කවර කතාද... 

කෙල්ලට අම්මා ගැන දුක හිතුනා....

කාබරේට ගිහින් වොශ් එකක් දාගෙන එනකොට අම්මා කිරි එකකුත් අතේ තියන් ඇද උඩ..
පහන්‍යාට අම්මා ගැන ඇති උනේ අසීමිත ආදරයක්...

"චුටී දූ.... අනේ මගෙ රත්තරං ආවද.. මං මොන තරම් ගින්දරකින්ද දෙවියනේ හිටියේ...

" හරි හරි අම්මා මං ආවනේ දැන් ...
හරි මහන්සි අම්මා.. ටිකක් නිදා ගන්න ඕනි..

පහන්‍යා එහෙම කියලා නිදා ගන්න හැදුවේ නිදිමතක් නිසාම නෙවෙයි.. අම්මව යවලා සුභාෂ්ට මැසෙජ් 

කරන්න ඕනි නිසා....

කෙල්ල බොරුවට නිදා ගන්න හදනකොටම අම්මා ගියේ 

" පව් කෙල්ලට මහන්සි ඇති... හ්ම්ම් එහෙනම් ඔයා නිදාගන්න ටිකක්..

අම්මා ගියාට පස්සේ කෙල්ල දොර ලොක් කරලා ඇදට පැන්නේ ලැප් එක ඔන් කරන ගමන්....

මතු සම්බන්දයි.

අද කවර්ස් පොටො එක හැඩ ගැන්වු මගේ පණට ස්තුතියි. ඔයාලටත් පුළුවන් ඔයාලගේ පොටෝ එක 

මේ විදියට පල කර ගන්න. කැමති නම් අපිට එවන්න..

හෙට කොටස සදු අක්කාගෙන්.
අද අකුරු ගැළපු මම ඉරෝශනි... ( ඉරෝ)..

නෑ. ඒක නිසාම සාවින්දී කා එක්කවත් කතා කළේ නෑ. මිදුලේ අඹ ගහ යට තිබුණු බංකුවේ ඉදගෙන 

තනියෙම කල්පනා කරන්න වුණා.

‘‘සාවී...‘‘ සාවින්දී දුකින් ඉන්න බව දැකපු ඉශාන් සාවින්දී ලගට ඇවිත් බංකුවේ කොණක ඉද ගත්තා.

ඉශාන්ගේ පැමිණමෙන් ගැස්සුණු සාවින්දී ඉක්මණටම වට පිට බැලුවා.

‘‘මොනවද සාවීයෝ බලන්නේ.‘‘

‘‘අනේ ඉශු ඔයාලගේ තාත්තත් ගෙදරනේ. ඔයා මගේ ළග ඉන්නවා දැක්කොත් සැක හිතයි.‘‘ සාවින්දී 

බංකුවෙන් නැගිටිමින් කිව්වා.

‘‘මේක මාර වැඩක්නේ මගේ සාවී අක්කා එක්ක කතා කරන්නත් මට නිදහසක් නැද්ද? මෙන්න 

මෙහෙන් වාඩි වෙනවා පණ්ඩිත නොවී.‘‘ ඉශාන් සාවින්දිගේ අතෙන් ඇදලා වාඩි කර ගත්තා.

‘‘කෝ අතාරින්නකෝ ඉශු.‘‘
‘‘බෑ.... සාවී.‘‘ සාවින්දී අත නිදහස් කර ගන්න උත්සහා කරද්දී ඉශාන් තවත් අත තද කරලා අල්ල 

ගත්තා.

‘‘හ්ම්ම්. ‘‘

‘‘අතාරින්න නෙමේ ළමයෝ මම අල්ල ගත්තේ‘‘

‘‘ඒක මම දන්නවා මගේ ඉශු. ඒ දැන් අතාරින්න හොද ළමයා වගේ.‘‘ ලස්සන හිනාවකුත් එක්ක

 සාවින්දී දිහා බලපු ඉශාන් සිවින්දිගේ අත ඇතෑරියා.

‘‘මේ සාවී.‘‘ 

‘‘ඒ පාර මොකෝ.‘‘ ඉශාන් ආයෙත් සාවින්දිගේ මූනට එබෙද්දී සාවින්දී ඇහුවා.

‘‘මේ සෙනසුරාදා අයියාගේ... නෑ ..නෑ සර් ගේ කකුලට බෙහෙත් අහන්න අනුරාධපුරේ

 යනවලු.‘‘

‘‘ඉතිං‘‘

‘‘ඉතිං කියන්නේ ළමයෝ සේරමලා වෑන් එකකලු යන්නේ.‘‘

‘‘නියමයි. නියමයි.. ඒ කියන්නේ මට ලබන සතියෙත් ඔයාව දකින්න පුළුවන්.‘‘ සාවින්දී සතුටින්

 ඉපිලී ගියේ ඒ දවස ගැන සිහින මවමින්.

‘‘කෙල්ලට සතුටුයි වගේ සෑහෙන්න. මාව නොදැක ඉන්නම බෑ වගේ නේද?‘‘ ඉශාන් සාවින්දිගේ 

ඇස් දෙක දිහා ආදරෙන බලාගෙනම කිව්වා .

‘‘ඇයි ඔයාට මාව දකින්න ඕනේ නැද්ද?.‘‘ සාවීගේ මුණ චුට්ටක් විතර ඇඹුල් වෙලා යද්දී ඉශාන්ට

 තවත් හිනා ආවා.

‘‘පිස්සු කෙල්ල මුණ ඇඹුල් කර ගත්තේ මොකද?. මටත් ඔයා නොදැක ඉන්න බෑ සාවී. ‘‘

‘‘හ්ම්ම්..‘‘

‘‘මම මේ කියන්න ගියේ අපි ඒ සතුට සර්ටත් දෙමු කියලා‘‘

‘‘ඒ කොහොමද? සවින්දිට සුභාශ් ගැන කිද්දී දැනුනේ බයක්.ඒ නිසාම සිවින්දගේ සිත 

තිගැස්සිලා ගියා.

‘‘අක්කා මලෝ දෙන්නා හොදට එකතුයි නේද?‘‘ නිවෙස් බලා යන්න සිතාගෙන ඉශාන්ගේ අම්මා 

සමග කතා කරමින් නිවසින් එළිය ආපු සාවින්දිගේ අම්මා කිව්වේ, අඹ ගහ යට ලොකු කතාවක 

ඉන්න ඉශානුයි සාවින්දිවයි පෙන්නමින්.

‘‘අනේ ඔව් මිසිස් සුභසිංහ සාවින්දී දුවත් අපේ පුතාගෙම සහෝදරියක් වගේ. දෙන්නා එකටමයි 

මේ දවස් දෙක හිටියේ. හරිම යාළුයි.‘‘ ඉශාන්ගේ තාත්තා කතාවට හවුල් වුණේ සිණාසෙමින්.

‘‘දු යමු නේද?.‘‘ අම්මාගේ කට හදත් එක්ක බංකුවෙන් නැගිට ගත්තු සාවින්දී දුවගෙන ආවා.

 සාවින්දට ලොකු බයක් දැනුනත් ඇය සුපුරුදු විදියට හැසිරුණා.

..........................................................................................

‘‘ආව් ආව්.... කෙල්ල මෙතන .. හිත අර හැන්ඩියා ළග‘‘. අපනශාලාවේ කොනක වු මේසයක් 

ළග වාඩී වුණ පහන්යා ගෙදරින් අරන් ආපු බත් එක අනමින් ලොකු කල්පනාවක ඉන්නවා

 දැක්කම දෙව්මි විහිළු කරන්න ගත්තා.

‘‘මොන හැන්ඩියෙක්ද?‘‘ කල්පනාව නවත්තලා අන අනා හිටපු බත් කට කන ගමන් පහන්යා 

ඇහුවේ බොරු තරහකුත් මවාගෙන.

‘‘මෙයා දන්නෙම නෑ.. අනේ බොරුවට අපි රවට්ටනේ නැතුව ඉන්න අක්කී.‘‘

‘‘මොකටද රවට්ටන්නේ. සුභාශ් මගේ යාළුවෙක් විතරයි. ඔයා හිතන දෙයක් එතන නෑ.‘‘ 

‘‘ඔය පැන්නේ බළලා මල්ලෙන් එළියට‘‘

‘‘ඇයි.‘‘ පහන්යා ඇහුවේ දෙව්මි දිහා රවලා බලාගෙන.

‘‘මම දැන් හැන්ඩියා කිව්වට නමක් කිව්වද?.‘‘ පහන්යට එතකට තමයි තේරුණේ වැඩේ කැවුණා 

නේද? කියලා. පහන්යා බත් එක දිහා බලාගෙන තනියෙම හිනා වුණා.

‘‘මොකද අක්කී තනියෙන් හිනාවෙන්නේ. ඇ ඇ.‘‘

‘‘මොකුත් නෑ බං.‘‘ පහන්යා හිනාව තද කරන් කිව්වා.

‘‘ඇත්තටම පහන්යා අක්කේ . ඔයා සුභාශ් අයියට ආදරෙයි නේද?.‘‘ දෙව්මිගේ විමසුමට පහන්යා

 හිනා වුණා විතරයි. ඇත්තටම මම සුභාශ් අයියට ආදරෙයි මම හිතන්නේ. එයත් මට ආදරේ ඇති. 

එයා යාළුකමින් එහා මාත් එක්ක කතා කරන්නේ නැහැනේ මම කොහොමද මගේ හිතට දැනෙන 

දේවල් එයාට කියන්නේ. හැබැයි දැන් ඔයාට මන් නැතුවම බෑ කියලා නම් මම දන්නවා. 

පහනයගේ දුරකථනය නද දෙන්න වුණ නිසා ඇයගේ කල්පනාව බිදිලා ගියා.

‘‘ ඒ බං මාර වැඩේ.‘‘පහන්යා පුදුමයෙන් දෙව්මී දිහා බලලා කිව්වා.

‘‘ඇයි. කවුද කෝල් කරන්නේ.‘‘

‘‘සාවී‘‘

‘‘සාවී.. නෑනා පොඩ්ඩනේ. කතා කරලා බලන්න.‘‘ දෙව්මී තවත් සරදම් කරන්න වුණා. ඒත් 

පහන්යගේ හිතට දැනුනේ බයක්, ඉශාන් මොනවා හරි කියලද කියලා.

‘‘මොකද බය වෙලා. ඕක ආන්සර් කරන්න. පොඩි මස්සිනා කියන්න ඇති ලොකු නෑනා එක්ක

 කතා කරලා පොඩ්ඩක් ශේප් කරලා තියා ගන්න කියලා.‘‘

‘‘ඔබට නම් පිස්සු බං.‘‘ බයේ ඉන්න වෙලේ විකාර කියවනවා කියලා පහන්යට දෙව්මී එක්ක 

ඇති වුණේ තරහක්. ඇමතුමට සවන් දුන් පහන්යා. බත් පාර්සල් එක එහෙන්මම අකුලලා විසි

 කරලා අත සෝද ගන්න ගියා.

‘‘අක්කී‘‘

‘‘ආ.. සාවී ඇයි හදිස්සියෙම.‘‘

‘‘හදිස්සියක් නෑ අක්කී. ඔයාට ඉතින් මාව මතක නෑනේ.‘‘

‘‘අනේ නෑ සාවී. දැනුත් මම මේ ඉන්නේ ඔපිස් එකේ.‘‘ පෝන් එක උරහිසින් කණට තද කරගෙන

 පහන්යා අත් දෙක සෝදන ගමන් කිව්වා.

‘‘ හරි හරි අක්කී. මම විශේෂ දෙයක් කියන්න ගත්තේ.‘‘

සාවින්දිත් පහන්යත් ටික වෙලාවක් එක දිගට කතා කරන් ගියා. දෙන්නගේ කතා බහෙන් පස්සේ 

සාවින්දී අම්මා ළගට දුවගෙන ගියේ උඩ පැන පැන.

‘‘ මොකද ළමයෝ ඔය යට ගවුම පිටින් තාම. මොකද ඔය තරම් සතුටින්.‘‘ සාවින්දි හිටියේ හිටියේ

 ස්කොලේ ඇරිලා ඇවිත් තිබුණ මහන්සියයි දාඩියයි මැකෙන්න කියලා හිතාගෙන සුදු ගවුම ගලවලා

 දාලා යට ගවුම පිටින්.

‘‘අම්මී උදව්වක් ඕනේ.‘‘ සාවින්දී වැරැන්ඩාවේ පුටුවක වාඩි වෙලා හිටිය අම්මාගේ ගෙල වටා දෑත්

 යවලා තුරුල් කර ගනිමින් කිව්වා.

‘‘උව්වක් කරන්න බැරියෑ . වොස් එකක් දාලා ඇදුමක් ඇදන් එන්න. ‘‘

‘‘මේ ගේ වටේ තාප්ප ගහලා තියෙද්දී කාටවත් පේන්නේ නෑනේ.‘‘ සාවින්දී තවත් කටකාර වුණා.

‘‘පේනවා නේද මහත්තයා ඔයාගේ දු පොඩ්ඩගේ හැටි. ගෑනු ළමෙක් වුණාම ලැජ්ජාවක් බයක් 

තියෙන්න ඕනේ. කොට ගවුම් කෑල්ලකුත් ඇදගන.චී ලැජ්ජ නැත්ත දු අප්පච්චිත් ඉන්නවා.‘‘

‘‘බලන්නකෝ අප්පච්චී. ඒ මගේ අප්පච්චිනේ.‘‘ සාවින්දී හාන්සි පුටුවේ හාන්සි වෙලා හිටිය 

සාවින්දිගේ අප්පච්චිට කිට්ටු වෙමින් කිව්වා.

‘‘අනේ මක් වෙනවද තාම පොඩි එකීනේ.‘‘

‘‘ඒක තමයි අප්පච්චී‘‘ සාවින්දී හාන්සී පුටුවේ ඇන්ද මත හිද ගනිමින් පැවසුවා.

‘‘ඔයා තමා මහත්තයා මෙයයි අපේ ලොකුයි දෙන්නවම හුරතල් කරන්නේ. බලන්නකෝ ලොකු

 අරහේ පිරිසිදු සමාජ හදන්න ගිහින් කකුලක් කඩාන දැන් ඇවිදින්නත් බෑ.‘‘ සාවින්දිගේ අම්මා 

එක දිගට කියවගෙන ගියා.

‘‘හෝව් හෝව් හෝව්... මම ගියාම දෙන්නා කියව ගන්නවද ඔය කතාව මගේ කන් දෙකත් 

රිදෙනවා.‘‘ පුටු ඇන්දෙන් බිමට පැන්න සාවින්දී කන්දෙකේ ඇගිලි ගහගෙන කියන්න ගත්තා.

‘‘ඇත්ත කියද්දී අහන් ඉන්න බෑ . අප්පච්චිටයි දුටයි දෙන්නටම.‘‘ සාවින්දිගේ අම්මා රවලා බලමින් 

කිව්වා.

‘‘මම මේ කියන්න ආවේ. මේ සෙනසුරාදා අනුරාධපුර ගමනට මගේ යාළුවෙක් එනවා කියලා

 කියන්න.‘‘

‘‘පිස්සුද දු මේක ට්රි්ප් එකක් නෙමෙයි. අයියට බෙහෙත් ගේන්න යන්නේ.‘‘ සාවින්දිගේ අම්මට 

ඇත්තටම කේන්ති ආවා.

‘‘ හරි හරි අම්මේ. ඒත් ශ්රීත මහ බෝධියට යනවා කිව්වනේ. අපිට විභාගෙට භාර වෙන්න පුළුවන්නේ 

ඒකයි.‘ සාවින්දි කපටි උත්තරයක් දීලා අම්මවා කැමති කර ගත්තා. දැන් සාවින්දි නොයිවසිල්ලෙන්

 බලන් ඉන්නේ සෙනසුරාදා වෙනකන්.

..........................................................................................
සුභාශ්ට ඇදටම වෙලා ඉන්න දැනුනේ ලොකු පාළුවක් කම්මැලි කමක්. ඒක නිසාම සුභාශ් නිතරම 

වගේ ඉශාන් දුන්න ලැප් එකෙන් අන්තර්ජාලයට පිසිලා කරගෙන ආපු බ්ලොග් වල වැඩ කරන් ගියා .

 තමන්ට වුණ අනතුරුත් එක්ක හෙලි කරපු සමාජ අසාධාරණය ගැන හුගක් අය අදහස් දාලා තියෙද්දී

 සුභාශ්ට ඇත්තටම දැනුනේ සතුටක්. සුභාෂ් ඒ අදහස් වලට පිළිතුරු සපයන්නත් නොපසුබට වුණේ නෑ.

 නිතරම වගේ පහන්යා ඔන් ලයින් ඉන්නවද බලන්නත් සුභාෂ් අමතක කලේ නෑ. ඇත්තට මොන වැඩ

 කළත් සුභාශ් හිටියේ පහන්යා කොයි වෙලේ ඔන් ලයින් එන්නේ කියලා මග බලාගෙන.

එතකොටම තමා දැක්කේ පහන්යා පනිවිඩයක් එවලා තියෙනවා.

‘‘කොහොමද සුභාශ් සර්.‘‘

‘‘ඒ පාර මොකද මට සර් කියන්න තියා ගත්තේ.‘‘ සුභාශ් ඉක්මනටම පිළිතුර සටහන් කළා.

‘‘ඔයා සර්නේ ඉතින්. ශාෂී ඔයාට තෑක්ස් කරන්න කිව්වා.‘‘

‘‘ආ ශෂිනි කියන්නේ ඔයාගේ යාළුවෙක්ද? මම දැනන් හිටියේ නෑ. එයාගේ ප්ර ශ්නෙට උත්තර යැව්වා. 

සොරි කියන්න පරක්කු වුණාට. එයා ඒ උව්ව ඉල්ලා තිබුණේ මම ඇස්සිඩෙන්ට් වෙන්නත් කලින්.‘‘ දිග

 පණිවිඩය සටහන් කරලා අවසන් කරපු සුභාශ් ලොකු සුසුමක් හෙලුවා. මේ ඇස්සිඩෙන්ට් එක වුණේ 

නැත්තම් පහන්යා තාමත් මෙහේ නේද කියලා සුභාශ්ට වෙලාවකට හිතුණා. එහෙනම් මේ කුඩුකාරයෝ 

අල්ල ගන්න මටත් උදව් වෙන්න තිබුණා.

‘‘ඔව් ඔව් . ඔයාට මතක නැද්ද? අපිත් එක්ක ට්රි ප් එක ඇවිත් හිටියා අර ටිකක් මහත ගෑනු ළමයා.‘‘

‘‘ආ ඔව් දැන් මතකයි.‘‘

‘‘ඉතින් කොහොමද ? බොර්රිංද?‘‘

‘‘ඔව්. හුගක් .. ඔයා දන්නවද සෙනසුරාද අපි අනුරාධපුරේ යනවා.‘‘

‘‘එහෙමද? ..‘‘

‘‘හ්ම්ම්‘‘ සුභාශ්ට අනේ ඔයත් එන්නකෝ පහන්යා කියලා කියන්න ඕනේ වුණත් ඒක කියන්න ශක්තියක්

 තිබුණේ නෑ. ආයිත් හිතුණා වැඩි දේවල් කියන්න ගිහින් පහන්යා එක්ක තියෙන යාළු කමත් නැති වෙයි 

කියලා.

‘‘සුභාශ් කොල් කරන්න විදියක් නැද්ද?.‘‘

‘‘ඇයි‘‘

‘‘නිකන් ‘‘ පහන්යට ඕනේ වුනේ සුභාශ්ගේ කට හඩ අහන්න. ඒත් ඒක සුභාශ් එක්ක කියන්න පහන්යා 

බය වුණා.

‘‘මම ඉශාන්ගෙන් හෙඩ් සෙට් එක ඉල්ලන් පස්සේ වෙලාවක ගන්නම්.‘‘ සුභාශ්ටත් පහන්යගේ කටහඩ 

අහන්න ලොකු ආසාවක් තිබුණ නිසාම ඉශාන්ට තවත් කරදර කරන්න හිත හදා ගත්තා.

‘‘ඔයාගේ පොන් එක කැඩුණු එක පාඩුයි නේද?.‘‘

‘‘ඔව් ඒක ආයි හදන්නත් බෑ. කුඩු. ඔයා රික්වෙස්ට් එක කම්පම් කරලා තියෙන බව බල බල යද්දී 

හැප්පුනේ.‘‘ කතාවෙන් කතාවේ සුභාශ්ට ඇත්තම කියවුණා.

‘‘මොකක්. ඒ කියන්නේ ඔයා මම නිසාද ඇස්සිඩෙන්ට් වුණේ. පහන්යට ඇත්තටම දුක හිතුණා.

‘‘නෑ නෑ. ඔයා දන්නවනේ ඒක අහම්බෙන් වුණ දෙයක් නෙමේ. අර කුඩු කාරයන්ගේ වැඩක්.‘‘

‘‘හ්ම්ම්.. .‘‘පහන්යා දුකින් ඉන්න මුහුණක පින්තුරයක් සුභාශ්ට එව්වා.

‘‘දුක් වෙන්න එපා.‘‘

‘‘සර්‘‘

‘‘ඇයි ඉශාන්‘‘ සුභාශ් ඉක පාරටම ලැප් එක අකුලද්දී ඉශාන්ට හිනා ගියා.

‘‘අයියෝ සොරි සොරි සර්. මම වැරදි වෙලාවකනේ ඇවිත් තියෙන්නේ. මම යනවෝ.‘‘ ඉශාන් ආපහු 

යන්න හැරුණා.

‘‘ඉශාන් මෙහේ එනවා. සුභාශ්ගේ පාසලේ කතා කරන භාෂාව ඇහෙද්දී ඉශාන්ට දැනුනේ පුදුම සතුටක්

. ඉශාන් ඇත්තටම සුභාශ් එයාට සැර වෙනවට ආස වුණා.

‘‘ඇයි ඉශාන් කදුළු.‘‘

‘‘මොකුත් නෑ සර්. ඉශාන් යන්තන් තෙත් වුන දෑස් පිසදාමා අමාරුවෙන් හිනා වුණා. සුභාශ්ට ඇයි 

කියලා තේරුණ නිසා ම සුභාශ්ටත් ඇත්තටම දුක හිතුණා. ඇත්තටම මාර සංවේදී කොල්ලෙක් කටකාර

 කමට කියෙව්වට.

‘‘ඉශාන් මට හෑන්ඩ් සෙට් එක දෙනවද?.‘‘

ආ.. හරි සර් ඉන්න මම ගේන්නම්. කරන්න යන දේ තේරුනත් ඉශාන් සුභාශ්ට තවත් විහිළු කලේ නෑ.

‘‘ ඉශාන් . ස්කෝලේ ගියේ නෑ නේද මම ඇස්සිඩෙන්ට් වුණ දා ඉදන්ම.‘‘

‘‘කමක් නෑ සර්. සර්ට හොද වුණාම සර් එක්කම යනවා.‘‘

‘‘පිස්සුද ඉශාන් තව විභාගෙට මාස කීයද? අපරාදේ අද ඉස්කොලේ යන්න තිබුණේ ඔයාට. හුගක් පාඩු

 වෙලා ඇති.‘‘ සුභාශ් බැරෑරුම් විදියට කිව්වා.

‘‘අයියෝ හිතන්න එපා සර්. මම වැඩ්ඩනේ.‘‘ ඉශාන් දගකාර විදියට කිව්වේ ඇදන් හිටපු බැනියමේ කර

 අත ගාමින්.

‘‘හෙට ඉදන් ඉස්කොලේ යන්න ඉශාන් . තේරුණාද?.‘‘

‘‘ එතකොට සර්ව බලා ගන්නේ කවුද?.‘‘

‘‘මම බලාගෙන ඉදලා හරියනවද ළමයෝ. මම අපේ නංගිව ගෙන්න ගන්නම්. එයාට තව විභාගෙට 

මාස දහයක් විතර තියෙනේ. ඔයාට තව මාස කියද?‘‘

ඉශාන්ට උඩ පැන පැන නටන්න හිතුණා. සුභාශ්ව අල්ලගෙන මිරිකන්න හිතුණා. මගේ සාවී එක්ක

 එනවලු. එහෙනම් මම කොහොමවත් ස්කෝලේ යන්නේ නෑ. මගේ සාවී දාලා මම කොහේ යන්නද?.

 ඉබ්බා දියට දැම්මම ඇන්නාවේ කිව්වලු.

‘‘ඉශාන් අහන්ද ඉන්නේ .හෙට ඉදන් ආයි ස්කෝලේ යන්න ඕනේ හරිද?.‘‘

‘‘හරි සර්.‘‘ මගේ සාවී ගෙනත් දෙනවා නම් ඕනේ දෙයක් කරන්නම්කෝ කියලා කියන්න ඉශාන්ගේ

 හිත කිවුවත්. මේ සාවිගේ අයියා නේද?. මගේ මස්සිනා.. හිහි මගේ සර් මාව පට්ට ගහයි. ඉශාන් 

තනියෙම කල්පනා කලා.

මතු සම්බන්ධයි.

අද කවර්ස් පොටෝ එක හැඩ ගැන්වු Krish Banz අයියාට
මගේ විශේෂ ස්තූතිය. ඔයලටත් පුළුවන් ඔයාළගේ පොටෝ එක මේ විදියට පල කරගන්න. කැමති 

නම් ඔයාලගේ පොටෝ අපිට දෙන්න.
හෙට කොටස සොනාලී අක්කා  ගෙන්
අද කොටස අකුරු ගැන්වු මම 

සදුනි කාංචනා.

 නොකරම සුභාශ්වයි පහන්යවයි ඉක්මනින්ම ළං කරන්න කියලා නම් පැතුවා. කාටත් රහසේ පෙම් 

කරන පෙම්වතුන් දෙන්නා වැලි පොළව මත එකම තැන ඉදගෙන හිටියේ හරිම සතුටින්. කාගෙන් වත්

 එයාලට බාධාවක් තිබුණේ නෑ. සුභාශ්ගේ අම්මයි ඉශාන්ගේ අම්මා දිගටම වතාවත් වල නියැලුන 

හින්ද අනිත් අය ගැන තිබුණ අවදානය හුගක් අඩු වෙලා තිබුණා.

‘‘සාවි අපි දැන් යමු නේද.. අපේ ලොකු නෑනා එහෙම මොනවා කරනවද දන්නේ නෑ.‘‘ ඉශාන්ගේ හිත

 කොයි වෙළෙත් තිබුනේ ඒ දෙන්නා ළග.

‘‘අනේ තව ටිකක් මෙතන ඉදන් ඉමුකෝ ඉශු.. ඔයා ආස නැද්ද මගේ ළගට වෙලා ඉන්න.‘‘ සාවින්දිට 

පොඩ්ඩක් විතර දුක හිතිලා තිබුණා.

‘‘අනේ නෑ සාවී .. මම ඔයා ළග ඉන්න තරම් වෙන මොනවටවත් ආස නෑ.. හරි හරි අපි ඉමු .. ඒ 

දෙන්නටත් ටිකක් පාඩුවේ ඉන්න දීලා. ‘‘ එහෙම කියන ගමන් ඉශාන් වැලි පොළව මත තියන් හිටිය

 සාවින්දිගේ අත මත සිය අත තැබුවා. ඉශාන්ගේ හිතට නම් ආවේ සාවීව පපුවට තුරුල් කර ගන්න 

තරම් ආදරයක්. ඒත් මේක පුද බිමක්නේ.. අනික අම්මත් ඉන්නවා නැන්දම්මත් ඉන්නවා.

‘‘අනේ ඉශු අම්මලා දකී.‘‘ හැම වෙලේම වගේ සාවින්දී හුගක් කළබලවුණා. ඉශාන් සාමාන්යන විදියට 

හැසිරුණාට සාවින්දිගේ හිතේ නම් හොදටම බය රැදිලා තිබුණා.

‘‘එයාලට අපි මතක නෑ සාවී.. බලන්නකෝ මෙහෙ බලන්නේවත් නෑ.. ඉශාන්ගේ ඇස් දෙක අම්මලගේ

 පැත්තට යොමු වෙලා තියෙන හැටි දැක්කම සාවින්දිට හොදටම හිනා. 

‘‘ඔයා නම් පුදුම හොර පූසෙක්..‘‘ සාවින්දී ඉශාන්ගේ කම්බුලක් රිදෙන්නම මිරිකුවා.

‘‘මොකද මැට්ටියේ.. මම මිරිකුවොත් නම් ඔයිට වඩා රිදෙයි හොදද.‘‘ ඉශාන් සාවින්දිගේ අත සිය උකුලට

 ගනිමින් පැවසුවා.

සියල්ලන්ගෙන්ම නිදහස් වෙලා තනි වුණ සුභාශුයි පහන්යයි දෙන්නා වචනයක් වත් කතා කරන්නේ නෑ

 .. හැබැයි හිත් වලනම් කියලා ඉවර කරන්න බැරි තරම් ගොඩක් දේවල් හිර වෙලා තිබුණා. දෙන්නගෙන්

 එක්කෙනෙක් වත් ඉක්මන් වෙන්න අකමැති නිසා ඒවා සිත්වලම හැංගිලාම තිබුනා.

දෙන්නා එක්කම බෝ සමිදු දිහා බලාගෙන පැතුවේ එකම දෙයක් විතරයි.දෑස් පියාගෙන ප්රාාර්ථනා

 කරමින් ඉන්න පහන්යව දැක්කම සුභාශ්ට තවත් නිහඩව ඉන්න බැරි වුණා.

‘‘පහන්යා ..‘‘

‘‘ඇයි සුභාශ් අයියේ.‘‘ දෑස් හැරපු පහන්යා සුභාශ් දිහා බැලුවා.

‘‘ඔයා මොනවද ප්රායර්ථනා කලේ.‘‘ පහන්යගේ මුහුණ ලැජ්ජාවෙන් බර වෙද්දී ඇය ඉවත බලා ගත්තා.

‘‘මොකද මට කියන්න බැරි දෙයක්ද ඉල්ලුවේ.‘‘

‘‘නැහැ නැහැ.. කියන්න බැරි නෑ.. අද බෑ දවසක කියන්නම්.‘‘

‘‘ඒකත් එහෙමද?‘‘ සුභාශ්ට හිනා ආවේ, සුභාශ්ටත් හිතා ගන්න පුළුවන් නිසා පහන්යා ඉල්ලපු දේ.

‘‘ඔයා මොනවද ප්රාලර්ථනා කලේ.‘‘ පහන්යත් ඊට දෙවෙනී වුණේ නෑ සුභාශ්ගෙන ආපහු ඇහුවා.

‘‘මම ප්රාඇර්ථනා කලේද .. මම මේ ලෝකේ වැඩියෙන්ම ආදරේ කරන කෙනා මට ලැබෙන්න කියලා.‘‘

 පහන්යට දැනුනේ පුදුමයක් සුභාශ් වෙනදට නම් මේ තරම් විවෘතව දෙයක් කියනවා අඩුයි. සුහාශ් 

කොහොමත් කතා කරනවා අඩුයි හිතේ තියෙන දේවල් අනිත් අයට කියන්නෙම නැති කෙනෙක්.

‘‘කවුද සුභාශ් අයියේ ඒ වසනාවන්ත ග්ර්ල්...‘‘ පහන්යගේ හිත නම් කලින්ම කිව්වා ඒ කෙල්ල එයා තමා 

කියලා. ඒත් සුභාශ්ගේ කටින්ම ඒක අහගන්න පහන්යා හුගක් ආස වුණා.

‘‘කියන්නද?.‘‘ සුභාශ් අමුතුම විදියකට පහන්යා දිහා බලද්දී පහන්යගේ හිත හිරි වැටිලා ගියා. රෝස පාට

 කමුබුල් දෙක තවත් රතු වුණා. සුභාශ්ගේ කතා කරන ඇස් දිහා බලන් ඉන්න බැරි වුණු පහන්යා බිම 

බලා ගත්තා. ඒත් පහන්යගේ මුහුණේ දීප්තිමත් සිනහවක් ඇදිලා තිබුනා. නැති වුණ මොනවදෝ

 හොයනවා වගේ පහන්යා සිය අත්ලේ රේඛා ගනින්න පටන් ගත්තේ සුභාශ් දිහා හොරැහින් බලමින්.

 පහන්යට වෙලාවකට හිතුනා ඉශාන් සුභාශ්ට වඩා මොන තරම් ඉස්සරහින් ඉන්නවද කියලා. දැකලා 

වැඩි දවසක් යන්නත් කලින් ඉශානුයි සාවින්දී ආදරවන්තයෝ වීම ගැන පහන්යට දැනුනේ පුදුමයක්.

‘‘කියන්නකෝ...‘‘ ඇසිපිය නොගහා සුභාශ් පහන්යා දිහා බලන් ඉද්දී පහන්යට ආදරෙයි කියලා අහ

 ගන්නකන් ඉවසීමක් නැති වුණා.

‘‘යමු නේද පුතා... දැන් හොදටම හවස් වෙලා.‘‘ සුභාශ් කියන්න හිතාන පහන්යට ළං වෙන්න හදද්දිම

 සුභාශ්ගේ අම්මයි ඉශාන්ගෙ අම්මයි එතනට ආවා. මෙතරම් වෙලා සැගවිලා හිටිය ආදර දැහැනින් මිදුණු 

පහන්යා එක පාරටම හිට ගත්තා.. පහන්යට පොඩි බයකුත් දැනුනා කට්ටියට අමුත්තක් වත් දැනුනද

 කියලා.

‘‘යමු අම්මේ.‘‘ එහෙම කියලා සුභාශ් බිම ඉදගෙන පහන්යා දිහා බැලුවා. නොහිතපු විදියට පහන්යගෙයි

 සුභාශ්ගෙයි ඇස් එකට හම්බුණා. සුභාශ්ගේ ඇස් දෙකේ පුංචී දුකක් තැවරිලා තිබුණා කියලා පහන්යට 

හොදටම තේරුණා. සුභාශ්ට දැන් හොදටම දැනෙනවා පහන්යා එයාට ආදරෙයි කියලා. කවුරුත් 

නොදන්නවා වුණාට පහන්යා ගෙදරටත් බොරු කියලා එයාලත් එක්ක මේ ගමන ආවේ කියලා සුභාශ් 

හොදටම දැනන් හිටියා. සුභාශ් ඒ බව දැන ගත්තේ දවසම පහන්යා දිහාම බලන් හිටිය නිසා. පහන්යට 

 ඇහිලා තිබුණා. මේ හැම දෙයක්ම කරන්නේ, පහන්යත් සුභාශ්ගේ ළග ඉන්න ආස නිසා කියලා සුභාශ්

 හිතුවා.

‘‘කෝ සුභාශ් පුතේ ඉශාන් එහෙම.‘‘ ඒ වෙනකලුත් ඉශානුයි සාවින්දී මළුවෙන් පහළට ඇවිත් තිබුණේ 

නෑ. තවමත් වැල්ල මත වාඩී වුණ ආදරවන්තයෝ දෙන්නා දොඩමළු වෙලා වුන්නා.

‘‘ආවේ නැද්ද ඒ දෙන්නා .අපි හිතුවා පේන්න නැතුවම ඔයාලා ළග ඇති කියලා.‘‘ ඉශාන්ගේ අම්මත් කතාවට

 හවුල් වුණා.

‘‘ඉන්න ආන්ටී මම කෝල් කරලා බලන්නම්.‘‘ පහන්යා ඉක්මන් වුණේ ඉශානුයි සාවින්දි හොයන්න කවුරු

 හරි ආපහු යන එක නවත් වන්න ඕන නිසා. දෙන්න කොහෙට හරි වෙලා ආදර ලෝකෙක අතරමං වෙලා 

ඇති කියලා පහන්යට ඉවෙන් වගේ දැනුනා. ඇමතුම් කීපයක්ම ගත්තත් ඉශාන්වත් සාවින්දී වත් 

ප්රුතිචාරයක් දැක්වුවේ නෑ.

‘‘ඔයාලා වෑන් එකට යමු. මම බලලා එන්නම්.‘‘ පහන්යා උඩ මළුවට යන්න සූදානම් වුණා.

‘‘ඔය දරුවා යන්න. මම එයාලව හොයන් එන්නම්. ‘‘ ඉශාන්ගේ තාත්තා පහන්යව නැවැත්තුවා. පහන්යට 

බය හිතුණා ඉශානුයි සාවින්දී අතටම අහු වෙයි කියලා. පහන්යා ඒක නිසා වෙන කවුරුත් එයාලව හොයන්න

 යන එක නතර කලා.

‘‘අනේ අංකල් යමු .මම වැන්දෙත් නැහැනේ. මම වැදලා එයාලවත් අඩගහන් එන්නම්. සුභාශ් අයියටත් 

තනියම යන්න බෑනේ.‘‘ පහන්යා කොහොම හරි කට්ටිය පිටත් කරලා උඩ මළුවට ගියා. පහන්යගේ මේ

 හැසිරීම සුභාශ්ගේ හිතේ සැකයක් ඇති කරලා තිබුනා. තමන්ට වාරුව දීගෙන පහන්යට සුභාශ් ලගින් 

යන්න අවස්ථාව උදා වෙද්දී. ඒ අවස්ථාව මගඇරලා ඉශාන්ලව හොයන්න යන්නේ ඇයි කියලා සුභාශ් 

කල්පනා කලා. සුභාශ් ඉශාන්ගේ තාත්තගේ වාරුවෙන් යන ගමන් කල්පනා කලේ එදා අපේ පොඩ්ඩී 

ඉශාන්ට ඉශු කිව්වා. මම ඒ ගැන අහද්දී හොදටම බය වුණා. මොකක් හරි හොරයක් තියෙනවද?. සුභාශ් 

සිද්දී එකින් එක ගලපලා බැලුවා. සුභාශ්ට සැකයක් ආවා ඉශානුයි සාවින්දී අතර සම්බන්ධයක් වත්ද කියලා.

 සුභාශ් කියන්නේ ගුරුවරයෙක්නේ. ඉතින් සුභාශ්ට ඒ වගේ දේවල් ඉක්මණටම ඉව වැටෙවා. සුභාශ් 

සාවින්දීව අල්ලගෙන මේකේ ඇත්ත නැත්ත අහ ගන්න හිතා ගත්තා. සාවින්දි සුභාශ්ට හුගක් බයයි .බල 

කරලා ඇහුවම සාවින්දී බයටම කිය බව සුභාශ් දැනන් හිටියා.

පහන්යා හිතුවා වගේම තවමත් ජෝඩුව එක්ක වැල්ලේ ඉද ගෙදගෙන වෙනම ලොකෙක. හැමදාම ඉශාන් 

විහිළු කරන නිසා පහන්යා මේක ඉශාන්ව බය කරන්න අවස්ථාවක් කර ගන්න හිතුවා. සෙනග අතරින් 

හොරෙන්ම දෙන්නට කිට්ටු වුණ පහන්යා කටහඩ ටිකක් වෙනස් කරලා ‘‘දෙන්නා මොකද මෙතන‘‘ කියලා 

ඇහුවා. පිටුපසින් එක පාරටම ඇහුණ කටහඩත් එක්ක බය වුණ සාවින්දී පපුවටත් අතත් තියාගෙන ඇස්ලොකු

කරන්න පහන්යා දිහා බැලුවා. ඉශානුත් හොදටම බය වෙලා එක පාරටම හිටි තැනින් නැගිට්ටා.

‘‘අම්මෝ පහන්යා අක්කී ඔයා නම් හරි නරකයි . මම හොදටම බය වුණා. තාමත් පපුව ගැහෙනවා.‘‘ වාඩී 

වෙලා හිටපු තැනින් නැගිටපු සාවින්දී පපුව මත අතක් තබාගෙනම කිව්වා.

‘‘මම හැම වෙලේම මේ දෙන්නව බේර ගන්නවා .. පහන්යා අක්කී ඉදන් අපිව බය කරනවා‘‘ ඉශානුත් 

නොක්කාඩු කිව්වා. පහන්යට නම් හොදටම හිනා. කොහොම හරි දෙන්නව බය කලානේ.

‘‘ඉන්නකෝ අක්කී මම රිටන් එක දෙන්නම්.‘‘ ඉශාන් පහන්යට කිව්වේ හිනා වෙමින්.

‘‘තව නූලෙන් දෙන්නට රිටන් එක හම්බෙනවා මම නැත්තම්. ඔයාලගේ තාත්තා එන්න හැදුවේ ඔයාලව

 හොයන්න. මම අමාරුවෙන් එයාව නවත්තලා ආවේ.‘‘ පහන්යා මමන් කරපු හපන්කම ආඩම්බරයෙන්

 කිව්වා. 

‘‘මගේ හොද අක්කී.‘‘ සාවින්දී පහන්යගේ අතේ එල්ලිගෙන හුරතල් වුනා. තුන් දෙනා එක්කම එක පෙළට 

පියවර තබපු ඔවුන් වෑන් රථය තිබෙන දෙසට ගමන් කලා.

‘‘දැන් ඉතිං තියෙන්නේ ගෙදර යන්න.‘‘ ඉශාන්ගේ තාත්තා වෑන් එක පිටත් වෙන්න සුදාන්ම් වෙද්දී 

පැවසුවා. ඒ එක්කම සුභාශ් ලොකු සුසුමක් පිට කරලා හිතුවේ මේ තරම් පහන්යගේ ළගින් ඉදලත් 

මට ආදරෙයි කියලා කියා ගන්න බැරි වුණානේ කියලා. පිටට නොපෙන්නුවට පහන්යටත් දැනුනේ 

ලොකු දුකක්. ආයි කවදා කියලා සුභාශ්ව දකින්න ලැබෙයිද කියලා පහන්යා කල්පනා කලා.

ඉශානුයි සාවින්දීත් අමාරුවෙන් හිත වල තිබුනු වේදනාව පිටට පෙන්නන්නේ නැතුව පොඩි ළමයි දෙන්නෙක් 

වගේ රණ්ඩු වෙවී හිටියා . හොදටම රෑවෙලා තිබුණ නිසා වෑන් එකේ හුගක් අයට නින්ද ගිහින්. සුභාශ්ට නම්

 නින්දක් නෑ. ඉක්මණටම පහන්යට ආදරෙයි කියන්න සුභාශ්ට ඕනේ වුණා. සුභාශ් හිතින් සැලසුම් කලා

 මේක කියා ගන්න ක්රටමයක්. 

‘‘ඉශාන්... කෝ පොඩ්ඩක් පොන් එක දෙනවා.‘‘

‘‘දැන් මොකටද සර් පොන්.. මේ...‘‘ ඉශාන්ට ඉබේටම කියවෙන්න ගියා. 

‘‘දෙකනවකෝ පණඩිත නොවි.‘‘ ඉශාන් පොන් එක සුභාශ් අතේ තිබ්බා. සාවින්දී එවපු කෙටි පණිවිඩ සේරම

 මකපු බව විශ්වාස වුනත් ඉශාන්ට පොඩි බයකුත් දැනුනා. ටික වෙලාවක් යද්දි වෑන් එක තුළ තිබුණ නිහඩ

 බව බිදිමින් පහන්යගේ පොන් එක නාද වුණා. ඉශාන්ට එකපාරටම තේරුණා මොකද්ද මේ වෙන්නේ

 කියලා . ඉශාන් තනියෙන් හිනා වෙද්දී සුභාශ් ඉශාන්ට රැව්වා. වෑන් එකේ කට්ටිය ඉන්න නිසා කතා 

කරන්න බැරි හින්දා සුභාශ් පහන්යට කෙටි පණිවිඩයක් යැව්වා.

සුභාශ්ගේ අතේ දුරකථනය තියෙනවා පහන්යා දැක්කේ නෑ. දැන් වෙන් වෙන්න වෙනවනේ කියලා දුකෙන්

 හිටපු පහන්යා වීදුරුවෙන් පිටත බලාගෙන කල්පනා කර කර හිටියා.

‘‘පහන්යා අක්කී. ගෙදරින්ද දන්නෑ. පොන් එක රිං වුණා බලන්න.‘‘ පහන්යට ඒ බව දැනුනේ නැති නිසා ඉශාන්

 කිව්වා. ඒ හඩට කීකරු වුණ පහන්යා දුරකථනය අතට අරන් බැලුවා. ඉශාන්ගේ නම්බර් එකෙන් මැසේජ් 

එකක් .. පහන්යා පුදුමයෙන් ඉශාන් දිහා බැලුවා. ඉශාන් ඇරෙන් සුභාශ්ව පෙන්නුවා. සුභාශ්ගේ අතේ 

ඉශාන්ගේ දුරකථනය තියෙනවා දැක්කම පහන්යට වැඩේ තේරුණා. පහන්යා ඉක්මණටම කොටි පණිවිඩය

 බැලුවා.

‘‘පහන්යා ඔයාට හෙට අපේ ගෙදර් එන්න පුළුවන්ද?.‘‘ පහන්යට පුදුමයකට වඩා දැනුනේ සතුටක් ... එන්නම් 

සුභාශ් අයියේ කියන්න වගේ සුභාශ් දිහා බලපු පහන්යා.‘‘ හා සුභාශ් අයියේ.. ඒත් ඇයි.‘‘ කියලා සටහන් කලා.

 වෑන් ඒකේ තිබුණ නිහඩ බව නිසාම පුංචී සද්දයත් ලොකුවට ඇහෙන නිසා පහන්ය දුරකථයේ හඩ පිට විම 

නතර කරලා දැම්මා.

‘‘මට දෙයක් කියන්න තියේ....ඇයි ඔයාට මාව දකින්න ඔනේ නැද්ද?.‘‘

‘‘ඕනේ ඕනේ.. මම අනිවාර්යෙන් එන්නම්.‘‘ දුරකථන හරහා පණිවිඩ මාරු වුණත් ඊටත් වඩා ලොකු කතාවක්

 දෙන්නගේ දෙනෙත් වලින් කියවුණා. ඒ විදියට පහන්යලගේ ගේ ළග වාහනය නතර වෙනකන් පහන්යා 

දන්නෙත් නෑ. අම්මාලා එළියට ආවොත් සේරම මාට්ටු වෙන බව දන්න පහන්යා ඉක්මණින්ම වෑන් එකෙන් 

බැහැ ගත්තා. නිදියන් හිටි කට්ටියට යන බව වත් නොකියපු පහන්යා ඉක්මණටම වෑන් එක එතනින් පිට

 කර ගත්තා. පාන්දර දෙකට විතර කිට්ටු වෙලා තිබුණ නිසා පහන්යලාගේ අම්මා දොර ඇගෙන එළියට 

එන්න ටිකක් පරක්කු වුණා. ඒකත් පහන්යට වාසියක් වුණා.

‘‘මොකද දෝණී මේ තරම් පරක්කු‘‘ පහන්යගේ අම්මා විමසුවේ, වෙනදා රෑ වුණාම කොහෙ හරි නවතිනවා

 මිසක් පහන්යා වැඩ කරන තැන රෑ ගමන් තියා ගන්නේ නැති බව පහන්යගේ අම්මා දැනන් හිටියා.

‘‘වෑන් එක මගදී කැඩුණා අම්මේ.. ඉතිං ටිකක් පරක්කු වුණා. හෙට විශේෂ වැඩ වගයක් තියෙයි කියලා නතර 

වෙන්නේ නැතුව ආවා.‘‘ පහන්යට කලින් කිව්ව බොරුව වහ ගන්න තව ලොකු බොරුවක් කියන්න සිද්ද වුණා.

ඊට විණාඩී කීපයකට පස්සේ වෑන් එක සුභාශලගේ ගේ ළග නතර වුණා.

‘‘ අංකල් මම දවසක් දෙකක් ගෙදර ඉදලා එන්නම්.‘‘ අම්මයි නංගී වෑන් එකෙන් බහිද්දි සුභාශ් කිව්වා.

‘‘ඒත් සුභාශ්.. බෙහෙත් බදින්නේ කොහොමද?. ‘‘ ඉශාන්ගේ තාත්තා විමසුවා.

‘‘බෙහෙත් කඩේ කින් බෙහෙත් ටික ගන්න බැරියෑ අංකල්.. මට ගෙදර ඉන්නත් ආසයි දැන්.ගෙදර ආව දවසක්

 මතක නෑ .. තාත්තව දකින්න ආසයි.‘‘

‘‘අනේ දවසක් දෙකක් හිටපුදෙන් මිස්ටර් ඉද්දමල්ගොඩ ‘‘ සුභාශ් ගෙදර ඉන්න ආස වෙද්දී, සුභාශ්ගේ අම්මටත් 

පුතාව ගෙදර තියා ගන්න ආස හිතුණා.

‘‘එහෙ ගියා නම් හැමදේටම පහසුයි. ඔය ඕන බෙහෙත් කළමනා වටපිටාවෙන් ලේසියෙන්ම හොයා ගන්නත් 

තිබුණා.‘‘ ඉශාන්ගේ තාත්තාගේ හිතට බයයි තියෙන තර්ජනත් එක්ක සුභාශ්ව මෙහෙ දාලා යන්න. අර මිනිස්සු

 උදෙත් පාර හරස් කරලා තර්ජනේ කලානේ.

‘‘අනිද්දා උදෙන්ම එන්නම් අංකල්.‘‘ සුභාශ් ආයෙත් පැවසුවේ හෙට කොහොම හරි පහන්යව ආයෙත් දැක 

ගන්න ඕන නිසා.

‘‘පුතා එහෙනම් ඔයාත් ඉදලා සර් එක්කම එන්න.‘‘ සාවින්දිව දාලා යන්න බැරිව දුකෙන් හිටපු ඉශාන් කියන 

පරක්කුවට වෑන් එකෙන් එළියට පැන්නා. ඉශාන්ගේ තාත්තගේ හිතේ ඉශාන් ගැන ලොකු විශ්වාසයක් තිබුණා.

 ජීවිතේට එන ඕනේ තර්ජනයකට තනියෙන් මූණ දෙන්න ඉශාන්ට පුළුවන් බව ඔහු විශ්වාස කලා. ඉශාන්ගේ

 අම්මා නම් කැමති වුනේ නෑ ඉශාන්ව දාලා යන්න. ඉශානුත් ඉන්න දගලන නිසා අන්තිමට ඉශානවත් 

නවත්තලා වෑන් එක පිට වෙලා ගියා..

මතු සම්බන්ධයි.

හෙට කොටස තනෝජ්(ගෙම්බාගෙන්)

අද කොටස අකුරු ගැන්වු මම 

සදුනි කාංචනා.