නවකතා පිටුව - SL-Stun Sri Lankan Forum Portal

Forums
Search Forum
Advanced SearchTopicsPosts

Prev Go to previous topic

Go to next topic

Last Post 08 Aug 2017 02:09 AM by sha733

නවකතා පිටුව

37 Replies

Sort:

You are not authorized to post a reply.

Page 1 of 2

Author

Messages

Supun Max

Basic Member
Posts:339

21 Jun 2017 12:48 AM
#සිහිනයකි_මට_ආදරේ.... " අනූ අර බලපන්කෝ අදත් අර හෝතම්බුවෝ සෙට් එක අපි ඉන්න ලයින් එකේම එහාපැත්තෙන් වාඩිගෙන...😏" සහෙලි කියවන් ගියේ මගේ ජන්මාන්‍තර වෛරක්කාරයෝ සෙට් එක පෙන්නල...ඒ ටික දැක්කත් ඇති මගේ ඇගේ මාලු නටන්න😠😡...ඕ ශිට්...අද දවසත් ඉවරයි....ඒ සෙට් එකට අපිනම් කියන්නේ ' හැලයෝ සෙට් එක' කියල...ඇයි ඉතින් උන්ගේ කටවල් හැලකිඹුලෝ වගේනේ😃😃😃...කොයිවෙලෙත් අපේ අත්තමාගේ කබල් රේඩියෝව වගේ ඔන් වෙච්ච ගමන්මයි...හැල සෙට් එකේ ප්‍රදානියා සුරාජ්...එයානම් මාර හැන්ඩ්සම්..😍😍😍.බෝ පැල වගේ තීන අපේ හිතුත් හෙල්ලෙනවා ඉතිම් එයාව දැක්කම...හැබැයි ඉතින් ඒ වාචාල ටකරන් කට ඇරුනම කෙල්ලොන්ගේ බලාපොරොත්තු කොහේ හේදිලා යනවද දන් නෑ...ඒකනේ ඉතින් ඌ කොච්චර ලස්සන වුනත් කෙල්ලෙක් සෙට් වෙන් නැත්තේ...😂😂😂😂අපිත් එක්ක වලියක් නොදාගත්තොත් ඉතින් හැල සෙට් එකට කෑවේ නෑ වගේ තමා.... කෙමෙස්ට්‍රි සර් කාරය ක්ලාස් එකට ආපු නිසා අපි ටක් ගාල ක්ලාස් එකට එන්ටර් වුනා... හැල සෙට් එකේ සුපුරුදු විසිල් එකෙන්ම අපිව පිලිගත්තා.... ක්ලාස් එකේ ඉන්න ගියාම තමා පස්ස කකියන්නේ...ඇයි අප්පා උදේ අටේ ඉදන් හවස හය වෙනකම් ...මොන කට්ටක්ද දෙයියනේ...😓 කෝම කෝම හරි ඔන්න අපි හොදට ඉගෙනගන්නවා අපි හොද ලමයිනේ....😉 සර් උගන්න උගන්න ඉද්දී හැල සෙට් එක කෑ ගහනවා...සර් කියන ඒව ඇහෙන්නෙත් නෑ...මම පොඩ්ඩක් රවල බැලුවා..😈 ඒත් මුන් ටික මේන් හිනා වෙනවා...මහ අණ්ඩ හිනාවක්..මට නම් ඇල්ලුවේ නෑ... අපේ සර් කාරය හරි හැන්ඩියා...ඒ වගේම තාම කොල්ලා...කැම්පස් අවුට් වෙච්ච ගමන්නේ...ඒ නිසා සර්ට කෙල්ලොන්ගෙන් ඇති වෙන්න ලයින් වැටුනා... සර් ඔන්න චිට් වලට උත්තර දෙන්නයි හදන්නේ...ලමයිටත් පිස්සු අප්පා මුන්ගේ වැඩේ පාඩම අහගන්නවට වඩා චිට් ලියන එක තමයි....තුන්වෙනි චිට් එක කියවද්දී සර්ගේ මූන ඇබුල් වුනා...ශුවර් එකට කුප්ප කතාවක් වෙන්න ඇති.... " අනූ....කියන්නේ කවුද...අනුත්තරා වීරක්කොඩි...😈ඔය ලමයා පොතකුත් අරන් ඉස්සරහට එනවා" සර් ඇහුවේ මුලු ක්ලාස් එකම තිගස්සවලා...ලමයි හැමෝම මීයට පිම්බා වගේ... දෙයියනේ ඒ මොකක්ද මට කඩන් වැටුනු මරාලේ...😦😦😦😦මට ඇහුනේ හිචිස් ගාන සිහින් හිනා හඩක්...ශුවර් එකට මේක හැල සෙට් එකේ වැඩක්...හොදයි බලාගමුකෝ...මම තරහින් පුපුර පුපුර ඉස්සරහට ගියේ ගැහි ගැහි...මේ වෙලාවටනම් බොක්කෙන් බිත්‍තරත් තම්බගන්න තිබ්බා...මම සර් ගාවට ගියා නෙමෙයි පාවුනා..ලමයි හැමෝම තුස්නිම්බුතවෙලා ආරූඩ වෙලා ඇස් කන් ඔක්කොම ඇරගෙන කෙල බේරි බේරි බලන් ඉන්නවා...මෙතනම වැලලෙන්න තිබ්බනම් හොදයි කියල හිතුනේ මේව දකිද්දී..😭😭😭😭 " තමුන්ගේ පොත දෙනව මෙහාට...." " අත් අකුරු එකමයි..තමුන් නේද මේක ලිව්වේ...ලැජ්ජාවක් නැද්ද ...කෙල්ලෙක් නේද..." සර් කියවන් යද්දී මම ඔහේ බලන් හිටියේ සිදු වූ දේ හිතාගන්නවත් බැරුව.. " සර්...මම...මුකුත්..ලිව්වේ නෑ..." " මේක ලිව්වේ ඔයා නෙමේද..." සර් මට චිට් එක දුන්නා...මම ගැහෙන ඇගිලි වලින් ඒක විවර කලා... ................... සර්.; ඔයා හරිම හැන්ඩ්සම්...ඔයාව දැක්කම පිස්සු හැදෙනවා...අයි ලව් යූ සෝ මච්...මට සමාවෙන්න තවත් මේක හිතේ තියන් ඉන්න බැරි නිසයි කිව්වේ...ප්ලීස් ට්‍රස්ට් මී සර්..අයි රියලි ලව් යූ...ගුරු ගීතයේදිත් ලමයා ගුරුවරයට ලව් කරා...ඉතින් මේක ගැන අහිතක් හිතන්න එපා...ප්ලීස් මගෙ ආදරේ පිලිගන්න...මේක කියෝල මට කතා කලේ නැතොත් මම බෙල්ලෙ වැල දාගන්නවා ..සත්තමයි සර්... මම සර්ගේ අනාගත වයිෆ් අනූ... (අනුත්‍තරා වීරක්කොඩි..) මට ලියුම කියෝල බකස් ගාල හිනාවක් ගියා...කවුද යකෝ මේ බොලද ලව් ටෝක් ලියල තීන්නේ...ඒකටත් මාව ගාවල...ලමයි හැමෝම මම හිනාවෙද්දී මගෙ දිහා පුදුමයෙන් කට ඇරන් බලන් ඉන්නවා...සර්ගෙනම් මූනත් එක්ක රතු වෙලා... " සර් කොහොමද කියන්නේ මේක ලිව්වේ මම මයි කියල...සර් මේක ඔප්පු කරල පෙන්නන්න..." මම කිව්වම සර්ගේ ඇස් උඩ ගියා...මගෙන් මේ වගේ රිඇක්ට් එකක්නම් සර් බලාපොරොත්තු වෙන් නැතුව ඇති.... " ඔය ලමයා දැන් ගිහින් වාඩි ගන්නවා...ආයේ මොනවහරි දෙයක් වුනොත් ඔය ලමය ගැන බලාගන්නම්." සර් ඒක කිව්වේ ලැජ්ජාවටද කේන්තියටද කියල මටනම් තේරුන් නෑ...ඒත් මම හැල සෙට් එකට පාඩමක් උගන්නන්න හිතා ගත්‍තා... ඉන්ටවල් දෙනකම් ඉදල මම ගියේ හැල සෙට් එක ඉස්සරහට....එලියේ හොදටම වැහැල යන්තන් පොද වැටෙනවා ඒත් මට ඒ ගැන ගානක් තිබ්බේ නෑ.... මම එතනට ගියාම සුරාජ් ඉස්සරහට ආවා.. " නංගී සර් කැමති නෑ කිව්වද..." සුරාජ් ගේ වචන මගේ හිතේ තරහ දෙගුණ කලා....මම උපරිම හයිය අරන් සුරාජ්ව තල්ලු කරා..සුරාජ් මඩ වලේ වැටිලා මඩ නාගෙන මට බනිනවා...මුකුත් හිතන්නත් කලියෙන් පොත් ක්ලාස් එකේ තීද්දිම ගෙදර දුවල ආවා...බස් එකේ එන්න හොද වෙලාවට කලිසම් සාක්කුවේ රුපියල් විස්සක් තිබ්බා....අම්මා ජොබ් එකක් කරන නිසා ගෙදර කවුරුත් නෑ...නැත්තම් ඉතින් අහන ඒවට උතතර දීලම මැරෙනවා... ********** දවස් ගත වෙලා ගත්තා...අපේ ප්ලෑන් එක වුනේ හැල සෙට් එකෙන් පලිගන්න සුරාජ් එක්ක යාලු වෙන එක...මට තිබ්බේ සුරාජ් එක්ක යාලු වෙලා බූට තියන්න...කෙල්ලො මට කිව්වේ සතියෙන් යාලු වෙලා පෙන්නන්න කියලා...සහෙලි ගානේ අපිට දවස් තුනක්ම ලන්ච් එක රෙඩි වෙනව මම මේක වින් කලොත්....මම කොහොමහරි බෙට් එක ව්න් කරන්න ඕන... එදා ඉස්කූල් ඇරිල යද්දී මෙන්න යකෝ හෝල්ට් එකේ සුරාජ් ඉන්නවා....මගෙ කකුල් දෙකත් ගැහෙන්න ගත්තා...මෙයාව යාලු කරගන්නත් ඕන...මම ඉතින් ගොඩක් ලස්සනයි😀...මොන කොල්ලද මට අකමැති😆...ඒත් ඉතින් මේ හැල රජාව යාලුකරගන්න ලොකු කට්ටක් කන්නම වෙයි...ඒකට තව දවස් තුනයි ඉතුරු..😕 මම හිමීට ඉස්සරහට ගියාම මෙන්න යකෝ මෙයත් ඉස්සරහට එනවා... " සුරාජ් එදා වුනු දේට සමාවෙන්න .." මම ෆුල් සෝක මූඩ් දාගෙන කිව්වා...මූව කොහොමහරි දැලේ දාගන්න එපැයි.... " ඒකට කමක් නෑ අනූ...මටත් සමාවෙන්න ..." මේ මොකද යකෝ මේ ප්‍රතාපවත් හැල රජා සොරි කියන්නේ...මටනම් පුදුමයි....වෙන මගුලක් වෙන්න කියල මම මෙයාට කියල දාන්න ඕන.... " සුරාජ් මට ඔයාට දෙයක් කියන්න ඕන..." මම කිව්වේ සුරාජ් ගේ ඇස් දිහා කෙලින්ම බලලා....ඇත්තටම ඒ ඇස් වල අමුතු මායාවක් තීනවා...ඒ ඇස් මෙච්චර ලගට දැක්කේ අද තමයි....වෙනද දකින නපුරු දඩබ්බර කොල්ල වෙනුවට මම දැක්කේ අහිංසක කොල්ලෙක්ව... " කියන්න අනූ....අනූ..." සුරාජ් මගේ උරහිසින් හෙල්ලුවම තමා මන් හීන ලෝකෙ ඉදල පෘථිවි තලේට ආවේ.... " අයි ලව් යූ...සුරාජ් ..." මගේ කටින් ඒ වචන පිටවුනේ සුරාජ් බලන් ඉද්දිමයි....ඒ ඇස් පුදුමයෙන් ලොකු වුනා...ඒ මුවට හීන් හිනාවක් ආවා....මම ඒ හිනාව දිහා බලන් හිටියේ වශී වෙලා වගේ.... " ලව් යූ ටූ ...අනූ..." සුරාජ් ගේ අනපේක්ෂිත පිලිතුරෙන් මාව එලොව ගිහින් මෙලොව ආවා...මේ වැඩේ මෙච්චර ලේසි වෙයි කියල මම කොහොමටවත් හිතුවේ නෑ... ඔන්න එදා මන් බෙට් එක වින් කලා...මට අද ගොඩක් සතුටුයි.... ඒත් අනූ නොදන්න තවත් කතාවක් හැන්ගිලා තිබ්බා....සුරාජ් යාලුවොත් එක්ක බෙට් එකක් දාල තිබ්බා අනූව යාලු කරගන්න...සුරාජ් හිතුවෙත් නෑ එයාගේ බෙට් එක මෙච්චර ඉක්මනින් වින් කරන්න පුලුවන් වෙයි කියලා.... ඉතින් සුරාජ් හිටියෙත් ගොඩක් සතුටින්.... ************ බෙට් එකකින් ඇරබුනු අනූ සුරාජ් ආදර කතාව ඉදිරියට ගලාගෙන ගියා...දෙන්නම යාලුවන්ට පේන්න රගපෑමක් කලත් දෙන්නටත් නොදැනීම ඒ දෙන්නගේ හදවත් රහසේම යා වෙලා ගියා.... සුරාජ් දෙව්දුවක් බදු වූ අනූට ඇත්තටම ආදරේ කරන්න ගත්තා....අනූ ත් ඊට නොදෙවෙනි වෙන්න සුරාජ් ට ආදරේ කලා...ඒත් ඒ දෙන්නගෙම හිත් වලට බෙට් එක වදයක් වෙලා තිබ්බා..😓.හැමදාම ස්කූල් ඇරිල එද්දිත් ක්ලාස් වලදිත් හමුවෙලා අනූ සුරාජ් ආදරය තව තවත් දලු දැම්මා😍....නමුත් මේ දෙන්නම තමන්ගේ යාලුවෝ ඉදිරියේ ඇත්තට ආදරය කරනවා කියන එක පිලිගන්න අකමැති වුනා.... " සුරාජ් නෙක්ස්ට් සැටඩේ අපි අනූට බූට තියමු ඔන්න හරිනේ එහෙනම්...." " දැම්මම..😦...තව ටිකක් ඉමු මචං...." "මොකෝ බන් මූ පස්ස ගහන්නේ.....මොකෝ උබ සිරා ලව්ද....මටත් හිතුනා උබ කෙල්ල දිහා බැල්ම දාන විදිහට....😉" " පිස්සු ද බන්.....එහෙම දෙයක් නෑ...තාම යාලු වෙලා මාසයයිනේ...ඒකයි....." " ඒ වුනාට මේ සැටඩේ ඉවර කරමු....කෙල්ල උබට ඇත්තටම ආදරේනම් මොනව වුනත් පවු ඒකි..." යාලුවෝන්ගේ කතා අහන් හිටිය සුරාජ් ගේ පපුව පිච්චිලා ගියා....මම කොහොමද අනු නැතුව ජීවත් වෙන්නේ 😓😓😓😓මට ඒක කරන්න බෑ.....ඒත් මට ඒක මුන්ට කියන්ත් බෑ.... ******* සෙනසුරාදා දිනයත් උදා වුනා...අනූ යාලුවෝ සෙට් එක එක්ක ක්ලාස් එකට හැරෙන පාලම ගාවින් යද්දී සුරාජ් ගේ යාලුවෝ සෙට් එක පාර අවහිර කලා....සුරාජ් ගේ ඇස් වල තිබ්බේ අසරණ බැල්මක්.....අනූ ඇයි අහන්න වගේ සුරාජ් දිහා බැලුවත් සුරාජ් ඒ දෑස් මග හැර බිම බලාගත්තා ..... " ආ...කෙල්ලො ටික....අපිට ඔයාගේ කැප්ටන් අනූට කියන්න වැදගත් දෙයක් තියෙනවා.😌..." දමියා කෑ හගද්දී සුරාජ් ගේ හදවත වේගයෙන් ගැහෙන්න ගත්තා..... "මෙ හැලයෝ ටික අදත් නාට්ටියක් පෙන්නයි වගේ අනූ..." සහෙලි කිව්වේ මගෙ අත මිරිකලා....මගේ හිතටත් කියාගන්න බැරි අමුත්තක් දැනුනත් ඒ මොකක්ද කියලමම් තේරුනේ නෑ... " සුරාජ් ලොක්කා උඹම කියනවද 😂😂😂😂අපි කියන්නද....." සුරාජ් මුවින් වචනයක්වත් පිට නොකර ඔහේ බලන් හිටියා..... " මෙකයි නංගිලා සුරාජ් ඇත්තටම අනූට ආදරේ නෑ....බෙට් එකකට තමයි අනූට ලව් කිව්වේ ....ඔන්න අපිට ඔයාල ගැන අනුකම්පා හිතිලා අපි ඇත්ත කිව්වා....අනූ නගා ඔයාගේ සූටි හිත රිදුනට සොරි හොදේ..😂😂😂" සුරාජ් ඇර යාලුවෝ ටික හිනාවෙද්දී අනූගේ යාලුවොත් මහ හඩින් හිනාවෙන්න ගත්තා .....කොල්ලොන්ටත් පුදුමයි ...😦😦😦😦😦මේ මොකද යකෝ.... " කවුද හලෝ තමුසෙලාගේ හැල රජාට ඇත්තට ලව් කලේ...අපේ අනුත් සුරාජ් ට කලේ බොරුවක් 😀😁😀" " ඒ සිරාද......" " ඔව් යකෝ ..." " ඒකනම් මරු......" " යකෝ අපි අපිටම රැවටිලා......" 😂😂😂😃😃😃😄😄😅😅😆 දෙගොල්ලන් ගේම හිනා හඩවල් මැද්දේ සුරාජ් හා අනූගේ හදවත් හඩා වැටුනා.. සුරාජ්ට මම ඇත්තටමයි ඔයාට ආදරේ කලේ...ඇයි රත්තරන් මාව රැවැට්ටුවේ.....ඔයාට මගේ ආදරේ ඔයාට දැනුනේ නැද්ද රත්තරන් ....ඔයා තමයි මගේ පන.....ඔයා නැතුව මම ආයෙත් කොහොම හිනාවෙන්නද.....කොහොම ජීවත් වෙන්නද..... අනූ යාලුවන්ගෙන් ඈත් වෙලා ඔහේ පාරදිගේ ඇවිදන් ගියා....😔😔😔 *** පරිසරයම අදුරු වෙලා සිහින් පොදක් ගලාගෙන ගියා.....සුරාජ් පොද වැස්සේම පිස්සෙක් වගේ ඇවිදන් ගියා.......අනූ ඔය අහිංසක ඇස් වලට මම කොච්චර ආදරේ කලාද .......ඔයාගේ ඇස් වල මම දැක්කේ අවංක ආදරයක්.......මේ හැමදේම ඔයාට තේරුම කරන්න ඕන වුනත් ඔයා මට බොරුවට ආදරේ කලානම් තවත් මොනව තේරුම් කරන්නද.....😓😓😓😓 හදවත රිදුම් දෙද්දී තමා ඉස්සරහින්ම ඇහුනු අලි පත නලාවට සුරාජ් දෑස් ඉස්සුවා.....දෙයියනේ අනූ.😓......සුරාජ් අඩියට දෙකට ඉදිරියට පැනලා අනූගේ බදින් අත දාල තමා දෙසට ඇදල ගත්‍තා .....අනූ එහෙමම ඇවිත් නැවතුනේ සුරාජ් ගේ පපුවේ...... " තව ඩිංගෙන් ටිපර් එකට යට වෙනවා...." " ඉතින් මොකටද මාව බේරගත්තේ ..." අනූ ඇහුවේ අඩලා රතු වුනු මූන හන්ගගෙන ... " ආදරේ නිසා...." සුරාජ් පැවසුවේ අවංක හඩින්......අනූගේ ඇස් දිගේ කදුලු රූටා ගියා ... " ඇත්තටම ද..." ""ඔයාට හිතෙනවාද රත්තරන් බොරුවක් කියලා ....ඔයත් මට ආදරෙයි නේද බබා..." "ඔව් සුරාජ් ......ගොඩාක් ආදරෙයි ...මට සමාවෙන්න බොරුවක් කරන්න හිතුවේ නෑ ..." " මටත් සමාවෙන්න බබා.....ආදරෙයි රත්තරන් ...මහ ගොඩක් ...." සුරාජ් ඔහුගේ උනුසුම් දෙතොල් අනුගේ දෙතොල් මත තැබුවේ පාර කියලත් අමතක වෙලා...... එකපාරට ඇසුනු විසිල් හඩ නිසා දෙන්නම වටපිට බැලුවා ..... උගුරට හොරා බෙහෙත් බොන්න හැදුවම ඔහොම වෙනෝ බන්.....අනූගෙයි සුරාජ් ගෙයි යාලුවෝ ඇති වෙන්නම දෙන්නව බයිට් කලා..... "උබල බෙට් එක පරාදයි.....අපි දෙන්න දිනුම් නැද්ද අනූ......බෙට් කපල් එකේ වෙඩින් එකට උබල එන්නම ඕන....😉😉😉😉" සුරාජ් කිව්වේ අනූගේ නලලේ සිය දෙතොල් තබමින්........ නිමි ..... රචනය... #ශානි #එරන්දි මගේ පලවෙනි කෙටි කතාව .... අදහසක් කියන්න යාලූ....... බුදුසරණයි ..!

Supun Max

Basic Member
Posts:339

21 Jun 2017 12:51 AM
පළමු කොටස විසුරුනු ආදරය මම නමින් විහාර ඒකනායක....අද මං ලංකාවට එන පළමු දවස වසර තුනකට පසුව ම්ං මේ එන්නේ මගේ දුප්පත් අහිංසක අම්මගෙයි තාත්තගෙයි මූණ බලන්න......මේ වසර තුනට මට නොලැබුණු දේවලට වඩා ලැබුණු දේවල් වැඩී ඒ වගේම වටිනාම දේවල් ලැබුනෙත් මට මේ කාලේම තමා.............. ************************************************ "අඩෝ විහාරයා අපිට දැන් යන්න වෙලාව හරි මචං ලැස්ති වෙයන් ඉක්මනින්" ඒ චමිදු මගේ හොදම යාලුවා කොටින් ම කිවුවොත් මගේ බොක්ක....... "හරි බං මං wash එකක් දාගන එන්නම්" "ඉක්මන් කරපන් බං දැනටම පහල සෙනග පිරිලා වෙලාව තියලා ගියෙ නැත්තම් flight එක මිස් වෙයි යකෝ උබේ fans ලා එක්ක සෙල්ෆි ගගහ සමරු දිදී එනකන් flight එක බලන් ඉන්නේ නෑ බං.ඉන්දියාවේ ඉදලා ලංකාවට යන්න වෙලාවට වඩා වෙලා යනවා මෙතන ඉදන් air port එකට යන්න අනේ මං දා මේ මිනිස්සුන්ටත් ගෙවල් වල වැඩ නැද්දෝ මං දා" "එහෙම කියන්න එපා බං අද මං මේ තැන ඉන්නේ මේ නදුනන රටේ ඔය මිනිස්සු නිසා තමා. එහෙම පවසමින් මාත් ඉක්මනින් ඇද පැලද ගත්තේ ලංකාවට යාමට තියන අසාව නිසාමයි... ලෑස්ති වී ඉක්මනින් පහලට එන විට චමිදු මගේ නිවස බලා ගන්නා පුද්ගලයා සමග කතා බහ කරමින් සිටියා මට මාගේ කලා ලොකයේ වැඩ බලා ගන්න කියා අනිත් සෑම වැඩක්ම සිදු වුනේ චමිදුගේ අතින් මෙතනදීත් මට කරන්න ඉතුරු වූයේ ගොස් කාර් එකට නගින එක විතරයි........චමිදුවා කිවුව විදිහටම මාගේ නිවස ඉදිරිපිට ප්‍රේක්ශකයෝ පිරිසක් සිටියමුත් චමිදුවා නිසා ම්ං ඔවුන්ට සිනහවකින් සංග්‍රහ කොට air port යාමට පිටත් විය. "චමිදු අම්මාලා air port එනවා කිව්වා නේද ඒ දේවල් ඔක්කොම හරිනේ" "අම්මා විතරක් නෙමේ බං ඊයේ ලංකාවේ news වලට උබ අද එන එක කිව්ව් නිසා එහෙ අයත් මෙහෙ අය වගේ air port අවිත් ඇති.....අනික මචං උබ වගේ ප්‍රසිද්ධ ගායකයෙක් රටේ නම බොලිවුඩ් අරන් ගිය තරුවක් එද්දී මුලු රටම පාරට ඒවී උබව බලන්නකොහොමද ඒක එල නේ" "හ්ම්.... ඔව් නේ.......ආ මේ ඒක නෙමෙ අර චැනල් එකකින් කතා කලා නේද program එකකට උබ කිව්වනේ මට අද හවසට බෑ කියලා" "බෑ කියලා නම් කිව්වා ඒත් බං ඒක හරි නෑ නේද?" "හරි නෑ කිව්වට බං මට මේ තැනට එන්න මට උදවු කලේ ඔය කවුරුත් නෙමේ මගේ දෙමවුපියොයි,සංදනායක sir යි උබයි විතරයි ඒනිසා ඔකොමන්ටම කලින් මං ඒ මිනිසුන්ව බලන්න ඕනි" "අපොයි හා හා" ********************************************* air port එක ඇතුලේ වැඩ කටයුතු ඔක්කොම ඉවර කරගන මං එලියට ආවේ මගේ සුදු අම්මගේ මූණ බලන්න.... ඒත් මාගේ දෑස් අදහාගත් නොහැකි මට අමතක කරන්න බැරි ඒ ඇස් මගේ ඉස්සරහා මේ ඉන්නේ රිතූ නේද???????? වසර පහක් මා අතීතයට reගෙන ගියා. ************************************************ "විහාරයෝ අර ඉන්නේ මං කියපු girl බ්ං" "මොන කෙල්ලද බං" "ඇයි බං මන් අර කිව්වේ විශාකගෙන් උබ ගැන නිතරම අහනවා කියලා ඒකෙල්ල" "අනේ පලයන් බං" "අන්න අන්න කෙල්ල මේ පැත්තට කෙල්ල එනවා" "අනේ බං පිස්සු නැතුව හිටපන් අපිට මොකෝ" "විහාර" මා හට අදහා ගත නොහැකි ලෙස chmiduwa කිව්ව කෙල්ල මගේ නම කියා මට කතා කලා "ආ.....ඔ......ව් ඇයි" ගොතගැහුනු හඩින් මා ඇසීය.... "මං රිතූ...ඔයා එදා ක්ලාස් එකේ ලස්සනට සින්ග් කලා මාර ලස්සනයි" "තැන්ක් යූ රිතූ" ඔය ආකාරයට රිතූ නිතරම මා සමග කතාවට ආවත් මං ඕනෑ කමින් ඈ සමග කතා කලේ නෑ මොකද කාලයත් සමග මට තේරුණා ඈ මගෙන් බලාපොරොත්තු වෙන්නේ යාලුකමට එහා ගිය බැදීමක් කියා.... "අඩෝ විහාර මේ ඇයි උබව අරකිව වැඩිය ගනන් ගනේ නැත්තේ " "කාවද බං" "රිතූව" "එහෙම නෑ යකෝ මට ඕනා exam එක ගොඩ දාගන්න උබ දන්නවනේ මගේ ගෙදර තත්වේ අනික රිතූ යාලු කමට එහා ගිය දෙයක් මගෙන් බලා පොරොත්තු වෙනවා.අනික චමිදුවෝ රිතූට මං වගේ කොල්ලෙක් ගැලපෙනවද නෑ නේ" "ඇයි ගැලපෙන්නේ නැත්තේ උබ පට්ට හැන්ඩියනේ බලපන් උබගේ කෙල්ල වෙන්න කීයක් try ද අනික බලපන්කෝ උසට සරිලන බර පාට කට හඩ එත්කොට ගියාම කොන්ඩේ ඔය ඔක්කොම තියෙන්නේ ආයේ සුපිරියටම " "අනේ මේ බං මං කිව්වේ මගුල් රූපයක් ගෙන නෙමේ රිතූ කියන්නෙ ලොකු අත්තක් බ්ං මට ඒක අල්ලනවා තියා හිතන්නවත් බෑ " "ඕවා දැන් කාලේ කෙල්ලෝ හිතන්නේ නෑ බං" "එයා නොහිතුවාට ගෙදර අය හිතනවා අති " "අනේ මංද බං මොනා උනත් එකී උබට love " "ලවු නෙමේ මල ඉලව් මෙහෙ වරෙන් යන්න ක්ලාස් එකට " "විහාර" ඒ රිතූගේ කට හඩය කට හඩ ඇහෙන මානයෙන්ම මා සිටිය නිසා මට ඇයව මග හැරිය නොහැකි විය මා උන් තැනම සිට පිටි පස්ස හැරී බැලුවෙමි.ඈ ද දිගු අඩි තබා මා අසලට පැමිණ "මට ඔයා එක්ක කතා කරන්න ඕනා " "ඔවු කියන්න රිතූ" "මෙහෙම නෙමෙ තනියම" "රිතූ දැන් ක්ලාස් පටන් ගන්න වෙලාවත් කිට්ටුයි අපි පස්සෙ කතා කරමු " "බෑ මට දැම්ම කතා කරන්න ඕනා" "රිතූ ටිකක් තේරුම් ගන්න " "හැබැයි විහාර ඔයා දැන් ක්ලාස් එකට ගියොත් ඔයා මාව දකින අන්තිම වතාව මේක වෙයි" "රිතූ......... " "ඔයා එනවද?නැද්ද?" "හ්ම්............ හා යමුකෝ" මට වෙන කරන්න දෙයක් තිබුනේ නැති තැන මං කැමති වුනා "මචං මං ගිහින් එන්නම් උබ යමං ක්ලාස් එකට" "අපි කොහෙටද යන්නේ " "අනේ රිතූ කොහෙවත් යන්න බෑ ඔයාට කියන්න තියන දේ මෙතනම කියලා ඉක්මනට ක්ලාස් එකට යමු" "විහාර තේරුම් ගන්න ඒක එහෙම කියන්න බෑ අනේ රිතූ මොකද්ද මේ ඔයාට වෙලා තියෙන්නේ මට කොහෙවත් යන්න බෑ" "මොකද අනේ මේ කොල්ලෙක් නේද ඔයා හරි අදට විතරක් ඊට පස්සේ ඔයාම තීරණය කරන්න මාව හම්බෙනවද නැද්ද කියලා" "රිතූ............අනේ ම්ං ද ඔයා නම් " "ඇයි ඇයි" "නෑ නෑ" "හරි අපි පර්ක් එකට යමු" "හ්ම්....." බේරුමක් නැතිම තැන මට එසේ කරන්නට විය නැති නම් මං කෙදිනකවත් මාගේ පියා මහන්සියෙන් හරි හම්බකර මාගේ ඉගනීම වෙනුවෙන් වියදම් කරන එක සතයක් වත් නාස්ති කරන්නේ නැත **************************** "දෙවනි කොටසට" <img class="scaledImageFitWidth img" src="https://scontent.fcmb3-1.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/19397043_469459403430815_5184977796044573262_n.jpg?oh=897b5b20cb37fdf5d42f822ced1ce791&oe=59C7D7BC" alt="Image may contain: one or more people, people standing, cloud, sky, twilight, ocean, outdoor and nature" height="356" width="476" /></div>

Supun Max

Basic Member
Posts:339

21 Jun 2017 12:53 AM
"මිනිස්සු උපදිනවා මැරෙනවා , මල් පිපෙනවා පරවෙනවා" කිසිම දෙයක් සදාකාලිකා නෑ ඔයා කොහොමද ඕවා ඉගෙනගත්තේ ඔශාදී මට ඔය විකාර අහන්න වෙලාවක් නෑ ඒ කියන්නේ ඔයා මේ මගේ ආදරේ අතාරිනවා කියලද ... දහම් ඔශාදීගේ අතින් අල්ලගත්තා. "පිරිමියෙක් වගේ සැහැල්ලුවට ගැහැනියෙක්ට හිතන්න බැ මේක ලංකාව අයියේ,අපිට බැදීම් තියෙනවා,අපේම නෑදෑයෝ එක්ක ඔයා හිතන තරම් ලේසියෙන් ඒවා ඇතැරලා දාන්න මට බැ" අපි අපේ ආදරේ දිහා අෑතින් ඉදන් බලන් ඉමු ඔශාදීගේ කතාවට ඔලුව වැනූ දහම් යන්නට ගියා, හදවත කොතරම් කඩා වැටුනද...දහම් ගෙදර ආවේ පිස්සෙක් වගේ මොනතරම් රැවටුනාද දහම් ට ඇත්තටම ජීවත්වෙන එක එපා උනා. දහම් දිගටම මුහුදු වෙරලට ගියා එයාට ආදරේ නොකර ඉන්නත් බැ වෙන කෙනෙක්ට ආදරේ කරන්නත් බැ මේ ජීවිතේ අප්පිරිය වුනා. ඉස්සර ඔයයි මමයි මේ මුහුද දිහා බලාගෙන මොනතරම් දේ ප්රාර්තනා කරාද,මොනතරම් හීන අපේ හිත්වල තිබුනද අපිට ඕන වුනේ මෙතනින් ගොඩ යන්න,අපිට යාගන්න බැ,ජීවිතේ එහෙමමයි. දහම් ඔශාදීව මීට් වෙන්න ගියත් ඔශාදී අම්මා ඒකට ඉඩ දුන්නේ නැ. ඔශාදී දහම් බලාගෙන හිටියත් අම්ම එක්ක යන්නට ගියා. මොනදේ වුනත් කරත් දහම් දන්නවා කෙල්ල ඉන්නේ දුකින් කියලා. මොනවත් නොකියම දහම් ආයේත් එන්නට ආවා, දහම් දුකින්,ඒත් මේ තේරුමක් නැති ආදරේට නැවතීම තියන්නට තරම් ශක්තිමත් හිතක් දහම්ට නැ කෙල්ල ඒක දන්නවා. "අවසානය දුකක් වෙන්නේ තේරුම් නොගත් ආදර කතාවල,නොගැලපෙන ආදර කතාවල" මේකත් එහෙමයි. "ඔශාදී" කියන්න අයියේ මොනවද අපිට තව කතාකරන්න තියෙන්නෙ. ඔයා ඉස්සර වගේ නැතුව මාව මගඅරිනවා,බයයිද මම වැරැද්දක් කරයි කියලා. දහම් තව මොනවා කියයිද බයටම කෙල්ලා දහම්ගෙ අතින් අල්ලා ගත්තා. "මම මොනවද ඔයාට කිවුවේ,මේ දවස් ටිකටයි මම ආදරේ තේරුම් ගත්තේ" මම ඔයාට ඇත්තටම ආදරේ කරන්න පටන් අරන් මේ ඇත්තම ඇත්ත අයියේ. දහම් ඔශාදීගේ අත්දෙක අල්ලා ගත්තා අද දවසේ කල කීදේ හදවතේ ඇදිලා තිබ්බා,එයාව මට අයිති නැ,ඇත්ත ඒකයි දහම් දන්නවා. "මාව සැකද බයද,මම කරදර කරන්නෙ නැ" ඔශාදී දහම් ලගටම ආවා "මාව අමතක කරන්න අයියේ" මම ආදරෙයි මාව විශ්වාස කරන්න. "ආදරේ ඒකපාර්ශික වෙන්නත් පුලුවන් අයියේ" දහම්ට වචන වලින් ගහලා දැම්මා වගේ ඔශාදී කිවුවා,ඒත් දහම් කතාවක් නැ. හුගක් ලොකු හීන,ලොකු බලපොරොත්තු දහම් ලග පොඩිකාලේ ඉදලා තිබ්බේ නැ. ඒත් දන්න කාලේ ඉදන් ඔශාදීට ආදරේ කරා. දහම් එයාගේ හැමදේම කිවුවා,ඔශාදී හිතේ තියෙන දේ කියන්නත් දහම්ට බැරිකමක් නැ ඔශාදීගේ නලල ඉඹලා දහම් යන්නට ගියා. මේ අපේ ජීවිතේ සතුට , දුක , වේදනාව මේ සේරම තියෙන්නේ ඒ ජීවිතේ ඇතුලේ ප්රශ්න පත්තරයක් වුනත් ජීවිතේ, ඒ ප්රශ්න පත්තරයට උත්තර කියන විදියටම ජීවිතේ ලියාගන්න පුලුවන් නම් ..... -නිම්මික-

Ind007ka

Most Senior Member
Posts:12924

21 Jun 2017 01:17 AM
එල එල මල්ලි ඔහොම ලියාගෙන යමු First they Ignore You , Then they Laugh at You, Then they Fight with you, Then You Win....

isurusam

Super Senior Member
Posts:7342

21 Jun 2017 02:01 AM
දිගටම ලියාගෙන යමු ..එල එල

Dushan

Veteran Member
Posts:2536

21 Jun 2017 03:59 AM
නියමයි නියමයි අනිත් කොටසත් දාන්න

indika76

Most Senior Member
Posts:10434

21 Jun 2017 04:11 AM
නියමයි සුපුන් මල්ලී..

ishan22

New Member
Posts:65

21 Jun 2017 06:08 AM
නියමයි

chamaramind

Most Senior Member
Posts:13470

21 Jun 2017 06:24 AM
නියමයිනේ කතාත් ලියන්න පටන් අරන්.කියවන්න ඕන ආදරෙයි ආදරෙයි අහස වගේ - ආදරෙයි ආදරෙයි අම්මට වගේ.......

samantha

Most Senior Member
Posts:13190

21 Jun 2017 06:57 AM
සුපුන් දැන් නවකථා ලියන්නත් පටන් අරගෙන.. ඔහොම දිගටම ලියාගෙන යමු. සියළුදෙනාටම සෙතක් ශාන්තියක් සැලසේවා!!!!

Supun Max

Basic Member
Posts:339

21 Jun 2017 07:40 AM
Aniwaren samantha saho , mewa kattiya liyapuwa , eyalawa diriganwanna hithagena thamai me de karanda hithuwe

Supun Max

Basic Member
Posts:339

23 Jun 2017 12:16 AM
#විසල්_සිත්_අහස්_කුස.. ඈතින් වැහි කලුවරක් එනවා වගේ..... ඉස්කෝලෙ ඉවර වෙන්න තව විනාඩි කීපයක් තිබුනත්..වෙනද වගේ සතුටක් දැනෙන්නෙ නැත්තෙ ඔයාව දකින අන්තිම දවසත් ගෙවිල යන නිසා නේද . .හෙට ...... අායෙත් මං ඔයාව කවද දකින්නද.. ඔයාල ආයෙ නොඑන්නම අපෙ ගම දාල යනවා කියල එදා ඔයා මට පිට්ටනියෙ වෙරලු ගහ යටදි කිව්වෙ හිනා වෙවි..ගොඩක් හිත රිදුනත් මං හිනා උනා ඔයාට මතකද.. අපි එකම පන්‍තියෙ එක ලග වාඩිවෙලා හිටියෙ අවුරුදු එකොලහක් තිස්සෙ ...ඔයාට මාව ඒ තරම් වටින්නෙ නෑ කියල දැනගෙනත් මන් ඔයාව මුලු ජීවිතෙම කරගත්තෙ ඔයාටත් හොරෙන්.. තව ද්වසයි..ඊට පස්සෙ අයෙ ඔයාව හම්බ වෙන එකක් නැ මට..කොහොමහරි හිත හදාගන්න මං හිතා හත්ත.. තරූ....කොහෙද ගිහින් හිටියෙ? කොහෙවත් නෑ විසල්..ම්ම්..මම මේ කවියක් ලියන්න කියලා හැදුවෙ.. ආහ් කවිකාරි..මං මොනතරම් ඉල්ලුවද මන් ගැනත් කවියක් ලියලා දෙන්න කියලා..කොහෙද ඉතින්... කවි පොත පුරා ලිව්ව කවි ඔයාට තමයි..හිත කෑ ගහල කියද්දි වෙනද වගෙම මං හිනාවෙලා නිකම් හිටියා... තරූ... හ්ම්ම්... මං හෙට යනව...මතකයිද... හ්ම්ම්.. පොඩ්ඩක්වත් දුකක් නැද්ද... හ්ම්ම්.. හ්ම්ම් කියන්නෙ ..දුකද නැද්ද.. නෑ... හා..කමක් නෑ ..මටනම් දුකයි... එහෙනම් එදා හිනා වෙවී කිව්වෙ මං ගම අතෑරල යනවා කියලා.. මං බැලුවෙ ඔයාට දුක හිතෙයිද කියල.. පිස්සුද විසල්.. ඇයි... මම මොනතරම් දුක් උනාද කියල දන්නවද.. නෑනෙ... ඇයි මස්සිනේ... පිස්සු නැතුව කියන්න තරූ.... මොනවද විසල් කියන්න ඉතුරු වෙලා තියෙන්නෙ... තරූ ඇයි මේ... එපා විසල්...මට ඇඩේවි.. තරූ... ට්‍රීන්...ට්‍රීන්....ට්‍රීන්..... බෙල් එක ගැහුවා විසල්...යමු නේද... ගයියා ටිකක් ඉදහන් බන්... උබ ඉදලා වරෙන් අපි ගියා.. විසල් ඔයත් යන්න...මම යනවා.. සතුටින් ඉන්න හැමදාම... තරූ... අපි යමු විසල්...ආයෙ අපි මෙහෙම හම්බ වෙන එකක් නැහැ...ටික දවසකින් අමතක වෙලා යයි..හැමදේම...ගෙවපු ලස්සනම කාලෙ අමතක වෙලා යයි.. ........................................................................ එදා ඔයා කිව්ව දේවල් හැම දෙයක්ම මට තාම මතකයි තරූ... එදා අන්තිමට ඔයත් එක්ක කතා කරපු හැමදේම මට මතකයි.. මං ගමෙන් ආපු දවසෙ උදේ ඉස්කොලෙ ලගදි ඔයා මාත් එක්ක හිනා උනා මට මතකයි.. ඇයි මං ඔයාට කිව්වෙ නැත්තෙ මං ඔයාට මේ තරම්ම කැමතියි කියලා.. අවුරුදු දෙකක් ගෙවිලා ගියා.. ඔයාට හැමදෙම අමතක වෙයි කියල කිව්වනේ.. ඒ ඇත්තද තරූ... දැන් පොඩ්ඩක්වත් මාව මතක් වෙන්නෙ නැද්ද... තරූ මේ මං කියන දේවල් අහගෙන ඉන්න කොහේ හිටියත්.. මං දැන් ඉන්නෙ ඉස්කෝලයක් ලග. මතකද අපේ ලස්සනම කාලෙ......මේ පොඩි අය දකිනකොට මට ඒ කාලේ තාමත් මතක් වෙනවා...අවුරුදු ගානක් කිසිම තොරතුරක් නැතත්...මං බලන් හිටියා කියලා ඔයා දන්නවද... මම ටික දවසකින් ගමේ එනවා...ඒ එන්නෙ ඔයාව බලන්න ...ඉස්සර වගේම මන් දිහා බලල ඔයා හිනා වෙනවා නේද...අනේ විසල් මොනතරම් කාලෙකින්ද කියල මන් ලගට දුවගෙන එනවා නේද... .................................................................... බස් එකෙන් ගමට යන පොඩ්ඩට කීදෙනෙක් මන් එක්ක හිනා උනාද..ඒ ඔක්කොම පරන මිනිස්සු.. මන් ඔයාව හම්බ වෙන්න හිතාගෙන බස් එකෙන් බැස්සෙ... විසල් ඔයා.... ගයියා කොහොමද ඉතින්... කොහොඹත් නික වගේ තමා...තිත්තයි...උඹට කොහොමද ඉතින්.. හොදින් ඉන්නවා බන්...උඹේ කට නම් තාමත් එහෙමම තමයි නේද... අපි වෙනස් වෙන්නෙ නෑ කොල්ලො.. ඒක මට ගැහුව hint එකක්ද... නෑ නෑ යාලුවා.. ගයියා...තරූ...තාම ගමේ ඉන්නවා නේද... තරූ?????? ගයියා...කියපන්කෝ... ම්ම්..මේ ......යමන්කො..... ගයාන් මාව එක්කගෙන ගියේ තරූ ඉස්සර ජීවත් වුනු පුංචි ගෙදර ලගට... ඒක හොදටම හැඩි වෙලා..කඩන් වැටෙන්න ලන් වෙලා තිබ්බෙ.. ගයියා.... තරූ දැන් අපි ලග නෑ බන්... කියාගන්න බැරි දුකකින් හිටියෙ කෙල්ල..කාටවත්ම කිව්වෙ නෑ...අපි ඉස්කෝලෙන් අයින් වෙන්න දවසකට කලින්...පැත්තකට වෙලා මොනවදෝ ලිය ලිය හිටියෙ...ඒක අපිට පුරුදු නිසා අපි ගනන්ගත්තෙ නැහැ... බෙල් එක ගහන්න කිට්ටු කලා විතරයි..පපුව අල්ලගෙන කෙල්ල වැටුනා බන්..මොන දේ උනත් කෙල්ල කවි පොත අතෑරියෙ නැහැ.. අමාරුවෙන් පොත දුන්න කාව්‍යට ...මාව අමතක කරලා මාව දාල ගිය මගේ යාලුවට මේක දෙන්න කියල විතරයි තරූ අන්තිමට කිව්වෙ.... තරූ....අනේ ගයියා...තරූ ..කෝ එයා..කෝ මගේ තරූ.. ගිය දේවල් වලින් වැඩක් නැ විසල්..තරූ කොහේ හරී හොදින් ඇතී.. අනේ තරූ... දැන් ඇති විසල් අපි කාව්‍යලා දිහා යමු .. අනේ ගයාන්... යමු විසල්.. ....................................................................... 12-02 ආදරනීය විසල්, ඉස්සර ඉදන්ම ඔයා මට හොදම යාලුවෙක් උනා...අපි එකටමයි හිටියෙ...ඔයා අපිව දාලා ගියපු දවසෙ ඉදන් මන් මොනතරම් ඇඩුවද..ආයෙත් එන්නෙ නෑ කියලා මං දන්නවා..ඔයා ගියපු දවසෙ ඉදන් මං කවි ලියන එක නැවැත්තුවා..ඒත් මෙච්චර කාලයක් ලිව්ව කවි වල ඔයා තාමත් මගෙ වෙලා ඉන්නවා ...අද මම අන්තිම කවිය ලියන්නම් විසල්...ආයෙත් ආත්මයක එකම ලග වාඩිවෙලා අකුරු ඉගෙන ගන්න මන් බලන් ඉන්න්වා..බුදුසරණයි.. ආදර තරූ... ලෝකෙටම හොරැහින් ඔබේ රුව දෙස බලා හිනැහුනා සැනසුනා ඔබ දන්නෙ නැති උනත්.. ඔබේ රුව දකින තුරු ඔබේ හඩ අසන තුරු මගේ සිත ලතවුනා ඔබ දන්නෙ නැති උනත්.. සොදුරු පාසැල් පෙතේ ඔබේ නෙත් කැල්මකින් රසවුනා හද මගේ ඔබ දන්නෙ නැති උනත්.. ..මහීෂා මේධාවි සමරවීර..

Supun Max

Basic Member
Posts:339

23 Jun 2017 12:20 AM
#කොළඹ_අහස..... මේ මගේ තෙවෙනි කෙටිකතාවයි. ( ෆේස්බුක් එකේ යාලුවෙක්ට උන සත්‍ය සිදුවීමක් මඟින් නිර්මාණය කරන ලද්දක් බව කරුණාවෙන් සලකන්න. කොළඹ යනු වියරුවක් නොවෙයි එය මාගේ මතයයි. ) " චූටි පුතා ඇහැරෙන්න දැන් බලන්න කොච්චර දවල් වෙලාද අද වැඩට යන්නේ නැද්ද අහ්. " " අනේ අම්මේ ඉන්නකෝ අප්පා මට බෑ තව ටිකක් ඉන්නම්කෝ " " ඉක්මනට නැඟිටලා එනවා කිරි එක බොන්න " .................................................................. මගේ නම විරාජ් , මං ක්‍රෙඩිට් බෑන්ක් එකක වැඩ කරනවා. අපේ ගෙදර අම්මයි තාත්තයි අච්චියි හිටියේ. අයියා කොළඹ පරිඝණක ඉංජිනේරුවෙක් විදිහට වැඩ කලා. අක්කා නම් හිටියේ බැදලා වෙනමම. තාත්තා කෘෂිකර්ම දෙපාර්තමේන්තුවේ තමයි වැඩ කලේ. ගෙදර බාලයා උන මං කාගෙත් හුරතලයා උනේ මං ගොඩක් දඟ වැඩම කරපු නිසා වෙන්න ඇති. අම්මා එක්ක හුරතල් වෙන්න මං ගොඩක් ආස උනා. ගෙදර අයගේ ආදරේ මැද මගේ ජීවිතේ ගොඩක් ලස්සනට ගෙවිලා ගියා. ................................................................... ඔහොම ඉන්න අතරේ තමයි මට බෑන්ක් එකෙන් කිව්වේ රෙදි සාප්පුවක ලෝන් එකක් ඉල්ලලා තියෙනවා ටිකක් ගිහින් බලන්න කියලා. මාත් ඉතිං ඉහලින් දුන්න නියෝගය අනුව ගියා ඒ කඩේට. " රන්සළු textile " ඒකේ ගහලා තිබුණ නම ඒක. මං ඉතිං හෙල්මට් එකත් ගලවලා ජැකට් එක පිටින්ම ගියා ශොප් එක ඇතුලට. ඒ යද්දි හිටියේ මුදලාලි නෙවෙයි එයාගේ වයිෆ්. ඉතිං ගියපු වැඩේ ගැන කතා කරගෙන මං එන්න හදද්දිම වගේ දැක්කා අහිංසක ඇස් දෙකක් තියෙන හුරුබුහුටි කෙල්ලෙක්. ඔව් ඒ මං හෙව්ව කෙනා වගේමයි. මොකක්දෝ අමුතු හැඟීමකින් මගේ හිතම දවද්දි මං ඒ මූණ දිහා ටිකක් වෙලා බලාන හිටියා. මං එයා දිහා බලන් ඉන්නවා කියලා දැනුන එයා එතනින් එහාට ගියේ ලැජ්ජාවටද එහෙම නැත්නම් එකපාරටම මාව දැකලා එයාගේ හිතටත් මට වගේම ආත්මීය බැඳීමක සේයාවක් දැනුන නිසාද කියලා මට තේරුම් ගන්න බැරි උනා. එයාගේ නම නිරෝශනී. එයා වැඩ කරේ ඒ රෙදි ශොප් එකේමයි. ............................................................... එදා ගෙදර ඇවිත් වොශ් එකකුත් දාගෙන අම්මා දුන්න කිරි එකත් බිබී මං කල්පනා කරේ ඒ මූණ ගැන. මටත් නොදැනීම කොහේදෝ ලෝකෙක ගිහින් තනිවෙන්න මට වැඩි වෙලාවක් ගියේ නෑ. මට නිතර නිතර ඒ ඇස් මැවෙන්න ගත්තා. අවසානේ මං හිතුවා ඔව් මං ආයෙමත් ඒ ඇස් දකින්න යනවා කියලා. එහෙම හිතාගෙන එදා මං නින්දට ගියා. නිදාගන්න ගියත් එයාව මතක් වෙලා මට ඉබේම ඇහැරුණා කිහිපවතාවක් ම. ඒ ඇයි කියලා මට තේරුම් ගන්න බැරි තරමට මගේ හිතට මොකක්දෝ අමුතු හැඟීමක් දැනිලා තිබුණා. මේ ආදරේද ඒත් ෆිල්ම් වල වගේ දැකපු පළවෙනි වතාවෙම එහෙම ආදරේ ඇති වෙන්න පුළුවන් ද. එහෙම බෑ නේද ??? එහෙම කියලා මගේ හිත මං එක්කම තර්ක කරන්න ගත්තා. ............................................................. නිතර නිතර හිත ඒ ඇස් ගැන හිතන්න ගද්දි මට ආයෙමත් එයාව බලන්න යන්න හිතුණා. දවසක් වැඩකට එළියට යන්න උන නිසා මං ඒ සාප්පුවට ගියේ ගන්න මොකුත් නැතත් ඒ මූණ බලන්න. එයා දිහා මං බලන් ඉන්නවා කියලා එයා දැක්කත් මුලින් දවසේ වගේ එයා මගේ ඇස් මඟෑරියේ නෑ. එහෙම දවස් කිහිපයක්ම මං ඒ සාප්පුවට ගියේ එයාව බලන්නමයි. මටත් නොදැනීම මගේ හදවතේ එයා ගැන ලොකු ආදරයක් ඇති වෙලා තිබුණා. මට එයාව නිතරම බලන්න ඕනේ උනා. දවසකට එක වතාවක් හරි ඉදිකටුවක් ගන්න කියලා හරි මං ඒ සාප්පුවට ගියා. ඒ යන හැම වතාවකම ඒ ඇස් මගේ ඇස් එකට යාවුනා. මං එයාට මගේ ඇස් වලින් වගේම එයා මට එයාගේ ඇස් වලින් කතා කරන්න ගත්තා. ඔහොම ටික දවසක් ඉන්නකොට මං වැඩ ඇරිලා යනකොට එයා බස් එකට නඟිනවා මං දැක්කා. මට එදා හිතුණා එයාගේ පස්සෙන්ම ගිහින් ගෙදර තියෙන තැන බලාගන්න. පස්සේ මං එයා ඒ ගියපු බස් එකේම පිටිපස්සෙන් ගිහින් එයා බහින තැනට වෙනකල්ම ආවා. එයා බස් එකෙන් බැහැලා පිටිපස්ස බලලා මං එක්ක හිනාවෙද්දියි මං දන්නේ මං පිටිපස්සෙන් එනවා කියලා එයා දැකලා කියලා. එයා ගෙදරට ගියාම මං එයාට පේන්නම මගේ විසිටින් කාර්ඩ් එක දාලා ගෙදර ආවා. ඒ ඇවිත් මං 4න් එක දිහා බලාගෙන හිටියත් එයා කෝල් කරේ නම් නෑ. එදාට පස්සේ මං දවස් දෙක තුනක් ආයෙමත් ඒ සාප්පුවට ගියා. ඒ එයාගේ හිතේ මං ගැන අදහසක් නෑ කියලා හිතාගෙන උනත් මගේ හිතේ ඇති උන ආදරේ මට අමතක කරන්න බැරි උන නිසා. ඊට පස්සේ මට දවස් දෙක තුනක් සාප්පුව පැත්තේ යන්න බැරි උනේ ඔෆිස් එකේ ගොඩක් වැඩ තිබුණ නිසා. එක දවසක් මගේ දුරකතනයට ඇමතුමක් ආවා. ඒ නාදුනන අංකයකින්. " හෙලෝ ඇයි ඔයා ආවේ නැත්තේ මේ ටිකේම " එහෙම කියලා තමයි ඒ ඇමතුමේ එහා කෙළවරේ හිටිය කෙනා ඇහුවේ. ඒ එයා කියලා තේරුම් ගන්න මට වැඩි වෙලාවක් ගියේ නෑ. " අනේ නංගි මේ ඔයාද? මං හිතුවේ නෑ ඔයා මට ගනියි කියලා " " හ්ම් ඔයා නාව නිසා මං ගත්තේ කරදරයක්ද දන්නේ නැති නිසා " " නෑ නංගි ඔෆිස් එකේ වැඩ ගොඩක් තිබුණා ඒකයි " එදා ඒ දුරකතන සංවාදය ටිකක් වෙලා තිබුණා. එදායින් පස්සේ හවසට හවසට අපි ගොඩක් කතා කරන්න පුරුදු උනා. එක දවසක් මං මගේ හිතේ එයා ගැන තියෙන අවංක ආදරේ කිව්වා එයාට. ඒ වෙනකොටත් එයා මට ආදරේ කරන්න අරන් තිබුණා. " මාත් අයියට ආදරෙයි අයියේ. ඔයා සාප්පුවට නාව දවස් දෙක තුනෙයි මට තේරුම් ගියේ මාත් ඔයාට ආදරෙයි කියලා " එහෙම දින සති ගෙවිලා ගියා. අපි ගොඩක් ආදරෙන් හිටියා. සතියකට දෙකකට පස්සේ එයාගේ අම්මා එක්ක එයා අපි ගැන කියලා තිබුණා. පස්සේ ඒ අම්මා මට එහේ එන්න කිව්වාම කතා කරගන්න මමත් එහේ ගියා. අපි දෙන්නගේ සම්බන්ධයට එයාගේ අම්මා කැමති උනා. මං නිතර නිතර එහේ ගියා. ඒ යනකොට කොත්තු මී එකක් මං හැමදාම අරන් ගිහින් එයාට කියලා හදාගෙන කෑවා. ඒ මං ආසම කෑම ඒක නිසා. නිරෝශනීගේ අම්මා විතරයි හිටියේ. තාත්තා එයා පොඩි කාලෙදිම වෙනත් කෙනෙක් එක්ක ගිහින් තිබුණා. ඔහොම මාසයක් දෙකක් යනකොට මම අපේ ගෙදර අයටත් කිව්වා අපි ගැන. මගේ කැමැත්තට ඉඩදීලා මගේ සතුට එයාලගේ සතුට කරගත්තු දෙමව්පියොයි මට හිටියේ. ඉතිං එයාලා මට එයාලගේ කැමැත්ත දුන්නා. අපි ආදරේ කරා ගොඩක් ළං උනා. නිවාඩුවක් ලැබුණ ගමන් මං අපේ ගෙදර නෙවෙයි හිටියේ එයාගේ ගෙදර. ......................................................... " චූටි පුතා ඔහොම නවතින්න " " ඇයි අම්මේ මොකද අයියෝ වැඩ ඇරිලා ආවා විතරනේ ටිකක් ඉන්නකෝ දැන්ම අල්ලගන්නවා කියවන්න නෙහ්. මගේ අම්මටත් ඉතිං මං නැතුව බෑනේ. " " එහෙම නෙවෙයි පුතා මේ දේ කතා කරන්න කල් නොයවන තරමට හොදයි " " ඇයි අම්මේ මොකක්ද කියන්න යන්නේ ඔයා " " චූටි පුතා අර ගෑණු ළමයා ගැන මං හොයලා බැලුවා " " ඉතිං ඇයි අම්මේ ඒ නංගි නරක කෙනෙක් නෙවෙයි එයා ගොඩක් හොදයි " " ඔව් චූටි පුතා එයා නරක නෑ ඒත් එයාගේ අම්මා නරක රස්සාවක් කරනවා. ඔයාලට අපි කැමැත්ත දුන්න නිසා අපිට බලකරන්න බෑ ඕක නවත්වන්න කියලා ඒත් පුතා තව හිතලා තීරණයක් ගන්න " එදා අම්මා එහෙම කිව්වම මට ගොඩක් දුක හිතුණා හැමෝගෙම ආශිර්වාදය මැද නිරෝශනී එක්ක එක වහළක් යටට වෙන්න හීන මැව්ව මං එදා ඉදන් ගොඩක් බය උනා ගෙදරින් කැමැත්ත ගන්න බැරි වෙයිද කියලා. එදා අම්මා මට කිව්ව දේම නොකියා මං නිරෝශනී එක්ක කිව්වා කුල මල නිසා අපේ ගෙදරින් ඔයාට ටිකක් අකමැතියි ඒත් අපි තිබුණ කැමැත්ත ආයේ ගමු කියලා. ඔහොම කාලය ගෙවිලා ගියා මට මගේ කෙල්ල මුළු ලෝකයක්ම උනා. එයාගේ අම්මා කරන වැරදි නිසා මට එයාව එපා උනේ නෑ. මොකද එයා කොල්ලෙක් දිහා බලනවා වත් මං දැකලා තිබුණේ නෑ අහම්බෙන්වත්. ............................................................... ඔහොම ඉන්නකොට දවසක් මං නිරෝශනී බලන්න එයාගේ ගෙදර ගියා. ඉරිදා දවස එයාට වගේම මටත් නිවාඩු තිබුණ නිසා ගෙවල් වලත් වැඩි අකමැත්තක් නොතිබුණ නිසා අපි නිතරම මුණ ගැහුණේ එයාගේ ගෙදරදි. " මගේ පණ මට ඔයාට කියන්න දෙයක් තියෙනවා " " කියන්න සුදු නංගි මොකක්ද හ්ම් " එහෙම කියලා මං එයාව මගේ ළඟට අරන් ආදරෙන් ඔලුව අතගෑවා. " පණ අපි දැන් මේ ඉන්න ගෙදරත් පොඩි නේ. ලොකුවට වෙඩින් එකක් ගන්න මං ගොඩක් ආසයි. මට ඒකට කලින් මේ ගෙදර හදාගන්න ඕනේ. " " ඉතිං සුදු නංගි ඔයා මොකක්ද කියන්න හදන්නේ " " මගේ පණ මෙහෙ ඉදන් ගෙවල් හදාගන්න තරම් සල්ලි ඉතුරු කරගන්න බෑ. මං දන්න අක්කා කෙනෙක් කොළඹ යනවා. මාත් යන්නම්ද එයා එක්කම ප්ලීස් " " අනේ සුදු නංගි ඔයා ගියාම මං කොහොමද ඉන්නේ අනික නංගි කොහොමද මං ඔයාව තනියෙන් එහේ යවන්නේ. කොළඹ ඒ තරම් හොද නෑ කියලා මං අහලා තියෙන්නේ. " " එහෙම නෑ මගේ පණ කොළඹ එහෙම නරක නෑ. අනේ මට යන්න දෙන්න. මං පුළුවන් හැමවෙලාවෙම ඔයාට කෝල් කරන්නම් මැසේජ් කරන්නම්. " " අනේ මංදා සුදු නංගි ඒකට මගේ නම් එච්චර ලොකු කැමැත්තක් නෑ. " ඔහොම ඉදලා සතියක් දෙකක්ම එක දිගට එයා කොළඹ යන්න මගෙන් ඇහුවා. පස්සේ ඉතිං මං බැරිම තැන එයාට යන්න අවසර දීලා පරිස්සමෙන් ගිහින් එන්න කිව්වා. ................................................................... එයා කොළඹ ගියා තවත් අක්කා කෙනෙක් එක්ක. මට එයා ඒ ගියපු මුල් දවස් දෙක තුන්‍රෙ කෝල් කරා මැසේජ් කරා. පස්සේ පස්සේ එයාගේ මැසේජ් එන එක අඩු උනා. කෝල් කලේම නැති තරම්. මං එයාගෙන් ඒ ගැන ඇහුවම එයා කිව්වේ වැඩ නිසා මහන්සී මගේ පණ කියලා. ඉතිං එයාව ගොඩක් මහන්සි කරන්න අකමැති නිසාම මං එයාට කෝල් කරලා මැසේජ් කරලා වද දෙන්න ගියේ නෑ. එන්න එන්නම එයා මාව ගොඩක් මගෑරියා. අවුරුද්දකටත් වැඩි කාලයක් මට ළං වෙලා මගේ උණුහුමේ ඉදලා එයා එහෙම ඈතින් ඉන්න එක මට ලොකු ප්‍රශ්නයක් උනා. මං දවසක් එයාගෙන් ඇහුවා ඔයාට වෙන කෙනෙක් දැන් ඉන්නවද කියලා. එයා එතකොට කිසිම ගාණක් නැතුව මට කිව්වේ ඔව් මට දැන් වෙන කෙනෙක් ඉන්නවා කියලා. එදා එයා එහෙම කියලා කට් කරා කරාමයි මට මං හිටිය තැනත් අමතක උනා. මං ගොඩක් කල්පනා කරා මගේ ආදරේ නැතුවම බැරි උන එයා කොහොමද ඒ තරම්ම වෙනස් උනේ කියලා. කොළඹ ගිහින් වෙනස් වෙන කෙල්ලෝ ගැන මං අහලා තිබුණත් මගේ සුදු නංගි එහෙම වෙයි කියලා මං හිතුවෙම නෑ. එදා මං එයාව කොළඹ එක්ක ගිය අක්කාගෙන් ඒ ගැන ඇහුවා. එයා මට කිව්වේ නිරෝශනී එහේ ගිහින් දවස් දෙක තුනකින් වෙන කොල්ලෙක් එක්ක යාළු උනා කියලා. එයා එහේ ගිහින් ඒ කොල්ලා එක්ක වෙනමම පදිංචියට බෝඩිමකට ගියා කියලත් මට කිව්වා. මට නිරෝශනී ම වෙන කෙනෙක් ඉන්නවා කියද්දි අර අක්කත් එහෙමම කියද්දි මගේ හිත ගොඩක් බිදිලා ගියා. ඒ මොන දේ උනත් මං එයාට ආදරේ කර කර හිතින් ගොඩක් ඇඩුවා. ගොඩක් මං මගේ ජීවිතේ විඳෙව්වා. මාව දාලා ගිහින් වෙන කෙනෙක් එක්ක කසාඳ නොබැඳම පවුල් කන එයා ගැන මං එතකොටත් ගොඩක් හිතුවා. එහෙම ඉදලා ඉදලා මාත් මගේ හිත හෙමීට හදාගත්තා. මාව දාලා ගිහින් තනියෙන් ඉන්න කෙනෙක් ගැන නම් මං දුක් උනාට කමක් නෑ ඒත් මං මේ දුක් වෙන්නේ වෙන කෙනෙක් එක්ක ඉන්න කෙනෙක් ගැනනේ කියලා මගේ හිත මට දොස් කිව්වා. දවසක් එයාගේ ඉමෝ ප්‍රොෆයිල් පික්චර් එකට ඒ කොල්ලා දාලා තිබුණා දෙන්නා එක්කම එකට එක ඇඳේ ඉන්න පින්තූරයක්. ඒත් මං ඒක දැකලා මගේ හිත හදාගන්න වෙනදාටත් වඩා උනන්දු උනා. ඔහොම ඉන්න අතරේ මං වේදනා විඳිනවා බලන්න බැරිව ගෙදරින් මට වෙන කෙල්ලෙක් කතා කරා. අපි දෙන්නා අපේ ජීවිත ගැන විවෘතව කතා කරා. එයත් ආදරෙන් පැරදුන කෙනෙක්. ඊට පස්සේ අපි ඉක්මනට විවාහ උනා. විවාහ වෙලා දෙන්නට දෙන්නා ගොඩක් තේරුම් ගත්තා. අපි දෙන්නට දෙන්නා ගොඩක් ආදරේ කරා. දැන් මං පුංචි පුතෙක් ඉන්න තාත්තා කෙනෙක්. ආදරේ නිසා මට මගේ සතුට නැති උන කාලෙක මගේ වෙලා මට සතුට දුන්නේ පුංචි පුතෙක්ගේ තාත්තා කෙනෙක් කරේ මාව මගේ දයාබර බිරිඳ ලක්ෂාණි. දැන් මං ගොඩක් සතුටින් ඉන්නවා. ආදරේ නිසා ජීවිතේ විනාශ නොකරගෙන සැබෑ ආදරේ හොයාගෙන සතුටින් ඉන්න පුළුවන් නම් ඒක තමයි අපේ ජීවිතේ අපි ලබන ලොකුම ජයග්‍රහණය. එදා මාව නිරෝශනී රැවැට්ටුව වෙලේ මට තිබුණා එයාගේ 4ටෝස් වීඩියෝස් පබ්ලික් කරලා එයාට ලැජ්ජා කරන්න. ඒත් මං එහෙම කරේ නෑ මොකද මාත් අම්මෙක්ගේ කුසින් මේ ලෝකේ එළිය දැක්කේ. අනික මං නිරෝශනීට ආදරේ කරේ ඇත්තටම අවංක පිරිසිදු හිතකින්. ඒ නිසා මට ඕනේ උනේ නෑ එයාගේ ජීවිතේ විනාශ වෙනවා බලන්න. මට ඕනේ උනේ හැමදාමත් එයාගේ යහපත. ඒක තමයි අවංකවම ආදරේ කරන ප්‍රේමවන්තයෙක්ගේ ගතිය. ......................................................................... ආදරේ කරන්න ගොඩක් අවංකවම. ඒත් අනෙකා අපිට වංචා කර තවකෙකු සමඟ යනවා නම් ඔබ ඒ ගැන සිතා දුක් නොවන්න. තව කෙනෙක් ළඟට ගියා නම් ඔහු හෝ ඇය නැවත ළඟට නොගන්න මොකද ඒ වරද ඔවුන් නැවත කරන්නට පුළුවන්. එහෙත් යම් යම් ප්‍රශ්න නිසා වෙන් වෙලා කෙනෙක් තව කෙනෙකු සමඟ නොයන්නේ නම් ඔහු හෝ ඇය ඔබට සැබෑ ලෙස ආදරේ කරනවා වන්නට පුළුවන්. ඒ නිසා සැබෑ තතු විමසා නැවත සිදු වූ වැරදි හදාගෙන ඔබ ඔබේ ආදර ලෝකය හදාගන්න. ආදරේ අහිමි වූ පසු ජීවිතේ වරද්දගන්නෙපා. කුමන හෝ අයුරකින් ඔබට ඔබේ ජීවිතේ ජයගන්න සැබෑ මාර්ගය පෙනේවි. ඉවසන්න රැල්ලට ආදරේ කරන්න යන්නෙපා. ...................................................................... හොද නරක කමෙන්ට් කරගෙන යන්න. ඉදිරියට ලියන්න එක මට දිරියක් වේවි. මම චතූ හෙට්ටිආරච්චි ( chathu hettiarachchi )

Ind007ka

Most Senior Member
Posts:12924

23 Jun 2017 12:27 AM
"කොළඹ යනු වියරුවක් නොවෙයි " ................මේක නම් පට්ට කතාව First they Ignore You , Then they Laugh at You, Then they Fight with you, Then You Win....

Supun Max

Basic Member
Posts:339

06 Jul 2017 12:01 AM
"දවසක් උදේ මල්කාන්ති තම දුවගේ කාමරය අසලින් කුස්සිය දෙසට යන්නට ආවාය, පුරුද්ද ට මෙන් දුවගේ කාමරය දෙස බැලූ ඇයට පුදුම හිතුනා. වෙනදා වාගේ නැතිව පිළිවෙලකට අස්කරල තිබුණ ඇදේ හරියට ම මැදට වෙන්නට ලියුම් කවරයක්, මල්කාන්ති ලියුම අතට අරන් බැලුවා. ඒකේ ලියලා තිබුණේ ආදරණීය අම්මාට කියලයි. මේ නම් හරිම නරක ආරංචියක් කියල හිතපු මල්කාන්ති ගැහෙන අතින් ලියුම් කවරය විවෘත කරලා ලියුම දිගහැරලා කියවන්න පටන් ගත්තා. දැනටමත් දාඩිය බිදුවක් ඇගේ නළල දිගේ ගලාගෙන එනවා, " ආදරණීය අම්මා වෙත, මම මේ ලියුම ලියන්නේ වාව ගන්න බැරි දුකෙන්. මට අම්මලාට කියන්න නරක ආරංචියක් තියෙනවා, මේක අහල කලබල වෙන්න එපා අම්මෙ. මම අද රෑ ජනක එක්ක යනවා, එහෙම කරන්නේ අම්මා තාත්තා එක්ක මේක කෙලින් කියන්න බැරි නිසයි, විකාර ඇදුම් ඇන්දාට කොන්ඩේ වවලා කනේ කරාබු දාල ඇගේ පච්ච කොටලා, ට්‍රේල් බයික් එකෙන් එන නිසා අම්මල එයාට රස්තියාදුකාරය කීවට ජනක නරක කෙනෙක් නෙවෙයි අම්මෙ. එයා අම්මලා හිතනවට වඩා ගොඩාක් හොදයි, අනික අම්මලා කියන නිසාවෙන් මට එයාට අකමැති වෙන්න බෑ, මට එයාගෙන් බබෙක් ලැබෙන්න ඉන්නවා. අම්ම්ලා කලබල වෙන්න එපා. ජනක කීවා මාවයි බබාවයි බලාගෙන අපිට සතුටින් ඉන්න පුලුවන් කියලා. මමත් දැනගෙන හිටියේ නෑ එයාට තනමල්විල පැත්තේ හේනකුත් තියෙනවා , එකේ ලස්සන පැල්පැතකුත් තියෙනවාලු. ජනක කීවා අපිට එකේ ජීවත් වෙන්න පුලුවන් කියලා. හෙට අපි එහෙ යනවා. එයාලගෙ ලස්සන හේනෙ කට්ටිය 10-15 ක් විතර වැඩලු. ජනක කීවා ගංජා කියන්න්නෙ මිනිස්සු කියන විදිහේ නරක දෙයක් නෙවෙයි කියලා. ඒක ඖෂධයක්ලු. එයා කරන්නේ ඒවා හදලා විකුණන එක. ටිකක් අපිට හෙරොයින් ගන්නත් මාරු කරන්න පුලුවන්ලු. ජනක කැමැති මාව බැදලා ළමයි ගොඩක් හදන්න. මටත් දැන් ඕන ඒක තමයි. එයාට පොඩි අසනීපයකුත් තියෙනවා තමයි. එත් ඒක අපට සතුටින් ඉන්න බාධාවක් වෙයි කියල මම හිතන්නෑ. අපට ලොකු විස්වාසයක් තියෙනවා විද්‍යාව ඉක්මනින් දියුණු වෙලා ඒඩ්ස් සනීප කරන්න බෙහෙතක් හොයාගනී කියලා. එතකොට එයා ඉක්මනින් සනීප වෙයි. අම්මා කණගාටු වෙන්න එපා. තාත්තාටත් කියන්න මට දැන් වයස 18 වෙනවා කියලා. මට දැන් මන් ගැන බලාගන්න පුලුවන්. කවදාහරි අපි අම්මලාව බලන්න එනවා. එතකොට ඔයාට මුණුබුරෙකුගෙ මූණ බලන්න පුලුවන්. බුදු සරණයි..! මීට ආදර දුව ආශා. ලියුම කියවා අවසන් වන විට මල්කාන්ති කලාන්තය හැදී බිම වැටෙන්නට ඔන්න මෙන්න සිටියා ය. එහෙත් ලිපිය තවමත් අවසන් වී නැති බව දුටු ඇය ලිපිය දිගේ ඇස් යැව්වේ අවසිහියෙන් මෙනි. පසුව ලියමි.~~~ මම මේ ලියුමේ ලියල තියෙන කිසිදෙයක් ඇත්ත නෙවෙ. මම අල්ලපු ගෙදර ඉන්නවා. අපේ රිසාල්ට් අවුට් වෙලා. මට ඕන උනේ මගෙ මේසේ ලාච්චුවේ තියෙන රිසාල්ට් ෂීට් එකෙ තියෙන දේට වඩා ඕන තරම් මේ ලොකේ නරක දේවල් තියෙන බව ඔයාලට මතක් කරන්න . මම ඔයාලට ආදරෙයි ... මට ගෙදර එන්න පුලුවන් උනාම කෝල් කරන්න...

Supun Max

Basic Member
Posts:339

06 Jul 2017 12:03 AM
# අයදිමි_සමා "කෝ ගේනවා බලන්න රිපෝට් එක.." තම පියා වන අබේපාලගේ කටහඬින් පුංචි දර්ශන තිගැස්සී ගියේය. තම කාමරයේ සිට දර්ශන එලියට ආවේ පාසල් ප්රගති වාර්තා පොතද අතැතිවයි..ඔහු බිම බලාගෙනම තම පියා අතට ප්රගති වාර්තා පොත දුන්නේය. "ගණිතයට 44යි, විද්යාවට 41යි, ඉංග්රීසි වලට 36යි.. ලකුනු හැටට වැඩියෙන් තියෙන්නෙ සිංහල වලට විතරයි. ඒත් 61යි..අනිත් ඔක්කොටම පනහට අඩුයි... පන්තියෙ තිස් දෙවෙනියා.. තමුසෙ ගිය පාර කීවෙනියද?" අබේපාල දැඩිව ඇසුවේය. "ගිය පාර තිස් වෙනියා" දර්ශන කීවේ බිම බලාගෙනමයි.. "ලමයි හතලිහකගෙන් තිස් දෙවෙනියා.. එන්න එන්නම පල්ලම් බහිනවා..එන්න එන්නම පල්ලම් බහිනවා.. අම්මයි මායි මෙච්චර දුක් විඳින්නෙ තමුසෙ දවසෙන් දවස ඉස්කෝලෙ වැඩ වලින් මේ විදියට දුර්වල වෙනවා බලන්නද?" අබේපාල තම දරුවාට දැඩි ලෙස දෝශාරෝපනය කරන්නට විය.. "අනේ අබේ..දරුවාට ඔච්චර කෑගහන්නෙපා. තාම පොඩි එකානෙ." දර්ශනගේ මව සෑම විටකම සිටියේ දර්ශනගේ පැත්තේය..මෙවරත් එය එසේමය. "පොඩි?? හොඳ පොඩි..දැන් හය වසරෙ. යමක් කමක් තේරෙන වයසක් මේක.. ඔයා තමයි මාලනී මෙයාට නිදහස දීලා තියෙන්නෙ. ඒත් අද ඉඳන් ඒ සෙල්ලම් බෑ.." අබේපාල සිටියේ දැඩි කේන්තියකිනි..තම එකම දරුවා වූ දර්ශන පහ වසර ශිෂ්යත්ව විභාගයද සමත් වුවත් හය වසරට පැමිනි පසු ඉගෙනීමට මදක් දුර්වල විය..එයට හේතුව ලෙස අබේපාල දුටුවේ දර්ශන නිතරම වාගේ කොලු කුරුට්ටන් සමග සෙල්ලම් කිරීමට යෑමත්,රූපවාහිනිය නැරඹීම බවත් කියාය. කෙසේ වෙතත් තම බිරිඳ වූ මාලනී සෑම විටකම පුතාගේ පැත්ත ගැනීම අබේපාලට එතරම් රිස්සුවේ නැත..ඒ තම පුත්රයාගේ වැරදි මාලනී විසින් සාධාරනීකරණය කරන බැවිනි..මෙම අවස්තාවේත් අබේපාල තම බිරිඳට මදක් සැර කරමින් වචන පාවිච්චි කලේය. "අද ඉඳන් තමුසෙ ටීවි බලන එක නතර කරන්න ඕන.. ඒ වගේම තමයි හැමදාම හවසට ඔය කොල්ලො එක්ක සෙල්ලං කරන්න යන්නත් තහනම්.. ඒ වෙලාවට පොත් පාඩම් කරනවා..ආයෙ මං නොකිව්වයි කියන්නෙපා." අබේපාල තම පුතුට දැඩිව තරවටු කලේය..දර්ශන තම දෑසේ කඳුලු පුරවාගෙන තම කාමරයට ගියේය.. "ලමයට පොඩ්ඩක් බැරි උනාම ඔහොමත් බනින්න ඕනද අබේ?ඔයා නම් පුදුම මනුස්සයෙක්." මාලනී තම සැමියාට විරෝධය පලකරමින් කීවාය. "බනින්න නෙමෙයි,වේවැල් පාරවල් හත අටක් දෙන්නයි වටින්නෙ..ඇයි දෙයියනේ අපට ඉන්න එකම දරුවා. ඌ විබාග පේල් උනාම කොහොමද කවදා හරි හොඳ රස්සාවක් කරන්නෙ..ඌත් මං වගේ හැතැම්ම ගනන් බයිසිකලයක් පැද පැද ලියුම් බෙදන්න ඕනද." අබේපාලගේ වාග් ප්රහාරයෙන් අසරන වූ මාලනී නිහඬ වූවාය. අබේපාල යනු මදක් සැර පරුශ පුද්ගලයකු විය..තැපැල් කන්තෝරුවේ ලියුම් බෙදන්නෙක් ලෙස රැකියාව කල ඔහුගේ දින චර්යාවේ අනිවාර්ය අංගයක් වූයේ දිනපොත් ලිවීමයි..ඔහු ඔහුගේ දිනපොත් තම බිරිඳ වූ මාලනීට වත් පෙන්වූයේ නැත..අඩුවෙන් කතා කරන ගුප්ත පුද්ගලයෙකු වූ අබේපාල කට අරින්නේ අත්යවශ්යම කාරණයකට හෝ තම පුතුට තරවටු කිරීමට හෝ පමනි.. කෙසේ නමුත් පියකු හා සැමියකු වශයෙන් තම යුතුකම් ඉටු කිරීමට අබේපාලට හැකි විය. * * * * * * * * * * * * * 2001.08.08 "දර්ශන..අද එන්නැද්ද මැච් ගහන්න?" දර්ශනගේ ගමේ මිතුරෝ දර්ශනගේ දර්ශනගේ නිවසටම ගොස් ක්රීඩා කිරීමට කතා කලහ.. "අද බෑ..පාඩම් කරන්න ඕන හලෝ. අපෙ තාත්තා දැනගත්තොත් බනීවි." නිවසින් එලියට පැමිනි දර්ශන තම මිතුරන්ට කීවේය. "අනේ හලෝ. ඉතිං ඉස්කෝලෙ නිවාඩුත් දීලනෙ තියෙන්නෙ..ඔයාගෙ තාත්තා බනින එකක් නෑ." "බෑ කවිශ්ක..මං පස්සෙ දවසක එන්නංකො. ඕගොල්ලො යන්න." දර්ශන එසේ කියා තම මිතුරන්ව පිටත් කරත් ඔහුගේ සිත තිබුනේ පිට්ටනියේය. "අයියෝ මොකක්ද මන්දා..නිවාඩු කාලෙටවත් මට සෙල්ලං කරන්න දෙන්නෑ..මහ නපුරු තාත්තා කෙනෙක්." දර්ශනට තම පියා ගැන තරහක් දැනුනි..තම පියා තමාව සිර කරගෙන සිටිනවා වැනි හැඟීමක් ඔහුට දැනෙන්නට විය..මතක ඇති කාලෙක දර්ශනගේ පියා දර්ශනට ආදරෙන් කතා කර තිබුනේද නැත..පුංචි දර්ශන ඒ පිලිබඳවත් දැඩි කනස්සල්ලෙන් පසුවිය. "හරී ඒක අවුට්,ඒක අවුට්.." "නෑ ඒක අවුට් නෑ.මං කලින්ම බැට් එක ඉරේ තියලනෙ තිබ්බේ." කොලු කුරුට්ටන් ක්රීඩා පිට්ටනියේ කෑගසන හඬ දර්ශනට ඇසෙන්නට වූයෙන් ඔහුට ඉවසුම් නැති විය..පොත පසෙකට දැමූ ඔහු ක්රීඩා පිටිය දෙසට යන්නට වූයෙ තම මවටත් හොරෙන්ය. "තාත්තා ගෙදර එන්න කලින් මම ගෙදර එනවා.එතකොට හරි.." එසේ සිතූ දර්ශන ඉක්මනින්ම ගමේ ක්රීඩා පිටියට දිවගියේය. * * * * * * * * * * * * * පුංචි දර්ශන ක්රීඩා කිරීමට ගොස් නිවෙසට පැමිනෙන විට සවස 5.30 පමන විය..දර්ශන නිවසට එනවිටත් ඔහුගේ පියා වන අබේපාල ගේ දොරකඩටවී බලා සිටියේය.. තම පියා නිවසට පැමින ඇති බව දුටු දර්ශනගේ පපුව බියෙන් ගැහෙන්නට විය. "ආ.. ඔය පාඩම් කරලා එන ගමන්ද?දාඩියත් දාලා.. ඔහොම ඉන්නවා.. තමුසෙ කියනවා බලන්න නම වරක් චක්කරේ." තම පුතුට නිවස තුලට යාමට නොදුන් අබේපාල, දර්ශනගෙන් චක්කරය ඇසුවේය..පුංචි දර්ශන බියෙන් සැලෙන්නට විය..වෙවුලන කට හඬින් ඔහු චක්කරය කියන්නට පටන් ගත්තේය. WED 13:23 "නම වරක් එක නමයයි. නම වරක් දෙක දහ අටයි, නම වරක් තුන විසි හතයි, නම වරක් හතර තිස් හතරයි, නම වරක්....... ආහ්හ්හ්.." තම අත මිට මොලවා ගත් අබේපාල, පුංචි දර්ශනගේ හිසට ටොක්කක් ඇන්නේය..වේදනාවට පත් දර්ශනට කෑගැසුනි. "නම වරක් හතර තිස් හතර උනේ කොහොමද?ආහ්!? තමුසෙ ඔතනම ඉඳන් පාඩම් කරනවා අද චක්කරේ පුලුවන් වෙනකම්ම.." ගෙයි ඉස්තෝප්පුවේ දර්ශනව දණ ගැස්වූ අබේපාල ඔහුට තදින් තරවටු කොට නිවස තුලට ගියේය.. දර්ශන තම පියා දෙස බලා සිටියේ පිලිකුල් හැඟීමකින් යුතුවයි. * * * * * * * * * * * * * පාසලේ තෙවන වාර විබාගය අවසන් විය...එදින පුංචි දර්ශන නිවසට දුවගෙන ආවේ බොහෝ සතුටෙනි. නිවසට පැමිනි විගස ඔහු තම මව සෙව්වේය. "අම්මේ..අම්මේඒඒහ්.." "ඇයී??මං කුස්සියේ." "මේ බලන්නකො අම්මෙ." කුස්සියට දිව ගිය දර්ශන තම ප්රගති වාර්තා පොත මවට පෙන්වූවේය. "ෂා...මේ පාර 14 වෙනියා. හොඳයිනෙ මගෙ පුතා..මං ඔයාට තෑග්ගක් අරන් දෙන්නම්කෝ." මාලනී තම පුතුව සෙනෙහසින් වැලඳ ගත්තාය. දර්ශනගේ මුහුන සතුටු සිනාවකින් සැරසී තිබුනි. "තාත්තත් ගොඩක් සතුටු වෙයි." තම මව එසේ කියූ විට දර්ශනගේ මුහුනේ තිබූ සිනහව මැකී යන්නට විය.. "තාත්තා ඇහුවොත් විතරක් කියන්න." THURS 01:46 දර්ශන එසේ කියමින්ම තම කාමරයට ගියේය.. "හ්ම්ම්. කොල්ලා තාත්තා එක්ක තාමත් තරහෙන්.." දර්ශනගේ මව සිතුවාය. * * * * * * * * * * * * * පසු දින උදයේම දර්ශන තම මිතුරන් සමග සෙල්ලම් කිරීමට ගියේය..එයට අබේපාලගෙන් තහනමක් නොවූයේ දර්ශන මෙවර වාර විබාගයට හොඳින් ලකුනු ලබා තිබූ බැවිනි... දර්ශන සවස් වන විට ගෙදරට ගොඩ විය.. "පුතේ...පොඩ්ඩක් ඔයාගෙ කාමරේට ගිහිං බලන්න. මම ඔයාට තෑග්ගක් ගෙනාවා." දර්ශනගේ මව දර්ශනට පැවසුවාය.. දැඩි සතුටට පත් දර්ශන විගහට තම කාමරයට දිවගොස් බැලුවේය. "ෂා..බැට් එකක්.." ඔහුගේ දෑස සතුටෙන් දිලිසෙන්නට විය. "හ්ම්ම් හොඳයි නේද." "අනේ මේක ශෝක්නෙ අම්මෙ...ඒත් තාත්තා." දර්ශන දෙගිඩියාවෙන් ඇසුවේය. "තාත්තා බනින්නෑ. මමනෙ ගෙනාවෙ. ඔයා බය වෙන්නෙපා." දර්ශනගේ මව කීවාය. ඉන් සතුටට පත් ඔහු ක්රිකට් පිත්ත රැගෙන කාමරයෙන් එලියට පැමිනියේය.. "බැට් බෝල අරන් සෙල්ලං කරා වගේ නෙමෙයි..දිගටම හොඳට පාඩම් කරන්නත් වෙයි. තේරුනානෙ?" දර්ශනගේ පියා දර්ශනට අවවාදාත්මකව කීවේය..පුංචි දර්ශන හිස සලා එයට කීකරු බව පෙන්වූවේය. කෙසේ වූවත් දර්ශන දිගින් දිගටම පාසල් වාර විබාග වලට හොඳින් මුහුන දී ඉහල ලකුනු ලැබීමට සමත් විය. * * * * * * * * 2005.06.17 ස්වයං රැකියාවක් ලෙස රෙදි මැසීමේ කාර්ය කරගෙන සිටි දර්ශනගේ මව තම පුතු වන දර්ශනට මවුන්ටන් බයිසිකලයක් අරන් දී තිබුනේ දර්ශනගේ පෙරැත්ත කිරීම නිසාය..ඔහු තම පියාගෙන් කිසිවක් ඉල්ලන්නට නොයන්නේ පියාට ඇති බිය නිසාය. ඒ වන විට 10 වසරේ ඉගෙනගනිමින් සිටි දර්ශන අමතර පන්තියකට සහභාගී වී තම පා පැදියෙන් නිවෙසට පැමිනියේ සවස් වරුවේය.. දර්ශන කඩිමුඩියේම තම කාමරයට යෑමට පියවර තැබුවේය.. "ඔහොම පොඩ්ඩක් නවතිනවා.." සාලයට වී පත්තරයක් කියවමින් සිටි අබේපාල තම පුතුට අණ කලේය.. දර්ශන තම මුහුනට පුදුමය මුසු හැඟීමක් ආරූඨ කරගනිමින් තම පියා දෙස බැලුවේය. අබේපාල තම පුතු අසලට පැමිනියේය. "තමුසෙ ලඟින් කොහොමද මේ සිගරට් ගඳක් එන්නෙ?ආහ්? ඇත්ත කියපං" අබේපාල දර්ශනට බැන වදින්නට විය..ඒ ශබ්දයට අබේපාලගේ බිරිඳ මාලනීත් සාලයට පැමිනියාය. "මොකද අබේ ඔය දරුවට කෑගහන්නෙ? මාලනී නොසතුටෙන් ඇසුවාය. "කෑගහන්නෙ?? කෑගන්නෙ මෙන්න මූ සිගරට් බීලා නිසා..පරයා. තොගෙ වයසෙ හැටියටද තෝ වැඩ කරන්නෙ?ආ යකෝ.." අබේපාල දැඩි ලෙස කෝපයට පත්ව බෙරිහන් දෙන්නට විය.. දර්ශන කිසිවක් නොකියා බිම බලාගෙනම සිටියේ වැරැද්ද පිලිගැනීමට මෙනි. "තෝ මොකද යකෝ කතා කරන්නැත්තෙ?ඇත්ත කියපං..මොකටද යකෝ ඔය ජරා දේවල් පුරුදු උනේ? කියපන් බල්ලෝ." පියෙකු විසින් දරුවෙකුට ඇමතීමට නුසුදුසු වචන පවා යොදාගනිමින් අබේපාල තම පුතුට බැන වදිමින් කම්මුල් හරහා පහර පිට පහර ගැසුවේ වියරුවෙනි.. පියාගෙන් පහර කෑ දර්ශන බිම ඇද වැටුනි. "අනේ ඔය ඇති මනුස්සයෝ..ඕක නවත්තනවා.. පොඩි එකාට ඔහොමත් ගහනවද." මාලනී විගසින් පැමින අබේපාලගෙන් දර්ශනව බේරා ගත්තාය. තම පියාගෙන් පහර කෑ දර්ශනගේ හිස පුටු ගැට්ටක වැදී තුවාල විය..ඔහුගේ නලලින් ලේ ගලන්නට විය. "අනේ දෙයියනේහ්..තමුසෙ මහ පව්කාරයෙක් ඕයි. බලනවා. කොල්ලගෙ ඔලුවෙන් ලේත් එනවාහ්.." කඳුලු පිරි දෑසින් මාලනී තම සැමියාට බැන වැදුනාය.. අබේපාල බියපත් හැඟීමකින් තම පුතු දෙස නිහඬව බලා සිටියේය.. මාලනී තම පුතුගේ නලලට බෙහෙත් දැමීමට රැගෙන යන අයුරු අබේපාල බලා සිටියේ වචනයක්වත් නොදොඩාය. දර්ශන එදා දැඩි තීරනයක් ගත්තේය..ඒ මින් පසු කිසිම දිනක තම පියාගේ මුහුනවත් නොබැලීමටයි..නැවතත් තම පියාගේ කිසිදු අවවාදයක් නොතැකීමට ඔහු සිතාගත්තේය..දර්ශන සිටියේ තම පියා ගැන කෝපයෙනි. * * * * * කෙසේ වුවත් දර්ශන තම පාසල් වැඩ කටයුතු හොඳින් ඉටු කලේය.සාමාන්ය පෙල විබාගයද හොඳින් සමත් වූ දර්ශන උසස් පෙල විබාගයද සාර්ථකව නිමා කලේ වානිජ අංශයෙනි..කෙටි කලකින් ඔහුට කලමනාකාර සහායක තනතුරකට පත්වීමක් ලැබුනි.ප්රමානවත් පරිදි අතේ මිටේ මුදල්ද තිබුනි. ඒ 2010 වර්ශයේදීය.. අබේපාලත් දර්ශනත් යන පිය පුතු දෙපලගේ විරසකය මේ වන විටත් පැවතුනි..අබේපාල කියන කිසි දෙයක් දර්ශන කනකටවත් නොගත්තේය.. අඩුම තරමින් දර්ශන තම පියාගේ මුහුන දෙසවත් මේ ගෙවී ගිය වසර හතර පුරා බැලුවේ නැත. කෙතරම් හොඳින් ඉගෙන ගත්තද දර්ශනගේ ජීවන රටාවේ තිබූ නරක පුරුද්දක් වූයේ නරක මිතුරන් ඇසුරු කිරීමත්,අධික ලෙස මත්පැන් පානය කිරීමත්ය. දර්ශන තම පියාට පෙනෙන්නම මත්පැන් බී නිවසට පැමිනියේය..එවිට අබේපාල කෙතරම් සැරවැර කලත් දර්ශන ඔහුව ගනන් ගත්තේ නැත..තම පියා සමග එකට එක කීම හෝ කාමරයට වී දොර වසා ගැනීමට ඔහු පුරුදුවී සිටියේය. දර්ශනගේ මව තම පුතුව යහමගට ගැනීමට උත්සාහ කලද දර්ශන එම අවවාද නෑසුනාක් මෙන් සිටියේ පියාට රිදවීමටයි. කුඩා කල සිටම තමාට තහංචි දමා සැලකූ පියා සමග දර්ශනට තිබුනේ නොනිමෙන කේන්තියකි. 2014.05.20 "අම්මේහ්...මගෙ මුලු ඇඟම රිදෙනවාහ්. ඉවසන්නම බෑහ්..අම්මේහ්." දර්ශන ඉතාම වේදනාවෙන් තම කාමරයේ සිට කෑගසනවා ඇසුනු මාලනී දුවගෙන ආවාය. "අනේ ඇයි පුතේ මේ?" මාලනී කලබලයට පත්ව තම පුතුගෙන් ඇසුවාය. "ඇඟ රිදෙනවා අම්මෙ. ඉවසගන්න බෑ. මැරෙන්න වගේහ්." දර්ශන දෑස් පියාගෙන ඉතා අමාරුවෙන් වචන ගැලපුවේය. තව දුරටත් පමා නොවූ මාලනී අසල්වැසි නිවසක ත්රී රෝද රථයකට කතාකොට තම පුත්රයා සමග රෝහලට ගියාය. ලියුම් බෙදන රාජකාරිය අවසන් කොට නිවසට පැමිනෙමින් සිටි අබේපාලට මගදීම සිද්ධිය කන වැකුනි. "අබේපාල මල්ලි..අන්න පුතාව ඉස්පිරිතාලෙ අරන් ගියා දවාලෙ..මාලනී නංගිත් ඉස්පිරිතාලෙ ඇත්තෙ මයෙ හිතේ." අසල්වැසි නිවසේ පුද්ගලයාගේ කීම ඇසූ අබේපාල වේගයෙන් තම පාපැදිය රෝහල වෙතට පදවන්නට විය.. මද වේලාවකින් අබේපාල රෝහලට පැමිනියේය..රෝහලේ සෑම තැනම තම පුතු සහ බිරිඳව සෙවූ අබේපාල අවසානයේ ඔවුන් සොයාගත්තේය..රෝහලේ ඇඳ මත කෙඳිරි ගාමින් වැතිර සිටින තම පුතු අසල මාලනී වැලපෙමින් සිටියාය..තම පියා ඈතින් එන බව දුටු දර්ශන ඉක්මනින්ම අහක බලාගත්තේ තම වේදනාවද නොතකාය.. "මොකද මේ අඬන්නෙ? මෙයාට මොකද වෙලා තියෙන්නෙ?" අබේපාල තම බිරිඳගෙන් ඇසුවාය..දර්ශන තවමත් තරහෙන් අහක බලාගෙන සිටියේය. "පුතාගෙ වකුගඩුවක් නරක් වෙලා..ඔපරේශන් කරන්න වෙයිලු." මාලනී කඳුලු සලමින් කීවාය. "ආ ඒකද.. මං හිතුවා මේ බේබද්දට ඔහොම වෙයි කියලා. ජරාව බීලා බීලා ඇඟ ලෙඩ කරගෙන දැන් අපිටමයි ඒ කරදරෙත්.. මූට මැරෙන්න දෙන්න තියෙන්නෙ." අබේපාල දර්ශන දෙස බලාගෙන කෝපයෙන් කියවන්නට වූයේ තමා සිටින්නේ රෝහලක යන බව වත් නොසලකමිනි. "චී..ලැජ්ජ නැද්ද මිනිහෝ. ඔහේ තාත්තෙක් නේද?දැන්වත් ඔය ජරා ගති අතහරිනවා." මාලනී තම සැමියා පිලිබඳව පිලිකුලෙන් යුතුව බැන වැදුනාය. මාලනීගේ තත්වය තේරුම්ගත් අබේපාල කිසිවක් නොකියාම නැවතත් නිවෙස බලා යන්නට ගියේය. "චිහ්.. මේ මිනිහා මගෙ තාත්තද..තාත්තා කියන්නත් ලැජ්ජයි." තම පියා කියූ සෑම දෙයක්ම ඇසුනු දර්ශන තනිවම සිතන්නට වූයේ දුකෙන් හා කේන්තියෙනි. * * * * * * * ටික දිනකට පසු දර්ශනගේ සැත්කම සාර්තකව සිදු කෙරුනි..නරක් වූ වකුගඩුව වෙනුවට වෙනත් වකුගඩුවක් බද්ධ කර තිබුනි. දර්ශන අපහසුවෙන් තම දෑස් විවර කලේය..ඔහු ඉදිරියෙන් රෝහල් ඇඳ අසල සිටියේ තම මව බව දර්ශන හඳුනාගත්තේය. "අම්..අම්මෙහ්.." දර්ශන සෙමෙන් මිමිනුවේය. "පුතාට දැන් හොඳයි නේද?" මාලනී තම පුතුගේ හිස අතගාමින් ඇසුවාය. "හොඳයි අම්මෙ., කෝ තාත්තා?" දර්ශන වටපිට බලමින් ඇසුවේ තම පියා පෙනෙන්නට නොසිටි නිසාය. "ආහ් මේ පුතේ..ම්ම්ම් තාත්තට අදත් වැඩ තැපැල් කන්තෝරුවෙ..හදිස්සි වැඩක් වැටිලනෙ..ඒකයි තාත්තා ආවෙ නැත්තෙ..නැත්තන් අද තාත්තා නෑවිත් ඉන්නෙ නෑ." එය ඇසුනු විට දර්ශනට තම පියා ගැන මහත් පිලිකුලක් දැනෙන්නට විය. "මෙහෙම වෙලාවකවත් ලඟ නැති තාත්තෙක් පොල් පිත්තකින් කපා ගන්න පුලුවන්..මට දුක මගෙ අම්මා ගැන. තාත්තා කියන මිනිහා ගැන මතක් කරන්නත් ලැජ්ජයි මට." දර්ශන තනිවම සිතුවේ තම මව දෙස සානුකම්පිතව බලමිනි. රෝහලෙන් ටිකට් කපාගත් දර්ශන සති කිහිපයක් විවේකයෙන් ගත කිරීම සඳහා මිතුරෙකුගේ නිවසට ගියේ මවගේ ඉල්ලීමටයි..ඒ තම නිවසේ දර්ශනට සැහැල්ලුවෙන් සිටීමට තරම් පරිසරයක් නැතැයි මව සිතූ නිසාය. සති කිහිපයකට පසු දර්ශන තම නිවසට පැමිනියේ නැවත කිසි දාක මත්මැන් දුම්වැටි භාවිතා නොකරන බවට සිතාගනිමිනි.. "අම්මා ඔය කොහෙද යන්න හදන්නෙ?" දර්ශන තම මවගෙන් ඇසුවේ මව ගමනක් යාමට සැරසී සිටින බව දුටු නිසාය. "අනේ පුතේ තාත්තා දැන් දවස් ගානක් තිස්සෙ අසනීපෙන් ඉන්නෙ. ඉස්පිරිතාලෙ නතර කරලා...මං මේ තාත්තව බලන්න යනවා..පුතත් එනවා නම්..." "අනේ අම්මෙ මේ... අම්මට ඕන නම් යන්න. මට වැඩ තියෙනවා." කේන්තියෙන් තම මවට පැවසූ දර්ශන නිවස තුලට ගියේ තමාගේ පියා මැරුනු බවට සලකා ජීවත් වීමට තීරනය කොට තිබූ බැවිනි. තම පුතු කේන්තියෙන් නිවස තුලට යනු දුටු මාලනී, ශෝකයෙන් සුසුමක් හෙලුවාය. * * * * * * * මේ අතර දර්ශන නිවසට වී කම්මැලිකමින් සිටියේය.. ඉන්පසු ඔහු නිවස තුල ඒ මේ අත ඇවිදිමින් සිටියේය..එවිට ඔහු දුටුවේ තම පියාගේ කාමරයයි..කුඩා කල කිහිප වරක් මෙම කාමරයට පා තැබුවද තම පියාගේ සැරවැර කිරීම් නිසා දර්ශන මෙම කාමරයට යාම නතර කර තිබුනි. "මොනවද දන්නෑ මේ මිනිහා මේ කාමරේට වෙලා කරේ..කාටවත් යන්න දුන්නෙත් නෑනෙ." එසේ සිතූ දර්ශනට තම පියාගෙ කාමරය පරීක්ශා කිරීමට සිතක් පහල විය. කාමරය මාස ගානක් පිරිසිදු කර තිබූ බවක් පෙනෙන්නට නොතිබුනි.කාමරයේ දොර විවර කර ඇතුල් වන විටම දර්ශනට දැනුනේ දූවිලි සුවඳයි.. කාමරය සිසාරා නෙත් යොමු කල දර්ශනගේ නෙත ගැටුනේ අඩි 4ක් පමන උසැති කුඩා ප්රමානයේ අල්මාරියකි.. අල්මාරිය විවෘත කිරීමට යතුර පෙනෙන්නට තිබුනේ නැත..අල්මාරිය උඩ තිබූ ඉටි රෙද්ද ඉවත් කොට බලන විට යතුර තිබෙනු දැකගත හැකි විය.. ඉන්පසු දර්ශන එම අල්මාරියේ දොර විවර කලේය. "හ්ම්ම් දිනපොත්! මේ මනුස්සයා දිනපොතුත් ලිව්වද." දර්ශන තම පියා ගැන සමච්චලයෙන් සිතුවේය..අල්මාරියේ තට්ටුවක් පිරෙන්නම තිබුනේ අබේපාල ලියූ දිනපොත්ය. දිනපොත් ගොඩේ උඩින්ම තිබුනේ 2014 වසරේ,එනම් එදිනට අදාල වර්ශයේ දිනපොතයි..සෑම දිනපොතකම වර්ශය පිරික්සා බැලූ දර්ශනට යටම තිබූ දිනපොත හමුවිය.. ඒ 1990 වසරේ දිනපොතයි..විශේශත්වය වූයේ 1990 යනු දර්ශන ඉපදුනු වර්ශයයි.. තම පියා මෙම දිනපොත් වල ලියා ඇත්තේ මොනවාද යන්න පිලිබඳව දැන ගැනීමට දර්ශනට සිත් විය.. ඔහු 1990 සිට 2014 වසර තෙක් දින පොත් එකින් එක පෙරලා බලන්නට පටන් ගත්තේය.. දර්ශනගේ නලල රැලි ගැන්වෙන්නට වූයේ එවිටයි.. තම පියා ලියා ඇති දිනපොත් වල බාගෙට බාගයකටත් වඩා වැඩියෙන් ලියා ඇත්තේ තමා පිලිබඳව බව දර්ශන දුටුවේය. "දෙයියනේහ්..මගෙ තාත්තේහ්" දර්ශනගේ දෑස් අදහාගත නොහැකි විය.. ඔහු කඩිමුඩියේම දිනපොත් කියවන්නට විය "1990.03.25 මට දරාගන්න බැරි සතුටක් දැනෙනවා දෙයියනේ..අද මම තාත්තා කෙනෙක් උනා..මගේ පුංචි පුතා මාව තාත්තා කෙනෙක් කලා..මගේ ජීවිතේටම සතුට දරාගන්න බැරුව මගෙ ඇස් දෙකෙන් කඳුලක් වැටුනා නම් වැටුනෙ ඒ අද..මගේ පුතේ.ඔයා නිසා ඔයාගෙ තාත්තගෙ ඇස් වල සතුටු කඳුලු.." "90.05.16 අද මම මාලනීට හොඳටම බැන්නා. එයා මගේ පුතා අඬද්දිත් එහා ගෙදර කාන්ති එක්ක ඕප දූප කියව කියව හිටියා..මගෙ පැටියා බඩගින්නට හොඳටම ඇඬුවා..හැබැයි මං මාලනීට බැන්න එක හොඳයි. ආයෙත් එයා ඒ වරද කරන එකක් නැතිවෙයි." "93.10.10 මගේ රත්තරන් පුතාට ඩෙංගු හැදිලා..අනේ දෙවියනේ මගෙ අහිංසකයට කිසිම කරදරයක් වෙන්න එපා..අද බෝධි පූජාවක් තිබ්බා මමයි මාලනීයි..හෙට කතරගමත් ගිහිං මම බාරයක් වෙනවා. පුතාට හොඳ උනොත් මම ජීවිත කාලෙටම කොන්ඩෙ බූ ගාගන්නවා," තමාට මතක ඇති කාලෙක සිටම තට්ටය ගා සිටි බව දර්ශනට සිහි කරන්නට වූයේ තම දෑසේ කඳුලු පිස දමන ගමන්ය. ඔහු ඉකිබිඳිමින් නැවතත් තම පියාගේ දිනපොත් කියවන්නට පටන් ගත්තේය. "93.10.13 මෙච්චර කල් ජොබ් එක කරපු කොම්පැනියෙ කා.කා.ස තනතුරෙන් මාව අයින් කරලා කියලා ලියුමක් ආවා..මාසෙකටත් වඩා වැඩට ගියෙත් නෑනෙ..පුතා ලෙඩින් හිටපු නිසා වෙන කිසිම දෙයක් ගැන ඔලුවෙ තිබ්බෙ නෑ,පුතා ලඟටම වෙලා හිටියා මිසක්. කමක් නෑ. ධර්මසේන අයියට කියලා තැපැල් කන්තෝරුවෙ රස්සාවක්වත් හොයාගන්න බලනවා." "96.02.07 අද මගේ චූටි කොල්ලා මුලින්ම ඉස්කෝලෙ ගිය දවස..එයා කොහොමත් මට වඩා මාලනී එක්ක කිට්ටු නිසා මාලනිත් එක්ක තමා ඉස්කෝලෙ ගියේ..මාලනී එන්න හදද්දි පුතා හයියෙන් ඇඬුවලු. පව් මගෙ කොලු පැටියා." "97.06.22 අද මට හරිම දුකයි..මම මගෙ පුතාට ටිකක් සැර කලා..එයා පූසෙක්ට ගලකින් ගැහුව නිසා.. මේ සැර කලේ එයාව ගුන යහපත් මනුස්සයෙක් කරන්න ඕන නිසා කියලා එයා තේරුම් ගනීවි." "2000.10.20 මගේ පුංචි පුතා ශිෂ්යත්වෙ පාස් වෙලා..මට ගොඩක් සන්තෝසයි. මාලනීට නම් ඇඬුනත් එක්ක..මම ටිකක් සැරෙන් ඉඳලා පාඩම් කරවපු නිසා තමයි ඉතිං කොල්ලා ගොඩ ගියේ." "2001.08.05 පුතා පන්තියෙ 32 වෙනියා වෙලා..ගිය පාර 30..මට ගොඩක් බය හිතුනා පුතත් මම වගේම ඉගෙනීම කඩාකප්පල් කරගනීද කියලා. ඒ නිසා ටිකක් තදින් සැර කලා.. ඒ ආදරේ නැති නිසා නෙමෙයි..පුතා මම වගේ වෙන්න ඕන නැති හින්දා." "2001.12.06 දර්ශන පුතා මේ පාර නම් වාර විබාගෙට හොඳට ලකුනු අරන් තිබුනා..පව් මගෙ කොල්ලා. මම එයාට බැට් එකක් අරන් දුන්නා.හැබැයි ඒක මාලනී අරන් දුන්නා කියලයි කිව්වෙ..නැත්තන් පුතාට මං ගැන තියෙන බය අඩුවෙන්න පුලුවන්නෙ." "2005.03.30 පුතාට බයිසිකලයක් ඕන කියලා මාලනීගෙන් ඉල්ලලා..පව්.පුතාගෙ යාලුවො ලඟත් බයිසිකල් තියෙන නිසා කොල්ලට ආස හිතෙන්නැති බයිසිකලේකට..මම මාලනීට කිව්වා බයිසිකලේ අරන් දුන්නෙ මම කියලා පුතාට කියන්නෙපා කියලා.මාලනී ඒක පුතාට කියන එකක් නෑ." "2005.06.17 අද වගේ මූසල දවසක් තවත් නෑ..දෙවියනේ මං මොන තරම් පව්කාරයෙක්ද..පුතා සිගරට් බීලා කියලා දැනගත්තම මට ගොඩක් කේන්ති ගියා..එයා මේ නරක පුරුද්දට ඇබ්බැහි වෙයි කියලා බය හිතුනා..ඒකයි පුතාට ගැහුවෙ..අනේ ඒ අහිංසකයගෙ ලේ දකින්න තරම් මම පව්කාර උනා දෙයියනේ..මගෙ පපුව පැලෙන්න තරම් දුකයි,කේන්තියි මම ගැනම..අද මම රෑට කෑවෙ නෑ.පුතා දුකෙන් ඉද්දි මම කොහොමද කෑම කන්නෙ." "2006.09.13 පුතා තවම මාත් එක්ක කතා කරන්නෑ.මූනවත් බලන්නෙ නෑ.මට ගොඩක් දුකයි...කමක් නෑ. මගේ වැරැද්ද වෙන්න ඇති." "2012.02.23 පුතා මට පේන්නම බීලා ගෙදර එනවා..දරාගන්න බැරි තරම් හිතට දුකයි. මාලනී කියන දෙයක්වත් පුතා අහන්නෙ නෑ.මම දන්නවා. මං මගෙ පුතාට නපුරු උනා වැඩියි..ඒත් මම පොඩි කාලෙ මගෙ තාත්තා මට දීලා තිබ්බ නිදහස නිසා මම ඉගෙනීම කඩාකප්පල් කරගත්තා..සුරාවට සූදුවට ඇබ්බැහි උනා.. ඒ ටිකම මගෙ පුතාටත් වෙයි කියන බය නිසයි මම මගෙ අහිංසකයට බුරුලක් පෙන්නුවෙ නැත්තෙ..අනේ දෙවියනේ මම මේ මොකක්ද කරගත්තෙ..මේ වගේ දුකක් කිසිම තාත්තෙකුට දැනෙන්නෙපා." "2014.05.20 පුතාට චූටි කාලෙ ඩෙංගු හැදුනම මට දැනිච්ච බය ඒ විදියටම මට අදත් දැනුනා..මගෙ පුතා අරක්කු බීලා බීලා වකුගඩුවක් නරක් වෙලාලු..මං කඳුලු තද කරගෙන හිටියෙ බොහොම අමාරුවෙන්.ඒත් දොස්තර මහත්තයා මුනගැහිලා කතා කරාම දැනගත්තා වකුගඩුවක් පුතාට බද්ධ කරාම පුතා සනීප වෙනවා කියලා. ඉතිං මම මගෙ පුතාට මගේ වකුගඩුවක් දෙන්න තීරනය කරා.." "2014.06.14 දවස් තුනකට කලින් පුතාට මගෙ වකුගඩුව බද්ධ කලා..මාලනී කිව්වා පුතාට දුන්නෙ එයාගෙ තාත්තාගෙම වකුගඩුවක් කියලා පුතාට කියමු කියලා..ඒත් එහෙම උනොත් එයා ඒ වකුගඩුව අත දාලා එලියට ඇදලා විසි කරාවි..එයාට ඒ තරමටම මාව තිත්තයිනෙ. ඒ නිසා පුතා කවදාවත් මේක දැනගන්න එකක් නෑ.. මටත් පොඩ්ඩක් අමාරුයි..පුතාගෙ වකුගඩු නරක් වෙලා තියෙද්දි එයාට කොච්චර රිදෙන්න ඇත්ද කියලා මට තේරෙනවා දැන්" "2014.06.30 මං ගෙදර එක්තැන් වෙලා ඉන්නවා දකින නිසා පුතාට සැක හිතෙයි. ඒ නිසා මට ටිකක් සනීප වෙනකන් පුතාව යාලුවෙක්ගෙ ගෙදර නතර කරන්න කියලා මාලනීට කිව්වා..පුතා හෙට අනිද්දට ගෙදර එයි..ඊට කලින් මං හොඳට ඇවිදලා කරලා ඉන්න ඕන." "2014.07.03 මට අද ටිකක් අමාරුයි..විවේකෙන් ඉන්න කිව්වට මං වැඩපල කරපු නිසා වෙන්නැති..ඇඟ ඇතුල පිච්චෙනවා වගේ..කමක් නෑ. මම නිසානෙ පුතා අද ජීවත් වෙලා ඉන්නෙ. මම මැරුනත් ඒ ටිකම ඇති සතුටෙන් මැරෙන්න." දර්ශනට තව දුරටත් තම පියාගේ දිනපොත් කියවීමට තරම් ධෛර්යයක් තිබුනේ නැත..තම දෑසෙන් වෑහෙන කඳුලු පියාගෙ දිනපොත මතට වැටී පියාගේ අත් අකුරු බොඳ වන්නට විය..දර්ශන තම පියාගේ දිනපොත පපුවට තුරුලු කරගෙන කෑගසන්නට විය. "තාත්තේඒඒඒඒහ්හ්හ්..." දර්ශනගේ කෑගැසීම එම පාලු නිවසේ දෝංකාර දෙන්නට විය..ඔහුට තමා පිලිබඳව ඇතිවූ අප්රසන්න හැඟීම කියා නිමකල නොහැකි තරම් විය.. "මම මේ තරම්ම තිරිසනෙක්ද දෙයියනේඒඒහ්හ්හ්..." තමා පිලිබඳව ඇති වූ වෛරයෙන් යුතුව දර්ශන විලාප දුන්නේය. සුලු මොහොතකින් පියවි සිහියට එලඹුනු දර්ශන තත්පරයක් හෝ ප්රමාද නොවී තම යතුරු පැදියේ නැගී රෝහල වෙත ගියේ දෑසින් කඳුලු කැට වැටෙද්දීයි. කඩිමුඩියේම රෝහල වෙත ගිය දර්ශන තම යතුරු පැදියවත් ක්රමානුකූලව ගාල් කරේ නැත..ඔහු තම යතුරු පැදිය බිම අතහැර දමා රෝහල තුලට දිව ගියේය.. කලබලයෙන් මෙන් රෝහලේ වාට්ටු අතර දිවගිය දර්ශන තම පියාව සෑම තැනකම සෙව්වේය. ඔහුගේ දෑස් එක තැනක නතර විය.. ඒ තම මව,තවත් අසල්වැසි කාන්තාවකගේ උරහිස මත මුහුන තබාගෙන හිස් බැල්මකින් යුක්තව සිටින ආකාරයයි..තම මවගේ දෑස් රතු පැහැයට හැරී තිබුනේ ඇය හඬා වැටී ඇති නිසා බව දර්ශන සිතුවේය..හඬන්නට තවත් කඳුලු ඇගේ දෑසේ නොතිබුන සෙයකි.. දර්ශන තම මව ලඟට ගොස් පියාව විමසුවේය. "අම්..අම්...අම්මෙහ්.. කෝ මගෙ තාත්තාහ්?" වෙවුලන හඬකින් දර්ශන තම මවගෙන් ඇසුවේය.. හිස් බැල්මකින් බලා සිටි මාලනී තම පුතු දෙසවත් නොබලාම යම් තැනකට ඇඟිල්ල දිගුකොට යමක් පෙන්වූවාය. රෝහල් හෙද නිලදාරීන් දෙදෙනෙකු ට්රොලියක් තල්ලු කරගෙන ආහ..මාලනී අත දිගුකොට තම පුතුට පෙන්වූයේ එයයි.. එම ට්රොලියේ සුදු රෙද්දකින් සම්පූර්නයෙන්ම වසා තිබූ මල සිරුරක් පෙනෙන්නට තිබුනි.. මෙතෙක් වේලා නිහඬව සිටි මාලනී නැවතත් හඬන්නට පටන් ගත්තාය...ලඟ සිටි කාන්තාව මාලනීව සනසවන්නට වෙර දැරුවාය. දර්ශනට සියල්ල පැහැදිලි වන්නට විය.ඔහුගේ හදවත මොහොතකට නතර වනවාක් මෙන් දැනෙන්නට විය..ට්රොලිය පසුපස දිවගිය දර්ශන එය නවතා, සුදු රෙදිකඩ සෙමෙන් සෙමෙන් ඈත් කරන්නට විය.. "දෙයියනේහ්" දුටු දසුනෙන් දර්ශනගේ නලල රැලි ගැන්විනි.මුව විවර වුනි.. ඔහු එකවරම මහ හඬින් විලාප නගන්නට පටන් ගත්තේය. "මගෙ රත්තරන් තාත්තේඒඒඒහ්හ්... "මගෙ රත්තරන් තාත්තේඒඒඒහ්හ්...

chamaramind

Most Senior Member
Posts:13470

06 Jul 2017 04:02 AM
මේ ටිකේ කතා ටික කියවන්නත් බැරි වෙයි ආදරෙයි ආදරෙයි අහස වගේ - ආදරෙයි ආදරෙයි අම්මට වගේ.......

Supun Max

Basic Member
Posts:339

20 Jul 2017 11:53 PM
#නුඹේ_කදුලැලි_මං_හන්දා කෙටි කතාවක් මං කාමරේට යනකොට නිර්වාන් කොට්ටෙ බදාගෙන අඬනවා. මං එයාගෙ ඔලුව අත ගෑවත් එයා ඔලුව උස්සලා මං දිහා බැලුවෙවත් නෑ. "මට තව වැඩි දවසක් ඔයා ළඟ ඉන්න වෙන්නෙ නෑ නිර්වාන්. ඔයාලම මාව තවත් ටිකකින් එලවලා දායි" මං එහෙම කිව්වමවත් නිර්වාන් ඔලුව උස්සලා මං දිහා බැලුවෙ නෑ. මං වෙනද වගේම ඇදේ එහා පැත්තට ගිහින් නිදාගත්තා. මට ගොඩාක් දේවල් නිර්වාන්ට කියන්න ඕනි. ඒත් එයා ඒ කිසිම දේකට ඇහුම්කන් දෙන්නෙ නෑ. එයා අඬන එක නවත්තන්නෙත් නෑ. මම නිර්වාන්ව හයියෙන් බදාගත්තා. වෙනදටනම් මං නෙවෙයි එහෙම කරන්නේ එයා. කොච්චර ලස්සනද ඒ අතීතය. මමයි නිර්වානුයි ආදරේ කල කාලයට වඩා කසාද බැන්දට පස්සෙයි ගොඩාක් ලං උනේ. එයා තරම් මේ ලෝකෙ මාව සතුටින් තිබ්බ කෙනෙක් තවත් නෑ. මගේ හැම දෙයක්ම මටත් වඩා හොයලා බැලුවේ එයා. ඒක මහ පුදුමාකාර ආදරයක්. දැන් හිතෙනවා අපි හරිම බොළඳ විදියටද ආදරේ කරේ කියලා. "සදී අපි අද කොහෙ හරි යමුකෝ" නිර්වාන් එහෙම කියනකොට මං කැමැත්ත දෙන්නේ එක පයින්ම. එයා දන්නවා මං ඇවිදින්න කැමතියි කියලා. ගැහැනියෙක්ගේ උවමනා එපාකම් එයා තරම් හොඳට තේරුම් ගන්න පිරිමි මේ ලෝකෙ අඩුයි. මං කල්පනා කර කර ඉද්දි නිර්වාන් එක පාරටම නැගිටලා කාමරේ දොරත් ඇරන් එළියට ගියා. එළියෙ ඉදන් එයා මහා හයියෙන් අඬනවා ඇහෙනවා. එයාට අම්මත් හවුල් වෙලා අඬනවා. මට එයා ගාවට යන්න හිතුනත් මං ගියෙ නෑ. කොහොමත් එයා අඩලා හරි හිත හදාගන්න ඕනි.'අඬපුදෙන්' මං ඇදේ ඉදගෙනම හිතුවා. අපි බැදලා තාම මාස හතයි. මගෙ කුසේ ඉන්න දරුවට මාස දෙකයි. නිර්වාන් මේ මාස දෙකට දරුවට දෙන්න පුලුවන් උපරිම ආදරය දුන්නා කියලා මට හිතෙනවා. මට කන්න ආස කෑම සේරම ගෙදර ගෙනත් පුරවනවා. පුදුම පරිස්සමට මාව බලාගත්තා. ඊයෙ උදෙත් වැඩට යනකොට මගේ නළලටයි කුසටයි හාද්දක් දීලා කිව්වේ එයා එනකන් පරිස්සමට ඉන්න කියලා. එහෙම කියලා ගිය නිර්වාන් අද මගේ වචනයකටවත් ඇහුම් කන් දෙන්නේ නෑ. එයා හැමදේම හිතේ හිරකරගෙන අඬනවා විතරයි. එයා මට උඩ තට්ටුවට යන්න එපා කියලා තියෙද්දිත් මං ගිය එකට එයාට තරහා ඇති. ඒත් මං ඒ වෙලාවෙ හිතුවෙ නෑ මං උඩ තට්ටුවට ගිය එක අපේ ජීවිත ඉරණම මේ තරම් වෙනස් කරයි කියලා. මං උඩට යනකොට මට කලන්තයක් වගේ ඇවිත් එක පාරටම කලුවර වේගෙන ආවා. මං බැල්කනියෙ වැට අල්ලගන්න අයිනට ගියා. සිද්ධ වුන දේවල් කල්පනා කර කර ඉද්දි එකපාරටම එළියෙන් මහා සද්දයක් ඇහුනා. මං ඇදෙන් නැගිටලා එලියට ගියා. නිර්වාන්ට සිහිය නැති වෙලා. කට්ටිය ඔක්කොම එයාගෙ වටේ වටවෙලා.මට බලාගෙන ඉන්නවා ඇරෙන්න වෙන කරන්න දෙයක් නෑ. "නිර්වාන් අපේ ආදරේ නාමෙන් හිත හදාගන්න" මං නිර්වාන්ගෙ ඔලුව අත ගාලා ආයෙත් නොඑන්නම ඒ ගෙදරින් එළියට ආවා. හය හත් දෙනෙකුගෙ කර මතින් මං සොහොනට යනකන්ම නිර්වාන් එයාගෙ යාලුවට වත්තන් වෙලා මගේ පස්සෙන්ම ආවා. - නිර්මලී -

Supun Max

Basic Member
Posts:339

20 Jul 2017 11:54 PM
#අතරමං_වීම.... " හෙලෝ .. නංගී මං බස් එකට නැග්ගා හොදේ.. මෙකෙ බැටරි නෑ මං තියනවා .." "හා අයියේ ගෙදර යනකං හොදට නිදා ගන්න එහෙනම් .." " හාලිඇල බංඩාරවෙල හපුතලේ බලංගොඩ රත්නපුර කොලඹ කොලඹ කොලඹ කොලඹ ...." බස් රතයෙන් එපිට ඉවරයක් නැතිව බසයට සෙනග එකතු කරන හඩ නිසා එලියට එබී බැලුවෙමි තවත් බදුල්ල කොලඹ බසයක් නතර කර තිබිණ. ඒ ගැන වැඩි තැකීමක් නොකලේ මෙහි තරමක් සෙනග සිටි බැවිනි.. පසුපස දොරට ඉදිරියේ දොර ආසන්නයේ ම තිබූ ආසනයේ හොදින් හරි බරී ගැසී ඉදගෙන දුරකථන ය අතට ගත්තේ අද දවසේ ආරුක්කු 9 හා දෙමොදර විනෝද ගමනේ චායාරූප බැලීමට යි... ඒ වන විටත් එහි බැටරි පැවතියේ 20% ආසන්නවයි.. වේලාවද රාත්‍රි 10.14යි ඒ නිසා දෑස් වසා නිදා ගැනීමට තීරණය කලෙමි.. නින්දේ සිටියදී වුවත් බස් රිය පණ ගන්වා ඉදිරියට ඇදුනු බව සිහින් මතකයක් ඇත.. කොතරම් වේලා ගියාද නොදනිමි ... " ටිකට් ගන්න.... තව කවුද ඉන්නෙ.." ඒ හඩින් ගැස්සී ගිය මා පසුම්බියේ තිබූ 500 නෝට්ටුවක් හා අමතර 50 නෝට්ටුවක් ඇද දුන්නෙ බදුල්ල කොලඹ අර්ධ සුඛෝපභෝගී බස් ගාස්තුව රු 456ක් වූ නිසාවෙනි.. " කොලඹ එකයි ".... "කොහෙටද..." " කොලඹ "... " මල්ලි මේක යාපනය බස් එක... ඉක්මනින් බැහැ ගන්න ....." ඒ ඇසුනු දෙය මට අදහා ගැනීමට නොහැකි විය... තප්පර ගානකට කල යුත්තෙ කුමක්ද හිතා ගැනීමට නොහැකි ව සිටිද්දී මට බැසීමට බසය නැවැත්විය ... කොතරම් දුරක් වැරැදි පාරක ආවාද කොතරම් වේලාවක් මා නිදා ගෙන සිටියාද නොදැන ම බසයෙන් බැස ගත්තෙමි.. මා බසින විට අනෙක් මගින්න් විවිධාකාර මුහුණු වලින් මා දෙස බලනු දුටුවෙමි, ඇතමෙක් දුකෙන්... ඇතමෙක් උපහාසයෙන්.. එය මා මෙතෙක් කලක් ජීව්තයේ කල මෝඩම වැඩ වලින් එකක් බව පසක් වීමට වැඩි වේලාවක් ගත වූයේ නැත.. දුරකථන ය අතට ගෙන වේලාව බැලුවා පමනකි එයද ක්‍රියා විරහිත විය. වෙලා ව රාත්‍රි 11.32.. එවන් අන්දකාරයක් මෙතෙක් මා අත්විද ඇත්දැයි සැකයක් ඇත.. බැස ගත් තැනම විනාඩි 5ක් පමණ නිසොල්මනේ සිටියේ ඇස් අදුර ට හුරු වන තෙක් ය... නමුත් පෙනීමට කිසි දෙයක් තිබුනේ නැත. පාරේ අනෙක් පස තද බෑවුමක් හා එම බෑවුම යටින් බදුලු ඔය ගලා යන ශබ්දය පුදුමාකාර මූසල හඩක් පරිසරයට එකතු කලෙය.. හතර වටින්ම බල්ලන් බුරන හඩ ඇසෙන නමුත් ඇසට පෙනීමට කිසිම බල්ලෙක් නොසිටීම සිතට ගෙන ආවේ කුතුහලය මුසු බියකි. මෙතෙක් කියවූ සහ නැරඹූ සියලු හොල්මන් කතා හා චිත්‍රපට එක පෙලට පෙල ගැසී මා දෑස් ඉදිරියේ මැවෙන්න විය.. " බස් හෝල්ට් එකක වත් ඉන්නවා" යැයි සිතා දෙපයට් පින් දී නැවත බදුල්ල දෙසට සෙමින් සෙමින් පිය මැන්නෙමි.. ඉතා වේගයෙන් ගමන් කරන වාහන වලට අත දැම්මත් ඒ කිසිවෙක් මා දුටු බව වත් ඇගෙවුවේ නැත... බල්ලන් ගේ උඩු බිරුම් හඩ එකම අදොනාවක් වුවත් වට පිට නොබලාම ගමන් කිරීමට තීරණය කලෙමි.. මගේ ඉලක්කය වූයේ ඈතින් පෙනෙන පුංචි මඩුවකි.. විනාඩි 5ක් ඇතුලත මම ඒ මඩුව ලගට ලගා වුවත් එය අගුලු ලා වසා තිබිණ.. නමුත් එහි පහලින් බල්ලෙක් ට පහසුවෙන් රින්ගා යා හැකි පරිදි කවුලුවක් කපා තිබුනත් එහි ප්‍රයෝජන ය කුමක්දැයි මට වැටහුණේ නැත. තවත් හොදින් පරීක්ෂා කලේ වැස්ස කොයි මොහොතේ ද නොදන්නා නිසා මට ආවරණයක් අවශ්‍ය වූ නිසාවෙනි. නමුත් දක්නට හැකි වුනේ අලුත ගැසූ මරණ දැන්වීමක් පමනකි .. එයින් තරමක් හිත ගැස්සී ගිය නමුත් එහි රූප ය දැකීමට තරම් මම අවාසනාවන්ත නොවීමි. සුන් වූ බලාපොරොත්තු සමග මා නැවත පාරට අඩිය තිබ්බෙමි.. එතැන් සිට ම මා දෙස දහසක් ඇස් යොමුවී ඇති බවත්.. මා තබන අඩියක් පාසා තවත් කෙනෙක් මා අසල සිටින බවට අසාමන්‍ය හැගීමක් විය. මා ඇස් දැන් යහමින් අදුරට හුරු වී ඇත.. ඇති එකම බිය කොයි වෙලේ බල්ලෙක් ඇගට පනීද යන්න හා වැස්ස ඇද වැටෙයි ද යන්නය.. හොල්මන් පිලිබඳ බිය ඉහවහා ගියත් ඒ ගැන නොසිතා සිටීමට උත්සහ කලෙමි.. නමුත් හිටි හැටියේ දුටු දෙය මිරිගුවක් ද ඇත්තක්ද සිතා ගැනීමට මට එක් වරම හැකි වූයේ නැ... ඒ සුදු ඇද ගත් මිනිසෙකුගේ රූපය කි.. ඔහු මට වඩා බොහො ඈත සිට පාර හරහා මාරු වනු දුටුවෙමි ... නමුත් එ කොහෙ සිට කොහෙට ද සිතා ගැනීමට තරම් ආලෝකයක් නොතිබිණි.. දුටු එකම මිනිස් රුව එය වුවත් එයත් සැබෑ මිනිසෙක් ද මා නොදනිමි... ඒ දෙසට ගමන් කිරීම හැර විකල්පයක් මට තිබුනේ නැත... ක්‍රමයෙන් එ රුව දුටු තැනට ලං වූයෙමි.. එතැන පාර හරහා ගලා ගන දිය පාරක් හරස් කර බෝක්කුවක් ද දමා ඇත...එ මිනිසෙක් බව සැකයක් ඇති වුයේ එතැනින් පල්ලමට ගුරු පාරක් හා එහි කෙලවර සෙලවෙන ආලෝකයක් දක්නට හැකි වීම නිසාය.. මට දැන් තීරණයක් ගැනීමට සිදු වේ.. මහ පාර දිගේ කෙලින් ඇවිද යනවාද ආලෝකය දෙසට යනවාද.... එ සිතුවිල්ල සමග තවත් මිනිස් චායාවන් කිහිපයක් ඈත ආලෝකය සමග ඔබ මොබ යනු පෙනුනි. නැවත නොසිතා ම ආලෝකය දෙසට හැරී පල්ලම් බැස්සේ අද රෑ මිනිස් වාසයක් ඇති තැනක නතර විය හැකී යන සතුට සිතේ රදවා ගනිමිනි ... සෙමින් සෙමින් පල්ලම බැස ආවෙමි.. මා දෙපා නතර වූයේ " ටිලිං ටිලිං " හඩින් ගෙජ්ජි සද්දයක් ඇසීම නිසාවෙනි.. වට පිට බැලුවේ ඒ සද්දය කුමක් ද කියාය.. එ පඹයෙකි.. සාමාන්‍ය පඹයෙක් මෙතරම් බියකරු ලෙස පෙනුනේ කෙසේද කිය නොදනිමි.. අනික මේ කැලෑවේ පඹයෙක් කුමන ප්‍රයෝජනයක් ද.. පෙනුනාට වඩා දුරක් පල්ලම් බැස ආ බව දැනුනේ ඒ සීතලේ පවා ඉහෙන් කනින් දහඩිය ගලා යාමත් සමග ය.. එය ටකරං ගැසූ කුඩා නිවසකි.. එහි මහ දොරක් පාර දෙසට පිහිටා තිබුනේ නැත .. මිදුලේ තැබිලි කෝම්බ වලින් සෑදූ පන්දම් සවි කර දල්වා තිබිණ . නිවසේ වහලයේ හිඩස් අතරින් ඇතුලත ආලොකයක් හා කවුරුන් හෝ ගැවසෙන බව දක්නට ලැබිණි.. නිවසේ දකුණු පස රවුමෙන් ගොස් ගෙදර ඉදිරිපස සොයා ගත්තෙමි " ඕඕ විනාස යි... " මට කියවිණි... මා පැමිණ ඇත්තේ මල ගෙදරකට ය.. තනිව සිටීමට බැරි තැන මට රැය ගත කිරිමට සිදු වන්නෙ මල ගෙදරක ය.. නමුත් මෙය ඔබ මා මින් පෙර දැක තිබු මලගෙයක් නොවේ.... සුදු ඇදගත් ගැහැණු මිනිස්සු 5ක් 6ක් තම තමන්ගේ වැඩ වල සිටී මට ඇති වූ පුදුමය නම් මොවුන් මෙතරම් සෙමින් වැඩ කරන්නෙ ඇයි ද යන්නයි... සීතල නිසා මා සෙමින් නිවස තුලට ගොඩ වූයෙමි . එවිට මා දුටු දෙය මගේ ලොමු ඩැහැ ගත්තේ මින් පෙර එවැනි දෙයක් දැක නොතිබූ නිසාවෙනි.. නිවස තුල කිසිදු ගෘහ භාණ්ඩ නොවීය.. කිසිම ජනේලයක් නිවසේ නොතිබුණි ....මිනි පෙට්ටිය ඉතාමත් බාල වර්ගයේ හතරැස් ලෑලි පෙට්ටියක් පමනක් විය.. එය තබා තිබුනේ බිම නොවේ... සාරි පොටවල් 4ක් යොදාගෙන වහලයේ එල්ලා ය.. සුලං හමන විට චිරි බිරි හඩ නංවමින් මිනි පෙට්ටියත් ඒ මේ අත චලනය විය... පෙට්ටිය උඩින් පෙට්‍රල් මැක්ස් ලාම්පුවක් තබා ඇත ... දැන් නම් මට මෙහි අමුත්ත සියලුම ලේ නහර වලට පවා දැනෙන්න විය... නිවසේ සිටියේ කාන්තාවක් හා කුඩා දැරියක් පමණි ඔවුන් බිම වාඩි වී එල්ලෙන මිනි පෙට්ටිය දෙස එක එල්ලෙ බලා සිටින බව දුටුවෙමි.... කුඩා දැරිය මට පිටුපා සිටි නිසා ඇගේ මුහුණ මා දුටුවේ නැත.. මා නැවත මුලු සාලය දෙසම බැලුවේ එහි අමුත්ත මට දරා ගැනීමට නොහැකි නිසාය.. මගේ දෑස් හිටි හැටියේ නැවත යොමු වූයේ මා දෙස බලා සිටි දැරිය දෙසට යි... ඒ රුව මගෙ හදවත කොතරම් වෙලා නතර කර තැබුවාදැයි මට මතක නැත... ඇගේ කට අසාමන්‍ය ලෙස විශාල ව විවර වී ඇත.. එපමණක් නොව කට දෙපසින් වැගිරෙන කෙල ඈ අත සිටි රෙදි බෝනික්කා පොගවා දැමීමට තරම් ප්‍රමාණවත් විය.. ඇගේ කට විවර වී ඇත්තේ අධික පිලිස්සීමට හසු වී බව තේරුම් ගැනීමට අපහසු නොවීය ... ඇය බලා සිටියේ මා දෙස නොවේ මට ඔබ්බෙන් වූ යමක් දෙසය.. මද වේලාවක් එසේ බලා සිට නැවත ඈ එක එල්ලෙ මිනි පෙට්ටිය දෙසම බලා සිටියාය...නමුත් මා සිත දැන් අනවශ්‍ය ලෙස තැති ගෙන ඇත.. මොවුන් වචනයක් වත් කතා නොකරන්නේ මා එහි ඇති බව ඔවුන්ට නොපෙනෙන බව ඇගවීමට මෙනි... බදුලු ඔයේ හඩත්.. රැහැයියන් ගේ හඩත් .. නොකඩවා උඩු බුරන බල්ලන් ගේ හඩත් ඉද හිට " බුඃ බුඃ" හඩ නගන බකමූණ්කුගේ ශබ්දයත් ඇර වෙන කිසිවක් ඇසෙන්නට නැත.. මට මෙතන සිටිනවාද පැන දුවනවාද යන තීරණ දෙක මැද අතරමං ව සිටි මි... මේ මනුෂ්‍යයන්ද අමනුෂ්‍ය යන්ද නොදනිමි .... ඔවුන්ගේ හැසිරීම් එන්න එන්නම අමුතු විය.. තවත් මෙතැන රැදී සිටීමට තරම් ශක්තියක් මට නොවීය... අදුරේ ම පාර සොයා ගත් මා මහ පාර දෙසට දුවන්නට විය. මා දුවන්නේ තනිව නොවන බව දැනුනේ බර අඩි තබමින් එක්කෙනෙක් ට වඩා මා පසුපස හබා එන බව දැනීම හෝ මා සිතින් මවා ගැනීම නිසාවෙනි ... මරණ බය දැනුන හෙයින් පසුපස නොබලාම දිවුවෙමි .. දුව ආ වේගයට ම මහා පාරට පැන්නෙමි.. ඇස් කඩාගෙන යන ආලෝකයක් මහා හඩක් නංවමින් මා දෙසට ඇදී ආ බයට මා බිම ඇද වැටී මි.. " කොහෙද ඕයි යන්නේ.... මාවත් අමාරුවේ දාන්න හදනවා... " තමුසෙට තුවාලද... නගිනව නගිනවා..." මට කිසිවක් කියා ගැනීමට තරම් ශක්තියක් නොවීය ... නමුත් මෙතනින් පිටවීමට නම් එකම මග මෙයයි.. ඔහුගේ වාරුවෙන් මා වාහනය වෙත ගොඩවීමි... පැයක පමණ ධාවනයකින් පසු ඔහු මාව පුංචි රෝහලකට ගෙන ආවේ හිතේ සැකය නිසාවෙනි .. " මොකො වුනේ ...." " මුකුත් නෑ... හැප්පෙන්න ගිහින් වැටුනා.." " වැටුන තමයි.... මාස තුනකට උඩදි මල ගෙදරක ගිහින් එන නඩයක් වෑන් එක පල්ලමට ගිහින් ගිනි අරන් මැරුනේ... ඒ වංගුවෙ නෙ මේ යකා පාරට පැන්නෙ... මගෙ ලේ වතුර උනා... ඔවුන්ගේ දෙබස මට මහ ප්‍රෙහෙලිකාවක් විය... එතකොට මං රෑ දැකපු මල ගෙදර.. ??? ඒ රූප රටා කිසිම දිනක මා සිතින් ඉවත් නොවනු ඇත... නිමි... ............................. ... ....................... ..... ~Prageeth Leetus~ (උපුටාගැනීමකි)

Supun Max

Basic Member
Posts:339

20 Jul 2017 11:55 PM
#ආදරෙයි_රත්තරනේ "අන්න අදත් උඹේ ප්‍රේම කුමාරයා බක්කි කරත්තෙන්ම ඇවිත්...." දෙව්මි එහෙම කියද්දි නිකිණිගේ ඇස් දැගලුවේ ඒ රුව දැක ගන්න... උසස්පෙළ විභාගය අවසන් කර පරිගණක පාඨමාලාවකට යන නිකිණිගේ පස්සෙන්... දැන් මාස ගණනක හිද තරුණයෙකු කැරකෙනවා... ඒ නෙත්සර... උසට සරිලන මහතකින් යුතු පැහැපත් තරුණයාගේ කිසිම අඩුපාඩුවක් දකින්නට නම් බැහැ.... "විකාර කියවන් නැතුව ඉදපං බං දෙව්මි... උඹලා තමා මේවා අවුස්සන්නේ... අහක යන නයි.... උඹලගේ රෙද්ද අස්සේ දා ගනින්... හැබැයි මගේ රෙද්ද අස්සේ දාන්න එන්න එපා.." කෙල්ල කිව්වේ හොරෙන් නෙත්සර දිහා බලලා... මාස ගණනක් තිස්සේ නිකිණි වටා කැරකෙන නෙත්සර ආදරය කරන්නේ ඇස්වලින්... ඔහුගේ ඒ කතා කරන ආදරණීය ඇස් දකින සෑම වාරයකදීම නිකිණිගේ හදවතත් ආදරෙන් පිනා යනවා... නමුත් ඇය ඒක තම හිතේම හිර කරගෙන ඉන්නේ නෙත්සරගෙන් තාමත් කිසිදු ප්‍රතිචාරයක් නැති නිසා... කෙල්ලට වෙලාවකට හරිම තරහයි.. "ඇස් දෙක දිහා බලාගෙන ඉන්නවා විතරයි... කවද්ද ඔයා මගෙන් අහන්නේ... මාව තාත්තා මොකෙක්ට හරි බන්දලා දුන්නට පස්සෙද..." කෙල්ල තනියම හිතනවා... "මේ බං නිකිණි... තොත්ත බබා පාට් එක දාන්නේ නැතුව හිටපං... ඔය හිතේ තියෙන දේ පොරට කියපං..." "මං කොහොමද බං ඉස්සෙල්ලාම කියන්නේ..." කෙල්ල කිව්වා නෙවේ කියවුණා.. "ආ ඔය පැන්නේ බලලා මල්ලෙන් එලියට..." "ම්... එයා දවසක කියනකම් මං බලන් ඉන්නවා... මට ඉස්සර වෙන්න බෑ..." කෙල්ල එහෙම කියලා.. නෙත්සරගේ අැස් මග හැරලා යන්න ගියා... …………………………………………………………………………… "චූටි දූ... මොකද බත් එක අත ගගා ඉන්නේ..." ඒ නිකිණිගේ තාත්තා. නිකිණි පුංචි කාලෙම ඇගේ මව ඇය අත හැර යන්න ගිහිං තිබුනා.. එදා ඉදන් නිකිණිගෙත් ඇගේ අයියා නිකිලගෙත් හෙවනැල්ල වුණේ තාත්තා... "නෑ තාත්තා... මට ඇති... මං හදපුවා මටම කන්න බෑ... ඔයාලා කොහොමද කන්නේ.." කෙල්ල කියන්නේ වතුර එකක් වීදුරුවට පුරව ගන්න ගමන්... තාත්තා හිනාවෙනවා. "ඒකනම් ඇත්ත තමයි හලෝ... කටේ තියන්න බෑ.. බඩගිනි නිසා කනවා..." නිකිල බත් ගුලියක් කටේ දාගෙනම කියනවා.. "ඉතිං ගේනවකෝ.. අයියේ තමුසෙගේ මනමාලිව.. එතකොට බැරියෑ... රස බොජුන් ගිලින්න.." "එයාව ගේන්න කලින් තමුසෙව මෙහෙන් යවා ගන්න එපැයි... නැත්තම් නෑනලා දෙන්නගේ යුද්ධ... නැද්ද තාත්තේ... මෙයාට කෙනෙක්ව හොයමුද..." අයියා හිනාවෙවී එහෙම කිව්වා වුනත් කෙල්ලගේ හිත ගැස්සුනේ නෙත්සර මතක්වෙලා... "අපේ ආදරේ පටන් ගන්නත් කලින්ම නැතිවෙලා යයිද නෙත්සර... ඔයා මට කෙලින්ම කිව්වනම්... මට තාත්තා එක්ක.... ඒත් තාත්තා කැමති වෙයිද... ඔයාට තාම හරියට ජොබ් එකක් නෑ... අනික තාත්තා හොයන තරම් ඔයාට සල්ලිත් නෑ... මටනම් ඒ දේවල් ඕන නෑ නෙත්සර... අපිට ඒවා ගොඩනගා ගන්න පුලුවන්... තාත්තා අකමැති වුණොත් මට එයාට පිටින් කොහොමත්ම යන්න බෑ... අපේ ආදරේ මගින් නවත්තන්න වුණොත්... මට ඔයාට වැරැද්දක් වෙන්න දෙන්න බෑ නෙත්සර... මං ඔයාට ආදරෙයි..." "ආ මෙයා දැන්මම ප්ලෑන් ගහනවා තාත්තේ... අපි හොද මනමාලයෙක්ව හොයන්න පටන් ගමු..." කෙල්ල නැගිට්ටා.. "අනේ මේ අයියේ... තමුසෙම හොයාගෙන බැද ගන්නවා... මටනම් එපා..." කෙල්ල පිගානත් අරගෙන කුස්සියට ගියා.. සුපුරුදු පරිදි පහුවදත් නෙත්සර නිකිණි වටේ කැරකුණේ තමන් ලග තියෙන වටිනම සම්පත වුන පාපැදියෙන්.. නිකිණිගේ යාලුවොත් තාම ඇවිත් නෑ... කෙල්ල පයින්ම බස් නැවතුම් පලට ගියා... නෙත්සර තමන් පස්සෙන් එනවා කියලා කෙල්ල දන්නවා... ඒත් ගනං ගන්නැතුවම කෙල්ල ගියා... වෙනදා නිකං හරි හැරිලා බලන කෙල්ල අද අහක බලාගෙන යනවා දැකලා කොල්ලට ගොඩක් දුක හිතුනා... කොල්ලා බයිසිකලේ හැරෙව්වේ ආපහු යන්න කියලා හිතාගෙන.... "චරා......ස්..." ඒ ඇහුන බ්‍රේක් සද්දෙට නිකිණි පිටිපස්ස හැරිලා බැලුවා... එතකොටයි ඇය දැක්කේ නෙත්සර බයිසිකලෙත් එක්කම බිම වැටිලා ඉන්නවා... කෙල්ලට දැනුනේ හදවත නැවතිලා වගේ.. "පිස්සුද මනුස්සයෝ.... පාර බලලා දාන්න බැරිද... මොන සිහියෙන් යනවද මන්දා..." "සොරි අයියේ..." කොල්ලා කිව්වේ අතේ වැලමිට ලග නොනවත්වා ගලන ලේ පිරි තුවාලෙත් අතකින් අල්ලන් නැගිටලා... "සොරි තමයි..." එහෙම කියලා ඒ මොටර් බයික්කරු යන්න ගියා... කොල්ලා අමාරුවෙන් බයිසිකලෙත් උස්සලා අරගෙන පැත්තකට තල්ලු කරගෙන ගියා... "නෙත්සර මොකක්ද මේ කර ගත්තේ... අනේ අතින් ලේ ගොඩක් ගලනවනේ... එන්න අපි යමු බෙහෙත් ටිකක් දා ගන්න..." කෙල්ල කිව්වේ කොල්ලගේ අතකින් අල්ලගෙන... ඒ පහසට කොල්ලා වගේම කෙල්ලත් ලැබුවේ අපමණ සතුටක්... "එපා නිකිණි... ඔයා යන්න..." ඒ හැගීම යටපත් කරගෙනම කොල්ලා යන්න හැරුණා... "ඇයි නෙත්සර කෙලින්ම කියන්නැත්තේ... ඇයි තවත් මාව රිද්දන්නේ..." කෙල්ල කිව්වේ ඇස්වල කදුලු පුරවන්... ඒ වදන් වලට කොල්ලා ගැස්සිලා ගියා... "ඔයා... ඔයත් මට ආදරෙයිද නිකිණි..." කොල්ලා ඇහුවේ උගුරෙන් වගේ... "හ්ම්.... ආදරෙයි..." කෙල්ල බිම බලාගෙනම කිව්වා.... "ඇත්තටම... ආහ්...." කොල්ලා පිට කරේ සතුටට ලොකු සුසුමක්... "ආදරෙයි මමත් මැණික... මෙච්චර කල් නොකියා හිටියේ ඔයාට මාව ගැලපෙන්නැතිවෙයි කියලා හිතලා... ඔයාගෙන් ඈත් වෙන්න උත්සහ කලා... ඒත් බැරි වුණා... කොල්ලෙක්නේ..." නෙත්සර කිව්වේ නිකිණි කවදාවත් කොල්ලගෙන් දැකලා නැති සැහැල්ලු කටහඩකින්... "ම්.... අපි ඉක්මනට මේ තුවාලෙට බෙහෙත් ටිකක් දාගමු... එතකන් මේක ගැට ගහන්නම්..." කෙල්ල නෙත්සර ලගට ඇවිත් තමන්ගේ සුදු පාට... තැන් තැන්වල රෝස මල් තියෙන ලේන්සුව කොල්ලගේ තුවාලේ ගැට ගැහුවා... කොල්ලා බලන් හිටියේ කෙල්ලගේ මුණ දිහා... "මොකද කවදාවත් දැකලා නෑ වගේ බලන්නේ..." කෙල්ල අහන්නේ ඒ මුණට එබිලා... "කවදාවත් මෙච්චර ලගට ඔය මූණ දකින්න පුලුවන් වෙයි කියලා හිතුවේ නෑ..." ඔහොම කාලයක් නෙත්සරගෙයි නිකිණිගෙයි ආදර කතාව ගලාගෙන ගියා... "නෙත්සර.... ජොබ් එක හොදයිද..." "හොදයි මැණික.... මං ඉතිං ඉගෙනගෙන තියෙන්නේ ඒලවල්ස්වලට විතරයිනේ... මේ ජොබ් එක මගේ කොලිෆිකේෂන්ස්වලට වැඩිත් එක්ක..." කොල්ලා කිව්වේ නිකිණිගේ කර වටා අතක් දාගෙන... "අපරාදේ කැම්පස් යන්න තිබ්බේ ඔයාට.." "කැම්පස් යන්න තරම් ආර්ථිකයක් මට තිබ්බේ නෑනේ නිකිණි... අම්මා ඉදියාප්ප තම්බලා මාවයි මල්ලිවයි මේ තත්වෙට හරි ගෙනාවේ... ඒ මනුස්සයව දැන් ඒකෙන් නිදහස් කරන්න ඕන..." නෙත්සර කිව්වේ තම මව් ගැන උපන් අනුකම්පාවෙන්... නෙත්සරගේ අලුත් ජොබ් එක නිසා... පාපැදියෙන් මෝටර් බයික් එකකට මාරුවෙන්න කොල්ලට පුලුවන් වුණා... "ම්.... අම්මා පව්... ඔයාලා වෙනුවෙන් කොච්චර දුක් විදිනවද..." "මගේ අම්මා විතරද... තව අම්මලා කොච්චරක් තමන්ගේ දරුවෝ වෙනුවෙන් පිච්චි පිච්චි දුක් විදිනවද... ඒ දරුවන්ට නරකක් කරන්න නෙවේනේ.... අනික ඔයාගේ තාත්තා බලන්න... කොච්චර ආදරයක්ද..." "මං දන්නවා.... ඒත් නෙත්සර මට බයයි.. අපි ගැන තාත්තා දැන ගත්තාම... එයා කොහොම රියැට් කරයිද කියලා... මං තාත්තට ගොඩක් ආදරෙයි මහත්තයෝ... ඒ කියලා මට ඔයාව නැති කර ගන්නත් බෑ... ඔයාටත් මං ඒ තරමටම ආදරෙයි..." කෙල්ල කිව්වේ කොපුල් පුරා කදුලු ගලන් යද්දි... "අයියෝ මගේ මැණික අඩනවද මේ... කෝ... අඩන්න එපා... ඔය කදුලු බරයි මගේ හිතට..." කොල්ලා කිව්වේ ඒ ඇස්වලට බරවෙලා... "කවදා හරි අපි දෙන්නගෙන් කවුරු ඔයා තෝර ගත්තත් මං තරහා නෑ මැණික... ආදරේ හිතේ තියෙනවා හැමදාම...." නෙත්සර කෙල්ලව තුරුලු කරගෙන කියනවා... "මැට්ටා... ඔයා කියන්නේ මාර කතා... මං නැතුව ඉන්න පුලුවන්ද..." "බෑනේ..." කොල්ලත් කට උල් කරලා කියනවා... "එ්ක තමා මං....." කෙල්ලට ඉතිරි ටික කියා ගන්න බැරිවුණේ කොල්ලගේ දෙතොල් කෙල්ලගේ දෙතොල් යල ඇලවුන නිසා.... "මොකුත් කියන්න ඕන නෑ... ඔයා ඉන්නේ මගේ හිතේ නිකිණි... කාටවත් කවදාවත් බෑ... ඒක මකලා දාන්න... තේරුණාද මගේ මැණිකට..." එහෙම කියලා නෙත්සර කෙල්ලව ආයෙත් තුරුලු කර ගත්තා... කෙල්ලත් ඒ උණුසුමට ගුලිවෙලා හිටියේ..... කෙල්ල ගෙදර ගියේ පුදුම තරම් සතුටකින්... ඒත් ඒ සතුට නැති වුණේ අයියයි තාත්තයි දෙන්නා සාලෙට වෙලා ඉන්නවා දැකලා. තාත්තගේ නිව්නු මූණට වඩා අයියගේ කෙන්ති මුණ දැකලා කෙල්ල බය වුණා... "ආ... මේ ඇවිත් තියෙන්නේ තාත්තේ... චූටි උඹ කොහෙද ගියේ..." අයියා නිකිණිගේ ඇගට කඩා පැන්නා.... "මං... මං ක්ලාස් ගියේ..." කෙල්ල කිව්වේ ගොත ගගහා... "ම්හ්... උඹේ ක්ලාස් තියෙන්නේ මේ පාක් එකේද.... ආ.... කියපං... කවුද මූ එතකොට..." අයියා පෙන්නපු ෆෝටෝ දැකලා කෙල්ල එතනම ගල් වුණා... "ලොකූ... ටිකක් ඉන්න..." කෙල්ල ගල්වෙලා ඉද්දි තාත්තත් එතනට ආවා... "චූටි කවුද මේ දරුවා..." තාත්තා ඇහුවේ හරිම හිමීට.. "තා..ත්තේ... මේ නෙත්සර.... මං එ..එයාට ආ..දරෙයි..." කෙල්ල ගොත ගගහා අමාරුවෙන් කිව්වට පස්සේ වැදුණේ කම්මුල රත්වෙලා යන්න පාරක්.. තොලකුත් පැලිලා ගියේ ඒ පාරේ සැරට... "ලොකූ... උඹ නංගිට අත ඉස්සුවේ අැයි... උඹ පැත්තකට වෙලා හිටපං... මං මේ කෙල්ලට අතක් උස්සනවා උඹ දැකලා තියෙනවද... අම්මා නැති වුනාට පස්සේ මං උඹලව හැදුවේ ඇහේ මූණේ තියාන..." තාත්තා කෑ ගැහුවේ හයියෙන්... කෙල්ල කම්මුලත් අල්ලගෙන අඩනවා... "තාත්තේ... මේකි අල්ලන් ඉන්නේ හිගන්නෙක්... අපිට චුට්ටක්වත් ගැලපෙන්නැති එකෙක්ව... මේකිව තියන්න වටිනවද..." අයියා කේන්තියෙන්ම කියවගෙන ගිහිං බිත්තිය අල්ල ගත්තා... "චූටි... මං ඔයාට හොද ලමයෙක්ව හොයලා තියෙන්නේ... ලබන සතියේ එයාලා මෙහේ එනවා..." තාත්තා එහෙම එක පාරට පොල්ලෙන් ගැහුවා වගේ කියද්දි කෙල්ලගේ කම්මුලේ වේදනාවට වඩා දස දහස් ගුණයකින් හදවත රිදෙන්න ගත්තා... "තාත්තේ.... මං නෙත්සරට ආදරෙයි... එයා හොද තැනකට එයි තාත්තේ... අනේ එයාව මගෙන් වෙන් කරන්න එපා..." කෙල්ල ඉල්ලුවේ... තාත්තගේ කකුල් ලග වැද වැටිලා.. "චූටි උඹට මේ තාත්තවද ඕන... නැත්තම් මේ ලගදි ආදරේ කරන්න ගත්ත කෙනාවද ඕන... පුතේ උඹම තෝරගනින්... හැබැයි... මාව අත ඇරියොත් එදාට උඹේ තාත්තා මේ ලෝකෙත් නැතිවෙයි..." තාත්තා එහෙම කියලා යන්න ගියා... අයියත් කා එකෙන් යන්න ගියා.... කෙල්ල සාලේ තනිවුණේ මොනවා කරන්නද කියලා හිතා ගන්න බැරිව... පැයක් විතර ඉදලා කෙල්ල කාමරේට ගිහිං... නෙත්සරට කෝල් එකක් ගත්තා... "අනේ නෙත්සර... අයියයි තාත්තයි... අපි ගැන දැනගෙන... ඔයාව අත අරින්නලු...." කෙල්ල අඩ අඩාම කියනවා... "මං දන්නවා මැණික..." කොල්ලා කිව්වේ වෙව්ලන කටහඩින්... "දන්නවා... දන්නවා කිව්වේ..." "ඔයාගේ අයියා... ගෙදරට ඇවිත් කෑ ගහලා ගියා... පව් අම්මත් බයවුණා... මැණික බයවෙන්න එපා... මං තාත්තව හම්බවෙන්නම්..." "ම්.... අයියා ගැහුවේ නෑනේද..." කෙල්ල තවත් අඩනවා... "නෑ මැණික.. ඔයාගේ අයියා ඔයාට ආදරෙයි.. ඒකයි මට මෙහෙම කෑ ගහලා ගියේ.. අපි හෙට හම්බවෙමුකෝ මැණික.... ම්..." "හා... බුදුසරණයි මහත්තයෝ..." කෙල්ල ෆෝන් එකත් ඇදටම විසිකරලා එතනටම වැටුණා... …………………………………………………………………………… "මොකද කරන්නේ නෙත්සර... අර බෝයි අම්මලත් එක්ක හෙට එනවලු මාව බලන්න..." කෙල්ල කිව්වේ කම්මුල් තෙත්කරගෙන... "හෙට... මං අදම ඔයාගේ තාත්තව හම්බවෙන්නම් මැණික... ඔයා නැතුව..." කොල්ලා කිව්වේ කෙල්ලව බදාගෙන... එදා හවස නෙත්සර නිකිණිගේ තාත්තව මුණගැහෙන්න ගියා... ඒත් නෙත්සරට වුණේ හිත රිදවගෙන ආපහු එන්න... "අනේ මට සමාවෙන්න රත්තරනේ... තාත්තා මගේ කීම ඇහුවේ නෑ... ඔයාව මට දෙන්න තාත්තා කැමති නෑ... කොහොමද මං ඔයාව වෙන කෙනෙක්ට අයිතිවෙනවා බලාන ඉන්නේ...." කොල්ලා අඩන්නේ ඈත අහස දිහා බලාන... අද නිකිණිව බලන්න මනමාලයෙක් ආවා.... ඔහු නමින් දෙවිඳු සංකල්ප රූපයෙන් මෙන්ම මිල මුදල් අතින්ද පොහොසත් දෙවිඳුගේ කිසිදු ආඩම්බරකමක් තිබුණේ නෑ... දෙවිදුටනම් කෙල්ලව හොදට හිතට අල්ලලා තිබුණේ... තාත්තගේ කැමැත්තටම බුලත් හෙප්පුවත් අරගෙන දෙවිඳු ඉස්සරහට ආව කෙල්ලට ඔහුගේ මූණවත් බලන්න උවමනාවක් තිබුණේ නෑ.... හැම වෙලේම මැවිලා පෙනුනේ නෙත්සරගේ දුක්බර ඇස්... දෙවිඳු යන්න ගියේ නිකිණිට මුලු හිතෙන්ම කැමැත්ත දීලා.... දෙවිදුලා යන්න ගියාට පස්සේ කෙල්ල ඇදන් හිටිය සාරිය ලෙහලා දාලා ගවුමක් ඇදගෙන ඇදට වැටුණේ කොට්ටෙකුත් හපාගෙන... ටිකකින් කවුද ඔලුව අත ගානවා දැනිලා කෙල්ල ඔලුව ඉස්සුවා.... "තාත්තේ..." "චූටි දූ... තරහයිද මාත් එක්ක... ඔයාගේ හොදට පුතේ මං මේ දේ කරන්නේ... දෙවිඳු පුතා හරිම හොදයි... මගේ දූව හොදට බලාගනී... ඔයා ඔය හිතන ජීවිතේ එච්චර ලේසි නෑ දරුවෝ... විදවන්න වෙයි... මං කැමති නෑ ඒකට..." තාත්තා එක දිගට කියවගෙන යනවා... "මං දැනුත් විදවනවනේ තාත්තේ ... නෙත්සර නැති ජීවිතයක් හිතන්නවත් බෑ මට... " කෙල්ල කිව්වේ තාත්තගේ පපුවට තුරුලුවෙලා... "ඒ දුක දැනට විතරයි පුතේ.. මට විශ්වාසයි දෙවිඳු පුතාව මැරි කලාම ඔය හිත සතුටින් පිරෙයි... නෙත්සරව හම්බවෙලා මේ එෆයාර් එක නවත්තන්න... අන්තිම පාරට එයාව ගිහිං බලලා මේ සම්බන්දකම් අත ඇරලා එන්න පුතේ..." තාත්තා නැගිටලා යන්න ගියා.. "අනේ නෙත්සර.... මං මොකක්ද කරන්නේ..." මෙහෙම සතියක් විතර ගෙවුනා... කෙල්ල කාමරෙන් එලියටවත් බැස්සේ නෑ... කෙල්ල හිතුවා... හැම පැත්තක් ගැනම.. අන්තිමට කෙල්ල නෙත්සරට කෝල් කරලා වෙනදා හම්බවෙන තැනට එන්න කිව්වා... සුදු පසුබිමේ ලා කොල පාට ඇදේට ඉරි ගියපු දිග සායට... ටිකක් තද කොල පාටම අත්කොට බ්ලව්ස් එක ඇදලා... කොන්ඩේ පෝනිටේල් එකක් දාගෙන... හෑන් බෑග් එකත් අතින් අරන් කෙල්ල පඩිපෙල බැහැලා පහලට ආවා... "තාත්තේ... මං ටවුන් එකට ගිහිං එන්නම්..." "ම්... මං දන්නවා ඔයා තීරණයක් ගන්න ඇති... ගිහිං එන්නකෝ...." තාත්තා එහෙම කියලා ඇතුලට ගියා... කෙල්ල එලියට බැස්සේ ඇස්වල කදුලු පුරවගෙන... සතියක්ම දැක්කේ නැති නිසත් ඒ කට හඩ ඇහුවේ නැති නිසත් කෙල්ල යද්දි කොල්ලා ඇවිත් හිටියේ... කෙල්ලව දැක්ක ගමන් කොල්ලා කෙල්ලව බදාගත්තා... කෙල්ල ඇඩුවේ ඒ පපුවේ හිස තියාන... "අඩන්න එපා මැණික..." කොල්ලා කිව්වේ කෙල්ලව තමන්ගේ තුරුලෙන් ඈත් කරන්නේ නැතුව... "අපි මේ සම්බන්දේ නවත්තමු නෙත්සර..." කෙල්ල ඒ පපුවෙම හිස තියාන කියනවා.. කොල්ලා කතා නෑ... "ඇහුනද.... අපි මේ ආදරේ නවත්තමු... ඒක කියන්නයි මං අද ආවේ නෙත්සර... අපි මේක නවත්තමු...." කෙල්ල කිව්වේ තවත් කොල්ලගේ පපුව තද කරගෙන... "ම්.... අමාරුයිනේ මැණික.... කොහොමද එක පාරට... හි... හිත හදාගත්තේ..." කොල්ලගේ වචනත් කැඩි කැඩි පිටවුණේ... "තාත්තා නිසා රත්තරං... අම්මත් නැතුව අපිව මේ තත්වෙට ගෙනාවා... දුකක් දෙන්න මට අයිතියක් නෑ... මට ඔයත් එක්ක එන්න පුලුවන්... එහෙම වුණොත් මගේ තාත්තා පපුව පැලිලා හරි වහ ටිකක් කාලා හරි මැරිලා යයි.... මට පව් පුරවගන්න බෑ රත්තරං... " කෙල්ල අඩනවා... "මට තේරෙනවා මැණික... ඔයාගේ තීරණේ හරි... දෙමව්පියන්ට දුක් දෙන්න මාත් කැමති නෑ... ඒ වේදනාව මං දන්නවා... මේ අපේ අන්තිම හමුවීම නේද එහෙනම්..." කොල්ලා කිව්වේ ඇස්වලින් කඩන් වැටුන කදුලු පිහිදගෙන හිනාවක් මුණට එකතුකර ගන්න ගමන්.... "නෙත්සර...."කොල්ලා නිකිණිගේ උරිස් දෙකෙන් අල්ලලා ඈත් කලා... "මේ අහන්න මැණික... මාව අමතක කරන්න... දෙවිඳු ගැන මං හොයලා බැලුවා... කොල්ලා ලක්ෂෙකින් හොයා ගන්න බෑ... ඒ තරම් හොදයි.. ඔයා වාසනාවන්තයි..." කොල්ලගේ ඇස්වලින් කදුලු වැටෙන්න ගියත් ඔහු ඒවා අමාරුවෙන් නවත්තගත්තා... "යන්න...." කොල්ලා එහෙම කියලා අනිත් පැත්ත හැරුනා... "නිකිණි..." කොල්ලා ආයෙමත් කෙල්ල පැත්තට හැරුණා.... "ම්...." "අන්තිම පාරට නලල ටිකක් ඉබින්නද මැණික...." කොල්ලා ඒක කිව්ව විදියට කෙල්ලගේ හදවතම රිදෙන්න ගත්තා... කෙල්ල ඇස්පියාන ඇඩුවේ කම්මුල් දිගේ කදුලු කඩන් වැටෙද්දි... නෙත්සර කෙල්ල ලගට ඇවිත් ඒ වෙව්ලන දෙතොල් පෙති කෙල්ලගේ නලලේ සටහන් කලා... ටිකකින් කෙල්ල යන්න හැරුණේ තවත් එතන හිටියොත් තමන්ගේ හිත වෙනස්වෙයි කියලා තිබුන බයට...... "නෙත්සර... පුංචි හරි තරහක් නැද්ද මං ගැන" නිකිණි යන්න හැරිලා ආයෙත් අහනවා.. "ම්හ්... ආදරේ කරපු කෙනාට වෛර කරන්න මං දන්නෑ රත්තරං... මගේ තරහක් නෑ ... කවදා හරි කොහේදී හරි අපි ආය මුන ගැහුනොත් කතා කරන්න ඕන නෑ... හිනාවෙලා යන්න... ඒ ඇති මගේ හිතහැදෙන්න...." කොල්ලා කිව්වේ ඒ රතුවෙලා තියෙන ඇස් දිහා බලාන. "සමාවෙන්න නෙත්සර... මං නිසා ඔයාගේ ඔය ලස්සන ජීවිතේ නම් නාස්ති කර ගන්න එපා..." "නෑ නිකිණි... මං එච්චර හැගීම්වලට වහල් වෙච්ච කොල්ලෙක් නෙවේ... ඔයා ගැන තියෙන ආදරේ මැරෙනකම්ම හිතේ තියේවී... මට ඔයාව තේරෙනවා... ඔයාගේ තාත්තා ඔයාට කවදාවත් වරදක් කරන්නෑ..." "මං ආදරේ වෙනුවෙන් ජීවිතේ නැති කර ගන්නෑ.... මං ආදරේ වෙනුවෙන් ජීවත් වෙනවා... අමාරුයි තමයි..... ඒත් මගේ අම්මගේ සතුට ආදරය දකින්න... මං ජීවත් වෙනවා... ඔයා පරිස්සමින් ඉන්න නිකිණි... දෙවිඳු ඔයාව මලක් වගේ බලාගනී... මං ගැන ආය දුක්වෙන්නවත් හිතන්නවත් එපා... මං යන්නම්... බුදුසරණයි..." කෙල්ල බලාන හිටියේ තමාට පිටුපා.... දකුණතින් ඇස් පොඩි කර කර යන නෙත්සර දිහා... නෙත්සර ආපසු නිකිණි දිහා හැරිලවත් බැලුවේ නැත්තේ හිත නැවත නැවත පෑරිලා යන නිසා... "මං ඔයාට ගොඩක් දුක් දුන්නා නෙත්සර... අපිට මේ ආත්මේ ලංවෙන්න බෑ... එ්ත් ලබන ආත්මේ නම් මං ඔයාගෙම විතරයි...." "මට සමාවෙන්න... මං ඔයාට ආදරෙයි...." නිකිණිත් දෑස් බොද කරගෙනම යන්න ගියේ... නෙත්සර නොපෙනී ගියාට පස්සේ.... අවුරුදු දෙකකට පස්සේ.... නෙත්සර දැන් පිටරටින් වාහන ගෙන්වන... වාහන සේල් එකක අයිතිකරුවෙක්... මේ අවුරුදු දෙකට ඔහු ගොඩක් දියුණු වුණා... ඒත් ඒ දියුණුව පිටි පස්සේ හිටියේ නිකිණි... නිකිණිගේ ඒ සමුගත් ආදරය.. කොල්ලා තාමත් ඒ ආදරය නමට හොරෙන් හෙරෙන් අඩනවා.... ඒ ආදරය ඒ පපුතුරේ තාමත් එහෙම්මමයි.... ඒත් එදයින් පස්සේ නෙත්සර නිකිණිව ආයෙත් දැක්කෙනම් නෑ... "හෙලෝ.... මිස්ට නෙත්සර සූරියබණ්ඩාර..." සන්ග්ලාස් දෙකත් ගලවලා අතට අරගත්ත තරුණයා අදුර ගන්න නෙත්සරට වැඩි වෙලාවක් ගියේ නෑ... දෙවිඳු... "හෙලෝ... මිස්ට.." "අයිම්... දෙවිඳු සංකල්ප... නිකිණිගේ හස්බන්ඩ් වෙන්න හිටිය කෙනා.." ඒ කතාවටනම් කොල්ලට ඉදගෙන හිටිය පුටුවෙනුත් නැගිට්ටුනා... "නිකිණිගේ හස්බන්ඩ් වෙන්න හිටිය කෙනා කියන්නේ... නිකිණි කොහෙද... එ..එයා හොදින් නේද..." කොල්ලට නොදැනීම එහෙම කියවුණා... "තාමත් ඒ ආදරේ හිතේ තියෙනවා නේද... අවුරුදු දෙකක් ගිහිනුත්..." දෙවිඳු කට කොනකින් හිනාවෙලා කියනවා... "සොරි මිස්ට දෙවිඳු...." "ඉට්ස් ඕකේ නෙත්සර... ඒත් ඔයාගේ මැණිකට කොච්චර ආදරේ මං දුන්නත් එයා තාමත් ආදරේ ඔයාට.... දැන දැනම එයාව අමාරුවේ දාන්නත්... මට අමාරුවේ වැටෙන්නත් බෑ නෙත්සර.... මං ඇත්තටම නිකිණිට ආදරෙයි... ඒත් එයාගේ ආදරේ ඔයා ලගනේ... මට දෙන්න තවත් එයා ලග ආදරයක් ඉතිරි වෙලා නෑ... ඔයා එයා ලගට යන්න එයා විදවනවා..." දෙවිඳු කිව්වේ නෙත්සරගේ උරහිස අල්ලගෙන... "කොහොමද දෙවිඳු.... තාත්තා..." කොල්ලා කිව්වේ බිම බලාගෙන... "පුතා.... මගේ දුවගේ සතුට ඔයා... තේරුම් ගන්න බැරිවුණා කලින්... කෙල්ල විදවනවා බලන්න බෑ තවත් මට.... අවුරුදු දෙකක්ම අර කාමරේට වෙලා හූල්ල හූල්ල ඉන්නේ... මං නිසා කෙල්ල අසරණ වුණේ.... මට සමාවෙන්න පුතේ ..." ඒ නිකිණිගේ තාත්තා... කොල්ලගේ මුණට ආවේ ලොකු සතුටක්... "යන්න පුතේ..." "පිං තාත්තේ මගේ කෙල්ලව මට දුන්නට... දෙවිඳු උඹ නම් රත්තරං කොල්ලෙක්..." නෙත්සර දෙවිඳුවත් බදාගෙන එතනින් ගියේ ලද අවසරයෙන් කෙල්ලව බලන්න... ඒ යද්දිත් කෙල්ල කාමරේට වෙලා ජනේලෙන් අහක බලාන ඉන්නවා.... ඉස්සර තිබුන පිරුණු අඟ පසග ඇගේ රුවේ දැන් දකින්නට තිබුණේ නෑ.. මුණත් එක්ක ඇදිලා ගිහිල්ලා... කොල්ලා ටිකක් වෙලා ඒ මූණ දිහා බලාන ඉදලා කතා කරා... "මගේ මැණික... කවුරු ගැනද ඔය හැටි කල්පනා කරන්නේ..." කොල්ලගේ කටහඩින් කෙල්ල ගැස්සිලා ගිහිං හැරිලා බැලුවා... ඒ ඇස්වල කදුලු කඩන් වැටුණේ නිමේෂයකින්.. කෙල්ල තවත් බලන් ඉන්නවා... "මොනවද බලන්නේ... හීනයක් නෙවේ මැණික... මං ඇවිත් ඉන්නේ..." කොල්ලා අඩියට දෙකට ගිහින් කෙල්ලව තුරුලු කර ගත්තා... "නෙත්සර ඇත්තටම මේ හීනයක් නෙවෙයිද මහත්තයෝ.... අනේ දෙයියනේ..." කෙල්ල කොල්ලගේ මුලු මූණම පිස්සුවෙන් වගේ අතගාලා කියනවා... "නෑ මැණික හීනයක් නෙවේ... ඔන්න බලන්නකෝ..." කොල්ලා නැවිලා කෙල්ලගේ තොල්වලට හාදුවක් දුන්නේ ටිකක් රිදෙන්නම... "දැක්කනේ..." "තාත්තා..." කෙල්ලට මතක්වුණේ තාත්තව.. "තාත්තයි දෙවිඳුයි ඇවිත් කිව්වේ... ඔයා දුක් වින්දේ ඇයි රත්තරං මං නිසා... බලන්න ඔයා හිටියයින් භාගයක්වත් නෑ... දැන් බයවෙන්න එපා මං ඉන්නවනේ... ආදරෙයි මැණික...." කොල්ලා කිව්වේ කෙල්ලව ලයට තද කරගෙන... "ආදරෙයි රත්තරනේ...." නිමි!!! තමන් ආදරය කරන කෙනා ලං කර ගන්න බැරි වුණාම සමහර අයට ඒක දරා ගන්න බැරි වෙනවා.... ඒ නිසයි අද සමාජේ නිතරම සියදිවි නසා ගැනීම් අහන්න දකින්න ලැබෙන්නේ... ඒත් මොහොතකට හිතලා බැලුවනම්... කෝච්චියට බෙල්ල තියන්න කලින්... බෙල්ලේ වැල දා ගන්න කලින්... තමන්ගේ පෙම්වතියත් මරලා තමනුත් මැරෙන්න කලින්... තමන්ව ඉපදුනු දවසේ ඉදන් හදා වඩා ගත්ත අම්මා තාත්තා ගැන... ඔය ගන්න තීරණේ ගොඩක් වෙනස් වෙයි... රෑට ගෙදර එන්න පරක්කු වුණාම මග බලන ඉන්න දෙමාපියන්ගේ හිත් කොච්චර පිච්චෙනවද... එහෙව් දෙමාපියන් තමන්ගේ දරුවන්ගේ මරණේ බලන්නේ කොහොමද.... ඒ අය මැරි මැරි ජීවත් වෙයි.... තමන්ගේ දුක නැති කර ගන්න මරණය කරා යෑම සුදුසු යැයි සිතීම මහම මහ මෝඩකමක්... ඒ මෝඩකම නිසාම කල්ප ගණනාවක් විදවන්න සිද්ද වෙයි... අදක ඊයෙක හම්බුන ආදරයක් නිසා.. අම්මගෙයි තාත්ගෙයි ආදරේ බාල්දු කරලා නැති කරන්න එපා... ඒ මිනිස්සුන්ගේ ආදරේට වටිනා කමක් දෙන්න.... ඔයත් නෙත්සර නිකිණි වගේ වෙන්න... ප්‍රශ්න කතා කරලා විසදගන්න උත්සහ කරන්න.. ප්‍රශ්නවලට උත්තර තමන්ගේ ජීවිතෙන්වත්.. අනුන්ගේ ජීවිතවලින්වත් ගන්න උත්සහ කරන්න එපා... ඉවසන්න... හදිසි කෝපය ප්‍රශ්නවලට විසදුමක් නෙවෙයි... ඉවසීමෙන් සැනසීම ලැබෙයි කියලා කියන්නේ කට කහනවට නෙවෙයිනේ ඉතිං... මට කියන්න ඕන වුණේ මෙච්චරයි... කතාවෙන් යමක් තේරුම් ගන්න බැරි නම්.... මං මේ කිව්ව ටික ගැනවත් හිතලා බලන්න.... බුදුසරණයි... හිරෝෂා චාරුනිකා😘😘😘 (උපුටාගැනීමකි)

You are not authorized to post a reply.

Page 1 of 2

Forums Fun, Humor and Games Hobbies

Registered Members Only

You should register with SL-Stun in order to view posts and open new topics. Please Signup with us now.