සෙනෙහස පාමුල.

01- කොටස.

අම්බරය නිසංසලය.. ලා කහ පැහැති හිරු කෙමෙන් කෙමෙන් නැගෙනහිරින් අහස මුදුනට සේන්දුවන්න

 අරඹා ඇත්තේ වර්ණයද හෙමි හෙමිහිට සුදට හරවමිණි. තරමක් වේගයෙන් ඉදිරියට ඇදුනු දොර දෙකේ

 බස් රිය තුළ ගී ගයමින් විනෝද වූ දගකාර තරුණියන් පිරිසකි. එක් පසක් පමනක් වාදනය කල හැකි 

බෙරයකට රිද්මයට තලමින් හඩ එකතු කලේ තරමක් මහත තරුණියකි. ඇය ලබාදුන් රිද්ම රටාව පාදක

 කරගනිමින් ඒ නුදුරෙහිම ගිටාරයක් සංයමයෙන් වාදනය කරමින් ගීතයකට තම හඩින් පන පෙව්වේ 

සුන්දරත්වය උපතින්ම රැගෙන ආ තරුණියක විසිනි.. මියුරු හඩද ඇගේ රූපයට නොදෙවිනි විය. 

ඔබගාව මම ඉන්නෙමි.. 
සුසුමන් වගේ යා වෙවී.. 
තනියේ තුරුල් වී.. 
මුමුණා සුපෙම් ගී රෑ සීතලේ ලන් වෙවී ..
තරු මල් කඩා දෙන්නෙමී.. 

බසය හදිසියේ නැවැත්වීමට රියදුරු තිරිංග තද කලේය. බසය තරමක් ගැස්සීම නිසා බසය තුල 

විනෝදයෙන් ආ තරුණියන්ද අගල් කිහිපයක් ඉදිරියට විසිවිය.. 
*මොකක් ද ඩ්‍රයිවර් අයියා ගහනවා කියලා ඔහොමත් බ්රේක් ගහනවාද..* 
ගයමින් සිටි ඇගේ ගායනයට බාධා වුනු හෙයින් ඇය ගිටාරය ලග වු යෙහෙලියට දී සිට ගත්තේ බෙරිහන් 

දෙමිනි.. *එකනේ බන් පහන්යා.. * ඇය පැවසු දෙය ඇගේ යෙහෙලියක් විසින් සනාත කල අයුරින් එසේ

 පවසන ලද්දේ රියැදුරාට රවමිනි.. 

*මේ කොහෙද යන කාලකන්නි බයික් කාරයෙක් මිස්.. උදේ පාන්දරම මැරෙන්න හදනවා. රෝද දෙකකට

 ගොඩ වෙලා පියාඹන්නයි හදන්නේ* බසයේ කෙලවටම ඇසෙන පරිද්දෙන් බෙරිහන් දුන් රියැදුරා ඔහු 

ඉදිරි පාපුරුවේ හිටගෙන ආ තම සහයකයාට පමනක් ඇසෙන පරිද්දෙන් යමක් මුමුනන්නට විය.
* මුන්ටනම් මොකද බන් මුන් නම් චූන් වෙවි යයි.. අර යකා මේකේ වැදිලා මලානම් මම එපැයි පරිප්පු

 කන්න*
නැවතත් බසය පන නංවමින් රියැදුරු ගමන ඇරඹුවේය. 

*ඒ බන් පහන්යා තව සින්දුවක් කියමු .. *
තරුණියක් විසින් පහන්යාගෙන් ඉල්ලීමක් කරන්නට විණි..

මෙ‍ලෙස ගී ගයමින්ද වාධනය කරමින්ද අත්පොලොසන් දෙමින්ද පැමිණි මේ තරුණියන් පාසල් 

කාලයේ මිතුරියන් පිරිසකි. වසර කිහිපයකට පසු සියල්ලන්ටම නැවත එකතු වීමට අවස්තාවක් 

ලැබුනු නිසා ඔව්න් මෙලෙස චාරිකාවක් සංවිධානය කරගෙන ඇත. තරුණියන් අතර සිටි දගකාරම 

තරුණියද පහන්යා යි. 
ඔව්න් චාරිකාව සදහා තෝරාගෙන තිබුනේ මහනුවර මාතලේ සහ ඒ ආශ්‍රිත තැන් කිහිපයකි.. 
පහන්යා ගේ අවශ්‍යතාවය වූයේ රිවර්ස්ටන් යාමටයි.. ඒ ඇය මින් පෙර නොගොස් තිබුනු නිසා සහ

 ඇගේ තවත් මිතුරියන් එහි ගොස් මුහුනු පොතට එක්කර තිබුනු ජායාරූප දැක ඇතිවු ආශාව නිසා ය.. 

**************************
**************************

එවන්ම චාරිකාවක නිරත වුනු තවත් පිරිසක් විය.. එය එක්තරා ගම්බද පාසැළක සාමාණ්‍යපෙළ 

හදාරණ සිසු සිසුවියන් සම්බන්ධවුනු අධ්‍යාපන චාරිකාවකි. විදුහල්පති තුමාගේ කාර්‍යභාරය පැවරී 

තිබුනේ එම පාසලේ අයි ටි ඉගැන්වූ ගුරුවරයාටයි. ඔහු කඩවසම් සිරුරකින් හෙබි සුභාශ් නම් තරුණ 

ගුරුමහතෙකි. පෙනුමින් කිව නොහැකි මුදු ඔහුගේ වයස අවුරුදු 26කි. ඔහුගේ තරුණ බව කඩවසම්

 බව ඔහු වටා පාසලේ සිසු සිසුවියන් එක් රොක් වීමට ඔහුට නිරායාසයෙන්ම ලැබී තිබුනු ආකර්ශනීය

 බවෙකි. නමුත් සිසුවියන්ටත් වඩා සිසුන්ගේ හික්මීම පාලනය කරගැනීමට ඔහු අනුගමනය කලේ 

තරමක රෞද්‍ර බවෙකි. 
සිසු සිසුවියන්ද ඔව්න්ම එක්රේ පත් යොදාගනිමින් සාදාගන තිබු ඔක්ට පැඩයක් වන් වාද්‍ය බාන්ඩයක්

 වාදනය කරගනිමින් ගායනයෙහි නිරත විය. සුභාශ් ද ඔහුගේ රෞද්‍ර විලාශයෙන් මිදී ඔවුන්ට එකතු 

වි ගි ගයමින් විනෝධයෙන් චාරිකාවෙහි නිරත විය.. ඔවුන් ගමන් කළ බසය රිවර්සර්න් කන්ද පාමුල 

නතර වද්දි පෙරවරු 11 ට පමණ ඇත. බසයෙන් බැසගත් සියල්ලෝ තමන් ගෙනා ආහාර පාන බසය

 නැවැත් වු ස්තානයේදිම අනුභව කරන්නට වුනේ පමනක් පිරිස බසය තුළම සහ ඇතැමෙක් බසයෙන්

 එළීයටද අවුත් ය. 
**************************
**************************

ලග ලග වංගු හැරි හැරි ආ රිවර්ස්ටර්න් ගමන පහන්යාටනම් නැව්ම් අත්දැකීමක් විය. 
මග දෙපස ඇති ලා කොල පාටින් දිස්වු තේ වතු වල ඇය මනසින් ඇවිද්දේ විවර නෙතු අස්සෙන් 

හීන මවමිනි.. 
ඔව්න්ගේ බස් රතයද රිවර්ස්ටර්න් කන්ද පාමුළ දී නතර විය.. 
මුළින්ම බසයෙන් එළියට ආවේ පහන්යා ය. පෙදෙසෙහි වු සීතල ඇය දෙපසට දෑත් විදා මුලු ගතින්ම

 විදගත්තේ දැඩි ආශ්වාදයෙනි. 
ඇයට පසු ඇගේ යෙහෙළියන්ද බසයෙන් පිටත ආවේ සීතලට දෑත් පපුවට තද කොට බැදගනිමිනි.. 

අතේ වු ඉදුල් සෝදා ගැනීම සදහා ඔවුන් ආ බසයෙන් පිටතට ආ සුභාශ්ගේ අවධානය තිබුනේ තැන 

තැන විසිර සිටි සිය පාසලේ සිසු සිසුවියන් පිළිබදවයි. එහෙයින් ඔහු වෙනතක් බලාගෙන විත් 

පහන්යාගේ ඇගේ හැපුනි.. 
*අය්යෝ මිස්ටර් කොහෙද මේ යන්නේ ගාල කඩා ගත්තා වගේ.* 
පහන්යාගේ බ්රේක් නැති කටින් වචන වැල නොකැඩි පිටවත්දී සුභාශ් ඇය වෙත නෙත් යොමු 

කලේය.. පහන්යා දුටු සුභාශ් ඇය දෙසම එක එල්ලේ බලා සිටියේ ගල් ගැසීමෙනි. පහන්යගේ 

දිගැටි පැහැදිලි නෙතු යුගලටද රෝස පැහැති කොපුල් වලටද සුභාශ් හිරි වැටී ගිය අයුරකි.. නමුත්

 ඔහු එක එල්ලේම බලා සිටී ක්ශනයකින්ම පහන්යාගේ බැල්මද සුභාශ්ගේ නෙතු මත පතිත විය. 

දෑසට දෑස යාවු තප්පර දෙක තුනක් ආශ්වාදනීය කල්පයක තරම් කාලයක් මෙන් දැනෙන්නට

 වූයෙන් ලැජ්ජාවට දෙදෙනාම පහල බලන්නට වුනේ එක වැරය.. 
*සොරි නංගි.. * සුභාශ් පැවසුවේ එපමනකි .. ඔහු පාරේ කොනකට කොනකට ගොස් අත 

සෝදාගන්නට වුනි. 
පහන්යා ඔහුගේ උස සිරුරද ඉරියව්ද හොදින් නිරීක්ෂනය කරන්නට විය. 
*ඇයි බන් මොකෝ කේස් එක* යෙහෙලියක් විත් විමසන්නට වුනේ පහන්යාගේ උරහිසට 

අත තබමිනි.. 
*නැ නැ මුකුත් නැ බන්* ඒ හැරුනු කොට පහන්යා තව දුරටත් කිසිවක් නොපවසා ඇය පැමිණී

 බසය වෙත ලන් විය.. 
*මේ මැඩම්ලා ටික දැන්වත් අපි යමුද..* පහන්යා බසයෙන් පිටතට නොපැමින ඉතිරිව හිදි සිය 

යෙහෙලියන් අමතන්නට විය. 
ඇගේ පැහැඩිලි හඩට සුභාශ්ට ඇය වෙත දෑස් යොමු වුනේ නිරායාසයෙනි. ඇයගේ දගකාර හැසිරීම්

 සුභාශ්ගේ මුව සොදුරු සිනහවකින් හැඩ කරන්නට සමත්විය.. 
*පූසා වගේ හිටියට සරුත් හෙන කුකුළා නේද?* සුභාශ්ගේ දකුනු පසින් ඇසුනු හඩට ඔහු ඒ දෙස 

හැරි බැලුවේය. එලෙස පැවසුවේ කවුරුන්ද වග තවත් සෙවීමට දෙයක් නැත. පාසලේ වු කටකාරම 

සිසුවාගේ මුව පුරා සිනහවක් ඇත. සුභාශ් ඔහු වෙත ගොස් ඉහලට අත එසවූ සැනින්.. 
*හරි හරි සර් මම විහිලුවක් කලේ ඉතිං.. අර ලස්සන අක්කත් බලන් ඉන්නවා* සිසුවා පැවසුවේ 

පහන්යා සිටි දෙසට අත දිගු කරමිනි.. සුභාශ් ඒ දෙසට හැරි බැලුවත් ඇය එතන වුයේ නැත.
*හිටපන් උඹට මම * සුභාශ් යලි සිසුවා දෙසට හැරෙද්දි ඔහු වුයේ යහලුවන් දෙසට දුවමිනි.
සුභාශ්ගේ මුවට පැමිණියේ කේන්තියක් නොව සිනහවකි නමුත් ඔහු එය පිටවන්නට නොදී වලකා 

ගෙන කටකාර සිසුවා ගිය පෙදෙසටම සිය පා සනිටුහන් කරන්නට විණී. 


ඇතැමෙක් ලමුන් පාර කදු මුදුනට දුවන්නට විය. ඇතැමෙක් මග නැවතී ගුරුවරුන් පැමිණෙන තුරු 

සිටිති.. මැදි වයසෙහි වු කාන්තා ගුරුවරුන් දෙදෙනෙක් ඉක්මනින් ම පා තැබුවේ සිසු සිසුවියන් 

පිළිබදව අවදානමක් ගැනීමට වු බිය නිසා විය හැක. සුභාශ් සහ තවත් මැදි වියෙහි වු පිරිමි ගුරුවරයෙකු

 අවසානයේ ගමන් කරන්නට විනි.. 

*එ ඉශාන් මෙහෙට එනවා*
ඉදිරියට දුවමින් සිටි කටකාර සිසුවා නවත්වා ඔහු කැදවුවේ ඔහුගේ ගොරහැඩි කටහඩිනි.
ඉශාන් ආපස්සට දුවගෙන ආවේ තම ගුරුතුමා උරණ කරගැනීමට බියෙනි.. 
*සර්..... හී* ඉශාන් දත් විරිත්තා සිනහ විගෙන සුභාශ් වෙත ලන් වුනේ වේගය කෙමෙන් අඩු කරමිනි.. 
* මොකක්ද අර කියපු කතාව තමුසේ.. තමුසෙලා දැන් අපිවත් විහිලුවට ගන්නවා නේද අයිසේ.. * 
*ඇයි සුභාශ් සර් මොකක්ද මේ කොල්ලා කිව්වේ..* සුබාශ් හා පැමිණි මැදි වියැති අනෙක් ගුරු මහතා 

ඉශාන් දෙස බලා විමසුවෙ දෙබැම උස්සමිනි.
* නැ උපාලි සර් මු විහිලුවක් කලා මට* සිදුවිමේ අටුවා ටිකා කීමට වු අකමැත්තෙන් සුභාශ් පැනය එලෙස 

මගහැරියේය. තවත් පැනයක් එල්ල වේ යැයි සිතා සුභාශ් ඉශාන්ගේ කර වටා එක් අතක් දමා ඔහුගේ 

පන්තියේ විස්තර අසමින් ඉදිරියට පා තබන්නට විය. 

පහන්යා සහ යෙහෙලියන්ද ඔව්න් පසු පසම කන්ද මුදුනට ඇති පාර දිගේ පා තැබුවාය. එක් අවස්තාවකදී 

ඔව්න් සුභාශ්ලාව පසු කරන්නට විය . සුභාශ්ගේ දෑස් පහන්යා වෙත යොමු වත්දී එය ගැන අවදානයෙන් 

මිදුනු පහන්යා අවට සිරි නැරඹුවේය. ඉහලට ලන්වෙද්දි සුලං වල ඝෝෂාකාරි හඩ සවන් පුරවන්නට පටන් 

ගත්තේය. සීතලද පහලට වඩා වැඩිය. පහන්යා සීතලට දැත් තදින්ම පපුවට තද කරගත්තේය. එදෙසම 

දෑස් යොමා සිටි සුභාශ් පහන්යාගේ රිද්මයටම ඉශාන්ගේ උරහිස අතින් මිරිකුවේය.. 
පහන්යා දෙස තම ගුරුතුමා දෙසත් බැලු ඉශාන්. 
*සර් මේ මම* යැයි පැවසුවේ යලිත් දත් එලියට පෙනෙන ලෙස විරිත්තා සිනහ වෙමිනි. 
සුභාෂ් ක්ෂනයෙන් ඉශාන්ගේ උරහිස අත් හලේය. ඉඩ ලැබුනු ඇසිල්ලෙහි ඉශාන් පැන යහලුවන් සොයා 

ඉදිරියට දුවන්නට වුනේ යමක් හඩින් පවසමිනි. 
* ඔය රෝස පාට ඇදන් ඉන්න සුදු අක්කට අපේ සර් ලයින් එක දාන් ඉන්නේ ඕන්..* 
එය ඇසී තරුණියන් එක වැරම ඉශාන් දෙසත් පිටුපසත් බලන්නට වුනේ සිනහ වෙමිනි. පහන්යාද සුභාශ් 

වෙත දැස යොමු කරද්දි සිදුවු ලැජ්ජාව නිසා සුභාශ් වෙනතක් බැලුවේ දත්මිටි කමිනි. 
උපාලි ගුරු මහතාට ඉශාන් පැවසු දෙය පැහැදිලි නුවු නිසා ඒ පිළිබදව වැඩි අවධානයක් යොමු නොකලේය.. 

පිටු පස හැරි හැරි සුභාශ් දෙස හොරෙන් බලමින් පහන්යා ඉදිරියට ගියේ තරමක වෙගයෙනි.

ඉන් පසු නැවත සුභාශ්ට පහන්යා හරි හැටි දැක ගැනීමට අවස්තාවක් නොවීය. පහන්යාද මීදුම රැදුනු 

පරිසරයේ ආශ්වාදය විදගත්තා මිස අන් දෙයක් ගැන සිතීමට හෝ කිරීමට උත්සහ නොගත්තාය. 
නැවතත් ඔවුන් දෙදෙනාට දෙදෙනා දුටුවේ රිවර්ස්ටර්න් කන්ද පාමුල බස් නවත්වා ඇති ස්තානයේදීයි.. 
නමුත් එය මිනිත්තුවකටත් වඩා අඩු කාල පරාසයකි. එයට හේතුව සිසු සිසුවියන් රැගත් බස් රිය එම 

ස්තානයෙන් පිටත් යෑමට සුදානම් වු හෙයින් සුභාශ්ට සිසු සිසුවියන් සියල්ලම සිටිද්දැයි පර්ක්ෂ කිරිමට 

සිදුවු නිසාවෙනි. 
නමුත් බසය පන ගන්වා පිටත්වන මොහෙතේදි සුභාශ් යලිත් යෙහෙලියන් සමග සතුටු සාමීචියේ යෙදී 

හුන් 
පහන්යා දෙස අවසන් වරටත් බැලුවේය. පහන්යාට ඔහුගේ නෙත් බැල්ම හසු විය. සුභාශ් බසයට 

ගොඩවැදුනේ සිය දෑස් ඇය ලග නතර කොටය.

මතු සම්බන්ධයි 

ඉතිරි කොටස ගෙත්තම් කරන්නේ සදුනි කාංචනා විසින්..
අද කොටස අකුරු ගැන්වු මම 

ගයාන් ධනු.. 

අද කවර් පොටෝ එක හැඩ ගැන්විමට පොටෝ ලබා දුන් ආක්ෂා මිතුරියට ගොඩාක් ස්තූතියි..

සඳුනිගෙන් තවත් කථාවක්.. මේක හවුල් එකක් වගේ.. කොහොම නමුත් දිගටම ලියන්න.

දිගටම ලියන්න ලස්සන කතාවක් වගේ.

Short story kiyawanna mama tikak kammalii....me dawas wala asanipen gedara nisa Saduni ge kathawa kiyewwa......Lassanaii Saduni digatama liyanna.....

Posted By malki on 30 Jan 2017 04:46 AM
Short story kiyawanna mama tikak kammalii....me dawas wala asanipen gedara nisa Saduni ge kathawa kiyewwa......Lassanaii Saduni digatama liyanna.....

මල්කි අසනීපෙන්  පෙළෙනවා කියලා තිබුණා. හැකි ඉක්මනින්  සුවය ලැබේවා කියා ප්‍රාර්ථනා  කරනවා.

සාමුහික නිර්මානයක් කිව්වෙ ?

සෙනෙහස පාමුල..

දෙවන කොටස.

        මාතලේ ප්‍රදේශයට සමු දී චාරකාව නිමවා බස් රිය  ඉදිරයට ඇදෙද්දී සුභාශ්ගේ හිත තුළ නොවැටහෙන

 දුකක් තැවරී තිබුණී . මාතලේ නගරය පුරා කැරකී අවසානයේ රිවෙස්ටන් හුළං කපොල්ල නැඹීමට ගිය ඔහුට 

දකින්නට ලැබුණු  දගකාර යුවතිය සිතට අමුතු හැගීමක් ගෙන දුන් බව, ඔහුට පිළගන්නට වී ඇත. සුභාෂ්ගේ

 හිත තව තවත් ඒ රුව විද ගන්නට සෙව්වත් ඇය යන් බස් රියවත් පෙනෙන තෙක් මානයක නොවිණී.

 නමවත් නොදන්නා ඇය මතු හමු නොවේ යැයි සිතා සුභාශ් ඇය අමතක කරන්නට මනසින් විශාල සටනක් 

ක්‍රියාත්මක කරන්නට විය.

‘‘ සුභාශ් සර් ඔය පුඩ් බෝඩ් එකෙන් ඇතුළට එන්න මේ පාරේ වංගුත් වැඩී.‘‘

‘‘ආ හරි හරි.‘‘

    උපාලි ගුරුතුමාගේ හඩින් සිහිනෙන් පිඹිදුන කළක මෙන් තිගැස්සී හනි හනිකට බස් රියේ පිටුපස දොර 

වසමින් ඇතුලට පැමිණී සුභාශ් ඉඩ තිබූ අසුන්ක වාඩී වීමට සැරසුණි.

‘‘ සර් බස් එකේ ගියාට හිත අර රෝස පාට ඇදුමක් ඇදන් හිටපු අක්කා ළග නේද?.‘‘

      සුභාශ් අසුන් ගන්නට සැරසී තිබුනේ පාසලේ කටකාර ළමයා වූ ඉශාන් වාඩී වී සිටි අසුනේ විය. මෙතන 

ඉදගන්නවට වඩා හොදයි මම හිටගෙන යනවා යැයි සිතූ සුභාශ්  මිතුරන් සමග හිනහෙමින් සිටි ඉශාන්ට 

රවමින්, ධාවන වෙමින් තිබූ බස් රියේ ඉහල අත් වාරුවේ එල්ලෙම් ඉදිරි පසට ඇදෙන්නට විය. පැය

 ගණනාවක වෙහසකර ගමනින් මතු ඔවුන් පාසල් භූමිය ඉදිර පිටදී බස් රියෙන් බැස ගත්තාය. සුභාශ් 

ඇතුළු ඇදුරු මඩුල්ල විසින්  සිසුසිසුවියන් දෙමාපියන් වෙත භාර දීමට යුහුළුව කටයුතු කලේ දැන් මධ්‍යම

 රාත්‍රියද ආසන්න වී තිබූ හෙයිනි.

********************

       ගමන් මහන්සිය නිසාම තදින් නින්ද යතැයි සිතා නිවසට පැමිණි විගස ඇග දොවනය කර සැහැල්ලු 

ඇදුමක් ඇග ලා ගෙන ඇදට වැටුනු පහන්යාද තවමත් හිදින්නේ නිදි වර්ජිතවයි. ඇගේ නිවස කැලණිය 

නගරාසන්නව පිහිටා තිබු නිසා රාත්‍රි දහය පසු වන්නට ප්‍රථම නිවස වෙත පැමිනියත් තවමත් නෙතු පියා 

ගැනීමට නොහැකී වු කරුන ඇය නොදන්නවාම නොවෙයි. නමුත් ඇය පිළියන්නට අකමැති වුයේ  

නමක්, ගමක්, සිටන තැනක්, වත් නොදන්න ඒ නාදුනන තරුණයා යළි හමු නොවන බව දන්නා නිසායි.

 කෙසේ වෙතත් අවසන් වරට බස් රථය අද්දන මොහොතේ පාපුවරුවේ සිට ඇය දෙස බලා හුන් ඔහුගේ 

දෑස් ඇයට වරින් වර මැවී පෙනුනී. ඔහු ගුරුවරයෙක් විය යුතුයි යැයි නිගමනය කළ ඇය අර කටකාර 

සිසුවා කිව් වදන් පෙළ සිහිගන්වමින් තනිව සිනා සෙන්නට විය. * ඔය රෝස පාට ඇදන් ඉන්න සුදු 

අක්කට අපේ සර් ලයින් එක දාන් ඉන්නේ ඕන්..* . මොනවද මේ මම කෙහෙවත් යන සර් කෙනෙක් 

ගැන මම හිතන්නනේ .අනික අපි ආයෙත් කවදාවත් හම්බෙන්නේ නෑ . තරමක් අහංකාර යුවතියක වු 

පහන්යා තම සිතටම තරවටු කරමින් උණුසුම් පොර වනයට ගුලි වී තදින් දෑස් පියා ගත්තාය.

       පසු දින සෙනසුරාදා දිනයක් වූ නිසාත්, ගමන් මහන්සිය නිසාත්  දහවල් හිරු රශ්මියෙන් පොළව 

රත් කරවන් තෙක් නිදා ගත් පහන්නා අවධි වුනේ අම්මාට කෑ ගසමින්ය. පවුලේ කුඩා දියණිය, 

සියල්ලනගේම සුරතලිය , කටකාරිය, විසේකාරය වූ පහන්යා නිවස තුළ හැසිරුනේ කුඩා දැරියක් 

ලෙසිනී. ඇයට සිටියේ එක් සහෝදරියෙකු පමණක් නිසා පිරිමි දරුවෙක්ගේ අඩුව සපුරන්නට තරම්

 පහන්යා දගකාර විය.

‘‘ අම්මී... අම්මී....‘‘

‘‘ මොකද චුටී දු කෑ ගහන්නේ.‘‘

‘‘අනේ හොදටම දවල් වෙලානේ .ඇයි මට ඇරෙව්වේ නැත්තේ. අද විෂේශ වාර්තාවක් හදලා ඔපිස් එකට 

මේල් කරන්නත් තියෙනවා.‘‘

‘‘ තවම ඒ හැටි දවල් වෙලා නෑ චුටී දූ.‘‘

     ඇදෙන් බිමට පැන ගත් පහන්යා නතර වුනේ අම්මාගේ පිටු පසින් ගොස් තුරුළු වී උරතලය මත හිස 

තබා ගනිමින්ය.

‘‘ මොකෝ චූටි  දු හුරතලේ . මොනවා ඕනේ වෙලාද ඒ පාර.‘‘

   පහන්යාගේ අම්මා තරමක් තරවටු ස්වරයෙන් කිව්වේ ඕනිවට වඩා හුරතල් වන්නේ කුමක් හෝ 

කරගන්නට අවශ්‍ය වු විට බව දන්නා නිසායි.

‘‘මගේ හොද අම්මිනේ මට උදව්වක් කරනවද?‘‘

‘‘කියන්නකෝ බලන්න. තාත්තාගෙන් බැනුම් අහන්න වෙන වැඩකට අවසර ගන්න නම් හදන්නේ ,

 මට නම් බෑ, ඔන්න මුලින්ම කිව්වා.‘‘

‘‘ නෑ .. නෑ... අම්මී මට හොදටම බඩෙගිණි .මම අර වාර්තාව හදන්නම්කෝ .අම්මී  බත් චුට්ටක් 

කවන්නකෝ මට.‘‘

‘‘ඕක කියන්නද ඔය හැටි ඇඹරුනේ. හා චූටි දු මූණ සොදන් ඇවිත් වැඩ පටන් ගන්නකෝ මම බෙදාගෙන

 එන්නම්.‘‘

‘‘ මගේ හොද අම්මී .‘‘

      අම්මාගේ කොපුලක් රිදෙන්නම තෙරෙපු පහන්යා අම්මා හැරෙන්නට කලින් නාන කාමරයට වැදී දොර

 වසා ගත්තාය.

*********************

    කෙතරම් රෑ බෝවී නිදා ගත්තත් හිමිදිරි පාන්දරම අවදී වූ සුභාශ් වෙනදා වගේම දවස ආරම්භ කලේ නැවතී

 සිටි නිවසේ නැන්දා සාදා දුන් උණු කිරි වීදුරුව පානයෙන් පසුවයි. උදේ ආහාරයෙන් පසුව පරිඝනයක අසල

 වාඩි ගත් ඔහු අනතර්ජාලයට පිවිසියේ පාසලේ සිසුන් වෙනුවෙන් කරන්නට යන ව්‍යාපෘකියකට අවශ්‍ය 

තොරතුරු ලබා ගැනීමටයි. නමුත් තවමත් නව තාක්ෂණය මුහු නොවූ සුභාශ් නවාතැන් ගෙන සිටි ගම්මානයේ අන්තරජාලය පරිහරනය එතරම් පහසු නොවුනේ සිග්නල් ආවරන පහසු කම් අඩු වීම නිසයි. නිවසට දුරකථන

 ඇමතුමක් ගැනීම පවා සුභාශ්ට අපහසු කරුනක්  වුනේ එයයි.

      සුභාශ් ගුරු වෘතියේ පළමු පත්වීම ලබා පැමිණ සිටින්නේ කෑගල්ල දිස්ත්‍රිකයට අයත් දුෂ්කර ගම්මාන 

රැසකටම අධ්‍යපය ලබන්නට දරුවන්ට අවස්ථාව සැලසු ගෝණගල්දෙණිය නගරය ආසන්නව පැවති  

පාසලකටයි. පවුලේ එකම දරුවා වූ සුභාෂ්  නිවසින් ඈත් වනවාට දෙමාපියන් අකමැති වුණත් , ඔහුගේ දැනුම 

මේ දුප්පත් දරුවන්ට අවැසි බව තේරුම් ගත් නිසා, මාරුවක් සාදාගෙන යාම පිළිබද දෙමාපියන් කළ 

යොජනාව ඔහු අත්හැර දැමුවේ හදවතින්මයි. සුභාෂගේ අරමුණ වී තිබුනේ මේ ගම්බද දරුවන් නව දැනුමින් 

පෝෂණය කර ඔවුන්ගේ අනාගතය ඉහළට නංවාලීම සහ ගම දියුණු වී නව ලොවට මුසුවනවා දැකීමයි.

      තවත් පරිඝනකය ළග සිටීමට සුළු අලස කමක් දැනුන නිසා සුභාෂ් කාමරයෙන් එළියට පැමිණියේ ටික 

වේලාවක් නිදහසේ සිටින්නට සිතමිනුයි.

‘‘සුභාශ් පුතා.. කොහෙ හරි යන්නද?‘‘

‘‘අනේ නෑ කළු මාමේ මම මේ ටිකක් හුළං වදින්න එළියට ආවා.‘‘

         කළු මාමා නම් ,ඔහු නවාතැන් ගෙන සිටි නිවෙසේ අයිතිකරුවායි. කළු මාමා නම පට බැදුන නමකි, 

ගමේ සියල්ලන් අමතනු ලබන්නේ ඒ නමින් නිසා සුභාශ්සුත් ඒ නම භාවිතා කරත්, හැබැ නම රත්නපාල 

නම් විය. සියලු දරුවන් විවාහ වී යාමෙන් පසු එම නිවසෙහි ඉතිරිව සිටියේ වයසක කළු මාමාත් ඔහුගේ 

බිරිදත් පමණයි. දරුවන් ඔවුන් දෙනාට තම නිවෙස් වල නවතින්නට ඇරයුම් කරත් ඔවුන් ගම හැර යාමට 

අකමැතිය. *මේ අපි විතරක් නෙමෙයි, අපේ අම්මලා තාත්තලා, ආච්චිලා සියලත් ඉපදුන ගම සුභාශ් පුතේ .

මෙහේ තරම් අපිට කොහෙවත් හරි යන්නෑ .*  මේ වදන් පෙළ නිතරම කළු මාමා සුභාශ්ට පවසන්නේ

 ගමට තිබුණ ආදරය කියාපාමිනුයි.

‘‘මේ දරුවා ඉතින් හැම වෙලේම වැඩනේ. කොහොමද ඊයේ ස්කොලේ පොඩි වුන් එක්ක ගිය ගමන.

 පොඩි වුන් නම් හුගක් සතුටු වෙන්න ඇති.‘‘

‘‘අනේ ඔව් කළු මාමේ. කිසි කරදරයක් නැතුව ගිහින් ආවා. අවුලකට තිබුනේ හුගක් රෑ වුන එක තමයි. 

කලින් එන්න හැදුවට මේ ළමය බස් එකට ගන්න එක හරි අමාරුයි .‘‘

‘‘අනේ රැ වුනාට මොකද ? දැන් ඉතින් කිසි කරදරයක් නැතුව ගමන ගිහින් ආවනේ. දෙවියන්ගේ පිහිටින්.‘‘

      තවත් සුළු මොහොතක් කළු මාමා සමග කතා කරමින් සිටි සුභාශ්ට එතනින් ඉවත් වී තනි වීමට අවශ්‍ය 

වුයේ අමතක කරන්න උත්සහ කරන සිතුවිල්ල නැවතත් සිතට ඇතුළු වූ නිසයි. කෙසේ වත් රෑ පහන් වන 

තුරු දෑස පියා නිදි විද ගන්නට ඉඩ නොදුන් දගකාර යුවතියගේ රුව සිතෙහි ඇදෙද්දී ජංගම දුරකථනයද

 රැගෙන නිවසින් බැහැරට පැමිණියේ සිත ටිකක් සංසුන් කර ගැනීමට සිතා ගෙනයි. කෙතරම් සිත මුරණ්ඩු 

වුනත් ඇය යලි හමු නොවෙන බව සුභාශ්  තේරුම් ගෙන තිබූ එකම කරුණයි.

     උළු වහලය නිසා නිවස තුළ සිසිල් බවක් දැනුනත් අවට පරිසරය තද අව්ව නිසා හෙම්බත් වී ඇත. එහෙත්

 නිවසින් බැහැරට ආ සුභාශ් නැවතී සිටි නිවසේ වත්තේ කොණක වූ විශාල ගල් තලාව වෙත පිය නගන්නට 

විය. සුභාශ්ට එම ගල් තලාව සුපුරුදු තැනක් වුනේ නිවසට දුරකථන ඇමතුම් ගැනීමට එතනට නිතර පැමිණෙන 

නිසායි. අව්ව නිසා නිලංකාර වූ දෑස් යතාතත්වයට එන තුරු මද වෙලාවක් සිටි සුභාශ්ට අම්මාට ඇමතුමක් 

ගන්නට සිතුනී. ඊයේ දවසමත දුරකථකය පාරිහරනයට වෙලා නොතිබුණ නිසා මුහුණු පොතෙන් පැමිණි 

පණිවිට රැසක් විවෘත වන්නට විය. සිග්නල් ආවරන නොමැති කම නිසාම එතරම් මුහුණු පොත පරිහරනය 

නොකළ ඔහු නිකමට මෙන් මුහුණු පොත තුල මද වෙලාවක් සැරි සැරන්නට විය. හදිසියේම ඔහුගේ නෙත 

ගැටුනේ චායාරූප රැසක් එකට ගොනු  කර තිබු ගොනුවකි. * ඔන්න අපිත් රිවෙස්ටන් ගියා* යනුවෙන්

 සදහන් කර ගෑණු ළමුන්ගේ සමුහ පොටෝ රැසකි. මේ අර ගෑනු ළමයි ටික වත්ද? සුභාශ්ගේ හද වේගයෙන් 

ගැහෙන්න ගත්තේ තිබුන කලබලකාරී බව නිසාත්. ඇය නැවත දකින්නට තිබුණ ආසාව නිසායි.

       මේක නම් හීනයක්? මේ ඉන්නේ මම ඊයේ දැකපු ගෑනු ළමයානේ.  ඔහුට දෑස් අදහා ගන්නට නොහැකී

 වු නිසා කීපවරක්ම දෑස් පිස දමමින් චායාරූප ටික එහෙට මෙහෙට යවමින් නෙඹෙන්නට විය . මොකද්ද 

මේ කෙල්ලගේ නම ඔහු චායාරෑප තිබූ ගිණුමේ අයිතිකාරිගේ නම බැලිය. දෙව්මී නිසංසලා මේ ඒ කෙල්ලගේ 

එක්වුනට් එකක් නෙමෙයි. එහි වු අනෙකුත් චායාරූප දැකීමෙන් එය තේරුම ගත් ඔහුගේ සිත හොදටම පෑරුණි.

 පෙනුමේ හැටියට නම් ඒ ගෑනු ළමයා ගමක කෙනෙක් වෙන්න බෑ . අනිවාරෙන් පේස් බුක් ඇති. කොහොමද

 හොයා ගන්නේ. දැන් සුභාශ්ගේ හිත ක්‍රියා කලේ ඇයට අයිති මුහුණු පොතේ ගිණුම සොයා ගන්නා ආකාරය 

පිළිබදවයි.

       යළිත් වරක් චායාරූප ටික බලද්දී ඔහු දුටුවේ එම චායා රූප ගොනුව තව කීපදෙනෙකුගේ මුහුණු පොත 

ගිණුම් වලට අමුණා ඇති බවයි. අනිවාරෙන් අර ගෑනු ළමයටත් ටැග් කරලා ඇති. සුභාශ් අමුණා තිබු ගිණුම් 

එකානෙකට පිවිසී බලන්නට විය. මේ ඉන්නේ පහන්යා සත්සරණී . ඊයේ චාරිකාවේදීම ගනු ලැබූ තනි 

චායාරුපයක් එහි ඉදිරිපසට දමා තිබුනි. සුභාශ්ගේ හිත කිව්වේ පාසලේ දරුවන් සමග අධ්‍යාපන චාරිකාවක් 

ගිය මට ඇගේ රුව නෙත ගැටුනේ මන්ද? නැවත හමු නොවේ යයි සිත් සනසා ගන්නට උත්සහ කළ මට ඇය

 මුහුණු පොතින් ඇස ගැටුනේ මන්ද?  යන්න පමණකි. මොකද කරන්නේ. මම රික්වෙස්ට් එකක් දානවද?

 නැද්ද? ඈ ගැන හැගීමක් ඇති මුත් කෙල්ලන් ළග හෑල්ලු වීමට අකමැත වූ ඔහු කල්පනා කරන්නට විය.

මතු සම්බන්ධයි

 
ඉතිරි කොටස ගෙත්තම් කරන්නේ ගෙම්බා විසින්..
අද කොටස අකුරු ගැන්වු මම 
සඳුනී කාංචනා.. 

අද කවර් පොටෝ එක හැඩ ගැන්විමට පොටෝ ලබා දුන් සචින් මල්ලීට ගොඩාක් ස්තූතියි..

Posted By Ind007ka on 01 Feb 2017 06:47 PM
සාමුහික නිර්මානයක් කිව්වෙ ?

කතාව මම තනියෙම ලියන කතාවක් නම් නෙමෙයි. මුහුණු පොතේ යාළුවෝ කීපදෙනෙක් එකතු වෙලා තමා 

මේ කතාව ලියන්නේ. හැබැයි වැඩි කොටස් ප්‍රමාණයක් මගෙන්.. ඒකයි මම සයිට් එකෙත් පල කරන්න හිතුවේ.

 

හොදා හොදා දිගටම කරන් යන්න ..කොහොමට් ඔය කෙටි කතා ලියන්න හපනිනෙ ..........

ෂා අලුත් එකකුත් පටන් අරන් නේද. කියවන අපිටත් ටැපලෙනවා
ලියන ඔයාට එහෙම වෙන්නෙ නැද්ද

මට නම් පැටලෙන්නේ නෑ... ඔය චරිත වලට මම කා වැදිලා ඉන්නේ.. අනික මේක මම හැමදාම ලියන්නේ නෑනේ... මට අයිති දාට මම ලියන්නේ.. මේ කතාව කෙහොමත් පැටලුම් සහගත වෙයි. කෙනාගෙන් කෙනාට වෙනස් වන නිසා.. නව අත්හදා බැලීමක්ලු...හී

මොලේ අවුල් කරන වැඩක්වත්ද
මේ දාන කථා කියවන අපේ

ඔව් ඔව්.. හැමදාම හොදින් ඉන්න එක හරි නෑ

෴සෙනෙහස පාමුල෴

*තෙවන කොටස*


සුභාශ්ගේ හිත දෙලොවක් අතර සටනකට මැදි වෙලා. "මොකද් කරන්නේ...?" " 

රික්වෙස්ට් එකක් දානවද...??....නැද්ද..?" 
සුභාශ් තමන්ගෙම හිතින් ප්‍රශ්න කරනව.

හිතේ දහසකුත් ප්‍රශ්න තියාගෙන සුභාශ් දවස ගෙවා දැමුවේ හැම වෙලේම පහන්යා ගැන හිතේ 

කොනක කැකෑරෙන දාහක් සිතුවිලි ව්ක්ක.
එදා දවසේ සුභාශ් කළු මාමාගේ ගෙදරින් එළියටවත් බැස්සෙ නෑ. වැඩි වෙළාවක් ගත කරේ ඇඳට 

වෙලා..

"සුභාශ් පුතා මම කඩේ පැත්තට ගොහිල්ලා එන්නම්." 
එසේ කියා කළු මාමා කඩේ පැත්තට ගියා. දැන් සුභාශ් තනියම ඉස්සරහා තියෙන හාන්සි පුටුවට ඇවිත්

 කල්පනා කර කර ඉන්නවා " මාරම පාළුයි." සුභාශ් තමාටම කියා ගත්තා..

නැවතත් phone එක අතට ගත් සුභාශ් fb පැත්තට යන්නෙ හිතේ ඇදි තිබෙන පහන්යාගේ රුව නැවතත් 

බැලිමටයි..

ඇයගේ fb එකවුන්ට් එකට ගිය ඔහු එහි ඇති සියලුම පොටොස් එකින් එක බලන ගමන් සමහර දෙවල් 

වලට කට කොනකින් හිනාවෙනවා .
*එ පහන්යා විසින් දමා ඇති විහිළු,දඟකාර post නිසා*. "මොකද පුතා තනියම හිනා වෙන්නෙ..??" තිගැස්සි 

ඔළුව ඉස්සු සුභාශ්ට දැක ගන්න ලැබුනේ කළු මාමා තමන් ලඟ හිටගන ඉන්නවා..
""නැ..නැ.. මන්...මේ.." "විහිළු පොටොස් වගයක් බැලුවා කළු මාමේ." 
"හා හා දැන් රැ වේලානේ ලමයෝ මම යද්දිත් ඔතන තාමත් ඔතනමයි එකයි මම මේ බැලුවේ ..??"

සුභාශ්ට නොදැනිම වෙලාව රාත්‍රි 7ටත් වෙලා..

"දුව කෑම කන්න එන්න"" "ඇති ඔය phone එක ඔබ ඔබ හිටියා.." 
"හා අම්මා මම එන්නම් ".."පොඩ්ඩක් ඉන්නකො..." මම පොඩි වැඩක්."
පහන්යා එසේ කියා හිනා වෙවි යාළුවා දිනේ එක්ක බර කතාවක *විනෝද චාරිකාවේ උන දෙවල් ගැන කිය

 කිය*.. "එක නෙමේ බන් අර සුභාශ් කියන කොල්ලා උඹට පට්ට ලයින් එකක් දුන්නෙ නේද බන්..??

 එහෙම කිව්වෙ දිනේ. "පල.පල මගෙන් මොකුත් උඹ අහගන්නෙ නැතුව දිනේ""

එහෙම කියලා තනියම කට කොනකින් පහන්යා හිනා උනා. දෙන්නා චාරිකාවේ උන දෙවල් කතා කර කර 

හිටියා පැයක් විතර.

"චුටි දු එනවා මගෙන් ගුටියක් කන්නෙ නැතුව දැන් කෑම කන්න.." 
"හරි හරි අම්මී මේ එනවා" 
"මම තියනවා බන් phone එක අපි පස්සෙ කතා කරමු අම්මී බනිනවා.."."තව ටිකක් ගියොත් තවත් 

බැනුම්.. බුදු සරණයි.. බායි"

Phone එක කට් කරපු පහන්යා දුවගන ගියේ අම්මා ආයේ බනින්න කලින් කෑම කන්න.. 
"ආයේ මම කියන්නෙ නැ චුටි දෝනි මම වෙළාවක ඔය phone එක තාත්තට දෙනවා ඔයාට දෙන්න එපා

 කියලා." "හූ හූ තාත්තී මට ආදරෙයිනේ එයා එක ගන්නෙ නැ "" එහෙම කියපු පහන්යා අම්මගේ ඇඟේ

 දැවටුනා .
"යනවා යන්න තාත්තා තමයි මේ දෝනි ඈන්දව නරක් කරන්නෙ" එහෙම කියපු අම්මා පහන්යට රවාගන 

කුස්සියට ගියා.

පහන්යා කෑම කාලා ඇඳට ඇවිත් නිදා ගන්න හැදුවට එක පාරටම මතක් උනා සුභාශ්ව. ජීවිතේ මිට කලින් 

දැක නොතිබුනත් එදා දැකපු එ රුව තාමත් හිතේ කොනක සක්මන් කරනවා වගේ දැනුනා පහන්යාට..

එ කල්පනා ලොකයේ පැයක් විතර ඉද්දි පහන්යාටත් නොදැනිම පහන්යා නින්දට වැටුනා.

සුභාශ් phone එක අතට අරන් කල්පනා කරන්නෙ පන්යාට රික්වෙස්ටි එකක් දානවාද..?? "නැතිද..?" 

සුභාශ් තමන්ගෙ සිතින්ම එහෙම අහනවා "එක්කො ඔන් නැ" 
එහෙම හිතලා නිදා ගන්න ගියපු සුභාශ්ට නින්ද යන්නෙ නැ..

ආයෙත් phone එක අතට ගත්ත සුභාශ් කරේ පහන්යාට රික්වෙස්ට් එකක් දාපු එක.
එහෙම දාලා ලොකු සුසුමක් හෙලපු සුභාශ් ඊලඟට මොනවා වෙයිද හිත හිත ...
නින්දට වැටුනා...

උදෙන්ම නැගිටපු සුභාශ් ටවුන් එකට යන්න ලැස්ති උනා..
බැංකුවට ගිහිල්ලා එන්න.

කාරයට නැග්ග සුභාශ් ඔහුගේ phone එක ඉදිරි පස අනෙක් අසුනේ තබා කාරය ස්ටාට් කරලා පාරට

 ගත්තා..
හිමින් සිරුව ප්‍රධාන මාර්ගයට යනකම් ගිය සුභාශ් කාරයේ වෙගය වැඩි කරේ ඉක්මනින්ම වැඩේ ඉවර 

කරගන එන්න..

එක පාරටම phone එකට මැසෙජ් එකක් ආවා. වෙගය ටිකක් අඩු කල සුභාශ් phone එක අතට අරන් 

මැසෙජ් එක බැලුවා *හිතා ගන්නවත් බැ මොකද උනේ කියලා පහන්යා තමන්ව ඇඩ් කරගන තියනවා 

කියලා මැසෙජ් එක ඇවිත් තියෙන්නෙ*
සුභාශ්ට මේක හිනයක් වගේ

"""""කරාස්..,,,""""කරාස්..,,,""""කරාස්,,???

එක පාරටම ඉදිරියෙන් ආපු ලොරියකට සුභාශ්ගෙ කාරය හැප්පිලා කාරය පාරෙන් කානුවට ඇදිලා 

ගියා...........

මතු සම්බන්ධයි 

ඉතිරි කොටස රස ගන්වන්නෙ ගයාන් ධනු විසින්...
අද කොටස රස ගැන්වු මම #ගෙම්බ#



අද කවර් පොටෝ එක හැඩ ගැන්විමට පොටෝ ලබා දුන් නතාෂා නංගීයාට ගොඩාක් ස්තූතියි..

සුභාශ් කොල්ලා පව්.මැරුණාද සුභාශ් කොල්ලා?

තුන්වන කොටසත් ඇවිල්ලා නේද?
දෙවන කොටස කියවන්න බැරිවුනා... ඉස්සර වෙලා ඒක කියවලා ඉන්නම්...

පට්ට කතාවක් නේද .. ඔන්න මාත් සෙට් උනා මේක බලන්න එහෙනම්...
තරහ වෙන්න එපා මෙහෙම කියනවට අනිත් අය ... ගයියා මල්ලි ලියපු කොටස නම් සුපිරියි ඈ .... භාෂාව හොදට හසුරවනවා ..ඒ වගේම වැරදිත් ගොඩාක්ම අඩුයි ...
ස්තූතියි සඳුනි නංගි මේක අපිටත් කියවන්න සැලස්සුවට

ගයියා ගුරානේ ඉතිං... ඒක ඉතිං පුදුමයක් නෙමේ.. හී

හතරවෙනි කොටසත් ඇවිල්ලා තියෙන්නේ.. සඳුද තමයි කියවන්න විවේකයක් ලැබෙන්නේ..

"සෙනෙහස පාමුල"

05.වන කොටස 

------------------------------

"අම්මියා...මම යනවෝ..."

"පොඩ්ඩක් ඉන්න චූටී බත් කටක් කාල යන්න.."

"බෑ බෑ මට පරක්කුයී...ඔෆිස් එකට ගිහින් මොනව හරි කන්නම් මම.උම්ම්ම්මා..."

පහන්යා ලහි ලහියේ ලකලෑස්ති වී ඔෆිස් එකට දිව්වේ උදේ ආහාරයත් අමතක කරල.සැහැල්ලුවෙන් 

ලස්සන කතාවකින් අපේ ස්ටන් එක සරසනවට ස්තුති සදුනි නංගි

සමාවෙන්න සදුනි මම මේක කියවන්නෙ නැහැ ආයේ.
ලස්සනයි නමුත්
එක් එක් කෙනා රසවින්දය දෙන විදිය හරි වෙනස්. එකම විදියට නැහැ
මම ආස නැහැ එහෙම

අන්න බොලේ අපේ අයියාට ඩොන් එකක් ගිහින් කතාව කියවන්නේ නැහැලු. සඳුනි ලියන ඒවාට විතරලු කැමති

දැන්නම් පට්ට මේක... මටනම් කිසිම අවුලක් නෑ ..තුන් දෙනෙක් ලිව්වා කියල... හැබැයි ගයිය ලියන ටික නම් පට්ට....

සඳුනි නංගි මගෙ තරහ අවුස්ස ගන්නෙ නැතුව ඉක්මනට දානවද මේකෙ කොටස් ටික 

Posted By kingD on 06 Feb 2017 01:15 AM

දැන්නම් පට්ට මේක... මටනම් කිසිම අවුලක් නෑ ..තුන් දෙනෙක් ලිව්වා කියල... හැබැයි ගයිය ලියන ටික නම් පට්ට....

සඳුනි නංගි මගෙ තරහ අවුස්ස ගන්නෙ නැතුව ඉක්මනට දානවද මේකෙ කොටස් ටික 

3 දෙනෙක් නෙමෙයි 10 විතර මේ කතාව ලියනවා....

ඉක්මනට දාන්නම්කෝ

Posted By sha733 on 05 Feb 2017 02:37 AM
සමාවෙන්න සදුනි මම මේක කියවන්නෙ නැහැ ආයේ.
ලස්සනයි නමුත්
එක් එක් කෙනා රසවින්දය දෙන විදිය හරි වෙනස්. එකම විදියට නැහැ
මම ආස නැහැ එහෙම

හා ඉතිං කමක් නෑ..

මම මේ කතාව දාන්න හිතුවේ නෑ........

අන්තිමට ලියන්න කවුරුත් නැති වුණා..

ඒක නිසා මම තමා වැඩි හරිය ලිව්වේ ඒකයි දැම්මේ

Posted By සඳුනි on 06 Feb 2017 03:50 AM

Posted By sha733 on 05 Feb 2017 02:37 AM
සමාවෙන්න සදුනි මම මේක කියවන්නෙ නැහැ ආයේ.
ලස්සනයි නමුත්
එක් එක් කෙනා රසවින්දය දෙන විදිය හරි වෙනස්. එකම විදියට නැහැ
මම ආස නැහැ එහෙම

හා ඉතිං කමක් නෑ..

මම මේ කතාව දාන්න හිතුවේ නෑ........

අන්තිමට ලියන්න කවුරුත් නැති වුණා..

ඒක නිසා මම තමා වැඩි හරිය ලිව්වේ ඒකයි දැම්මේ

තරහ නෑ නේද මගෙත් එක්ක

Posted By kingD on 06 Feb 2017 01:15 AM

දැන්නම් පට්ට මේක... මටනම් කිසිම අවුලක් නෑ ..තුන් දෙනෙක් ලිව්වා කියල... හැබැයි ගයිය ලියන ටික නම් පට්ට....

සඳුනි නංගි මගෙ තරහ අවුස්ස ගන්නෙ නැතුව ඉක්මනට දානවද මේකෙ කොටස් ටික 

රජ තුමාට තරහ ගිහින් ඉක්මනින් දාන්න

**සෙනෙහස පාමුල**

* සෙනෙහස පාමුල *

07.කොටස

එදා හවස් වෙද්දී හීනීයට අහසින් වැටුන මන්දාරම් වැහි බිඳු වල ගැබ්වෙලා තිබුනේ අමුතුම සීතලක්.ඒ සීතලට සාවින්දී ගොඩාක් ආසා කරපු නිසාදෝ වැහි පීලී වලින් හෙමීට රූටන වතුර බිංදු අත්ලට බලෙන්ම වට්ට ගනිමින් සාවින්දී ඒ පහස අපුරූවට වින්දා.

" හහ්.....මෙන්න වැඩක්.."

" ඇයි ඔයාට ඉරිසියයිද මලයෝ..."

" මලයෝ...මේ සාවින්දී මම ඔයාට එක පාරකුත් කිව්වා..."

" හරි හරි..."

සාවින්දීට ඉශාන් එතැනට එනවා දැනුනේම නෑ.සාවින්දීගේ කතාව නිසා ඉශාන් බොරු තරහක් මවා ගත්තේ ආඩම්බර වෙන්න ඕන නිසා.

" සාවින්දී ...අන්න අම්මලා ඔයා එද්දී බලා ඉන්නවා...යමු තේ බොන්න.."

" ඔයා යන්න..මම තව ටිකකින් එන්නම්.."

" එතකොට ඔයා යන්නේ නැද්ද දැන් සර් බලන්න.."

" ඒක හවසටනේ.."

" දැන් හවස තමයි මැට්ටියේ..."

ඉශාන් නොක්කාඩුවට හිනාවුනේ කට ඇඳ කරන ගමන්.සාවින්දී දෝතක්ම පුරවාගෙන හිටිය වැහි වතුර ටික ඉශාන්ගේ ඇගට විසී කරේ පරිස්සමට.ඉශාන්ගේ මූණම නෑවිලා යන්න ඒ තරම් වෙලාවක් ගියේ නෑ .සාවින්දී සාලය පැත්තට දුවගෙන ගියේ ඉශාන් ඉදිද්දිමයි.

" ආ එන්න දුවේ තේ බොන්න..."

" හා ඇන්ටී.."

" දූ කුමාරී නම් අම්මා වගේමයි..."

ඉශාන්ගේ අම්මා ඒ කතාව කීවේ සාවින්දිගේ මූනේ ඉදන් දෙපතුල් දක්වාම දෙතුන් පාරක් බලන ගමන්.සාවින්දී උගුරට දෙකට තේ කෝප්පයම හිස් කරලා දුවගෙන ගිහින් අලුත් ඇඳුමකින් සැරසිලා ආවේ ඉස්පිරිතාලයට යන්නයි.සුභාශ්ගේ නංගියි අම්මයි ඉස්පිරිතාලයට යන්න පිටත් උනේ ඉශාන්ගේ ගෙදර අයට සමුදීලා.

-------- * --------

හවස 5.00 ඔරලෝසුවේ සටහන් වෙද්දිම සාවින්දී අම්මාගේ අතේ එල්ලිගෙනම සුභාශ් හිටි රෝහල් කාමරයට ඇතුළු උනා.ඉශානුත් ඒ පස්සෙන්ම ආවේ සුභාශ්ගේම පවුලේ කෙනෙක් වගේ.සාවින්දිලා එතැනට එද්දීත් වෛදවරයෙක් සුභාශ්ව පරික්ෂා කරන ගමනුයි හිටියේ.

" ආ...මේ මේ පේශන්ගේ ගෙදර කට්ටිය වෙන්න ඇති.."

" ආ ඔව් ඩොක්ටර්...මේ ඉන්නේ මගේ පුතා.."

" මේකයි අම්මේ...පේශන්ට ටිකක් සීරීයස්..ඒ නිසා පේශන් ගාව කාටහරි නතර වෙන්න වෙනවා.අඳ නම් ඕන නෑ.හෙට ටෙස්ට් වගයක් කරන්න ඕන.ඒ නිසා උදව්වට කෙනෙක් ඉන්නම ඕන..මේ බෙහෙත් ටිකත් ෆාමිසියකින් ගේන්න.."

" හා...හරි ඩොක්ටර් .."

වෛදවරයා එසේ පවසා එතැනින් ඉවත් වී ගියා.සුභාශ් තම මව දිහා බලාගෙන හිටියේ හුඟාක් හැගීම්බරව.මං හින්දා අම්මලටත් කරදර.

සුභාශ්ගේ ගත වගේම හිතත් ගැඹුරටම පෑරිලා.හිතට දැනෙන නොසන්සුන් ගතිය ශරීරයටත් දැනෙන්න අරන්.සුභාශ්ගේ මව සුභාශ් ලගට කිට්ටු වෙලා ටික වෙලාවකට සුභාශ්ගේ හිසකෙස් අතර දෑගිලි පැටලුවා.

" පුතේ..."

" ම්ම්..."

" හුඟාක් අමාරුයිද පුතේ.."

" අනේ නෑ අම්මී...ඔයා බය වෙන්න එපා.චුටී සීරීම් ටිකක් විතරයි .."

" පුතේ...හිත කලබල කර ගන්න ඩොක්ටර් කියපු ටිකම ඇති...පුතා ලග නතර වෙන්නේ කවුද දැන්.."

" ආ ඒකට බය වෙන්න එපා ඇන්ටී...මම සර් ලග නතර වෙන්නම්.."

" පුතාට අපි හින්දා කරදර නේද.."

" අනේ පිස්සුද ඇන්ටී...සර් වෙනුවෙන් ඕන දෙයක් කරන්න පුලුවන් .."

ඉශාන්ගේ ඒ වචන වල ගැබ්වෙලා තිබ්බේ ගරුත්වයක්.ඒ ගුරු භක්තිය වෙන්න ඇති.සුභාශ් මුකුත් නොකියාම කල්පනා කරා.ඉශාන් වෛදවරයා විසින් ලියා දුන් බෙහෙත් තුන්ඩුවත් අරන් එලියට ගියේ සාවින්දිලාට සුභාශ් එක්ක මොහොතකට නවතින්න ඉඩ දීලා.

-----------*------------

ඉශාන් ආවේ විනාඩි දහයකට විතර පස්සේ.එතකොට ලෙඩ්ඩු බලන වෙලාවත් පහුවෙලා තිබුනේ.සාවින්දීලා ඒ වෙද්දී සුභාශ්ට සමුදීලා යන්න ලෑස්ති වෙලා හිටියේ.

" පුතේ...මෙච්චර පරක්කු උනේ මොකද.."

" නෑ ඇන්ටී...මේ ලඟ තිබුන ෆාමිසියේ බෙහෙත් තිබුනේ නෑ ...ටවුමට ගිහින් ආවේ.."

" ආ ඒක මිසක්...එහෙනම් අපි යන්නම් පුතේ...පරිස්සමට ඉන්න.."

" හරි අම්මේ...බය නොවී ඉන්න...නංගී හොදට පාඩම් කරනවා..exam ලගයිනේ.."

" හරි හරි මෝඩයා.. අපි යන්නම් එහෙනම්.."

" බය වෙන්න එපා ඇන්ටී..සර්ව මං බලා ගන්නම්කෝ.."

සුභාශ්ගේ අම්මා ඉශාන් දිහාට හැරෙද්දී ඉශාන් එහෙම කියලා දණ නමලා වැන්දා.ටික වෙලාවකට පස්සේ සුභාශ්ගෙන් සමුගනිද්දී සාවින්දීගේ ඇස් කඳුළු වලින් බරවෙලා තිබුනේ.ඉශාන් සාවින්දී දිහා ගොඩාක් වෙලා බලාගෙන හිටියේ සාවින්දීගේ දුක ඉශාන්ට හොදින් තේරුන නිසා.

" පුතේ...අපි එක්ක යමු.මම යන ගමන් ඔයාව ගෙදරට දාන්නම්.."

" ඕන නෑ ඇන්ටී මම වීල් එකක යන්නම්.."

" අනේ යමු ඉශාන්...අම්මිත් කියනවනේ.."

සාවින්දී මැදට පැන්නේ කාර් එකේ ඉශාන් එක්කම යන්න තිබුන ආසාවට විය යුතුයි.ඉශාන්ලා ගිය කාර් රථය ඉස්පිරිතාලය නොපෙනී ඈතට ඇදිලා යනකම්ම සුභාශ්ගේ මවගේ දෑස් ඒ දෙසටම කරලා අලවාගෙන හිටියා.කාර් රථයේ හඬ ඇරෙන්න වෙන කිසිම හඬක් ඇහුනේ නෑ .ටික වෙලාවක් ඔහොම ඉස්සරහට යනකොට දඩාස් ගාන සද්දෙත් එක්කම කාර් එක නතර උනා.

 " අයියෝ.."

" ඇයි ඇන්ටී මොකක්ද උනේ.."

" පෙට්‍රල් බ්ලොක් එකක් වෙන්න ඇති පුතේ.කාර් එක ස්ටාර්ට් වෙන්නේ නෑ "

ඉශාන් කාර් එකින් බැස්සා.සාවින්දීත් සාවින්දීගේ අම්මත් කාර් එකින් බැස්සා.ඉශාන් කාර් එකේ බොනට් එක ඇරගෙන ලොකු වැඩක්.සාවින්දී ඒ දිහා බලාගෙන හිටියේ ඕනෑ කමින්මයි.

" ඇන්ටී මං මේක හදන්නම්..ඒත් වෙලා යයි.."

" හා කමක් නෑ පුතේ..."

" පරක්කුත් වෙන එකේ...මම චුට්ටක් ඇවිදලා එන්නද අම්මී.."

" පිස්සුද ලමයෝ මේ නොදන්න පලාතක එහෙ මෙහෙ යන්න.."

" අනේ අම්මී..."

" ඇන්ටී බය වෙන්න එපා..මෙහෙ බය වෙන්න ඕන නෑ ..සාවින්දී ඇවිදලා එන්න..වැඩි ඈතක යන්න එපා..කළුවර වැටීගෙන එනවා..වහින්නත් වගේ අයේමත්.."

" හරි හරි..."

ඉශාන් එහෙම සුභාශ්ගේ මවගේ හිත හැදුවත් සාවින්දී ඇවිදින්න යනවට චුට්ටක් වත් කැමති උනේ නෑ .සාවින්දී අඳුර නිසා කළු පාටට හැරවෙලා තිබුන තේ කොල යාය දිහාට දුවගෙන ගියේ හරිම නිදහස් විදියට.ඉශාන් ඒ දිහා බලාගෙන හිටියේ හරිම ආසාවෙන්.

----------*---------

පැයකින් විතර ඉශාන් කාර් එක හදලා ඉවර කරත් සාවින්දී ආවේ නෑ .සුභාශ්ගේ මව සාවින්දී හොයාගෙන එන්නට ගිහිනුත් විනාඩි දහයක් විතර වෙනවා.ඉශාන්ගේ හදවතට දැනුනේ නොසන්සුන්කාරී හැගීමක්.එහෙමම ටික වෙලාවක් ගෙවිලා යද්දී කලු කරලා තිබුන අහස හයියෙන් අඩන්න ගත්තේ මහා අමුතු කාලකන්නී විදියට.

" ඉක්මනට එනවා...මම කොච්චර එපා කිව්වද ඔය කැලේ ඇවිදින්න යන්න එපා කියලා..."

" අනෙ අම්මී...හිමීට යන්...කෝ...ආව්...කකුල රිදෙනවා.."

"මම කිව්වද පේර ගස් වල බඩ ගාන්න..අදත් ගෙදර යන්න වෙන්නේ නෑ.."

සාවින්දීට බනින ගමන් සාවින්දීගේ අතින් ඇදගෙන සුභාශ්ගේ අම්මා කාර් එක ලගටම ආවා.ඉශාන් හිටියේ කාර් එක ඇතුලේ.මහ වැස්සට තෙමෙනවා කියලා සාවින්දීට ගානක් වත් තිබුනේ නෑ .

" ලෙඩක් හදා ගන්නද ඒ පාර..නගින්න කිවේ වාහනේට..."

" හ්ම්..අම්මිත් නගින්න.."

" කොහෙද ඇන්ටී සාවින්දී හිටියේ..."

" පේර ගහක් උඩ..බැහැගන්න බැරුව හිටියේ මං යද්දී.."

ඉශාන් වැස්ස දිහා බලාගෙන හිනා උනේ කාටවත් නොපෙනෙන්න.සාවින්දීගේ මූණ ලැජ්ජාවට බර වෙලා තිබුනේ.

" ඇන්ටීලාට අදත් යන්න බැරි උනානේ...කමක් නෑ අපේ ගෙදර යමු.."

" ඒකනේ පුතේ...මගේ නම් ඒකට අකමැත්තක් නෑ ..අපි නිසා ඔය දරුවන්ටත් කරදරේ.."

" අනේ පිස්සුද ඇන්ටී..."

ඉශාන් සාවින්දීට කට කොනෙන් හිනාවෙනකොටම සාවින්දීගේ අම්මා කාර් එක ස්ටාර්ට් කරා.

-----------*---------

එදා රාත්‍රිය ඉක්මනට උදා උනේ වැස්ස නිසා වෙන්න ඇති.සීතලේ ගැහි ගැහී සාවින්දී සාලයට වෙලා වැහි පීල්ල දිහා බලාගෙන මොන මොනවදෝ කල්පනා කරා.ඉශානුත් එතැනට ආවේ සාවින්දී එක්ක කතා කරන්න.

" ආ...මොකෝ මේ සීතලේ එලියට වෙලා..යමු ඇතුලට.."

" බෑ..ඉශාන්..මෙහෙම හරි නිදහස්.."

" ඒකනේ...සාවින්දී.."

ඉශාන්ට කියන්න දේවල් ගොඩාක් තිබුනත් සාවින්දිගේ මුණිවත ඉස්සරහා ඉශාන්ද ගොළු උනා.ඒ දෙන්නාගේ කතා බහා විටෙන් විට ඇති උනත් ඒ දෙන්නා ඒ දෙන්නාට හුගාක් සමීප උනා.හදවතින් පවා හුගාක් බැදුනා.එදා රාත්‍රියේ මැදිමය ගෙවෙද්දීම ඉශාන් සාවින්දී එක්ක ගොඩාක් දේවල් කතා කරා.සාවින්දීත් ඉශාන් අහපු දේවල් වලට දිගටම කියෙව්වේ හරිම දගකාර විදියට.

එදා රෑ පහන් වෙලා අලුත් දවසක් උදා උනා.සාවින්දීලා ගෙදර යන්න කල් ඇතිවම ලෑස්ති උනා .සාවින්දීගේ හිත දුකින් පිරිලා තිබුනේ.සාවින්දී ඉශාන්ට සමු දුන්නේ ලෙන්ගතු විදියට.ඒ දවසේ උදාව ඉශාන්ගේ වගේම සාවින්දීගේ හිතට එකතු කරේ දුක.සාවින්දී ලා ගියාම ඉශානුත් ලෑස්‍ති වෙලා ගියේ සුභාශ් ගාව නතර වෙන්න.ඒ යන අතර තුරේදී සාවින්දී කියපු දේවල් ඉශාන්ගේ සවන පුරා රැව් දුන්නා.

" ඉශාන්...අපි ගියාම ඔයාට මාව අමතක වේවී නේද ...මං ආයෙත් මෙහෙ එන එකක් නෑ ...ආයෙත් අපි හම්බුනත් ඔයාට මාව මතක නැති වෙවී..."

සාවින්දීගේ ඒ වචන ඉශාන්ගේ හදවතේ සියුම් තැන් පාවා වේදනාවට පත් කලා.ඉශාන්ගේ පපුව ඇතුලේ මෙලවුන ඒ ගින්න සාවින්දී නිසා බව ඔහුට තේරුනා.

--------------*------------

" අම්මේ එහෙනම් මම ගිහින් එන්නම්.."

" හා දුවේ පරිස්සමට ..."

පහන්යා අම්මාගේ කම්මුල තෙත් වෙන්නම හාදුවකින් පුරවලා පාරට ආවා.ඉස්සෙල්ලාම ආව බස් එකේ ගිහින් පහන්යා ටවුමට වෙලා බලාගෙන හිටියේ දෙව්මී එනකම්.වැඩි වෙලා නොයාම දෙව්මීත් එතැනට ආව නිසා පහන්යලා කෑගලු බස් එකට ගොඩ උනේ තමන්ගේ රාජකාරිය යෙදිලා තිබුන ගමට යැස්මටයි.

" දෙව්මී උබ බයෙන් නේද මේ ගමන යන්නේ..."

" ඔව් පහන්යා...චුට්ටක් බයයි.."

" නොකීවට මාත් චුට්ටක් බයෙන් තමයි කෙල්ලේ...බය නොවී ඉතින් එන දේකට මූණ දෙමු.."

" හ්ම්..ජොබ් එක බේරගන්නත් එපැයි.."

පහන්යා දෙව්මී එක්ක වැඩිය කතාවට ගියේ නෑ.පහන්යා හිටියේ හුගාක් දුකින්.පහන්යාට නිතරම මැවිලා පෙනුනේ වෙලුම්පටි අතරින් හිනා වෙන්න වෙර දරන සුභාශ්ගේ පොටෝ ටික.පහන්යාගේ හිත සන්සුන් වෙන්න හෙව්වත් චූටී හැගීමක් පවා ඒ හිත නොසන්සුන් කරා.එදා හවස් වෙන්න ඉස්සෙල්ලාම පහන්යලා නවාතැන් ගන්න ලෑස්ති කරලා තිබුන ගෙදරට ආවා.තේ පැන් සංග්‍රහයකින් පහන්යලාව පිළි ගත්ත ඒ ගෙදර අයිතිකරුවන් පහන්යලාට කාමරයක් අස් කරලා දුන්නා.නිදහස් ගැමිත්වයක් තිබුන ඒ පරිසරය තමන්ගේ රාජකාරිය සදහා සුදුසුම තැනක් කියලයි දෙව්මිට හිතුනේ.පහන්යා ඇඳුමකුත් මාරු කරගෙන එලියට ගියේ දෙව්මී ඒ ගෙදර අය එක්ක කතාවට නතර කරලා.පහන්යා ට ඕන උනේ හිතේ හිරවෙලා තිබුන නොසන්සුන් බවෙන් මොහොතකට හරි නිදහස් වෙන්න.පහන්යා මිදුලේ අඹ ගහ යටින් හදලා තිබුන ලෑල්ලට වෙලා කල්පනා කරේ සුභාශ් ගැන.කවදාවත් හිතුවේ නැති විදියට සුභාශ් පහන්යාගේ හිතේ නතර වෙලා හිටියේ.පහන්යාට පවා තේරුම් ගන්න බැරි උනා සුභාශ් ඒ තරම් ලගින්ම දැනෙන්නේ ඇයිද කියලා.ටික වෙලාවක් යද්දී වේගයෙන් ආව කාර් රථයක් පහන්යාට මදක් ඉදිරියෙන් නතර වෙද්දී පහන්යා කිමිදිලා හිටිය කල්පනා ලොකෙන් ගොඩට ආවා.

- මතු සම්බන්ධයි- 

* අද කතාව ලියපු මම ඉඳුනිල් ප්‍රදීප් ( චතූ ).කවර් පොටෝ එක සඳහා පොටෝ එකක් දුන්න Thilanka Malinda අයියට ගොඩාක් තැන්ක්ස් .

හෙට කතාවට පණ පොවන්නේ iro edirisinghe අක්කා

 

 

එඩිරිසින්ග්හ අක්කාගෙ කතාවත් බලමුකො එහෙනම්

ඔන්න කොටස් ඔක්කොම කියෙව්වො ...ඒ කියන්නෙ පහන්යා ල නතර වෙන්න ඇවිත් තියෙන්නෙ ඉෂාන් ලගේ ගෙදරට නේද ..

මම නම් දන්නෑ හෙට බලමු

සෙනෙහස පාමුල..

අටවන කොටස.


**************************************************

කල්පනා ලෝක තනිවෙලා හිටිය පහන්‍යා ගැස්සිලා වගේ බැලුවේ කවුද ආවේ කියලා ....

කාර් එකෙන් ඇවිත් බැස්සේ තේජාන්විත බවක් ඇති උසට සරිලන මහතක් හෙබි මනුස්සයෙක් ....

ම්ම්ම්ම් මං හිතන්නේ මේ බොසාගේ මස්සිනා වෙන්න ඇති .... හම්මේ බයත් හිතෙනවා දැක්කම..

 යකෝ මූනේ හිනාවක් නෑ.. බකුස් වගේ...

පහන්‍යා හිතින් බනිමින් බලාගෙන හිටියේ ගරාජ් එක පාක් එක දාලා ගෙට යන්න එන මිස්ට

 ඉද්දමල්ගොඩ දිහා... 

එ කියන්නේ පහන්‍යාගෙ බොස්ගෙ මස්සිනා ... කෑගල්ල පොලිස් ස්තානාදිපති... . ඉශාන්ගේ තාත්තා 

සේනාදීර ඉද්දමල්ගොඩ ... ඒත් පහන්‍යා තාම දන්නේ නෑ මේ ඉන්නේ එදා රිවස්ටන් යද්දී හමුබුන 

කටකර ,, සුභාෂ්ගේ ගොලයාගෙ ගෙදර කියලා..

හොස්පිටල් එකටත් ගිහින් සුභාෂ්වත් බලලා ඒ ගැන කල්පනා කරමින් ගෙට යන්න ආව ඉද්දමල්ගොඩ 

කොනකින් වගේ දැක්කේ අඹ ගහ යට බංකුවේ ඉදගෙන හිටිය යුවතියක් තමන් දිහා බලන් ඉන්නවා 

දැකලා නතර උනේ මේ අර මල්ලි එවනවා කියපු ගර්ල්ලාගෙ කවුරුහරි වෙන්න ඇති කියලා හිතන ගමන්...

පහන්‍යා හිතින් බැන බැන එක එක දේවල් හිත හිතා ඉද්දමල්ගොඩ දිහා බලන් ඉන්න බව අමතක වෙලා 

කෙල්ලට ලැජ්ජ හිතුනේ තමන් නිකන් මොකාද වගේ අර මනුස්සයා දිහා බලන් ඉන්න බව ඉද්දමල්ගොඩ

 දැක්ක නිසා..

පහන්‍යට කර කියා ගන්න දෙයක් නැති නිසා මූණට හිනාවක් අරගෙන හිනා උනේ තමන් මේ ගෙදර 

ආගන්තුකයෙක් නිසා ...

කෙල්ල ආචාරශීලිව හිනාවෙන බව දැකපු ඉද්දමල්ගොඩත් හිනාවක් දාගෙනම කෙල්ල ඉන්න පැත්තට 

ආවා.... 

හෑ මෙන්න බොලේ මේ මනුස්සයා හිනාවෙන්නත් දන්නවා....

ම්ම්ම් මේ ලමයා මං හිතන්නේ අපේ මල්ලිගෙ ඔෆිස් එකෙන් වෙන්න ඕනි..

කෙල්ල ලගට එන ගමන් ඉද්දමල්ගොඩ අහද්දි පහන්‍යා තමා ගැනම ලැජ්ජ හිතුනේ ඉද්දමල්ගොඩ දිහා 

බලාගෙන හිතපු දේවල නිසා..

ඇත්තටම පහන්‍යා හිතුවේ නෑ අර බකුස් වගේ ආව මනුස්සයා මේ තරම් සුහදශීලිව කතා කරයි කියලා ...

ඔ..ව්.. ඔව් සර්... 

කෙල්ලට සර් කියලා කියවුනේ ඉද්දමල්ගොඩ හිටියේ යුනිෆෝම් පිටන් නිසා ..

හරි .. මේ ලමයා විතරද ආවේ..

නෑ සර් තව එක්කෙනෙක් ආවා..

හ්ම්ම් එක හොදයි මල්ලි මට කිව්වා විස්තර .. අපි බලමුකෝ මොකද වෙන්නේ කියලා .. ඔයාලා කිසිදේකට

 බය වෙන්න එපා මොකද මේ ගේදර ඔයාලගෙ කියලා හිතන්න .. 

දැන මේ ලමයි කාලා එහෙමද

ඔව් සර්.. මැඩම් ආව ගමන්ම කෑම හදලා දුන්නා. 

හරි එහෙනම් ඔය දෙන්නා ඉන්නවා නේ අපි කතා කරමුකෝ .. උදව්වක් ඕනි උනොත් කියන්න කෝ

 මාත් පුලුවන් දෙයක් කරන්නම්..

බොහොම ස්තූතියි සර්.. සර්ගෙ උදව් අපට ඔනි වෙනවා අනිවාර්යයෙන්ම ...

හ්ම්ම් මං වොශ් එකක් දාගෙන එන්නම්කෝ..

මාත් මේ ඇක්සිඩන්ට් වෙච්ච ලෙඩෙක් බලන්න ගිහින් එන ගමන් අපේ ලමයගේ ස්කෝලේ...

ඇක්සිඩන්ට් එකක්. ... පහන්‍යා ඇහුවේ තමන්ට හොද නිව්ස් එකක් හොයාගන්න පුලුවන් වෙයි කියලා 

හිතන ගමන්..

හ්ම්ම් ඔව් ලමයෝ ඉන්නකෝ මං ඇවිත් විස්තර කියන්නම්..

ඔකේ සර්... හිනාවකින් සංග්‍රහා කරලා ඉද්දමල්ගොඩ ගෙට යන්න හැරුනේ උදේ ඉදන් සුභාෂ්ගෙ 

ඇක්සිඩන්ට් එක ගැන විස්තර හොයන්න මහන්සි වෙච්ච නිසා.. 

ඉද්දමල්ගොඩ හිතුවෙම මේක සුභාෂ්ව මරන්න ප්ලෑන් කරලා කරපු දෙයක් කියලයි....

ඇක්සිඩන්ට් එක ගැන කිව්වට පස්සේ පහන්‍යා ඒක ගැන දැන ගන්න කම් ඉවසිල්ලක් නෑ.. ඒත් ඉතිම් 

ආව ගමන්නම වාතයක් වෙන්න බෑනේ..

පහන්‍යාත් ඒ එක්කම වගේ ගෙට ආවේ හෙට කරන්න තියෙන වැඩටික ටේබල් කර ගන්න ඔනී නිසා

 කාබරේට යන්න හිතාන ...

*****************************

ට්‍රීං ට්‍රිං... ඉශාන්ලගෙ ගෙදර ෆොන් එක රිං වෙන්න ගත්තේ මේ වෙලාවේ.. 
පේන්න කවුරුත් නෑ.. 
ඉද්දමල්ගොඩ වොශ් රූම් එකෙ ඉදන්ම කෑ ගැහුවේ දෙතුන් පාරක්ම ෆෝන් එක රිං උන නිසා. ...

නෝනේ බලන්න කො අනේ ඔය ෆෝන් එක රිං වෙනවා ....

අපේ මහත්තයො අනේ මගේ අත් දෙකේම කොහොල්ලෑ මං මේ කොස් ගෙඩියක් සුද්ද කරනවා..

මාත් මේ බාත් රූම් එකෙ නෝනේ. 

මේ සංවාදය කාබරේ වැඩක නියලෙමින් හිටිය පහන්‍යා කුස්සියට ආවේ පෝන් එක ආන්සර් කරන්න

 කියලා අහන්න ...

ඒත් එක්කම කොහොල්ලෑ ටික පිහිදමින් නැගිටින්න හැදූ ඉශාන්ගෙ මව ඊටත් කලින්ම පහන්‍යා හට 

කතා කරා..

අනේ දුවේ මගේ මේ අත් දෙකේම කොහොල්ලෑ ..

මං මේ අවේ එක ඇහිලා තමයි ආන්ටී..

මං බලන්නම්...

දුරකතනය ලගට ගිය පහන්‍යා දුරකතනයට පිලිතුරු දුන්නේ බයෙන්...

පහන්‍යා හෙලෝ කියන්නත් කලින් එහා පැත්තේන් ආවේ බැනුම් වරුසාවක් ...

මොකක් ද අම්මා කී පාරාක් ගත්තා ද අනේ ඇයි ෆෝන් එක ආන්සර් කරේ නැත්තේ...

හදිස්සියකට ගත්තා නම් එහෙම ඉවරයි ඉතින්..... ඉශාන් කියවගෙන ගියේ කේන්තියෙන්...

එහා පසින් සද්දයක් නැති නිසා ඉශාන් ආයෙත් කතා කරා...

හෙලෝ ..අම්මා..
මේ මෙයාලගෙ පුතා වෙන්න ඇති පහන්‍යා අනුමාන කරමින් කතා කරා...

හෙලෝ මේ අම්මා නෙවෙයි.. 

අම්මා නෙවෙයි නම් කවුද ඔයා... ඇයි කලින් කිව්වේ නැත්තේ ..

මේ මොන මගුලක්ද යකෝ මේ ගත්ත වෙලේ ඉදන කියොගෙන කියොගෙන ගිහින් දැන අහනවා 

කිව්වේ නැත්තේ ඇයි කියලා.. පහන්‍යා මුවින් නොබැන හිතින් හිතුවේ මේ ගෙදරට පය ගහකලින්

 කියන්නේ කොහෙද කියන්න කලින් කෑගහගෙන බැනලා ඉවරයිනේ... අනේ...

හරි හරි දැං කෝ අම්මා.. ඉශාන් ඇහුවෙ දෙගිඩියාවෙන් .. කවුද මේ මං නැති අතරේ ඇවිත් ඉන්නේ..

ඉශාන් දන්නවා නම් මේ කතා කරන්නේ මේ එදා හම්බුන සුභාෂ් සර් ලයින් දැම්ම කෙල්ල කියලා..

අම්මා කොස් සුද්ද කරනවා අතේ කොහොල්ලෑ ..

මට කිව්වා ෆෝන් එක බලන්න කියලා ...

හා එහෙමද එහෙනම් අම්මට කියන්න මට අද එන්න වෙන්නෑ කියලා... මං අද සර් ළග නවතිනවා

 කියන්න ...

සර්...

ඔව් අපේ සර් ළග ඔයා කියන්නකෝ අපේ අම්මා දන්නවා.

හරි මං කියන්නම්......

ඔකේ ... බායි......

මට මේ කටහඩ හොදට අහලා පුරුදුයි වගේ ඒත් කවුද මේ..... කෙල්ල පොන් එක තිබ්බ වෙලේ ඉදන් 

හිතුවේ කාගෙද මේ පුරුදු කට හඩ කියලා. ඒ එක්කම තව දෙයක් මතක් වුනා. සර් කිව්වේ මිස්ටර් 

ඉද්දමල්ගොඩ බලන්න ගියා කිව්ව සර්ම වෙන්න ඇති. අපරාදේ අහන්න තිබුනේ. පහන්‍යා කල්පනා 

කරමින් කුස්සිය පැත්තට යන්න හැරුනා.

ඒත් එක්කම දුවගෙන ආව දෙව්මිගේ කෑ ගැහිල්ලට පහන්‍යා උඩ ගියා..

පහන්‍යා පහන්‍යා .... මේ.....

මොකද යකෝ කෑ ගහන්නේ ඔහොම...

මේ..මේ...මේ... බොසා ... කතා කරනවා බන්... ..

මතු සම්බන්ධයි.

යාළුවනේ අදහස් දක්වන්න.
හෙට කොටස අකුරු ගන්වන්නේ මුතු අක්කා.
අද අකුරු කෙරු මම ඉරෝ එදිරිසිංහ.

කතාව යන විදිහට හිතාගන්න පුළුවන් ..අනිවාර්යෙන් සර් ව බලන්න යයි වගේ හොස්පිටල් එකට ..

අර පුටුවෙ වාඩිවෙලා ඉන්න අක්කා ඉරො එදිරිසිග්හ්හද ?

ඔව් ඒ් ඉරෝ තමයි කෙහොමද දන්නේ

මට හිතුනා වාඩිවෙලා ඉන්න විදියට ............

සෙනෙහස පාමුල

හෙට ලියන්නෙ අපෙ සදුනි නෙද ? එල එල

මම තමයි. හෙට ලියන්නේ

ඉතින් තාම ලියල ඉවර නැද්ද ඕක ... ඉක්මන් කරමු ..හා හා හාහ්

සෙනෙහස පාමුල.

දසවන කොටස.

සාවින්දිගේ මතකයේ පැටලී වුන් ඉශාන් සාවින්දී ඔහුගේ නිවසේ රැදී සිටි දිනයේ මතකයන් අළුත් 

බුදු සරණයි !! 
අද අකුරු කළ මම සදුනී කාංචනා.

 

හෙටත් මම ඈ....

හරියට අපේ මෙගා නාට්‍ය වගෙ..

සෙනෙහස පාමුල.

එකළොස් වෙනි කොටස.

ඉශාන් අසලට පැමිනෙන විට පහන්යා කතා කරන්නට සැරසුනාය. ඇයව ගණනකටවත් නොගෙන

අර නිලන්ගා මාලි කියන අක්කා ඉන්නෙ කතරගම පැත්තෙද ?

නෑ ඇයි එ්

❤ සෙනෙහස පාමුල ❤

12 කොටස

"ඔයා මේ ළඟදි ඉස්කෝලෙන් ට්‍රිප් එකක් ගියා නේද රිවස්ටන් බලන්න..?"

පහන්යා ඒ ප්‍රශ්නෙ ඇහුවෙ තාමත් මේ ඒ ඉෂාන්මද කියලා හිතේ තිබුන චකිතයත් එක්කමයී.. මුලින්ම

 ඉෂාන්ගෙ මූණෙ ඉරියව් ටිකක් වෙනස් උනත් පස්සෙ ඒ මූණට ආවෙ පුංචි සුහද පෙනුමක්..

"ඔ ඔ ව් එතකොට ඔයා කොහොමද ඒ ගැන දන්නේ..?"

ඉෂාන් ඔව් කිව්වම පහන්යා තේරුම් ගත්තා මේ එදා රිවස්ටන්වල සුභාෂ් එක්ක දැකපු කටකාර 

කොල්ලමයි කියලා..

ඒත් ඇත්තටම තාමත් ඉෂාන්ට හරියට මතක් වුණේ නැහැ මේ කව්ද කියලා..

"හිහී එහෙනම් හරිනෙ අපිත් ආවනෙ, මතකද මං අර රෝස පාට බ්ලව්ස් එකක් ඇඳන් හිටියේ.."

ඉෂාන්ගෙ ඇස්වලට ඒ ටික ඇහුවම ආවෙ දීප්තියක්.. මේ තමන් තමන්ගෙ ජීවිතේ තරං ගරු කරන සර්

 කාටත් හොරා එදා විඩෙන් විඩේ බලපු රෝස පාට ඇඳලා හිටපු අක්කා නේද කියලා ඉෂාන් නිහඬ 

තත්පර ගානකදි හිතුවා..

"අහා හරි හරි මතක් උනා.. ඇත්තමයි මට මේ දවස්වල වෙච්ච දේවල් එක්ක මං ගැනත් මට අමතකයී

.. හී.."

"හිහී ඒකනෙ.."

ඉෂාන්ගෙන් පහන්යාට ලැබුනෙ බොහොම ලෙන්ගතු එදා ට්‍රිප් එකේදි දැක්කා වගේම දඟ හිනාවක්.. ඒ

 හිනාවට පහන්යාත් එකතු උනේ ඒ වල ගැහෙන කම්මුල් තවත් හැඩ කරලා..

"ඒක නෙමේ අක්කි කොහෙද මෙහේ..? අනික අපේ ගෙදර?"

ඒ තමා ඉෂාන්ගෙ හිතට ආපු ඊලඟ ප්‍රශ්න ටික..

"මං.. රිපෝටර් කෙනෙක් ඉෂාන්.. ඔයාලගෙ සු . .භාෂ් සර්ගෙ කේස් එක වගේම අර කල්ලිය ගැන 

ඔෆිස් එකේ.. . . . ."

පහන්යා එයාගෙ බොසා වැඩේ බාරදීපු තැන ඉඳන් මේ වෙනකන් හැමදේම ඉෂාන්ට පැහැදිලි කරලා

 දුන්නා..
ඒ විස්තර අහගෙන ඉන්න අතරතුර ඉෂාන් පහන්යාගෙ නොකැලැල් සුන්දර මුහුණෙ හැම ඉරියව්වක්ම

 නොකිලිටි හිතින් රසවින්දා.. ඉෂාන්ට හිතුනෙ මේ වගේ කෙනෙක් සුභාෂ් සර්ට ලැබුනොත් කොච්චර

 හොඳද කියලා.. 

"ඒක නෙමේ අක්කිටත් පුළුවන් ඕන්නම් මං එක්ක සර්ව බලන්න යන්න එන්න.. ඒක මේ අක්කිගෙ 

රිපෝට්ස් වලටත් උදව්වක් වෙයිනෙ නේද?"

ඉෂාන් අන්තිම ටික කිව්වෙ පහන්යාට හින්ට් එකට වගේ..
ඒ ටික ඇහුනම පහන්යාගෙ කම්මුල් රතුවෙලා ගියා..

"අ. .අහ් හරි මාත් එන්නම් මට ටෙන් මිනිටිස් දෙන්න ඉෂාන්.."

ලැජ්ජාව පිටින්ම ඒ ටික ඉක්මනට කියා ගත්ත පහන්යා ගෙට දිව්වෙ පුදුම හදිස්සියකින්.. 

ඉෂාන් පහන්යා එනකන් අඹ ගහ යට බංකුවට වෙලා හිටියා..
දෙව්මිට හෙට හොස්පිට්ල් එකට යමු කියලා, පහන්යා විනාඩි දහයක් කිව්වට විනාඩි නමයක් යනකොට 

ලා නිල් ඩෙනිමට තද රෝසත් සුදුත් කලවම් ටී එක ඇඳලා සයිඩ් බෑග් එකත් දාගෙන දුවගෙන ආවේ..

පාරට ගිහින් වීල් එකක් කතා කරගත්ත ඉෂානුත් පහන්යත් විනාඩි කීපයක් ඇතුළත සුභාෂ් ප්‍රතිකාර ගන්න

 පෞද්ගලික රෝහල ඉදිරිපිටින් බැස්සා..
.
.
.
.
ඉෂාන්ලගෙ ගෙදර ෆෝන් එක රින්ග් වෙනවා ඇහිලා ඉෂාන්ගෙ අම්මා ඇවිත් ආන්ස්වර් කළා..

"හෙලෝ"

"හෙලෝ මේ ආන්ටි නේද? මං සාවින්දි, සර්ගෙ නංගි"

"ආ කියන්න පුතේ මිසිස් සුභසිංහ ආවද?"

"ඔව් ආන්ටි මං ඉස්සෙල්ලා අම්මා තාම නෑ කියන්න කෝල් එකක් ගත්තනෙ ඉතින් දැන් මේ අම්මා ආවා

 විතරයි ආන්ටිලා කලබල වෙයි කියලයි කෝල් එකක් ගත්තේ"

ඉෂාන්ගෙ අම්මගෙ හිතේ සාවින්දි ගැන ඇතිවුණේ කුළුදුල් පැහැදීමක්.. ඒ කටහඬ පවා කනට ප්‍රිය බව මිසිස් ඉද්දමල්ගොඩට හිතුනා..
"හරි දූ හරි අපි හිතුවා මිසිස් සුභසිංහ ටවුන් එකේ බ්ලොක් එකට අහුවෙලාවත්ද කියලා, එතකොට දූ ආය

 කවද්ද සර්ව බලන්න එන්නේ..?"

ඉෂාන්ගෙ අම්මා ඒ ප්‍රශ්නෙ ඇහුවේ සුභාෂ් ලඟ මේ වෙලාවෙ පවුලෙ කෙනෙකුත් ඉන්න ඕනි හන්දා..

"අපි හෙට දවල් වෙනකොට අයියව බලන්න එනවා ආන්ටී.."

"ඒක හොඳයි දූ මෙහෙ ඉඳලා යන්නම එන්න හොඳද.. "

"හරි ආන්ටි.. 🙂 බුදු සරණයී..!"

"බුදු සරණයි..!"

දුරකතන සංවාදය අවසානයේ මිසිස් ඉද්දමල්ගොඩ මුළුතැන්ගෙට ගියෙ රෑ කෑම පිළියෙල.. දෙව්මිත් පහන්යා

 නැතුව කම්මැලි හන්දම ගිහින් ඒවට අත් උදව් දුන්නා....
.
.
.
.
ඉෂානුත් පහන්යාත් සුභාෂ් හිටපු මහළට යන්න තරප්පුව නැගලා සුභාෂ්ට වෙන්වුන රූම් එකේ දොරට තට්ටු 

කළා..
පහන්යාට දැනුනෙ එයාගෙ හදවත ගැහෙන සද්දෙ වගේම වේගෙත් කවදාවත් නැති තරං වැඩිවෙලා වගේ.. 

ඒ සද්දෙ පිටට ඇහෙනවාවත්දෝ කියලත් එයා හිතුවා..

මේ තරං හිත කැළඹෙන්නේ එදා රිවස්ටන්වලදි දැක්ක ඒ අහිංසක ඇස් දෙක ආයෙමත් දකින්න වෙන හන්දද

 එහෙමත් නැත්තම් එදා කිසිම උපද්‍රවයක් නැතුව හිටපු ඒ තේජාන්විත අවිහිංසක පිරිමි රුව අද මෙහෙම 

ලෙඩ ඇඳක දකින්න වෙන හන්දද කියලා හරි හැටි තේරුමක් තමන්ට ඒත්තු ගන්නගන්න පහන්යාට බැරිවුණා..

සුභාෂ්ගෙ හොස්පිට්ල් රූම් එකෙන් තත්පර කීපයක් යද්දි එළියට ආවෙ යන්තම් ලේ තැවරුන පුළුන් ගෝස් 

බැන්ඩේජ් කතුරු වගේ දේවල් ට්‍රේ එකක තියාගෙන හෙද සහයිකාවකුත්, රෝස පැහැ ඇඳි හෙදියකුත්..

ඒ ගමන්ම හෙමින් දොර ඇරගෙන ඇතුළට ගිය ඉෂාන් ස්වයංක්‍රීයව වැහුන දොර ආපහු ඇරගෙන එළියට 

ආවෙ පහන්යා ඇතුළට ඇවිත් නැති හන්දා.. බලද්දි පහන්යා සයිඩ් බෑග් එකේ පටියත් තදින් අල්ලගෙන 

දොර ලඟ..

"අක්කි එන්න ඇතුළට"

"අ ඔව් අ හ් හරි යන් ඉෂාන්.."
දෙන්නම ඇතුළට යනකොටත් සුභාෂ් බොහොම අමාරුවෙන් ඇඳ විට්ටමට හේත්තු ගන්න අසාර්ථක 

උත්සාහයක් ගන්නවා..

සංසාරෙ හුරුකම් පුරුද්දක් වගේ මතුවුන හන්දද මන්දා ඉෂාන්ට කලින් ඉස්සර වුණේ පහන්යා..

ඒ වේදනාබර සිරුරට මෘදු දෝතින්ම රුකුල් දීලා සුභාෂ්ව ඇඳ විට්ටමට හේත්තු කරද්දි අද වෙනකනුත් 

මතකයෙ රැඳිලා තිබ්බ එදා දැකපු ඒ සුන්දර රුව පහන්යා කියලා අඳුනගන්න සුභාෂ්ට පුළුවන් වුණා.. 

දෙන්නගෙ ඇස් මොහොතක් යා වෙන්නැතී..

"සර්. . !"

නිහඬ තප්පර දෙක තුන අවසානයෙ ඉෂාන්ගෙ කටහඬට සුභාෂ් වගේම පහන්යාත් ගැස්සුනා..

"අ මේ නෑ.. මේ මේ මන්. . මේ ටි ටි කක් උදව් කළා"

ඔය ටිකට පහන්යගෙ මූණ ලේ පුරලා රතු උනේ වෙච්ච දේ හිතාගන්න බැරුව.. 
ඉෂාන් 'සර්' කියලා කාතා කළේ ටිකක් එළියෙන් ඉන්නම් කියලා කියන්න..
ඒත් ඉෂාන්ට ඒක කියාගන්න බැරි වුණා දෙන්නම ගැස්සිලා ඉවරනේ!

"ආ . .හරි හරි ඒක අවුලක් නෑ අක්කි ඕවා ඔහොම තමා නැගිට්ටන්න හිතෙනවා දැක්කම.. හී.. 😀 මන්

 ටිකක් එළියෙන් ඉන්නං එහෙනම්.. "

ඉෂාන්ගෙ හැකර කට අද ආපහු පණ ගහලා ඇවිත්.. කියපු දේට ලැජ්ජාව කෙසේ වෙතත් සුභාෂ්ට ඒ 

දඟකාරයාගෙ මෙච්චර දවසක් දැක්ක දුකත් බැරූරුම්බවත් මුහු වෙච්ච මූණ මේ මොහොතෙ හරි නැති 

වෙච්ච එක සතුටක් වුණා..

ඉෂාන් පුරුදු දඟ හිනාවත් දාගෙන සුභාෂ්ගෙන් අවසරයක් ලැබෙන්නත් කලින්ම හොස්පිට්ල් රූම් එකෙන් 

එළියට ගියෙ අමුතු සතුටකින්..

සුභාෂ්ගෙ වේදනාබර සිරුර ඉස්සරහ තනි උන පහන්යාට දැනුනෙ අමුතුම හැඟීම් ගොඩක්.. සුභාෂ් හරි 

ලස්සන හිනාවකින් පහන්යා දිහා බැලුවෙ හිත ඇතුළෙ අහන්න දේවල් ගොඩක් පොරකද්දී.. පෞරුෂ 

ලක්ෂණ පිරිච්ච සුභාෂ්ගෙ නිරාවරණය වෙච්ච පළල් උඩුකය පහන්යාගෙ හිතට ලැජ්ජාවක් වගේම

 නන්නාඳුනන ලෝබකමක් එකතු කළා..

එදා කවදාවත් ආය දකින්න නොලැබෙයි කියලා හිතපු කෙල්ලම දැන් තමන්ගෙ ඇස් ඉස්සරහ දකිද්දි 

පිටට නොපෙන්නුවට සුභාෂ්ටත් ඒ සතුට ඉහිලුම් නැති උනා..

"දැන් කොහොමද ඔයාට අඩුවක් තියනවද..?"

"ම්ම් ඔව් ඒත් ඔයා. .ඔයා කොහෙද මේ..?"

පහන්යා එයාගෙ පුරුදු කටකාර පෙනුමත් එක්ක වෙලාවකට ඇස් ලොකු කර කර කට එහෙට මෙහෙට

 හද හද මුළු විස්තරේම කිව්වා.. ඒ හැම ඉරියව්වක්ම සුභාෂ්ට දැනුනෙ පිස්සුවක් වගේ..

"ඉතින් අද මල්ලි එක්ක ඔයාව බලන්න ආවා.."

පහන්යා කතාව ඉවර කරත් සුභාෂ්ගෙ දීප්තිමත් ඇස් තාමත් කෙල්ලගෙ මූණේ.. පහන්යා එයාගෙ අතක්

 සුභාෂ්ගෙ ඇස් ඉස්සරහින් දිවෙව්වා.. පහන්යාගෙ දිගටි ඇස්වල දැහැනෙන් මිදිච්ච සුභාෂ්ටත් හිනා..

දෙන්නම තමන්ගෙ හිත්වල තිබ්බ කුළුදුල් හැඟීම් හන්ගගෙන හොඳම යාලුවෝ තරම්ම සමීප උනා.. ඒ

 අතරෙ පහන්යා එයාගෙ රිපෝර්ට්ස් වලට අත්‍යවශ්‍ය තොරතුරුත් සුභාෂ්ගෙන් සටහන් කර ගත්තා..

කතාබහ අතරෙම සුභාෂ් හැදුවෙ රෑට ගොඩක් සීතල හන්දා එයාගෙ බිඳුණු අතට නොරිදෙන්න අනිත් අතින්

 ෂර්ට් එකක් ඇඳ ගන්න..

ඒ මූණෙ වේදනාවල සටහන් මතුවෙද්දි පහන්යාට ඒක බලාගෙන ඉන්න බැරි වුණා..
"ඉ. .ඉන්න මං උදව් කරන්නං"

පහන්යා සුභාෂ්ට ටිකක් ලංවෙලා තද දුඹුරු පසුබිමේ ක්‍රීම් පාටින් කොටු වැටිච්ච ෂර්ට් එක ගොඩක්

 පරිස්සමට අන්ඳවව්වා.. සුභාෂ්ට පහන්යාගෙ සුවඳ මේ තරම් ලඟට විඳින්න පුළුවන් වෙයි කියලා 

හීනෙකින්වත් හිතුවෙ නෑ.. ඒත් අද ඒ සුවඳ ඒ දඟකාර උණුවෙන හිත තමන් ලඟ..

එකපාරම දෝර ඇරගෙන ඇතුළට ආවෙ ඉෂාන්..
ඉෂාන් දැක්කෙ පහන්යා, සර්ට ෂර්ට් එක අන්දවනවා.. කොල්ලට බකස් ගාලා හිනා යන්න ආවත්

 ඒක ගොඩක් අමාරුවෙන් නවත්තගෙන හිතුවෙ කලින් වගේම ආපහු ඩබලට ඩිස්ටර්බ් උනා නේද

 කියලා..

ඉෂාන් දොර ඇරගෙන ඇතුළට එනවා දැකපු පහන්යා කරන්ට් එක වැදුනා වගේ සුභාෂ්ගෙන් ඈත් 

උනේ.. 
අද දවසට පහන්යා අක්කිගෙ මූණ රතු වෙච්ච කීවෙනි පාරද මේ.. ඉෂාන් තනියම හිතුවා..

"හී.. අවුලක් නෑ වැඩේ කරගෙන යන්ඩ.. 😀
හැබැයි මං මේ වෙලාව ඉවරයි කියන්ඩ ආවෙ 😛"

"ඉෂාන්.. . ."

සුභාෂ්ගෙ කටහඬ බොරු තරහක් ඇරන්.. පහන්යා තවත් රතුවෙලා..
ඉෂාන්ට තනියම හිනා..

සුභාෂ් ලඟින් යන්න හිත අදිමදි කරද්දි උනත් පහන්යාට වෙලාව හරස් උන හන්දා ඉෂාන් එක්ක ගෙදර 

එන්න පිටත් උනා..
වීල් එකේ එන අතරෙත් ඉෂාන් දැක්කා පහන්යා විඩෙන් විඩේ තනියම හිනාවෙනවා..

"ලයින් පාර සැරටම වැදිලා වගේ නේද අංකල්.."

ඉෂාන් ඒ හින්ට් එක ගැහුවෙ පහන්යාට උනත් ඒක ඩ්‍රයිවර්ගෙන් ඇහුවේ.. තනියම හිනාවෙවී හිටපු පහන්යා

 ගැස්සිලා ගියා.. 

"මොකද්ද පුතා?"

වීල් ඩ්‍රයිවර් ඇහුවෙ ඉෂාන් කියපු දේ තේරුණේ නැති හන්දා..

"අ. .න් නෑ මේ බ්ලොක් එක නේද ටිකක් කියලා කිව්වේ.."

පහන්යාටයි ඉෂාන්ටයි දෙන්නටම හිනා..
.
.
පහන්යාව ගෙදරට දාලා ආපහු ඒ වීල් එකේම ඉෂාන් සුභාෂ් ලඟ නවතින්න ගියා..

පහන්යා දැනගත්ත අලුත් තොරතුරු දෙව්මිටත් කියලා දෙන්නා ඔෆිස් එකේ වැඩ වලට බැස්සා..
හවස් යාමේ ගෙවිච්ච සුන්දර මතකත් එක්ක පහන්යා රෑ නින්දට ගියෙ හෙටත් කොහොමහරි සුභාෂ්ව 

බලන්න යනවා කියලා හිතාගෙන..
.
.
.
.
පහුවදා උදේ පහන්යාට ඇහැරුනේ ගෙදර ටිකක් වැඩිපුර කටහඬවල් ඇහෙන සද්දෙකින්.. එහෙමම හැරිලා

 වෙලාව බලපු පහන්යා දැක්කෙ වෙලාව නවයට කාලයී.. දෙව්මිත් ඇඳේ නෑ.. කෙල්ලෙක් මේ තරංවෙලා

 නිදියන්න හොඳයැ කියලා හිත හිතම දඩිබිඩි ගාලා නැඟිටලා පහන්යා පැන්නෙ වොෂ් රූම් එකට..
.
.
කහ පාටයි කලුපාටයි කොටු කොටු දණට වෙනකන් තිබුණ ස්කර්ට් එකට තනි කලු ටී එකක් ඇඳගෙන

 තෙත කොණ්ඩෙට ටවල් එක පටලගෙන පහළට බැහැපු පහන්යා දැක්කෙ ඉෂාන්ගෙ අම්මත් එක්කම 

ඔසරියෙන් සැරසුණ තවත් ගෑණු කෙනෙක් කතා කර කර ඉන්නවා..

එළියෙ පුටු දෙකක දෙව්මි තවත් කෙල්ලෙක් එක්ක ඉඳගෙන තේ බොනවා..

පහන්යා මිසිස් ඉද්දමල්ගොඩගෙත් අනිත් ගෑණු කෙනාගෙත් කතාවට බාධාවක් නොවෙන්න කුස්සියට 

යන්නයි හැදුවේ..

"මිසිස් සුභසිංහ මේ ඉන්නෙ අර දරුවා ඒක්ක ආපු අනිත් දරුවා"

එහෙම කියලා ඉෂාන්ගෙ අම්මා සුභාෂ්ගෙ අම්මට පහන්යාව පෙන්නුවා.. පහන්යා එයාගෙ ලස්සන ලෙන්ගතු 

හිනාවෙන්ම බැලුවෙ ඒ ගෑණු කෙනා දිහා..

"දරුවො මේ අර හොස්පිට්ල් ඉන්න සර්ගෙ අම්මා.."

සුභාෂ්ගෙ අම්මගෙන් පහන්යාට ලැබුනෙත් හරිම ලෙන්ගතු පිළිගැනීමක්.. පහන්යාට මේ හමුවීම ගැනත් 

තිබුණෙ සතුටක්..

"දූ ඔයාට තේ හදලා උණුවතුර බෝතලේට දාලා ඇතී.. අර ළමයත් දැන් ටිකක් වෙලා නැගිටලා, අද 

දෙන්නම පරක්කු උනානෙ නේද ඇහැරෙන්න"

"ඔව් ආන්ටි ඊයෙ දෙව්මියි මායි දෙන්නම ටිකක් වැඩිපුර වෙලා ඇහැරලා වැඩ වගයක් කරා ඒකයී"

සිනාමුසු මූණෙන්ම එතනින් අයින්වෙච්ච පහන්යා දිහා සුභාෂ්ගෙ අම්මා බලාගෙන හිටියෙ පහන් 

හැඟීමකින්..

"හරිසිරියාවන්ත දරුවෙක් නේද මිසිස් ඉද්දමල්ගොඩ.."

"ම්ම් මාත් හිතුවා ඒකනං" 
.
.
.
.
සෙනෙහස පාමුල 13 කොටසින් හමුවෙමූ..
.
.
අද කවර්ස් පොටෝ එක හැඩ ගැන්නු Nishan Shashika මල්ලීට ගොඩක් ස්තුතියි. ඔයලටත් පුළුවන් 

අපේ කතාවෙ කවර් ෆොටෝ එක හැඩ කරන්න.. කැමති අය අපට කියන්න.. 🙂
.
.
අද කතාව ලියපු මම, සෞමි සෙනාරා..
.
.කතාව ගැන ඔයාලගෙ අදහස්, අපේ වැරදි, අඩුපාඩු, කියලා යන්න මගෙ යාලුවනේ.. 🙂

බුදු සරණයි හැමෝටම..

ලස්සනයි කතාව කියෙව්වා 11 වෙනකන්

Posted By සඳුනි on 11 Feb 2017 02:51 AM
නෑ ඇයි එ්

… …මැනික් ගග අයිනෙ වාඩි වෙලා ඉන්න නිසයි ඇහුවෙ .....මෙ අලුත් පින්තුරෙ ඉන්න මල්ලි නම් සෙනෙහස පාමුල ඉන්නවා කියලා තෙරෙනවා ..

12 වෙනි කොටසට එනකං කියෙව්වා ... ස්තූතියි සඳුනි නංගි මේවගේ ලස්සන කතාවක් අපිටත් බලන්න සලස්වනවට

13. කොටස

පහන්යා තේ එකත් අරගෙන දෙවුමිලා ඉන්න පැත්තට ලන් වුණා..

"අම්බේ උඹ නැගිට්ටද..?"

"ඇයි කතා කළේ නැත්තේ..?"

"අනේ කෙල්ලේ..උඹ පාන්දර වෙනකම් ඇහැරිලා නේද..ඒ නිසයි කතා නොකර මන් පහළට ආවේ.."

"මේ කවුද....?"

පහන්යා සාවින්දිගේ මූණට එබුණා..

"මන් සාවින්දි.. අක්කි පහන්යා නේද..?"

"ඔ..ඔවු ඔයා කොහොමද දන්නේ....?"

"මේ දෙවුමි අක්කි කීවා.."

"ආහ් ඒක මිසක්.."

පහන්යගේ ගැස්සුණු හිත ටිකක් හරි ගියා..

ඒත් එක්කම ආපු වීල් සද්දෙට පහන්යා ඉස්සිලා බැළුවා..

"ඉශාන්..."

සාවින්දි දඩස් ගාලා හිට ගත්තා..

පහන්යගෙත් දෙවුමිගෙත් ඇස් උඩ ගියේ කෙල්ලට හැදිච්ච කඩි කුලප්පුව මොකද්ද කියලා හිතාගන්න 

 

Posted By Ind007ka on 12 Feb 2017 07:24 PM

Posted By සඳුනි on 11 Feb 2017 02:51 AM
නෑ ඇයි එ්

… …මැනික් ගග අයිනෙ වාඩි වෙලා ඉන්න නිසයි ඇහුවෙ .....මෙ අලුත් පින්තුරෙ ඉන්න මල්ලි නම් සෙනෙහස පාමුල ඉන්නවා කියලා තෙරෙනවා ..

මෙන මැණික් ගංගාද අප්පා.. මේ සේරම පොටෝස් මම එඩිට් කරපුවා.. ලංකාවේ තැන් නෑ මේවෑ.. හී

කට්ටිය පෝලිමේ කථාව කියවනවා නේද.

සෙනෙහස පාමුල.

14- කොටස.

‘‘ අනේ මිසිස් ඉද්දමල්ගොඩ මොකද මේ. කව්ද කෝල් කලේ.‘‘

‘‘ආන්ටී... ආන්ටී ඇයි මේ.‘‘

අලින්දයේ කොනක වුන් සාවින්දිත් සාවින්දිගේ අම්මත් සිහිසුන් වෙලා වැටුණු ඉශාන්ගේ අම්මා ළගට 

දිව ආවාය. වතුර වීදුරුවක් රැගෙන ආ සාවින්දී මුහුණ වතුර බිදු කීපයක් ඉසින විට ඇස් හැර බැලවත් 

ඇගේ නෙත් දෙකේ ගැබ්ව තිබුනේ බිය ගත් ස්රූපයකී.

‘‘ අනේ ඉශාන් පුතා.‘‘

‘‘ ඉශු එන්නකෝ අම්මට කලන්තේ හැදිලා.‘‘

කළබලයෙන් එතනට දුවගෙන ආ ඉශාන් අම්මා ළග දනගසි ගත්තේය.

‘‘ අනේ අම්මේ ඇයි.‘‘

‘‘අනේ මගේ පුතේ . අනේ මගේ පුතේ.‘‘

‘‘ඇයි මගේ අම්මේ. මේ ඉන්නේ මම.‘‘

‘‘අනේ... ම..ගේ පුතේ... ඔයා ගෙයින්... එළියට වත්.. යන්න එපා.‘‘

‘‘ඒ මොකද අම්මේ. ඇයි ආන්ටී අම්මට එක පාරටම වුණේ.‘‘

සාවින්දිගේ අම්මාගෙන් විස්තර අසා අවසන් වන විට ඉශාන්ගේ මුහුනේ තිබුනේ විශාල කෝපයක 

සේයාවකී.

‘‘ අනේ ඉශු.....ඉශාන් මල්..ලී . මොනවද මේ කරදර . අපේ පණ්ඩිත අයියා තමා මේ සේරම දේවල්

 වලට මුල.‘‘

සාවින්දී කතා කලේ ඉශාන් ගැනත් ,අයියා ගැනත් ඇති වූ හැබෑ වේදනාවෙන් වූවාය. 

‘‘පුතේ අර පහන්යා දුවයි , දෙව්මී දුවයි ගමේ ඇවිදන්න ගියා නේද?.‘‘

‘‘ඔව් ආන්ටී . එයාලා රිසර්ච් එකේ වැඩ වගයකට ගියා.‘‘

‘‘ඉක්මණට කොල් කරලා ඒ ළමයි දෙන්නව ගෙන්න ගන්න පුතේ . ඒ ළමයින්ටත් ලොකු අවදානමක්

 තියෙයි මේකේ.‘‘

‘‘අනේ මට නිකමට වත් ඒක හිතුනේ නෑ ආන්ටී . එන්නකෝ සාවී..න්දී අම්මව සෙටියට එක්ක යන්න.‘‘

ඉශානුත් සාවින්දීත් පැටලී සිටියේ තවත් ගැටලුවකය . ඔවුන්ටත් නොදැනීම හමු වූ දවස් කීපය ඇතුළත 

ඔවුන් එකිනෙකාට තදින් බැදී තිබීමයි. සාවීන්දි ඉශාන්ගේ ආදරය නැති කර ගන්නට අකමැති නිසාම 

ඉශාන්ගෙන් ඒ වදන් පෙළ ඇසෙන තුරු බලා හුන් නිසා ඉශාන් ආදරෙයි කිව් සැනින්ම ඇය ඔහුගේ

 ආදරය පිළිගත්තාය. එයට ඔවුන්ගේ ලාබාල කමත් ඉශාන්ගේ කරුණාබර හදවතත් හේතු වන්නට ඇත. 

වයස පරතරය කිසිම බාධාවක් නොවු ඔවුන් ලැබුණි නිදහසත් සමග තව තවත් ළන් වුහ.

පහන්යත් දෙව්මිත් නිවසක් පෙනෙ තෙක් මානයක නොමැති පාරක් දිගේ ඉදිරියට දුවතී. ඉතාම ගම්බද

 වූ පෙදෙසේ නිවසක් තිබුණේ කළාතුරකිණී.

‘‘ පහන්දී අක්කේ අර බලපන්කෝ. අර හොල්මනද මිනිහද මන්දා අර අකුල් අස්සෙන් අපි පස්සෙම 

එනවා.‘‘

‘‘අනේ ඉක්මණට දුවමු දෙව්මියෝ.‘‘

පහන්යත් දෙව්මිත් වුන්නේ දුවා ගන්නට නොහැකි තරම් මහන්සියෙන් හති අරිමිනී. දෙපය රිදුම් දෙයි 

තවත් ඇවිදින්නට බැරි තැන දෙව්මී පාර මැදම වාඩී වුවාය.

‘‘දෙව්මී මොකද බං.‘‘

‘‘අනේ පහන්යා අක්කේ මට තව දුවන්න බෑ කකුල් පණ නෑ වගේ.‘‘

‘‘අනේ ඉක්මණට නැගිටපන් දෙව්මී. අර බලපන් එකෙක් නෙමේ දෙන්නෙක් තුන් දෙනෙක්ම ඉන්නවා. 

අර අර උන් මෙහෙට එනවා.‘‘

‘‘අනේ මට බෑ . අක්කේ මට නැගිටන්න බෑ.‘‘

දෙව්මී මහපාරේ පැත්ත වැටී කෑ ගසන්නට වුවාය.

‘‘අනේ වරන් ඌන් හොල්මන් වෙන්න බෑ . සුභාශ් මරන්න ආපු වුන්ගේ එවුන්,වෙන්න ඕනේ. අනේ 

නැගිටපන්.‘‘

පහන්යා දෙව්මීගේ අතක් ඇගේ උරහිස මත දමාගෙන අමාරුවෙන් ඇය වාරු කරගෙන ඉදිරියට 

පියනගන්නට වෙර දැරුවාය. එවර හදිසියේම පහන්යාගේ දුරකථකය නද දෙන්නට විය. කාටම හරි 

මේ වෙන දේ කියන්න ඔනේ කියලා හිතපු පහන්යා ඇමතුමට සවන් දෙන්න විය.
‘‘ හෙලේව්...‘‘

‘‘හෙලෝව්..‘‘

‘‘හෙලෙව්.‘‘

‘‘ඉශා...න් නේ..ද අනේ මල්..ලි අපි පස්..සෙන් කවු..ද පන්න..වා.‘‘

‘‘මොකද්ද?..‘‘

‘‘අපි.. පස්සෙ..න් රතු ඇද ගත්..තු මිනිස්සු වගය..ක් පන්න..වා.‘‘

පහන්නා හති වැටීම නිසා අමාරවෙන් කිව් නිසාත්, සිග්නල් ආවරණ නැති කම නිසාත් ඉශාන්ට කිව්දෙය

 නෑසුන බව පහන්යාට වැටහුණාය. මොකද්ද දෙයියනේ දැන් කරන්නේ. ඇමතුමත් විසන්දී වී ඇත. 

පහන්යටත් තවත් නම් දුවන්න නොහැකිය. ඇයත් දෙව්මිත් සමගම පාරේ හිද ගත්තේ වෙන දෙයක්

 වෙයන් යනුවෙන් සිතමිණි.

‘‘ ආ ... මේ ඉන්නේ .‘‘

‘‘උබලා කව්ද? ..‘‘

පසු පසින් පන්නා ආ පිරිස පහනයවත් දෙව්මිවත් වට කරගෙන ඇත. හදුනා ගන්නට නොහැකි වන්නට 

මුහුනු ආවරන පැළද සිටි ඔවුන් පහන්යලව වට කරගෙන මහ හඩින් සිනා සෙන්න විය. පහන්යට දැන් 

ඉකි බිදෙයි. දෙවිමී පහන්යව වැරෙන් අල්ලාගෙන බයෙන් මුහුණ සගවාගෙන සිටියාය.

‘‘ අනේ කවුරුත් නැද්දෝ...‘‘

‘‘අනේ කවුරුත් නැද්ද?... අපෝ නෑ .. කවුරුත්ම නෑ.‘‘

අර මිනිසුන් යළිත් මහ හඩින් සිනා සෙන්නට විය. 

‘‘මේ කියන එක දෙන්නම හොදට අහගනිල්ලා තේරුණාද? උබලා තවත් මේ ගමේ ඉන්න බෑ. ජීවිතේට

 ආදරයක් තියෙනම්... අද මෙහෙන් පිට වෙලා යන්න ඕනේ . නැත්තම් අර පේනවනේ කැළෑව. කුණු

 වෙලා ගද ගහනකන්ම මොකෙට්ටවත් හොයා ගන්න හම්බෙන්නේ නෑ. අනේ පව් උබලගේ 

දෙමව්පියෝ. අඩු ගානේ උබගේ මිනිය වත් උන්ට බලන්න වෙන්නේ නෑ.‘‘

‘‘හරි... හරි .. අපි යනවා.‘‘

‘‘අන්න එහෙම වරෙව්.. චූටි නංගිට මං කිව්ව සිංහල තේරුනා. ලොකු නංගී සිංහල දන්නවා නේද?. 

දන්නැත්තම් කරන්න දෙයක් නෑ හරී. අපි ඔය සංස්කෘත දන්නෑ.‘‘
ඉදිරියට පැමිණී එක් අයෙක් උල් පිහියක තුඩ පහන්යගේ නිකට මත තබා ඔසවමින් කිවේය.

‘‘අනේ ... අනේ ...අ පි යනවා... අනේ ... අක්කට මොකුත් ... කරන්න එපා.‘‘

දෙව්මී හඩමීන් අයදින්නට වූවාය.

‘‘පේනවනේ. මේකෙන් කැපුවම හරි සනීපයි. රතු පාටට ලේ ටිකක් එනවා විතරයි.‘‘

එසේ කිමින් ඔහු සැනින් පිහිය නිකටින් ඇද ගත්තේය. පහන්යාට දැනුනේ දැවිල්ල ගතියකි . 

දෙවිනනේ ලේ .... පහන්යගේ ඇගිලී තුඩු මත ලේ බිංදු කීපයක් තැවරී තිබුනේ උල් පිහියට නිකට 

තුවාල වී ඇති නිසාය. ආසාවකට වත් වාහනයක් දකින්නට නොමැති පාරේ එක වරම වාහනයක් එන 

හඩක් ඇසුනී.

‘‘ ඒ සුද්දා අදත් අරුන් එනවද කොහෙද පැන ගමු. යමං.‘‘

වහන හඩට බය වූ මිනිසුන් හතර දෙනා නැවතත් කෑලයට රිංගා ගත්තේය. දැනුනු දැඩී දැවිල්ල නිසාම 

පහන්යා සාක්කුවේ වූ කුඩා ලේන්සුව ගෙන නිකට මත බල බැළුවෙමි නොනවත්වාම ලේ ගලන බව

 ඇයට දැක ගැනීමට හැකි වුවාය.

‘‘ පහන්යා අක්කේ‘‘

ත්රීය රෝද රථයකින් පැමිණී ඉශාන් ඉක්මණින්ම පහන්යවයි දෙව්මිවයි දමාගෙන කෙලින්ම ගියේ 

රෝහල වෙතය.

සුභාශ්ගේ සෞඛ්ය් තත්වය දැනු සුව අතට හැරී තිබුනේය. කකුලේ පැවති අස්ථි බිදීම හැරුණු කොට 

වෙනත් ලොකු ගැටළුවක් නොවීය. ඔලුවේ තිබූ වෙළුම් පටි දැන් ගලවා ගමා තිබු අතර තුවාල වලට 

පමණක් කුඩා පාස්ටර් ගසා ප්ර තිකාර කර තිබිනි. දැන් සුභාශ්ගේ එකම පැතුම නැවතත් හැකි ඉක්මණින් 

පහන්යාගේ රුව දැක ගැනීමයි.

පහන්යටත් දෙව්මිටත් දැන් එතරම් අමාරුවක් නොවීය . රෝහල් පොළිසියට දැනුම් දී සියලු විස්තර ලබා

 දුන් පසු රෝස පැහැ නිළ ඇදුමින් සැරසුනු හෙදියක් පහන්යාට බෙහෙත් දමන්නට සැරසුනාය.

‘‘ අනේ මිස් චුට්ටක් ඉන්න.‘‘

‘‘ ඇයි මිස්.‘‘

‘‘මට පොඩි උදව්වක් කරනවද?.‘‘

‘‘මොකද්ද මිස්.‘‘

‘‘දැන් මගේ තුවාලේ ලේ නැවතිලානේ. මම චුට්ටක් පේෂන්ට් කෙනෙක් ඉන්නවා බලලා එන්නද?.‘‘

‘‘හරි මිස් බෙහෙත් දාගෙනම යන්න.‘‘

‘‘අනේ බෑ එයා කළබලවෙයි එතකොට.‘‘

‘‘හරි එහෙනම් ඉක්මණට එන්න.‘‘

පහන්යා අවසර ලැබුණු සැනින් ගිලන් ඇදෙන් බැස ගත්තාය.

‘‘ දෙව්මී අක්කේ පහන්යා අක්කා කොහෙද යන්නේ.‘‘

පහන්යා ඉශාන්ව පසු කර යන විට ඉශාන් විමසුවේය.

‘‘අනිගත කුමාරය බලන්න යනවා.‘‘

‘‘හි හි. ‘‘

‘‘මේ.... ඉශාන් ....පහන්යා අක්කා මම ඇහුවම නම් කියන්නේ එයාලා දෙන්නා යාළුවෝ විතරයි කියලා.

 ඒත් බලන්නකෝ.‘‘

‘‘ඔය දෙන්නගේ බොරු දෙව්මී අක්කේ.‘‘

ඉශාන්ගේ මුහුණ නැවතත් දගකාර සිනහවකින් විකසිත වි තිබුනේය. සිතේ බියද පහව ගොස් තිබු නිසා

 දෙව්මිත් ඉශාන්ගේ සිනහවට එක් විය.

‘‘ ඔයාට පාඩුයි නේද?‘‘

‘‘ඒ මොකද?‘‘

‘‘සාවි ගෙදරනේ.‘‘

‘‘ හී හී.. මේ සුභාශ් සර්ට නම් ඇහෙන්න කියන්න එපා..ඈ... මාව පට්ට ගහයි.‘‘

‘‘පට්ට ගහන්න තමා වටින්නේ.‘‘

‘‘නෑනා නොහොමත් අයිති මස්සිනාටනේ.‘‘

‘‘ආ එහෙමද?.‘‘

‘‘හී හී.‘‘

‘‘මේ මටත් සුභාශ් අයියව බලන්න ඔනේ.‘‘

‘‘අපි දෙන්නා ලව් එක ශේප් එකේ බලං ඉමු හී හී.‘‘

ඉශාන්ගේ දගකාර කම් මැද දෙව්මිට සියළු වේදනා අමක වී තිබුණාය. දෙන්නා හොරෙන්ම දොර මදක් හැර

 හොරෙන් බලා සිටින්නට විය.

‘‘ ඔයාට දැන් හොදයි නේද සුභාශ්.‘‘

‘‘ඔව් පහන්යා. ඔයා අසනීපෙන්ද /මුණත් එක්ක මැලවිලා ගිහින්.‘‘

‘‘අනේ නෑ සුභාශ්.‘‘

‘‘කෝ පොඩ්ඩක් මූණ උස්සන්න.‘‘

දෙවියනේ සුභාශ් තුවගේ දැකලා . මම පාස්ටර් නොගහා ආවෙත් දාකී කියලා.

‘‘ මොනවා වෙලාද ඔතන තුවාල වුනේ.‘‘
‘‘අනේ චූටී තුවාලයක්නේ හිතන්න එපා.‘‘

වට පිට බැලු සුභාශ්ගේ ඇස ගැටුනේ ඉශානුයි දෙව්මී සැගවි බලා ඉන්නා අයුරුය.

‘‘ ඉශාන්... මෙහෙ එනවා.‘‘

ලැජ්ජාව සගවා ගන්නට උත්සහා ගත් සුභාශ්ගේ වදන් පෙළ රළු වුවාය. 

‘‘මළ කෙළියයි මාට්ටු.‘‘

එලෙස රහසින් කිවූ ඉශාන් දෙව්මිවත් ඉස්සර කරගෙන කාමරයට ඇතුල් විය.

‘‘සුභාශ් මේ දෙව්මී ..මාත් එක්ක වැඩ කරන අනිත් ළමයා.‘‘

‘‘හෙලෝව් දෙව්මී.‘‘

සුභාශ්ගෙන් බේරුමක් නොවු කළ සියලු සත්යය ඔහු සමග කියන්නට ඔවුන්ට සිදු විය. කතාව අවසන් වන 

විට කදුළු කැට දෙකකින් බොද වුණ සුභාශ්ගේ දෑස පහන්යා විතරක් නෙමෙයි ඉශාන්ටත් , දෙව්මීටත් 

දකින්නට ලැබිණ. විහිළුවක් කරන්නට කටට අගටම වචන ආවත් ඉශාන් නිහඩ වුනේ සර්ගේ සංවේදී බව

 විහිළුවට නොගත යුතුයි සිතාය.

‘‘අනේ පහන්යා අක්කේ මොනවා වෙලාද මුණ.‘‘

ඔවුන් එන පෙර මගට දුවන් ආව සාවින්දී විමසා සිටියාය. සිදු වීම අසාගෙන සිට ඉශාන්ගේ අම්මා තවත්

 කළබල වුණාය.

‘‘ අනේ මට නම් බයයි අනේ අපේ සුභාශ් පුතාව හොස්පිටල් එකේ තියන්න.‘‘

‘‘බය වෙන්න දෙයක් නෑ අක්කේ අපේ මහත්තයා අවශ්යප ආරක්ෂාව දීලා තියෙන්නේ.‘‘

ඉශාන්ගේ අම්මා එසේ පැවසුවත් ඇගේ සිතේ සක්මන් කළේද සුළු පටු බියක් නොවීය.

රාත්රි ය උදා වන විට සාවින්දී පහන්යත් දෙව්මීත් සමග හොදින් මිතුරු වී සිටියාය. ඇයත් දැන් සිටින්නේ 

පහන්යාලා සිටින උඩු මහලේ කාමරය තුළය.

‘‘දෙනෑනලා එක් වෙලා වගේ.‘‘

ඉශාන් එලෙස කියාගෙන කාමරයට ඇතුල් වෙද්දී පහන්යාගේ ඇගිල්ල ස්නිකවම දෙතෝලතර රැදවුනේ.

 අනේ කියන්න එපා මල්ලී කියන්නට මෙනී. බකස් ගා සිනා සුනු ඉශාන් සදළු තලයට පිය මැන්නේය. 

සාවින්දිටත් යන්න අවශ්යඉ බව ඇගේ මුහුණෙන්ම පෙනුනු නිසා පහන්යා සිනි සී යන්න යැයි ඇසින් ඉගි

 කලාය. කිරිල්ලියක සේ ඇදෙන් පැන ගත් සාවින්දී නතර වුනේ ඉශාන් ළගය.

‘‘ ඉශු‘‘

‘‘සවී ඔයා බය වුණාද?‘‘

‘‘ඔව් හුගක්.‘‘

‘‘හොර කෙල්ල මම අල්ල ගන්නමයි හිටියේ.‘‘

ඉශාන් සාවින්දිගේ අත්ල මත සිය උණුසුම් අත්ල තබා ගනිමින් කිව්වේය.

‘‘ දැන් අම්මලා ඉස්සරහදිත් මට ඉශු කියවෙනවා නේද?.‘‘

‘‘ ඔයාත්ටත් කිය වෙන්නේ.‘‘

‘‘ආදරේටනේ‘‘

‘‘මේ ඒක නෙමෙයි මොකද්ද අර දෙනෑනා කතා. මොකද්ද අනේ හැම වෙලේම නෑනෙක් ගැන 

කියන්නේ.‘‘

‘‘ඔයාගෙයි මගෙයි නෑනා ගැන තමයි.‘‘

‘‘කවුද මගේ නෑනා.‘‘

මතු සම්බන්ධයි.

අද කවර්ස් පොටෝ එක හැඩ ගැන්වු සිනෙත් මල්ලීට මගේ විශේෂ ස්තූතිය. ඔයලටත් පුළුවන් ඔයාළගේ

 පොටෝ එක මේ විදියට පල කරගන්න. 

බුදු සරණයි !! 
අද අකුරු කළ මම සදුනී කාංචනා.