සැගවුණු කදුළු.

      තවත් එක් මුසල රැයක්. අමාවක දවසක් නොවුනත් අහස් ගැබ පායා මද ආලෝකයත් ලබා දුන් අඩ

 සදත් විශාල කළු වළාවකින් වැසී ගොසින්. රාත්‍රි අට පසු වෙන්නට කිට්ටු වී තිබුනත් තම සැමියා නිවෙසට

 නොපැමිණිම නිසා නොසන්සුනව සිටි දිස්නා ඉදිපස දොර අභියස වාඩි වී මග බලන්නට විය. අද නිවසේ

 සිටිනේ ඇය පමණිකි. දරුවෙකු ලබන්නට ඔන්න මෙන්න හුන් දිස්නාට තනිව නිවසේ සිටීමට බිය සිතිණි. 

ඇගේ තනියට නිවසේ රැදී වුන් ඇගේ අම්මාද, හෙට දින නැවත එන පොරොන්දුවෙන් මහ ගෙදර බලා පිට

 වී තිබුණි.

       මොකද අනේ නලින්ද අයියා තාම නැත්තේ යයි සිතමින් ඇය අදුරේම නිවසින් පිටතට පැමිණියේ 

අතකුත් ඉනේ ගසාගෙන අමාරුවෙනී. ඇයගේ දරුවා බිහිවන කාලය ඉතා ආසන්න වී තිබු නිසා උදරය 

ඉදිරියට නෙරා විත් ඇවිදින්නට පවා අපහසුය. ඇගේ දෙපාද පිට්ටු ගෙඩි මෙන් ඉදිමී ඇති නිසා ඇවිදින විට

 වේදනා ගෙන දෙයි. අමාරුෙවන් ටික දුරක් ඇවිද ආ ඇය නිවස ඉදිරි පිට වු බංකුව මත හිදගත්තේ අපහසුවෙනි.

 එහි හිද ගත් විට දෙපා බිම නොවදින නිසා , විශාල උදරයත් සමග හිදගෙන සිටීම ඇයට සුවදායක නොවීය.

     අවටින් ඇසුනු බකමුනෙකුගේ හ්ම්ම්ම්ම් හඩ නිසා ඇගේ සිත තුළ චකිතයක් ජනිත විය. ඇගේ තිගැස්ම 

දැනුන කුසේ වුන දරුවාද දගලන බව ඇයිට දැනිනි. කුස මත අතක් තබා ගෙන පිරි මදිමින් ඇය සිතුවේ දගලන්න

 එපා පැටියෝ දැන් තාත්තා එයි. මගේ පැටියා බය වෙන්න ඕනේ නෑ යනුනෙනි. ඇගේ දරුවා කුස තුළ දගලන 

වාරයක් පාසා ඇගේ සිත ගිණි ගන්නා කරුණක් විය. ඇගේ සිත කිව්වේම ඇය හොද අම්මා කෙනෙකු නොව, 

මවක් වීමට වත් සුදුසු නොවන ගැහැණියක් බවයි. තම කුස වුන් දරවා චලනය වන වරයක් පාසා සිත තුළ සතුටු

 මොදු වන මව් වරුන් අතර ඇය සැමදා රහසේම හඩා වැටුණාය. ඒ ඇගේ අතීතයේ සිදු වූ තුවාලක් පැසවා 

නැවත නැවත රිදුම් දෙනවා වැනිය. ඇගේ ජීවිතයේ කිසිදා අමතක කළ නොහැකි කුරිරු රාත්‍රියක් තිබිණී.

 අද අවට පරිසරයේ වූ අදුර ,එදින අදුරට සමාන වීම ඒ මතකය අළුත් වීම හේතු විය. ඒ සිතුවිලි සිතින් යටපත්

 කර ගන්නට ඇයට නොහැකිය. ඇයට ඇයවම එපා කරවන ඒ දර්ශන පෙල සිත් තුළ චිත්‍රණය වන්නට වුයෙන් 

සිත තවත් වේදනාවට පත් විය.

      ඒ සිදුවීම සිදු වූ කාලයේ දිස්නාගේ වයස අවුරුදු පහලොවකි. දහය ශ්‍රේණියේ අධ්‍යාපනය ලබමින් සිටි ඇය 

කුඩා කළ සිටම ඉගනීමට සමතියෙකි. දුප්පත් පවුලක එකම ගැහැණු දරුවා වූ ඇය තම සොහොයුරන් දෙදෙනාද 

සමග අගහිග කම් මැද ඉගෙනීම් කටයුතු කරගෙන යන්නට විය. ඒ වන විට ඇයගේ අප්පච්චීත් රෝගාතුරව 

රොහල් ගත කර සිටි නිසා ඔවුන්ගේ අගහිග කම් තවත් වැඩි වන්නට විය. අප්පච්චීට සුව කිරිමට නොහැකි

 පපුවේ වේදනාවකි. වෛද්‍යවරු පවසා තිබුනේ ඔහු තව දුරටත් මහන්සී වී රැකියා කරන්නට වුනොත් තවත් 

ජීවත් කරවීම අපහසු බවයි. එනිසා මහන්සී වීමට ඉඩ නොදෙන ලෙසයි. නමුත් රෝහලෙන් ගෙදර පැමිණි 

මොහොතේ සිට ඔහුගේ සිත ක්‍රියා කලේ කුලී වැඩක් හෝ සොයා ගන්නා ආකාරය පිළිබදවයි. කෙතරම් අවවාද 

කරත් දරුවෙන් හොදින් ඉගෙන ගෙන ලොකු මිනිසුන් වෙනවා දැකිමට ආසා කල ඔහු  ඒ සදහා වෙහෙෙසන්නට

 කැමතිය.

     පවුලේ වියදම් දරන්නට මුදල් අවශ්‍ය නිසා දිස්නාගේ මව ඇගළුම් කම්හලක සේවය කරන්නට පටන් ගෙන

 තිබුණී. එනිසා නිවසේ උයන පිහන කටයුතුත්, සෙහා්දරයින් දෙදෙනා බලා ගැනීමේ වගකීමත් දිස්නා පිට පැටවින

.අළුයම නිවසින් පිට වෙන ඇය රෝහලට ගොස් සිය සැමියාද බලා, ඇගළුම් කම්අල වෙත යයි. නැවත සවසත්

 ඔහු බලන්නට යන ඇය ,රෑ බෝ වී නිවසට පැමිණ තැම්බුණ දෙයක් ආහාරයට ගෙන නිදා ගනී. ඒ දිස්නාගේ

 අම්මාගේ දිනචර්යාවයි. දරුවන් ගැන සොයා බැලිමටවත් ඉස්පාසුවක් ඇයට නොතිබුන නිසා සහෝදරයන් 

දෙදෙනාට අම්මා වී සිටියේ දිස්නායි.

     දිස්නාගේ පියගේ පැත්තෙන් දුරින් නැදෑ වෙන පවුලක් ඔවුන්ගේ නිවසේ සිට නිවස් කිහිපකට එහාට වන්නට

 පිහිටා තිබුනි. දිස්නාගේ දෙමාපියන්ට හයියකට උන්නේ ඔවුන් පමනක් නිසා, ඔවුන් ළගින්ම ආශ්‍රය කෙරනි. 

මුදල් අපහසු තාවකදී වුව නොපැකිලී උදවු කිරීමට දිස්නාට නෑදෑකමින් බප්පා වු ඔහු ඉදිරි පත් විය. හදිසි 

අවස්තාවකදී දිස්නාගේ අම්මා ඔවුන්ව නතර කර යන්නේ ද එම බාප්පාගේ නිවසේයි. නිතරම වගේ බීමතින් 

වුන් ඔහු නිතර බොරු මනස්ගාත කියවන නිසා දිස්නා බාප්පාගේ නිවසට යාමට අකමැතිය. දිස්නාට බාප්පාගේ 

ක්‍රියා කලාපයද එතරම් ඇල්ලුවේ නැති නිසා හැකි තරම් ඔහු මග හැර සිටීට ඇය උත්සහ කලාය. නමුත් දවසට

 එක වරක් වත් දිස්නලාගේ නිවසට ගොඩ වදින ඔහු මල්ලිලා දෙදෙනා සමග බීමතින් දොඩවමින් හිද පිටවී යයි.

     එදිනත් අද වැනිමය. වෙනදාට රෑ හත පසු වන්නට පෙර නිවසට පැමිනෙන අම්මා එදිනද රාත්‍රි අට පසුවන

 තුරුත් නිවසට ආවේ නැත.

‘‘ ලොකු කෙල්ලේ උඹ අපේ ගෙදර යන්නද හදන්නේ.‘‘

‘‘ඔව් බාප්පේ. අද අම්මා රෑ වැඩ වගේ.‘‘

     කතා කිරීමට අකමැති වුණත් බිමතින් පැමිණි බාප්පාට පිළිතුරු දීමට ඇයට සිදු විය.

‘‘කෝ පොඩ්ඩක් හිටහන් ලොකු කෙල්ලේ .මට අර උබලගේ අප්පචිගේ ආයුධ පෙට්ටියෙන් මිටියක් හොයා

 ගන්න ඕනේ.‘‘

     මේ වෙරිමරගාතේ මිටි මොකටද අහන්නට ඇයට සිත් වුනත් ඇය නිහඩවම දොර අගුළු දැමීම නවතා බාප්පාට 

නිවසට ඇතුල් වීමට ඉඩ හැරියා. විදුලි බුබුළු නොදැල්වු ඔහු අතේ තිබු විදුලි පන්දම දල්වාගෙන ආයුද පෙට්ටිය

 අවුස්සන අයුරු ඇය දොර අභියස සිට බලා වුන්නා.

‘‘කෝ ලොකු කෙල්ලේ මේක නෑනේ පොඩ්ඩක් ඇවත් හොයලා දීපන්කෝ.‘‘

     මොන කරදරයක්ද මන්දා යයි සිතු ඇය නිවසට ඇතුළු වී විදුලි බුබුළු දැල්ලුවාය.

‘‘මේ චුට්ට ලයිට් ගිහින් නේ.‘‘

   යයි හෙමින් මිමිනු ඇය මිටිය සෙවීමට ආයුධ පෙට්ටිය ළගට හැරෙන විටම කවුරුන් හෝ ඇයව තදින් 

ග්‍රහනය කර ගත්තාය. නිවස තුළ සිටයේ ඇයත් බාප්පත් පමණක් නිසා මෙලෙස ඇය අල්ලා ගත්තේ මන්ද 

අහන්නට වත් ඇය කාලයක් නොලැබුණි. ඝණ අන්ධකාරය මැද ඇය බලහත්කාරයෙන් ගෙයි බිත්තියකට

 සිරකරගෙන සිටින්නේ බාප්පා බව නැහැයට දැනුනු මත් පැන් ගද නිසා වැටහිණි. ඇයට කෑ ගසන්නට ඉඩ 

නොතැබූ ඔහු කට මිරිකා අල්ලාගෙන තිබුණි.

‘‘ කට පියාගෙන හිටපන් ලොකු කෙල්ලේ මම අද වගේ දවසක් එනකන් තමා බලන් හිටියේ.‘‘

   අනේ බාප්පේ මට මෙහෙම කරන්නේ ඇයි. මම ඔයාගෙම දරුවෙක්  වගේ නෙමෙයිද?. අනේ මාව ආරින්න

 කියා කන්නලව් කරන්නට වත් ඇයට ඉඩක් නොලැබිනි. මාව අතෑරවන් වනචරයා. උබනම් අපේ නෑයෙක්

 නෙමෙයි. ඔබටත් ළමයි ඉන්නවනේ.. උන්ට මෙහෙම කරදරයක් වෙනවට උබ කැමතිද මිනිහො .කියා බැන

 වදින්නටද ඇයට අවස්ථාවක් නොලැබුණි.  සියුමැලි මල් කැකැළක් පිපෙන්නටත් පෙර පාපතරයෙකු අතින් 

එදින කෙලෙසිනි. නව යෞන් වියට පා තබන්නට මග බලමින් සිටි ඇගේ සියුමැලි සිරුර රළු අත් මත තෙරෙපී

 රිදුම් දෙන්නට විය. ශරීරයේ පීඩාවට වඩා ඇගේ රිදුම් දුන්නේ සිතයි. ඇයිට ඉදිරියට කළ යුත්තේ මොකද්ද 

යන්නද සිහියක් නැත. වැටී වුන කබල් ඇදෙන් නැගිටන්නද ගතට සවියක් ඇයට නොවිනී. නිරුවත් වූ සිරුර 

තම ගවුමම ගෙන වසාගෙන ඇය ඉකි බින්දාය.

‘‘ලොකු කෙල්ලේ තොට ජීවත් වෙන්න ආසාවක් තියෙනම් ඔය ඇදුම ඇදගෙන වර යන්න අපේ ගෙදර. 

නැත්තම් මම තොව මෙතනම මරලා ගගට ගිහින් දානවා. කාට හරි මේ ගැන කියලා අහු වුනොත් බලා ගනින් 

මම කරන දේ.‘‘

   ඇවිදින්නටත් බැරිව වැනි වැනි ආ පුද්ගලයාට දැන් වෙරි නැත. කතා කර ගන්න බැරිව වචන ගොත ගැසු 

පුද්ගලයාගේ වචන දැන් ගොත නැත. ඒ සියල්ල ඔහුගේ රගපෑම්ය. ඔහු සැමදා මාන බලමින් වුන්නේ ඇය බිලි

 ගන්නටයි.

‘‘කිව්වම අහලා ඔය ඇඩිල්ල නවත්තලා වරෙන් යන්න. මම යනවා. උබ එහෙ ගිහින් එහෙම හොටු පෙරන් 

අඩන්න ලැස්ති වෙන්න එපා තේරුනාද?.‘‘

 ගන්නට සිතුණු වාර අනන්තය.ඔහු ළගින් දැනුනු මත් පැන ගද ඇයට නැවත නැවත දැනී තමාවම අප්‍රිය කරවීය. 

කෙසේ හෝ මරණින් ජීවිතය කෙලවර කර නොගත් ඇය 

ජීවත් විය. නමුත් සැමදා සිත යටින් පිච්චුනේ අම්මා සමග මෙය කියන්නට බැරි නිසයි.දියණියකට මවක් සමග

 කීමට හැකි දෙයක් ද මේ සිදු වුනේ. කෙසේ නමුත් අම්මාට ඇති දුක් ගින්දර සමග ඇයට මෙය මව සමග 

පැවසිය නොහැකිය. බාප්පාගෙන් නිතර නිතර ඇය ඇති වු බලපෑම් නිසා දිස්නා අම්මාට මෙය කීමට තවත්

 බිය විය. ඉන් පසුත් වරින් වර ඇය බාප්පා ගේ ගොදුර විය. ඒ පිළිබද හිතින් හඩා වැටුන ඇය කිසිම හැගීමක්

 නැත්තියෙකු ලෙස ජීවත් වීමට හුරු විය.

     එලෙස මාස කීපයක් ගත වන විට ඇයට තදින් අසනීප විය. වමනේ යන්නටත් සිහිසුන් වන්නටත් පටන්

 ගෙන තිබුණි. ඒ පිළිබද දැනුමක් නොතිබු ඇය මව සමග බෙහෙත් ගන්නට වෛද්‍යවරයෙක් වෙත ගියාය.

 එහිදී ඔවුන්ට දැන ගන්නට ලැබුනේ දිස්නා ගැබ් ගෙන බවයි. ජීවිතයේ කටුක බව නිසාම වයසට වඩා මුහුකුරා

 ගිය පෙනුමක් තිබු දිස්නා පාසල් දැරියක් කියා වෛද්‍යවරයාට වටහා ගත නොහැකි විය. ඇගෙන් වයස

 නොවිමසා සිටි වෛද්‍යවරයා දිස්නාගේ මවට දොස් නැගුවේය. මොකද පොඩි වසෙදිම මේ දරුවා කසාද 

බැන්දුවෙ. බලන්න තාම පුංචි කෙල්ලක් වගේ දරුවෙක් හදා ගන්න මේ ළමයට තේරෙනවාද යනුවෙනුයි.

        දිස්නාට එවෙලෙහිම දිවි නහ ගන්නට සිත් විය. එදා රෑම මම මැරුනා නම් අද අම්මට මේ හැටි දුකක් නෑ

 කියා ඇය දුක් විය.නිවසට පැමිණි මොහොතේ සිට දිස්නාට ගුටි දෙමින් දිස්නගේ මව විමසුවේ කවුද? කා එක්ක

 නටලද උබ මෙහෙම එකක් කර ගත්තේ. මම දැන් මේවා තාත්තට කියන්නේ කොහොමද?. තව ටික දවසක් 

යද්දී ගමේ මිනිස්සුන්ට මූන දෙන්නේ කොහොමද?. වනචර බැල්ලී. උබට මිනිහෙක් ඕනේ වුනා නම් කියන්න

 තිබුනනේ. එහෙන්ම ඉස්කොලේ යවන්න මහන්සි නොවී බන්දලා දෙනවනේ යනුවෙනී.

        තවත් ඉවසා සිටිය නොහැකි තැන දිස්නා මව සමග ඇත්ත පැවසුවාය. ඉන් පසු උදා වුනේ ඊටත් වඩා දරුනු 

තත්වයකි. බාප්පාට නිවසටම ගොස් බැන වැදුනු අම්මාට බාප්පා කියා තිබුනේ, උබට පිස්සුද නංගියේ මගෙත් 

මේ කෙල්ලෝ ඉන්නවා. මගේ දරුවා වගේ ඉන්න එකීට මම එහෙම එකක් කරයිද? ඔය ඕකිගේ බොරු. කොහෙ

 හරි යන කොල්ලෙක් එක්ක නටලා හදා ගන්න ඇති. මේ දේවල් බලා හිදින්නට බැරිව දිස්නා වස බී මැරෙන්නට

 උත්සහ කරද්දී  අම්මාගේ අතට අසු විය. අවසානයේ උසාවී ගානේ ගිහින් අපිට වියදම් කරන්න සල්ලී නෑ. අර

 ලෙඩ ගානේ ඉන්න මිනිහා මේවා දැන ගත්තොත් එතනම හුස්ම හිර වෙලා මැරලා යයි. උසාවි ගිහිල්ලත් නඩු

 කියන්න වෙන්නේ අපේ එකෙක් සැකයි කියලනේ. මොන විලි ලැජ්ජා නැති වැඩක්ද? අනික උබ ඔය කියන 

කතාව මට විශ්වාස කරන්න බෑ. එය අම්මාගේ අවසන් තීරණය විය. කෙතරම් නරක තීරණයක්ද? දිස්නාගේ 

පෑරුනු සිත තවත් පෑරුනි. ගෙදර තිබු තත්වය අනුව අම්මාගේ කීම වැරදී නැතැයි වරෙක ඇයට සිතුණි.

     කුසේ වැඩුනු දරුවා ගබ්සා කරන්නට උත්සහ කළත් එයට කල් පමා වී වැඩි විය . එනිසා දිස්නාගේ

 මවගේ යහළුවෙකුගේ ගෙදර දිස්නා නතර කරනු ලැබුවේ දරුවා ලැබෙන තුරයි. මේ සිදු වීම කාටත් රහසක්

 ලෙස සගවාගත් අම්මා, දිස්නාව  හොද ඉස්කෝලෙකට යවන්න යාළුවෙකුගේ ගෙදර නතර කරනවා 

කියා පාසලෙන් අස්වීමපවා ගෙන දිස්නා එහි නැවැත්වීය. කෙමෙන් දරු ගැබ විශාල වුවත් ඇයට දරුව

 ගැන හැගීමක් නොවීය. 

ඇගේසිත කෑ ගැසුවේ ඔය අර වනචරයගේ දරුවා යනුයි. දරුවා කුසේ දගලද්දී. සිරුර ඉදිමී වේදනා දැනෙද්දී, රෑ නින්ද 

දරුවා නිසා අහිමි වෙද්දී, නිතර ඇති වුන කොන්දේ වේදනා වලදී ඇයට නුපන් දරුවා ගැන දැනුනේ සෙනෙහසක්

 නොව වදක් ලෙසයි. ඇය සිටියේ දරුවා බිහි වී ඇය කොයි මොහොතේ නිදහස් වේදැයි මග බලමිනුයි. සැබිවන්ම

 මම මගේ දරුවට ආදරේ කලේ නෑ. දෙවියනේ මගේ කුසින් වදාපු ඒ දරුවට මම ආදරේ කලේ නෑ. මම මොන

 විදියේ අම්මෙක්ද? මම මහම මහ පව්කාර අම්මෙක්. ඒ මගේ පළවෙනි දරුවා, මගෙ කුසින් ඉපදුන මුල්ම දරුවා 

ඒ දරුවට කිරි ටිකක් දෙන්න වත් මම කැමති වුනේ නෑ. ඇයි මම මේ තරම් පව්කාර ගෑණීයෙක් වුනේ. දිස්නා 

මෙලෙස සිතින් හඩා වැටිනි.

    ඇගේ කුසින් බිහි වු කුළුදුල් දරුවා අද ඇය සිටිනා තැනක් වත් නොදනී. පැය ගනනාවත් වේදනා විද ලේ දහඩිය

 හෙළා මෙළවට බිහි කළ දරුවා පැය කීපයකට පසු කාටදො හදා ගන්නට විකිණු බව දැන ගන්නට ලැබුනේ 

පසුවයි.  එදා ඇය තමන්ට උපන් දියණියගේ රෝස පැහැ මුහුණ බලන්නට අකමැති විය. අද ඇය එදා කළ පව් 

වලට කරුම ගෙවන්නීය. ඉන් පසු නැවත අම්මා ළගට දිස්නා නොගියේ ගම පුරා ඇයට දරුවෙක් ලැබුණ බව 

පැතිරුණු නිසාත් , බාප්පා දැකීමට අකමැති නිසාත්ය.  මවගේ යහළුවගේ නිවසේම බැලමෙහෙවර කරමින් ඇය

 ජීවත් වුයේ රැකියාවක් කිරීම වයස නොවු නිසාවෙන්ය. ඒ අතර කාලයේදී දිස්නාගේ අප්පචිගේ කණටද මේ 

සිද්දිය ආරංචී වී තිබුණි. ඒ වේදනාවෙන්ම වැඩි කල් නොගොස් අප්පචචී මියැදුනි. ඉන් පසු අම්මාද මල්ලිලා

 දෙදෙනා සමග කුලී නිවසක් ගෙන නගරය ආසන්නයේ ජීවත් වන්නට පටන් ගත් නිසා දිස්නා නිතර දෙවෙලේ 

ඔවුන් බලන්නට යන්නට විය. අවුරුදු දහඅටෙන් පසු අම්මා සේවය කරන ඇගළුම් කම්හලේම රෑකියාව ගිය ඇය

 මැණියන් සහ සොහොයුරන් සමග අලුත් අළුත් ජීවිතයක් පටන් ගන්නට හැකි විය.

    වයසෙන් මුහුකුරා යත්ම් තම මිතුරියන් තම දරුවන්ගේ සුරතල් වැඩ කතා වෙමින් සතුටු වෙද්දී ඇයට තම 

දරුවා සිහි වී වේදනා දැනිනී. ඇයි මම මගේ දරුවා දුන්නේ. මට අමාරුවෙන් හරි මගේ දුවව  මට හදා ගන්න 

තිබුනේ. එන්න  එන්නම ඇගේ දුක වැඩි වන්නට විය. කිසිදා විවාහ වීමට නොසිතු ඇය දරුවා සොයා ගැනීමට 

නොකළ දෙයක් නැත. නමුත් දරුවා කොහෙදැයි ඇයට සොයා ගත නොහැකි විය. අනේ මගේ දුවට මම නමක් 

වත් දැම්මේ නෑනේ.ඇය උපන් මොහොතේම උනුසුමින් වෙන් කළ දරුවා ගැන වද විය.

     වසර දහයකට පසු අම්මාගෙත් ,මල්ලිලාගෙත් බලකිරීම නිසා  නලින්ද සමග විවාහා වූ ඇය දැන් අට මස්

 ගැබිනියකි. විවාහා විමට පෙරම නලින්ද සමග සියලු දේ පැවසු ඇයට දරුවා සොයා ගැනිමට ඔහුද උදව් කීරීමට

 කැමතිය. නමක් වත් චායාරුවක් වත් නැතුව අපි කොහොම හොයන්නද දිස්නා. දරුවා සිහිකර හඩන හැම විටම

 නලින්ද එසේ පැවසුවේ දිස්නාගේ හිත හදන්නටය.

   දිස්නා අදුර මැද තවමත් බංකුව මත හිදගෙන හඩයි. රෑ නමට පසු වී තිබුනත් නලින්ද තවම පැමිණ නැත .

කොපුළ දිගේ වෑස්සුණු උණු කදුළු බිදු හමා ආ සුළගේ දැවටී සීතල වී ඇගේ කුස මත තිබු පිටඅත්ලට වැටුනී. 

නොසිතු මොහොතක ඇයට තද කොන්දේ වේදනාවක් දැනෙන්න විය. දරුවා ලැබෙන්නට තව දින තිබෙන 

නිසා මෙලෙස වේදනා ඇති වන්නේ ඇයි දැයි ඇය නොතේරෙයි. දැනුනු වේදනාව නිසා ඇයට ඉබේටම කෙදිරි

 ගෑවෙන්න විය.  දිස්නාගේ ඉකි බිදුමත් කොදිරියත් ඇසුනු යාබද නිවසේ කුසුමේ නැන්නදා අවට කීපදෙනකුටම

 අඩ ගසාගෙන ඇයව රෝහල වෙත රැගෙන යන්නට විය.

         දරුවා බිහිවීමට සුදානම් බව තීරනය කළ වෛද්‍යවරු ඇයව ප්‍රසුතිකාගාරය වෙත රැගෙන යාමට සුදානම් විය

. ඒ වන විට නලින්ද ද රෝ හලට පැමිණ සිටි. අන්තිම මොහොතේ දිස්නා නලින්දගේ අතේ එල්ලී හඩන්නට විය. 

 කතා කරන්නට නොපෙලඹුන ඇගේ නෙත කිව්වේ. මගේ දු .. මම එයා වෙනුවෙනුත් මේ වේදනාව වින්දා ඔයාට

 පිං අයිති වෙයි මගේ දුව හොයලා දෙන්න යනුවෙනි.

.....................................................................................................................

‘‘ළමයි සේරම අත් සෝදගෙන පිහානයි කෝප්පයයි අරන් තමන්ට නියමිත තැන්වල වාඩි වෙන්න.‘‘

    ළමා නිවාසයක පාලිකාවකගේ හඩයි. මේ දිස්නාගේ දියණිය රුවින්දි ජීවත් වන ළමා නිවාසයයි. අනිත් ළමන්

 සෙල්ලම් කරද්දී පිට්ටනය කොනක තණ කොළය මත හිද ගත් හුරුබුහුටි දැරියක් එය නොඇසුනා මෙන් 

නිසොල්මනේ හිදී.

‘‘කෝ ළමයි ඉක්මණට ඇතුළට එන්න. ‘‘

     පාලිකාව නැවතත් සියලු ළමුන් ඇතුළට ගැනීමට වෑයම් කරයි.

‘‘රුවින්දී .. තාම ඔතනද? අද කෑම එපාද? ‘‘

     පැත්තකට වී නිහඩව වුන් ළමයා රුවින්දීය ඇයට වයස අවුරුදු නමයකි.  ඇය කවදත් නිහඩ දැරියකි 

.කා සමගත් කතාවට නොයන ඈ ඇගේ පාඩුවේ හිදීමට වඩා කැමතිය. ඇය දවසටම උවමනාම දෙයකට 

පමනක් වචන දහයකට වඩා කතා නොකරයි. පාලිකාව ළගටම පැමිණි විට ඇය දෙස මහුණ ඔසවා බැලු 

රුවින්දී හුන් තැනින් නැගිට ශාලාව දෙසට ගමන් කරන්න විය.

‘‘අම්මේ මටත් මේ බබාලා එක්ක කන්න ඔනේ.‘‘

‘‘මගේ පැටියා මොකද එයාලා එක්ක කන්නේ. මම මගේ පැටියට හබුං කවන්නම්කෝ.‘‘

‘‘බෑ බෑ අම්මී මට ඒ බබාලා එකක්ම කන්න ඕනේ . මට දෙන්නකෝ මගේ පිගාන.‘‘

‘‘කෝ එන්න ඒනම් මගේ පැටියගේ අත් සොදන්න.‘‘

රුවින්දී අත් සොන්නට යන විට ළමා නිවාසයට කෑම රැගෙන ආ පිරිසගේ තම වයෙසේම පිරිමි දරුවෙකු

 අම්මා සමග සුරතල් වන අයුරු ඇය ගල් ගැසී බලා හිදී.  ඒ දරවාගේ මව ආදරයෙන් අත්දෙක අල්ලවා 

සෝදන අයුරු බලා හුන් රුවින්දීට මගේ අම්මාත් මේ වගේම ඇති නේද කියා සිතුනී. අත් සොදවා පිගාක් 

අතට දී දරුවා වඩාගෙන් ඇය යන්නට ආපසු හැරුණි.

‘‘මගේ පැටියා හොද ළමයා වගේ අද එහෙනම් හබුං ගොඩක් කන්න ඕනේ ඔන්න.‘‘

     දෑසේ කදුළු පුරව ගත් රුවින්දි ඇගේ දෑසට අසු විය. ඇගේ කදුළු හමුවේ හදවතේ ඇවිළුනු සෙනහස නිසා 

ඇය එතනම නැවතිනී.

‘‘ඇයි පැටියො අඩන්නේ.‘‘

    තම දරුවා බිමින් තැබූ ඇය රුවින්දි ළග දණ නමා මුහුණට එබෙමින් විමසන්න විය. රුවින්ද ඒත් නිහඩය. 

උණා තිබු කදුළු රෝස කම්බුල් දිගේ රූරා යයි.

‘‘මොකද්ද මේ  බබාගේ නම . ඇයි අඩන්නේ. එන්න මම අත් සෝදවන්න.‘‘

     රුවින්දිගේ කදුළු හමුවේ තෙත් වුන මව් හදවත නිසා ඇය රුවින්දිට සෙනහස පෑවාය.

‘‘ඇයි අම්මේ මේ බබා අඩන්නේ එයාගේ අම්මා නැති නිසාද?.‘‘

‘‘රුවින්දී ඔයා තාම ඔතනද? කෝ එන්න මෙහේ. මේ ළමයා නම් කවදාවත් පිළිවෙලට වැඩක් කරන්නේ

 නෑ.‘‘

     එතනට පැමිණි කටකාර පාලිකාවක් බලෙන්ම රුවින්දිගේ අතින් ඇදගෙන ගියේ ඇය ළග දණ නමා 

වුන් ස්ත්‍රියට මද සිනහවක් පාමිනි.

‘‘ ඇයි ඒ දරුවා අඩන්නේ මිස්.‘‘

‘‘එයා එහෙම තමයි .කා එක්ක වත් කතා කරන්නේ නෑ. නිතරම අඩනවා. හැම වෙලේම තනියම ඉන්න 

තමා බලන්නේ . අපි පුරුදු කරලා තියෙන විදියට වැඩ කර ගත්තේ නැතුවට අපිට කිසි කරදරයක් නෑ ඉතිං

 එයාගෙන්.‘‘

    කිසිදු ආදරයකින් තොරව රුවින්දිගේ අත් සොදවමින් පාලිකාව රුවින්දි ගැන විස්තර කරන්න විය.

‘‘මේ බබා හුගක් කල් ඉදන්ද මෙහේ ඉන්නේ.‘‘

‘‘ඔව් ඉපදිලා දවස් ගානෙන් මෙහාට ගෙනාවේ. ‘‘

‘‘අනේ පව් අම්මට මොනවා වෙලාද?.‘‘

‘‘ඒක නම් දන්නේ නෑ. අපිට මෙයාව බාර දුන්නේ අපි අදුරන නෝනා කෙනෙක්. ඒ නෝනා අපේ ළමා 

නිවාසේ වෙනුවෙන් හුගක් උදවු කරනවා.‘‘

‘‘කෝ ඉක්මණට යන්න රුවින්දී.‘‘

    පිගානක් සහ කොප්පයක් අතට ගත් ඇය ශාලාව දෙසට දුවන්නට විය.

‘‘අම්මී මට ඒ බබා ළග ඉදන් කන්න ඔනේ. කෝ දෙන්න පිගාන.‘‘

      අම්මා අතේ තිබූ පිහාන උදුර ගත් පිරිමි දරවා රුවින්දි පිටු පස දුවන් යන්න විය.

‘‘බබා ඔහොම ඉන්න මම එනකන්.‘‘

   හදිස්සියේම ගලක හැපී පිරිමි දරුවා බිම ඇද වැටිනි.

‘‘අම්මී .... අම්මී.. අනේ  අම්මී...‘‘

   ඔහු වේදනාවෙන් කෑ ගසද්දී ඔහුගේ මව දුවගෙන විත්  ඔහු වඩා ගත්තාය.

‘‘අනේ මගේ පැටියෝ. ඔයාට තුවාළද? කෝ කොතනද වැදුනේ.‘‘

        රුවින්දී ගමන නවතා ඒ දෙසම බලා වුන්නාය. දරුවාට තුවාල වී යයි වේදනවාට පත් වු මට ඔහු සිඹිමින්

 නළවන්නට උත්සහ ගත්තාය.

‘‘ඇයි පුතේ. කෝ මගේ පැටියා අඩන්න එපා. එන්න තාත්ති එක්ක කාර් එකට යමු.‘‘

    එතනට දුවගෙන ආ ඔහුගේ පියා ඔහුව වඩාගෙන සිප ගනීමින් උර තලයේ හාන්සි කරවාගෙන පහළට 

ගමන් ගන්නට විය. ඒ දෙස දෑස් දල්වා බලා හුන් රුවින්දී නැවතත් පිගාන පැත්තකට දමා තණ නිල්ල දෙසට 

දුවන්න විය.

‘‘රුවින්දී කොහෙද දුවන්නේ. ඔයා නිසා තමා අර බබා වැටුනේ. හැබැයි මුරණ්ඩු කමට ඔහොම හැසිරුනොත් 

අද කෑම නෑ ඔයාට.‘‘

     කිසිවක් නොඇසුන ගානට රුවින්දී දුව ගොස් කලින් වාඩි වී හුන් තැනම වාඩී විය. අම්මාත්  තාත්තාගේත්

 ආදරය මැද හිදින දරුවා දැකීමෙන් ඇගේ සිත හොදටම පෑරී ඇත. නිතරම අම්මා නැති අඩුව ඇයට හොදින් 

දැනෙන්නේ පුංචී වයසට හුගක් දේ ගැන කලපනා කරන්න ඇය පුරුදු වී සිටි නිසයි. රුවින්දි සැමදා උදේට 

සවසට බුදුන් වැද ඉල්ලන්නේ එක දෙයක් පමණයි.

    අනේ බුදු සාධු මට මගේ අම්මාව ගෙනත් දෙන්න. මට අම්මාගේ මූණවත් දකින්න ඕනේ. මම දන්නවා 

මගේ අම්මත් අනිත් අම්මලා වගේම මට ආදරේ ඇති. ඇයි මගේ අම්මේ ඔයා මාව මෙහෙට ගෙනත් දැම්මේ.

 මෙහෙ ඉන්න මැඩම්ලා කියනවා. මගේ අම්මා මාව ඉපදුන ගමන්ලු මෙහෙට ගෙත් දැම්මේ. එයාලා මට ආදරේ 

නෑ අම්මේ. චූටි දේටත් මට ගහනවා.

      දෙමාපිය රැක වරනය නැතිව තනි වුන මේ රුවින්දිගේ වේදනාවයි. දවලක් රැයක් නැතිව අම්මාගේ ආදරය

 උණුහුම සොයන රුවින්දීගේ නිහඩ බව තුළ ඇත්තේ වේදනාව පමණයි. මව්න් දකින්නට පෙරුම් පුරන ඈ

 තවත් කාත් කවුරුවක් නොමැති ඇය වැනිම දරුවන් ගොඩක් මැද අතරමන් වී සිටී.

..........................................................................................................................................

දිස්නා තම දියණිය සිටිනා තැන නොදැන තමා කළ පව් සිහි කරමින් තම දියණිය දැක ගැනීමට පෙරුම් පුරයි.

 රුවින්දී ළමා නිවාසයක් තුළ තම මව් දකින්නට,  අහිමී වු මව් සෙනෙහස විදින්නට, ඒ උණුහුමේ ගුලි වෙන්නට

 පෙරුම් පුරයි. ඔවුන් කිසිදා හමුවේද ? හමුනොවේද? අවසානය ප්‍රශ්ණාර්තයකි.

සමාප්තයි!!

     දෙතැනක හිද වැලපෙන මෙවැනී අසරණ දරුවන් අද සමාජයේ කෙතරම් සිටිනවාද? මේ අසරණයින් 

මෙලෙස දඩුවම් විදින්නට කළ වරද කුමක්ද? මෙය සමාජයේ පිලිල වන් ළමා අපචාරකයන් නිසා පුංචී මල්

 කැකැළු වලට අත් වන අසාධාරන ඉරණම මෙය  නොවේද?.

ඔබගේ දෙනත බදු දරුවන්ගේ ආරක්ෂාව ගැන සැමදේටත් ප්‍රථමයෙන් සිතන්න. ඔවුන් රැක ගන්න.

සිතුවිලි ගැලපුම සඳු

Posted By සඳුනි on 28 Dec 2016 10:14 AM
ශා අයියේ පැතුමට ගොඩාක් ස්තූතියි. කුසලාන එපා ඒ ඇති. තරගේ කෙටි කතා කියවන්න එෆ්බී එකෙන්

එහෙමට කථා කියවන්නෙ නැහැ මම

අපේ කෙනෙක්ගේ දෙයක් නිසයි ආසාවෙන් මේ දේවල් කියවන්නේ

Posted By සඳුනි on 27 Dec 2016 03:25 PM

    අනේ බුදු සාධු මට මගේ අම්මාව ගෙනත් දෙන්න. මට අම්මාගේ මූණවත් දකින්න ඕනේ. මම දන්නවා 

මගේ අම්මත් අනිත් අම්මලා වගේම මට ආදරේ ඇති. ඇයි මගේ අම්මේ ඔයා මාව මෙහෙට ගෙනත් දැම්මේ.

 මෙහෙ ඉන්න මැඩම්ලා කියනවා. මගේ අම්මා මාව ඉපදුන ගමන්ලු මෙහෙට ගෙත් දැම්මේ. එයාලා මට ආදරේ 

නෑ අම්මේ. චූටි දේටත් මට ගහනවා.

 

      දෙමාපිය රැක වරනය නැතිව තනි වුන මේ රුවින්දිගේ වේදනාවයි. දවලක් රැයක් නැතිව අම්මාගේ ආදරය

 උණුහුම සොයන රුවින්දීගේ නිහඩ බව තුළ ඇත්තේ වේදනාව පමණයි. මව්න් දකින්නට පෙරුම් පුරන ඈ

 තවත් කාත් කවුරුවක් නොමැති ඇය වැනිම දරුවන් ගොඩක් මැද අතරමන් වී සිටී.

..........................................................................................................................................

දිස්නා තම දියණිය සිටිනා තැන නොදැන තමා කළ පව් සිහි කරමින් තම දියණිය දැක ගැනීමට පෙරුම් පුරයි.

 රුවින්දී ළමා නිවාසයක් තුළ තම මව් දකින්නට,  අහිමී වු මව් සෙනෙහස විදින්නට, ඒ උණුහුමේ ගුලි වෙන්නට

 පෙරුම් පුරයි. ඔවුන් කිසිදා හමුවේද ? හමුනොවේද? අවසානය ප්‍රශ්ණාර්තයකි.

සමාප්තයි!!

     දෙතැනක හිද වැලපෙන මෙවැනී අසරණ දරුවන් අද සමාජයේ කෙතරම් සිටිනවාද? මේ අසරණයින් 

මෙලෙස දඩුවම් විදින්නට කළ වරද කුමක්ද? මෙය සමාජයේ පිලිල වන් ළමා අපචාරකයන් නිසා පුංචී මල්

 කැකැළු වලට අත් වන අසාධාරන ඉරණම මෙය  නොවේද?.

ඔබගේ දෙනත බදු දරුවන්ගේ ආරක්ෂාව ගැන සැමදේටත් ප්‍රථමයෙන් සිතන්න. ඔවුන් රැක ගන්න.

සිතුවිලි ගැලපුම සඳු

 

     

12.මයේ පුතේ....

ජීවිතයේ සැදෑ සමය මෙතරම් වේදනාකාරී එකක් වෙයි කියලා මම කවදාවත්ම හිතුවේ නෑ. මගේ දරුවේ මුණුපුරෝ, මිණිබිරියෝ මැද සතුටින් ඉන්න ලැබෙයි කියලා මම හිතුවා. ඒකට දැන් මට සිද්ද වෙලා තියෙන්නේ හැමදාමත් අද දවස වෙනකන් ඇගිලි ගැන ගැන මග බලන් ඉන්න. කමක් නෑ මගේ දරුවනේ ඔයාලා සැපෙන් සතුටින් ඉන්නවා නම් මම මෙහෙට වෙලා ඔයාලගේ සතුටු මුහුණවල් දකින්න මග බලාගෙන ඉන්නම්. මට පුළුවන් මේ හැමදේම එක මොහොතකට ඔයාලගේ මුහුණෙන් දකින් සිනා පොද වෙනුවෙන් ඉවසන්න.

මාසේ දවස් තිහහම මම දවලක් රැයක් නැතුව ඇගිලි ගැන්නා. ඇයි මගේ පුතේ, දුවේ ඔයාලා තාම පරක්කු. ඔයාලා බය වෙන්න එපා. මම කාටවත්ම කිව්වේ නෑ ඔයාලා කොහෙද ඉන්නේ මොනවද කරන්නේ කියලා. මම ඔයාලා ලැජ්ජ වෙන මොකුත්ම කරන්නේ නෑ. ඔයාලා මගේ කුසින්ම උපන් දරුවෝ. ඒක නිසා මම ඔයාලා ගැන වචනයක් වත් කතා කරන්නේ නෑ කා එක්කවත්.

‘‘තාත්තේ.‘‘

‘‘ආ .. මගේ රත්තරං ආවද?. කෝ චුටී දෝණී ආවද?‘‘

‘‘නෑ තාත්තේ .. බබලට මහන්සී නේ මේ තරම් දුර ආවම.‘‘

‘‘ඈ...‘‘

‘‘බබාලට මහන්සී මේතරම් දුර ආවම.‘‘

‘‘මොක...ද්ද පුතේ... මට දැන් ඇහෙනවා අඩුයි.‘‘

‘‘බබලා ආවේ නෑ.‘‘

‘‘ඈ.. මොකද්ද?දෝණි කෝ.‘‘

‘‘ආවේ නෑ.‘‘

‘‘ආවා නේද පුතේ.. කෝ මගේ දෝණී සීයා තාත්තා ගාවට එන්න.‘‘

‘‘ෂික් ඇහෙන්නැත්තම් පාඩුවේ ඉන්න ඕනේ දැන් මම කී පාරක් කිව්වද?.‘‘

‘‘ඈ.. මොකද්ද පුතේ.‘‘

 මගේ පුතාට දැන් හුගක් කේන්ති ගිහින් බව මට ඔයාගේ මුහුණෙන්ම පේනවා. මට ඇහෙන්නේ නෑ මගේ පුතේ, පුතා මට කියන දේ.  පුතාගේ කට දිහාම බලන් ඉදලා මම ඒක තේරුම් ගන්න උත්සහා කලේ මගේ පුතාට කේන්ති යයි කියලා තමයි. ඒත් මට ඒක තේරුනේ නෑ මයේ පුතේ. දැන් මගේ ඇස් පෙනීමත් අඩුයි නොවැ.චූටී දෝණි ඇවිල්ලත් නෑ කියලා මට දැනෙනවා. මගේ පුතාලත් චූටී කලේ අපි පරිස්සම් කලේ ඔය විදියටම තමයි  මගේ රත්තරණේ.

දැන් මම එකම දේ දෙතුන් පාරක් අහද්දී මගේ පුතාට හුගාක් කේන්ති ගියා. මගේ පුතා පුංචී කලේ . මම පුතාව මගේ කරේ තියාන හැම තැනම ඇවිදිනවා. ගම පුරාම ඇවිදිනවා. මගේ පුතාට තේරුමක් නෑ. මගේ මහන්සිය වත් මගේ පුතාට තේරුමක් නෑ. අත් උරහිස් කකුල් රිදෙද්දී මම බෑ නොකියා ඇවිදන් යනවා. ඒ මගේ පුතා පරසරයේ ලස්සන දැකලා සතුටු වෙනවා දකින්න මම ආස නිසා.ඔයා වට පිටාවේ ලස්සන දේවල් දිහා බලාගෙන සතුටු වෙනවා කෙලවරක් නැතුව ප්‍රශ්න කරනවා. එදා මගේ පුතා මගෙන් ඇහුව කිසිම දේකට ඔයාගේ තාත්තට තේන්ති ආවේ නෑ මගේ පුතේ. මගේ පුතා දහ දොළොස් වතාවක් මගේන් ‘‘ තාත්තේ අර කුල්ලා මොකද?. , ඌ කොහෙද යන්නේ, ඌටත් පුතාලා ඉන්නවද?, ඌ මොකද කරන්නේ, ඌ ගිරවෙක්ද තාත්තේ. ‘‘ කියලා එකම ප්‍රශ්ණ ටික හැම දාම ඇහුවත් මම ඒ හැම ප්‍රශ්ණයකට උත්තර දුන්නා. එදා මගේ පුතාගේ ප්‍රශ්න කිරීම මම ඉවසපු නිසා තාමා මගේ පුතා අද සමාජේ හොද තැනක ඉන්නේ.

වෙහෙස මහන්සිය නොබලා මගේ පුතාලා වෙනුවෙන් කැප වුනේ. මගේ පුතාට අද කණ නෑහෙන මේ තාත්තගේ ප්‍රශ්ණ කීපයට උත්තර දෙන්න බැරි තරමට මගේ පුතාට අද ඉවසීමක් නෑ. එදා මම පුතා වගේ හැසිරුණා නම්  මම ගුණේ කියවා නෙමෙයි මගේ පුතේ. ඒ කරපු කිසිම දේකට මට ආපහු කිසිම දෙයක් ඕනේ නෑ. මම මගේ හිතත් එක්ක කියපු මේ කතාව මගේ පුතා එක්ක මම කිව්වා නම්. මගේ පුතා මෙලටත් මෙතනින් ගිහින්. මගේ ආදරේ සෙනෙහස මගේ හිතේම තිබුණ දෙන්. මහළු නිවාසෙක තනි වෙලා ඉන්න මට මගේ පුතා ළග ඉන්න මේ චූටී මොහොත මොන තරම් වටිනවද කියලා මගේ පුතා දන්නවද?. මගේ පුතාට දැන්ම ඒවා තේරෙන්නේ නෑ. ලබන මාසේ මගේ පුතා මාව බලන්න එනකන් මම ජිවත් වෙයිද කියන්න මම දන්නේ නෑ. ඒත් මම මගේ පුතා එනකන් මග බලන් ඉන්නම්.

සමාප්තයි!!

සිතුවිලි ගැලපුම සදු.

Posted By සඳුනි on 25 Jan 2017 03:29 PM

12.මයේ පුතේ....

ජීවිතයේ සැදෑ සමය මෙතරම් වේදනාකාරී එකක් වෙයි කියලා මම කවදාවත්ම හිතුවේ නෑ. මගේ දරුවේ මුණුපුරෝ, මිණිබිරියෝ මැද සතුටින් ඉන්න ලැබෙයි කියලා මම හිතුවා. ඒකට දැන් මට සිද්ද වෙලා තියෙන්නේ හැමදාමත් අද දවස වෙනකන් ඇගිලි ගැන ගැන මග බලන් ඉන්න. කමක් නෑ මගේ දරුවනේ ඔයාලා සැපෙන් සතුටින් ඉන්නවා නම් මම මෙහෙට වෙලා ඔයාලගේ සතුටු මුහුණවල් දකින්න මග බලාගෙන ඉන්නම්. මට පුළුවන් මේ හැමදේම එක මොහොතකට ඔයාලගේ මුහුණෙන් දකින් සිනා පොද වෙනුවෙන් ඉවසන්න.

මාසේ දවස් තිහහම මම දවලක් රැයක් නැතුව ඇගිලි ගැන්නා. ඇයි මගේ පුතේ, දුවේ ඔයාලා තාම පරක්කු. ඔයාලා බය වෙන්න එපා. මම කාටවත්ම කිව්වේ නෑ ඔයාලා කොහෙද ඉන්නේ මොනවද කරන්නේ කියලා. මම ඔයාලා ලැජ්ජ වෙන මොකුත්ම කරන්නේ නෑ. ඔයාලා මගේ කුසින්ම උපන් දරුවෝ. ඒක නිසා මම ඔයාලා ගැන වචනයක් වත් කතා කරන්නේ නෑ කා එක්කවත්.

‘‘තාත්තේ.‘‘

‘‘ආ .. මගේ රත්තරං ආවද?. කෝ චුටී දෝණී ආවද?‘‘

‘‘නෑ තාත්තේ .. බබලට මහන්සී නේ මේ තරම් දුර ආවම.‘‘

‘‘ඈ...‘‘

‘‘බබාලට මහන්සී මේතරම් දුර ආවම.‘‘

‘‘මොක...ද්ද පුතේ... මට දැන් ඇහෙනවා අඩුයි.‘‘

‘‘බබලා ආවේ නෑ.‘‘

‘‘ඈ.. මොකද්ද?දෝණි කෝ.‘‘

‘‘ආවේ නෑ.‘‘

‘‘ආවා නේද පුතේ.. කෝ මගේ දෝණී සීයා තාත්තා ගාවට එන්න.‘‘

‘‘ෂික් ඇහෙන්නැත්තම් පාඩුවේ ඉන්න ඕනේ දැන් මම කී පාරක් කිව්වද?.‘‘

‘‘ඈ.. මොකද්ද පුතේ.‘‘

 මගේ පුතාට දැන් හුගක් කේන්ති ගිහින් බව මට ඔයාගේ මුහුණෙන්ම පේනවා. මට ඇහෙන්නේ නෑ මගේ පුතේ, පුතා මට කියන දේ.  පුතාගේ කට දිහාම බලන් ඉදලා මම ඒක තේරුම් ගන්න උත්සහා කලේ මගේ පුතාට කේන්ති යයි කියලා තමයි. ඒත් මට ඒක තේරුනේ නෑ මයේ පුතේ. දැන් මගේ ඇස් පෙනීමත් අඩුයි නොවැ.චූටී දෝණි ඇවිල්ලත් නෑ කියලා මට දැනෙනවා. මගේ පුතාලත් චූටී කලේ අපි පරිස්සම් කලේ ඔය විදියටම තමයි  මගේ රත්තරණේ.

දැන් මම එකම දේ දෙතුන් පාරක් අහද්දී මගේ පුතාට හුගාක් කේන්ති ගියා. මගේ පුතා පුංචී කලේ . මම පුතාව මගේ කරේ තියාන හැම තැනම ඇවිදිනවා. ගම පුරාම ඇවිදිනවා. මගේ පුතාට තේරුමක් නෑ. මගේ මහන්සිය වත් මගේ පුතාට තේරුමක් නෑ. අත් උරහිස් කකුල් රිදෙද්දී මම බෑ නොකියා ඇවිදන් යනවා. ඒ මගේ පුතා පරසරයේ ලස්සන දැකලා සතුටු වෙනවා දකින්න මම ආස නිසා.ඔයා වට පිටාවේ ලස්සන දේවල් දිහා බලාගෙන සතුටු වෙනවා කෙලවරක් නැතුව ප්‍රශ්න කරනවා. එදා මගේ පුතා මගෙන් ඇහුව කිසිම දේකට ඔයාගේ තාත්තට තේන්ති ආවේ නෑ මගේ පුතේ. මගේ පුතා දහ දොළොස් වතාවක් මගේන් ‘‘ තාත්තේ අර කුල්ලා මොකද?. , ඌ කොහෙද යන්නේ, ඌටත් පුතාලා ඉන්නවද?, ඌ මොකද කරන්නේ, ඌ ගිරවෙක්ද තාත්තේ. ‘‘ කියලා එකම ප්‍රශ්ණ ටික හැම දාම ඇහුවත් මම ඒ හැම ප්‍රශ්ණයකට උත්තර දුන්නා. එදා මගේ පුතාගේ ප්‍රශ්න කිරීම මම ඉවසපු නිසා තාමා මගේ පුතා අද සමාජේ හොද තැනක ඉන්නේ.

වෙහෙස මහන්සිය නොබලා මගේ පුතාලා වෙනුවෙන් කැප වුනේ. මගේ පුතාට අද කණ නෑහෙන මේ තාත්තගේ ප්‍රශ්ණ කීපයට උත්තර දෙන්න බැරි තරමට මගේ පුතාට අද ඉවසීමක් නෑ. එදා මම පුතා වගේ හැසිරුණා නම්  මම ගුණේ කියවා නෙමෙයි මගේ පුතේ. ඒ කරපු කිසිම දේකට මට ආපහු කිසිම දෙයක් ඕනේ නෑ. මම මගේ හිතත් එක්ක කියපු මේ කතාව මගේ පුතා එක්ක මම කිව්වා නම්. මගේ පුතා මෙලටත් මෙතනින් ගිහින්. මගේ ආදරේ සෙනෙහස මගේ හිතේම තිබුණ දෙන්. මහළු නිවාසෙක තනි වෙලා ඉන්න මට මගේ පුතා ළග ඉන්න මේ චූටී මොහොත මොන තරම් වටිනවද කියලා මගේ පුතා දන්නවද?. මගේ පුතාට දැන්ම ඒවා තේරෙන්නේ නෑ. ලබන මාසේ මගේ පුතා මාව බලන්න එනකන් මම ජිවත් වෙයිද කියන්න මම දන්නේ නෑ. ඒත් මම මගේ පුතා එනකන් මග බලන් ඉන්නම්.

සමාප්තයි!!

සිතුවිලි ගැලපුම සදු.